ျပန္ေျပာျပဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္လိမ့္မယ္ - အပုိင္း - ၁ ( အခန္းဆက္ အခ်စ္၀ထၱဳ ရွည္ၾကီး )♥♥♥

အခန္း (၁)
“သီဟ !!! တဲေနာက္ဘက္ကို တာ၀န္ယူ .. မ်က္စိကို ရွင္ရွင္ထား ..“

တပ္စိတ္မႈးစိုင္းဗလ၏ အမိန္႔ေပးသံအဆံုးတြင္ သီဟႏွင့္တကြ တပ္သားေလးေယာက္သည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိေနေသာ တဲငယ္ဆီသို႔ တိတ္တဆိတ္ ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့သည္။ အထက္ကေပးသည့္ တာ၀န္ေၾကာင့္ သီဟတို႔၏ အထူးတပ္စိတ္သည္ လိုင္ဇာ၏ ေတာင္ကုန္းအမွတ္ ၁၁၀၂ တြင္ ရွိေသာ ရန္သူ႔စခန္းကို ရွင္းလင္းရန္ လွ်ဳိ႔၀ွက္စြာ ေရာက္ရွိလာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ သတင္းအရဆိုလွ်င္ သီဟတို႔ေရွ႔တြင္ ရွိေနေသာ တဲငယ္သည္ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ား၏ လွ်ဳိ႔၀ွက္လက္နက္မ်ားကို သိမ္းဆည္းထားရာ ေနရာျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္တြင္ ရန္သူ႔ဘက္က ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းအခ်ဳိ႔ ေတြဆံုဖို႔ ခ်ိန္ထားသည္ဟုလည္း သိထားသည္။ သို႔ရာတြင္ သီဟတို႔ တဲငယ္၏ အစြန္ရွိ ေတာတန္းသို႔ ေရာက္ေနသည္မွာ ေန႔တစ္ပိုင္းကုန္ေတာ့မည္။ သူတို႔ ပုန္းေနရာမွ မ်က္စိရွင္ရွင္ထားကာ ၾကည့္ေနေပမယ့္ လူသူ အရိပ္အေယာင္ဆို၍ ဘာဆိုဘာမွ မေတြ႔။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် စိတ္မရွည္ေတာ့သည့္ တပ္စိတ္မႈးဆီမွ တဲငယ္ကို ရွင္းလင္းဖို႔ အမိန္႔သံ ထြက္လာတာ ျဖစ္သည္။

ဆက္လက္ဖတ္ရႈ႔ရန္


သီဟ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို ေသခ်ာစစ္ေဆးၿပီးေနာက္ လဲေလ်ာင္းေနရာမွ ထကာ ဒူးေထာက္၍ ေနရာယူသည္။ အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားလိုက္မႈေၾကာင့္ ေနာက္ေက်ာတြင္ လြယ္ပိုးထားသည့္ စစ္ပစၥည္းအိတ္က ပို၍ ေလးလံလာသည္ဟု ထင္ရသည္။ ကိစၥမရွိ။ သူ ဒီေလာက္ေတာ့ ခံႏိုင္ရည္ ရွိသည္။ ကြန္မန္ဒိုသင္တန္းတြင္ ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းရတုန္းကဆိုလွ်င္ ဒီထက္မက ေလးလံသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို သယ္ပိုး၍ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။ ကုန္းကမူေပါင္းမ်ားစြာကိုလဲ ေျပးတက္၊ ေျပးဆင္း လုပ္ခဲ့ရသည္။ သီဟ အေမာခံႏိုင္သလို အၾကမ္းလဲ ခံႏိုင္ပါသည္။

အမွန္တကယ္ဆို Black Eagles ဟု လွ်ိဳ႔၀ွက္နာမည္ ေပးထားေသာ သီဟတို႔ အဖြဲ႔တြင္ သူသည္ အသက္အငယ္ဆံုးျဖစ္သည္။ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္သာ ရွိေသးသည္မို႔ တပ္ဖြဲ႔မႈးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ စိုင္းဗလႏွင့္ ယွဥ္လိုက္လွ်င္ သီဟသည္ ခ်ာတိတ္သာသာပင္။ သို႔ရာတြင္ သီဟတို႔ တစ္ဖြဲ႔လံုး ဘယ္သူမွ သူ႔ကို မေလးမစား မဆက္ဆံၾက။ အင္မတန္မွ လက္ေျဖာင့္သည့္အျပင္၊ မာေရေၾကာေရ ႏိုင္ကာ ဒူေပဒါေပ ခံလွသည့္ သီဟကို အားလံုးက လက္ေျမွာက္ထားၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တပ္ဖြဲ႔မႈးက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးႏွင့္ ခရီးထြက္ဖို႔ မွာခဲ့ေပမယ့္၊ သီဟက စစ္ေျမျပင္သံုး လက္နက္ကိရိယာေတြကို သိမ္းက်ံဳးထည့္ကာ လြယ္လာသည္ကို ဘယ္သူမွ ဘာမွ ၀င္မေျပာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

သစ္လံုးတဲ၏ ေနာက္ေဖးဘက္ရွိ တံခါး၏ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီသို႔ သီဟတို႔ ေလးေယာက္ေျပးကပ္ကာ ေနရာယူသည္။ ရိုင္ဖယ္ကို အေသအခ်ာ ကိုင္ထားလွ်က္ သီဟလက္မွ အခ်က္ျပ တုိင္မင္ေပးသည္။ အခ်က္ေစ့၍ သစ္သားတံခါးကို ကန္ဖြင့္ေတာ့မည့္ ဆဲဆဲတြင္ တဲထဲမွ အသံတိုးတိုးတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။

“သီဟ .. ဘာသံလဲ .. တယ္လီဖုန္းသံလိုလိုပဲ ..“

သီဟေနာက္နားတြင္ ကပ္ကာ ရွိေနသူ ၀င္းထင္ထံမွ ေ၀ခြဲမရစြာေမးသံ ေပၚလာသည္။ သီဟ ရုတ္တရက္ ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိ။ မ်က္ေမွာင္ကို ႀကံဳ႔ကာ စဥ္းစားရင္း တိုးတိုးမွန္မွန္ ေပၚထြက္ေနသည့္ အသံကို နားစိုက္ၾကည့္သည္။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို သီဟ မ်က္လံုးအစံု ျပဴးက်ယ္သြားသည္။

“အား !!… အားလံုး ..“ “၀ုန္း“

သီဟ စကားသံ မဆံုးလိုက္ေပ။ အင္မတန္မွ ပူေလာင္ျပင္းထန္သည့္ အားလိႈင္းတစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရၿပီး သူ႔ကိုယ္သည္ ေလထဲသို႔ ေျမွာက္တက္သြားသည္။ ဗုန္းခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ သူ႔ကိုယ္က ေျမျပင္ေပၚ ျပန္အက်တြင္ သီဟ ကိုယ္အႏွံ႔အျပားမွ နာက်င္မႈကို ခံစားရသည္။ အသည္းခိုက္ေလာက္ေအာင္ စူးရွလွသည့္ ထိုးဆြမႈေတြေၾကာင့္ သီဟ ခ်က္ခ်င္း သတိလစ္ေတာ့မတတ္ျဖစ္သည္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စိတ္ကို တင္းထားလိုက္ၿပီး သီဟ က်ရာေနရာမွ လွိမ့္ထြက္သည္။ နားထဲတြင္မူ တျဖစ္ျဖစ္ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ မီးစြဲသံေတြႏွင့္၊ ကမၻာပ်က္မတတ္ေအာ္ညည္းေနၾကသည့္ သူ႔တပ္ဖြဲ႔သားေတြ၏ ေအာ္သံမ်ားက မၾကားခ်င္မွ အဆံုးပင္။ ေပါက္ကြဲရာ ေနရာမွ ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ အေရာက္တြင္ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို ေျမျပင္ေပၚ စိုက္ကာ သူအားတင္း၍ ထသည္။ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္က ေကာင္းေကာင္းေထာက္မရေတာ့သလို သူအျမင္အာရံုကလဲ ပီပီျပင္ျပင္ ရွိမေနေခ်။ သီဟ နာက်င္မႈကို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး တစ္လွမ္းခ်င္း စေလွ်ာက္သည္။ ဘယ္ကို ေလွ်ာက္မိမွန္း သူမသိသလို၊ ဘယ္ေလာက္အထိ ေလွ်ာက္မိမွန္းလဲ သူမသိ။ သူ႔နားထဲတြင္ မီးေလာင္သံ၊ ေအာ္ညည္းသံမ်ားသည္ တစစ အေ၀းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။

ေတာင္စြယ္တြင္ ေနကြယ္ေခ်ၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး အေမွာင္ထုက ႀကီးစိုးလာသည္ႏွင့္အမွ် သီဟအဖို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ပို၍ ခက္ခဲလာသည္။ သူေရာက္ရွိေနသည့္ ေနရာက ထူထပ္သိပ္သည္းသည့္ ေတာတန္းတစ္ခုမို႔ ေနမင္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားခ်ိန္တြင္ အလင္းေရာင္ဆို၍ ဘာဆိုဘာမွ မရွိ။ ဘယ္ေနရာ ၾကည့္ၾကည့္ အေမွာင္ကသာ ေနရာယူထားသည္။ ဒီအတိုင္းဆိုလွ်င္ သူဘယ္လိုမွ ခရီးဆက္သြားလို႔ မျဖစ္။ သီဟ အသက္ကို ႀကိဳးစားရွဴရင္း လႈပ္ရွားမႈကို ရပ္ကာ အနားကို မ်က္စိကစား ၾကည့္သည္။ ဆယ္ေပေက်ာ္ေက်ာ္အကြာအေ၀းတြင္ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ခုကို ေတြ႔သည္။ ဒီညေတာ့ သစ္ပင္ေျခရင္းတြင္ပင္ စခန္းခ်ရေပေတာ့မည္။ သီဟ စိတ္တင္းကာ သစ္ပင္ ေျခရင္းသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းတိုးသြားသည္။

ဘာမွ မဟုတ္သည့္ အကြာအေ၀းေပမယ့္ ေရာက္ဖို႔ေတာ့ သီဟ ေတာ္ေတာ္အားထုတ္လိုက္ရသည္။ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ား ျပန္႔က်ဲေနသည့္ သစ္ပင္ေျခရင္းသို႔ အေရာက္တြင္ သီဟ ဘယ္လိုမွ ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့ပဲ ပစ္လဲက်သည္။ မရဏေသမင္းသည္ သူ႔ကို အန္တုက ဖက္ၿပိဳင္ေနသည့္ သီဟကို စိတ္ဆိုးေနဟန္တူသည္။ ပ႔ံုခနဲ လဲက်သြားသည့္ သီဟကို ျပန္ထမလာႏိုင္ေအာင္ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔အျပားကို နာက်င္ေစမႈႏွင့္ ရက္ရက္စက္စက္ တံု႔ျပန္သည္။

“ဟား … ဟား .. ဟား … “

သီဟ၏ ႏႈတ္မွ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရယ္သံက တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေတာထဲတြင္ ျပန္႔ႏွံ႔သြားသည္။ သူ ေသရမည္ကို မေၾကာက္။ အေဖ၊ အေမမရွိ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ မရွိ။ ခ်စ္သူ ရည္းစား မရွိသည့္ သူ႔အဖို႔ လူ႔ေလာကသည္ အစကတည္းက ေနခ်စ္စရာ ေကာင္းလွသည္ မဟုတ္။ ေသျခင္းတရားသည္ သူ႔အတြက္ေတာ့ ႏြံအိုင္ေတြထဲမွ ေျခေထာက္ကို ဖမ္းတြယ္တတ္သည့္ ေျမာ့ႀကီးမ်ားေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွသည္မဟုတ္ေပ။ မထီတရီ ႏိုင္လွသည့္ အၿပံဳးတစ္ခုက သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ မိမိရ ရွိကာေနသည္။

သို႔ရာတြင္ ေလာကသည္ တခါတရံတြင္ ဆန္းက်ယ္လွသည္။ ရတာမလို၊ လိုတာမရ ျဖစ္တတ္သည္က ေလာက၏ လွည့္စားမႈ တစ္ခုပင္။ အခုလဲၾကည့္။ ေသေလာက္ေအာင္ ဒဏ္ရာအႏွံ႔အျပား ရေနသည့္တိုင္ သီဟ မေသေသးေပ။ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ပဲ လဲေလ်ာင္းေနရသည့္ အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္း သူ႔အသိစိတ္က တစတစ ျပန္ၾကည္လင္လာသည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ၾကာသြားၿပီးေနာက္ သီဟ ႀကိဳးစား၍ သူ႔ကိုယ္ေပၚက မခြာရေသးသည့္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ျဖဳတ္ခ်ၾကည့္သည္။ ဗုတ္ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ေလးလံသည့္ အရာတစ္ခုက သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ ကြာသြားသည္။ ေပါ့ပါးသြားသည္မို႔ သီဟ “ဟူး“ခနဲ ျမည္ေအာင္ အသက္ကို ရွဴလိုက္ၿပီး ကိုယ္ကို ႀကိဳးစားမတ္ၾကည့္သည္။ သစ္ပင္ႀကီး၏ ပင္စည္ကို မွီလ်က္ တဆစ္ခ်ဳိး ထိုင္လို႔ရသြားသည္။ အနည္းငယ္ သက္ေတာင့္သက္သြား ရွိသြားသျဖင့္ သီဟ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။

သို႔ေသာ္ သူ႔အေပ်ာ္သည္ တာရွည္မခံ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွေန၍ ဂူးခနဲ မာန္ဖီသည့္ အသံမ်ားကို သီဟ ၾကားလိုက္ရသည္။ အႏၱရာယ္အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းသံမ်ားက သီဟ၏ ေခါင္းထဲတြင္ ဆူညံသြားသည္။ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ကို ခ်က္ခ်င္း ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး PEQ box ႏွင့္တြဲထားသည့္ စေပါ့လိုက္မီးကို အသံၾကားရာသို႔ ခ်ိန္ဖြင့္သည္။

“မင္း ေမ …ေခြးမသား …“

သီဟႏႈတ္မွ ဆဲသံက တစ္ပိုင္းတစႏွင့္ရပ္သည္။ ေခြးမသားလို႔ ဆဲလို႔ စေပါ့လိုက္မီးေရာင္ေအာက္မွ သတၱ၀ါက အေရးစိုက္မည္ မထင္။ ေခြးကို ေခြးသားလို႔ ဆဲျခင္းသည္ သူတို႔အဖို႔ေတာ့ ဘာမွ ထူးျခားမႈ ျဖစ္မည္မထင္။ သီဟ ကံၾကမၼာကိုသာ က်ိတ္ၿပီး အျပစ္တင္ရင္း နီရဲေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ အေကာင္ေတြကို ေရတြက္သည္။

“တစ္ေကာင္ .. ႏွစ္ေကာင္ .. သံုးေကာင္ .. အားပါးပါး .. မနည္းပါလား ..“

ငါ .. ဒီညေတာ့ တကယ္ေသၿပီ ထင္ပါရဲ ႔။ ဟုတ္ေပသည္။ သီဟကို ၀ိုင္းထားသည္က ၀ံပုေလြအုပ္စု။ ရိုးရိုး၀ံပုေလြေတာင္မွ ဟုတ္ရဲ ႔လားမသိ။ အေကာင္ႀကီးေတြက နည္းတာမဟုတ္။ သြားစြယ္အေဖြးသား ေပၚေအာင္ တဂူးဂူး တဂဲဂဲ မာန္ဖီလ်က္ သီဟကို ရန္လိုသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ သီဟ အခ်ိန္ဆိုင္းမေနေတာ့။ သူ႔အသက္ ကိုယ့္အသက္ လုရေတာ့မည္မို႔ ရိုင္ဖယ္၏ ခလုတ္ကို ဆြဲခ်ဖို႔ ျပင္သည္။

“ဂါး … ဒတ္ .. ဒတ္ … ဂူး … ဒတ္ .. ဒတ္ …“

ရိုင္ဖယ္ေသနတ္သံႏွင့္ ၀ံပုေလြတို႔၏ မာန္ဖီသံမ်ားက ဆူညံသြားသည္။ သီဟဘက္မွ လက္ဦးမႈ ယူေပမယ့္ ဒီတိုက္ပြဲတြင္ သူမႏိုင္ပါ။ ၀ံပုေလြ ေလးေကာင္ သူ႔အနားတြင္ ပံုကာ လဲက်သြားၿပီးေနာက္ သူ႔လက္ထဲမွ ရိုင္ဖက္ကို ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္က ကိုက္ယူသြားျခင္းခံလိုက္ရသည္။ တခ်ိန္ထဲမွာပင္ သူ႔ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္မွ အသားဆိုင္ေတြ ဖြာခနဲ လြင့္ထြက္သြားသလို ခံစားရသည္။

“အား !!! …“

နာနာက်ဥ္းက်ဥ္း ေအာ္ညည္းလိုက္ၿပီးေနာက္ သီဟ တစ္ေယာက္ မ်က္စိကို စံုလံုးမွိတ္ ထားလိုက္သည္။ ဘာကိုမွ သူဂရုမစိုက္ေတာ့။ ေသမင္းသည္ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔ကို မရဏႏိုင္ငံသို႔ မပါပါေအာင္ ေခၚေတာ့မည္။ သူ႔လည္မ်ဳိကို ကိုက္ခဲလာမည့္ ၀ံပုေလြ၏ သြားစြယ္ေတြကိုသာ သီဟ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေတာ့သည္။

“ရွီ …. ရွီ ….“

ကံဇာတ္ဆရာသည္ တခါထပ္၍ မ်က္လွည့္ျပေခ်ျပန္ၿပီ။ အခ်က္ေပးသံလိုလို အသံတစ္ခုကို နားမခံႏိုင္ေအာင္ ၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုအသံ၏ အဆံုးတြင္ သီဟကိုယ္ေပၚကို ခုန္အုပ္ဖိထားေသာ ၀ံပုေလြသည္ စူးရွစြာ ေအာ္ျမည္လ်က္ ေနာက္သို႔ ဆုတ္သြားသည္။ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ ဟ။ ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားေသာ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ သီဟ အံ့အားသင့္မိသည္။ ေျမျပင္ေပၚ ျပဳတ္က်ေနသည့္ ရိုင္ဖယ္ကို ႀကိဳးစားၿပီး ေကာက္ဖို႔ျပင္သည္။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔လက္က ရိုင္ဖယ္ကို ထိခါနီးဆဲဆဲ အခ်ိန္တြင္ သီဟ၏ လႈပ္ရွားမႈသည္ ရပ္တန္႔သည္။ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ တေလာကလံုး ေမွာင္အတိ ဖံုးလႊမ္းသြားေလေတာ့သည္။

သီဟ သတိျပန္ရလာခ်ိန္တြင္ ပတ္၀န္းက်င္သည္ အေမွာင္ထုေအာက္၌ ရွိမေနေတာ့ပါ။ နံနက္ခင္း၏ ေနေရာင္သည္ သူလဲေလ်ာင္းေနရာရွိ သစ္ပင္ႀကီး၏ အရြက္ဖားဖားမ်ားၾကားမွ ထိုးေဖာက္ကာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚသို႔ က်ေရာက္ေနေလသည္။ သီဟ မ်က္ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ျပဳရင္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနေသာ မ်က္၀န္းေတြကို ႀကိဳးစားကာ ဖြင့္သည္။ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် ၾကာေအာင္ သူဘာမွ မလႈပ္ရွားမိေသးပဲ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၿပီး ၾကည့္ေနမိသည္။ သူ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ေသမင္းလက္မွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ျပန္ၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သီဟ စိတ္ထဲ၌ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေပ်ာ္ရႊင္သည္ မျဖစ္။ အမွန္အတိုင္းဆိုရလွ်င္ အနည္းငယ္ေတာင္ စိတ္ပ်က္ေနေသးသည္ဟု ေျပာရေပမည္။

“မင္း .. ငါ့ကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ေပးမေသေတာ့ဘူးလား?? …“

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ညည္းညဴေအာ္ဟစ္မိသည့္ သီဟ၏ စကားသံအဆုံးတြင္ သူ႔ညာဘက္ေဘးမွ လႈပ္ရွားသံတစ္ခုကို ၾကားရသည္။

“ရွင္ ဒီလိုေသခ်င္မွန္းသိရင္ က်မ မကယ္ခဲ့ပါဘူး …“

သီဟ စကားေျပာသံလာရာသို႔ ေခါင္းေစာင္းကာ လွည့္ၾကည့္မိသည္တြင္ ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ ႏွလံုးခုန္ဖို႔ေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္။ ကြန္မန္ဒို စစ္သားတစ္ဦးျဖစ္ေပမယ့္ လူငယ္၊ လူရြယ္တစ္ေယာက္မို႔ သီဟ အခ်စ္ႏွင့္ မကင္းခဲ့ေပ။ အခ်စ္ႏွင့္ မကင္းသည့္အေလ်ာက္ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ သူရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ညာဘက္က ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ သစ္ျမစ္ဆံုတစ္ခုေပၚတြင္ ထိုင္ကာေနသည့္ မိန္းမငယ္ေလးေလာက္ လွပသည့္ မိန္းမကို မေတြ႔ဖူးေသးေပ။ စာေတြထဲတြင္ ေျပာေလ့ရွိသည့္ အသက္ရွဴမွားေလာက္ေအာင္ လွသည့္အလွဆိုတာ ဒါကို ေျပာတာ ျဖစ္ရမည္ဟု သူ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြးမိသည္။ သီဟ ရုတ္တရက္ ဘာလုပ္လို႔၊ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္သာ မိန္းကေလးကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။

မိန္းကေလးသည္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေတာတြင္းသူမ်ားကဲ့သို႔ ၀တ္စားထားသည္။ လွပေခ်ာေမြ႔သည့္ မ်က္ႏွာအေနအထားေၾကာင့္ မိန္းကေလး၏ အသက္ကို သီဟ မမွန္းဆႏိုင္ေပ။ မ်က္ႏွာကေလးက ႏုနယ္ေပမယ့္၊ က်န္သည့္ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကမူ ထြားက်ဳိင္းလွသည္။ တာဇံမေလးသဖြယ္ ၀တ္စားထားသည့္ အ၀တ္အစားမ်ားေၾကာင့္ မိန္းမငယ္ေလး၏ လွ်ဳိ႔၀ွက္အပ္ေသာ ေနရာမွအပ က်န္သည့္ အသားဆိုင္မ်ားကို ပကတိအတိုင္း ျမင္ေနရသည္။ သီဟ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနရင္းႏွင့္ အသက္ရွဴျမန္လာသည္မို႔ သူ႔အၾကည့္ကို မိန္းမငယ္ေလး၏ကိုယ္ေပၚမွ အျမန္ျဖတ္ကာ မ်က္ႏွာေလးသို႔သာ ျပန္စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုေရာအခါမွ မိန္းမငယ္ေလး၏ မ်က္ႏွာတြင္ ထူးျခားမႈတစ္ခုကို သီဟ သြားေတြ႔သည္။ ဟင္ .. သူ႔မ်က္လံုးေတြက အ၀ါေရာင္ပါလား။ သူ႔အၾကည့္မ်ား မွားသြားတာလားဆိုၿပီး မ်က္ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ကာ ျပန္ၾကည့္သည္။ သီဟ အၾကည့္မမွား။ သူမ၏ မ်က္လံုးေတြသည္ တကယ္ပင္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္၏ မ်က္လုံးအလား အ၀ါေရာင္ေတာက္ကာ လက္ေနသည္။ ထို႔အျပင္ သီဟ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထူးျခားမႈတစ္ခုကို မိန္းမငယ္ေလး၏ ေခါင္းေပၚတြင္ ထပ္ေတြ႔သည္။ သူမ၏ နားရြက္ေတြသည္ သားရဲတိရစာၦန္တစ္ေကာင္၏ နားရြက္မ်ားႏွယ္ ရွည္ကာထြက္ေနသည္။ ဒါ … ဒါ ..

“မင္း … ဘယ္သူလဲ …“

စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ႀကိဳးစားထိမ္းကာ ေမးလိုက္သည့္တိုင္ သီဟ အသံသည္ အနည္းငယ္တုန္ခါေနသည္။ မိန္းကေလးသည္ သီဟ၏ အေမးကို မေျဖ။ ထိုင္ေနရာမွ ထကာ သူ႔ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းလာသည္။ သီဟ ရင္ထဲ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ထိတ္လန္႔မႈ လႊမ္းမိုးလာသည္။ သူလဲေနရာမွထဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ သူထလို႔မရ။ သီဟ အခုမွ သတိထားမိသည္။ သူ၏ လက္ႏွစ္ဖက္သည္ ေရွ႔တြင္ ရွိမေနပဲ ေနာက္ေက်ာဘက္သို႔ ေရာက္ကာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားျခင္း ခံရသည္ကို။ သီဟ သူ႔ကိုယ္သူ ကိ်တ္ကာဆဲမိသည္။ သတိျပန္ရလာတာ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာသြားေပမယ့္ သူအခုမွ လက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ေႏွာင္ခံထားရသည္ကို သိရတယ္လို႔။

“ေတာက္ !! … ေဟ့ …. မင္း .. ငါ့ကို ဘာလို႔ႀကိဳးတုတ္ထားတာလဲ … အခုေျဖေပစမ္း ..“ “မေျဖေပးႏိုင္ဘူး … ရွင့္ကို က်မ အေဖရွိရာကို ေခၚသြားၿပီး က်မတို႔ အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြကို သတ္ျဖတ္မႈရယ္၊ နယ္ေျမ က်ဴးေက်ာ္မႈရယ္အတြက္ စစ္ေဆးရဦးမယ္ ..“

မိန္းကေလး ဘာဆိုလိုသည္ကို သီဟ နားမလည္။ သူမတို႔ အမ်ဳိးအႏြယ္။ အဲဒါ ဘာလဲ။ သူ သတ္ပစ္လိုက္တဲ့ ၀ံပုေလြေတြကို ဆိုလိုတာလား။ ဒါဆို သူမက .. ။

“ေဟ့ .. မင္း ငါ့ကို ေနာက္ေနတာလား … ငါက နယ္ေျမ က်ဴးေက်ာ္ရေအာင္ မင္းတို႔က ဘာေတြမို႔လို႔လဲ .. ငါ .. အာ ..“

သီဟ၏ စကားက တစ္ပိုင္းတစ္စႏွင့္ ရပ္သြားရသည္။ ေတာတြင္းသူ မိန္းမလွေလး၏ လက္က သူမ၏ ေနာက္ေက်ာဘက္ရွိ လြယ္ထားေသာ အရာတစ္ခုကိုဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ သူ႔လည္ပင္းေပၚသို႔ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ေရာက္လာသည္က အေရာင္တလက္လက္ထေနသာ ဓါးရွည္တစ္ေခ်ာင္း။

”က်မအေဖကသာ ရွင့္ကို အသက္ရွင္လွ်က္ ေခၚလာခဲ့ဖို႔ မမွာထားဘူးဆိုရင္ ရွင့္ေခါင္းက အခုအခ်ိန္ ရွင့္ကိုယ္ေပၚမွာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး .. အဲဒီေတာ့ ဘာစကားမွ မရွည္ပဲ က်မ ေခၚတဲ့ေနာက္သာ လိုက္ခဲ့ေပေတာ့ ..“ “ဟုတ္လား .. ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္းအေဖကို ငါက ေက်းဇူးတင္ရဦးမွာေပါ့ ..“

သီဟ မခံခ်င္သည့္စိတ္ေၾကာင့္ ေခါင္းကို မလႈပ္ရဲသည့္တိုင္ ႏႈတ္တြန္႔ေတာ့ ျပန္မိသည္။ မိန္းကေလးသည္ သီဟကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေအးစက္သည့္ေလသံႏွင့္ စကားတစ္ခြန္းကို ဆိုသည္။

“ရွင္ ဘယ္ေလာက္အထိ ေက်းဇူးတင္တယ္ဆိုတာ က်မအေဖနဲ႔ေတြ႔မွ ေျပာ .. အခုေတာ့ ရွင့္ပါးစပ္ကို ပိတ္ထား.. ေနာက္ထပ္ ရွင့္ပါးစပ္က စကားတစ္ခြန္း ထပ္ထြက္တာနဲ႔ က်မကို အဆိုးမဆိုနဲ႔“

သီဟတို႔ ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာသည္မွာ အခ်ိန္ႏွစ္နာရီခန္႔ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ႏွစ္နာရီဆိုသည္မွာ တကယ္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ေလာက္မွ မဟုတ္သည့္ ကာလ အပိုင္းအျခားတစ္ခု ျဖစ္ေသာ္လဲ၊ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာပဲ တရြတ္တိုက္ဆြဲေခၚမႈကို ခံလာရသည့္ သီဟအတြက္ေတာ့ အင္မတန္မွ ပ်င္းရိစရာေကာင္းလွေပသည္။ သီဟ ခ်ည္ေႏွာင္ထားျခင္း ခံရသည့္ သူ႔လက္ကို ႀကိဳးစားကာေျဖၾကည့္ေသးသည္။ တာဇံမသည္ သူ႔ကို ဘယ္လိုနည္းႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္ မသိ။ ေျဖလို႔မရ။ သူ လက္ေကာက္၀တ္ေတြ ပြန္းပံ့ကုန္တာပင္ အဖတ္တင္သည္။

“ေဟ့ … မင္း နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ …“

ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္မွန္းမသိ၊ ေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို႔ ပ်င္းရိညည္းေငြ႔စြာ လိုက္လာရမႈေၾကာင့္ သီဟ ပါးစပ္ပိတ္ကာ မေနႏိုင္။ ေရွ႔မွသြားေနေသာ မိန္းကေလးသည္ သီဟ စကားကုိ မၾကားသည့္အလား၊ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ပဲ ဆက္၍ သြားသည္။ ေျခလွမ္းကို ပို၍ ျမန္စြာ ေလွ်ာက္သြားမႈေၾကာင့္ သူ႔လည္ပင္းတြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားျခင္း ခံရေသာ ႀကိဳးကြင္းက တင္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သီဟ လည္ပင္းအစ္မလို ျဖစ္သည္။ ကမန္းကတမ္း ေျခလွမ္းကို ျမွင့္တင္လိုက္ရသည္။ ေဒါသ ေထာင္းခနဲ ထြက္သြားသည့္အေလ်ာက္ ..

“ငါက စကားေကာင္းေကာင္း ေမးေနတာ .. မင္းက မေျပာခ်င္ဘူး .. ေအးရတယ္ .. မင္းမေျပာရင္ ငါမင္းကို ႀကိဳက္တဲ့နာမည္နဲ႔ ေခၚမယ္ … “ေခြးမ“ ဆိုရင္ ေကာင္းမလား ..“

သီဟ ႏႈတ္မွ “ေခြးမ“ ဆိုသည့္ စကားထြက္ထြက္လာခ်င္း ေရွ႔မွသြားေနသူ မိန္းကေလး၏ ေျခလွမ္းေတြရပ္သည္။ သီဟ ကိုယ္တိုင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနမႈကို ရပ္လိုက္ၿပီး တာဇံမ ရန္ျပဳလာပါက ခုခံဖို႔ ေျခေထာက္ကိုၿခဲကာ ေနရာယူထားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မိန္းကေလးက ရန္ျပဳလာျခင္း မရွိပါ။ သူ႔ကို စိမ္းခနဲ တစ္ခ်က္သာ စိုက္ၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ ..

“က်မ နာမည္ .. လင္းသဒၵါ ..“

သီဟ အံ့အားသင့္သြားသည္။ လင္းသဒၵါဆိုသည့္ နာမည္ကို သူျပန္ရြတ္ၾကည့္မိသည္။ လွလိုက္သည့္ နာမည္။ သူမႏွင့္ လိုက္ဖက္လွသည္။ ဒီ လင္းသဒၵါဆိုသည့္ ေကာင္မေလးကို ေခတ္ေပၚမိန္းကေလး အ၀တ္အစားႏွင့္ ၿမိဳ႔ေပၚမွာသာ ေတြ႔လိုက္လွ်င္ ယခုေခတ္ နာမည္ႀကီးေနေသာ ေမာ္ဒယ္လ္မ်ားထက္ပင္ သာသြားေပမည္။ သီဟ တစ္ေယာက္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႔ေနမိစဥ္တြင္ လင္းသဒၵါသည္ ေရွ႔ကို မ်က္ႏွာျပန္လွည့္သြားၿပီး သူမေရွ႔ရွိ ခ်ဳံတစ္ခုကို ဓါးျဖင့္ဖယ္ကာ တိုးသြားသည္။ တစ္ခါေသဖူး ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္သည့္ သီဟ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ လည္ပင္း အစ္မခံရေအာင္ အျမန္လိုက္သည္။

“ေဟ့ …“

ေနာက္ထပ္စကားရွည္ဖို႔ ျပင္ေနေသာ သီဟ၊ ခ်ဳံဖုတ္အကြယ္မွ လွမ္းျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ စကားေျပာဖို႔ ေမ့သြားသည္။ သူမ်က္စိတြင္ ျမင္လိုက္ရသည္က ေတာင္ၾကားတစ္ခု။ ရိုးရိုး ေတာင္ၾကားမဟုတ္။ လူေနအိမ္ေျခ အလံုးေလးငါးဆယ္ထက္ မနည္းစုေ၀းကာရွိေနေသာ ေတာင္ၾကားတစ္ခု။ ဒါ လင္းသဒၵါေျပာသည့္ သူမ အေဖ၏ ေနရာမ်ားလား။ သူ႔အနားတြင္ အတူယွဥ္ကာ ရွိေနေသာ လင္းသဒၵါဘက္ လွည့္ၾကည့္ကာ …

“လင္းသဒၵါ .. ဒါ မင္းတို႔ ေနရာလား …“ “ဟုတ္တယ္ … အခု အခ်ိန္ကစၿပီး ရွင္ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ျပန္ေနရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ ..“

လင္းသဒၵါ ျမင္သည္မျမင္သည္ မသိ။ သီဟ ပုခုန္းႏွစ္ဖက္ကို တြန္႔ျပၿပီး ေနာက္ကေန ဆင္းလိုက္လာခဲ့သည္။ စိတ္ထဲမွေတာ့ ေပါက္တတ္ကရေတြ သူေလွ်ာက္ေတြးေနမိသည္။ လင္းသဒၵါ .. ဒီေလာက္လွတဲ့ေကာင္မေလး။ ငါေနာက္ကေန လိုက္လာတုန္း က်ိတ္ၿပီး ျပစ္မွားေနတာေတြ မသိဘူး။ အခြင့္အေရးရလို႔ရွိလွ်င္ေတာ့ ဒီဟာမေလးကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ပစ္ရမယ္။ လင္းသဒၵါနဲ႔ ငါနဲ႔သာ ညိလို႔ရွိလွ်င္ လင္းသဒၵါအေဖဆိုတာ ငါ့ေယာကၡမ ျဖစ္သြားမွာပဲ။ ဒါဆိုလွ်င္ေတာ့ ငါ့အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးေကာင္းပါရဲ ႔… ဟင္း .. ဟင္း။

သီဟတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ကေလးမ်ားရွိရာ ေတာင္ၾကားထဲသို႔ ဆင္းသြားခ်ိန္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေခတၱရပ္ၾကည့္ခဲ့ရာ ခ်ဳံပုတ္၏ ေနာက္ကြယ္၌ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ ေပၚလာသည္။ ထိုသတၱ၀ါသည္ ရုတ္တရက္ၾကည့္လွ်င္ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္အလား ထင္ရသည္။ သို႔ေပမယ့္ ထိုအေကာင္သည္ ေမ်ာက္မဟုတ္။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ထိုသတၱ၀ါ၏ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွ ေတာင္ပံမ်ား ေပၚထြက္လာၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေလထဲသို႔ ျပန္တက္သြားသည္။ ထို႔အျပင္ တကိုယ္လံုး ခ်င္းခ်င္းနီေနေသာ ထိုအေကာင္၏ ႏႈတ္မွ ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားသံတစ္ခု ထြက္ေပၚလာသည္။

“ဟိုအေကာင္ ရြာထဲေရာက္သြားၿပီဆုိတဲ့အေၾကာင္း… ငါ့ သခင္ဆီ ျမန္ျမန္သတင္းပို႔မွပဲ …“

သီဟႏွင့္ လင္းသဒၵါသည္ ေတာင္ၾကားရွိ ရြာထဲသို႔ စတင္၀င္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ရြာထဲရွိ အိမ္ေတြ၏ တည္ေဆာက္ပံုသည္ သီဟ အဖို႔ေတာ့ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ သူေရာက္ဖူးသည့္ ေက်းရြာမ်ားတြင္ ေတြ႔ရေလ့ရွိေသာအိမ္မ်ဳိးႏွင့္ ပံုစံ သိပ္မတူေျခ။ သစ္လံုးမ်ားအမ်ားစုႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ အိမ္မ်ားသည္ အိမ္ဟုေခၚရမည္ဆိုတာထက္ ဂူဟုေခၚလွ်င္ ပို၍ မွန္ကန္ေပလိမ့္မည္။ စိတ္ကူးယဥ္ကမာၻထဲရွိ ထူးဆန္ရာ နယ္ေျမတစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည့္အလား ထင္မွတ္ေနရသည္။

သီဟ၏ အံ့ၾသမႈက ထိုဂူပံုသ႑န္အိမ္မ်ား၌ အဆံုးမသတ္ပါ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရြာထဲ၀င္လာသည္ႏွင့္ အိမ္မ်ားထဲမွ အလွ်ဳိလွ်ဳိထြက္လာၾကေသာ လူသားမ်ားေၾကာင့္ ပို၍ အ့ံအားသင့္ရျပန္သည္။ လင္းသဒၵါ၏ ထူးျခားဆန္းၾကယ္ေသာ ပံုစံကို ေတြ႔ျမင္ဖူးၿပီမို႔ သူမႏွင့္ အလားသ႑န္တူေသာ ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ား ထြက္လာျခင္းကို သီဟ မအံ့ၾသပါ။ သူ အံ့အားသင့္မိသည္က ထိုလူတစ္ပိုင္း၊ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း သတၱ၀ါမ်ားမွလြဲ၍ က်န္သည့္ အေကာင္မ်ားသည္ တကယ့္၀ံပုေလြမ်ားႏွင့္ မျခား တူညီေနသည့္ ျဖစ္ရပ္ပင္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေထာက္ကာ မတ္တပ္ရပ္ေနမႈ တစ္ခုေၾကာင့္သာ သီဟ အဖို႔ ၎တို႔အား ၀ံပုေလြအျဖစ္ ယူဆဖို႔ ခက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္လွ်င္ သီဟတစ္ေယာက္ ၀ံပုေလြကမာၻထဲသို႔ ေရာက္ေနသည္ဟု ယူဆမိမည္မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။

ရြာလမ္းမဟု ထင္ရေသာ လမ္းတေလွ်ာက္ လင္းသဒၵါေခၚေဆာင္ရာသို႔ လိုက္ပါလာခဲ့ရာ၊ အေတာ္ၾကာေလွ်ာက္မိသည့္ႏွင့္ က်ယ္ျပန္႔သည့္ ကြင္းျပင္တစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိလာေလသည္။ ထိုကြင္းျပင္၏ ေရွ႔တည့္တည့္တြင္မူ ရြာထဲတြင္ အႀကီးဆံုးအိမ္ဟု ေခၚဆိုရမည့္ အိမ္ႀကီးတစ္လံုးသည္ ထည္ထည္၀ါ၀ါတည္ရွိေနသည္။ ႏွစ္ထပ္အိမ္ပံုစံ အေဆာက္အဦးမို႔ ၾကည့္ရသည္မွာ အႀကီးအကဲတစ္ဦး၏ အိမ္ျဖစ္ရမည္ဟု သီဟ တြက္ဆသည္။ သူထင္သည္မွာ မမွားပါ။ လင္းသဒၵါသည္ ထိုအိမ္ေရွ႔ရွိ ေျမကြက္လပ္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေရွ႔ဆက္မသြားေတာ့ေခ်။ ခရီးစဥ္ေတာက္ေလွ်ာက္ သယ္ေဆာင္လာခဲ့သည့္ သီဟ၏ အထုတ္အပိုးမ်ားႏွင့္ သူမ၏ ဓါးရွည္ကို အသင့္ရွိေနသာ သစ္လံုးခံုတစ္ခုေပၚတင္လိုက္ၿပီး အိမ္ႀကီးဘက္သို႔ ေမာ့ၾကည့္ကာ ရပ္ေနေလသည္။ ရြာထဲ ၀င္လာစဥ္ ကတည္းက သီဟတို႔ေနာက္ မလွမ္းမကမ္းမွ ကပ္ကာပါလာၾကသည့္ ၀ံပုေလြလူစုသည္လဲ သူတို႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရပ္ကာ ရွိေနၾကသည္။

“လင္းသဒၵါ .. မင္းေခၚရမယ့္ လူပါလာၿပီလား …“ “ပါလာၿပီ .. အေဖ …“

အိမ္ႀကီးဘက္မွ ထည္၀ါလွေသာ ေယာက်္ားႀကီးတစ္ဦး၏အသံကို ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ လင္းသဒၵါသည္ သူမ ဦးေခါင္းကို အနည္းငယ္နိမ့္ခ်ၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္သည္ကို သီဟ သတိထားမိသည္။ စကားသံဆုံးသည္ႏွင့္ အိမ္ေပါက္၀မွေန၍ ၀ံပုေလြႀကီးႏွစ္ေကာင္ လမ္းေလွ်ာက္၍ ထြက္လာၾကသည္။ သီဟ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားရသည္။ လူတစ္ပိုင္း၊ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းဟု ယူဆရမည့္ လင္းသဒၵါ စကားေျပာသည္ကို သူ မအ့ံၾသမိေသာ္လဲ၊ အခု ၀ံပုေလြႏွင့္ ခြ်တ္စြတ္တူေသာ သတၱ၀ါက လူစကားေျပာလိုက္ျခင္းကို သူဘယ္လိုမွ မအံ့ၾသပဲ မေနႏိုင္။ ထို႔အျပင္ လင္းသဒၵါ၏ ႏႈတ္မွ အေဖဟု ေခၚသံက သူ႔အံ့ၾသမႈကို ပို၍ တိုးပြားေစသည္။ သီဟ အနားေရာက္လာသည့္ ၀ံပုေလြႀကီးႏွစ္ေကာင္ကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္မိသည္။ သူ႔ေရွ႔တည့္တည့္ရွိ ၀ံပုေလြသည္ အသက္ႀကီးရင့္ေသာ ပံုစံရွိၿပီး တကိုယ္လံုး ေငြေရာင္အေမြးမ်ားႏွင့္ ဖံုလႊမ္းထားသည္။ ထို၀ံပုေလြ၏ နေဘးရွိ အျခားေသာ ၀ံပုေလြမွာမူ သူႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္ တကိုယ္လံုး မည္းနက္ေသာ အေမြးမ်ားရွိသည္။ ထို၀ံပုေလြအမည္းႀကီးသည္ သီဟကို ၀င္းလက္စူးရွေနသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ၀ံပုေလြမ်ား၏ သေဘာသဘာ၀ကို နားမလည္သည့္တိုင္ ထို၀ံပုေလြ၏ အၾကည့္က ရန္လိုသည့္ အသြင္ေဆာင္ေနသည္ဟု သီဟခံစားရသည္။ သီဟဆိုသည္က နဂိုကတည္းက ထီမထင္လူသားမို႔ မေၾကာက္မရြ႔ံပင္ ထို၀ံပုေလြ၏အၾကည့္ကို ခပ္စိမ္းစိမ္း တန္ျပန္ၾကည့္ကာ တံု႔ျပန္လိုက္သည္။ ၀ံပုေလြအမည္းသည္ သီဟ၏ သေဘာကို ရိပ္မိဟန္တူသည္။ သူ၏ပါးစပ္မွ မာန္ဖီသလို အသံထြက္လာၿပီး ေရွ႔တိုးမည္ျပဳသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ၀ံပုေလြအျဖဴႀကီးထံမွ လက္တစ္ဖက္က ၀ံပုေလြအမည္း၏ ပုခံုးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး …

“ဗ်ဂၢ … ငါ သူ႔ကို စစ္ေမးစရာ ရွိေသးတယ္ …“

ၾကည့္ရတာ ၀ံပုေလြအျဖဴႀကီးသည္ အားလံုးထဲတြင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ဗ်ဂၢဆိုသည့္ ၀ံပုေလြအမည္းႀကီးသည္ ထိုစကားသံအၾကား၌ မေၾကမခ်မ္းအသံကို ျပဳေနေပမယ့္ သီဟရွိရာသို႔ ေရွ႔တုိးလာသည္ကိုေတာ့ မေတြ႔ရေပ။

”က်ဳပ္ကပဲ စမိတ္ဆက္ပါ့မယ္ .. က်ဳပ္နာမည္က သိဒိၶ ပါ .. က်ဳပ္တုိ႔ ရြာကေတာ့ ေမာင္ရင္ျမင္သလိုပဲ ၀ံပုေလြရြာလို႔ ဆိုၾကပါစို႔ .. ရိုးရိုး၀ံပုေလြေတာ့ မဟုတ္ဘူး … က်ဳပ္တို႔က သမန္း၀ံပုေလြေတြ …ကဲ .. ေမာင္ရင့္အေၾကာင္း ေျပာပါဦး ..“ “က်ေနာ့္ နာမည္က သီဟ .. ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ ကြန္မန္ဒိုတပ္ရင္းက ..“ “ျမန္မာ့တပ္မေတာ္က ?? … ဒါဆို ေမာင္ရင္က ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒီနယ္ေျမထဲ ေရာက္လာတာလဲ ..“ “က်ေနာ္လဲ အဲဒါကိုသိခ်င္တာပဲ .. ဦးသိဒိၶ.. က်ေနာ္ မွတ္မိတာ ဒဏ္္ရာေတြရၿပီး ေျခဦးတည့္ရာ ထြက္ေျပးလာရင္း ၀ံပုေလြေတြ ၀ိုင္းတာ ခံရတယ္ .. အာ .. ၀ံပုေလြဆိုတာ ဦးသိဒိၶတို႔လို မဟုတ္ဘူး .. တကယ့္ ၀ံပုေလြေတြ … အဲဒီေနာက္ က်ေနာ္ သတိေမ့သြားတယ္ .. သတိျပန္ရေတာ့ .. ေဟာဒီက မေခ်ာက က်ေနာ့္ကို တရြတ္ဆြဲေခၚလာတာပဲ ..“

သီဟ၏ ရွင္းျပမႈအဆံုးတြင္ ဦးသိဒိၶဆိုသည့္ ၀ံပုေလြျဖဴႀကီးသည္ အနည္းငယ္ေတြေ၀သြားသည့္ဟန္ ရွိသည္။ ၎၏ ၀ံပုေလြမ်က္လံုးေတြသည္ သီဟကို စိုက္ၾကည့္ေနေပမယ့္ ျမင္ဟန္မတူ။ တစ္စံုတစ္ခုကို စဥ္းစားေနသည္ႏွင့္ တူသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ဦးသိဒိၶ၏ ေခါင္းထဲတြင္ သီဟႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းအရာေတြက တကယ္ကို ရႈပ္ေထြးစြာ လည္ပတ္ေနေလသည္။ သီဟ … သူ ဘယ္လိုလူလဲ။ ဒီလူသား၏ ၀တ္စားဆင္ယံုပံုႏွင့္ ေျပာပံုဆိုပံုက သူတို႔ေတြ႔ဖူးေသာ လူသားမ်ားႏွင့္ မတူ၊ ထူးျခားလွသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ သူသည္ ႀကိဳတင္နမိတ္ထဲမွ ေျပာသည့္ သူရဲေကာင္းဆိုတာမ်ားလား။ သို႔ေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ ဦးသိဒိၶျမင္ရသည့္ သီဟ ပံုစံက ဘယ္လိုမွ အထင္ႀကီးစရာ မရွိ။ ဦးသိဒိၶေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ရမယ္မွန္း မသိ။ သီဟကို ေတာင္ေတာ္ရွင္မဆီလႊတ္ကာ အဆံုးအျဖတ္ခံခိုင္းလွ်င္ ေကာင္းမလား မသိ။

“ဒါဆို ေမာင္ရင္က .. ဒီနားပတ္၀န္းက်င္က မဟုတ္ဘူးေပါ့ ..“ သီဟ ပုခံုးႏွစ္ဖက္သာ တြန္႔ျပမိသည္။ ဦးသိဒိၶ၏ စကားအဆံုး၌ လင္းသဒၵါသည္ ေရွ႔တိုးထြက္လာၿပီး .. “အေဖ ... က်မ သတင္းပို႔စရာ ရွိတယ္ .. ဒီလူဟာ က်မတို႔ အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြကို သတ္ပစ္ခဲ့တာ မနည္းဘူး .. အဲဒီအတြက္ အျပစ္ေပးဖို႔လိုတယ္ ..“ လင္းသဒၵါ၏ စကားအဆံုး၌ ဦးဗ်ဂၢဟု ေခၚရမည့္ ၀ံပုေလြအမည္းသည္ မာန္ဖီသလို အသံျပဳကာ ေရွ႔တိုးလာသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးဗ်ဂၢ၏ လႈပ္ရွားမႈကို ဦးသိဒိၶက မတားျမစ္ေတာ့ပါ။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဦးဗ်ဂၢ သီဟေရွ႔သို႔ ေရာက္လာသည္။ “လင္းသဒၵါ .. ဒီေကာင့္ကို ႀကိဳးေျဖေပးလိုက္ ..“ ဦးဗ်ဂၢဆီမွ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ လင္းသဒါၵ သီဟေနာက္နားသို႔ တိုးကပ္လာၿပီး လက္ျပန္ႀကိဳးကို ေျဖေပးသည္။ ေခါင္းကိုငဲ့ကာ လင္းသဒၵါကို ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ သူ႔ေရွ႔မွာ ရန္လိုသည့္ အသြင္ႏွင့္ ရွိေနသည့္ ဦးဗ်ဂၢေၾကာင့္ သီဟ လွည့္ၾကည့္ခြင့္မရ။ သတိကို မလြတ္တမ္းထားၿပီး လက္ျပန္ႀကိဳးေျပသြားသည့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္သပ္ေနမိသည္။

“မင္းက .. က်ဳပ္တို႔ အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြကိုေတာင္ သတ္ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ အရည္အခ်င္းရွိလဲ စမ္းလိုက္ရေအာင္ …“ “ဗ်ဂၢ !!! …“ ဦးသိဒိၶဆီမွ တားျမစ္သံလိုလို အသံထြက္လာသည္။ ဦးဗ်ဂၢသည္ ေခါင္းေဆာင္၏ အသံကို ၾကားေပမယ့္ ဂရုမစိုက္သည့္အလား မာန္ဖီသံျပဳသည္။ ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ႏွင့္ လက္နက္မဲ့ သတ္ပုတ္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္စြန္႔စားရမည့္ ျဖစ္ရပ္မို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွ အကူအညီရလိုရညား သီဟ ေဘးကို ၾကည့္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူ ထူးျခားမႈတစ္ခုကို သတိျပဳမိသည္။ ဦးသိဒိၶတို႔ ထြက္လာရာ အိမ္ႀကီး၏ ေခါင္းမိုးထက္တြင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ငွက္တစ္အုပ္ တိတ္တဆိတ္ လာနားသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အားလံုးေသာ ၀ံပုေလြမ်ားသည္ သီဟႏွင့္ ဦးဗ်ဂၢ၏ ရန္ပြဲကို ေစာင့္ၾကည့္ေနမႈေၾကာင့္ ထိုအခ်က္ကို သတိျပဳမႈဟန္ မတူ။ ထိုအခိုက္ ဂီးခနဲ ေအာ္သံႏွင့္အတူ ငွက္တစ္ေကာင္သည္ အိမ္ေခါင္းမိုးထက္မွ လွ်င္ျမန္လွသည့္ အဟုန္ႏွင့္ ၀ဲပ်ံကာ ဆင္းလားသည္။

“ဦးသိဒိၶ .. သတိထား !!! …“

အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။ သီဟဆီမွ ၀မ္းေခါင္းသံႏွင့္ ေအာ္ဟစ္သံ ထြက္လာၿပီးေနာက္ သူ႔ကိုယ္သည္ ေျမႀကီးေပၚ လိွမ့္ထြက္ကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ လင္းသဒၵါေထာင္ထားခဲ့သည့္ ရိုင္ဖယ္ဆီသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ သီဟ လက္ထဲ ရိုင္ဖယ္ေရာက္သြားၿပီေနာက္ စကၠန္႔ပိုင္းမျခား ေမာင္းတင္လိုက္ၿပီး သူ႔ေသနတ္ေျပာင္းက ဦးသိဒိၶ၏ ေခါင္းတည့္တည့္သို႔ ခ်ိန္ရြယ္လိုက္သည္။ က်ယ္ေလာင္သည့္အသံႏွင့္အတူ သူ႔ေသနတ္ေျပာင္း၀မွ က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္ ေျပးထြက္သည္။ ဖန္းခနဲ အသံႏွင့္အတူ ဦးသိဒိၶ၏ ေခါင္းေပၚတြင္ ေသြးနီေတြ ေပက်ံသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ၀ံပုေလြႀကီး ဦးသိဒိၶေျမျပင္ေပၚသို႔ လဲၿပိဳမသြားပါ။ သူ႔ေဘးနားသို႔ ဖုန္းခနဲ ျမည္ကာ ျပဳတ္က်လာသည့္ ခြ်န္ထြက္ေနေသာ အစြယ္မ်ားႏွင့္ ငွက္သ႑န္ သတၱ၀ါကို အလန္႔တၾကား ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။

“မွင္စာေတြေဟ့ .… အားလံုး အသင့္ျပင္ !! …“

ဦးဗ်ဂၢ၏ ေအာ္ဟစ္ သတိေပးသံေၾကာင့္ အံ့အားသင့္ကာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနၾကေသာ ၀ံပုေလြေတြ အားလံုးသတိ၀င္လာၾကသည္။ သို႔ေပမယ့္ သူတို႔၏ ျပင္ဆင္မႈက ေနာက္က်ေနေလၿပီ။ ဦးဗ်ဂၢ၏ အသံမွ မဆံုးေသး ဒါဇင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ မွင္စာဆိုသည့္ အေကာင္ေတြသည္ ပ်ံ၀ဲကာ ၀ံပုေလြေတြဆီကို ေရာက္လာၾကၿပီ ျဖစ္သည္။

“ဂီး …ဂီး … ဂါး .. ဂါး .. အူ .. ၀ူး … “

ကြင္းျပင္တစ္ခုလံုး အမ်ဳိးအသြင္မတူေသာ သတၱ၀ါအုပ္စု ႏွစ္စု၏ တုိက္ခိုက္မႈအသံမ်ားႏွင့္ ဖံုးလႊမ္းသြားသည္။ သမန္း၀ံပုေလြေတြ၏ ခုခံမႈက အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေမ်ာက္ပ်ံလိုလို၊ ငွက္ပ်ံလိုလို သတၱ၀ါမ်ား၏ တုိက္ခိုက္မႈက ပို၍လွ်င္ျမန္လွသည္။ ခြ်ံထက္လွသည္ သူတို႔၏ လက္သည္း၊ သြားစြယ္မ်ားႏွင့္ ၀ံပုေလြတို႔၏ ဦးေခါင္းကိုအရအမိကုိက္မိသြားလွ်င္ ၀ံပုေလြေတြသည္ ခုခံႏိုင္စြမ္းမရွိျဖစ္ရသည္ကို တုိက္ပြဲတြင္ ၀င္မပါေသးသည့္ သီဟ သတိထားမိသည္။ ထို႔အျပင္ မွင္စာဆိုသည့္ အေကာင္ေတြသည္ ေတာင္ပံစြမ္းအားႏွင့္ တစ္ေနရာမွတစ္ေနရာသို႔ အလွ်င္အျမန္ ကူးသန္းသြားလာႏိုင္ရာ ၎တို႔၏ လႈပ္ရွားမႈကို မွန္းဆဖို႔ ခဲယဥ္းေလသည္။ ဦးသိဒိၶတို႔ဘက္မွ အေရအတြက္မ်ားေသာ္လဲ လွစ္ခနဲ၀င္၊ လွစ္ခနဲ ပ်ံတက္သြားသည့္ မွင္စာေတြကို မိမိရရ မတုံ႔ျပန္ႏိုင္ေသးေပ။

လင္းသဒၵါ၏ လက္မွ ဓါးေရာင္သည္ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ တလက္လက္ႏွင့္ ေတာက္ပေနသည္။ သူမ၏ လႈပ္ရွားဟန္သည္ ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ႏွင့္ မတူပဲ ကြ်မ္းက်င္ေသာ ဓါးသမားတစ္ေယာက္၏ လႈပ္ရွားမႈႏွင့္တူသည္။ Azumi ဆိုသည့္ ဆာမူရိုင္းမအလား ထင္ရသည္။ သူမဓါးေရွ႔သို႔ ေရာက္လာေသာ မွင္စာမ်ားသည္ လင္းသဒၵါ၏ တံု႔ျပန္မႈေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈမရေသးပါ။ အခ်ဳိ႔အေကာင္မ်ားသည္ ဓါးခ်က္မိကာ အသက္ႏွင့္ကိုယ္ ကင္းကြာသြားၾကရသည္က မ်ားသည္။ သီဟ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ လင္းသဒၵါသည္ ခုန္၍ သူမ အေဖ၏ ေနာက္ေက်ာကို အလစ္၀င္တိုက္သည့္ မွင္စာတစ္ေကာင္ကို ေလထဲမွာပင္ ခုတ္ခ်လိုက္သည္။

“လင္းသဒၵါ .. ေနာက္မွာ !!! .. “ “ဖန္း …“

သီဟ လက္ထဲရွိ ရိုင္ဖယ္မွ ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ ေသနတ္သံထြက္သြားစဥ္တြင္ လင္းသဒၵါ၏ ေနာက္ဖက္သို႔ ပ်ံဆင္းလာသည့္ မွင္စာ၏ ေခါင္းသည္ တစစီျဖစ္ကာ ေျမႀကီးေပၚသို႔ ျပဳတ္က်သည္။ လင္းသဒၵါ သီဟကိုေက်းဇူးတင္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။ သီဟ သူမ၏အၾကည့္ကို နားလည္သည့္ဟန္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူ႔ရိုင္ဖယ္ဆီမွ ေသနတ္သံမ်ားက ဆက္တုိက္ဆိုသလို ထြက္လာသလို၊ လူကိုယ္တိုင္လဲ မွင္စာေတြ၀ဲပ်ံေနရာတေလွ်ာက္ တိုး၀င္ကာသြားသည္။ ကြန္မိုဒိုတပ္သား ေမာင္သီဟ တိုက္ပြဲေခၚသံေနာက္သို႔ လိုက္ပါသြားေခ်ၿပီ။

သီဟ၏ လက္က သူ႔စိတ္ႀကိဳက္အေနအထားအတိုင္း ရွိေနေသာ္လဲ၊ ဘယ္ေျခေထာက္ကမူ စိတ္ေဆာင္သေလာက္ လိုက္ပါႏိုင္ျခင္းမရွိပါ။ ၀ံပုေလြ အကိုက္ခံထားရသည့္အျပင္၊ ခရီးမိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ား လင္းသဒၵါဆြဲေခၚရာေနာက္သို႔ မေနမနား လိုက္လာခဲ့ျခင္း အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ အခုလိုလို လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျပဳမူရသည့္အခ်ိန္တြင္ ေသြးမ်ားစီးက်ၿပီး မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ျပန္နာက်င္လာသည္။ သီဟ အံတင္းတင္းက်ိတ္ထားရင္း သူ႔ရင္ပတ္ကို ၀ဲကာထိုးသုတ္သည့္ မွင္စာတစ္ေကာင္ကို ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ မွင္စာသည္ သီဟေရွ႔တည့္တည့္ ေျခာက္လက္မေလာက္အလိုတြင္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ျပဳတ္က်သည္။ ခ်က္ခ်င္း မေသေသးပဲ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ျဖစ္ေနသည္။ သီဟ ရိုင္ဖယ္ေျပာင္း၀မွ ေနာက္ထပ္ က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္ ထြက္သြားသည္။

“အား … အေမေရ .. လုပ္ပါဦး …“

ရုတ္တရက္ဆိုသလို တဲငယ္တစ္ခု၏ ေနာက္ဘက္နားမွ စူးရွသည့္ ေအာ္သံတစ္ခု ထြက္လာသည္။ သူႏွင့္ အနီးကပ္ဆံုးျဖစ္ေနသျဖင့္ သီဟ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ အသံၾကားရာသို႔ ေရာက္ေအာင္ သြားသည္။ ေတြ႔ရသည့္ ျမင္ကြင္းက ၾကည့္လို႔မေကာင္း။ မွင္စာတစ္ေကာင္သည္ ကေလးမေလးတစ္ဦး ေက်ာကုန္းေပၚနားကာ ဦးေခါင္းကို ထုိးေဖာက္ဟန္ျပင္ေနသည္။ ကေလးမေလးသည္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ သူမကိုယ္ေပၚတြင္ရွိေနေသာ မွင္စာကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အတင္းတြန္းကန္ဖယ္ရွားေနမႈေၾကာင့္သာ ထိုမွင္စာစုတ္ အခုထက္ထိ မေအာင္ျမင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သီဟ လက္ေႏွးမေနေခ်။ သူ႔ေသနတ္မွ က်ည္ဆံထြက္သြားသည္ႏွင့္ မွင္စာခမ်ာ ဘာျဖစ္မွန္းမသိပဲ အသက္ေပ်ာက္သြားသည္။

“ကေလး မေၾကာက္နဲ႔ေတာ့.. ဒဏ္ရာေတြေရာ ရေသးလား ..“

သီဟ၏ အေမးကို ေၾကာက္ရြ႔ံမႈ မေျပေသးသည့္ ကေလးမေလးသည္ ေခါင္းကိုခါယမ္း၍သာ ေျဖျပႏိုင္ရွာသည္။ သီဟ ကေလးမေလး၏ လက္ကိုဆြဲ၍ အနီးရွိ တဲတံခါးကို ေျပးဖြင့္သည္။ တံခါးပြင့္သြားသည္ႏွင့္ ကေလးမေလးကို တဲထဲသို႔ တြန္းသြင္းလိုက္ၿပီး ..

“ကေလး .. မင္း ဒီမွာပဲေန .. တံခါးကို လုံေအာင္ ပိတ္ထား .. မင္းသိတဲ့လူ လာေခၚမွ ဖြင့္ေပး .. ၾကားလား ..“

သီဟ မွာသင့္သည္ကို မွာၿပီးေနာက္ တိုက္ခိုက္သံမ်ား ၾကားေနရဆဲ ျဖစ္သည့္ ရြာလမ္းမဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။ သီဟ ရြာလမ္းမဆီသို႔ ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္မူ တိုက္ပြဲက တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ သီဟ ၀င္ပါလိုက္မႈ၏ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ ၀ံပုေလြေတြသည္ အေပၚစီးမွရေနတာ ေတြ႔ရသည္။ သီဟ ေျမျပင္ေပၚ မုဆိုးဒူးေထာက္ထုိင္ၿပီး ရိုင္ဖယ္ကို အက်အနခ်ိန္ကာ ပ်ံ၀ဲေနသည့္ မွင္စာတစ္ေကာင္ကို ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္သံက က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚသည္။

“မွင္စာေတြ .. ေျပးၿပီေဟ့ … ေ၀း .. ေဟး …. ေဟး …“

သီဟ၏ ေသနတ္သံက တိုက္ပြဲကို ရပ္စဲလိုက္သည္ႏွင့္တူသည္။ က်န္ေနေသးသည့္ မွင္စာေတြသည္ အေျခအေနမဟန္ေတာ့သည္ကို ရိပ္မိသည့္အလား ဆက္လက္မတိုက္ခိုက္ေတာ့ပဲ ၀ံပုေလြေတာင္ၾကားထဲမွ ပ်ံသန္းထြက္ခြာသြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ၀ံပုေလြေတြ၏ အားရ၀မ္းသာစြာ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားက ေနရာအႏွံ႔မွ ေပၚထြက္လာသည္။ မွင္စာေတြ ဆုတ္ေျပးသြားၿပီဆိုတာကို သိလိုက္သည္မို႔ သီဟတစ္ေယာက္ အားမာန္တင္းထားသမွ် ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ သီဟ၏ ရိုင္ဖယ္သည္ ေျမႀကီးကို ေထာက္လ်က္သား စိုက္က်သည္။ ရိုင္ဖယ္နည္းတူ သူ႔ဦးေခါင္းသည္လဲ ငိုက္စိုက္က်၍သြားသည္။ သူ႔နားထဲတြင္ ေနာက္ဆံုးၾကားရသည့္ အသံက လင္းသဒၵါ၏ စိုးရိမ္တႀကီး ေအာ္ဟစ္သံပင္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သီဟတစ္ေယာက္ ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့ေပ။

ႏွာေခါင္းထဲတြင္ စူးရွသည့္ စိမ္းေရႊေရႊအနံ႔ကို ရသည္။ သီဟ မ်က္လံုးကို ႀကိဳးစားၿပီး ဖြင့္သည္။ ပထမဆံုး သတိထားမိသည္က သူေရာက္ေနသည့္ေနရာ၏ ထူးျခားမႈ။ သီဟ သစ္လံုးအိမ္တစ္ခုအတြင္းသို႔ ေရာက္ေနတာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူေရာက္ေနသည့္ အိမ္သည္ သာမန္အိမ္ျဖစ္ဟန္မတူ။ သူလဲေလ်ာင္းေနရာ၏ ေဘးပတ္၀န္းက်င္တြင္ အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေသာ အရည္မ်ားတပြက္ပြက္ဆူေနေသာ အိုးငယ္အခ်ဳိ႔ကို ေတြ႔ရသည္။ စိမ္းေရႊေရႊ အနံ႔သည္ ထိုအိုးေတြဆီမွ ထြက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သီဟ သူ႔ကိုတင္ထားသည့္ ကုတင္ေပၚမွ ထဖို႔ျပင္သည္။ လက္တစ္ဖက္ကို တေစာင္းေထာက္ၿပီး ထမည့္ဟန္ျပဳခိုက္တြင္ပင္ တဲတံခါး၀မွ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

“ေမာင္သီဟ .. အရမ္းမထနဲ႔ေနာ္ ..“

သူ႔နာမည္ကို တပ္အပ္ေခၚၿပီး တဲထဲ၀င္လာသည့္ အမ်ဳိးသမီးေၾကာင့္ သီဟ မထေသးပဲ စူးစမ္းသလို လွည့္ၾကည့္သည္။ အမ်ဳိးသမီးသည္ လင္းသဒၵါလိုမ်ဳိး လူတစ္ပိုင္း၊ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း အႏြယ္ျဖစ္သည္။ ေျပျပစ္ေသာကိုယ္ဟန္ရွိယံုမက မ်က္ႏွာကလဲ အေတာ္ပင္ ေခ်ာေမာလွသည္။ သုိ႔ေသာ္ သတ္လတ္ပိုင္းအရြယ္ရွိသည့္ ထိုအမ်ဳိးသမီးသည္ လင္းသဒၵါႏွင့္မတူပဲ တစ္ခုထူးျခားသည္။ လင္းသဒၵါ၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ အေမြးအမွင္နည္းသေလာက္ အခုအမ်ဳိးသမီးေခ်ာ၏ ကိုယ္ေပၚတြင္မူ နီညိဳေရာင္အေမြးမ်ားသည္ ျပည့္ႏွက္ကာ ရွိေနသည္။ ရုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ကိုယ္က်ပ္၀တ္စံုကို ၀တ္ထားသည္ႏွင့္ေတာင္ တူလွသည္။ သူမကိုယ္၏ အေရးပါေသာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကိုမူ အစိမ္းေရာင္၀တ္လႊာတစ္ခုႏွင့္ ဖံုးကာထားသျဖင့္ သီဟမျမင္ရေခ်။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါ .. ၀ံပုေလြဟု သိေနသည့္တိုင္ ရင္သပ္ရွဴေမာဖြယ္ အမ်ဳိးသမီး၏ ပံုစံေၾကာင့္ သီဟ စိတ္ထဲတစ္မ်ဳိးတစ္မည္ေတာင္ ျဖစ္သည္။

“က်မနာမည္ သူဇာပါ .. ဘယ္လိုလဲ ရွင့္ဒဏ္ရာေတြ သက္သာရဲ ႔လား …“

အနားေရာက္လာသည့္ အမ်ဳိးသမီးေခ်ာထံမွ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေမးသံေၾကာင့္ သီဟ စိတ္ထဲ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ စိတ္သက္သာရာရမိသည္။ ေတာ္ပါေသးသည္။ သူ႔ကိုလိုလားဟန္ မရွိသည့္ ၀ံပုေလြေတြ၏ ေလာကတြင္ အနည္းဆံုး ဒီအမ်ဳိးသမီးကေတာ့ သူ႔ဘက္မွာ ရွိဟန္တူသည္။ သီဟ မသူဇာ၏ အေမးေၾကာင့္ သူ႔ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ရွိ ဒဏ္ရာကိုသတိရၿပီး အသာလႈပ္ၾကည့္မိသည္။ ၀ံပုေလြအကိုက္ခံထားရသည့္ေနရာက နာက်င္မႈကိုမခံစားရ။ ခပ္ထံုထံုျဖစ္ေနသလိုသာ ခံစားရသည္။ သီဟ မသူဇာကို ေမးခြန္းထုတ္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္သည္။

“ဟုတ္တယ္ .. ေမာင္သီဟ .. ဒဏ္ရာေတြကို က်မေဆးစည္းေပးထားတာ .. အခုလဲ ေနာက္ထပ္ ေဆးလိမ္းဖို႔ကိစၥ က်န္ေသးလို႔ က်မျပန္လာခဲ့တာ …“ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ .. မသူဇာ ..“ “သူဇာလို႔ပဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေခၚပါလား .. ေမာင္သီဟ .. အဲဒါမွ ေမာင္သီဟစိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္ဆိုလဲ မမလို႔ေခၚလို႔ရပါတယ္ ဟင္း .. ဟင္း .. ေနာက္ၿပီး တကယ္တမ္း ေက်းဇူးတင္ရမယ္ဆိုရင္ .. က်မက ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ ..“

မသူဇာ၏ စကားကို သီဟ နားမလည္။ ေမးခြန္းထုတ္ရန္ျပင္သည္။ သို႔ေပမယ့္ အနားတိုးလာၿပီး ရင္ပတ္ရွိ သူ႔အက်ၤ ီက်ယ္သီးတစ္လံုးကို လွမ္းျဖဳတ္လိုက္သည့္ မသူဇာ၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ သူ႔ေမးခြန္းက အျပင္ေရာက္မလာပါ။ နီညိဳေရာင္သားေမြးမ်ားရွိကာေနသည့္တိုင္ သြယ္လ်သည့္ မသူဇာ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ လႈပ္ရွားေနမႈကို ေၾကာင္တက္တက္ႏွင့္ စိုက္ေငးေနမိသည္။ မသူဇာသည္ သီဟ၏ အျဖစ္အပ်က္ကို ရိပ္မိဟန္တူသည္။ ၿပံဳးစစႏွင့္သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း သီဟ သိခ်င္ေနသည့္ အေျဖကိုေပးသည္။

“က်မ ေက်းဇူးတင္ရမယ္ဆိုတာကေတာ့ ေမာင္သီဟက က်မသမီးေလးကို ကယ္ခဲ့လို႔ပါ .. က်မသမီးေလးက ေမာင္သီဟ ေပးတဲ့အသက္ပဲ ရွိေတာ့တာပါ ..“

သီဟ သေဘာေပါက္သြားသည္။ လတ္စသတ္ေတာ့ တဲငယ္၏ေနာက္ေက်ာတြင္ ကယ္ခဲ့သည့္ ကေလးမေလး၏ အေမဆိုတာ မသူဇာကိုး။

“ေၾသာ္ .. ဒီလိုကိုး .. သူဘယ္လိုေနေသးလဲ မမ .. ဒဏ္ရာေတြေတာ့ ရခဲ့ဟန္ မတူဘူး ..“ “သမီးေလးရဲ ႔အေျခအေနကို ေမးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါပဲ ေမာင္ေလး .. သမီးေလး ေနေကာင္းပါတယ္ .. ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး ေမာင္ေလးရဲ ႔အျပဳအမူကို တစ္ရြာလံုးမွာ ေျပာလို႔မဆံုးျဖစ္ေနၾကတယ္ … ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သမန္း၀ံပုေလြေတြကေတာ့ ေမာင္ေလးရဲ ႔သတိၱနဲ႔ စြမ္းရည္ကို အံ့ၾသေနၾကတယ္ ..“

မသူဇာသည္ ပိုမိုရင္းႏွီးသည့္ အသံႏွင့္ သီဟ၏ ကူညီမႈကို ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးသည္။ သို႔ေသာ္ သီဟစိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ မေန။ အမွန္တကယ္ဆိုလွ်င္ ဒီပြဲတြင္ သူ၀င္ပါစရာအေၾကာင္းမရွိ။ လင္းသဒၵါကို ကူညီခ်င္သည့္ စိတ္ေၾကာင့္သာ သူ၀င္တိုက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သီဟစိတ္ထဲ လင္းသဒၵါ၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးက ေပၚလာသည္။ သူ၏ အေတြးသည္ မ်က္ႏွာတြင္ပင္ ရပ္မသြား။ မ်က္ႏွာလွလွေလး၏ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ က်စ္လ်စ္ေတာင့္တင္းစိုျပည္သည့္ သူမ၏ ကိုယ္လံုးေလးကို ေျပးျမင္ေယာင္သည္။ သူ႔စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလာသည္။ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဆိုသလို ထိုအခ်ိန္မွာပင္ မသူဇာ၏ လက္က သူစစ္ေဘာင္းဘီ၏ ခါးပတ္ေခါင္းဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။

“ေမာင္ေလး .. ေဆးလိမ္းဖို႔အတြက္ မမကို ဒါႀကီး ျဖဳတ္ေပးပါဦး .. မမ မလုပ္တတ္ဘူး .. “

ကႏြဲ႔ကလ်ႏွင့္ ေျပာသည့္ မသူဇာ၏ စကားသံေၾကာင့္ သီဟ စိတ္က လင္းသဒၵါဆီကေန လက္ရွိအေျခအေနသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ မသူဇာ၏ ေတာင္းဆိုမႈအတိုင္း သူ၏ ခါးကိုၾကြကာ ခါးပတ္ကို ခြ်တ္ေပးလိုက္သည္။ မသူဇာ၏လက္က သူ႔ေဘာင္းဘီ၏ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကိုဆြဲကိုင္လာၿပီး ေအာက္ကိုဆြဲခ်သည္။

“အယ္ .. ေမာင္ေလးက ဒီလိုေတာင္ ျဖစ္ေနတာလား .. မမ ေဆးလိမ္းေပးမယ့္ထဲမွာ ဒါမပါဘူးေလ ..“

မသူဇာက ေနာက္ရႊတ္ရႊတ္ေျပာသည့္တိုင္ သီဟ မ်က္ႏွာပူသလို ျဖစ္သည္။ လင္းသဒၵါ၏ အေၾကာင္းကို စိတ္ကူးယဥ္ေနမႈ၏ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ သူ႔လိင္တံသည္ စိတ္ထကာ မာေတာင္ေနသည္။ ေဘာင္းဘီကို မသူဇာ ဆြဲခြ်တ္လိုက္သည္ႏွင့္ သေကာင့္သားက ေခါင္းေထာင္ေနေခ်သည္။

“ကဲပါ မထူးေတာ့ပါဘူး … မမသမီးကို ကယ္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးအတြက္ မမျပန္ဆပ္တယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ ..“ “အာ .. မမ .. မ . ဟုတ္ ..“ မသူဇာ၏ လိုက္ေလ်ာမႈကို ျငင္းဆန္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည့္ သီဟတစ္ေယာက္ သူ႔လိင္တံကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည့္ သူမလက္၏ အေတြ႔ေၾကာင့္ စကားစေတြ ရပ္ဆိုင္းကုန္သည္။ သီဟထင္ထားသည္က မသူဇာတို႔ သမန္း၀ံပုေလြေတြ၏ လက္သည္ ၾကမ္းတမ္းမည္လို႔။ သို႔ေသာ္ အခု သူ႔လိင္တံဆီမွ ခံစားရသည့္ အေတြ႕က သူထင္သလို မဟုတ္ေၾကာင္း သက္သျပေနသည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ပို၍ေတာင္ အရသာရွိေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။ နီညိဳေရာင္အေမြးေလးေတြသည္ ႏူးညံ့လြန္းလွေပရာ သူ႔လိင္တံကို ကတၱီပါစႏွင့္ ထုတ္ထားသလို ခံစားရသည္။ မသူဇာ၏ လက္က လႈပ္ရွားလာသည္ႏွင့္အမွ် သူ႔လိင္တံသည္ တမဟုတ္ခ်င္း ထြားတက္လာသည္။

“ဒီေလာက္ဆိုရင္ .. ေမာင္ေလး အသင့္ျဖစ္ၿပီ မွတ္လား …“

သီဟ လိင္တံက စံခ်ိန္မွီျပည့္မာလာသည္ႏွင့္ မသူဇာသည္ သူလဲေလ်ာင္းေနရာ ကုတင္ေျခရင္းသို႔ စြင့္ခနဲတက္လာၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚ မိုးၾကည့္ၿပီးေမးသည္။ သီဟ ဘာေျဖလို႔ ေျဖရမွန္းမသိ။ သူ႔အျဖစ္ကိုလဲ သူမယံုႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။ သူအရင္တုန္းက မိန္းကေလးေတြႏွင့္ ခ်စ္တမ္း၀င္ဖူးသည့္တိုင္ ထိုသူမ်ားသည္ လူသားမေလးေတြ။ အခုဟာက သမန္း၀ံပုေလြမ။ ေသာက္က်ဳိးေတာ့နည္းၿပီ ထင္ပါရဲ ႔။

“မမ .. က်ေနာ္ … က် .. ေနာ္ ..“

အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ႏွင့္ စကားစဖို႔ ႀကိဳးစားသည့္ သီဟတစ္ေယာက္၊ သူမကိုယ္ေပၚရွိ အစိမ္းေရာင္၀တ္ရံုလႊာကို ဖယ္ရွားလိုက္သည့္ မသူဇာ၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ သူေျပာမည့္ စကားကို မဆက္ႏိုင္။ အေစာပိုင္းတုန္းက သူသိခ်င္ေနသည့္ မသူဇာ၏ ၀တ္ရံုလႊာေအာက္မွ အစိတ္အပိုင္းေတြကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္တြင္ ရင္ခုန္ႏႈန္းျမန္လာသလို၊ ေက်နပ္သလိုလဲ ခံစားရသည္။ မသူဇာတို႔ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းေတြသည္ အျခားေနရာမ်ားတြင္ ဘယ္ေလာက္ပင္ ၀ံပုေလြႏွင့္တူေနတူေန၊ လွ်ဳိ႔၀ွက္အပ္ေသာေနရာမ်ားတြင္ေတာ့ လူသားမိန္းကေလးမ်ားႏွင့္မျခားတူညီလွသည္။ မသူဇာ၏ ရင္အစံုသည္ ျဖဴစင္၀င္းမြတ္စြာ ရွိေနသည္။ ထို႔အျပင္ ကေလးအေမျဖစ္လို႔လားမသိ။ ႏို႔အံုေတြက အုန္းသီးျခမ္းတစ္လံုးစာေလာက္ အသာေလးရွိၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးစူထြက္ေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ သီဟ ပါးစပ္မွ အသံမထြက္လာသည့္တိုင္ လက္ကမူ အလိုလို လွမ္းၿပီးသားျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။

ကိုင္ရတာ အိအိေထြးေထြးရွိလွပါသည္။ စစ္ဆင္ေရးကာလမို႔ သီဟတစ္ေယာက္ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ႏွင့္ မထိေတြ႔ရသည္မွာ လအေတာ္ခ်ီ ၾကာေနၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ မသူဇာ၏ ႏို႔အံုမို႔မို႔ႀကီးေတြကို သူလက္ႏွင့္ဆုပ္နယ္မိသည့္ေနာက္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ တျခားဘာအေၾကာင္းအရာမွ ရွိမေနေတာ့ေခ်။ မ်က္ႏွာတည့္တည့္တြင္ ေရာက္လာသည့္ ႏို႔ႀကီးတစ္လံုးကို လက္ႏွင့္ဆြဲယူမိၿပီး ေခါင္းကိုၾကြ၍ ငံုစုပ္သည္။

“အင္း .. ေမာင္ေလးရယ္ .. ေကာင္းတယ္ကြယ္ .. အင္း .. စုပ္ .. စုပ္စမ္းပါ ..“

မသူဇာထံမွ တုန္ခိုက္ခိုက္ႏွင့္ ညည္းသံေပၚလာသည္။ ထို႔အျပင္ သူမကိုယ္ေရွ႔ပိုင္းကို ငိုက္ကာ သီဟ ႏို႔စို႔လို႔အဆင္ေျပေအာင္လဲ ျပဳလုပ္ေပးသည္။ သူမ၏လက္တစ္ဖက္ကမူ ေနာက္ျပန္ယွက္ၿပီး သီဟ၏ လိင္တံကို မလြတ္တမ္းပြတ္ေပးေနသည္။ ႏို႔စို႔သံ တျပြတ္ျပြတ္ႏွင့္ မသူဇာ၏ အရသာေတြ႔၍ ညည္းသံ တအင္းအင္းက ၿပိဳင္တူေပၚထြက္လာသည္။

“ေမာင္ေလးရယ္ … မမ မရေတာ့ဘူး .. အထဲထည့္လိုက္ေတာ့မယ္ ..“

တေအာင့္ၾကာေသာအခါ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ၿပီမို႔ မသူဇာ သီဟကို ခြင့္ေတာင္းသလို ေျပာဆိုရင္း သူမ၏ တင္ပါးႀကီးကို သူ၏ ဆီးစပ္ေပၚသို႔ေနရာေရႊ႔သည္။ ကိုယ္ကိုမတ္ကာ ေနရာယူလိုက္သည္မို႔ ႏို႔သီးေခါင္းစူစူေလးႏွစ္ခုက သီဟ ပါးစပ္မွ ကြာသြားသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းႏွစ္ခုသည္ သီဟ၏ တံေတြးေရာင္ႏွင့္ ေတာက္ေျပာင္ေနသည္မွာ ေရေဆးထားေသာ သေျပသီးညိဳႀကီး ႏွစ္ခုအလားထင္ရသည္။ သီဟ သူ႔လက္ကိုဆန္႔တန္းၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းတစ္ခုခ်င္းကို လက္ညိဳးႏွင့္လက္မညွပ္ကာ ပြတ္ကစားသည္။

“အီး … အား … ေမာင္ေလး ..“

မသူဇာတစ္ေယာက္ အရသာေတြ႔သည္ဟန္ႏွင့္ မ်က္ေတာင္ေလးမ်ား ေမွးက်ကာ ညည္းညဴသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမသည္ အခ်ိန္ဆိုင္းမေနေတာ့ပဲ တင္ပဆံုကို ၾကြလိုက္ၿပီး သီဟ၏ လိင္တံကို အေပါက္၀ႏွင့္ေတ့သည္။ အံကိုက္ျဖစ္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ မသူဇာ၏ တင္ပါးႀကီးက အိခနဲ ျပန္က်လာသည္။

“အီး … မမရယ္ …“

ဒီတစ္ခါ ညည္းညဴသံထြက္လာရသူက သီဟျဖစ္သြားသည္။ သီဟ၏ လိင္တံသည္ စံခ်ိန္မွီအဆင့္၀င္ေအာင္ ႀကီးထြားလွသည္။ သို႔ေပမယ့္ မသူဇာကမူ တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ သူ႔လိင္တံကို အဆံုး၀င္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ ဒါရိုက္ဟစ္မို႔ သီဟတစ္ေယာက္ အရသာအႀကီးအက်ယ္ေတြ႔သည္။ ထို႔အျပင္ မသူဇာ၏ အဖုတ္သည္ ကေလးအေမသာဆိုသည္၊ အေခ်ာင္ႀကီးျဖစ္မေနပဲ အနည္းငယ္က်ဥ္းက်ပ္ေနေသးသည္ဟု ဆိုလို႔ရသည္။ အတြင္းသားႏုႏုေလးမ်ားကို ပြတ္တိုက္ကာ ၀င္သြားသည့္ အေတြ႔က ဒီအခ်က္ကို ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ျပေနသည္။ သီဟ၏ လက္က ႏို႔အံုႀကီးေတြကို ဆုပ္နယ္ေနရာမွ သူမ၏ ခါးဆီသို႔ ေနရာေရႊ႔သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ …

“အီး … ေကာင္းတယ္ … ေမာင္ေလး … ျဗစ္ … ျဗစ္ … ဖတ္ … ဖတ္ … အင့္ … အင့္ .. အီး ..“

မသူဇာက လက္ေနာက္ျပန္ေထာက္ကာ အားတက္သေရာေဆာင့္ေနသလို၊ သီဟကလဲ မသူဇာ၏ ခါးကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ကာ ဆြဲေဆာင့္သည္။ သူ႔လိင္တံသည္ တျဗစ္ျဗစ္ တစြိစြိျမည္၍ အထဲကို၀င္သြားလိုက္၊ အျပင္ကို ျပန္ထြက္လာလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် လိင္အဂၤါႏွစ္ခု၏ ပြတ္တိုက္မႈက ျမန္ဆန္လာသလို၊ ႏွစ္ဦးသားဆံုစည္းရာ သီဟ၏ ဆီးစပ္ေပၚတြင္လဲ အရည္ေတြက အိုင္ထြန္းမတတ္စိုရႊဲလာသည္။

“ေမာင္ေလး .. ျမန္ျမန္ …. မမၿပီးေတာ့မယ္ …“

မသူဇာဆီမွ ညည္းသံက အရိုင္းဆန္သံေတြေပါက္လာသည္။ သူမတကိုယ္လံုးသည္လဲ ေလျပင္းမုန္တိုင္းတိုက္ခတ္ခံရသည့္အလား ထိမ္းမႏုိင္ သိမ္းမရ ယိမ္းခါသည္။ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို သူမ၏ကိုယ္သည္ ေရွ႔သို႔ကိုင္းက်လာသည္။ ဒူးေခါင္းႏွစ္ဖက္ကို အားျပဳကာေထာက္ၿပီး ဖန္းခနဲ ဖန္းခနဲျမည္ေအာင္ပင္ ေနာက္ျပန္ပစ္ေဆာင့္သည္။ သီဟကိုယ္တိုင္လဲ သူ၏ေျခေထာက္ကို ကုတင္ေပၚေထာက္ကာ က်ားကန္ကန္ထားယံုမက မသူဇာ၏ တင္ပါးႀကီးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အားရပါးရဆြဲခ်ေပးသည္။ အခ်ိန္ၾကာၾကာ မေစာင့္လိုက္ရ။ သူတို႔ႏွစ္ဦး ပံုစံေျပာင္းၿပီး မိနစ္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာပင္ သီဟ၏ ျပြန္ေခ်ာင္းမွ လရည္ေတြကို အသားကုန္ ပန္းထုတ္လိုက္မိသည္။ သူမအဖုတ္အႏွံ႔တိုး၀င္သြားသည့္ သီဟ လရည္ေတြကပင္ မသူဇာၿပီးဖို႔ ဖန္တီးသလို ျဖစ္သြားရသည္။ သူမ၏ တင္ပါးႀကီးကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အီးခနဲေအာ္ကာ ဖိခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ မသူဇာ သီဟကို ဖက္ကာ ၿငိမ္က်သြားေလရွာသည္။

ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔သည့္ ေက်ာက္သားခန္းမတစ္ခု။ ရိုးရိုးတန္းတန္း ေက်ာက္ခန္းမေတာင္ မဟုတ္။ ေက်ာက္သားနံရံမ်ားတြင္ ထြန္းညွိထားေသာ ဆီမီးတိုင္၏ အလင္းေရာင္မ်ား မရွိလွ်င္ မည္သို႔မွ အထဲသို႔ ျမင္စရာအေၾကာင္းမရွိသည့္ ေက်ာက္သားအနက္မ်ားႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ခန္းမ …။

တကိုယ္လံုး အနီေရာင္အဆင္းရွိသည့္ မွင္စာတစ္ေကာင္သည္ ခန္းမ၏ အလယ္ရွိ သလြန္လိုလိုပံုစံရွိေသာ ေက်ာက္ခံုတန္းတစ္ခုေရွ႔တြင္ ဒူးေထာက္လွ်က္ရွိသည္။ ၎၏ ေသးငယ္က်ဥ္းေျမာင္းေသာ မ်က္လံုးအစံုသည္ တစ္စံုတစ္ခုကို ရွာေဖြေနဟန္ႏွင့္ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေ၀့ကာၾကည့္ေနသည္။ သူ ဒီခန္းမထဲေရာက္ေနသည္မွာ အခ်ိန္နာရီ၀က္ေလာက္ ရိွေတာ့မည္။ အခုထက္ထိ သခင္ျဖစ္သူ၏ အရိပ္အေယာင္ကို မေတြ႔ရေသး။ သူ႔သခင္သည္ သူ႔ကို စိတ္ဆိုးေနၿပီလား မသိ။ သူ႔သခင္အေၾကာင္းေတြးမိသည္ႏွင့္ မွင္စာ၏ အေတြးသည္ ေၾကာက္လန္႔မႈအတိႏွင့္ ျပည့္ႏွက္လာသည္။ ေသမင္းႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ရသည့္ႏွယ္ သူ႔တကိုယ္လံုး တုန္ရင္လာသည္။ ထိုအခိုက္ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို သူ႔တကိုယ္လံုး ေရခဲတိုက္ထဲ ေရာက္သြားသည့္ႏွယ္ ေအးစိမ့္သလို ခံစားရသည္။ ေက်ာက္သားခန္းမထဲ ထြန္းညွိထားသည့္ ဆီမီးတိုင္မ်ား၏ အရိပ္သည္ ေၾကာက္စရာ အရုပ္မ်ားသဖြယ္ ယိမ္းယိုင္လႈပ္ရွားသြားၿပီးေနာက္ မွင္စာနီ ဒူးေထာက္ထားရာ သလြန္ရွည္တြင္ အနက္ေရာင္အရိပ္တစ္ခုသည္ ဘြားခနဲ ေပၚလာသည္။ အနက္ေရာင္ အရိပ္သည္ လူသားသြင္ျပင္ဟန္ရွိေသာ္လဲ အေသအခ်ာၾကည့္လွ်င္ အခိုးအေငြ႔မ်ားႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္အလား ထင္ရသည္။ မ်က္ႏွာကိုမူ အခြ်န္သဖြယ္ရွိေသာ ဦးေဆာင္းတစ္ခုက ကာထားသျဖင့္ မည္သည့္သြင္ျပင္ရွိသည္ကို မွန္းဆရခက္လွသည္။ ပံုစံကို ျမင္ရယံုႏွင့္ ထိတ္လန္႔ခ်င္စရာေကာင္းေနသည္။ သူကား …

ယမရာဇာ … ယမရာဇာသည္ သလြန္ေပၚတြင္ အခန္႔သား ၀င္ထိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႔ေရွ႔တြင္ရွိေနသာ မွင္စာနီကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ မွင္စာနီသည္ ယမရာဇာ၏ နီရဲ၀င္းေျပာင္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုကို မခံႏိုင္သည့္ႏွယ္ ေခါင္းကို ငံုလွ်ိဳးသြားသည္။

“ေမာင္နီ .. မင္း တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ရဲ ႔လား …“ ယမရာဇာ၏ လူသားအသံႏွင့္မတူညီေသာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ အသံသည္ ခန္းမထဲ ဟိန္း၍ ထြက္သည္။ ေမာင္နီဟု အေခၚခံရသည့္ မွင္စာနီ၏ ကိုယ္သည္ ထိုအသံအၾကား၌ ပို၍ တုန္လႈပ္လာသည္။ “ကြ်န္ .. ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး .. သခင္ခိုင္းတဲ့အတိုင္း .. ဟိုလူသားေနာက္ကို ေနာက္ေယာင္ခံ လိုက္ခဲ့ပါတယ္ …“

အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ႏွင့္ ေျဖလိုက္သည့္ ေမာင္နီ၏ အသံေနာက္ကြယ္တြင္ ဖံုးကြယ္ထားေသာ အေၾကာင္းအရာေတြ ရွိမွန္း ယမရာဇာ ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိသည္။ “ေမာင္နီ .. မင္း ဘာေတြ လုပ္ခဲ့တာလဲ …“ “ကြ်န္ .. ကြ်န္ေတာ္ …“ မွင္စာနီသည္ သူလုပ္ခဲ့သည့္ ျပစ္မႈကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုဖို႔ရာ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ေနရွာသည္။ ယမရာဇာ၏ လက္တစ္ဖက္သည္ ၿဗံဳးခနဲဆိုသလို ရွည္ထြက္လာၿပီး ေမာင္နီ၏ ေခါင္းကိုအုပ္ကိုင္မိသား ျဖစ္သြားသည္။ မွင္စာနီ၏ ကိုယ္သည္ ဓါတ္လိုက္ခံရသည့္ႏွယ္ ခ်က္ခ်င္းတုန္တက္လာသည္။ သူ သိသည္။ ယမရာဇာကို ဘယ္အခ်က္မွ ဖံုးကြယ္ထားလို႔ မရဆိုတာကို။ ၀ံပုေလြေတာင္ၾကားကို သခင့္အမိန္႔မရပဲ စီးနင္းတိုက္ခိုက္ခဲ့သည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ယမရာဇာ၏ စိတ္အာရံုဆီသို႔ အလိုလို ေရာက္ရွိၿပီးသား ျဖစ္သြားေလၿပီ။

“မင္း … ငါ့အမိန္႔မရပဲ … ၀ံပုေလြေတာင္ၾကားကို တိုက္ခဲ့တယ္ေပါ့ …“ ယမရာဇာဆီမွ ေအးစက္စက္ႏိုင္လွသည့္ ႀကိမ္းေမာင္းသံသည္ နားကြဲမတတ္ ေက်ာက္ခန္းမထဲ ပ်ံႏွံ႔သည္။ ဆီမီးတိုင္မ်ားပင္ စကားသံအဟုန္ႏွင့္ ယိမ္းခါကုန္သည္။ မွင္စာ ေမာင္နီခမ်ာ သူ႔အသက္အား ခ်မ္းသာေပးရန္ ေတာင္းပန္ဖို႔ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနသည့္ ပါးစပ္ကို ႀကိဳးစားဟသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ပါးစပ္က စကားသံ ထြက္မလာႏိုင္ပါ။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ညည္းသံသာ ထြက္လာၿပီးေနာက္ ေအာ္သံမွ မဆံုးေသး သူ႔တကိုယ္လံုးသည္ ျပာမႈန္မ်ားအျဖစ္လြင့္စဥ္ကာ ပေပ်ာက္သြားေလသည္။

ယမရာဇာသည္ သူ႔လက္ဖ၀ါးထဲတြင္ က်န္ေနသည့္ မွင္စာနီ၏ အကြ်င္းအက်န္အမႈန္အခ်ဳိ႔ကို ခါခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေအးစက္စက္အသံႏွင့္ တဟားဟားရယ္သည္။ ထိုရယ္သံမ်ားႏွင့္အတူ သူ၏ ကိုယ္သည္ ေက်ာက္ခန္းမထဲ၌ ေပၚလာစဥ္တုန္းကႏွယ္ ဟူးခနဲျမည္ကာ လြင့္စဥ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ သက္ရွိသတၱ၀ါတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့သည့္ ေက်ာက္ခန္းမထဲတြင္ ယမရာဇာ၏ ရယ္သံမ်ားသာ ပဲ့တင္ထပ္ကာ က်န္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

သီဟႏွင့္ ၀ံပုေလြျဖဴႀကီး ဦးသိဒိၶ ရြာမွ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့သည္မွာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ လွမ္းမိလွ်င္ ရြာအစြန္သို႔ ေရာက္ေပေတာ့မည္။ ဦးသိဒိၶသည္ သူ႔သြားႏႈန္းအတုိင္း ထပ္ျခပ္မကြာ ႀကိဳးစားၿပီး လိုက္လာသည့္ သီဟကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ဒဏ္ရာမွ ေပ်ာက္ကင္းကာစ လူသားတစ္ဦး၊ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ေကာင္၏ ေျခလွမ္းကို အမွီလိုက္ႏိုင္ျခင္းသည္ ေတာ္ယံု စြမ္းရည္ေတာ့မဟုတ္။ သေဘာက်သလို ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ၿပီးေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ေတာင္ကမူဆီသို႔ ဦးတည္ကာ သြားသည္။ ေနာက္က်ခံ အေလ်ာ့ေပးဖို႔ မစဥ္းစားထားသည့္ သီဟ တစ္ေယာက္ ထံုးစံအတိုင္း ေနာက္ကေန မေျပးယံုတမယ္ႀကိဳးစားၿပီး လိုက္တက္သည္။

၀ံပုေလြရြာ၏ သမားေတာ္ဟု သိခဲ့ရေသာ မသူဇာ၏ ေဆးစြမ္းက ထက္လွသည္ဟု ဆိုရမည္။ သီဟ အနားယူခဲ့သည့္ တစ္ေန႔တာကာလအတြင္း သူမ လိမ္းေဆးေၾကာင့္ ဒဏ္ရာေတြက ပကတိအတိုင္း ျပန္လည္ေကာင္းမြန္ခဲ့သည္။ ယုတ္စြအဆံုး ၀ံပုေလြအကိုက္ခံရေသာ သူ႔ဘယ္ဘက္ေျခသလံုးသည္ပင္ အနာျပန္က်က္လာသည္အထိ သက္သာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လဲ ဦးသိဒိၶေနာက္မွ အနည္းငယ္ ေျပးလႊားကာ လိုက္လာရသည့္တိုင္ သီဟ တစ္ေယာက္ ထူးထူးေထြေထြ နာက်င္မႈကို မခံစားရေပ။ ေျခေထာက္ဒဏ္ရာကို သူ႔အာရံုစိုက္စရာမလိုေတာ့သည့္မို႔ သီဟတစ္ေယာက္ ဦးသိဒိၶ သူ႔ကို စကားေျပာဖို႔ ေခၚထုတ္လာသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို စဥ္းစားေနမိသည္။ ဦးသိဒိၶ ငါ့ကို ဘာေျပာခ်င္တာပါလိမ့္ …။

“ဒဏ္ရာေတြက သက္သာတယ္မဟုတ္လား .. ေမာင္သီဟ ..“

ေတာင္ကုန္းထိပ္သုိ႔ ေရာက္လာသည္မို႔ ၀ံပုေလြျဖဴႀကီး ဦးသိဒိၶ ရြာဘက္ကို လွမ္းျမင္ရသည့္ ကမူစြန္းတစ္ခုတြင္ ရပ္လိုက္ၿပီး အနားေရာက္လာသည့္ သီဟကို လွမ္းေမးသည္။ သီဟ ေခါင္းတစ္ခ်က္သာ ညိတ္ျပၿပီး ဦးသိဒိၶႏွင့္ ယွဥ္ရပ္ကာ ေတာင္ကုန္းေပၚကေန လွမ္းျမင္ရသည့္ ၀ံပုေလြရြာကို ၾကည့္မိသည္။ ညေနေနေစာင္းသည့္အခ်ိန္မို႔ သူရိယေနမင္းသည္ ၀ံပုေလြရြာ၏ အေနာက္ဘက္ေတာင္တန္းတြင္ ေမးတင္ေနေလသည္။ ေရႊ၀ါေရာင္အဆင္းရွိသည့္ ညေနခင္း၏ အလင္းေရာင္မ်ားသည္ ရြာေပၚသို႔ ျဖာက်ေနသည္မွာ လွပသည့္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္တစ္ခုအလားပင္။

“အင္မတန္မွလွတဲ့ ေနရာတစ္ခုကို ဦးသိဒိၶ ပိုင္ဆိုင္ထားတာပဲ ..“ သီဟ၏ ခ်ီးမြမ္းမႈေၾကာင့္ ဦးသိဒိၶၿပံဳးသည္။ “ဟုတ္တယ္ .. ေမာင္သီဟ .. ဒီေနရာေလးက လွတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဒီလိုလွပမႈက တာရွည္ခံပါ့မလား မသိဘူး …“

သီဟ ဦးသိဒိၶ၏ စကားကို နားမလည္။ အမွန္အတိုင္းဆိုရလွ်င္ သူႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဘာဆိုဘာမွ နားမလည္။ သူေရာက္ေနသည့္ ေနရာသည္ ဘယ္လိုေနရာမ်ဳိးလဲ။ သူ႔တကိုယ္လံုး နာက်င္ကိုက္ခဲမႈကိုသာ မခံစားခဲ့ရဘူးဆိုလွ်င္ လက္ရွိႀကံဳေနသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သူအိမ္မက္တစ္ခုလို ထင္ျမင္မိမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ “က်ေနာ္ ေမးခြင့္ရလွ်င္ တစ္ခုေမးခ်င္တယ္ .. ဦးသိဒိၶတို႔ေနရာက ဘယ္လိုေနရာမ်ဳိးလဲ …“ သီဟ၏ ေမးခြန္းကို ဦးသိဒိၶက ခ်က္ခ်င္းမေျဖ။ သက္ျပင္းခ်သလို အသက္ကို ျပင္းစြာရွဴသြင္းသည္။ ၿပီးမွ .. “ေမာင္သီဟရဲ ႔သိခ်င္ေနတဲ့ ေမးခြန္းကို အတိုဆံုးေျဖရမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ ရွိေနရာဟာ သီးျခားကမာၻတစ္ခုလို႔ ဆိုလို႔ရပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ သီျခားကမာၻဆိုလို႔ က်ဳပ္တို႔ခ်ည္းပဲ ရွိေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး .. ေမာင္သီဟတို႔လိုမ်ဳိး လူသားေတြလဲ ရွိပါေသးတယ္ … ဒါေပမယ့္ ေမာင္သီဟနဲ႔ေတာ့ ပံုစံမတူဘူးလို႔ ေျပာရမယ္ ..“

သီဟ အနည္းငယ္ အားတက္သြားသည္။ ဘယ္လိုေနရာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူႏွင့္ အမ်ဳိးအႏြယ္တူ လူသားေတြ ရွိေနသည္ဆိုသည့္ စကားကိုက အားတက္ခ်င္စရာ ေကာင္းေနသည္။ “ဒါဆို ဦးသိဒိၶတို႔လိုမ်ဳိး သမန္း၀ံပုေလြေတြရွိေနတာကို ဒီကလူေတြက သိၾကတယ္ေပါ့ …“ “သိတယ္ဆိုပါေတာ့ .. ေမာင္သီဟ .. သိလို႔လဲ ခက္ေနတာေပါ့ ..“

ဦးသိဒိၶ၏ စကားသံက အနည္းငယ္ စိတ္ပ်က္သံ စြက္ေနသည္။ သီဟ သေဘာေပါက္မိသည္။ သမန္း၀ံပုေလြေတြႏွင့္ လူသားေတြဆိုသည္မွာ ဘယ္လိုမွ အတူရပ္တည္ႏိုင္မည့္ အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြ မဟုတ္။ သူဆက္မေမးေတာ့။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ လိပ္ခဲတည္းလည္းျဖစ္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုရွိေသးသည္။ ဦးသိဒိၶတို႔လိုမ်ဳိး သမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္ေတြကေတာ့ ထားပါေတာ့။ လင္းသဒၵါ .. သူမကေရာ ဘယ္လိုလဲ။ မသူဇာဆီက သိရသည့္ သတင္းအနည္းအငယ္အရဆိုလွ်င္ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း၊ လူတစ္ပိုင္း သတၱ၀ါေတြသည္ သမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္ေတြထက္ အေျခအေနနိမ့္က်သည္ဆိုတာကို သူသိထားသည္။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ၀ံပုေလြရြာ၏ ေခါင္းေဆာင္တြင္ ထိုသို႔ သမီးတစ္ေယာက္ ရွိေနရတာလဲ။ သူတပါး မိသားစု၏ အတြင္းေရးမို႔ ထုတ္ေဖာ္ေမးရမွာ သီဟ အားနာေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးသိဒိၶသည္ သီဟ၏ အေတြးကို ရိပ္မိဟန္ရွိသည္။ ၀ံပုေလြရြာ၏ လြမ္းေမာဖြယ္ရွဴခင္းကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနရင္းမွ …

“က်ဳပ္ ေမာင္သီဟကို ေခၚလာတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက လင္းသဒၵါအတြက္ အကူအညီတစ္ခု ေတာင္းခ်င္လို႔ပါ …“ “လင္းသဒၵါ ?? ..“ “ဟုတ္တယ္ ေမာင္သီဟ .. လင္းသဒၵါဟာ က်ဳပ္နဲ႔ သူ႔မိခင္ျဖစ္တဲ့ လူသားအမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ ႔ခ်စ္ႀကိဳက္မႈကေန ျဖစ္တည္လာတဲ့ ကေလးပါ .. အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္သီဟ ေတြ႔တဲ့အတိုင္း ဒီကေလးဟာ လူတစ္ပိုင္း၊ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနတာေလ … တကယ္ေတာ့ လင္းသဒၵါရဲ ႔ဘ၀က သနားစရာေကာင္းပါတယ္ .. သူမခမ်ာ က်ဳပ္ရဲ ႔သမီးအရင္းျဖစ္ေပမယ့္ ဒီလိုမ်ဳိး လူတစ္ပိုင္း၊ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္ေတြရဲ ႔ အႏွိမ္ခံဘ၀နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတာပါ …“

သီဟ လင္းသဒၵါအတြက္ မခံခ်င္ျဖစ္မိသည္။ စိတ္ထဲရွိရာကို ထိန္းခ်ဳပ္မထားတတ္သူမို႔ .. “ဒါဆို .. ခင္ဗ်ားက ကိုယ့္သမီးအတြက္ အကာအကြယ္မေပးႏိုင္ဘူးေပါ့ … ဒါနဲ႔မ်ား .. ဘာျဖစ္လို႔ လူမိန္းမတစ္ေယာက္ကို ႀကိဳက္ခဲ့ေသးတာလဲ … ဦးသိဒိၶ !! ခင္ဗ်ား ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြနဲ႔ပဲ ပတ္သက္ခဲ့ပါလား .. ခင္ဗ်ား .. “ “အလကားလူ“ လို႔ေအာ္ဟစ္ကာ ေျပာလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ဦးသိဒိၶက လူမဟုတ္သည့္အတြက္ သီဟ ေျပာဖို႔ ခက္ေနသည္။ စကားစကိုသာ တံုးတိျဖတ္ပစ္လိုက္ရၿပီး စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ တံု႔ျပန္လာမည့္ ဦးသိဒိၶ၏ အျပဳအမူကို ေစာင့္ၾကည့္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ဦးသိဒိၶသည္ သူ႔စကားေတြကို စိတ္ဆိုးသည့္ပံုမေပၚ။ စိတ္အားငယ္သည့္အသြင္သည္သာ သူ၏ ၀ံပုေလြမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထူးဆန္းဖြယ္ ေတြ႔ရသည္။ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ဦးသိဒိၶ၏ မ်က္၀န္းအိမ္တြင္ မ်က္ရည္မ်ား စို႔တက္လာသည္။ သီဟ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။

“က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဦးသိဒိၶ .. က်ေနာ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ျဖစ္သြားတယ္ …“ “ရပါတယ္ .. ေမာင္သီဟ … တကယ္လို႔ ေမာင္သီနားေထာင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အင္မတန္မွ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္ ..“ “ေျပာပါ ဦးသိဒိၶ .. က်ေနာ္နားေထာင္ဖို႔ အသင့္ပါပဲ …“

ျမျမလင္းတစ္ေယာက္ ဘႀကီးေျပာသည့္စကားကို မလိုက္နာမိတာ မွားၿပီးမွန္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိရေလၿပီ။ အေနာက္ဘက္က ေတာနက္ထဲကို သြားၿပီး မွ်စ္မခ်ဳိးဖို႔ရန္ ဘႀကီးျဖစ္သူက အတန္တန္မွာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အပ်ဳိဖ်န္းမေလး ျမျမလင္းက ဘႀကီးျဖစ္သူ၏ စကားကို အေလးအနက္ထားရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့။ မွ်စ္စို႔ေပါက္ႀကီးငယ္ေတြကို ေတြ႔လိုက္သည္ႏွင့္ တေလာကလံုးကို ေမ့သြားသည္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ သူမနားသို႔ ေယာက်္ားႀကီးေလးေယာက္ ၀ိုင္းလာသည္ကို အနီးကပ္ေရာက္လာမွ သတိထားမိသည္။ ရမၼက္ခိုးေ၀ကာ အဆီျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဒီလူေတြ ဘာလိုခ်င္သည္ဆိုတာကို သူမ ရိပ္မိသည္။ မွ်စ္ခူးဖို႔ ယူလာသည့္ ဓါးပါးေလးကိုသာ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ ကိုယ္ေရွ႔က ကာထားရသည္။

“ရွင္ .. ရွင္တို႔ေတြ … ဘာလိုခ်င္လို႔ ….“ “ေပသီးေရ … ခ်ာတိတ္ေလးက ေၾကာက္စရာဓါးႀကီးနဲ႔ကိုး … မေၾကာက္ပါနဲ႔ ကေလးရယ္ … အကိုႀကီးတို႔က ကေလးလို မွ်စ္ခ်ဳိးခ်င္လို႔ပါ … ၀ါး … ဟား …ဟား …“

ေယာက်္ားႀကီးေလးေယာက္၏ ရယ္ေမာသံက ေတာနက္ထဲ ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားသည္။ ျမျမလင္း ေနာက္လွည့္ကာ ထြက္ေျပးဖို႔ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလူဆိုးေတြက သူမအႀကံကို ႀကိဳတင္တြက္ဆထားဟန္ရွိသည္။ ျမျမလင္း ထြက္ေျပးမည့္ ေနာက္ဘက္သို႔ လူတစ္ေယာက္က ေျပး၍ေနရာယူၿပီးသားျဖစ္ေနသည္။ ေလးဘက္ေလးတန္မွ ခ်ဥ္းကပ္လာသည့္ လူယုတ္မာတစ္စုေၾကာင့္ ျမျမလင္း ေျပးဖို႔ေျမမရွိေတာ့။ သူမဘ၀ ေရတိမ္နစ္ရေတာ့မည္။

“အေမ့ !!! ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ ေနာက္ဆုတ္ေနရသည့္ ျမျမလင္း အေရးထဲ ကမူတစ္ခုကို ခလုတ္တိုက္ကာ လဲေသးသည္။ သူမအနားသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းတိုးလာသည့္ လူဆိုးေခါင္းေဆာင္အဖို႔ ဒါက အကြက္ေပါ့။ ျမျမလင္းတစ္ေယာက္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ လဲက်သြားသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းေရွ႔တိုးလာၿပီး ဓါးကိုင္ထားသည့္လက္ကို သူ႔ဖိနပ္ႀကီးႏွင့္ နင္းခ်သည္။ “အား …“ ျမျမလင္း၏ နာနာက်င္က်င္ႏွင့္ ေအာ္သံက က်ယ္ေလာင္စြာထြက္သည္။ “ေဟ့ေကာင္ေတြ .. ဒီေကာင္မေလး လက္တစ္ဖက္ဆီကို ခ်ဳပ္ထား .. ငါအရင္လုပ္မယ္ .. ငါၿပီးရင္ မင္းတို႔လုပ္ …“ “ဘဦးတို႔ကေတာ့ကြာ .. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက အရင္ျမည္းလိုက္ရမွ .. ဟား … ဟား …“ ျမျမလင္း၏ လက္တစ္ဖက္ကို ၀င္ခ်ဳပ္သည့္ လူၾကမ္းတစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ဘဦးဆိုသည့္ သေကာင့္သားက ဂရုစိုက္ဟန္မတူ။ ရုန္းကန္ေနသည့္ ျမျမလင္း၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုသာ ဖမ္းခ်ဳပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။ “ေကာင္မေလး … နင္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ခံစမ္း .. နင္ မခုခံရင္ ငါအတင္းမလုပ္ဘူး … နင္ေရာ ငါေရာ ေကာင္းမယ့္ အျဖစ္ .. ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း ..“ “အို .. မခံဘူး .. ဘာျဖစ္လု႔ိ ခံရမွာလဲ …. က်မကို လႊတ္ …“ “ၿဗိ …“ “အား … ရွင္ .. လူယုတ္မာ …. ကယ္ၾကပါဦး …. က်မကို ကယ္ၾကပါဦး … ဒီမွာ လူဆိုးေတြ က်မကို အႏိုင္က်င့္ေနၾကတယ္ …“ “ေအာ္ .. ေအာ္ .. ႀကိဳက္သေလာက္သာေအာ္ .. ဒီေတာနက္ထဲမ်ား နင့္ကို ကယ္မယ့္လူရိွေနမယ္ ထင္မလား … “ ျမျမလင္း အသံကုန္ေအာ္ေနေပမယ့္ ဘဦး ဂရုမစိုက္ေပ။ စုတ္ၿပဲသြားသည့္ အကၤ် ီစေၾကာင့္ ၀င္းပျဖဴေဖြးစြာထြက္လာသည့္ ျမျမလင္း၏ ရင္အံုေနရာကို အသာငမ္းငမ္း စိုက္ၾကည့္သည္။ တဆက္တည္း ခါးက ထမိန္ကိုပါ ဆြဲခြ်တ္ဖို႔ လက္လွမ္းလိုက္သည္။ “အမေလး … ကယ္ၾကပါဦး … က်မကို ကယ္ၾကပါဦး !!! ….“

ေတာ္ေတာ္ေ၀းအထိ ေရာက္ေအာင္ ေျပးလိုက္ၿပီး ဖမ္းခဲ့ရသည့္ သမင္၏ လည္မ်ဳိကို ကိုက္ခဲထားရင္းမွ သိဒိၶေခါင္းေထာင္ကာ ၾကည့္မိသည္။ သူ႔နားထဲတြင္ မိန္းကေလးတစ္ဦး၏ ေအာ္သံလိုလို ၾကားလိုက္ရသည့္အတြက္ ျဖစ္သည္။ သူနားစြင့္ထားသည့္အခိုက္မွာပင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေတာထဲ၌ ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ ေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္လိုက္သည့္အသံ ထပ္၍ ေပၚလာသည္။ သိဒိၶ သမင္ကို လႊတ္ခ်ကာ ၀ံပုေလြေတာင္ၾကားဘက္သို႔ ျပန္ေျပးဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္သည္။ သူ လူေတြႏွင့္ မေတြ႔ခ်င္။ လူဆိုသည့္ အေကာင္ေတြသည္ ၀ံပုေလြေတြကိုျမင္လွ်င္ သားရဲတိရစာၦန္ဆိုးအျဖစ္ယူဆကာ ရန္ျပဳခ်င္ၾကသည္။ ေၾကာက္လွသည္ မဟုတ္ေသာ္လဲ အလကားသက္သက္ ရန္မမ်ားခ်င္သျဖင့္ သိဒိၶေရွာင္ထြက္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေျခလွမ္းေတြသည္ တတိယအႀကိမ္ေပၚထြက္လာသည့္ မိန္းကေလး၏ အသံေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေတြ ရပ္သြားမိသည္။

အသံ ….။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ အသံ။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား အကူအညီေတာင္းေခၚသည့္ အသံထဲတြင္ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ စိုးရြံ႔ျခင္း၊ အားငယ္ျခင္း တို႔က ေရာျပြန္းကာပါေနသည္။ သိဒိၶ ထိုအသံဆီကေန ရုန္းထြက္သြားဖို႔ ခဲယဥ္းလွသည္။ ေခါင္းျပန္လွည့္ကာ အသံထြက္လာရာသို႔ ၾကည့္မိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ .. “အူ ..၀ူ …“ “ေဟ့ေကာင္ … ဘာေကာင္လဲ မသိဘူး … ေအာ္သံၾကားတယ္ ….မင္း ျမန္ျမန္လုပ္ရင္ေကာင္းမယ္ …“ “ေခြးေကာင္ .. .ေရႊေသြး .. လုပ္ေနတာပဲ မေတြ႔ဘူလား … မင္းဟာမက ေပါင္ကို က်စ္လိမ္ထားတာ မေတြ႔ဘူးလား … အဲဒီေျခေထာက္ကို ဆြဲထားစမ္းကြာ …“ ေရႊေသြးက ဘဦးခိုင္းသည့္အတုိင္း အတင္း ေျခေထာက္ကို လိမ္ကာထားသည့္ ျမျမလင္း၏ ေပါင္တံတစ္ဖက္ကို ဆြဲထုတ္သည္။ ေယာက္်ားႀကီးအားမို႔ ျမျမလင္းေတာင့္ကာ မထားႏိုင္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေတာက္ေလွ်ာက္ရုန္းကန္ေနရသည့္အတြက္ သူမ အားအင္ကုန္ခမ္းေနၿပီ။ တင္းတင္းေစ့ေနသည့္ ေပါင္ႏွစ္ဖက္က ကြာသြားသည္။ အပ်ဳိစင္အဖုတ္ေလးက အကာအကြယ္မဲ့သြားေခ်ၿပီ။

“ဟား … ဟား …. ဒီေလာက္ေတာင္ ရုန္းခ်င္တဲ့ေကာင္မ .. တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ အဆံုး၀င္ေအာင္ကို ထည့္ပစ္ဦးမယ္ ..“ ဘဦးတစ္ေယာက္ ေအာင္ေသေအာင္သား စားဖို႔အတြက္ သူ၏လီးတံမည္းမည္းႀကီး လက္ႏွင့္အေသအခ်ာဆုပ္ကိုင္ၿပီး အကြဲေၾကာင္းေလးေအာက္ေျခသို႔ ေသခ်ာေထာက္သည္။ အေပါက္ကို စမ္းမိကာ ေနရာက်သည္ႏွင့္ ဖင္ႀကီးကို ၾကြကာဖိခ်ရန္ ျပင္လိုက္သည္။

“အား ….“ “အား ….“

ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္လိုက္သည့္အသံ ေပၚလာသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအသံသည္ ျမျမလင္း၏ အသံမဟုတ္။ ဘဦး၏ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္သံျဖစ္သည္။ သူ၏ လည္ဂုတ္ကို ကိုက္ခဲထားသည့္ အေကာင္ကို လက္ျဖင့္ အားကုန္တြန္းခ်သည္။ သို႔ေပမယ့္ ၀ံပုေလြ၏ သြားစြယ္ေတြထံမွ သူလြတ္ေျမာက္ေအာင္ မရုန္းထြက္ႏိုင္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ဘဦးတစ္ေယာက္ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ႏွင့္ အသက္ေပ်ာက္သြားသည္။

“ေပသီး .. ၀ံပုေလြကြ … ခ် ခ် .. ခ်ဟ ..“ ျမန္ဆန္လွသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ က်န္သည့္ လူဆိုးသံုးေယာက္သည္ ၾကက္ေသေသေနၾကေပမယ့္ ဘဦး၏ အျဖစ္ဆိုးကို ျမင္လိုက္သည္တြင္ သတိျပန္၀င္လာသည္။ အမဲလိုက္ဓါးကိုယ္စီကို ထုတ္ကာ သိဒိၶဆီသို႔ တိုးလာၾကသည္။ ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ႏွင့္ လူသားသံုးေယာက္တို႔၏ အသက္လုပြဲကား စေခ်ၿပီ။

အလစ္အငိုက္မဟုတ္ပဲ အသင့္ရွိေနၿပီမို႔ လူဆိုးသံုးေယာက္ကို သိဒိၶအလြယ္တကူ မရွင္းႏိုင္။ တစ္ေယာက္ကို ပုတ္ထုတ္လွ်င္ က်န္သည့္ႏွစ္ေယာက္က သူ႔ကို ၀ိုင္းခုတ္တာ ခံရသည္။ လူဆိုးႏွစ္ေယာက္ကို ရွင္းထုတ္ႏိုင္သည့္အခ်ိန္တြင္ သူ႔ကိုယ္ေပၚ၌လဲ ဒဏ္ရာေတြက မနည္းေတာ့။ သို႔ေပမယ့္ သိဒိၶစိတ္မေလွ်ာ့။ ေနာက္ဆံုး က်န္ေနသည့္ ေပသီးရွိရာသို႔ ေျပးကာခုန္အုပ္လိုက္သည္။ သူႏွင့္ေပသီး ထပ္လ်က္သား လဲက်သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေပသီးတစ္ေယာက္ ေခါင္းက်ဳိးကာ ၿငိမ္က်သြားသလို သိဒိၶကိုယ္တိုင္လဲ ျပန္မထႏိုင္ေတာ့ေပ။

ျမျမလင္းတစ္ေယာက္ သူမ မ်က္စိေရွ႔မွ ေသြးပ်က္ဖြယ္ျမင္ကြင္းကို ထိတ္လန္႔တၾကား ၾကည့္ေနမိသည္။ သူမ၏ အသိစိတ္က သူမကို ဒီေနရာမွ အျမန္ဆံုးေျပးထြက္သြားဖို႔ တိုက္တြန္းေနသည္။ သို႔ေပမယ့္ သူမေျခေထာက္ေတြသည္ ရြာဘက္သို႔ မေရြ႔လ်ားႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနသည္။ သူမ၏ အၾကည့္က ေပသီးေပၚ ထပ္ကာလဲက်ေနသည့္ ၀ံပုေလြေပၚသို႔ ေရာက္ရွိေနသည္။ သူမ၏ အရွက္ႏွင့္ (ထည့္တြက္မည္ဆိုလွ်င္) အသက္ပါ ဒီ၀ံပုေလြေၾကာင့္ နစ္မြန္းရမည့္ကိန္းမွ လြတ္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူမကို ၀င္ကူညီသည့္ ၀ံပုေလြသည္ အသက္မွေတာင္ ရွိပါေသးစ။ ျမျမလင္း၏ ႏုနယ္ေသာ ႏွလံုးသားတြင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ခံစားမႈတစ္ခု ျဖစ္တည္သည္။ သူမ ေျခတစ္လွမ္းစလွမ္းသည္။ တစ္လွမ္း … ႏွစ္လွမ္း .. သံုးလွမ္း။ အေျပးအလႊား လွမ္းသြားသည့္ ျမျမလင္း ေျခေထာက္ေတြ၏ ဦးတည္ရာသည္ ရြာဘက္သို႔ မဟုတ္။ အသက္ကို မွ်င္းမွ်င္းရွဴကာ လဲက်ေနသည့္ ၀ံပုေလြဆီသုိ႔သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

“ျမျမလင္းဟာ က်ဳပ္ သမန္း၀ံပုေလြလို႔ သိသြားခဲ့သည့္တိုင္ က်ဳပ္နားက မခြာခဲ့ဘူး .. သူရဲ႔ ကူညီမႈနဲ႔ပဲ က်ဳပ္ရြာကို ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္ ... က်ဳပ္တို႔ရြာအဖို႔ေတာ့ ျမျမလင္းဟာ ပထမဆံုး အသက္ရွင္လွ်က္ေရာက္လာတဲ့ လူသားဧည့္သည့္လို႔ ဆိုလို႕ရတယ္ ေမာင္သီဟ… အတိုခ်ဳံးၿပီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔ျမျမလင္းဟာ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ေမတၱာမွ်ခဲ့ၾကတယ္ … အဲဒီေနာက္ေတာ့ ၀ံပုေလြေတြရဲ ႔ထံုးစံကို ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး က်ဳပ္ ျမျမလင္းကို လက္ထပ္ခဲ့တယ္“ “ေအာ္ .. ဒီလိုကိုး … ဒါဆို ဘာဆက္ျဖစ္ၾကေသးလဲ ဦးသိဒိၶ..“ “ျဖစ္တာေပါ့ ေမာင္သီဟ .. ျဖစ္တာမွ အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုလို႔ရတယ္ .. က်ဳပ္နဲ႔ ျမျမလင္းယူၾကတာကို မႀကိဳက္တဲ့ သမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္ေတြ ရွိတယ္ .. ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္က ေခါင္းေဆာင္မို႔ သူတို႔ ေျပာမသာၾကဘူး .. ေနာက္ၿပီး က်ဳပ္ကစလိုက္တဲ့အတြက္ က်ဳပ္လိုမ်ဳိး သမန္း၀ံပုေလြေတြနဲ႔ လူေတြယူၾကတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျဖစ္လာၾကတယ္ ..က်ဳပ္သမီး လင္းသဒၵါလိုမ်ဳိး သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း၊ လူတစ္ပိုင္းအႏြယ္ေတြ တိုးပြားလာတယ္ဆိုၾကပါစို႔ .. အဲဒီလိုျဖစ္လာတာနဲ႔အမွ် က်ဳပ္တို႔ရြာအတြင္းမွာ အုပ္စုႏွစ္စုကြဲလာၾကတယ္ .. ပဋိပကၡလဲ က်ိတ္ျဖစ္လာၾကတယ္ .. ေနာက္ဆံုး ထိန္းမႏိုင္တဲ့ တစ္ေန႔မွာေတာ့ လူေတြ၊ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းေတြကို ေနရာမေပးခ်င္တဲ့အစုကေနၿပီး က်ဳပ္ကို ပုန္ကန္ခဲ့တယ္ေလ ...“ “ဘာဆက္ျဖစ္ၾကေသးလဲ ... က်ေနာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားေနၿပီဗ်ာ..“ “က်ဳပ္တို႔ေတြ အႀကီးအက်ယ္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကတယ္ .. ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ပုန္ကန္သူေတြ က်ဳပ္ကို ေခါင္းေဆာင္ေနရာကေန မဖယ္ရွားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ ေမာင္သီဟ .. သူတို႔ က်ဳပ္ရဲ ႔အသည္းႏွလံုးကိုေတာ့ ထုတ္ယူသြားႏိုင္ခဲ့တယ္ .. ျမျမလင္းဟာ က်ဳပ္ရဲ ႔ေရွ႔မွာပဲ ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္ ... က်ဳပ္အသက္ကို ျမျမလင္း ကယ္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႔အသက္ကိုေတာ့ က်ဳပ္အကာအကြယ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး ...“

သီဟ ဦးသိဒိၶရဲ ႔အျဖစ္ဆိုးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ သူ၏ မ်က္စိထဲတြင္ လင္းသဒၵါ၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးကုိ အလိုလိုျမင္ေယာင္လာသည္။ ေၾသာ္ .. သနားစရာေကာင္းလွသည့္ မိခင္မဲ့ ၀ံပုေလြမေလးရယ္ ...။ “အဲဒီေနာက္ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ၾကေသးလဲ ဦးသိဒိၶ ..“ “က်ဳပ္တို႔ေတြ သဲသဲမဲမဲ တိုက္ခိုက္ၾကေပမယ့္ အရႈံးအႏိုင္ တိတိက်က် အေျဖမေပၚခဲ့ဘူး .. ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဆက္တိုက္ေနရင္ ႏွစ္ဖက္စလံုး ေသေၾကပ်က္စီးၾကေတာ့မယ့္ကိန္းမို႔ သေဘာတူညီမႈတစ္ခုနဲ႔ပဲ တုိက္ပြဲကို ရပ္စဲခဲ့တယ္ .. အဲဒီသေဘာတူညီမႈကေတာ့ တျခားမဟုတ္ဘူး ေမာင္သီဟ .. သမန္း၀ံပုေလြနဲ႔လူနဲ႔က ေပါက္ဖြားလာတဲ့ မ်ဳိးဆက္ေတြဟာ မူလသမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္ေတြနဲ႔ တူညီတဲ့ အခြင့္အေရးမရဖို႔ပဲ .. က်ဳပ္သမီး လင္းသဒၵါ အႏွိမ္ခံဘ၀နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာရတဲ့ အရင္းခံဟာ အဲဒီက စတာပဲ ေမာင္သီဟ .. ေျပာရမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ဟာ သမီးေလးတစ္သက္တာလံုးမွာ အေဖေကာင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး ေမာင္သီဟရယ္ ...“ ဦးသိဒိၶ၏ အသံက ဆိုနင့္သံအျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္လာသည္။ သီဟ ဦးသိဒိၶအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္သည္။ ၀ံပုေလြရြာ၏ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္တြင္ ဤကဲ့သို႔ေသာ ဆို႔နင့္ဖြယ္ ေနာက္ေၾကာင္းဇာတ္လမ္းတစ္ခု ရွိလိမ့္မည္ဟု သူထင္မထားခဲ့။ ဦးသိဒိၶ စိတ္သက္သာရာသက္သာေၾကာင္း ျဖစ္ေစဖို႔ သူစကား လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းဖို႔ စဥ္းစားလိုက္သည္။

“ဒါနဲ႔ ဦးသိဒိၶ .. က်ေနာ့္ကို လင္းသဒၵါအတြက္ အကူအညီေတာင္းမယ္ဆိုတာ ဘာမ်ားလဲ ..“ “အင္း .. ဒီကိစၥက ေျပာရမယ္ဆိုရင္ .. က်ဳပ္တို႔ေလာကရဲ ႔ကံၾကမၼာနဲ႔ သက္ဆိုင္ေနတယ္လို႔ ဆိုလို႕ရမယ္ ..“ သီဟ နည္းနည္းနားရႈပ္သြားသည္။ လာျပန္ၿပီ ေနာက္ထပ္ လွ်ဳိ ႔၀ွက္ေသာ ကိစၥတစ္ခုဟု စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိသည္။ “ေဟာဟိုမွာ လွမ္းျမင္ရတဲ့ လူဦးေခါင္းပံု ေတာင္ကို ေတြ႔လား ေမာင္သီဟ ...“ ဦးသီဟ လက္ညိဳးညႊန္ျပရာသို႔ ၾကည့္မိသည္။ ၀ံပုေလြေတာင္ၾကား၏ ေျမာက္ဘက္အရပ္ ခပ္လွမ္းလွမ္း၌ ဦးသီဟ ေျပာသလို တကယ္ပဲ လူ႔ဦးေခါင္းပံုသ႑ာန္ရွိေသာ ေတာင္တစ္လံုးကို ေတြ႔သည္။ “ေတြ႔တယ္ .. ဦးသိဒိၶ ..“ “အဲဒီ ေတာင္ကုန္းမွာ .. က်ဳပ္တို႔ေလာကမွာ ေလးစားရတဲ့ ေတာင္ေတာ္ရွင္မဆိုတာ ရွိတယ္ ...“ “ေတာင္ေတာ္ရွင္မ?? သူက ဘယ္သူလဲ ...“ “ေတာင္ေတာ္ရွင္မ ဘယ္သူဆိုတာ က်ဳပ္လဲ အေသအခ်ာ မသိၾကဘူး ေမာင္သီဟ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေတာင္ေတာ္ရွင္မကို ဘယ္သူမွ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ မျမင္ဖူးၾကဘူး ... ဒါေပမယ့္ ေတာင္ေတာ္ရွင္မရဲ ႔ေဟာၾကားမႈေတြကိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ အေလးအနက္ထားၾကတယ္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ သူမေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြဟာ မ်ားေသာအျဖင့္ မွန္တာမ်ားလို႔ပဲ .. ဥပမာ ေမာင္သီဟ က်ဳပ္တို႔ဆီေရာက္လာမယ္ဆိုတာကို ေတာင္ေတာ္ရွင္မက ႀကိဳေျပာထားခဲ့တယ္ဆိုရင္ ေမာင္ရင္ အ့ံၾသမလား ..“ “ဗ်ာ .. ဘယ္လို ..“ သီဟ တကယ္ပင္ အံ့ၾသရသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ သူႏွင့္ လင္းသဒၵါေတြ႔ဆံုမႈသည္ ႀကံဳႀကိဳက္မႈတစ္ခု မဟုတ္ေတာ့။ ေတာင္ေတာ္ရွင္မ ဘယ္သူဆိုတာကို သူပိုသိခ်င္လာမိသည္။ “ဦးသိဒိၶ .. ဒါဆို ေတာင္ေတာ္ရွင္မက အၾကားအျမင္မ်ား ရေနတာလား .. က်ေနာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားသြားၿပီ ..“ “အဲဒါေတာ့ က်ဳပ္မေျပာတတ္ဘူး ေမာင္သီဟ .. ေမာင္သီဟ သိခ်င္တာေတြကို ေတာင္ေတာ္ရွင္မနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ေတြ႔မွပဲ ေမးေပေတာ့ ... ေမာင္သီဟ ေတာင္ေတာ္ရွင္မကိုေတြ႔ဖို႔ က်ဳပ္ လင္းသဒၵါကို အေဖာ္အျဖစ္ထည့္လိုက္မယ္ .. လင္းသဒၵါ လမ္းျပရာေနာက္ကို ေမာင္သီဟ လိုက္သြားဖို႔တစ္ခုသာ က်ဳပ္ကိုကူညီပါ .. အဲဒီလိုဆိုလွ်င္ ေမာင္သီဟ လင္းသဒၵါအတြက္ အကူအညီေပးရာ ေရာက္သလို က်ဳပ္တို႔အတြက္လဲ ကူညီရာက်လိမ့္မယ္ ေမာင္သီဟ .. ဘယ္လိုလဲ .. ကူညီမယ္မဟုတ္လား ...“ “က်ေနာ္က .. ေတာင္ေတာင္ရွင္မကိုေတြ႔ရမယ္ ??? ဘယ္လို ..“ “က်ဳပ္ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ရွင္းမျပႏိုင္ေတာ့ဘူး ေမာင္သီဟ .. ေမာင္သီဟ သိခ်င္တာေတြကို ေတာင္ေတာ္ရွင္မနဲ႔ ေတြ႔မွသာ ေမးပါေတာ့လို႔ က်ဳပ္ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္ …“

ဦးသိဒိၶက ဒီလုိဆိုလိုမွေတာ့ သီဟ ဆက္မေမးေတာ့။ သူ၏ နဂိုဗီဇကိုပင္ သူတပါး၏ ကိစၥကို စပ္စုတတ္သူမဟုတ္။ ကိုယ့္မာနႏွင့္ကိုယ္မို႔ မေျပာခ်င္ဘူးဆိုမွေတာ့ မေမးယံုပဲ ရွိေတာ့သည္။ ေတာင္ေတာ္ရွင္မႏွင့္ေတြ႔မွသာ သူသိခ်င္တာေတြကို ေမးရမည္။ အမွန္တကယ္ဆိုလွ်င္ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိသည့္ ၀ံပုေလြရြာတြင္ အစကတည္းက သူက ေနခ်င္လွသည္မဟုတ္။ လင္းသဒၵါ ဇြတ္ေခၚလာလို႔သာ သူပါလာခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူမႏွင့္အတူ သူ ခရီးအတူ ျပန္သြားရေပဦးမည္။ ဘယ္လိုခရီးစဥ္မွန္းမသိေပမယ့္ လင္းသဒၵါႏွင့္ အတူရွိေနမည့္အျဖစ္ကို ေတြးမိသည္ႏွင့္ သီဟ ရင္ခုန္ႏႈန္းျမန္လာမိသည္။ ဘုရားေရ .. သူ လင္းသဒၵါကိုမ်ား ခ်စ္မိသြားၿပီလား။

“ကဲ .. ေမာင္သီဟ .. က်ဳပ္တို႔လဲ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ စကားေျပာၿပီးဆိုေတာ့ ရြာထဲ ျပန္ၾကရေအာင္ .. ဒီညေတာ့ ေမာင္သီဟ ေကာင္းေကာင္းအနားယူလိုက္ပါ .. မနက္ျဖန္မနက္က်ရင္ လင္းသဒၵါ လာေခၚလိမ့္မယ္ .. ခရီးအတြက္လိုအပ္တာေတြလဲ သူပဲ ျပင္ဆင္ၿပီး ယူလာခဲ့လိမ့္မယ္ ..“ “ေကာင္းၿပီေလ ဦးသိဒိၶ ... ဒါဆိုလဲ ျပန္ၾကတာေပါ့ ..“

ဦးသိဒိၶႏွင့္ သီဟ အလာတုန္းကလမ္းအတိုင္း ရြာထဲသို႔ ျပန္၀င္လာခဲ့သည္။ ၀ံပုေလြရြာ၏ ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္တြဲ၍ လွမ္းေလွ်ာက္၀င္လာသည့္ သူ႔ကို ရြာကလူေတြက (သမန္း၀ံပုေလြေတြပါ) ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား လွမ္းၾကည့္ကာေနၾကသည္။ ၀ံပုေလြအမ်ဳိးမ်ဳိး၏ အၾကည့္က တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မတူၾကေပမယ့္ သီဟကေတာ့ ဒါေတြကို ဂရုစိုက္မေနေတာ့ပါ။ ဦးသိဒိၶေျပာသလို တစ္ညတာ ေကာင္းေကာင္းအိပ္စက္ အနားယူၿပီး မနက္ျဖန္က်လွ်င္ လင္းသဒၵါႏွင့္ အတူခရီးသြားဖို႔ကိုသာ ႀကိဳတင္စဥ္းစားေနမိသည္။

မသူဇာ သူ႔ကို ေဆးကုေပးခဲ့ေသာ သစ္လံုးအိမ္သို႔ သီဟ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ မသူဇာကို ေတြ႔ရလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားေသာ္လဲ အိမ္ထဲတြင္ မည္သူမွ ရွိမေန။ သူလဲေလ်ာင္းခဲ့ရာ ကုတင္ထက္ရွိ စာတစ္ေစာင္ကသာ အသင့္ေစာင့္ေနသည္။ ထူးထူးေထြေထြမဟုတ္။ သူေရမိုးခ်ဳိးဖို႔ အထဲတြင္ျပင္ဆင္ထားသည့္အေၾကာင္းႏွင့္၊ စားပြဲေပၚတြင္ ညစာအတြက္ စားစရာတစ္ခ်ဳိ ႔ထားခဲ့ေၾကာင္းသာ။ သီဟ စာဖတ္ၿပီး တစ္ခ်က္ၿပံဳးသည္။ ၾကည့္ရတာ မသူဇာသည္ တခါပဲ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ပံုေထာက္သည္။ ေနာက္တစ္ခါ ေက်းဇူးမဆပ္ရေအာင္ လူကိုယ္တိုင္ လာမေတြ႔တာျဖစ္ရမည္။ သီဟ ကိုယ့္အေတြးကိုကိုယ္ သေဘာက်ၿပီး အသင့္ေတြ႔သည့္ စားစရာအခ်ဳိ႔ကို ယူစားၾကသည္။ စားလို႔ေသာက္လို႔ၿပီးလို႔ အနည္းငယ္ နားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ မသူဇာက ေရခ်ဳိးဖို႔အသင့္ျပင္ထားသည္ ဆိုသည့္ အတြင္းခန္းထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့ေတာ့သည္။

လင္းသဒၵါ သီဟရွိေနရာ သစ္လံုးအိမ္တံခါး၀နားတြင္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာႏွင့္ ရပ္ေနမိသည္။ သူမ ဒီေနရာတြင္ ရပ္ေနသည္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၿပီဟု ဆုိလို႔ရသည္။ သိုရာတြင္ အခုခ်ိန္ထိ အထဲသို႔ ၀င္သင့္၊ မ၀င္သင့္ သူမစိတ္ထဲတြင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မက်ေသး။ သီဟႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမွာကို လင္းသဒၵါ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မလံုမလဲျဖစ္ေနေလသည္။

လင္းသဒၵါ၏ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးတြင္ သမန္း၀ံပုေလြေလာကထဲ ၀င္တိုးႏိုင္ေအာင္ ရုန္းကန္ႀကိဳးစားရင္းႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရသည္။ ၀ံပုေလြရြာေခါင္းေဆာင္၏ သမီးဆိုေပမယ့္၊ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း လူတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ သူမ၏အဆင့္က တကယ့္ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး၏ သမီးအျဖစ္ ရပ္တည္ႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ လင္းသဒၵါသည္ လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ကတည္းကပင္ လူေတြကို မုန္းခဲ့သည္။ သီဟကို ေတာနက္ထဲမွာ ေတြ႔စဥ္တုန္းကဆိုလွ်င္ ထိုစိတ္ဓါတ္မ်ားအရင္းခံႏွင့္ ဘယ္လိုမွ ကယ္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိခဲ့ေပ။ အေဖျဖစ္သူကသာ ရြာသို႔ ေခၚလာဖုိ႔ မမွာခဲ့ၿပီးဆုိလွ်င္ အဲဒီေနရာမွာတင္ သူမ ပစ္ထားခဲ့မွာျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူမေခၚလာခဲ့သည့္လူသားက သူမအသက္ကို ျပန္ကယ္ခဲ့ယံုမက၊ သမန္း၀ံပုေလြေတြႏွင့္ လက္တြဲ၍ပင္ မွင္စာေတြကို တိုက္ထုတ္ခဲ့ေသးသည္။ သီဟသည္ သူမအေဖယံုၾကည္သလိုမ်ား ရာဇ၀င္လာ သူရဲေကာင္းျဖစ္ေနမလား။ သီဟသာ သူရဲေကာင္းဆိုလွ်င္ သူမသည္ သူရဲေကာင္း ျမတ္ႏိုးခ်င္သည့္ ဆႏၵရွိေလသည္။ လင္းသဒၵါ စဥ္းစားရင္းႏွင့္ပင္ သူမအေတြးကို သူမရွက္သြားမိၿပီး ပါးျပင္တစ္ခုလံုး နီရဲတက္သည္။ ဒါသည္ကပင္ လင္းသဒၵါ၏ ဘ၀တြင္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ သူမကိုယ္သူမ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ စတင္ျမင္လာမိတာျဖစ္သည္။

မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ လင္းသဒၵါ သီဟကို ဦးသိဒိၶ၏ ခိုင္းေစမႈႏွင့္ ေတာင္ေတာ္ရွင္မဆီသို႔ ေခၚသြားရမည္။ သီဟ ဘယ္သူဆိုတာကို ေတာင္ေတာ္ရွင္မက ေျပာၾကားႏိုင္လိမ့္မည္ဟု သူမအေဖက ယံုၾကည္ထားသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူက သူမကို အဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ သီဟအား ေတာင္ေတာ္ရွင္မဆီ လိုက္ပို႔ခိုင္းဖို႔ ေရြးခ်ယ္သည္ကို လင္းသဒၵါ နားမလည္ခဲ့ပါ။ သူမ ျငင္းခ်င္လွ်င္ ျငင္းခြင့္ရႏိုင္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ထိုတာ၀န္ကို မျငင္းဆန္ခဲ့။ သူမ၏ မသိစိတ္က သီဟႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္အတူ ခရီးထြက္ရမည့္ အေရးကို တြယ္တယ္ေနမိခဲ့သည္။ လင္းသဒၵါ သူမေခါင္းကို မသိမသာခါရင္း သီဟႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေတြးစကို ျဖတ္ေတာက္လိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႔ေရာက္ေန႔မွေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူးဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး တံခါးခ်ပ္ကို တြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့သည္။

“ဟင္ … လင္းသဒၵါ …“ “အို …“ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ လင္းသဒၵါေရာ သီဟပါ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် ေက်ာက္ရုပ္မ်ားသဖြယ္ ၾကက္ေသေသေနမိၾကသည္။ ပထမဦးဆံုး သတိ၀င္လာသူက သီဟ။ ေရစည္၏ ေဘးတြင္တင္ထားသည့္ towel ကို အျမန္ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို ပတ္လိုက္ရသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လင္းသဒၵါ၏ ျမင္ကြင္းထဲတြင္ ဆပ္ျပာျမဳပ္တေဖြးေဖြးေအာက္မွ မာေတာင္ေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီး၏ ပံုရိပ္က ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္မသြားေခ်။ လင္းသဒၵါ သူမႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးကို မသိမသာကိုက္ၿပီး မ်က္လံုးတစ္ခ်က္၀င့္ကာ သီဟကိုၾကည့္သည္။ သူမအၾကည့္က ရႊန္းလဲ့ကာ အဓိပၸါယ္ပါပါျဖစ္ေနသျဖင့္ သီဟ မ်က္ခံုးတစ္ခ်က္ပင့္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကိုေကြး၍ ၿပံဳးသည္။

“ဘာကိစၥမ်ား ရွိလို႔လဲ .. လင္းသဒၵါ ..“ “ကိ ..စၥ .. ေၾသာ္ .. ရွိ .. ရွိတယ္ … ဟို .. မနက္ျဖန္ ခရီးအတြက္ .. ေျပာခ်င္လို႔ .. က်မ အ.. အျပင္ကေန ေစာင့္ေနမယ္ ..“ လင္းသဒၵါ အေယာင္အမွားမွားႏွင့္ စကားေတြေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္းေနာက္ျပန္လွည့္ကာ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ အိမ္ထဲမွ အိမ္ျပင္ ဘယ္ေလာက္မွ ေ၀းသည္မဟုတ္သည့္တိုင္ အိမ္ျပင္ေရာက္သည့္အခ်ိန္၌ သူမ ေမာဟိုက္ကာေနသည္။ တံခါး၀နားရွိ သစ္လံုးနံရံကို ေက်ာကပ္ကာမွီထားရင္း အသက္ရွဴမႈ ပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ႀကိဳးစားရသည္။ လင္းသဒၵါ .. သူမ ရင္ခုန္ႏႈန္း ျမန္ေနပါသည္။ ထို႔အျပင္ သူမ၏ တကိုယ္လံုးသည္လဲ ထူးထူးဆန္းဆန္း ပူေႏြးလွ်က္ရွိသည္။ လင္းသဒၵါ သူမ၏ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္ေခ်လွ်က္က စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ေနရသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ သီဟက ခ်က္ခ်င္း လိုက္ထြက္မလာသည့္အတြက္ သူ အ၀တ္အစားလဲကာ အျပင္ထြက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ လင္းသဒၵါ အေတာ္တည္ၿငိမ္ေနၿပီျဖစ္သည္။

“က်မ .. ေနာက္လိုက္ခဲ့ပါ …“ လင္းသဒၵါဆီမွ စကားတစ္ခြန္းသာ ၾကားရၿပီးေနာက္ ေနာက္ထပ္ ဘာစကားမွ မၾကားရေတာ့ပါ။ သူ႔ကို ေက်ာခိုင္း၍သာ ရြာလမ္းအတုိင္း ျပန္ေလွ်ာက္သြားသည္ကို သီဟေတြ႔ေနရသည္။ ပံုမွန္အတိုင္းသာဆိုလွ်င္ သီဟ လင္းသဒၵါကို စကားစကာေျပာရင္း ရင္းႏွီးဖို႔အတြက္ လမ္းစရွာမိမွာ ျဖစ္ေသာ္လဲ၊ အိမ္ထဲတြင္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ အေျခအေနေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပူသလိုျဖစ္ကာ စကားမေျပာျဖစ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူ႔ေကာင္ကို ပြတ္တိုက္ကာ စိတ္ကူးယဥ္ေနသည့္အခ်ိန္မွ ေရာက္လာရသည့္လို႔။ အကယ္၍မ်ား သူေရခ်ဳိးရင္း စိတ္ကူးယဥ္ေနသည့္ သူဟာ လင္းသဒၵါမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့တယ္လို႔ သူမ သိသြားလွ်င္ သူ႔အေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားမည္မသိ။ မသဲမကြဲ ည၏ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ျမင္ေနရသည့္ လင္းသဒၵါ၏ ေနာက္ပိုင္းအလွကို ၾကည့္ကာ သီဟ စိတ္လႈပ္ရွားလာမိသည္။

တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ႏွင့္ပင္ ႏွစ္ဦးသား ေလွ်ာက္လာၾကရာ မ်ားမၾကာမီပင္ လင္းသဒၵါ ဦးတည္ရာေနရာသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထည္ထည္၀ါ၀ါ ရွိလွသည့္ အိမ္တစ္လံုး။ သူ႔ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး လင္းသဒၵါ အထဲသို႔ ၀င္သြားသည္။ သီဟ လိုက္၀င္သြားသည္။ သစ္လံုးအိမ္သည္ အျပင္ဘက္တြင္ အခန္႔သားျဖစ္ေသာ္လဲ အထဲ၌မူ အခန္းဖြဲ႔ထားျခင္းမရွိပဲ Hall ခ်ည္းသပ္သပ္ျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္ ပရိေဘာဂလဲ မ်ားမ်ားစားစား မရွိေခ်။ အိမ္၏အလယ္၌ ကုတင္တစ္လံုးရွိၿပီး၊ ထိုကုတင္၏အနီး၌ စားပြဲတစ္လံုးရွိသည္။ စားပြဲေပၚတြင္ ရွိေနသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ျမင္လိုက္ေတာ့မွ လင္းသဒၵါ ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔ကို ဒီေခၚလာလဲဆိုတာကို သီဟ နားလည္လိုက္သည္။ သူ႔ေသနတ္ႏွင့္ စစ္ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ပစၥည္းေတြကို ထိုစားပြဲေပၚ၌ စုပံုကာတင္ထားသည္။ လင္းသဒၵါသည္ သူ႔ကို မနက္ျဖန္ခရီးစဥ္အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားေစခ်င္သည့္ သေဘာရွိပံုရသည္။

ႏွစ္ေယာက္သား တစ္အိမ္ထဲတြင္ အတူရွိကာေနသျဖင့္ ဒီအတိုင္း စကားမေျပာပဲေနလို႔မေကာင္းဟု သီဟေတြးမိသည္။ လင္းသဒၵါဘက္လွည့္ကာ စကားစေျပာဖို႔ ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ လင္းသဒၵါထံမွ ထင္မွတ္မထားသည့္ တံု႔ျပန္မႈႏွင့္ရင္ဆိုင္ရသည္။ လင္းသဒၵါ၏ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က ေျမာက္တက္လာၿပီး သူ႔ခါးကို ပစ္ကန္သည္။

“ဖုန္း …“ “လင္း .. သဒၵါ … မင္း .. မင္း ..“ “စကားရွည္မေနနဲ႔ .. ခုခံဖို႔ျပင္ …“

ေအာင့္ကာ နာက်င္သြားသည့္ ခါးကိုလက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ႏွိပ္ကာ လင္းသဒၵါကို ေမးခြန္းထုတ္ဖို႔ သီဟျပင္တုန္း ရွိေသးသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ယွက္ကာ တိုက္ခိုက္ဖို႔ ျပင္ထားသည့္ သူမဆီမွ လက္သီးတစ္လံုးက သူ႔မ်က္ႏွာဆီခြပ္ခနဲ ၀င္လာသည္။ သီဟ မ်က္စိထဲတြင္ ၾကယ္ေတြ၊ လေတြ ပလူပ်ံကုန္သည္။ သူေတာ္ေတာ္တင္းသြားၿပီ။ ကဲ ..ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်ခ်င္ေနမွေတာ့ ခ်ယံုပဲေပါ့။ မဟုတ္မခံ ထီမထင္သည့္ သီဟ၏ ပင္ကိုယ္စိတ္က ျပန္ေပၚလာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တြင္ စီးက်ေနသည့္ ေသြးစကို လက္မႏွင့္သုတ္လိုက္ၿပီး လင္းသဒၵါကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းၾကည့္သည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကိုခြဲ၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုျဖန္႔ကာ အသင့္ေနရာယူထားသည္။ ၾကာၾကာမေစာင့္လိုက္ရပါ။ လင္းသဒၵါ၏ အ၀ါေရာင္မ်က္လံုးေတြက တစ္ခ်က္လက္သြားၿပီးေနာက္ သူ႔ဆီကို ေျခေထာက္ေျမာက္ကာ ခုန္၀င္လာသည္။

အသင့္ရွိေနၿပီမို႔ ဒီတစ္ခါေတာ့မရေတာ့ပါ။ ကိုယ္ကိုေဘးတေစာင္း အေနထားႏွင့္ လွည့္ထြက္လိုက္ၿပီး လင္းသဒၵါကိုယ္ လြန္သြားသည္ႏွင့္ သီဟ လက္ျပန္တစ္ခ်က္ ရိုက္ထည့္သည္။ ဒါေပမယ့္ လင္းသဒၵါကလဲ အခ်ဥ္မဟုတ္။ သီဟ၏ လက္ဖ်ံကို သူမ၏ လက္ႏွင့္လွည့္ဖမ္းကာ ခ်ဳပ္သည္။ သီဟအႀကံႏွင့္မို႔ တမင္တကာပင္ အဖမ္းခံလိုက္သည္။ ႏွစ္ဦးသားကိုယ္ခ်င္းပူးကပ္သည္။ သီဟ သူ႔ဘယ္ေျခေထာက္ကို ဆန္႔ထုတ္ကာ နပန္းကြက္ႏွင့္ လင္းသဒၵါ၏ ေအာက္ေျခကို သိမ္းကာလိမ္သည္။ လင္းသဒၵါ သူမကိုယ္ဟန္ကို မထိန္းႏိုင္။ လူခ်င္းထပ္ကာ ၀ုန္းခနဲ လဲက်သည္။

“ကဲ ..မွတ္ၿပီလား …“ အားကုန္ရုန္းကန္ေနေသးသည့္ လင္းသဒၵါကို အေပၚကထပ္ကာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားရင္း မခိုးမခန္႔ေမးသည္။ လင္းသဒၵါသည္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ေတာ့ အေလွ်ာ့ေပးသည့္ဟာမေလးမဟုတ္။ အတင္းအက်ပ္ပင္ သူ႔ေအာက္မွလြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနေသးသည္။ ေရခ်ဳိးလာခဲ့သည့္ သီဟ နဖူး၌ အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္း ေခြ်းေစးေတြ ျပန္လာသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ သီဟ၏ ၿမဲၿမံစြာ ခ်ဳပ္တြယ္ထားမႈကို လင္းသဒၵါ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ဟန္ရွိသည္။ ရုန္းကန္မႈအားက သိသိသာသာ ေပ်ာ့က်သြားၿပီး သူမကိုယ္ေလးလဲ ၿငိမ္က်သည္။ ဒါေတာင္ သီဟ သူမကို လံုးလံုးမယံုရဲေသး။ စကၠန္႔ပိုင္းမွ်ၾကာေအာင္ လိမ္ထားေသာ လက္ကိုမေျဖေပးေသးပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းအပ္မတတ္ျဖစ္ေနသည့္ လင္းသဒၵါ၏ မ်က္ႏွာေလးကို စူးစူးစမ္းစမ္း ၾကည့္ေနမိသည္။ လင္းသဒၵါသည္ သူ႔နည္းတူပင္ သူ႔ကို ေတာက္ပရႊန္းလဲ့ေနသည့္ အ၀ါေရာင္မ်က္၀န္းတစ္စံုႏွင့္ ျပန္ကာစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သီဟ သူ႔လက္ေမာင္းအားကို ေလွ်ာ့ကာ ေျဖေပးလိုက္သည္။ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္ေျပသြားသည္ႏွင့္ လင္းသဒၵါသည္ သီဟ၏ ေခါင္းကို လွမ္းဆြဲသည္။

“မင္း !!! …“ သူ႔ကို ရန္ျပဳေတာ့မည္ဟု ထင္ထားေပမယ့္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚကို ေရာက္လာသည့္ သူမ၏ အနမ္းေၾကာင့္ သီဟ အ့ံအားသင့္ကာ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္ရမွန္းမသိ။ သီဟ အေၾကာင္သား ျဖစ္ေနသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ လင္းသဒၵါက သူ႔မ်က္ႏွာကိုဆြဲယူၿပီး အားရပါးရနမ္းသည္။ ျပင္းထန္လွသည့္ အနမ္းေၾကာင့္ သီဟ၏ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ပင္ က်ိမ္းစပ္စပ္ျဖစ္သည္။

“လင္း .. သဒၵါ .. ဒါ ဘာသေဘာလဲ …“ သူမႏႈတ္ခမ္းမွ သူ႔ဆီမွကြာသြားလွ်င္ကြာသြားခ်င္း သီဟ အေလာတႀကီး ေမးသည္။ သူတကယ္ လင္းသဒၵါကို ဘယ္လိုနားလည္ရမွန္းမသိပါ။ လင္းသဒၵါသည္ သူ႔ကို ေခ်ာ့ျမဴေသာအၾကည့္ႏွင့္ ၿပံဳးကာၾကည့္ရင္း .. “အဲဒါ ဖိုးပေလး ေလ …“ “ဖိုးပေလး ???…“ “ဟုတ္တယ္ .. အဲဒါ ဖိုးပေလး .. ဖိုးပေလးၿပီးရင္ .. ဘာလာမလဲေရာသိလား ..“ “ဘာလဲ .. ဖိုက္ပေလး လား ???. “ သီဟ စပ္ျမင္ကပ္ကပ္ႏွင့္ အရြဲ႔တုိက္ကာ ေမးသည္။ ဒီေကာင္မေလး ရူးမ်ားရူးေနတာလား။

“ဟုတ္တယ္ … သဒၵါက ရွင္နဲ႔ ခရီးအတူ သြားရမွာမို႔ ရွင့္ကိုယ္ခံပညာဘယ္ေလာက္ရွိလဲ သိခ်င္လို႔ ဖိုးပေလးနဲ႔ စမ္းလုိက္တာ .. ရွင္ရဲ ႔တိုက္ခိုက္ေရးစြမ္းရည္ကိုေတာ့ သိသြားၿပီဆိုပါေတာ့ .. ရွင္ေျပာတဲ့ ဖိုက္ပေလး စြမ္းရည္ဘယ္ေလာက္ရွိလဲဆိုတာ သိဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ .. ဘယ္လိုလဲ ရွင့္ဆီမွာ အဲဒီစြမ္းရည္ေကာ ရွိရဲ ႕လား .. “

“သဒၵါ .. မင္း ရူးေနတာလား ..“ သီဟ တကယ္ပင္ လင္းသဒၵါ၏ သေဘာထားကို နားမလည္ႏိုင္။ သို႔ေပမယ့္ လက္ရွိအေျခအေနက သူ႔ကို ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးဖို႔ အေျခအေနေပးမေနပါ။ သူ႔ကိုယ္ေအာက္တြင္ ရွိေနသည့္ ႏူးညံ့လွေသာ လင္းသဒၵါ၏ အေတြ႔အျပင္၊ နီးကပ္စြာရွိေနေသာ တပ္မက္ဖြယ္မ်က္ႏွာလွလွေလးက သူ႔ကို ေရြးခ်ယ္စရာလမ္းတစ္ခုသို႔သာ တြန္းပို႔ေနသည္။ သီဟ၏ ေခါင္းက ငံု႔က်သြားၿပီး လင္းသဒၵါ၏ ရႊန္းစိုေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ငံု႔နမ္းသည္။ လင္းသဒၵါသည္ သီဟအနမ္း၏ အားအရွိန္ႏွင့္ ညီမွ်စြာတံု႔ျပန္ယံုမက သူ၏ ေခါင္းကိုပါ တင္းတင္းဆြဲကာထားသည္။ ျပင္းထန္လွသည့္ အနမ္းမိုးမ်ား၏ ေခၚေဆာင္မႈေနာက္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ရင္ခုန္သံမ်ားသည္ အျပင္ကေန ၾကားရမတတ္ေအာင္ ဆူညံေနေလေတာ့သည္။

သီဟတစ္ေယာက္ လင္းသဒၵါ၏ ေက်ာျပင္အား တင္းတင္းဖက္ထားရာမွ လက္ကို ေအာက္သို႔တေျဖးေျဖး ေနရာေရႊ ႔သည္။ တင္ရင္းအိေထြးသည့္ တင္သားေတြဆီသို႕အေရာက္တြင္ ဖ်စ္ညစ္ကာ သူ႔ဘက္ဆြဲယူသည္။ အ၀တ္ေတြျခားေနသည့္တိုင္ ႏွစ္ဦးသား အဂၤါစပ္ခ်င္းပူးကပ္သည္။ လင္းသဒၵါကုိယ္လံုးအိအိေလးေၾကာင့္ သူ႔လိင္တံက ေထာင္မတ္ေနၿပီျဖစ္ရာ အခုလိုအနားအထားတြင္ သူမ၏ ဆီးစပ္ေပၚကို ေတ့ကာ ေထာက္ထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရေအာင္ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားလာေတာ့သည္။

အိအိၿဖိဳးၿဖိဳး တင္သားေတြကို ဆုပ္နယ္ေနရာမွ သီဟ သူ႔လက္ကို ေရွ႔ဘက္သို႔ ျပန္ေရႊ႔ၿပီး စကတ္ေအာက္ထဲ ထိုးထည့္သည္။ ဟိုက္ .. ေအာက္မွာဘာမွ မခံထားပါလား။ မို႔မို႔တင္းတင္းျဖစ္ေနသည့္ ေျမာင္းေလးေနရာသည္ အကာအကြယ္မဲ့ေနသည့္အျပင္ ပကတိေျပာင္ရွင္းေနသည္။ သီဟ အႀကီးအက်ယ္ သေဘာက်သြားသည္။ ႏူးညံ့လွသည့္ အ၀ေနရာေလးကို စမ္းၾကည့္ၿပီး လက္ညိဳးႏွင့္ ထိုးဆြသည္။ လင္းသဒၵါ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက စိတ္ပါေနသည္မသိ။ ရႊဲရႊဲစိုေနသည္။ ဟိုဘက္အိမ္မွာ သူ႔လိင္တံကို ျမင္သြားတုန္းကတည္းကမ်ားလား။ ေတြးရင္းေတြးရင္းႏွင့္ သီဟကိုယ္တိုင္ စိတ္ေဇာထန္လာသည္မို႔ လင္းသဒၵါစကတ္၏ အေရွ႔ပိုင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ သူဆြဲလွန္တင္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ လက္ဖ၀ါးကို ေမွာက္ကာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္ေပးသည္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ထိကပ္ထားသည့္ လင္းသဒၵါဆီမွ ညည္းသံ ခပ္သဲ့သဲ့က အျပင္သို႔ လြင့္စဥ္က်သည္။

သီဟ လင္းသဒၵါကိုယ္ေအာက္သို႔ လက္လွ်ဳိသြင္းၿပီး ေပြ႔ကာမခ်ီသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အေလွ်ာ့မေပးပဲ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း မခြာတမ္းနမ္းေနၾကမႈသည္ ထိုေရာအခါမွ တစ္စခန္းရပ္သည္။ သီဟ၏ လည္ပင္းကို ဟီးေလးခိုကာ ထားရင္း လင္းသဒၵါ သူေပြ႔ေခၚရာ ကုတင္ေပၚသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ကုတင္ေပၚသို႔ ေပြ႔ကာခ်သည့္တိုင္ လက္ကိုမျဖဳတ္ပဲ မလြတ္တမ္း အတင္းတြယ္ထားမႈေၾကာင့္ သီဟပါ သူမကိုယ္ေပၚသို႔ ထပ္လ်က္သားက်သည္။ အရိုင္းဆန္လွသည့္ လင္းသဒၵါ၏ အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ တန္ျပန္အျဖစ္ သီဟ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ သူမႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကာနမ္းသည္။ အစပထမေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးတင္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ လည္တိုင္ေက်ာ့။ အဲဒီေနာက္ …

“အင္း … ဟင္း … ဟင္း ..“ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ၏ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ လင္းသဒၵါဆီမွ ညည္းသံမ်ားက အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚေနသည္။ သီဟႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ သူမ အသားဆုိင္တစ္ေနရာ ထိေတြ႔လိုက္တိုင္း သူမကိုယ္ထဲတြင္ မီးေတာက္တစ္ခု တိုးပြားလာသလို ခံစားရသည္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူမ ထိုခံစားမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ပိုခက္ခဲလာသည္။ လင္းသဒၵါ တကိုယ္လံုး တလူးလူးတလြန္႔လြန္႔ျဖစ္လာယံုမက ေပါင္ၾကားေရာက္သြားၿပီျဖစ္ေသာ သီဟေခါင္းကိုလဲ အတင္းပင္ဖိ၍ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။

သီဟ သူ႔လွ်ာကို မေနမနားအလုပ္ေပးေနရင္းမွ လင္းသဒၵါ၏ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတံု႔ျပန္မႈကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက သေဘာက်ေနသည္။ ဒီေကာင္မေလးသည္ ၀ံပုေလြမေလးဟု မဆိုရဘူး။ တကယ္ကို အရိုင္းဆန္လွသည္။ သူ႔ေခါင္းႏွင့္ သူမအဖုတ္အား ဖိကပ္ထားသည္မ်ား သူ အသက္ကိုေတာင္ မနည္းလုရွဴရသည္။ တျပတ္ျပတ္ျမည္ေအာင္ပင္ အဖုတ္ကို လ်က္ေပးေနရင္းမွ သူ႔ေဘာင္းဘီကို အျမန္ေျဖခ်သည္။ သူ႔ညီေတာ္ေမာင္သည္ သူ႔ကို အလွည့္ေပးပါေတာ့ဟု ေတာင္းဆိုေနသည့္အလား ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ခါယမ္းၿပီး ထြက္လာသည္။

“လ်က္ .. လ်က္ .. ျမန္ျမန္လ်က္ … ဟုတ္တယ္ အဲဒီေနရာေလးကို .. နာနာလ်က္ … က်မ .. ေကာင္းလာၿပီး .. က်မ !!! ..“ လင္းသဒၵါသည္ သီဟ ဘယ္လိုအေျခအေနရွိေနသည္ဆိုတာကို လံုး၀ထည့္မတြက္။ သူ႔လွ်ာက ေပးသည့္ အေတြ႕ကိုသာ မက္မက္ေမာေမာ ေတာင္းဆိုေနသည္။ မ်က္လံုးအစံုကိုလဲ မွိတ္ကာထားသည္မွာ သူမအဖုတ္ေပၚကို သီဟလွ်ာေရာက္သြားကတည္းက ျဖစ္သည္။ သူမေကာင္းေကာင္းႀကီး အရသာေတြ႔ေနမွန္း၊ အရသာခံေနမွန္း သိသာလွသည္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူမႏႈတ္မွ ေအာ္ညည္းသံမ်ားက သီဟေခါင္းကိုခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္ အားအရွိန္ႏွင့္အတူ တိုးပြားလာၿပီး တစ္ခ်က္တြင္မူ “အီး“ခနဲ သံရွည္ဆြဲေအာ္ကာ ရုတ္တရက္ ေကာ့တက္သည္။ လင္းသဒၵါေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္မသိ၊ သီဟေတာ့ ေခါင္းတစ္ခုလံုး ပြင့္ထြက္သြားမတတ္ ခံစားလိုက္ရၿပီး သူမလက္ထဲသို႔ ဆံပင္အခ်ဳိ႔ေတာင္ ကြ်တ္ပါသြားသည္။ သူ႔ပါးစပ္တစ္၀ိုက္ႏွင့္ ေမးေစ့တေလွ်ာက္တြင္မူ အရည္ေတြႏွင့္ ေပပြကုန္သည္။

“သဒၵါ .. မင္း .. မင္း!!! … ကိုယ္အခုေလးတင္ မ်က္ႏွာသစ္လာတာ မသိဘူးလား …“ သီဟ၏ မခိုးမခန္႔အေမးကို ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ မ်က္လႊာျပန္ဖြင့္ၾကည့္ႏိုင္သည့္ လင္းသဒၵါ မာဆတ္ဆတ္ျပန္ၾကည့္ရင္း တံု႔ျပန္သည္။

“ရွင္ .. ဘာမွအပိုေတြေျပာမေနနဲ႔ … အဲဒါ ရွင့္အျပစ္ …ရွင္လုပ္လို႔ျဖစ္တာ … ကဲ .. ရွင္ဒီအတိုင္း က်မကို အလွၾကည့္ေနမွာလား …“ ေတာက္ !! ။ လင္းသဒၵါ .. မင္းကေတာ့ကြာ။ အေၾကာႀကီးႏွင့္ ေျပာေနသည့္ ၀ံပုေလြမေခ်ာေခ်ာေလးကို ၾကည့္ကာ သီဟ စိတ္ထဲ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သည္။ ၾကည့္ပါလား။ သူမအၾကည့္ေတြကိုက သူ႔ကိုစိန္ေခၚေနသည့္အသြင္။ သီဟ တကိုယ္လံုး adrenaline အရွိန္ႏွင့္ ပူထူတက္ၿပီး စိတ္ရိုင္းေတြ၀င္သည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ လင္းသဒၵါ၏ ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲကာ ေနရာယူသည္။ တင္းမာေနၿပီျဖစ္သည့္ လိင္တံကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ကာ ကိုင္လိုက္ၿပီး စိုရႊဲေနသည့္ ေျမာင္းတေလွ်ာက္ အသာအေပၚေအာက္ဆြဲသည္။

“အီး … အပိုေတြ လုပ္မေနနဲ႔ .. ထည့္မွာသာထည့္စမ္းပါ .. ရွင္ရယ္ ..“ လင္းသဒၵါ စိတ္မရွည္စြာႏွင့္ လွမ္းေျပာသည္။ သီဟ ဂရုစိုက္မေနေတာ့။ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွကြာဆိုၿပီး လိင္တံႏွင့္ အေပါက္၀ေတ့မိသည္ႏွင့္ ဖင္ႀကီးကိုၾကြကာ တရွိန္ထိုး ေဆာင့္သြင္းသည္။ ျပြတ္ခနဲျမည္သံကို ေတာ္ေတာ္က်ယ္က်ယ္ပင္ ၾကားရၿပီးေနာက္ လိင္တံတစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ တစ္ခ်က္ထဲႏွင့္ ျမဳပ္၀င္သည္။ လင္းသဒၵါေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္မသိ။ သူကမူ တင္းၾကပ္လြန္းလွသည့္အေတြ႔ေၾကာင့္ လိင္တံတေလွ်ာက္ စပ္ျဖင္းျဖင္းေတာင္ျဖစ္သြားသည္ကို သိလိုက္ရသည္။ ေခါင္းကိုေမာ့ကာ အီးခနဲ ေအာ္ညည္းမိၿပီး စိတ္ကိုမထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ က်န္ေနေသးသည့္အပိုင္းကို ခါးအားေရာ၊ ေပါင္အားေရာသံုးကာ တရွိန္ထိုး သြင္းခ်သည္။ သီဟ၏ နားထဲတြင္ ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်စ္ဖ်စ္အသံေတြ ၾကားလိုက္သေယာင္ရွိၿပီး သူ႔လိင္တံက ခက္ခက္ခဲခဲႏွင့္ အဆံုးထိ၀င္သြားသည္။

“အားးးးး ……….“ “သဒၵါ !! … နာသြားလား …“ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေအာ္လိုက္သည့္ လင္းသဒၵါ၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ သီဟ စိုးရိမ္တႀကီး ေမးမိသည္။ လင္းသဒၵါသည္ သီဟကို အေျဖျပန္ေပးျခင္းမရွိပဲ သူ၏ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကိုသာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ တင္းတင္းေစ့ကိုက္ထားသည့္ သူမႏႈတ္ခမ္းအစံုက မပြင့္တပြင့္ႏွင့္ ျဖစ္လာကာ ..

“ရွင္ စကားပဲေျပာတတ္တာလား … အလုပ္မလုပ္တတ္ဘူးလား ..“ လင္းသဒၵါ အသံက ယဲ့ယဲ့ေလးျဖစ္ေနသည့္တိုင္ မာန္ကေတာ့ လံုး၀ကိုမေလ်ာ့ေပါ။ သီဟ ျပန္ေျပာမေနေတာ့။ ေအာက္ကလဲေနေသးသည္၊ ေလသံကလဲမေလ်ာ့ဆိုတာ လင္းသဒၵါလို သမန္း၀ံပုေလြမမ်ဳိးကို ေျပာတာျဖစ္ရမည္ဟု ေတြးမိသည္။ သေဘာက်သလို ၿပံဳးယံုသာၿပံဳးလိုက္ၿပီး ၾကပ္ၾကပ္သိပ္သိပ္ ၀င္ေနသည့္ လိင္တံကို ျပန္ဆြဲထုတ္သည္။ လင္းသဒၵါ အတြင္းသားေတြက ျပဳတ္တူႏွင့္ ညွပ္ထားသည့္အလား သန္မာလွသျဖင့္ လိင္တံတစ္၀က္ေလာက္ အျပင္ဘက္ျပန္ထြက္လာေအာင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားရသည္။ ႏုနယ္လွသည့္ အတြင္းသားေတြ၏ က်ဥ္းေျမာင္းပံုသည္ ယံုၾကည္ႏိုင္စရာေတာင္ မရွိ။ ဒီေကာင္မေလး အပ်ဳိေလးကို ျဖစ္ရမည္။ တျခား ဘယ္လို အဖိုသတၱ၀ါႏွင့္ ေတြ႔ထားဖူးပံုမေပၚ။ မာနခဲေလးမို႔သာ သူ႔ကိုအလ်ာ့မေပးတမ္း ျပန္ပက္ေနတာျဖစ္ရမည္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ သတိၱေကာင္းတဲ့ဟာမေလးဟု စိတ္ထဲက က်ိတ္ကာ ခ်ီးမြမ္းမိသည္။ သူ လင္းသဒၵါအေပၚ ဘယ္လိုမွ အႏိုင္ယူလိုစိတ္မရွိေတာ့ေပ။ သူမ အေကာင္းဆံုးအရသာ ခံစားေစႏိုင္ဖို႔အတြက္သာ ရည္ရြယ္ၿပီး အခ်က္က်က်ႏွင့္ စတင္ေဆာင့္လိုးေပးလိုက္သည္။

“အိုး .. ေကာင္းတယ္ … အီး … အင္း .. အင္း … ထိတယ္ကြာ … အဲဒီလိုမ်ဳိး ..“

သီဟ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းႏွင့္အတူ လင္းသဒၵါကလဲ ေအာက္ကေန တန္ျပန္ေကာ့ကာ လႈပ္ရွားသည္။ အားအင္အျပည့္ႏွင့္ လုပ္ေနသည့္ သီဟ၏ ေဆာင့္သြင္းခ်က္တုိင္းကို သူမ သေဘာက်သည္။ သူမရင္ထဲ နင့္ခနဲ နင့္ခနဲ အခ်စ္ေတြ၀င္လာေအာင္ သြတ္သြင္းေပးေနသလို ခံစားရသည္။ အခ်က္ေရမ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် သီဟ အေပၚတြယ္တာသည့္ အခ်စ္ေတြက ပိုပိုတိုးပြားလာသည္။ သူမတစ္သက္တာတြင္ ဒီလိုအရသာမ်ဳိးကို တစ္ခါမွ မခံစားရဖူးေပ။ အုိ .. သီဟရယ္။ နင့္ကို ငါခ်စ္တယ္။ အရမ္းခ်စ္တယ္။ လင္းသဒၵါ တကိုယ္လံုး အခ်စ္စိတ္ဓါတ္ႏွင့္ ပူေႏြးကာေနၿပီး တုန္တုန္ခိုက္ခုိက္ ျဖစ္ေနရွာသည္။

“အိုး … ရွီး ..“ သီဟ ႏႈတ္မွ အေလာတႀကီးႏွင့္ ညည္းသံၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ သူ၏ လႈပ္ရွားမႈက ပို၍ျမန္ဆန္လာသည္။ လိင္အဂၤါအခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္ေနျခင္းသည္ ခြ်ဲကြ်ိရႊဲစိုေနေသာအရည္ေတြသာမရွိခဲ့လွ်င္ မီးပြင့္မတတ္ေအာင္ ျပင္းထန္သည္။ တရၾကမ္းေဆာင့္ေနသည့္ သီဟေၾကာင့္ သိပ္မၾကာခင္ သူၿပီးေတာ့မည္ ဆိုတာကို လင္းသဒၵါ နားလည္သည္။ သူမ စိတ္ေတြပိုလႈပ္ရွားလာရသလို၊ တကိုယ္လံုးလဲ တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ျဖစ္လာသည္။ မသိစိတ္ေၾကာင့္ပဲလားမသိ လုပ္မိလုပ္ရာအျဖစ္ သူမအတြင္းသားေတြကို လႈပ္ရွားကာ ကစားေပးသည္။ မလုပ္တတ္လုပ္တတ္ႏွင့္ လုပ္တာျဖစ္သည့္တိုင္ အတြင္းသားေတြ၏ သန္မာမႈေၾကာင့္ သီဟ ခံစားေနရေသာ ကာမဒီဂရီက ပိုျမင့္တတ္သည္။ ေခါင္းကိုေမာ့၊ ခါးကိုေကာ့ၿပီး သီဟ တစ္ေယာက္ ဖတ္ခနဲ ဖတ္ခနဲ ျမည္ေအာင္ ေဆာင့္ခ်လိုက္ၿပီး လိင္တံကို လံုးလံုးျပန္မထုတ္မိေတာ့ပါ။ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို အထဲေရာက္ေနသည့္ လိင္တံက ေဖာင္းကားတက္လာသလို ထင္လိုက္ရၿပီး ထိပ္၀ကေန အရည္ေတြပန္းထြက္ကုန္သည္။ ဒါသည္ကပင္ လင္းသဒၵါအတြက္ ကာမအရသာ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚသြားသည္ႏွင့္တူသည္။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ သူမကိုယ္ထဲမွ အရည္ေတြစီးထြက္သြားၿပီး သီဟ၏ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကိုသာ အားကုန္ဆြဲကာ ဆုပ္ကိုင္ထားမိေလေတာ့သည္။


တိတ္တိတ္ေလး သီဟ မသိေအာင္ ထြက္လာရမႈအတြက္ လင္းသဒၵါ အနည္းငယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ လွည့္ၾကည့္လွ်င္ ျမင္ရတာမဟုတ္သည့္တိုင္ သီဟအိမ္ေမာက်ကာ က်န္ခဲ့ေသာ သစ္လံုးအိမ္ေလးကို လည္ျပန္၍ ၾကည့္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ သူမ၏ အခ်စ္၊ အသည္းႏွလံုးတို႔သည္ ထိုအိမ္ကေလးထဲရွိ သီဟေဘးနားတြင္ မခြဲတမ္းက်န္ေနခဲ့သည္။ လင္းသဒၵါ သီဟကို သူမ၏ လက္တြဲေဖာ္ (mate) အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေနာက္လွည့္တၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနသည့္ လင္းသဒၵါ ၊ သူမမ်က္စိေထာင့္တြင္ အရိပ္တစ္ခု၏ လႈပ္ရွားမႈကို ျမင္သည္။ သူမတကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္းသြားၿပီး ရန္သူျဖစ္က တံု႔ျပန္ရန္ အသင့္ျပင္လိုက္သည္။ အေမွာင္ရိပ္က ထြက္လာသူက တျခားသူမဟုတ္။ ဦးဗ်ဂၢ။ သို႔ေသာ္ ဦးဗ်ဂၢ၏ မ်က္ႏွာအေနအထားက မခ်ဳိမခ်ဥ္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။

“နင္ .. ဟိုေကာင္နဲ႔အိပ္ခဲ့တာ ငါသိေနတယ္ …“ လင္းသဒၵါ ေတာ္ေတာ္ႏွာကစ္သြားသည္။ သူမဘ၀တေလွ်ာက္တြင္ ဦးဗ်ဂၢသည္ သူမကိုဘယ္ေသာအခါမွ အရာမသြင္းခဲ့။ သူ႔ေၾကာင့္သာ သူမအေဖသည္ သူမကို ခ်စ္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာသာမေပးႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အခုလဲ သူမ၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥတြင္ ၀င္ပါျပန္ၿပီ။

“ဒီမွာ ဦးဗ်ဂၢ .. ဒါ က်မရဲ ႔ကိုယ္ပိုင္ကိစၥ .. ရွင္၀င္ပါစရာမလိုဘူး … ရွင္က်မ အေဖကို သတင္းပို႔ခ်င္ပို႔ .. ေျပာခ်င္ေျပာ .. က်မ ဂရုစိုက္မေနဘူး ..“ “မေျပာပါဘူး … အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ငါ ဘယ္သူမွ ေျပာဖို႔ မရည္ရြယ္ပါဘူး …“ လင္းသဒၵါ ဦးဗ်ဂၢ၏ စကားကို သကၤာမကင္း ျဖစ္မိသည္။ ဒီလူႀကီး ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ သူမကိုဒါေတြ လာေျပာေနရတာလဲ။ သူမ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕၍ ဦးဗ်ဂၢကို ၾကည့္သည္။

“လင္းသဒၵါ .. နင္တစ္ခု သတိထားမိလားမသိဘူး .. နင့္အေဖ သိဒိၶရဲ ႔အသက္က မနည္းေတာ့ဘူး … ေနာက္ထပ္တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေနရင္ နင့္အေဖ ေခါင္းေဆာင္ေနရာကေန ဆင္းေပးရေတာ့မွာပဲ .. အဲဒီအခါ ဘယ္သူ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မယ္ထင္သလဲ .. နင္သိလား …“

လင္းသဒၵါ ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲျဖစ္သည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ဦးဗ်ဂၢကို စကားျပန္မေျပာႏိုင္။ ဦးဗ်ဂၢကလဲ လင္းသဒၵါကို စကားအျဖစ္ႏွင္သာ ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ လင္းသဒၵါဆီမွ ဘာမွအေျဖမရသည့္တိုင္ သူ႔စကားကို ဆက္ကာေျပာသည္။

“အစဥ္အလာအရဆိုရင္ေတာ့ .. နင္ပဲ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မွာပဲ လင္းသဒၵါ .. သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနသည့္တိုင္ နင္ရဲ ႔စြမ္းေဆာင္ရည္၊ နင့္အေဖရဲ ႔ေနာက္ခံ အင္အားေတြနဲ႔ ေပါင္းလိုက္ရင္ နင္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္မွာကို ျငင္းက်မယ့္လူ သိပ္ရွိမယ္ မထင္ဘူး .. သမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္ေတြလဲ မႀကိဳက္ခ်င္သာ မႀကိဳက္မယ္ .. ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေတာ့ ထုတ္ေျပာၾကမွာမဟုတ္ဘူး .. ဒါေပမယ့္ .. လင္းသဒၵါ ..“ လင္းသဒၵါ ဦးဗ်ဂၢစကားေတြ ဘယ္ကို ရည္ညႊန္းေနသည္ဆိုတာကို သူမ နားလည္လာသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္းမွ ရရွိခဲ့သည့္ အေပ်ာ္ေတြသည္ သူမ ရင္ထဲမွ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ အကုန္ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္သည္။ “ဒါေပမယ့္ .. လင္းသဒၵါ .. နင္ကသာ သီဟကို နင့္ရဲ ႔လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေျဖက တစ္မ်ဳိးျဖစ္ကုန္လိမ့္မယ္ … သမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္မေျပာနဲ႔ ရိုးရိုးသမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းေတြေတာင္ လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ငါေျပာရဲတယ္ .. နင့္အေမ ဘယ္လိုအျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရတယ္ဆိုတာ နင္မေမ့ေလာက္ဘူး ထင္တယ္ ..“

“ေတာ္ေတာ့ !!! .. ရွင္ ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့ … “ လင္းသဒၵါ သူမ နားႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွင့္ပိတ္ကာထားရင္း ဦးဗ်ဂၢကို ေဒါသတႀကီးေအာ္ကာ တံု႔ျပန္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ဦးဗ်ဂၢသည္ လင္းသဒၵါ၏ တံု႔ျပန္မႈကို ဂရုစိုက္မေနပါ။ မခိုးမခန္႔သာ ရယ္ေနသည္။ လင္းသဒၵါ ဦးဗ်ဂၢကို နာနာက်ည္းက်ည္း တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေနာက္ သူမ၏ ကိုယ္ေလးသည္ တသိမ့္သိမ့္တုန္ခါသြားပီး ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို မ်က္ႏွာကိုလက္ႏွင့္အုပ္၍ ဦးဗ်ဂၢေရွ႔မွ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။

နံနက္ခင္း၏ လင္းေရာင္ျခည္သည္ ေႏြးေထြးစြာျဖင့္ ေလာကကို ႏႈတ္ဆက္ေနသည္။

သီဟ လင္းသဒၵါေနာက္မွ မ်က္ခ်ည္မျပတ္ လိုက္လာရင္း သူမႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစားေနမိသည္။ လင္းသဒၵါ သူ႔ကို ခရီးထြက္ဖို႔လာေခၚသည့္ အခ်ိန္ကတည္းမွ အခု ရြာအျပင္ဘက္သို႔ ေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္တိုင္ စကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုေသးေခ်။ သူမ၏ မ်က္ရိပ္မ်က္ကဲကို ၾကည့္လိုက္ယံုႏွင့္ လင္းသဒၵါ စိတ္ညစ္ညဴးကာ တစ္ခုခုကို မေက်မခ်မ္းျဖစ္ေနသည့္အသြင္ေပါက္ေနမွန္း သီဟ အတတ္သိသည္။ ေနေရာင္ျခည္က ေႏြးေထြးေနေပယ့္ လင္းသဒၵါ၏ ပံုစံက ေနေရာင္ျခည္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ပင္။ သူမ ဘာကို အလိုမက် ျဖစ္ေနရတာလဲ …။

သီဟ ညတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္သည္။ လင္းသဒၵါႏွင့္ သူသည္ အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အေက်ာမခံခ်င္သည့္ စိတ္ႏွင့္ အႏိုင္မခံ၊ အရႈံးမေပးပဲ အခ်စ္ပြဲကို အၿပိဳင္ႀကဲခဲ့ၾကေသာ္လည္း၊ အဆံုးသတ္တြင္မူ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ တြယ္တာသြားၾကမွန္း သိသာလွသည္။ သူေနာက္ဆံုးမွတ္မိသည္က လင္းသဒၵါ သူ႔ကို အခ်စ္ရည္လဲ့ေနသည့္မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ရင္း သူ႔လက္ေမာင္းကို ေခါင္းအံုးကာ ေမွးေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အဲဒီေနာက္ အင္တိုက္အားတိုက္ အခ်စ္ပြဲကို ဦးေဆာင္ခဲ့ရသည့္အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ သီဟ ေမာေမာပန္းပန္းႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိပ္ယာက ႏိုးသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူမ မရွိေတာ့။ သို႔ေပမယ့္ သီဟ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေလွ်ာက္မေတြးေနပဲ သူမ တိတ္တိတ္ေလး ျပန္သြားတာျဖစ္ရမည္ဟုသာ တြက္ထားခဲ့သည္။ အခု မနက္လင္းလို႔ ခရီးသြားဖို႔ ျပန္လာေခၚသည့္ အခ်ိန္တြင္မူ လင္းသဒၵါ၏ ပံုစံက တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့သည့္ အခ်ိန္ကႏွင့္ တျခားစီပင္။ သီဟ လင္းသဒၵါ ဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာကို ေမးခ်င္ေသာ္လဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ သူ႔ကို လွည့္မၾကည့္ပဲ ေရွ႔ကေနသုတ္သုတ္သြားေနမႈေၾကာင့္ ေမးခြင့္မသာေသးေပ။

ႏွစ္ဦးသား သုတ္ေျခတင္ကာ သြားလာမႈေၾကာင့္ သိပ္မၾကာခင္ပင္ ရြာအလြန္ရွိ ေတာနက္ထဲသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ လင္းသဒၵါ အခု ေခၚလာခဲ့သည့္ လမ္းေၾကာင္းသည္ သီဟ လာစဥ္ကႏွင့္မတူ။ ေတာေတာင္၏ အေနအထားက ဆန္းျပားသလို၊ ေပါက္ေရာက္ေနသည့္ သစ္ပင္ခ်ဳံႏြယ္ေတြ၏ သြင္ျပင္ကလဲ ထူးဆန္းလွသည္။ သီဟတစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ကမာၻတစ္ခုထဲ ေရာက္သြားသလို ခံစားရသည္။ သူ႔မ်က္စိကို ရွင္ရွင္ထားကာ ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားကို ေလ့လာမိေနသည္။ ကြန္မန္ဒိုအျဖစ္ က်င္လည္ခဲ့ရသည့္ အေတြ႔အႀကံဳအရ ေနရာစိမ္းတစ္ခုသို႔ေရာက္တုိင္း သီဟ ဘယ္ေတာ့မဆို အသင့္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားတတ္သည္။ လက္ထဲက ရိုင္ဖယ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး သတိကို အျမင့္ဆံုးဒီဂရီအထိေရာက္ေအာင္ လႈံေဆာ္(alert) ထားေလသည္။

စိမ္းစိုေနသည့္ ေတာနက္ထဲတြင္ လူသားႏွစ္ဦးသည္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ႏွင့္ ခရီးထြက္ေနၾကသည္မွာ ေတာေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ေရြ႔လ်ားေနသည္ႏွင့္ေတာင္ တူေနလွေပသည္။


 အခန္း (၂)
အျပာေရာင္ ေတာက္ေနေသာ ကန္ေရျပင္သည္ အခိုးအေငြ႔မ်ား ရစ္သိုင္းေနေအာင္ ကန္ေရမ်ား ပလံုစီထေနသည့္တိုင္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွ လူသားႏွစ္ဦး၏ ပံုရိပ္မ်ားကိုမူ ၾကည္လင္စြာ ျမင္ႏိုင္ေသးသည္။ ယမရာဇာသည္ ေမွာ္ေရကန္၏ ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ ၿငိမ္သက္စြာရပ္ကာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စကားမဆိုပဲ တိတ္တဆိတ္သြားလာေနၾကသည့္ လင္းသဒၵါတို႔အတြဲကို စိတ္၀င္စားစြာ ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။ ဤကဲ့သို႔ သူရပ္ၾကည့္ေနသည္မွာ လင္းသဒၵါႏွင့္ သီဟ ၀ံပုေလြရြာထဲမွ ထြက္လာစဥ္ကတည္းကျဖစ္သျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီဟု ဆိုလို႔ရသည္။ ၀ံပုေလြမ လင္းသဒၵါ၏ ေျခလွမ္းေတြကို အကဲခတ္ယံုႏွင့္ သူတို႔ဘယ္ကို ဦးတည္ေနသည္ဆိုတာကို ယမရာဇာ နားလည္သည္။ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္သည္ ေကြးကာ ခနဲ႔ၿပံဳးတစ္ခုက ေပၚလာသည္။ က်လဲက်တဲ့ ၀ံပုေလြေတြ …။

ယမရာဇာ၏ အေတြးထဲတြင္ ေရွးမဆြေသာ အခ်ိန္ကတည္းက သူ႔ကိုကိစၥတုန္းေအာင္ လုပ္ခ်င္ခဲ့တဲ့သူမ်ား၏ အေၾကာင္းက ေနာက္ေၾကာင္းျပန္အျဖစ္ ေပၚလာသည္။ သူ႔အသက္၊ ၀ိညာဥ္ကို လိုခ်င္သူေတြကား ေရတြက္လို႔မကုန္ႏိုင္ေအာင္ပင္ မ်ားျပားလွသည္။ သို႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္ထိ မည္သူမွ် မေအာင္ျမင္ေသး။ မေအာင္ျမင္သည့္အျပင္ သူ႔အသက္အစား ထုိသူမ်ားသာ အသက္ဆံုး ခႏၶာကိုယ္ ပ်က္ယြင္းခဲ့ရတာခ်ည္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ဳိ႔ဆို ရိုးရုိးတန္းတန္းေတာင္ မဟုတ္။ ဆိုးရြားရက္စက္လွသည့္ ကံၾကမၼာဆိုးႏွင့္ မႀကံဳႀကံဳေအာင္ကို သူႀကံစည္ကာ လက္တံု႔ျပန္ခဲ့သည္။ သူမွတ္မိေနေသးသည္။ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးဟု သတ္မွတ္ထားခဲ့ၾကသည့္ လူသားတစ္ဦးဆိုလွ်င္ သူ႔ေျခရင္းတြင္ ျပားျပား၀ပ္ကာ သူ႔မိန္းမ၏ အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ခဲ့ဖူးသည္။ ရူးသြတ္မတတ္ျဖစ္ေနေသာ ထိုလူ၏ မ်က္ႏွာကို ယမရာဇာ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနေသးသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးႏိုင္ေၾကာင္း၊ သို႔ေပမယ့္ သူမုဒိန္းက်င့္တာကို လင္ေရာ၊ မယားေရာခံမွ ျဖစ္မည့္အေၾကာင္း ေျပာတုန္းက ထိုလူသည္ သူ႔ကို ေသြးပ်က္ေျခာက္ျခားသည့္ႏွယ္ သူ႔ကို မ်က္ရည္တြင္တြင္စီးက်ကာ စကားေတာင္ မဆိုႏိုင္ခဲ့။ သို႔ေသာ္ ယမရာဇာတြင္ သနားၾကင္နာမႈဆိုတာ ရွိခဲ့သည္တဲ့လား။ ေမတၱာတရားဆိုသည္မွာ သူ႔အတြက္ေတာ့ ရယ္စရာျပက္လံုးတစ္ခုပင္။ မိန္းမေရာ၊ ေယာက်္ားကိုပါ ေလးဘက္ေထာက္ကာ ကုန္းခိုင္းၿပီး ၿပိဳင္တူ ရက္ရက္စက္စက္ မုဒိန္းက်င့္ခဲ့ဖူးသည္။ အဲဒီေနာက္ေရာ သူ ထိုအတြဲကို ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့သည္ ေအာင့္ေမ့ပါသလား။ သူၿပီးသြားသည့္အခ်ိန္တြင္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ဖက္တြယ္ထားၾကသည့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးကို တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ ေခါင္းျဖတ္ကာ သူဇာတ္လမ္းဆံုးေပးခဲ့သည္။ ယမရာဇာကို ဘယ္သူ အံ့တုလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလဲ။ အခုလဲ လာျပန္ၿပီ။ ေနာက္ထပ္ သူရဲေကာင္းလို႔ နမိတ္ထြက္ေနသည့္ လူတစ္ေယာက္။ သိပ္မၾကာခင္ ဘာျဖစ္မလဲ ၾကည့္ရေသးတာေပါ့ …။

“ေမာင္ .. အဲဒီမွာ ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ .. ဒီကျဖင့္ ပ်င္းလွၿပီကြာ …“

ခ်ဳိသာႏြဲ႔ေႏွာင္းသည္ မိန္းမသံက ေနာက္ဘက္မွ ေပၚလာသည္။ ယမရာဇာ ေခါင္းေစာင္းကာ ေနက္သို႔ လွည့္ၾကည့္သည္။ ျမင္လိုက္ယံုႏွင့္ ေသြးသားဆူေ၀တက္ၾကြဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေခ်ာေမာလွသည့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးသည္ မလံု႔တလံု႔အ၀တ္အစားႏွင့္ သူ႔ဆီသို႔ ကႏြဲ႔ကလ်ေလွ်ာက္လွမ္းလာသည္။ ၀တ္ထားသည့္ ခ်ဳံထည္က ပါးလႊာလြန္းအားႀကီးသျဖင့္ မို႔ေမာက္ထြားက်ဳိင္းသည့္ ရင္အလွကို ဖံုးကြယ္မထားႏိုင္ေခ်။ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့မွပတ္ကာ ရင္သားတစ္ျခမ္းေပၚသို႔ ျဖာက်ေနေသာ နက္ေမွာင္ေျဖာင့္စင္းသည့္ ဆံေကသာေၾကာင့္သာ ရင္မို႔မို႔ တစ္ျခမ္းက ဆံႏြယ္ေတြေအာက္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္။ မဲနက္ေတာင္ေျပာင္သည့္ မ်က္ဆံသားေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ထိုအမ်ဳိးသမီးတြင္ ထူးျခားခ်က္အျဖစ္ ငွက္သဖြယ္ မည္းနက္ေသာ ေတာင္ပံတစ္စံုက သူမ၏ ေက်ာေနာက္တြင္ ထပ္ကာၾကည့္ေနသည္။

သူမကား … မာယာေဒ၀ီ ယမရာဇာ၏ လက္တြဲေဖာ္ … မာယာေဒ၀ီသည္ အရင္တုန္းကေတာ့ နတ္အမ်ဳိးအႏြယ္၀င္ (elf) တစ္ပါးျဖစ္သည္။ သူမ၏ အလွဂုဏ္သတင္းေၾကာင့္ စိတ္၀င္တစား ကမ္းလွမ္းခံရျခင္းကို အပ်ဳိေဖာ္၀င္ကတည္းက ႀကံဳခဲ့ရသူျဖစ္ၿပီး၊ ဂုဏ္မက္သည့္ မိဘႏွစ္ပါး၏ အစီအစဥ္ေၾကာင့္ သူ႔မထက္အသက္မ်ားစြာႀကီးေသာ အႀကီးအကဲတစ္ဦးႏွင့္ သိပ္မၾကာခင္ပင္ လက္ထပ္ခဲ့ရသည္။ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာႏွင့္ ျပည့္စံုစြာ သူမ ေနထုိင္ခဲ့ရေသာ္လဲ သူမ၏ အေျခအေနက ထိုလူႀကီး၏ ထားရာေန၊ ေစရာသြား အရုပ္တစ္ခုအလား ထင္ရသည္။ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲမွာ ငွက္ငယ္ေလးသဖြယ္ ေနထိုင္ခဲ့ရသည့္ေနာက္တြင္ မာယာေဒ၀ီ၏ ႏုနယ္ေသာ ႏွလံုးသားတြင္ အမုန္းတရားမ်ား တစစကိန္း၀ပ္လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူမ ယမရာဇာႏွင့္ ဆံုစည္းခဲ့သည္။ ယမရာဇာအဖို႔ မာယာေဒ၀ီ၏ အလွအပထက္ အမုန္းေတြျပည့္ေနေသာ သူမႏွလံုးသားက ပိုသေဘာက်ဖြယ္ပင္။ ထိုအခ်က္ႏွင့္ပင္ သူမကိုသူရေအာင္ ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ခဲ့သည္။ ယမရာဇာ၏ လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ ေနထိုင္ခြင့္ရေအာင္ မာယာေဒ၀ီကလဲ သက္ေသျပန္ျပခဲ့ရသည္။ မိမိေယာက်္ားႀကီးကို ကုတင္တိုင္မွာ ႀကိဳးႏွင့္ခ်ည္တုပ္ၿပီး အရွင္လတ္လတ္ မီးရိႈ ႔သတ္ခဲ့သလို၊ စံအိမ္ေတာ္တစ္ေဆာင္လံုးကိုလဲ မီးေလာင္တုိက္ျပာသြင္းခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ကတည္းမွစ၍ မာယာေဒ၀ီသည္ ယမရာဇာႏွင့္ တက္ညီလက္ညီမေကာင္းမႈေတြကို ျပဳလုပ္ခဲ့သည္မွာ အခုအခ်ိန္ထိပင္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ရက္စက္မႈ၊ ေကာက္က်စ္မႈသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး လိုက္ဖက္ညီလွသည္ဟု ဆိုလို႔ရေပသည္။

မာယာေဒ၀ီ ယမရာဇာ၏ ေက်ာျပင္ေနာက္သို႔ တိုးကပ္လိုက္ၿပီး သူမလက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ သူ႔ကို တင္းတင္းေပြ႔ဖက္သည္။ သြယ္လ်ရွည္လ်ားသည့္ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ား၏ အဆံုးသတ္ရွိ လက္သည္းရွည္ေတြႏွင့္ ၀တ္လႊာစလြတ္ေနသည့္ ယမရာဇာ၏ ရင္ပတ္က်ယ္ႀကီးကို ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴသည္။ ထို႔အျပင္ သူမကိုယ္ေလးကို ၿငိမ္ၿငိမ္မေနပဲ တြန္႔ကာလႈပ္ရွားေပးလိုက္ရာ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုၾကားတြင္ ညပ္သြားေသာ ႏို႔အံုႀကီးေတြႏွင့္ ေက်ာျပင္ကိုပြတ္ေပးသလိုျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ယမရာဇာကိုယ္က ဘာမွလႈပ္လႈပ္ရွားရွားမျဖစ္ပဲ သူ႔အၾကည့္ကို ေရကန္၏ မ်က္ႏွာျပင္သို႔သာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ မာယာေဒ၀ီ စိတ္တိုသြားသည္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ယမရာဇာ တျခားဟာကို စိတ္၀င္စားေနရတာလဲ သိခ်င္လာသည္။ ေနာက္ေက်ာဘက္တြင္ ရပ္ေနရာမွ ခြာလိုက္ၿပီး ယမရာဇာၾကည့္ေနရာ ေမွာ္ကန္ေရျပင္သို႔ သူမလဲ လိုက္ၾကည့္သည္။ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ၀ံပုေလြမကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ထူးဆန္းသည့္အသြင္အျပင္ရွိသည့္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္။ မာယာေဒ၀ီ၏ အၾကည့္က လုလင္ပ်ဳိ၏ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ခ်က္ခ်င္းက်ေရာက္သြားသည္။ စူးရဲသည့္မ်က္၀န္းတစ္စံုႏွင့္ မာနႀကီးမည့္ဟန္ ေပါက္ေနေသာ ထိုေယာက်္ားပ်ဳိ၏ ပံုစံကို သူမသေဘာက်မိသည္။ သူ၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေတာင့္တင္းခိုင္မာသည့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္က လိုက္ဖက္လွသည္။ အဲဒီေကာင္ေလးႏွင့္ သူမ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခ်စ္လိုက္ရလွ်င္ျဖင့္ …။

“ဟင္း … ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အရသာရွိမယ့္ ေကာင္ေလးပဲ …“ “မရေတာ့ဘူး .. မာယာ.. ဒီေကာင္က မၾကာခင္ အသက္ေပ်ာက္ေတာ့မွာ ..“ “တကယ္လား ေမာင္ .. ႏွေမ်ာစရာေလး .. ခစ္ .. ခစ္ …“ “ေမာင္ သိလား .. သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး .. မာယာ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားလာၿပီကြာ ..“ “မာယာ !!! … ဒီမွာ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္ကြာ …“ “တကယ္ေျပာတာလား ေမာင္ ..“

မာယာေဒ၀ီ၏ အသံက ဘယ္ေယာက်္ားသားမဆို ျငင္းဆန္ဖို႔ခက္ေလာက္ေအာင္ ခ်ဳိသာေနသလို၊ ျမဴဆြယ္သည့္အသံလဲ ေပါက္ေနသည္။ စကားႏွင့္ဆြဲေဆာင္သလို လက္ကိုပါ ခါးေအာက္ရွိ ၀တ္ရံုၾကားသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး လိင္တံကို တင္းတင္းဖမ္းဆုပ္ၿပီး သာသာေလးညွစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္မူ လက္ကိုခ်က္ခ်င္းျပန္ထုတ္ၿပီး ယမရာဇာ၏ အနားကခြာကာ ေနာက္သို႔ ေျခလွမ္းသံုးလွမ္းေလာက္ ဆုတ္လိုက္သည္။ လက္တစ္ဖက္ကို ခါးမွာေထာက္၊ က်န္သည့္လက္တစ္ဖက္က သူ႔ကို လက္ညိဳးကေလးေကြးကာေခၚရင္း ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ေနာက္ေက်ာရွိ သူမ၏ ေတာင္ပံေတြကို တျဖတ္္ျဖတ္ႏွင့္ ျဖန္႔ကာခတ္ျပသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ အတူခ်စ္ပြဲ၀င္ခဲ့ဖူးသည့္တိုင္ ကမာၻေပၚတြင္ ဆြဲေဆာင္မႈအရွိဆံုး ကိုယ္လံုးေလးကို ယမရာဇာ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္မိသည္။ မာယာေဒ၀ီ၏ အလွတရားကို အံတုႏိုင္မည့္ ေယာက်္ား ဒီကမာၻေပၚမွာ မေမြးေသးဟု သူထင္မိသည္။

ယမရာဇာ ၿပံဳးစစႏွင့္ မာယာေဒ၀ီကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး သူမေရွ႔ရာသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းတိုးလာသည္။ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရပ္ၿမဲရပ္ေနသည္မို႔ မာယာေဒ၀ီသည္ ယမရာဇာ သူမအနားကိုေရာက္လာသည္ႏွင့္ လက္တစ္ဖက္ကို လႈပ္ရွားသည္။ ယမရာဇာ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို ပတ္ကာထားေသာ ၀တ္ရံုစသည္ ၿဗိခနဲျမည္ၿပီး သူမလက္ထဲ ပါသြားသည္။ ယမရာဇာ၏ အဂၤါေခ်ာင္းသည္ သက္ရွိသတၱ၀ါတစ္ေကာင္အလားႏွယ္ မတ္ေတာင္ခါယမ္းေနသည္။ မာယာေဒ၀ီ သူမ၏လွ်ာေလးကို ညိဳ႕ျမဴသကဲ့သို႔ နီးေထြးလွေသာ ႏႈတ္ခမ္းပါးေပၚ၀ယ္ သပ္ကာျပလိုက္ၿပီး ယမာရာဇာေရွ႔ေမွာက္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်သည္။ သူမမ်က္ႏွာေရွ႔တည့္တည့္ႏွင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနေသာ အေခ်ာင္းႀကီးက တည့္တည့္ပင္။

“အီး …“ မာယာေဒ၀ီ ပါးစပ္က သူ႔လိင္အဂၤါကို ငံုလိုက္မိသည္ႏွင့္ ယမရာဇာ မ်က္လံုးအစံုကိုမွိတ္ကာ ေခါင္းေမာ့သည္။ သူမ အျပဳအမူက ယမရာဇာကို ဘယ္လိုျဖစ္သြားေစသည္ဆိုတာကို မာယာေဒ၀ီသိသည္။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ လိင္တံအရင္းကိုကိုင္၊ ေခါင္းကိုနိမ့္လိုက္ ၾကြလိုက္ျဖင့္ အားရပါးရ စုပ္ေပးလိုက္ယံုမက၊ က်န္သည့္လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ေဂြးဥေတြကိုပါ ပြတ္ကာေဆာ့ကစားသည္။ အခ်ိန္မဆိုင္း မိနစ္ပိုင္းေလးအတြင္း ယမရာဇာ၏ အေခ်ာင္းႀကီးသည္ သူမပါးစပ္ထဲ၀ယ္ မဆန္႔မၿပဲ ႀကီးထြားလာသည္။ အခ်ိန္ၾကၿပီလို႔ မာယာေဒ၀ီ ဆံုးျဖတ္သည္။ ပါးစပ္ထဲ ၀င္ေနသည့္အပိုင္းကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ စိတ္ႀကိဳက္စုပ္လိုက္ၿပီး သူမထုိင္ေနရာမွ ထသည္။ စုပ္ေပးရတာကို သူမ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကိဳက္တယ္ေျပာေျပာ၊ လိုးေဆာင့္ရတာေလာက္ေတာ့ သူမ သေဘာမက်။ မာေတာင္ေနၿပီျဖစ္သည့္ အေခ်ာင္းႀကီးကို သူမ ျမန္ျမန္တက္ခြခ်င္လွၿပီ။

မာယာေဒ၀ီ၏ အႀကံကို ယမရာဇာ ရိပ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔တြင္လဲ သူ႔အႀကံႏွင့္သူ။ မာယာေဒ၀ီ သူ႔အေပၚက တက္ေဆာင့္လုပ္ေပးတာ ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းသည္ေျပာေျပာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တြင္ ဘယ္သူက သခင္ဆိုတာကိုေတာ့ သူျပခ်င္ေသးသည္။ မာယာေဒ၀ီ သူႏွင့္ေျခရာတိုင္းခ်င္တိုင္း သူခြင့္ျပဳႏိုင္သည္မဟုတ္။ တေလာကလံုး ဖိတ္ဖိတ္တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ရသည့္ ယမရာဇာက မိန္းမတစ္ေယာက္ လုပ္ေပးခ်င္တုိင္း ဇိမ္ႏွင့္ၿငိမ္ခံေနမွာလား။ ေက်ာျပင္ထက္တြင္ ဖြားလားက်ေနေသာ မာယာေဒ၀ီ ဆံႏြယ္ေတြကို လက္ႏွင့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး ကိုယ္ကိုလွည့္လိုက္သည္။ “အား“ခနဲ မာယာေဒ၀ီ ေအာ္ၿပီး သူ႔ကိုေက်ာေပးလွ်က္ ျဖစ္သြားသည္။ ယမရာဇာ မာယာေဒ၀ီကိုယ္ကို ထိုအေနအထားတိုင္း အနားတြင္ရွိေသာ ေက်ာက္သားနံရံသို႔ ပစ္တြန္းသည္။ မာယာေဒ၀ီသာ လက္ျဖင့္ အေထာက္မျမန္ဘူးဆိုလွ်င္ သူမမ်က္ႏွာက နံရံႏွင့္ ေျပးေဆာင့္မွာ ေသခ်ာသည္။

“အား .. ၾကမ္းလွခ်ည္လား ေမာင္ … “ “ျဖန္း ..“ “အား …“ ေနာက္ေကာ့ထုတ္ေပးထားေသာ ဖင္ႀကီး ယမရာဇာ လက္၀ါးခ်က္မိသည္။ မာယာေဒ၀ီက မွတ္သည္ ေအာင့္ေမ့လား။ ေနာက္ထပ္ပင္ တင္းရင္းေမာက္တက္ေနသည့္ ဖင္ကိုထပ္လႈပ္ျပလိုက္သည့္အျပင္ တင္ပါးေပၚဖံုးေနသည့္ ခ်ဳံထည္လႊာကိုပါ ပင့္မေပးသည္။ ယမရာဇာ အေခ်ာင္းႀကီး တိုး၀င္လာဖို႔အတြက္ သူမအသင့္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ယမရာဇာ အရည္လဲ့လဲ့ထေနေသာ စြဲမက္ဖြယ္ မာယာေဒ၀ီ၏ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကိုျမင္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လဲ ရမၼက္ဆႏၵေတြ မီးေတာက္မတတ္ျဖစ္လာသည္။ မာယာေဒ၀ီ တင္ပါးေနာက္ တရွိန္ထိုးကပ္မိၿပီး တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ ကြ်င္း၀င္ေအာင္ ထည့္ပစ္လိုက္သည္။

“အိုး … ေကာင္းတယ္ … အဲဒါမွ ထိတာ .. အီး … ကြ်တ္ .. ကြ်တ္ …“ ယမရာဇာ ဘယ္ေလာက္ၾကမ္းၾကမ္း၊ မာယာေဒ၀ီက ၿဖံဳေတာင္မၿဖံဳ၊ ထိုသို႕ ၾကမ္းႏိုင္ေလ ၊ သူမက သေဘာက်ေလျဖစ္သည္။ ျဖဴေဖြးေနေသာ တင္ပါးေပၚတြင္ လက္၀ါးရာထင္ေအာင္ ရိုက္တာလဲ သူမက ေအးေဆး။ ဆံပင္ကိုေဆာင့္ဆြဲၿပီး တရစပ္ လိုးေဆာင့္တာကိုလဲ သူမကေတာင္ ေနာက္ျပန္ပစ္ ကူေဆာင့္ေပးလိုက္ေသးသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကည့္ရတာ ကာမစပ္ယွက္ေနၾကသည္ႏွင့္မတူပဲ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သတ္ေနၾကတာႏွင့္တူသည္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ႏွစ္ဦးသား သတ္ပြဲဟုေခၚရမလား၊ အခ်စ္ပြဲဟုေခၚရမလား မသိသည့္ လိုးပြဲသည္ ယမရာဇာ လရည္ေတြပန္းထြက္ေတာ့မွပဲ တစ္စခန္းရပ္ခဲ့သည္။ ယမရာဇာႏွင့္ မာယာေဒ၀ီ။ ေတာ္ေတာ္လဲ လုိက္သည့္အတြဲပင္ …။

လင္းသဒၵါက ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ယာကို ေရာက္ေနသည့္အလား ေအးေအးလူလူႏွင့္ သြားလာေနသည့္တိုင္ သီဟကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို မ်က္စိရွင္ရွင္ထားကာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘာမွန္းမသိသည့္ ဒီကမာၻကိုေရာက္ကတည္းက ေတာထဲမွာ ၀ံပုေလြေတြ ရန္ျပဳတာခံခဲ့ရသည္။ မွင္စာဆိုသည့္အေကာင္ေတြႏွင့္လဲ ခ်ခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရာရာကို စိတ္မခ်ႏိုင္ျဖစ္သည္မွာ သူ႔အတြက္ မဆန္းေခ်။ ေတာနက္လာေလေလ၊ သူက ပိုသတိထားေလေလပင္။ အခုလဲ လူတစ္ရပ္သာသာေလာက္ကို အသာေလးျမင့္သည့္ ျမက္ရိုင္းေတာလိုမ်ဳိး ကြင္းျပင္ႀကီးကို သူတို႔ျဖတ္သန္းေနၾကရသျဖင့္ မ်က္စိရွင္ရွင္ နားရွင္ရွင္ထားေနရသည္။

သီဟႏွင့္ လင္းသဒၵါသည္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္ကေရွ႔၊ တစ္ေယာက္ကေနာက္ ခပ္ကြာကြာ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ လူသြားလမ္းဆိုၿပီး မရွိသေလာက္ျဖစ္လာသည့္ ေတာအေနအထားေၾကာင့္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေဘးခ်င္းဆိုင္ကာ အလိုလိုသြားမိေနၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ တမင္တကာလွည့္ၾကည့္တာ မဟုတ္သည့္တိုင္ စိုးရိမ္စိတ္ႀကီးကာ ပတ္၀န္းက်င္ကို မ်က္ခ်ည္မျပတ္ၾကည့္ေနေသာ သီဟ၏ အေနအထားကို လင္းသဒၵါ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သူမကို အကဲခတ္သလို စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကိုလဲ သတိျပဳမိသည္။

“ရွင္ .. စိတ္ေအးေအးထားစမ္းပါ .. ဒီလမ္းနဲ႔ဒီေတာကို က်မသိပါတယ္ ..“ ႏြဲ႔ေႏွာင္းေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ အသံမဟုတ္သည့္တိုင္ လင္းသဒၵါထံမွ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ စကားသံထြက္လာျခင္းအတြက္ သီဟေပ်ာ္မိသည္။ စကားစလို႔ရၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ သူခ်က္ခ်င္းဆိုသလို တံု႔ျပန္သည္။ “ကိုက အက်င့္ျဖစ္ေနလို႔ပါ သဒၵါ .. ဒါနဲ႔ သဒၵါအေဖ ေျပာတဲ့အတိုင္းသာဆို ေတာင္ေတာ္ရွင္မက ကို႔အေၾကာင္း တစ္ခုခုေျပာျပႏိုင္မယ္ ထင္တယ္ .. ကိုယ့္ကမာၻကို ျပန္ဖို႔လမ္းစေရာ ေျပာျပႏိုင္မလား မသိဘူး …ဒါေပမယ့္ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ ကို သဒၵါဆီကေန ခြဲမသြားခ်င္ဘူး ..“ လင္းသဒၵါ၏ ကိုယ္ကေလးသည္ သီဟစကားအၾကားတြင္ တစ္ခ်က္တုန္ခါသြားယံုမက သြားေနသည့္ ေျခလွမ္းေတြေတာင္ ရပ္တန္႔သြားသည္။ သီဟ သူ႔စကားေၾကာင့္ လင္းသဒၵါ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားသလားဟု ကိုယ့္ကိုကုိယ္အျပစ္တင္မိသည္။ လင္းသဒၵါတြင္ အခက္အခဲတစ္ခု ရွိေနမွန္း သူမွန္းဆမိသည္။ သူမအနားသို႕တိုးကာ အားေပးယုယသည့္အသြင္ႏွင့္ ပုခံုးအား အသာေလးေပြ႔ပိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ လင္းသဒၵါက သူ႔လက္ႏွင့္ သူမပုခံုးကို အထိမခံပါ။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေရွာင္ထြက္သြားၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ သြားရပ္ေနသည္။ သူမမ်က္ႏွာျပင္တြင္ ေၾကကြဲမႈက အတိုင္းသား ေပၚလြင္ေနသည္။

“ရွင္ .. ဒီမွာေနလို႔ မရဘူး !!! ..“ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ … သဒၵါ …ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ..“ လင္းသဒၵါ သူမ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္သည္။ စကားတစ္ခြန္းေျပာဖို႔အေရး သူမခမ်ာ အားအင္ယူေနရသည္မွာ လူမမာႏွင့္ေတာင္ တူေနသည္။ “ရွင္က က်မတို႔ကမာၻနဲ႔ ဘာမွမသက္ဆိုင္တဲ့သူ … ရွင္က အျပင္ကလူ … အုိ .. ရွင္နဲ႔က်မနဲ႔လဲ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး ..“ “ဟာ .. သဒၵါ .. မင္းတကယ္ေျပာေနတာလား … ဒါဆို ကိုယ္တို႔ ညတုန္းက အျဖစ္ကေရာ …“ “ညတုန္းက ဘာျဖစ္လို႔လဲ ??? …ရွင္နဲ႔က်မ အတူအိပ္ယံုနဲ႔ က်မက ရွင့္ကို ခ်စ္သြားမယ္ ထင္လို႔လား …“ “ဒါဆို .. ညက .. ညက မင္း ကိုယ့္အေပၚ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိဘူးေပါ့ ..“ “ခံစားခ်က္ ??? … ခံစားခ်က္ဆိုတာ ဘာလဲ၊ အခ်စ္ဆိုတာကေရာ ဘာလဲ .. က်မအတြက္ေတာ့ ရွင္ဟာ က်မဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကလြဲလို႔ ဒီထက္ဘာမွမပိုဘူး …“

လင္းသဒၵါ၏ စကားက သီဟ အသည္းႏွလံုးကို ခႏၶာကိုယ္အတြင္းမွ ထုတ္ယူသြားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေစသည္။ သီဟ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ အျပစ္တင္မိေတာ့သည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ သူ႔ဘ၀တြင္ မိန္းမဆိုတာ လင္းသဒၵါႏွင့္က်မွ ေတြ႔ဖူးတာမဟုတ္။ လင္းသဒၵါေရွ႔တြင္ စိတ္တူကိုယ္တူခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ မိန္းကေလးေတြရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထို႔အျပင္ လင္းသဒၵါကဲ့သို႔ပင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေသာ မိန္းကေလးေတြကို သူထိုစကားမ်ဳိးေျပာကာ လမ္းခြဲခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္အခါတုန္းက သူမတို႔ ဘယ္လိုခံစားရမည္ဆိုတာကို သီဟ သေဘာမေပါက္ခဲ့။ ကိုယ္ခ်င္းမစာခဲ့ဘူးဟုပဲ ေျပာၾကပါစို႔။ အခုမွ သူႏွလံုးသားႏွင့္ ရင္းကာ ျပန္လည္၍နားလည္ခဲ့ေခ်ၿပီ။ သူေခါင္းငိုက္စိုက္က်သလို ေနာင္တလဲရမိသည္။ ဘာမွထပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပဲ လင္းသဒၵါေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို႔သာ သက္မဲ့အရုပ္လို သူလိုက္လာခဲ့သည္။

“အင္း .. တကယ္လို႔ မေန႔ညက အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ရွင့္စိတ္ထဲမွာ တမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ .. အဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္မိတဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ..“ မ်က္ႏွာအမူအရာပ်က္ကာ သူမကိုမၾကည့္ေတာ့ပဲ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ျဖစ္သြားသည့္ သီဟကို ၾကည့္ၿပီး လင္းသဒၵါရင္ထဲမွာလဲ မေကာင္းပါ။ သို႔ေပမယ့္ သူမ မတတ္ႏိုင္။ သူမအဖို႔ ေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းမရွိေပ။ အပ္ႏွင့္ထြင္းရာမည့္ အရာကို ပုဆိန္ႏွင့္ေပါက္ရမည္အထိေတာ့ သူမအျဖစ္မခံႏိုင္။ ေရာဂါမရင့္ခင္ အျမစ္ျဖတ္ဖို႔သာ သူမ ဆံုးျဖတ္ထားသည္။

“ေကာင္းၿပီေလ သဒၵါ .. မင္းအတြက္ အဆင္ေျပမယ္ဆို မင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ငါ လက္ခံပါ့မယ္ ..“ သီဟ၏ ျပန္ေျဖမႈက ေဆြးေျမ ႔ေနသည့္တိုင္၊ ေလယူေလသိမ္းကမူ မာထန္ထန္ျဖစ္လာသည္။ ငိုခ်င္လာသည့္ စိတ္ကို လင္းသဒၵါ ႀကိဳးစားကာထိမ္းၿပီး သူ႔ကို စကားျပန္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမနားထဲတြင္ ရုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရေသာ အသံေၾကာင့္ တကိုယ္လံုး တုန္ခါသြားသည္။ ေရွ႔ကေန သြားေနမႈကို ရပ္ၿပီး သူမတို႔ ျဖတ္သန္းေနသည့္ ျမက္ရိုင္းေတာ၏ အလြန္ကို စိုးရိမ္တႀကီး လွမ္းၾကည့္သည္။ လင္းသဒၵါ၏ အျပဳအမူကို ၾကည့္ကာ သီဟ အံ့အားသင့္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြန္မန္ဒိုစစ္သားတစ္ဦးမို႔ ခ်က္ခ်င္း ဘယ္လိုအေျခအေနဆိုတာကို ရိပ္မိသည္။ လက္ထဲရွိ ရိုင္ဖယ္ကို အသင့္အေနအထားျပင္လိုက္ၿပီး လင္းသဒၵါ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းၾကည့္ေနရာ ေတာစပ္သို႔ ၾကည့္သည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူ ဘာမွ ထူးျခားသည္ကို မေတြ႔။ သို႔ေသာ္ စကၠန္႔ပိုင္းအၾကာတြင္မူ ေတာအုပ္၏ အစြန္ဖ်ားက သစ္ပင္မ်ား ယိမ္းထိုးလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ လင္းသဒၵါ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူမေနာက္ေက်ာတြင္ လြယ္လာသည့္ ေလးႏွင့္ျမားကိုထုတ္ကာ ခ်ိန္ရြယ္လိုက္သည္ကို ေတြ႔သည္။ ႏႈတ္မွလဲ .. “ေက်းဇူးျပဳၿပီး .. မဟုတ္ပါေစနဲ႔… မဟုတ္ပါေစနဲ႔ ..“

ရုတ္တရက္ဆိုသလို ႀကီးမားထြားက်ဳိင္းသည့္ ငွက္ႀကီးတစ္ေကာင္ သစ္ပင္မ်ား၏ ေနာက္မွ ေလထဲသို႔ပ်ံတက္ကာ သူတို႔ႏွစ္ဦးရွိရာသို႔ ဦးတည္လာသည္ကို သီဟေတြ႔လိုက္သည္။ သီဟ မ်က္ေမွာင္ကုတ္မိသည္။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ ငွက္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ တဟုန္ထိုး ေလဟုန္စီးသလို ပ်ံ၀ဲလာေသာအေကာင္သည္ သာမန္ငွက္ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္။ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ရာဇ၀င္ေတြထဲမွာ ၾကားဖူးေသာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္၏ အမည္ကေပၚလာသည္။ ဒါ .. ဒါ … နဂါး။ နဂါးမွ ရိုးရိုးေတာင္ မဟုတ္။ နဂါးပ်ံ .. ။ ဘယ္လိုရန္သူမွန္းသိလိုက္သည္ႏွင့္ သီဟ တကိုယ္လံုးေတာင့္တင္းသြားၿပီး လင္းသဒၵါကို လွည့္ၾကည့္သည္။

“သဒၵါ .. ဒါ !!!! …“ “ေျပးးးးးးးးး ေတာဆီ ျပန္ေျပးးးးးး …“ လင္းသဒၵါက သူ႔ထက္ျမန္သည္။ သတိေပးသံအဆံုး၌ သူမကိုယ္က သူ႔ေဘးကေန လွစ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားသည္။ ဘယ္လိုစြမ္းရည္ရွိမွန္း မသိသည့္ နဂါးတစ္ေကာင္ႏွင့္ေတာ့ သီဟ တစ္ေယာက္ထဲ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ခံခ်ဖို႔ မစဥ္းစားပါ။ ဒ႑ာရီလာ နဂါးဆိုသည့္ သတၱ၀ါသာမွန္လွ်င္ သူလို လူသားတစ္ေယာက္က ႏွိမ္နင္းႏိုင္ပါမည္တဲ့လား။ သီဟ သူ႔ကိုယ္သူ ေမာင္ေပါက္က်ဳိင္းမဟုတ္မွန္း ေသခ်ာသိသည္။ ကိုယ္ကိုေနာက္ျပန္လွည့္၍ လင္းသဒၵါ ေျပးထြက္သြားရာေနာက္ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ေျပးသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပးသည္မွာ ေပ၁၀၀ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ေရာက္ဦးမည္။ ႏွစ္ဦးသားေျပးေနရာ ျမက္ရိုင္းေတာသည္ ရုတ္ခ်ည္းတိမ္တိုက္ေတြ ဖံုးအုပ္သြားသလို မဲေမွာင္သြားသည္။ နဂါးသူတို႔ဆီသို႔ ေရာက္လာၿပီ။ ထို႔ေနာက္တြင္ နားကြဲမတတ္က်ယ္ေလာင္ေသာ ဟိန္းသံႀကီးတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရၿပီး သီဟ ေနာက္ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျမက္ခင္းျပင္သည္ ရုတ္တရက္ အလွ်ံညီးညီး မီးထေလာင္သည္။ ကိုယ္ကိုလာဟတ္သည့္ မီးအပူရွိန္ေၾကာင့္ သီဟ စိုးရိမ္တႀကီး ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ ၀ိုးတ၀ါးျမင္ခဲ့ရေသာ နဂါးဆိုသည့္ အေကာင္ကို အထင္အရွားျမင္လိုက္ရၿပီး ပါးစပ္မွ မီးတန္းတစ္ခု မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ မီးစြဲေလာင္ေနသည့္ ျမက္ရိုင္းေတြသည္ သူႏွင့္ပိုပို နီးကပ္လာသည္။ သီဟ ရိုင္ဖယ္ဆီမွ က်ည္ဆံေတြက အတြဲလိုက္ထြက္သည္။

“သဒၵါ .. ညာဘက္ကုိ ေျပး …“ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ သီဟ လင္းသဒၵါႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ယူလိုက္ၿပီး နဂါးေခါင္းသို႔ ဦးတည္ပစ္ရင္း ဘယ္ဘက္သို႔ ေျပးထြက္သည္။ သူ၏ အႀကံက ႏွစ္ေယာက္စလံုး မလြတ္ေတာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ နဂါးလက္မွ လြတ္ေအာင္ျဖစ္သည္။

“နဂါးစုတ္ !!! …“ ေလထဲတြင္ ပ်ံ၀ဲေနေသာ နဂါးသည္ ေတာင္ပံခတ္ကာ ကိုယ္ကိုလွည့္လိုက္သည္ႏွင့္ ဘယ္သူ႔ဘက္ကို ဦးတည္လာၿပီဆိုတာ သီဟ သိလိုက္သည္။ ေဒါသႏွင့္ က်ိန္ဆဲမိသည့္တိုင္ ေျခေထာက္ေတြ၏ ေျပးအားကိုေတာ့ သူမေလွ်ာ့ရဲပါ။ ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ ေျပးလိုက္၊ ေနာက္ျပန္လွည့္ ပစ္လိုက္ႏွင့္ အသက္ေဘးကလြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရသည္။ ဒါေတာင္မွ နဂါးရန္က လြတ္ဖို႔ သိပ္မႀကိမ္းေသ။ သူ႔ေရွ႔တြင္ ပီပီျပင္ျပင္ျမင္လာၿပီျဖစ္ေသာ အေရွ႔ဘက္က ေတာအုပ္သည္သာ သူ႔အတြက္ အားကိုးရာျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္ နဂါးဘက္သို႔လွည့္ကာ ေလးငါးခ်က္ဆက္တိုက္ ပစ္ၿပီးေနာက္ လံုးလံုးျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ သူေျခကုန္ထုတ္ေျပးသည္။ နီးလာၿပီ။ ေတာစပ္ႏွင့္ နီးလာၿပီ…။

သို႔ေသာ္ … သူ႔ေနာက္ဘက္မွ ေလျပင္းမုန္တိုင္းက်သလို ေလလိႈင္းက ေက်ာျပင္ကို ရိုက္ခတ္လာသည္ႏွင့္ သီဟ နဂါးလက္က မလြတ္ႏိုင္ေတာ့ဆိုတာ သိသည္။ ေျပးေနရာမွ ရပ္ကာ နဂါးဘက္သို႔ ရိုင္ဖယ္ကို ထိုးခ်ိန္မည္အျပဳ သူ႔မ်က္စိေထာင့္တြင္ ႀကီးမားေသာ ေက်ာက္တုံးႀကီးတစ္ခုကို ျမက္ရိုင္းေတာထဲမွာ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သီဟ ၀မ္းသာသြားသည္။ အခ်ိန္ဆိုင္းမေနပဲ ေက်ာက္တံုး၏ ေနာက္ဘက္သို႔ ေျပးကာခုန္၀င္လိုက္ၿပီး ေျမျပင္ေပၚ ျပားျပားအပ္ ၀ပ္ခ်သည္။ သီဟ ကံေကာင္းသည္။ သူ ေက်ာက္တံုးေနာက္ ေရာက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို နဂါး၏ ပါးစပ္မွ မီးလွ်ံက ဟူးခနဲ ထိုးထြက္လာၿပီး သူ႔ေဘးနာက ျမက္ခင္းျပင္ မီးစြဲကာထေလာင္သည္။ သီဟ ေက်ာက္တံုးကို အကာအကြယ္ယူၿပီး သူ႔အေပၚက ေက်ာ္သြားေသာ နဂါးကို လွမ္းပစ္သည္။ ရိုင္ဖယ္က်ည္ဆံေတြ နဂါးကို ထိေပမယ့္ နဂါးသည္ ဘာမွျဖစ္သည့္ပံုမေပၚ။ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ က်ယ္ေလာင္စူးရွေသာ အသံကို ျပဳလုပ္၍ တဟုန္ထိုး ျပန္ေကြ႔ကာ ဆင္းလာသည္။ သီဟ ေက်ာက္တံုးေနာက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး မ်က္လံုးကို မွိတ္ထားလိုက္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ သူေသမည့္ေျပးက ေျပးမလြတ္ႏိုင္ေတာ့။ ေသမင္းလက္မွ သူအႀကိမ္ႀကိမ္လြတ္ဖူးသည့္တိုင္ ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ လြတ္ႏိုင္မည့္ ကိန္းမျမင္။ ေဘးနားကို တစတစ၀ိုင္းလာမည့္ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိသည္။

“ဂီး …“ ရုတ္တရက္ဆိုသလို သီဟေနာက္ေက်ာဘက္မွ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္၏ စူးရွစြာေအာ္ဟစ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သီဟ လန္႔ျဖန္႔ကာ လွည့္ၾကည့္မိခ်ိန္တြင္ သူ႔မ်က္လံုးကိုေတာင္ သူမယံုႏိုင္။ အျဖဴေရာင္အဆင္းရွိေသာ ေနာက္ထပ္နဂါးတစ္ေကာင္သည္ ဘယ္ကေန ထြက္လာမွန္းမသိ။ တရွိန္ထိုး သူ႔ဆီသို႔ ပ်ံသန္းလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သီဟ ေခါင္းကိုသာ ခါယမ္းမိေတာ့သည္။ လတ္စသတ္ေတာ့ သူခမ်ာ နဂါးတစ္ေကာင္ရဲ ႔လက္ခ်က္ႏွင့္ေတာင္ ေသရမည္မဟုတ္။ ႏွစ္ေကာင္ရဲ ႔လက္ခ်က္နဲ႔ ေသရေပဦးမည္ ….။

သို႔ေသာ္ … ဒုတိယေပၚလာေသာ နဂါး၏ ဦးတည္ရာက သီဟဆီမဟုတ္။ ဂ်က္ေလယာဥ္တစ္စင္းႏွယ္ “ဟူး“ခနဲ သူ႔အေပၚက ေက်ာ္သြားၿပီးေနာက္ သီဟနားသို႔ ပ်ံ၀ဲလာသည့္ နဂါးမည္းကို ထိုးသုတ္သည္။ သီဟ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သည္။ သူ႔မ်က္စိေရွ႔က ျမင္ကြင္းကို မယံုႏိုင္စြာႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ နဂါးမည္းႏွင့္ အျဖဴသည္ သူ႔ေရွ႔တြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အေသအေၾက သတ္ေနၾကသည္။ ဖန္တီးလာသည့္ အျဖစ္အပ်က္သည္ သူ႔မ်က္စိႏွင့္သာ မျမင္ရလွ်င္ ဘယ္လိုမွ ယံုႏိုင္စရာမရွိေပ။ ေခတၱခဏေတာ့ ေသေဘးမွ သူလြတ္သြားၿပီးမွန္း သီဟ သိသည္။ အခုအခ်ိန္ ထြက္ေျပးလွ်င္ ရႏိုင္ေသာ္လဲ ဘာေၾကာင့္ရယ္မွန္းမသိ။ သူထြက္မေျပးျဖစ္။ ျမက္ရိုင္းေတာတစ္ခုလံုး မြစာႀကဲေအာင္ သတ္ပုတ္ေနၾကသည့္ နဂါးႏွစ္ေကာင္ကိုသာ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။

နဂါးအျဖဴသည္ နဂါးမည္းထက္စာလွ်င္ အနည္းငယ္အေကာင္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ လႈပ္ရွားမႈက သြက္လက္သည္။ ပို၍လဲ စဥ္းစားဥာဏ္ရွိပံုေပၚသည္။ နဂါးမည္းႏွင့္ ကိုယ္ခ်င္းအလံုးမခံပဲ ပတ္ခ်ာလည္လွည့္၍သာ တိုက္ခိုက္သည္။ နဂါးအျဖဴ၏ အကြက္က်လွေသာ ထိုးႏွက္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ တိုက္ပြဲအခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် နဂါးအျဖဴဘက္က အေရးသာလာသည္။ နဂါးမည္းကိုယ္တြင္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မနည္းေတာ့သည္ကို သီဟ ခပ္ခြာခြာက ၾကည့္ေနသည္တိုင္ ျမင္ေနရသည္။ နဂါးအျဖဴႏိုင္ေပေတာ့မည္။

“ဂီး .. “ ထိုအခိုက္ နဂါးမည္းက ထူးဆန္းေသာအသံျဖင့္ သံရွည္ဆြဲကာ ရုတ္ခ်ည္းေအာ္ျမည္လ်က္ ေနာက္သို႔ဆုတ္သည္။ နဂါးမည္း၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ သီဟသာမက နဂါးျဖဴပါ အံ့အားသင့္သည့္ပံုေပၚ၏။ ႏွစ္ေကာင္သား အသည္းအသန္သတ္ပုတ္ေနသည့္ပြဲသည္ ခ်က္ခ်င္းရပ္တန္႔သြားသည္။ သီဟ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ နဂါးမည္း၏ မ်က္လံုးအစံုသည္ သူ႔ရန္သူ နဂါးျဖဴကိုၾကည့္ေနရာမွ သူ႔ဘက္သို႔လွည့္လာသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနၿပီ။ သီဟ သံသယမွ မဆံုးေသး။ နဂါးမည္း ပါးစပ္က တမဟုတ္ခ်င္းဟသြားၿပီး မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ား သူ႔ဆီေျပးထြက္လာသည္။

“အား …“ သီဟ အလန္႔တၾကားေအာ္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာကိုကာလိုက္ေပမယ့္ သူ႔လက္ဖ်ားမွ ဘာပူေလာင္မႈမွ မခံစားရေပ။ လက္ကို တေျဖးေျဖးေအာက္ခ်၍ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ နဂါးျဖဴသည္ သူ႔ေရွ႔တြင္ ေရာက္ေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြသည္ သီဟကို ကာထားေပးေသာ နဂါးျဖဴကိုယ္လံုးကို မေက်ာ္ပဲ တစ္ဖက္ျခမ္းတြင္သာ ရွိေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ၀ုန္းခနဲအသံႀကီးတစ္ခု ၾကားလိုက္ရၿပီး ေျခေထာက္ေအာက္က ေျမျပင္သည္ သိမ့္ခနဲခါသည္။ သီဟ လွမ္းအၾကည့္တြင္ နဂါးမည္းသည္ သူ႔အႀကံမေအာင္ျမင္ဆုိတာကို သိသြားသည့္ႏွယ္ ေနာက္ဆုတ္ကာ ျပန္ေျပးသြားေခ်ၿပီ။ မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာပင္ နဂါးမည္း၏ကိုယ္က ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းသို႔ ေရာက္ရွိသြားၿပီး ခဏအၾကာတြင္ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္သြားသည္။

“ေက်းဇူးပဲဗ်ာ .. က်ေနာ့္အသက္ကို ကယ္တဲ့အတြက္ ..“ ရန္သူလား မိတ္ေဆြလား ကြဲျပားသြားၿပီမို႔ နဂါးျဖဴ သူ႔ဘက္သို႔ ေခါင္းလွည့္အလာတြင္ သီဟ ေက်းဇူးတင္စကား လွမ္းေျပာသည္။ ေျပာၿပီးမွ သူ႔ဖာသာသူ သေဘာက်ၿပီး ဟက္ခနဲ ရယ္မိသည္။ သူလဲ ဒီေလာကထဲေရာက္မွ လူမဟုတ္သည့္သူေတြကို စကားေျပာေျပာျဖစ္ေနသည္ေလ။ “ဘာလဲ .. ရွင့္စကားကို က်မက နားမလည္ဘူးထင္လို႔လား ..“ “ဟာ …. ခင္ .. ခင္ဗ်ား !!! … ခင္ဗ်ားက လူစကားေျပာတတ္တယ္ …“ “၀ံပုေလြေတာင္ စကားေျပာတတ္မွေတာ့ နဂါးက စကားေျပာတာ ရွင့္အတြက္ အဆန္းျဖစ္ေနရလား ေမာင္သီဟရယ္ ..“ “၀ိုး !!! “ သီဟ ဘာကိုဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့။ ပါးစပ္ေလး အေဟာင္းသားႏွင့္သာ ျဖစ္ေနရွာသည္။ ေနစမ္းပါဦး။ ဒီနဂါးက သူ႔နာမည္ကို ေခၚလိုက္သလား။ ေနာက္ၿပီး နဂါး၏ အသံက တကယ့္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ အသံအတိုင္းပင္။ “ေန .. ေနစမ္းပါဦး .. ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္နာမည္ကို သိေနတယ္ ?? ..“ “ကဲ .. ေမာင္သီဟ .. က်မတို႔ ဒီေနရာမွာ ေလထိုင္ကန္ေနလို႔မရဘူး .. ဒီေတာ့ အတိုခ်ဳံးၿပီးေတာ့ မိတ္ဆက္ရရင္ .. က်မနာမည္အရင္းက ကလ်ာဏီ .. ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေတာင္ေတာ္ရွင္မလို႔ သိၾကတယ္ .. ဒီေလာက္ဆို ရွင့္နာမည္ကို က်မသိေနတဲ့အေၾကာင္းကို ရွင္စဥ္းစားလို႔ရၿပီ မွတ္လား ..“

“ခင္ဗ်ားက .. ေတာင္ေတာ္ရွင္မ ???..“ သီဟ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္အံ့အားသင့္ရျပန္သည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ေတာင္ေတာ္ရွင္မဆိုတာ ဘယ္လုိမွ နဂါးတစ္ေကာင္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္မထားေပ။ ကလ်ာဏီသည္ သီဟစကားကို ဂရုစိုက္မေနပဲ နဂါးမည္း ပ်ံသန္းရာဘက္သို႔ ဦးလွည့္ကာ ၾကည့္သည္။ သီဟ ထိုေရာအခါမွ သတိထားမိသည္။ နဂါးျဖဴ၏ လည္တိုင္ေအာက္တြင္ အေၾကးခြံမ်ားလန္ကာ ေပါက္ၿပဲေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ “ေမာင္သီဟ .. က်မတို႔ ဒီေနရာကေန အျမန္ဆံုးခြာၾကရင္ ေကာင္းမယ္ .. ဒကၡရဲ ႔ရန္က စိတ္ခ်ရတာ မဟုတ္ဘူး ..“ “ဒကၡ .. ထြက္ေျပးသြားတဲ့ နဂါးကို ေျပာတာလား ?? “ဟုတ္တယ္ … ဒါေပမယ့္ ထြက္ေျပးသြားတယ္ဆိုတာ မေသခ်ာဘူး .. စစ္ကူသြားေခၚတာျဖစ္ေနရင္ က်မဘယ္လိုမွ ခုခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ..“

ကလ်ာဏီ၏ စကားက သီဟကို တပ္လွန္႔လိုက္သလိုျဖစ္သည္။ ရိုင္ဖယ္ကို ပုခံုးထက္၀ယ္ လြယ္လိုက္ၿပီး က်က်န္ခဲ့သည့္ သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ကို သြားျပန္ေကာက္သည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲတြင္ first aid ပစၥည္းမ်ား ပါသည္ကို သီဟ သတိရသည္။ ကလ်ာဏီ၏ ဒဏ္ရာကို သူေဆးထည့္ေပးရင္ ေကာင္းမလား။ စဥ္းစားခန္း၀င္ေနေသာ သီဟကို ၾကည့္ကာ ကလ်ာဏီဆီမွ ေလာေဆာ္သံကေပၚလာသည္။ “သီဟ … အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး .. သြားၾကရေအာင္ .. လာက်မ ေက်ာေပၚတက္ ..“ “ေနဦးဗ်… က်ေနာ့္မွာ အေဖာ္ပါေသးတယ္ “ “ဟို .. ၀ံပုေလြေကာင္မေလးကို ေျပာတာလား … စိတ္ပူမေနနဲ႔ .. သူအသက္ေဘးက လြတ္ပါလိမ့္မယ္ ..“ “ဟာ .. မဟုတ္ေသးပါဘူး .. ေတာ္ၾကာေန ဟိုနဂါးျပန္လာေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ..“ “ေမာင္သီဟ !!! ..“ ကလ်ာဏီ စိတ္မရွည္စြာ ေအာ္ေငါက္သည္။ သို႔ေသာ္ သီဟမ်က္ႏွာေပၚက သူ႔အေဖာ္အတြက္ စိတ္ပူပန္သည့္ အသြင္ကို ျမင္လိုက္သည္တြင္ သူမ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ ၿပီးမွ … “သီဟ သူ႕အတြက္ စိတ္မပူပါနဲ႔ .. ၀ံပုေလြေတြဟာ ဒီလိုမ်ဳိးေတာထဲမွာ က်င္လည္ေနၾကပါ .. ေနာက္ၿပီး ဒကၡနဲ႔ သူ႔သခင္ရဲ ႔ပစ္မွတ္က ရွင္ပဲ .. သူမဟုတ္ဘူး ..“ “ဘယ္လို .. ဟိုနဂါးမွာ သခင္ရွိတယ္ .. ေနစမ္းပါဦး .. က်ေနာ့္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေကာင္က ေသေစခ်င္ရတာလဲ ..“ “အဲဒါကို ရွင္းျပဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးရလိမ့္မယ္ .. ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်မတို႔ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ေနရာကို သြားရေအာင္ .. က်မလဲ ဒဏ္ရာကို ကုရဦးမယ္ ..“ ဒီတစ္ခါေတာ့ သီဟ အထြန္႔တက္ကာ စကားရွည္မေနေတာ့ပါ။ ကလ်ာဏီသည္ သူ႔ကို ၀င္ကယ္ရင္း ဒဏ္ရာရခဲ့တာမို႔ သူမဒဏ္ရာကို ကုဖို႔က ပိုအေရးႀကီးမွန္း သူသိသည္။ ကလ်ာဏီႏွင့္ လိုက္သြားၿပီး အေၾကာင္းစံုသိရေတာ့မွ လင္းသဒၵါကို ျပန္လာရွာဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္မို႔ သီဟ ေတြေ၀မေနေတာ့ပါ။ ခ်က္ခ်င္း ကလ်ာဏီနားတိုးလာသည္။ သူမအနားေရာက္သည္ႏွင့္ ကလ်ာဏီသည္ ေခါင္းကိုေျမျပင္ေပၚသို႔ အသာႏွိမ့္ခ်ေပးသည္။ သီဟ ကလ်ာဏီေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည္။

“ၿမဲၿမဲကိုင္ထား .. သီဟ ..“ “ဟုတ္ …“ “၀ိုးးးးးး …“ သီဟ “ဟုတ္“လို႔ပဲ ဆိုရေသးသည္။ သူ႔ကိုယ္သည္ ေရွ႔ေနာက္ယိမ္းထိုးသြားၿပီး ေလထဲသို႔ တမဟုတ္ခ်င္းေျမာက္တက္သည္။ ရင္ထဲလွပ္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး သီဟ ျပဳတ္မက်ေအာင္ ကလ်ာဏီ၏ လည္တုိင္ကို တအားဖက္ထားသည္။ “ခစ္ .. ခစ္ .. တအားလန္႔သြားတာလား သီဟ ..“ သီဟ ျဖစ္ပ်က္သြားပံုက လည္ျပန္လွည့္ကာ ၾကည့္ရင္း ကလ်ာဏီက သူ႔ကိုၾကည္စယ္သည္။ သီဟ ျပန္မေျဖႏိုင္အားေသးပဲ မရဲတရဲႏွင့္ ေအာက္ေျခတြင္ က်န္ခဲ့သည့္ ေျမျပင္ကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ ေျမျပင္ႏွင့္ သူေအာက္တြင္ တစစႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ စစပ်ံတက္တုန္းကသာ သူ႔တကိုယ္လံုး တုန္ခါသြားခဲ့ေသာ္လဲ အခုအခ်ိန္တြင္မူ သူ႔ကိုယ္သည္ ေလဟုန္စီးရသလို ခံစားေနရသည္။ “စစခ်င္းမို႔ပါဗ်ာ .. အခုက်ေတာ့လဲ စီးရတာအၿငိမ့္သားပဲ ..“ သူ႔အျဖစ္ကိုၾကည့္ကာ ကလ်ာဏီက ရယ္ေမာခဲ့သည္ကို မေမ့ေသးသည့္ သီဟ တမင္တကာ ခပ္ေၾကာေၾကာႏွင့္ ေျဖလိုက္သည္။ ကလ်ာဏီက သူ႔ကို “တကယ္လား“ ဟု လွမ္းေမးသည္။ သီဟ “တကယ္ေပါ့“ ဟု ျပန္ေျဖမည္ ျပဳတုန္း ရွိေသးသည္။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ကလ်ာဏီသည္ ဦးေခါင္းကိုငိုက္ကာ ေကာင္းကင္ထက္မွ တဟုန္ထိုးဆင္းသည္။ နားထဲက ေလေတြ တ၀ူး၀ူးႏွင့္ ျပန္ထြက္သလို ခံစားလိုက္ရၿပီး သီဟတစ္ေယာက္ ရိုလာကိုစတာေပၚက ျပဳတ္က်သလို ခံစားရသည္။ ကလ်ာဏီ ထိုးဆင္းသည့္ အဟုန္က ျမန္လြန္းလွသျဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွအသားေတြပင္ တြန္႔ကုန္သလားထင္ရသည္။ သီဟ သူမကိုယ္ေပၚမွ ျပဳတ္က်မသြားေအာင္ လည္တိုင္ကို တင္းတင္းဖက္ထားရသည္။ ကလ်ာဏီသည္ ေပသံုးရာေလာက္ ထိုသို႔ ထိုးဆင္းသြားၿပီးမွ သူမ၏ အေတာင္ေတြကို ျဖန္႔ကာ အရွိန္သတ္ၿပီး ေလဟုန္စီးသည္။ သီဟ ထိုေတာ့မွ အသက္ကို ၀၀ျပန္ရွဴရသည္။

“မွတ္ၿပီလား .. ရိုရိုေသေသဆက္ဆံ ..“ “ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမရယ္ .. မွတ္ထားပါ့မယ္ ..ေနာက္တစ္ခါေတာ့ မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔ ..“ “ခစ္ .. ခစ္ ..“ ကလ်ာဏီ သေဘာက်စြာရယ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမသည္ အထက္သို႔ ျပန္တက္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျမင္ေနရေသာ ေတာင္ထိပ္တစ္ခုဆီသို႔ ဦးတည္ကာပ်ံသြားသည္။ အဆိုပါေတာင္ႏွင့္ နီးကပ္လာမွ သီဟ သတိထားမိသည္။ ဒါ ဦးသဒိၶ ေျပာတဲ့ေတာင္ပဲ။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေတာထိပ္ပိုင္းကို ပို၍ထင္ရွားစြာ ျမင္လာၿပီးေနာက္ ဂူ၀ဟု ထင္ရေသာ အေပါက္တစ္ခုကို ခပ္က်ယ္က်ယ္အေနအထားႏွင့္ ေတြ႔ရသည္။ သီဟ အထင္မမွားပါ။ ကလ်ာဏီသည္ ထိုဂူ၀သို႔ ေလဟုန္စီးကာ ပ်ံသန္းသြားၿပီးေနာက္ အရွိန္သတ္ကာ ထိုး၀င္သည္။ ဂူထဲသို႔ ေပတစ္ရာေလာက္ ေရာက္သြားေသာအခါ သူမ ေျခေထာက္အစံုသည္ ေျမႀကီးႏွင့္ ထိကာ ရပ္တန္႔သည္။

“ဒါ … ခင္ဗ်ားရဲ ႔ေနရာလား ..“ သီဟ ကလ်ာဏီေပၚမွ ဆင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္။ ဂူသည္ ေတာ္ေတာ္က်ယ္၀န္းပံုရၿပီး အထဲပိုင္း၌ အခန္းသဖြယ္ အကန္႔မ်ားရွိသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ တံခါးဟူ၍ မရွိသည့္ ထိုအခန္းမ်ားထဲမွ တစ္ခ်ဳိ႔ေနရာမ်ားတြင္ လူအသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားရွိေနေလသည္။ သီဟ ေ၀ခြဲမရျဖစ္သည္။ ေသးငယ္လွေသာ ထိုအခန္းက်ဥ္းမ်ား၏ အေနအထားအရ နဂါးမကလ်ာဏီ လက္ရွိအေနအထားႏွင့္ ဘယ္လိုမွ ၀င္ဆန္႔စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ဒီဂူအတြင္း ကလ်ာဏီအျပင္ တျခားသူမ်ား ရွိေနတာလား။ ေမးျမန္းဖို႔ အေၾကာင္းရွိလာၿပီမို႔ အထဲဘက္သို႔ ၾကည့္ေနရာမွ ကလ်ာဏီဘက္သို႔ လွည့္သည္။

ကလ်ာဏီကို မ်က္လံုးစံုမွိတ္လ်က္ ၿငိမ္သက္စြာ ရွိေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သူမပံုစံက သမထက်င့္ေနသူမ်ားႏွယ္ တစ္ခုခုကို အာရံုစူးစိုက္ေနသည့္အသြင္ရွိသည္။ ဘာလုပ္ေနတာလဲဟု ေမးဖို႔ သီဟ ပါးစပ္ဟတုန္းရွိေသးသည္။ ကလ်ာဏီဆီမွ ထူးျခားမႈကို စျမင္ရသည္။ သူမ၏ နဂါးကိုယ္သည္ တေျဖးေျဖး ေသးေကြးလာသည္။ ဒါတြင္ပင္မက နဂါးကိုယ္ထည္၏ အစိတ္အပိုင္းမ်ားသည္ လူသား လကၡဏာမ်ားအျဖစ္ ကူးေျပာင္းသည္။ ႀကီးမားေသာ ေတာင္ပံႏွစ္ခုသည္ က်ံဳ၀င္လာၿပီး သြယ္လ်သည့္လက္ကေလးမ်ားအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသည္။ သိသိသာသာ ခြ်န္ထြက္ေနေသာ ႏွာေခါင္းသည္လဲ တိုး၀င္သြားၿပီး တေျဖးေျဖးပီသလာသည့္ လူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္သြားရွိသည္။ လည္တိုင္ေအာက္ရွိ ရင္အုပ္ေနရာတြင္လဲ အဖုအထစ္မ်ားေပၚလာၿပီး လူ႔မိန္းမႏွင့္မျခား ႏို႔အံုအျဖစ္ ျဖစ္ထြန္းလာသည္။ သီဟ ရင္ထဲလွပ္ခနဲျဖစ္ၿပီး စိတ္၀င္တစား စိုက္ၾကည့္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ကဘယ္လိုေပၚထြက္လာမွန္း မသိေသာ အနက္ေရာင္ သားေရ(leather) စေပါ့ဘရာက မ်က္စိတမွိတ္အတြင္းမွာပင္ ဖံုးကြယ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားသည္။ သီဟ သတိရ၍ နဂါးေျခေခ်ာင္းေနရာကို မ်က္စိအၾကည့္ေရႊ႔လိုက္သည္တြင္ ေျဖာင့္စင္းေသာ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္း၌ အနက္ေရာင္ သားေရစကတ္က ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ သီဟ သူ႔အျဖစ္ကိုသူ သေဘာက်ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေကြးကာၿပံဳးသည္။ မ်က္စိကို အေပၚပိုင္းသို႔ ျပန္လႊဲလိုက္စဥ္တြင္ အင္မတန္မွလွပသည့္ မိန္းမေခ်ာတစ္ဦးက သူ႔ကို မခို႔တယို႔ႏွင့္ ၾကည့္ကာေနသည္။

ကလ်ာဏီပံုစံကို ၾကည့္ရသည္မွာ ေဖာ္မ်ဴလာ၀မ္းကားေမာင္းၿပိဳင္ပြဲတြင္ အလံကိုင္ေသာ အလွမယ္ေလးတစ္ဦးႏွင့္ေတာင္ တူေနသည္။ ဒီမိန္းကေလး အေစာပိုင္းတုန္းက နဂါးတစ္ေကာင္ျဖစ္ခဲ့သည္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ လက္ခံခ်င္စရာေကာင္းမေနေခ်။ သီဟ ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနစဥ္တြင္ ကလ်ာဏီက သူ႔အနားသို႔ တိုးလာသည္။ သို႔ေသာ္ ေျခလွမ္းသံုးလွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီးခ်ိန္တြင္မူ သူမမ်က္ႏွာသည္ ေသြးဆုတ္ျဖဴေရာ္သြားၿပီး ကိုယ္ကယိမ္းယိုင္သည္။

“ကလ်ာဏီ !!! “ သီဟ စိုးရိမ္တႀကီးႏွင့္ လွမ္းေခၚလိုက္စဥ္မွာပင္ သူမေျခေထာက္ေတြသည္ မႏိုင္ေတာ့သည္ႏွယ္ ေခြခနဲလဲသည္။ သီဟ ခ်က္ခ်င္းအေျပးအလႊား ေရာက္သြားသည္။ သီဟ အေရာက္ျမန္သျဖင့္ ကလ်ာဏီကိုယ္ကေလးသည္ ေက်ာက္သားျပင္ေပၚေရာက္မည့္အစား သူ႔ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေရာက္သည္။ ကလ်ာဏီ၏ေခါင္းကို သူ႔လက္ေမာင္းေပၚတင္ၿပီးေပြ႔ထားရင္း ေခြ်းေစးမ်ားျပန္ေနေသာ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ ကလ်ာဏီက မ်က္လံုးမွိတ္ထားသျဖင့္ သူငံု႔ၾကည့္ေနတာကို မသိ။ ေကာ့ညႊတ္ေနသည့္ မ်က္ေတာင္စင္းစင္းေလးမ်ားကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ လွပေသာ မ်က္ႏွာေလးက ေသြးမရိွသလို ျဖဴေရာ္ေရာ္ျဖစ္ေနသည္။ ကလ်ာဏီ အေတာ္ေမာပန္းေနရွာသည္ ထင္သည္။ နီေထြးစိုရႊမ္းေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ားကို ဟ၍ေတာင္ အသက္ကိုရွဴေနရရွာသည္။ အသက္ကိုခပ္ျပင္းျပင္းရွဴေနမႈေၾကာင့္ ရင္မို႔မို႔ထြားထြားတစ္စံုက လိႈင္းထသည့္ႏွယ္ တုန္ခါေနသည္။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ သီဟ စိတ္လႈပ္ရွားသြားၿပီး တံေတြးကို ကမန္းကတမ္း ၿမိဳခ်ရသည္။ မ်က္စိကို နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ျဖစ္ေနေသာ ထိုေနရာကို မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ သတိထားရသည။ သူ႔ေပြ႔ထားၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ ကလ်ာဏီ၏ အေျခအေနက ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သည္။ မ်က္ေတာင္စင္းစင္းေလးမ်ား အသာေလး ျပန္ပြင့္သြားၿပီးေနာက္ သီဟရင္ခြင္ထဲမွ ရုန္းထြက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အနားကမူ ခြာမသြားပဲ မ်က္လံုးရြဲႀကီးမ်ားႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ကာ

“ေက်းဇူးပဲ သီဟ … လူအျဖစ္ကို အသြင္ေျပာင္းရတာ တယ္မလြယ္လွဘူးကြယ္ .. အားအင္အေတာ္ကုန္တဲ့ကိစၥ .. အဲဒါေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္ရင္ အစ္မတို႔က ပံုစံတစ္မ်ဳိးနဲ႔ပဲ ေနၾကတာ မ်ားတယ္ ..“ “ဒါဆို အစ္မက ဘယ္လိုပံုစံကို ပိုသေဘာက်လဲ ..“

သီဟ အေမးကို ကလ်ာဏီက လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဟန္ပါပါျဖန္႔ျပရင္း အေျဖေပးသည္။ လူသားအသြင္ႏွင့္ေနရသည္ကို ပိုသေဘာက်သည့္သေဘာ။ သီဟ ကလ်ာဏီကို ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္မိသည္။ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ အျပစ္ေျပာစရာ ထူးထူးျခားျခားမရွိသည့္ ကိုယ္လံုးေလးပင္။ သူ႔အေတြးေတြက ဘယ္ကိုဦးတည္ေနၿပီဆိုတာကို သီဟ ခ်က္ခ်င္းသိသည္။ ေဟ့ေကာင္ သီဟ .. ဒါ နဂါးမေလကြယ္ .. စိတ္ထိန္းဦး ။ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ျပန္ဆံုးမေနမိသည့္တိုင္ ပါးစပ္ကေတာ့ စကားတစ္ခြန္းလႊတ္ခနဲထြက္သည္။ “အစ္မနဲ႔ ဒီပံုစံက ပိုလိုက္တယ္ ထင္တာပဲ ..“ “ဟုတ္လား .. ဒီလိုေျပာလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ … အသက္၅၀၀ေက်ာ္ေလာက္ရွိေနတဲ့ အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ဖို႔ ဒီစကားၾကားရတာ မဂၤလာတစ္ပါးပဲ .. ခစ္ .. ခစ္ ..“ “အဖြားႀကီး ?? . အသက္၅၀၀ေက်ာ္ ?? ေနာက္မေနပါနဲ႔ အစ္မရာ .. က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ ဘယ္လိုမွ အစ္မကို ၁၈ႏွစ္ထက္ပိုေက်ာ္တယ္လို႔ေတာင္ မထင္ဘူး ..“ “ခစ္ .. ခစ္ “ “ဟား .. ဟား .“ ကလ်ာဏီေရာ၊ သူပါ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ရယ္ေမာမိၾကသည္။ အရယ္ရပ္ေတာ့မွ ကလ်ာဏီက သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း .. “ကဲ .. သီဟ .. သီဟ သိခ်င္တဲ့အေၾကာင္းကို အစ္မေျပာျပမယ္ .. လာ အစ္မေနာက္က လိုက္ခဲ့ ..“ “ဟုတ္ကဲ့ ..“

ကလ်ာဏီ၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ဂူ၏အတြင္းပိုင္းသို႔ သီဟ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေျခလွမ္းေတာ္ေတာ္ လွမ္းမိသည့္အခ်ိန္တြင္ ဂူ၏ နံရံမ်ားတြင္ ေဆးေရးပန္းခ်ီလို ရုပ္ပံုမ်ားရွိေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ရုပ္ပံုမ်ား၏ အေနအထားႏွင့္ လက္ရာကို အေျခခံ၍ သူခန္႔မွန္းၾကည့္သည္မွာ အဆိုပါပံုေတြသည္ ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ဆြဲထားသည့္ပံုေပါက္သည္။ သီဟ သူ႔ကိုယ္သူ ေရွးေဟာင္းပုထိုးေတာ္တစ္ခုအတြင္းမွ ရာဇ၀င္ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္မ်ားကို ဖတ္ေနရသည္ဟု ထင္ျမင္မိလာသည္။ တစ္ခ်ပ္ခ်င္း၊ တစ္ကန္႔ခ်င္းစီ ျဖစ္ေနေသာ ပံုမ်ားကို ေသခ်ာၾကည့္သည္။

ပထမဦးဆံုးေရးဆြဲထားသည့္ အခန္းတြင္ မေကာင္းဆိုး၀ါးႏွစ္ေကာင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ျငင္းခံုေနၾကပံုကိုေတြ႔သည္။ ဒုတိယကားခ်ပ္တြင္မူ အဆိုပါမေကာင္းဆိုး၀ါးႏွစ္ေကာင္ထဲမွ တစ္ေကာင္သည္ ပံုသ႑ာန္ေဖာ္ျပရန္ခက္ခဲေသာ သတၱ၀ါမ်ားကို ဦးေဆာင္၍ နန္းေတာ္လိုေနရာအား စီးနင္းတိုက္ခိုက္သည္ကို ျပထားသည္။ တတိယကားခ်ပ္တြင္မူ ပုန္ကန္သူ မေကာင္းဆိုး၀ါး တိုက္ပြဲတြင္ရႈံးနိမ့္ၿပီး နယ္ေျမမွထြက္ခြာေပးရပံု ဆြဲထားသည္။ ထို႔ေနာက္ ကားခ်ပ္တစ္ခုသည္ ေတာင္ၾကားရွိ ရြာတစ္ရြာကိုဆြဲထားၿပီး ထုိရြာကို exiled ျဖစ္လာသူ မေကာင္းဆိုး၀ါးက မီးေလာင္တိုက္သြင္းေနသည္ကို ျပသည္။ ရြာ၏ သြင္ျပင္ပံုကိုအျမင္တြင္ သီဟ စိတ္ထဲထိတ္ခနဲျဖစ္သည္။ လင္းသဒၵါတို႔ ၀ံပုေလြရြာႏွင့္ တူညီေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သိခ်င္စိတ္ပိုျပင္းလာသည္ႏွင့္ က်န္သည့္ပံုမ်ားကို ခပ္ျမန္ျမန္ သူၾကည့္သည္။ ဘယ္ပံုမွ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းမရွိပဲ ပံုမ်ားအားလံုးတြင္ အႏိၠဌာရံုမ်ားသာ ႀကီးစိုးထားသည္။ သူ႕အၾကည့္က သိပ္မက်န္ေတာ့သည့္ ေနာက္ဆံုးပိုင္းသို႔ ေရာက္လာသည္။ စိတ္၀င္တစားၾကည့္ေနေသာ သီဟမ်က္လံုးသည္ ပို၍ ျပဴးက်ယ္သည္။ သူရဲေကာင္းဟု ထင္ရေသာ လူတစ္ေယာက္သည္ မေကာင္းဆိုး၀ါးေကာင္ႏွင့္ ယွဥ္ကာတိုက္ခတ္ေနသည္။ ပံုမွန္အတိုင္းသာဆို ဒီလိုပံုက သူ႔အတြက္ ထူးဆန္းမည္မဟုတ္။ ထူးဆန္းေနသည္က ထိုသူရဲေကာင္း ကိုင္ထားသည့္လက္နက္။ ထိုလက္နက္သည္ ဓါးလဲမဟုတ္၊ လွံလဲမဟုတ္။ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္တူၿပီး ထိုတုတ္၏ ထိပ္မွ မီးခိုးေငြ႔မ်ားျဖာထြက္ေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ သီဟ သူ႔ပုခံုးတြင္ ထပ္ခ်ပ္မကြာလြယ္ထားခဲ့ေသာ ရိုင္ဖယ္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ သူ႔ေနာက္တြင္ ထပ္ၾကပ္မကြာပါလာေသာ ကလ်ာဏီက သီဟ အေတြးကို ေထာက္ခဲ့သည့္အေနႏွင့္ ေခါင္းကိုညိတ္ျပသည္။

“ဒကၡရဲ ႔သခင္ ယမရာဇာဆိုတာ အဲဒီပံုထဲက မေကာင္းဆိုး၀ါးကိုေျပာတာ သီဟ ..“ “ယမရာဇာ ?? … သူက ဘယ္သူလဲ ..“ “အင္း .. ဒါကိုမေျပာခင္ သီဟကို အစ္မတစ္ခုေမးမယ္ .. ငရဲရွိတယ္ဆိုတာကို ယံုလား ..“ “မယံုဘူးလို႔ေရာ ေျပာလို႔ရပါ့မလား အစ္မရယ္ .. က်ေနာ္အစတုန္းက သမန္း၀ံပုေလြတို႔၊ နဂါးတို႔ရွိတယ္ဆိုတာေတာင္ မယံုခဲ့တာ ..“ “ဒါဆိုရင္လဲ အစ္မဆက္ေျပာမယ္ .. ယမရာဇာဆိုတာ ငရဲမင္းရဲ ႔သားေတာ္ပဲ .. ပံုမွန္အတိုင္းသာဆိုရင္ ယမရာဇာဟာ တစ္ေန႔က်ရင္ ငရဲမင္းရဲ ႔ေနရာကို ဆက္ခံရမွာ .. ဒါေပမယ့္ ယမရာဇာက အဲဒီေန႔ကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင့္ႏိုင္သူ မဟုတ္ဘူး .. သူ႔အေဖကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ၿပီး ေနရာကခ်ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တယ္ .. ဒါေပမယ့္ သူမေအာင္ျမင္ဘူး .. ငရဲမင္းကို ရႈံးနိမ့္ခဲ့ၿပီး ငရဲျပည္ကေန ႏွင္ထုတ္ျခင္းခံခဲ့ရတယ္ .. အမွန္ဆို ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမွ ၿပီးသင့္ၿပီ .. ဒါေပမယ့္ အမ်ားထင္သလို ဇာတ္လမ္းက ၿပီးတာမဟုတ္ပဲ အဲဒီက်မွ စၿပီးျဖစ္လာခဲ့တယ္ .. ယမရာဇာဟာ ငရဲျပည္ကေန အစ္မတို႔ေလာကထဲကို ေရာက္လာပါေရာ .. ယမရာဇာဟာ သူ႔အေဖအေပၚကို နာက်ည္းခ်က္ေတြနဲ႔ သူေရာက္လာတဲ့ေန႔ကတည္းက စၿပီး အစ္မတို႔ေလာကကို ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ိဳး၊ ကံၾကမၼာဆိုးအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳေအာင္ ႏွိပ္စက္ခဲ့တယ္ .. သူဟာ တကယ့္ကို မေကာင္းဆိုး၀ါးေကာင္စစ္စစ္ပဲ .. သူ႔ေၾကာင့္ မမတို႔ နဂါးတုိင္းျပည္ပ်က္စီးခဲ့တယ္ .. ေျမာက္ဘက္အရပ္မွာ ရွိတဲ့ dwarf လို႔ေခၚတဲ့ လူပုေလးေတြ တုိင္းျပည္လဲ ပ်က္စီးခဲ့တယ္ .. ယမရာဇာ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ မပ်က္စီးတဲ့ေနရာ မရွိသေလာက္ပဲ သီဟ .. ဒါဆိုရင္ အစ္မတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ယမရာဇာကို အန္တုႏိုင္တဲ့ သူရဲေကာင္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတယ္ဆိုတာ နားလည္ေလာက္ၿပီ ထင္တယ္ .. သီဟ မင္းဟာ နမိတ္ေတာ္လာ သူရဲေကာင္းပဲ ..“ “ေန .. ေနပါဦး .. အစ္မ .. က် .. က်ေနာ္က သူရဲေကာင္း ??… အစ္မရဲ ႔ဥာဏ္ရည္ကို ေစာ္ကားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး .. ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ အစ္မတို႔ လူမွားေနၿပီ ထင္တယ္ေနာ္ …“ “အို ကြာ .. ဘာျဖစ္လို႔ မွားရမွာလဲ .. မမွားႏိုင္ပါဘူး .. မင္းရဲ ႔မ်က္စိနဲ႔ပဲ ပံုေတြကိုၾကည့္ခဲ့တာ မွတ္လား .. ေနာက္ၿပီး ပံုရဲ ႔ေအာက္ေျခမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ အညႊန္းစာအရာ ဒီသူရဲေကာင္းဟာ အစ္မတို႔ကမာၻက မဟုတ္ဘူး .. တျခားကေရာက္လာမယ့္သူ .. သူ႔မွာဆန္းျပားတဲ့လက္နက္ပါမယ္ .. အဲဒါ မင္းလြယ္ထားတဲ့လက္နက္မဟုတ္ဘူးလား .. “ “ဒီ က်ေနာ့္ရိုင္ဖယ္ကိုေျပာတာလား .. အစ္မအျမင္ပဲ က်ေနာ့္ေသနတ္က ဒကၡကိုေတာင္ ဒဏ္ရာရေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး ..“ “ဟာ .. သီဟကလဲ .. ဒါက မင္း နဂါးေတြရဲ ႔အားနည္းခ်က္ကို မသိလို႔ .. ဒီမွာၾကည့္ .. နဂါးေတြရဲ ႔အားနက္ခ်က္က ဒီေမးေအာက္ကေနရာ .. ဒီေနရာကိုသာ ဒဏ္ရာအႀကီးအက်ယ္ရေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္နဂါးမွ မေသဘူးဆိုတာ မရွိဘူး .. အစ္မအပါအ၀င္ပဲ ..“ “အင္း .. “

သီဟ ဆက္ျငင္းဖို႔ စဥ္းစားေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးႏွင့္ ၾကည့္ေနေသာ ကလ်ာဏီ၏ မ်က္၀န္းမ်ားကိုၾကည့္ကာ သူႏႈတ္မွ ထပ္မံ၍ ျငင္းဆန္ေသာ စကားကို မေျပာရက္။ သူ႔အသက္ကို ေလာေလာဆယ္ ကယ္လာခဲ့သူမဟုတ္လား။ သီဟ ထိုေရာအခါမွ သူ႔အားကယ္ရင္း ဒကၡေၾကာင့္ ရခဲ့ေသာ ကလ်ာဏီ၏ ဒဏ္ရာကို သတိရသည္။ လူအသြင္သို႔ သူမ ကူးေျပာင္းၿပီးကတည္းက အခ်ဳိးက်လွသည့္ သူမကိုယ္ေလးကို (ရွက္ရွက္ႏွင့္ ၀န္ခံလွ်င္) ငမ္းေနမႈေၾကာင့္ ဒဏ္ရာကိုၾကည့္ဖို႔ ေမ့ေနခဲ့သည္။ ကလ်ာဏီကလဲ ဘာမွမေျပာ။ နဂါးတုိ႔၏ အစြမ္းနဲ႔ပဲေပ်ာက္မ်ား ေပ်ာက္သြားၿပီလား။ သီဟ စူးစမ္းသည့္သေဘာႏွင့္ သဘာ၀အတုိင္းရွိေနတာလား၊ ဖန္ဆင္းထားတာလား မေျပာတတ္သည့္ ကလ်ာဏီဘယ္ဘက္ပုခံုးကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ေဆးဆိုးထားသည့္အလား အနီေရာင္အဆင္းရွိေသာ ဆံႏြယ္ေတြက သူမပုခံုးေပၚတင္ေနသျဖင့္ ေသခ်ာမျမင္ရေပ။ သို႔ေသာ္ ကလ်ာဏီက သီဟအၾကည့္ကို ရိပ္မိသည္။

“သီဟ .. စိတ္ထဲ စဥ္းစားခ်င္ေသးတယ္ဆိုရင္ ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားပါ .. ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မမကို တစ္ခုကူညီပါဦး ..“ “ေျပာေလ .. မမ .. ဘာကူညီရမွာလဲ ..“ “မမ ဒဏ္ရာကို ေဆးထည့္ေပးဖို႔ ..“ “ဟာ .. မမကလဲ .. ေျပာေနစရာလိုေသးလား … လုပ္ေပးရမွာေပါ့ ..“ “ဟြန္႔ ..“ သီဟ ေျပာပံုကိုၾကည့္ၿပီး ကလ်ာဏီက မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။ နဂါးမ်က္ေစာင္း အေၾကာင္းမေရြးဘူးလို႔ သီဟ ၾကားဖူးေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္တြင္ ဘယ္လိုမွျဖစ္သည္ဟု မခံစားရ။ ရင္ထဲသာ လွပ္ခနဲျဖစ္သည္။ အင္း .. ငါလဲ ၾကားဖူးနား၀နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေပါတာပဲဟု သီဟကိုယ့္စိတ္ထဲကိုယ္ေျပာမိၿပီး သူ႔ကို ေက်ာေပး၍ ေလွ်ာက္သြားေသာ ကလ်ာဏီေနာက္လိုက္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း။ မ်က္စိက မၾကည့္ပါဘူးဟု ဆံုးျဖတ္ထားသည့္တိုင္ သူ႔မ်က္လံုးေတြသည္ သားေရစကတ္ေအာက္က တင္းရင္းေနေသာ တင္သားေတြကို ၾကည့္ေနမိေသးသည္။ ေတာက္ .. ဒါ နဂါးတဲ့လားကြာ ..။

“ေရာ့ .. သီဟ .. ဒါ မမတို႔မ်ဳိးရိုးအစဥ္အဆက္ သံုးတဲ့ေဆး … ဒဏ္ရာထဲစိမ့္၀င္သြားေအာင္လိမ္းေပးေနာ္ ..“ “ဟုတ္ .. ကဲ့ ..“ ကလ်ာဏီေပးသည့္ အင္တံုလိုလိုခြက္ကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး သီဟ သူမအေနာက္တြင္ အသာကပ္ကာ ထိုင္သည္။ ကလ်ာဏီက သူ႔ဘက္ကို ေက်ာေပးထားရာမွ ပုခံုးထက္တြင္ တင္ေနေသာ ဆံႏြယ္ေတြကို လက္ျဖင့္သိမ္းယူသည္။ ျဖဴ၀င္းေဖြးႏုေသာ ပုခံုးသားေပၚ၌ ဟက္္တက္ကြဲေနေသာ ဒဏ္ရာတစ္ခုက အရုပ္ဆိုးစြာရွိေနသည္။ ဒဏ္ရာတစ္၀ိုက္တြင္ သစ္ပင္မ်ား၌ အေစးထြက္သလို အစိမ္းေရာင္ခြ်ဲကြ်ိကြ်ိအရာမ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းေနသည္။ ဘရာလို သားေရနက္ရင္စီးက ခံေနသျဖင့္ ေအာက္ပိုင္းကို ဘယ္ေလာက္ေရာက္သည္ေတာ့မသိ။ ျဖဳတ္ၾကည့္မွာသာ သိေပေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ ကလ်ာဏီက သီဟ ေျပာဖို႔ေတာင္မလို၊ သူမလက္က ဘရာေအာက္နားကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး ေခါင္းမွဆြဲခြ်တ္လိုက္သည္။ ေက်ာ့ရွင္းလွသည့္ ကလ်ာဏီ၏ ကိုယ္လံုးေလးက ပကတိအတိုင္း ျဖစ္သြားသည္။ သီဟ တံေတြးကို ၿမိဳခ်လိုက္ၿပီး အင္တံုထဲကေဆးကို လက္ႏွင့္ႏိႈက္သည္။ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားႏွင့္မို႔ ဖေယာင္းဆီလုိလို ေဆးက သူ႔လက္ကေခ်ာ္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚက်သည္။ ကလ်ာဏီ သူ႔ကိုေက်ာေပးထား၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ ျမင္လိုက္လွ်င္ သူ႔အျဖစ္က ဟားခံရမည့္ကိန္း။ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေဆးကိုျမန္ျမန္ျပန္ႏိႈက္ယူၿပီးမွ ေက်ာျပင္၏ အေပၚဘက္ရွိအနာေပၚသို႔ သာသာေလးဖိကာ တင္ေပးလိုက္သည္။

“ရွီး ..“ ဟိုက္ .. ေသာက္ဂြပဲဟု သီဟ ေယာင္မိမတတ္ျဖစ္သည္။ လိမ္းေဆးဆီႏွင့္ ထိေတြ႔သည့္ ေက်ာျပင္က ဒဏ္ရာတစ္၀ိုက္မွ မီးခိုးေငြ႔မ်ားထြက္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေဆးမ်ားမွားၿပီး အသားမ်ားေလာင္သြားတာလားဟု သီဟ စိုးရိမ္တႀကီးေတြးလိုက္စဥ္မွာပင္ ေဆးႏွင့္ထိေသာေနရာတစ္၀ိုက္သည္ တေျဖးေျဖးခ်င္း ျပန္ေစ့သြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သီဟ ထိုေတာ့မွ သက္ျပင္းကို ရဲရဲခ်ရၿပီး က်န္သည့္ေနရာေတြကို ေဆးဆက္လိမ္းသည္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ကလ်ာဏီ ေက်ာျပင္ထက္က ဒဏ္ရာသည္ အမာရြတ္ေတာင္မက်န္ပဲ ေပ်ာက္ကင္းသြားသည္။

“ေက်းဇူးပဲ ...“ ကလ်ာဏီ၏ ေက်းဇူးတင္စကားကို သီဟ တု႔ံျပန္မေျပာႏိုင္။ မ်က္စိက သူ႔ဘက္သို႔ လွည့္လာသျဖင့္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ေနရေသာ ႏို႔အံုအေဖြးသားႀကီးဆီ ေရာက္ေနသည္။ သူငယ္ငယ္တုန္းက ၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ ေၾကညာထဲက စာသားေလးတစ္ခုကို ျပန္သတိရသည္။ ဘာေဆးစားလို႔ ဒီေလာက္လွရတာလဲကြာ။ အကာအကြယ္မဲ့ေနေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လံုးက ၀ိုင္းစက္ျဖဴေဖြးေနသည္။ ႏို႔သီးနီနီေလးေတြ ရွိေနပံုကလဲ vanilla ေရခဲမုန္႔ထိပ္မွာ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေလးႏွစ္ခု ျမဳပ္ထားသည့္အလားပင္။

“သီဟ ႀကိဳက္လို႔လား ..“ “အင္း .. ႀကိဳက္တယ္ ..“ “ႀကိဳက္ရင္ကိုင္ၾကည့္ေလ … ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ..“ “ဟို .. ဟို ..“ “ဘာလဲ .. မမက နဂါးဆိုၿပီး အရာမသြင္းတာလား ..“ “အာ .. မဟုတ္ပါဘူး .. မမကလဲ .. က်ေနာ္ဘာေျပာရမွန္းမသိလို႔ ..“ သူပဲစိတ္ပါလို႔လား၊ ကလ်ာဏီပဲ ေက်နပ္ေစရန္လား မသိ၊ သီဟ လက္ကေတာ့ ျဖဴမို႔ေနေသာ ရင္သားေတြဆီ ေရာက္သြားသည္။ ကလ်ာဏီက အားေပးသည့္ႏွယ္ ညိဳ႔မ်က္၀န္းေတြႏွင့္ၾကည့္ၿပီး သူမ ရင္ကို သိသိသာသာေကာ့ေပးသည္။ သီဟ အားမနာေတာ့ပဲ ႏူးညံ့ေနေသာ ရင္သားဆိုင္မ်ားကို ပြတ္သပ္ၾကည့္သည္။ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားႏွင့္လဲ ႏို႔သီးနီနီေလးႏွစ္ခုကို ဖ်စ္ကာေခ်ေပးသည္။ “အင္း … အင္း … ေကာင္းတယ္ကြယ္ .. မမႏို႔ကို စို႔ေပးပါဦးလား ..“ “ဟုတ္ …“ “ဒါဆိုလာ .. ဟိုနားသြားရေအာင္ …“

ကလ်ာဏီႏွင့္ သူ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ေက်ာက္သားၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ခင္းထားေသာ အိပ္ယာလိုလို အခင္းရွိရာသို႔ ေရာက္လာသည္။ ကလ်ာဏီက သီဟကို ေျခဆင္းကာ ထိုင္ေစၿပီး၊ သူမက သူ႔အေပၚတက္ခြသည္။ သီဟ၏ လည္တိုင္ႏွစ္ခုကို ဆြဲဖက္၍ ေအာက္သို႔ႏွိမ့္ခ်ေပးလိုက္ေသာအခါ သူ႔ပါးစပ္ႏွင့္ ႏို႔အံုႀကီးႏွစ္ခုက အံကိုက္ျဖစ္သြားသည္။ သီဟ သူ႔ပါးစပ္ကို က်ယ္ႏိုင္သမွ်ဟကာ ႏို႔လံုးႀကီးတစ္ဖက္ကို စို႔ေပးသလို၊ က်န္တစ္ဖက္ကိုလဲ လက္ျဖင့္ဆုပ္နယ္သည္။ တစ္ဖက္ၿပီးေတာ့ က်န္တစ္ဖက္ကိုေျပာင္းသည္။ ထို႔ေနာက္ အျပန္ျပန္၊ အလွန္လွန္။

“ေတာ္ေတာ့ .. သီဟရယ္ .. မမ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး ..“ လွ်ာစြမ္းျပေနသည့္ သီဟေခါင္းကို ဆြဲဖယ္ၿပီးေနာက္ ကလ်ာဏီက သူ႔ရင္ပတ္ကို အသာတြန္းသည္။ သီဟ အိပ္ယာစေပၚတြင္ ပက္လက္ကေလး ျဖစ္သည္။ “ဒီတစ္ခါ မမ အလွည့္ ..“ ကလ်ာဏီ လက္ေတြက သီဟ အကၤ် ီၾကယ္သီးေတြဆီေရာက္လာၿပီး တစ္လံုးခ်င္းျဖဳတ္သည္။ ေယာက်္ားပီသေသာ သီဟရင္အုပ္ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ကလ်ာဏီ ေက်နပ္သလိုၿပံဳးကာ ႏႈတ္ခမ္းကိုသပ္ျပသည္။ သူမကိုယ္ေလးက သူ႔အေပၚ ျပန္ကိုင္းက်လာေသာအခါ သီဟ ႏို႔သီးေလးတစ္ခုက ေအးခနဲေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ကလ်ာဏီက သီဟလွ်ာေသာင္းက်န္းခဲ့သမွ်ကို လက္တံု႔ျပန္သည့္ႏွယ္ သူ႔ႏို႔သီးႏွစ္ခုကို လွ်ာျဖင့္ေကာင္းေကာင္းႀကီးထိုးဆြသည္။ “အီး .. “ ကလ်ာဏီလွ်ာက ထူးျခားလွသည္။ သူမ၏လွ်ာသည္ ႏူးညံ့ေသာ္လဲ လွ်ာတေလွ်ာက္တြင္ အဖုေလးမ်ားက အစီအရီရွိေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သီဟခမ်ာ ယားက်ိက်ိျဖစ္မႈႏွင့္ စူးရွရွျဖစ္မႈကို တၿပိဳင္တည္းခံစားရသည္။ အမည္တပ္ရန္ခက္ခဲေသာ ထိုခံစားမႈ၏ အက်ဳိးဆက္ျဖင့္ သူ႔လိင္တံသည္ တင္းကာေထာင္မတ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေဘာင္းဘီေအာက္မွာ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ကလ်ာဏီက ဒါကို သတိျပဳမိသည္။ သူမလက္က က်န္ေနေသးသည့္ သီဟေဘာင္းဘီဆီသို႔ ေရာက္သြားၿပီး ခါးပတ္ကိုျဖဳတ္ကာ ဆြဲခြ်တ္သည္။ လိင္တံမာမာႀကီး ေခါင္းယမ္းကာ ထြက္လာသည္။ နဂါးကိုျပန္၍ အေမာက္ေထာင္ျပေနသည္ႏွင့္တူသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုထိပ္ေခါင္း ၾကာရွည္ မယိမ္းခါႏိုင္ပါ။ ဖတ္ခနဲ ကလ်ာဏီက ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ဖမ္းဆုတ္သည္။ လက္ထဲေရာက္လာေသာ တနင့္တပိုးရွိလွသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးေၾကာင့္ ကလ်ာဏီ စိတ္တက္ၾကြမႈေတြ မ်ားလာသည္။ သူမ ေကာင္းေကာင္းအခ်စ္မခံရတာ ၾကာလွၿပီ။

“ကဲ .. မမနဲ႔ သီဟ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အရသာ ဘယ္လိုရွိတယ္ဆိုတာ စမ္းလိုက္ရေအာင္ ..“ “ရတယ္ေလ .. မမ ..“ သူမ၏ အဆိုျပဳခ်က္ကို သီဟ လက္ခံလိုက္သည္ႏွင့္ ကလ်ာဏီက သူမကိုယ္ေပၚက စကတ္ကို ခြ်တ္လိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုယ္ကိုလွည့္ကာ ေနရာယူသည္။ သူမမ်က္ႏွာက သီဟေျခရင္းဘက္မွာ၊ သူမ၏ အဂၤါစပ္ကေတာ့ သီဟ မ်က္ႏွာေပၚမွာ။ 69 ပံုစံ။ နဂါးေတြ အဆင့္ျမင့္လွခ်ည္လား ဟ ..။

မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္းေနေသာ အသားဆိုင္၏ အလယ္တည့္တည့္တြင္ အကြဲေၾကာင္းတစ္ခုကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေနရသည္။ ေအာက္ေျခဘက္နားရွိ အ၀ေနရာတြင္ အခန္း၀တစ္ခုကို ကာရံထားသည့္ႏွယ္ အဖတ္ေလးႏွစ္ခုက တံခါးရြက္လို ပိတ္ကာထားသည္။ ဒါမ်ဳိး သီဟကို လာစမ္းလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ႀတိဂံပု မက်တက် ထိုအသားဖတ္ေလးႏွစ္ခုကို လက္ႏွင့္တြန္းဖယ္လိုက္ၿပီး အရသာစမ္းရမည့္ ပန္းႏုေရာင္ေနရာေလးကို ေပၚလာေအာင္လုပ္သည္။ အရည္လဲ့လဲ့ျဖစ္ေနသည္ကို ျမင္လုိက္သည္ႏွင့္ သူ႔ေခါင္းက အလိုလိုၾကြမိသြားသည္။ ေခါင္းၾကြသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ လွ်ာကပါ အလိုလိုေရာက္ၿပီးသားပင္။

သီဟ ဒီလိုဆိုလို႔ ကလ်ာဏီကလဲ ေနာက္က်ခံမေနပါ။ သူမအဖုတ္ေပၚသို႔ သီဟလွ်ာေရာက္လာသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ သူမပါးစပ္က လိင္တံႀကီးကို ငံုလိုက္သည့္အခ်ိန္က တၿပိဳင္တည္းပင္။ ကလ်ာဏီ ဒီလိုမ်ဳိး စုပ္လ်က္ရတာ သေဘာက်သည္။ အရင္ သူမရဲ ႔mate ရွိစဥ္တုန္းကဆို အၿမဲတမ္းမလုပ္ခင္ ဒီလိုပံုစံနဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လ်က္ေပးေနၾက။ ယမရာဇာေၾကာင့္ သူမအေဖာ္ ေသဆံုးသြားသည့္ေနာက္တြင္ ျပတ္လတ္ေနခဲ့သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာလွၿပီ။ သီဟကိုေတြေတာ့ သူမ မရွိေတာ့သည့္အေဖာ္ေနရာတြင္ အစားထိုးခ်င္လာခဲ့သည္။ သီဟလက္ခံသည္ မခံသည္ေတာ့ သူမ မသိေသး။ ေနာင္ခါလာေနာင္ေစ်းပဲဟု သေဘာထားလိုက္ၿပီး ပါးစပ္ထဲေရာက္ေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးကိုသာ လွ်ာစြမ္းျပကာ စုပ္ယူေနေတာ့သည္။

ေပါင္ေလးေခ်ာင္းၾကားတြင္ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနေသာ ေခါင္းႏွစ္ခု၏ လႈပ္ရွားမႈ ျမန္သထက္ျမန္လာသည္။ ကလ်ာဏီေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္မသိ။ သီဟကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းသူ႔အေပၚပိက်သလို ျဖစ္လာေသာ ကလ်ာဏီ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ခုေၾကာင့္ အသက္ရွဴရန္ပင္ခက္လာသည္။ မျဖစ္ေတာ့။ ဒီနဂါးမကို ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ လုပ္ေပးမွျဖစ္မည္။ ၾကာလွ်င္ ဟိုနဂါးလက္ခ်က္ႏွင့္မေသပဲ ဒီနဂါးမလက္ခ်က္ႏွင့္ ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္ကာ ေသႏိုင္သည္။ သူ႔လွ်ာကို ကလ်ာဏီအထဲသို႔ ေရာက္ႏိုင္သမွ်ေရာက္ေအာင္ ထုိးထည့္ကာ လ်က္ေပးသည္။ ပါးစပ္ထဲအျပည့္အ၀ ၀င္ေနေသာ လိင္တံေၾကာင့္ ကလ်ာဏီေအာ္ညည္းမႈကို သိသိသာသာ မျပဳလုပ္ႏိုင္။ သူမတင္ပါးႀကီးေတြကို လႈပ္ရွားကာ ဖိပြတ္ျခင္းႏွင့္ပင္ တံု႔ျပန္ႏိုင္သည္။ သူမ မေ၀းေတာ့ၿပီဆိုတာ သိသည္။

သူမၿပီးသြားၿပီး သီဟ မၿပီးသြားသည့္ အျဖစ္မ်ဳိးကို ကလ်ာဏီ အေရာက္မခံႏိုင္ပါ။ ၿပိဳင္တူၿပီးလွ်င္ ပိုေကာင္းသည္ဆိုတာ သူမသိေနသည္မို႔၊ လိင္တံအရင္းပိုင္းရွိ ေဂြးဥႏွစ္လံုးကို လွမ္းကိုင္သည္။ လက္ႏွင့္ရြရြေလး ပြတ္ေပးသလို၊ ပါးစပ္ထဲေရာက္ေနသည့္အပိုင္းကိုလဲ တအားကုန္စုပ္သည္။ သီဟ ေတာင့္ခံမထားႏိုင္။ အရည္ရႊဲရႊဲစိုေနသည့္ အ၀ႏွင့္ ပါးစပ္ ေတ့ကာထားသည့္ၾကားမွ သူ႔ေအာ္သံက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ထြက္ေပၚသည္။ သူ႔ဖင္ႀကီးက ၾကမ္းျပင္ေပၚက ၾကြတက္ၿပီး ကလ်ာဏီ ပါးစပ္အတြင္းပိုင္း၌ လရည္ေတြ ဗ်စ္ခနဲ ဗ်စ္ခနဲ ပန္းထြက္ကုန္သည္။ ခံစားရေသာ အရသာေကာင္းလြန္းလွသျဖင့္ ကလ်ာဏီ အဂၤါစပ္မွ အရည္ေတြစီးက်ေနသည့္တိုင္ မလ်က္ေပးႏိုင္ေတာ့။ ပါးစပ္ကိုဟ၍သာ အေပါက္၀ႏွင့္ မလြတ္ေအာင္ထားလိုက္ရသည္။

“ဘယ္လိုလဲ .. မမရဲ ႔အရသာက ေကာင္းရဲ ႔လား ..“ “ေကာင္းတယ္ မမ .. ေကာင္းလြန္းလို႔ က်ေနာ္လဲ ေမးေတာင္ေတာ္ေတာ္ေညာင္းသြားၿပီ ..အသက္ရွဴမရပ္တာေတာင္ ကံေကာင္း“ “လူဆိုး .. မမကို ဒီလိုေျပာရလား .. ခစ္ … ခစ္ ..“ ကလ်ာဏီက သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ကႏြဲ႔ကလ်ေျပာရင္း သူမႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းတြင္ က်န္ေနခဲ့ေသာ သီဟ၏အရည္ကို လက္ဖ်ံႏွင့္အသာတို႔သည္။ ၿပီးေတာ့ လွ်ာေလးႏွင့္ သိမ္းလ်က္သည္။ ထိုအျပဳအမူေၾကာင့္ တစ္ခ်ီၿပီးကာ ၿငိမ္က်သြားခ်င္သလို ျဖစ္ေနေသာ သူ႔အေကာင္က ဆတ္ခနဲထတုန္သည္။ “ဟ .. ငါ့ေမာင္က အားႀကီးလွခ်ည္လား .. မမေတာ့ သေဘာက်သြားၿပီ .. ဒီေလာက္ေတာင္ ေခါင္းေထာင္ခ်င္တဲ့ေကာင္ … မမ ေသေအာင္ သတ္လိုက္မယ္ .. ခစ္ .. ခစ္“ “မမ သေဘာ ..“

ကလ်ာဏီက သီဟ ခါးစပ္ကို တက္ခြၿပီး ေနရာယူသည္။ လိင္တံကို ခ်က္ခ်င္းမသြင္းေသးပဲ အဖုတ္ႏွင့္ဖိကာ ပြတ္ေပးသည္။ သူမအ၀ထဲမွ စိမ့္ထြက္ေနေသာ အရည္မ်ာေၾကာင့္ လိင္တံေခ်ာင္းက ေခ်ာက်ိက်ိ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ အကြဲေၾကာင္းတေလွ်ာက္ အလ်ားလိုက္ညွပ္ကာ ေရွ႔ေနာက္အဆြဲခံရသည့္အတြက္လဲ အခ်ိန္ခနေလးအတြင္း လိင္တံက ျပန္၍ မာတက္လာသည္။

“ႀကိဳက္ၿပီေဟ့ ..“ လိင္တံထိပ္ဖူးကို ေသခ်ာကိုင္ၿပီး ကလ်ာဏီအေပၚက ထိုင္ခ်သည္။ အရည္ေတြရႊဲေနသည့္တိုင္ တင္းစီးၿပီး အထဲသို႔ ၀င္သည္။ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ခံစားရေသာ အရသာသစ္ေၾကာင့္ သီဟ ႏႈတ္မွ အီးခနဲ ညည္းမိသည္။ ကလ်ာဏီ စုပ္ေပးမႈကို ေကာင္းလွသည္ဟု သူထင္ထားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အခု သူခံစားေနရေသာ အရသာက ထိုထက္ဆယ္ဆသာ၍ ေကာင္းေနသည္။ ကလ်ာဏီ၏ အတြင္းပိုင္းသည္ မယံုႏိုင္စြာ က်ဥ္းေျမာင္းလွၿပီး စြတ္စိုစြာ ပူေႏြးေနသည္။ ဥပမာေပးရလွ်င္ ေရခ်ဳိးၿပီးခါစ လူတစ္ေယာက္ sauna ထဲ ေရာက္သြားသည့္ႏွယ္ သူ႔လိင္တံက ခံစားရသည္။ သူ႔လိင္တံသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဒင္ျပည့္က်ပ္ျပည့္ ျပန္မာလာၿပီး အတြင္းသားႏုႏုေလးေတြကို ေထာက္ထုိးသည္။

“အီး ..“ “အင့္ .. အား …“ ႏွစ္ဦးစလံုး ႏႈတ္မွ ထုတ္ေဖာ္ကာ ညည္းမိၾကသည္။ တအိအိ ၀င္သြားေသာ လိင္တံႀကီးသည္ ကလ်ာဏီတင္ပါးႏွစ္ဖက္က သီဟ ဆီးစပ္ေပၚထိကပ္ခ်ိန္တြင္ အ၀င္ရပ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ..

ကလ်ာဏီသည္ သီဟက သူ႔ဂုတ္ေပၚတက္စီးခဲ့သည္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး လက္စားေခ်ေတာ့သည္။ သီဟေပၚရွိ သူမတကိုယ္လံုးက ပိုစရွင္အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ယိမ္းခါေနသည္။ ဒါတြင္မက အထဲေရာက္ေနသည့္ အေကာင္ကိုလဲ သူမစကားအတိုင္း အတင္းဖ်စ္ညွစ္ကာ ေသေအာင္သတ္ေနသည္။ တအားေစာင့္ကာ၊ တအားညွစ္ေနမႈေၾကာင့္ သီဟ ဘယ္လိုမွ အခ်ိန္အၾကာႀကီးၾကာေအာင္ ေတာင့္ခံမထားႏိုင္။ စေကာ၀ိုင္းသလို ကလ်ာဏီက သူမတင္ပါးႀကီးေတြကို ဖိကာ ၀ိုင္းေပးလိုက္ခ်ိန္တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ သုတ္ရည္ပူေတြ ပန္းထုတ္သည္။ ကလ်ာဏီလဲ ထိုေရာအခါမွ စိတ္ေက်နပ္သြားသည့္ႏွယ္ သီဟရင္ခြင္ေပၚ ေမွာက္ခ်ကာ အနားယူရင္း ၿငိမ္က်သြားသည္။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး တင္းတင္းဖက္ရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္ႏိုင္ရွာေတာ့ေပ …။

လင္းသဒၵါ သူမဘ၀တြင္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အျခားသူတစ္ဦးအတြက္ စိတ္ပူပန္မိသည္။ သူမ မေန႔ညက တစ္ညလံုး ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ သီဟႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေတြးေတြႏွင့္ စိုးရိမ္စိတ္က သူမကို ႏွိပ္စက္လ်က္ရွိသည္။ သီဟႏွင့္အတူ ခရီးထြက္မလာခင္တုန္းက သူမ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်ခဲ့သည္။ သီဟကို သူမႏွလံုးသားထဲမွ ေမာင္းထုတ္ဖို႔။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္း မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သီဟႏွင့္ ခြဲခြာရေသာအခါ သူမ ထိုသို႔မေတြးႏိုင္။ အထူးသျဖင့္ သီဟက သူမလြတ္ဖို႔ နဂါးကို မွ်ား၍ ေခၚေဆာင္သြားသည့္အခ်က္က သူမရင္ထဲ ခ်ဳိးႏွိမ္ထားခဲ့ေသာ အခ်စ္စိတ္ကို ျပန္လည္ေခါင္းထလာေစခဲ့သည္။

သီဟ .. သူ .. နဂါးလက္က လြတ္ပါ့မလား … လင္းသဒၵါ သူမ၏ လက္နက္ျဖင့္ေသာ ေလးႏွင့္ျမားကို အသင့္ျပင္လ်က္ သီဟ ေျပးသြားရာ ေတာစပ္ဆီသို႔ တိတ္တဆိတ္ ခ်ည္းကပ္လာခဲ့သည္။ သူမ မေန႔ညကတည္းက ဒီေနရာကို လာရွာဖို႔ စဥ္စားခဲ့ေသးေသာ္လဲ ေကာင္းကင္တြင္ လူးလာပ်ံ၀ဲေနသည့္ နဂါးေၾကာင့္ ျပန္လည္ထြက္ခြာခဲ့ရသည္။ အခု မနက္လင္းသည့္ အခ်ိန္မွ သူမ တစ္ေခါက္ျပန္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမတို႔ကို ရန္ျပဳခဲ့သည့္ နဂါးကို မေတြ႔ရေတာ့။ မီးေလာင္ကြ်မ္းကာ ျပာအတိႏွင့္ျပည့္ေနေသာ ျမက္ရိုင္းေတာ၏ ျမင္ကြင္းကသာ သူမေရွ႔မွာ ရွိေနသည္။ လင္းသဒၵါ ေျခာက္ေသြ႔မဲျပာေနေသာ ေျမျပင္ကို ေသခ်ာေလ့လာၾကည့္သည္။ လူအရိုးစုလိုမ်ဳိးဟာကို မေတြ႔ရသလို၊ သီဟ၏ လက္နက္အပိုင္းအစမ်ားကိုလဲ မေတြ႔။ မ်က္စိကို ရွင္ရွင္ထား၍ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ျမင္ေနရေသာ ေတာစပ္နားသို႔ သူမ တိုးလာခဲ့သည္။

“ေျခာက္ …“ လင္းသဒၵါေရွ႔ရွိ ေတာစပ္မွ ခ်ဳံပုတ္တစ္ခု ယိမ္းခါသည္။ လင္းသဒၵါ လက္ထဲရွိ ျမားတံက အသင့္ျဖစ္ကာ အသံလာရာသို႔ ခ်ိန္ရြယ္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ လူတစ္ေယာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျမွာက္လ်က္ ခ်ဳံပုတ္ ေနာက္ကြယ္မွ တစ္လွမ္းခ်င္း ထြက္လာသည္။ ဟင္ .. သီဟ။ လင္းသဒၵါတစ္ေယာက္ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက်သည့္ႏွယ္ ခံစားလိုက္ရၿပီး ခ်ိန္ေျမွာက္ထားသည့္ ေလးကိုင္းကို ေအာက္သို႔ႏွိမ့္ခ်သည္။ စိတ္ထဲမွေန၍ ေတာေစာင့္နတ္ေတြကို က်ိတ္ကာေက်းဇူးတင္မိသည္။ အခုအခ်ိန္တြင္မူ လင္းသဒၵါ သူမ ႏွလံုးသားကို နားလည္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ သီဟဆီ အားရ၀မ္းသာစြာ ေျပးသြားဖို႔ျပင္သည္။

သို႔ေသာ္ ..။ ေျခလွမ္း ႏွစ္လွမ္း၊ သံုးလွမ္း လွမ္းၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ သီဟ၏ ေနာက္ကြယ္၌ ေပၚထြက္လာေသာ အျဖဴေရာင္လူရိပ္တစ္ခုေၾကာင့္ လင္းသဒၵါ သူမေျခလွမ္းေတြ၏ အရွိန္ကို ေလ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ တကိုယ္လံုးႏွင္းပြင့္သဖြယ္ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေသာ အသားအရည္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ေခ်ာေမာလွပသည့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က သီဟ ေနာက္ကြယ္နားမွ ေပၚထြက္လာသည္။ သူမ ဘယ္သူလဲ။ သီဟတို႔ႏွင့္ တေျဖးေျဖး နီးလာသည္ႏွင့္အမွ် ထိုအမ်ဳိးသမီး၏ အလွကို သူမ ပိုသတိထားမိသည္။ မ်က္ႏွာအေနအထားႏွင့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္က သူမထက္ မသာလွ်င္ေတာင္မွ မေလ်ာ့ႏိုင္ေပ။ ထို႔အျပင္ အမ်ဳိးသမီး၏ မ်က္လံုးေတြသည္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာတစ္ခုအလား ထူးျခားစြာ ျပာလဲ့ေနသည္။ လူမဟုတ္ပဲ သူမတို႔လို အမ်ဳိးအႏြယ္တစ္ခုက ျဖစ္ရမည္။ လင္းသဒၵါ ရင္ထဲအစာမေက်သလိုျဖစ္ၿပီး သီဟကို ေမးခြန္းထုတ္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္သည္။

“သီဟ .. သူ ဘယ္သူလဲ ..“ “လင္းသဒၵါ … ဒီက မမက ကလ်ာဏီတဲ့ .. ကိုယ္တို႔ေတြ႔ရမယ့္ ေတာင္ေတာ္ရွင္မဆိုတာ သူပဲ ..“ “ေတာင္ေတာ္ရွင္မ ?? .. က်မတို႔ ေတြ႔ရမွာ သူလား ..“

လင္းသဒၵါ၏ အေမးကို သီဟ ၀င္ေျဖဖို႔ မလုိေတာ့ပါ။ ကလ်ာဏီက အသိအမွတ္ျပဳသည့္အေနႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ကာ ျပရင္း ေရွ႔တိုးထြက္သည္။ ၿပီးမွ … “ညီမရဲ ႔ အေဖ .. ၀ံပုေလြေတြရဲ ႔ေခါင္းေဆာင္ သိဒၶိက သူ႔ကို ေတာင္ေတာ္ရွင္မနဲ႔ ေတြ႔ရေအာင္ ညီမကို လိုက္ပို႔ခိုင္းတာ မွတ္လား .. ညီမ တာ၀န္ေက်ၿပီလို႔ မွတ္လိုက္ေတာ့ .. ညီမ ျပန္ခ်င္ျပန္လို႔ရၿပီ ..“ “ရွင္ !!! .. ဘာေျပာတယ္ ...“

ကလ်ာဏီ၏ စကားက လင္းသဒၵါ ရင္ထဲမွ မေက်နပ္ခ်က္ကို အစထုတ္ေပးသလို ျဖစ္ေစသည္။ လင္းသဒၵါသာမက သီဟပင္လွ်င္ ကလ်ာဏီ စကားေၾကာင့္ အ့ံအားသင့္သည္။ ေနာက္မွ လင္းသဒၵါအား မလိုလားေသာ အသြင္ႏွင့္ ၾကည့္ေနေသာ ကလ်ာဏီ၏ သေဘာကို အနည္းငယ္ ရိပ္မိသည္။ သူမ မနာလိုေနတာ ျဖစ္ရမည္။ မျဖစ္ေသး။ ဒီကိစၥကို သူ၀င္ေျဖရွင္းမွ ရမည္။ ယမရာဇာကို ရင္ဆိုင္ဖို႔တြင္ ကလ်ာဏီကို သူလိုအပ္သလို၊ လင္းသဒၵါကိုလဲ လိုအပ္သည္။ လင္းသဒၵါသည္ တုိက္ခိုက္ေရးသမားေကာင္း။ သူႏွင့္ သူမ အခ်စ္ေရးတြင္ လက္တြဲျဖဳတ္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ၾကေပမယ့္၊ ယမရာဇာကို ရင္ဆိုင္ဖို႔အေရးတြင္ေတာ့ လက္တြဲမျဖဳတ္ႏိုင္။ ကလ်ာဏီ ဒီေလာက္ေတာ့ နားလည္ေပးရမည္။

“မမ .. လင္းသဒၵါဟာ တကယ္ေတာ္တဲ့ warrior တစ္ေယာက္ ... ယမရာဇာကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ဘက္က လူအင္အားေတာင့္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ ..“ “အင္း ... သီဟက ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ မမလက္ခံပါတယ္ ... မမက သူ႔ကို မမတို႔ႏွစ္ကိုယ္ၾကားကိစၥမွာ ၀င္ပါလာမွာ စိုးလို႔ပါ ..“ ကလ်ာဏီက စကားအျဖစ္သာ ေျပာျခင္းမဟုတ္။ အလွဴ႔ရွင္မွန္းသိေအာင္ မ႑ပ္တိုင္တက္ျပသည့္အေနႏွင့္ သီဟႏွင့္ကိုယ္ခ်င္းထိကပ္ၿပီး ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး မွီလိုက္သည္။ ရုတ္တရက္မို႔ သီဟ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ လင္းသဒၵါကို မ်က္ႏွာပူမိေပမယ့္ ကလ်ာဏီ စိတ္ဆိုးသြားမွာကိုလဲ မျဖစ္ေစခ်င္။ သ႔ူမ်က္ႏွာက ရွက္စိတ္ႏွင့္ နီရဲေနသည္။ “သီဟ .. ရွင္ .. ရွင္တို႔က ?? “ သီဟတုိ႔ႏွစ္ေယာက္၏ အေနအထားကို ၾကည့္ၿပီး လင္းသဒၵါ စကားကိုေတာင္ ဆက္မေျပာႏိုင္။ သီဟႏွင့္ သူ တစ္ညတာပဲ ကြဲကြာသြားခဲ့သည္။ ထိုတစ္ညအတြင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ... ။ သူမရင္ထဲရွိ သီဟအေပၚ ခ်စ္သည့္ အခ်စ္စိတ္ေနရာတြင္ ေဒါသက အစားထိုးကာ ၀င္လာသည္။

“သီဟ !!! ... ရွင္သူနဲ႔ အိပ္ခဲ့တာလား ..“ သီဟ ႏႈတ္မွႀကိဳးစားေျဖရွင္းဖို႔ စဥ္းစားေသာ္လဲ ဘယ္လိုေျဖရွင္းျပရမည္မွန္း သူ မသိ။ ႏႈတ္ခမ္းတလႈပ္လႈပ္ ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ ဘာစကားမွ အျပင္ကို ေရာက္မလာပါ။ လင္းသဒၵါကို ေတာင္းပန္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္သာ သူ႔ၾကည့္ေနႏိုင္သည္။ ဤသည္ကပင္ လင္းသဒၵါ သိခ်င္ေသာ အေျဖကို တနည္းတဖံုေပးလိုက္ရာေရာက္သည္။ လင္းသဒၵါ သီဟကို နာနာက်ည္းက်ည္း စိုက္ၾကည့္သည္။ သူမ နဂါးတစ္ေကာင္မဟုတ္ပဲ ၀ံပုေလြမျဖစ္ေနလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ သီဟ ေနရာမွာပင္ ျပာက်သြားႏိုင္ေလာက္သည္။ သီဟ လင္းသဒၵါ၏ အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး နားမလည္ႏိုင္။ သူမအၾကည့္ေတြက ဘာျဖစ္လို႔ စိမ္းကားသည့္အသြင္ ေဆာင္ေနရတာလဲ။ တကယ္ဆို သူမကပဲ စ၍ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဇာတ္လမ္းကို ျဖတ္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ သီဟ မိန္းကေလးေတြကို တကယ္ပင္ နားမလည္ေတာ့ပါ။

လင္းသဒၵါ သူမကိုယ္ကို မနည္းအားတင္း၍ထိန္းကာ ရပ္ေနရသည္။ ရင္ထဲရွိ အသည္းႏွလံုးေတြ ေက်မြျပတ္သုန္းကုန္သည့္ႏွယ္ သူမ စူးစူနစ္နစ္ ခံစားရသည္။ အၿမဲေထာင္ေနတတ္ေသာ ၀ံပုေလြတို႔၏ အဂၤါရပ္ျဖစ္ေသာ သူမနားရြက္ႏွစ္ဖက္ဆိုလွ်င္ ၀မ္းနည္းမႈေၾကာင့္ ၿငိမ္ကုပ္ေနၾကသည္။ သီဟ .. နင္ … နင္ ရက္စက္လွခ်ည္လား ..။ သစၥာမဲ့လွခ်ည္လား။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ သီဟအျပစ္တင္မႈက တစ္ပိုင္းတစ္စႏွင့္ ရပ္တန္႔သည္။ ဒါေတြသည္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူမက စခဲ့ေသာ စနက္မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ေနာက္က်သြားေခ်ၿပီ။ သူမ သီဟကို ျပန္လိုခ်င္သည္ ဆိုလွ်င္ေတာင္ သီဟက သူမဘက္မွာ ရွိေနပါေတာ့မလား။ ဘ၀တြင္ ရႈံးနိမ့္မႈဆိုတာကို မခံစားခဲ့ဖူးေသးေသာ လင္းသဒၵါအဖို႔ အခ်စ္မွာ ဆံုးရႈံးျခင္းသည္ လြန္စြာမွ ခါးသီးလွသည္။

“ေန .. ေနၾကပါစမ္းဦး … ရွင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ခ်စ္သူေတြလား …“ အသံရွိန္ျမင့္ကာ ေမးလိုက္ေသာ ကလ်ာဏီ၏ အေမးက လင္းသဒၵါ၏ အေတြးစေတြကို ရပ္တန္႔ေစသည္။ လင္းသဒၵါ သီဟကို စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ၿပီး တင္းမာေသာ ေလသံႏွင့္ တံု႔ျပန္မိသည္။ “မဟုတ္ဘူး .. က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘာမွ မဟုတ္ဘူး !!! “

ေမွာ္ေရကန္ထဲမွ ပလံုစီထေနေသာ ေရျမဳပ္ေတြနည္းတူ ယမရာဇာ၏ ေဒါသက ပြက္ပြက္ဆူကာ ေလာင္ၿမိဳက္ေနသည္။ ဒကၡတစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္လုဆဲဆဲတြင္မွ ဟိုနဂါးမ ၀င္ရႈပ္ရသည္လို႔ .. “ေတာက္“ စိတ္မထိန္းႏိုင္သည့္ အဆံုး အနားတြင္ ရွိေသာ ေက်ာက္စားပြဲကို ေဒါသတႀကီး လက္၀ါးႏွင့္ရိုက္သည္။ ၀ုန္းခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ စားပြဲက ႏွစ္ပိုင္းျပတ္ကာ က်ဳိးသည္။ ဒါေတာင္ ယမရာဇာ ေဒါသက မေျပ။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ဘယ္သူမွ မေတြ႔။ သူ႔အနားက လူေတြသည္ ယမရာဇာ၏ ေဒါသကို သိေနသည့္ႏွယ္ အားလံုးေပ်ာက္ကြယ္ေနၾကသည္။ ယမရာဇာ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လွ်က္ ေမွာ္ေရကန္နားမွ ခြာလာခဲ့သည္။

တကယ္ဆိုလွ်င္ ဒကၡသည္ ယမရာဇာ၏ ယံုၾကည္ရဆံုး၊ စိတ္အခ်ရဆံုး assassian ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူ႔အေတာ္ဆံုးဆိုသည့္လူ (သတၱ၀ါ)ေတာင္မွ ဟိုလူသားကို မသတ္ႏိုင္ခဲ့။ ဒီေကာင္ ကံပဲေကာင္းတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ နမိတ္ေတာ္ထဲမွာ ေျပာထားသလိုပဲ ဒီလူက သူရဲေကာင္းျဖစ္ေနမွာမို႔လား။ မျဖစ္ေတာ့။ ဒီကိစၥကို သူကိုယ္တိုင္ ကိုင္တြယ္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။

စႀကၤ ံလမ္းတေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လာေသာ ယမရာဇာသည္ သူ၏ ညာဘက္ရွိ အခန္းတစ္ခုထဲမွ ထြက္လာေသာ အသံဗလံမ်ားေၾကာင့္ ေျခလွမ္းရပ္သြားရသည္။ ဒါ မာယာေဒ၀ီ၏ အိပ္ခန္း။ လြဲမမွားႏိုင္ေသာ ညည္းသံလိုလို အသံမ်ားက အခန္းထဲမွ ပ်ံ ႔လြင့္ကာ ထြက္ေနသည္။ မာယာေဒ၀ီ ဘာလုပ္ေနသည္ဆိုတာ သူ မွန္းဆေနစရာမလို။ ယမရာဇာ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေကြးကာ ၿပံဳးသည္။ အခန္းကို ေက်ာ္ကာ ဆက္ေလွ်ာက္သြားမည္အျပဳ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ အႀကံတစ္ခု၀င္လာသည္။ ဟုတ္ၿပီ။ ဒီအႀကံအတိုင္း လုပ္ရမည္။ ယမရာဇာ ေရွ႔ဆက္မသြားေတာ့ပဲ မာယာေဒ၀ီ၏ အိပ္ခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္သည္။

မာယာေဒ၀ီကို တကိုယ္လံုး အ၀တ္အစားမဲ့စြာႏွင့္ သူမ ကုတင္ေပၚတြင္ ေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူမတစ္ေယာက္ထဲေတာ့ မဟုတ္။ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သူမ ေအာက္တြင္ ရွိေနသည္။ ယမရာဇာ ဒီေကာင္ေလးကို သိသည္။ သူ႔အေဖ၏ အသက္အတြက္ သူ႔အား လက္စားေခ်ဖို႔ လိုက္ရွာေနသည့္ေကာင္ေလး။ ေတြ႔ခ်င္းေတြ႕ေတာ့ ယမရာဇာႏွင့္ေတာင္ မေတြ႔လိုက္ရ။ မာယာေဒ၀ီႏွင့္ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေတြ႔ကာ သူမ၏ ညႊတ္ကြင္းထဲ သက္ဆင္းခဲ့ရရွာၿပီ။ ယမရာဇာ မဲ့ၿပံဳးၿပံဳးရင္း ကုတင္ေပၚက စံုတြဲ၏ လႈပ္ရွားမႈကို မေႏွာင့္ယွက္ပဲ အသာရပ္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေကာင္ေလးသည္ မာယာေဒ၀ီ၏ ေဆာင့္ခ်က္တုိင္း၌ မ်က္ႏွာတျပင္လံုး ရႈံ ႔မဲ့ကာ ညည္းတြားေနသည္။ မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္ကာထားေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မႀကံဳဖူးေသာအရသာကို မခ်ိမဆန္႔ ခံစားေနရမႈက အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။ ဒီအတိုင္းသာဆိုလွ်င္ ေနာက္ထပ္ ေလးငါးမိနစ္ထက္ ဒီေကာင္ေလး ပိုမခံႏိုင္ေတာ့ဆိုတာ သူသိသည္။ ယမရာဇာ ထင္ထားသည့္အတုိင္းပင္။ ေကာင္ေလး၏ ဆီးစပ္ေပၚသို႔ မာယာေဒ၀ီ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကာ ဖန္းခနဲျမည္ေအာင္ ပိကာ က်ခ်ိန္တြင္ ခ်ာတိတ္တကိုယ္လံုးက အေၾကာအခ်ဥ္ေတြ တုန္ခါသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေကာင္ေလး၏တကိုယ္လံုး ဓါတ္လိုက္ခံရသည္ႏွယ္ တုန္ရင္လာၿပီး မ်က္တြင္းေတြခ်ဳိင့္၀င္သည္။ အေရးျပားေတြ တြန္႔လိမ္သည္။ မဲနက္ေနေသာ ဆံပင္ေတြက ျဖဴေဖြးကုန္သည္။ ေသြးေၾကာေတြ၊ အသားေတြသည္ တေျဖးေျဖးခ်င္း ေျခာက္ခန္းသည္။ မ်က္စိတမွိတ္အတြင္း ေတာင့္တင္းသန္မာသည့္ကိုယ္သည္ အရိုးေငါေငါႏွင့္သာ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ အသက္မဲ့ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္သည္ သစ္ကိုင္းေျခာက္တစ္ခုႏွယ္ …

“ကြ်တ္ .. ကြ်တ္ .. ႏွေမ်ာစရာေလး မာယာရယ္ … မင္းအတြက္ ကစားစရာ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့ …“ “မတတ္ႏိုင္ဘူး ေမာင္ .. မာယာမွ ကစားစရာတစ္ခုကို ႏွစ္ခါ မေဆာ့တာ ေမာင္အသိသားပဲကိုး ..“ “ဒီလုိဆိုရင္ေတာ့ .. မာယာအတြက္ ကစားစရာ အသစ္တစ္ခု ရွာေပးရဦးမွာပဲ ..“ ယမရာဇာ၏ စကားတြင္ မာယာေဒ၀ီသည္ သေဘာက်ဟန္ႏွင့္ တဟင္းဟင္း ရယ္ရင္း သူ႔အနားသို႔ ကႏြဲ႔ကလ် ခ်ဥ္းကပ္လာေလသည္။


အခန္း (၃)
အေျပာက်ယ္ကာ ရွည္လ်ားလွေသာ လမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္ လူသံုးေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ကာ ခရီးႏွင္ေနၾကသည္။ လူသားသံုးေယာက္ဟု ဆိုေသာ္လဲ ခရီးေဖာ္ ေယာက်္ားသားမွလြဲ၍ က်န္သည့္ မိန္းမပ်ဳိႏွစ္ဦး၏ ပံုစံက အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသည္။ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဆာမူရိုင္းမေလးဟု ယူဆႏိုင္ေသာ မိန္းမပ်ဳိသည္ ၀ံပုေလြပံုစံ နားရြက္ခြ်န္ခြ်န္တစ္စံုကို ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး၊ အျခားတစ္ေယာက္ကမူ တဖ်တ္ဖ်တ္ အေရာင္ေတာက္ေနသည္ဟု ထင္ရေသာ မ်က္လံုးျပာတစ္စံုကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ သူတို႔ကား သီဟ၊ လင္းသဒၵါႏွင့္ ကလ်ာဏီ ..။

သီဟတစ္ေယာက္ ကလ်ာဏီ ေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို႔ လိုက္သာလိုက္လာခဲ့ရသည္။ Prophecy လာ သူရဲေကာင္းဆိုသည့္ အယူအဆကို အခုထက္ထိ လက္မခံႏိုင္ေသး။ သီဟ နဂိုကတည္းက ဒါေတြကို ယံုသည္ မဟုတ္။ သူက လက္ေတြ႔က်က် ျဖစ္ရပ္မ်ားကိုသာ ယံုၾကည္ခဲ့သူ။ သီဟ ပုခံုးထက္က ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို ေခါင္းေစာင္းကာ ၾကည့္မိသည္။ ဒါ နမိတ္ေတာ္လာ လက္နက္တဲ့လား။ ယမရာဇာ မေျပာႏွင့္ သူ႔အေစခံ ဒကၡဆိုသည့္ နဂါးကိုေတာင္ ေသေအာင္ ပစ္ႏိုင္ခဲ့သည္မဟုတ္။ ကလ်ာဏီကေတာ့ ေျပာသည္။ သူ နဂါးေတြ၏ အားနည္းခ်က္ကို မသိခဲ့လိုတဲ့။ အင္း .. ထားလိုက္ပါေတာ့။ ယမရာဇာကေရာ အားနည္းခ်က္ ရွိသတဲ့လား။ ၾကားရသမွ်ေတာ့ ယမရာဇာဆိုေသာ ငနဲသည္ ေတာ္ယံုအစြမ္းရွိသူ မျဖစ္ႏိုင္။ ကလ်ာဏီေျပာေသာ ဒ႑ာရီသည္ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ အပထား၊ သူမတို႔ေလာကထဲမွ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ အမ်ဳိးအႏြယ္ေတာ္ေတာ္မ်ာမ်ားကို ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္ႏိုင္သည္ဆိုကတည္းက ဘယ္လိုမွ ေလွ်ာ့တြက္လို႔ရမည့္သူ မဟုတ္ပင္။ အင္း .. ယမရာဇာကို သူဘယ္လိုအႏိုင္ယူရပါ့မလဲ ..။

သီဟတစ္ေယာက္ သူ႔အေတြးႏွင့္သူ ၿငိမ္ေနသည့္တိုင္ ကလ်ာဏီက သူႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သည္။ သီဟႏွင့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာ ေလွ်ာက္လာရင္းမွ စကားေတြကို ေဖာင္ဖြဲ႔ကာ ေျပာေနရွာသည္။ အမ်ားစုက သီဟေရာက္ေနသာ သူမတို႔ ကမာၻအေၾကာင္း။ ေရွးအစဥ္အဆက္မွ ရွိခဲ့ေသာ မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားအေၾကာင္း။ အစရွိသျဖင့္ ရွင္းျပေနရွာသည္။ သူမေျပာသည့္အထဲတြင္ သမန္း၀ံပုေလြပါသည္။ နဂါးေတြပါသည္။ ထို႔ေနာက္ elf လို႔ေခၚေသာ လူလိုလို နတ္လိုလို သတၱ၀ါ၊ ဒါ့အျပင္ Orc လို႔ေခၚေသာ လူ႔ဘီလူးႀကီးေတြလဲပါသည္။ သမန္း၀ံပုေလြတို႔ နဂါးတို႔ကေတာ့ ဘယ္လိုသြင္ျပင္ရွိသည္ဆိုတာ သီဟကို ရွင္းျပစရာမလိုေပမယ့္၊ က်န္သည့္ သတၱ၀ါမ်ားကိုေတာ့ သီဟ မ်က္စိထဲျမင္လာေအာင္ သူမ ႀကိဳးစားၿပီး သရုပ္ေဖာ္ေပးရသည္။

ဆက္ရန္ .......

“သီဟ .. ေမးေနတာ မၾကာဘူးလား ..“ “ဟင္ မမ .. ဘာေမးလိုက္တာလဲ ?? ..“ “သီဟကကြာ … ဘာေတြ ေတြးေနရျပန္တာလဲ .. မမ ေမးတာက သီဟတို႔ ေလာကကေရာ ဘယ္လိုပံုစံ ရွိလဲလို႔ ..“ “ေအာ္ .. ဒါလား ..“ ယမရာဇာဆီ အေတြးက ေရာက္ေနသျဖင့္ အခုမွ ကလ်ာဏီ ဘာကိုေမးသည္ဆိုတာ သီဟ နားလည္သည္။ သူ ကလ်ာဏီကို ဘယ္လို ရွင္းျပရမည္နည္း။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကလ်ာဏီ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို႔ သူႀကိဳးစားသည္။ “က်ေနာ္တို႔ဆီမွာလဲ မမတို႔ဆီမွာလို ႏိုင္ငံေတြ၊ ၿမိဳ႔ေတြရွိတယ္ .. ၿမိဳ႔ႀကီးေတြဆိုရင္ လူဦးေရ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီးေတာ့ေတာင္ ရွိၾကတယ္ … အဲဒီမွာ မိုးထိေအာင္ေဆာက္ထားတဲ့ တုိက္တာအေဆာက္အအံုေတြ ရွိတယ္ .. ၿမိဳ႔ျပက လူေတြဟာ တစ္ေနရာကတစ္ေနရာကို သြားဖို႔ဆိုရင္ စက္တပ္ယာဥ္ေတြကို သံုးၾကတယ္ .. ေလယာဥ္ပ်ံလို႔ေခၚတဲ့ယာဥ္ဆိုရင္ လူေတြအမ်ားႀကီးကို ေကာင္းကင္ထက္ကေန သယ္သြားေပးႏိုင္တယ္ .. ေနာက္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဆက္သြယ္ဖို႔အတြက္ ဆက္သြယ္ေရးကိရိယာေတြရွိတယ္ .. အခုေနာက္ပိုင္းေပၚေနတဲ့ အင္တာနက္ဆိုတာကို သံုးမယ္ဆိုရင္ မိုင္ေပါင္းေထာင္ေသာင္းခ်ီေနၿပီး ေ၀းပါေစ .. တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အနားမွာျမင္တဲ့အထိ စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္တယ္ ..“ “ဟင္ .. တကယ္လား .. အဲဒါ မမတို႔ဆီက ေမွာ္ေၾကးမံုနဲ႔ တူတာေပါ့ ေနာ္ .. အဲဒါကို ဘယ္လိုေခၚလဲ ..“ “အဲဒါကို ခ်က္တင္လို႔ ေခၚတယ္ … “ “ခ်က္တင္ ??? … ခ်က္အေပၚမွာ တင္ထားရလို႔လား …“

တကယ္ကို အံ့ၾသတႀကီးႏွင့္ ေမးေနေသာ ကလ်ာဏီ၏ ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး သီဟ မရယ္ပဲ မေနႏိုင္။ တဟားဟား အသံထြက္ေအာင္ပင္ ရယ္မိသည္။ သီဟ ဘာေၾကာင့္ရယ္သည္ဆိုတာကို ကလ်ာဏီ နားမလည္ေပမယ့္ သူမေျပာလိုက္တာ တစ္ခုခု မွားသြားမွန္းသိသည္။ ရွက္သလိုလို ျဖစ္သြားၿပီးမွ သီဟ၏ ပုခံုးကို ခပ္သာသာရိုက္ၿပီး သူမလဲ လုိက္ရယ္ေတာ့သည္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေျခလွမ္းဆယ္လွမ္းေလာက္ အကြာ၌ လင္းသဒၵါ ရွိေနသည္။ သူမ မေရာက္ဖူးေသာ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပၚသို႔ ေရာက္ေနသျဖင့္ လင္းသဒၵါသည္ ပတ္၀န္းက်င္ကို မ်က္စိရွင္ရွင္ထားကာ ၾကည့္ေနသည့္တိုင္ ေရွ႔မွအတြဲဆီသို႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အၾကည့္ေရာက္သည္။ သူမစိတ္ကိုထိန္းကာ သူတို႔ႏွစ္ဦးဆီမွ အၾကည့္ကိုလႊဲသည့္တိုင္ ကလ်ာဏီ၏ အျပဳအမူအခ်ဳိ ႔ေၾကာင့္ သူမ မေနႏိုင္ပဲ ျပန္ျပန္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ၾကည့္လိုက္တိုင္း ဒီနဂါးမကို မနာလိုျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ရသည္။ မိန္းကေလးခ်င္းမို႔ ကလ်ာဏီ၏ အထာက ဘာဆိုတာ သိသည္။ သီဟ သူမကို မက်က်ေအာင္ နဂါးမက ညိဳ ႔ယူေနမွန္း သိသာလွသည္။ ကလ်ာဏီ သီဟနားသို႔ တိုးကာ မထိတထိ ႏြဲ႔ေနတိုင္း သူမ ရင္၀ယ္နာက်င္မိသည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ သီဟနားတြင္ ရွိရမည့္သူက သူမသာ။ အခုေတာ့ သူမလက္ထဲကအစာကို နဂါးမက သုတ္သြားေခ်ၿပီ။ လင္းသဒၵါ ကလ်ာဏီကို ေဒါသထြက္သလို သူမကိုသူမလဲ အျပစ္တင္မိသည္။

ဦးဗ်ဂၢ၏ ေသြးထိုးမႈေၾကာင့္ သူမ စိတ္ေတြေယာင္ယက္ခတ္ခဲ့ခရသည္။ ေသခ်ာမမွတ္မိလိုက္ေသာ အေမျဖစ္သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဖခင္ျဖစ္သူအား ၀ိုင္းေတာ္လွန္ၾကသည့္အေၾကာင္းကို သူမငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ ၾကားဖူးခဲ့သည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကို သူမ ေရေရရာရာ မသိသည့္တိုင္ ဦးဗ်ဂၢစကား၏ ေၾကာက္စရာေကာင္းပံုကို သိေနသည္။ သူမဘ၀တလွ်ာက္လံုး ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ေသာ ၀ံပုေလြအမ်ဳိးအႏြယ္၏ ေခါင္းေဆာင္ဆုိေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ႏွင့္ သီဟကို မလဲခ်င္ခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူမ သီဟကို စြန္႔ခြာခဲ့တာျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ …

သီဟနားသို႔ တိုးကပ္ကာ စကားေျပာေနသည္တိုင္ ကလ်ာဏီသည္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လင္းသဒၵါကို မသိမသာ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ သူမ လွည့္ၾကည့္တိုင္း အၾကည့္ခ်င္းဆံုလွ်င္ လင္းသဒၵါက တျခားသို႔ လႊဲဖယ္သြားတာကို ေတြ႔ရသည္။ သူမ စစေတြ႔ခ်င္းတုန္းကေတာ့ လင္းသဒၵါကို ၾကည့္မရပါ။ အဓိကေတာ့ လင္းသဒၵါသည္ သူမထက္အရင္ သီဟႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့တာမို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွ သံေယာဇဥ္ရွိေနမွာကို စိုးရိမ္လို႔ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လင္းသဒၵါ ႏႈတ္ဖ်ားမွ သီဟႏွင့္ ဘာမွမဆိုင္ဘူးဆိုေသာ အသိေပးခ်က္ကို ၾကားရၿပီးေနာက္ သူမ စိတ္သက္သာရသည္။ အခုအခ်ိန္တြင္ သူမ လင္းသဒၵါကို သူစိမ္းတစ္ေယာက္လို မထင္ေတာ့ပါ။ လင္းသဒၵါက သူမကို စစကားမေျပာသည့္တိုင္ သူမက အရင္ စကားေျပာဖို႔ ဆံုးျဖတ္သည္။ သူမေျခလွမ္းေတြကို တမင္တကာေႏွး၍ ေနာက္ခ်န္ကာ ေနခဲ့သည္။ လင္းသဒၵါနဲ႔ သူမ ရင္ေပါင္တန္း ေလွ်ာက္သလို ျဖစ္သြားသည္။

“အေစာတုန္းက မမရဲ ႔အေျပာအဆိုအတြက္ ညီမကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ …“ “ရပါတယ္ ..“

ကလ်ာဏီ၏ စကားကို လင္းသဒၵါက တံု႔ျပန္ေပမယ့္ သူမ၏အၾကည့္ကမူ ေရွ႔ကို ၾကည့္ၿမဲၾကည့္ေနသည္။ လင္းသဒၵါ ၾကည့္ရာသို႔ ကလ်ာဏီ အလိုလို လိုက္ၾကည့္မိသည္။ ကြန္မန္ဒိုစစ္သားတစ္ဦးမို႔ မာန္အျပည့္ႏွင့္ ခရီးႏွင္ေနေသာ သီဟ၏ အသြင္က ကလ်ာဏီ၏ အျမင္တြင္ ရာဇ၀င္ထဲမွ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးအလား ထင္ေနရသည္။ စစ္နတ္ဘုရားတစ္ပါး ေျမျပင္ေပၚ၌ အားမာန္ပါပါ ခ်ီတက္ေနသည္ႏွင့္တူသည္။

“သူ .. သူက အရမ္းၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္ေနာ္ …“ “အင္း … ဟုတ္တယ္ … မကလ်ာ သူ႔ကို အေဖာ္အျဖစ္လက္တြဲခြင့္ရတာ ကံေကာင္းပါတယ္ ..“ လင္းသဒၵါ၏ စကားသံက ေဆြးျမည့္သံအျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ “ကံေကာင္းပါတယ္“ဆိုေသာ အဆံုးသတ္စကားတြင္ မသိမသာေလး တုန္ခါလို႔ေနသည္။ ကလ်ာဏီ စိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သည္။ လင္းသဒၵါ ႏႈတ္မွ သီဟႏွင့္ မဆိုင္ပါဘူးဟု ေျပာထားသည့္တိုင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ရိုးရိုးသားသားေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဆိုတာကို သံသယျဖစ္မိသည္။ ကလ်ာဏီ ဘာစကား ဆက္ေျပာရမွန္း မသိပဲ ႏႈတ္ဆိတ္ကာ သြားသည္။

ေနာက္ထပ္ မိုင္အနည္းငယ္ခန္႕ သူတို႔သံုးေယာက္ ခရီးႏွင္လာၿပီးေသာအခါ ေတာင္ကုန္းတစ္ခု၏ ထိပ္သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ သံုးေယာက္သား ကုန္းထိပ္မွ ေအာက္သို႔ ငံု႔ၾကည့္မိေသာအခါ ကလ်ာဏီ ႀကိဳတင္ေျပာဆိုထားခဲ့သည့္အတိုင္း ႏြယ္ၿငိမ္းဆိုေသာ ၿမိဳ႔ေလးကို လွမ္းျမင္ရသည္။ လင္းသဒၵါတို႔၏ ေလာကကို ေရာက္ၿပီးကတည္းက ပထမဦးဆံုးအျဖစ္ ျမင္ရေသာ ၿမိဳ ႔ျပ၏ အေနအထားမို႔ သီဟ အေသးစိတ္ေလ့လာမိသည္။ ႏြယ္ၿငိမ္းသည္ သူေရာက္ခဲ့ေသာ ၀ံပုေလြရြာလိုပင္ ေတာင္ပတ္လည္၀ိုင္းေနေသာ ၿမိဳ ႔ေလးျဖစ္သည္။ လင္းသဒၵါတို႔ ရြာႏွင့္ကြာျခားခ်က္က အေဆာက္အဦးေတြ၏ပံုစံသည္ လူသားတို႔၏ လက္ရာမွန္း သိသာေနျခင္းပင္။ လမ္းမ်ားရွိေနပံု၊ အိမ္မ်ားဖြဲ႔စည္းထားပံုသည္ ေသသပ္စနစ္က်ေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ ဒီကမာၻကို ေရာက္ကတည္းက လူစစ္စစ္ဆိုတာႏွင့္ မေတြ႔ဖူးေသးသည္မို႔ သီဟ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိသည္။ ဘယ္လိုမွ မေအာင့္အည္းႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး ကလ်ာဏီတို႔ေရွ႔မွပင္ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြႏွင့္ ေျပးဆင္းလာခဲ့သည္။

“သီဟ .. မမတို႔ကို ေစာင့္ဦး ..“ ကလ်ာဏီႏွင့္ လင္းသဒၵါ ေနာက္ကေန အေျပးအလႊား လိုက္လာခဲ့သည္။ သူတို႕ရပ္ၾကည့္ခဲ့ရာႏွင့္ ၿမိဳ႔တံခါး၀က သိပ္မေ၀းသျဖင့္ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္း သီဟတို႔ ၿမိဳ ႔ထဲေရာက္လာခဲ့သည္။ ဆိုခဲ့သလို သီဟတစ္ေယာက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ လူအခ်င္းခ်င္း ျပန္ေတြ႔ရသျဖင့္ ႏြယ္ၿငိမ္းၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားေတြကို အားရ၀မ္းသာၾကည့္မိသလို၊ ထိုလူေတြကလဲ ရင္ေဘာင္တန္းကာ ၀င္လာၾကေသာ သီဟတို႔ကို ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ အခ်ဳိ႔ဆိုလွ်င္ လုပ္ေနၾက အလုပ္ကိုေတာင္ ရပ္၍ သူတို႔ကို အကဲခတ္ေနသည္။ Western ကားေတြတြင္ ၿမိဳ႔ထဲကို သူစိမ္းေတြ၀င္လာေသာအခါ အကဲခတ္ၾကည့္ေနၾကပံုႏွင့္တူသည္။ ႏြယ္ၿငိမ္းသားေတြကိုလဲ အျပစ္ေျပာလို႔မရပါ။ သီဟတို႔ပံုစံကလဲ သူတို႔ႏွင့္မတူပဲ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနသည္မဟုတ္လား။

လင္းသဒၵါ … သူမ ပံုစံက ေဖာ္ျပခဲ့သလို ဆာမူရိုင္းမေလးအသြင္ေပါက္ေနယံုမက ၀ံပုေလြအဂၤါ နားရြက္ႏွစ္ဖက္ေၾကာင့္ လူမဟုတ္မွန္း သိသာသည္။ ကလ်ာဏီ … ဘယ္ေလာက္ပင္ လူအသြင္ဖန္ဆင္းထားပါေစ၊ ေတာက္ေျပာင္ေသာ မ်က္လံုးအစံုႏွင့္ ျဖဴေဖြးလြန္းလွသည့္ အသားအရည္က လူမဟုတ္ဆိုတာ ေျပာျပေနသည္။ ေနာက္ဆံုး က်န္သူက သီဟ … ပုခံုးႏွစ္ဖက္ၾကား ေခါင္းေပါက္၍၊ လက္ႏွစ္ဖက္ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ရွိလို႔သာ လူဟုေခၚရမည္။ ကြန္မန္ဒို၀တ္စံုႏွင့္ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို လြယ္ကာ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာပံုက ႏြယ္ၿငိမ္းရွိ ၿမိဳ႔သူေတြ ၀တ္စားထားပံုႏွင့္ ဘယ္လိုမွမတူ။ သည္ေတာ့ အားလံုးက သူတို႔ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္သာမက ၊ တစ္ခ်ဳိ႔ဆို မႏွစ္ၿမိဳ႔ေသာ အမူအယာကိုပင္ ျပေနသည္။

သီဟ စိတ္ထဲမသက္မသာျဖစ္ရသည္။ ဒီလူေတြ၏ အၾကည့္က ေႏြးေထြးမႈ မရွိ။ အက်င့္ပါေနသာ လက္က အလိုအေလ်ာက္ ေသနတ္ကို ထုတ္ကိုင္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ကလ်ာဏီက ဒါကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ .. “သီဟ .. ေန …. ေနဦး .. အလ်င္မလိုနဲ႔ .. ဒီၿမိဳ႔ကို မမလာေနၾကပါ .. ဒီၿမိဳ႔ကလူေတြက ေအးေဆးပါတယ္ ..“ “က်ေနာ္ေတာ့ ဒီလိုမထင္ဘူး .. မမ .. သူတို႔ပံုစံက က်ေနာ္တို႔လာတာကို မလိုလားတဲ့ အသြင္ျပေနတယ္ ..“ “ဒါေတြကို ဂရုမစိုက္ပါနဲ႔ သီဟ .. မမတို႔လဲ ဒီမွာ တစ္ေထာက္ပဲ နားမွာပါ .. စိတ္ေလွ်ာ့ထား … ဘာျပသနာမွ မျဖစ္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ ..“ “မကလ်ာေျပာတာ မွန္တယ္ .. သီဟ ..“ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ လင္းသဒၵါဆီမွ ကလ်ာဏီဘက္ကို ေထာက္ခံေသာ စကားကိုၾကားရသည္။ သီဟ သူမကို လွည့္ၾကည့္သည္။ လင္းသဒၵါ၏ မ်က္ႏွာက တကယ္ကို ေလးနက္သည့္အသြင္ေဆာင္ေနသည္။ သီဟ အလိုလို ရိုင္ဖယ္ကို ပုခံုးထက္ျပန္လြယ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားသည္။ ကလ်ာဏီက လင္းသဒၵါကို ေက်းဇူးတင္သည့္အသြင္ႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ .. “ဒီလုိလုပ္ၾကရေအာင္ .. မမနဲ႔ လင္းသဒၵါက ေရွ႔နားမွာ တည္းခိုဖို႔ေနရာကို သြားရွာလိုက္မယ္ .. သီဟက တို႔ရဲ ႔ေရွ႔ခရီးအတြက္ ရိကၡာသြား၀ယ္လိုက္ ..“ “က်ေနာ္က … ရိကၡာသြား၀ယ္ရမယ္ ?? “ “မကလ်ာေျပာသလိုသာ လုပ္ပါ သီဟ .. က်မဆီမွာလဲ ရိကၡာနဲေနၿပီ .. ေဟာဒီမွာ ရိကၡာ၀ယ္ဖို႔ ..“ သီဟလက္ထဲ အသျပာထုပ္လို အထုပ္တစ္ခုေရာက္လာသည္။ သီဟ ေနာက္ထပ္ စကားရွည္မေနေတာ့။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျမင္ေနရေသာညေစ်းလို ေနရာကို ဦးတည္ကာ ေလွ်ာက္လာမိသည္။ သူ အခုအခ်ိန္တြင္ လင္းသဒၵါႏွင့္ အတိုက္အခံ ဘာစကားမွ မဆိုခ်င္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူမႏွင့္ ကင္းရွင္းသည္ေျပာေျပာ၊ သူ႔အတြင္းစိတ္ထဲ၌ လင္းသဒၵါက ကိန္းေအာင္းေနၿပီး ကလ်ာဏီႏွင့္အျဖစ္အတြက္ သူ႔ကိုယ္သူ အျပစ္ရွိသူတစ္ေယာက္ႏွယ္ ခံစားေနရသည္။ သီဟ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာရင္းႏွင့္ပင္ လူစည္ကားေနေသာ ေစ်းတန္းသို႔ ေရာက္မွန္းမသိေရာက္လာသည္။

ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ဟိုေငးဒီေငးႏွင့္မို႔ သီဟ ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ကုန္သြားခဲ့သည္။ ေနာက္မွ ဒီအတိုင္း အခ်ိန္လင့္ေနလို႔ မျဖစ္ဆိုတာကို ျပန္သတိရၿပီး ကလ်ာဏီညႊန္ၾကားခဲ့သည့္အတိုင္း ရိကၡာေျခာက္အခ်ဳိ႔ကို ေရြးကာ ၀ယ္သည္။ သယ္ရျပဳရလြယ္ေအာင္လဲ ခရီးေဆာင္အိတ္သံုးလံုးကို သီးသန္႔၀ယ္လိုက္ေသးသည္။ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာအတြက္ လံုေလာက္ေအာင္ ၀ယ္ၿပီးၿပီလို႔ သူထင္ေသာအခါ ရိကၡာေျခာက္ေတြကိုသယ္၍ ကလ်ာဏီတို႔ ထြက္သြားရာဘက္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေစ်းဆိုင္တန္းေတြ လြန္ရာသို႔ ေရာက္ခါနီး၌ လမ္းေဘးေစ်းသည္တစ္ဦး၏ ေစ်းဗန္းထဲမွ ပစၥည္းတစ္ခုေၾကာင့္ သူေျခလွမ္းေတြ ရပ္တန္႔သြားသည္။

တိုလီမုတ္စေတြ စံုၿပံဳကာထည့္ထားေသာ သစ္သားဗန္းအတြင္း၌ အင္မတန္မွ လွပေသာ လည္ဆြဲတစ္ခုက ရွိေနသည္။ သီဟ ထိုဆိုင္ေရွ႔သို႔ ေရာက္သြားၿပီး လည္ဆြဲကို ေကာက္ယူၾကည့္သည္။ လည္ဆြဲ၏ ႀကိဳးသည္ ထူးဆန္ေသာ အနီးေရာင္ သားေမႊးတစ္ခုျဖင့္ ရက္လုပ္ထားသည္ဟုထင္ရၿပီး၊ အ၀ိုင္းပံုရွိေသာ လည္ဆြဲ၏ အလယ္တြင္ ပန္းေရာင္ေက်ာက္တစ္လံုးက ၀င္းလဲ့ေနသည္။ ထုိပန္းေရာင္ေက်ာက္၏ ထူးျခားခ်က္က သီဟတို႔ဆီက စကၠဴဖိေသာ ဖန္တံုးေလးမ်ားႏွယ္ အထဲတြင္ အရည္တစ္ခုခုရွိသည္ဟု ထင္ရၿပီး သူလက္၏ လႈပ္ရွားမႈအတိုင္း အလင္းေရာင္က တစ္ေနရာမွတစ္ေနရာသို႔ ေျပးေနသည္။ လွပသည့္ လည္ဆြဲကို ကိုင္ထားရင္း သီဟ၏ အေတြးထဲတြင္ လင္းသဒၵါ မ်က္ႏွာေလးကို အလိုလို ျမင္လာသည္။ လင္းသဒၵါ သူ႔ကို စိတ္ဆိုးေနမည္မွာ မလြဲမွန္း သူသိသည္။ ကလ်ာဏီႏွင့္ အတူအိပ္ခဲ့သည္ဆိုေသာအခ်က္ကို လင္းသဒၵါသိသြားတုန္းက သူမမ်က္ႏွာေပၚက စိတ္ထိခိုက္သည့္အမူအယာကို ယခုတိုင္ မ်က္စိထဲမွ မထြက္ေသး။ သူ႔ေၾကာင့္ သူမ ခံစားသြားရသည္ဆိုသည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ သို႔ေသာ္ လင္းသဒၵါ ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းအတြက္လဲ သူ နားမလည္ႏိုင္။ တကယ္ဆို သူမက စ၍ လမ္းခြဲခဲ့သည္မဟုတ္လား။ ၾကည့္ရတာ သူမႏွင့္ ျပတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ကလ်ာဏီႏွင့္ ႀကိဳက္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ရမည္။

သီဟ မမကလ်ာဏီကို စိတ္၀င္စားပါသည္။ ကလ်ာဏီက အျပစ္ေျပာစရာမရွိေအာင္လွသည္။ ထို႔အျပင္ typical girlfriend ဟု ဆိုေလာက္သင့္သာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏ အမူအယာအားလံုးရွိသည္။ တီတီတာတာ စကားဆိုတတ္သည္။ ခြ်ဲတတ္သည္။ ႏြဲ႔တတ္သည္။ သူမ သူ႔ကို စိတ္၀င္စားမွန္း၊ ဂရုစိုက္မွန္း သိသိသာသာျဖစ္ေအာင္ ျပတတ္ေသးသည္။ အင္း … တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ ကလ်ာဏီက သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္အမူအယာႏွင့္ ဂရုစိုက္ေၾကာင္းျပပါေစ၊ သီဟ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ဒါေတြက စစ္မွန္လွေသာ သံေယာဇဥ္ကို အေျခခံထားသည္ဟု မထင္။ သူစိတ္ထဲတြင္ သူမအခ်စ္က ဆားမပါေသာဟင္းႏွယ္။ သီဟ တြက္သည္က ကလ်ာဏီသည္ သူ႔ကို ဒ႑ာရီလာသူရဲေကာင္းဟု ယူဆလို႔သာ ဒီလိုဆက္ဆံေနျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ယမရာဇာကို ရင္ဆို္င္ဖို႔အတြက္သာ သူ႔ကို လိုလားတာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ လင္းသဒၵါေပၚ သူခံစားခဲ့ရသလို ကလ်ာဏီအေပၚ သူမခံစားရေသးေခ်။

“ေကာင္ေလး … နင္ .. ဒီလည္ဆြဲကို ယူမွာလား ..“ လည္ဆြဲကို ကိုင္ၾကည့္ရင္း ငိုင္ေနေသာ သီဟကို ေစ်းေရာင္းသူ အဖြားအိုက လွမ္းေမးသည္။ သီဟ အလိုလို ေစ်းျပန္ေမးမိသား ျဖစ္သည္။ လည္ဆြဲက ေစ်းမေသး။ ေတာ္ေတာ္ေငြအကုန္ခံကာ ၀ယ္ရမည္။ သီဟ မ၀ယ္ေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ဆံုးျဖတ္မိမလိုျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ လင္းသဒၵါ၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးက ေပၚလာျပန္သည္။ သူမ၏ လည္တိုင္သြယ္သြယ္ေလးေပၚတြင္ ဒီလည္ဆြဲသာ ရွိေနလွ်င္ ၾကည့္ေကာင္းလိုက္မည့္ျဖစ္ခ်င္းဟု သူေတြးသည္။ သီဟ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေစ်းေရာင္းသူ အဖြားအိုကို ေစ်းနည္းနည္းေလွ်ာ့ခိုင္းၿပီး သေဘာတူသည္ႏွင့္ ေငြေခ်သည္။ လည္ဆြဲကို ေကာက္ယူကာ သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ တည္းခိုခန္းရွိသည့္ဘက္ကို ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

ေစ်းထဲတြင္ သူၾကာေနလို႔ထင္သည္။ ကလ်ာဏီႏွင့္ လင္းသဒၵါ လိုက္လာသည္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ လွမ္းျမင္ရသည္။ “ရိကၡာ၀ယ္ၿပီးၿပီလား …“ “တည္းခိုဖို႔ အဆင္ေျပလား ..“ လင္းသဒၵါႏွင့္ သူ ၿပိဳင္တူေမးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူပင္ ေခါင္းညိတ္ျပကာ အေျဖေပးမိျပန္သည္။ လင္းသဒၵါ၏ မ်က္ႏွာက ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ၿပံဳးေယာင္သမ္းသြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ ေဘးနားတြင္ ကလ်ာဏီရွိေနသည္ကို သတိရဟန္တူသည္။ အၿပံဳးက ပီပီျပင္ျပင္မျဖစ္ခင္မွာပင္ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး သီဟကို ဆက္မၾကည့္ေတာ့။ ကလ်ာဏီက ဒါကို သတိမျပဳသလိုပင္ ေနလိုက္ၿပီး ေရွ႔တိုးကာ သီဟလက္ထဲမွ ပစၥည္းေတြကို ၀ိုင္းယူသည္။

“အခန္းကေတာ့ရတယ္ သီဟ .. ဒါေပမယ့္ အေရအတြက္ကေတာ့ ႏွစ္ခန္းပဲ ..“ “ဒါ .. ဒါဆို ?? “ “စိတ္မပူပါနဲ႔ သီဟကလဲ .. မမတို႔ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္လို႔ရပါတယ္ ..“ ကလ်ာဏီက သီဟကို မ်က္စတစ္ခ်က္ပစ္ကာ ေျပာရင္း ဟန္ပါပါႏွင့္ ေရွ ႔ကေလွ်ာက္သြားသည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိထားကာ ထိန္းေနသည့္တိုင္ သီဟမ်က္စိက ဘယ္တစ္ဖက္၊ ညာတစ္ဖက္ လြင့္ခါသြားေသာ သူမ၏ ေနာက္ပိုင္းအလွကို ေငးၾကည့္မိသားျဖစ္သည္။ သူသတိရလို႔ ေဘးကို မ်က္စိအလႊဲတြင္ လင္းသဒၵါက သူ႔ကိုမေက်မနပ္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သီဟကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္တင္ရင္း လင္းသဒၵါအား ေတာင္းပန္ေသာအၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္မလို႔ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမက ဇိုးခနဲ ဇတ္ခနဲ လွည့္ထြက္၍ သြားသည္။ သီဟ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ ေနာက္ကသာ လိုက္ခဲ့ရေတာ့သည္။

သိပ္ၾကာၾကာ မသြားလိုက္ရ။ လမ္းေကြ႔တစ္ခု ခ်ဳိးၿပီးသည္ႏွင့္ ကလ်ာဏီတို႔ ေရြးထားခဲ့ေသာ တည္းခိုခန္းဆီသို႔ ေရာက္သည္။ တည္းခိုခန္းက စားေသာက္ဆိုင္ႏွင့္ တြဲဖြင့္ထားသည္မို႔ ေအာက္ဘက္တြင္ လူစည္းကားေနသည္။ သူတို႔ သံုးေယာက္ စားေသာက္ခန္းထဲ ၀င္လာခ်ိန္တြင္ ၀ိုင္းထိုင္ေနၾကေသာ လူအားလံုးလိုလိုက လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ သီဟ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဂရုစိုက္မေနေတာ့ပါ။ ခပ္တည္တည္ပင္ စားေသာက္ခန္းအလယ္ကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္သည္။ သူ၏ ဦးတည္ရာက စားေသာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ဟု ထင္ရေသာ လူ၀ႀကီးတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနသည့္ ေနရာသို႔။ ႏြယ္ၿငိမ္းတြင္ ဘာရမယ္မွန္း မသိေသးေသာ္လဲ ေလာေလာဆယ္ သူစိတ္ညစ္ညဴးေနတာကို ေျဖေဖ်ာက္ခ်င္သည္။

“သီဟ ဘယ္လဲ ..“ “က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနၿပီ မမ .. အဲဒါေၾကာင့္ ..“ “ဟုတ္သားပဲ .. မမတို႔လဲ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မစားရေသးဘူး .. ညစာစားၾကမယ္ေလ .. စားရင္းနဲ႔လဲ ေသာက္ၾကတာေပါ့ ..“ “ေသာက္ၾကမယ္ .. ဒီမွာ ဘာရလို႔လဲ ..“ “၀ိုး .. သီဟ .. မမတို႔ကမာၻကိုလဲ အထင္မေသးပါနဲ႔ .. လာစမ္းပါကြ ..“

ကလ်ာဏီက သီဟကိုပင္ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ေရွ႔ကေရာက္သြားသည္။ သီဟႏွင့္ လင္းသဒၵါ ေနာက္ကလိုက္လာခဲ့သည္။ သီဟတို႔ သံုးေယာက္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ လူ၀ႀကီးသည္ မတ္ခြက္လိုလို သစ္သားခြက္ေတြကို အ၀တ္စတစ္ခုျဖင့္ သုတ္ေနရာမွ .. “ဘာေသာက္မလဲ .. အမိတို႔ ..“ “တက္ကီလာ သံုးခြက္ ..“ “မမ .. ဘာမွာလိုက္တယ္ .. တက္ကီလာ ဟုတ္လား ..“ “အင္းေလ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ … သီဟ ေသာက္ဖူးလို႔လား ..“ “က် .. က်ေနာ္ ..“ “ဟာ ကြာ .. ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ .. စမ္းသာေသာက္ၾကည့္ ..“

ကလ်ာဏီေျပာစကားဆံုးသည္ႏွင့္ သူတို႔ သံုးေယာက္ေရွ႔သို႔ နီညိဳေရာင္အဆင္းရွိေသာ အရည္မ်ားျပည့္ေနေသာ သစ္သားမတ္ခြက္သံုးလံုးက ေရာက္လာသည္။ ကလ်ာဏီက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပင္ သစ္သားခြက္ကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး .. “ကဲ .. အားလံုး ..“ လင္းသဒၵါေရာ၊ သီဟပါ ေယာင္ေယာင္ကန္းကန္းႏွင့္ က်န္ႏွစ္ခြက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ ကလ်ာဏီက သီဟတို႔ ခြက္ကိုင္ၿပီးသည္ႏွင့္ သံုးေယာက္သားမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေအာင္ ရပ္လိုက္ၿပီး .. “ေအာင္ျမင္ပါေစ !!! ..“ “ေအာင္ျမင္ပါေစ .. “ “ ေအာင္ျမင္ပါေစ ..“ ကလ်ာဏီ ေျပာသည့္အတိုင္း သီဟတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခြက္ေျမာက္ကာ ေျပာၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ သူတို႔ကို အထူးတေလ တိုက္တြန္းေနစရာ မလုိေတာ့ပါ။ ခြက္ကိုယ္စီက ႏႈတ္ခမ္းမ်ားဆီသို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။

“အား …“ လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ စူးရွကာပူဆင္းသြားသည့္အရွိန္ေၾကာင့္ သီဟနားထဲကေန အခိုးအေငြ႔ေတြထြက္သြားသလို ခံစားရသည္။ သီဟ အရက္ျပင္းေတြကို ေသာက္ဖူးသည္။ မီးေတာက္အရက္ဆိုတာမ်ဳိးကိုလဲ ခ်ခဲ့ဖူးသည္။ ကလ်ာဏီ၏ တက္ကီလာသည္ မီးေတာက္အရက္ထက္မညံ့။ ေျခေထာက္ကို မနည္းထိန္း၍ပင္ လူကို မတ္မတ္ရပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရသည္။ သီဟေတာင္ ဒီေလာက္ျဖစ္သည္ဆိုမွေတာ့ လင္းသဒၵါဆိုလွ်င္ ေျပာစရာမလိုေတာ့ပါ။ သူမမ်က္လံုးတြင္ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ရည္မ်ား၀ိုင္းတက္လာၿပီး ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးသည္။

“ေကာင္းတယ္ မွတ္လား ..“ “မကလ်ာ !!! … ရွင္ေနာက္ေနတာလား … ဒီေလာက္ဆိုးတဲ့အရသာကို …“ “ေဟး .. လင္းသဒၵါ ညီမ … ၀ံပုေလြမလုပ္ေနၿပီး ဒီေလာက္ေတာင္ ေပ်ာ့ရလား ..“ ကလ်ာဏီ၏ စကားက လင္းသဒၵါအား မခံခ်င္ေအာင္ ဆြေပးသလိုျဖစ္သည္။ ကလ်ာဏီကို သူမတည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ၿပီး လက္တစ္ဖက္ကို ဘားေကာင္တာေပၚေထာက၍ကိုယ္ကိုထိန္းသည္။ ၿပီးလွ်င္ မတ္ခြက္ကိုေျမွာက္၍ တဟုန္ထိုး ေမာ့ေသာက္သည္။ လင္းသဒၵါ၏ အျပဳအမူကိုၾကည့္၍ သီဟ အံ့ၾသသြားသည္။ သီဟ သာမဟုတ္။ ေခါင္းကို ေမာ့ထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ခြက္ မလြတ္တမ္း ေမာ့ေသာက္ေနေသာ လင္းသဒၵါကို ဆိုင္ရွင္လူ၀ႀကီးကေရာ၊ စားေသာက္သူမ်ားကပါ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။

“ခြပ္“ သစ္သားခြက္ႏွင့္ ဘားေကာင္တာထိသံက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ပင္ ထြက္သည္။ ကလ်ာဏီ .. သီဟ ... တစ္ဆိုင္လံုး …. ရဲရဲတြတ္ေနေသာ မ်က္လံုးႏွင့္ လင္းသဒၵါကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ခဏေနသည္တြင္ တိုင္ပင္မထားပဲ .. “ရႊီး .. ေျဖာင္း .. ေျဖာင္း …“ တစ္ဆိုင္လံုး၏ လက္ခုပ္သံႏွင့္ ၾသဘာေပးသံမ်ားက ညံထြက္သည္။ အခ်ဳိ႔စားေသာက္သူမ်ားဆိုလွ်င္ ထိုင္ေနရာမွပင္ ထ၍ လင္းသဒၵါကို ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ သူတုိ႔ဘ၀တြင္ ႏြယ္ၿငိမ္း၏ တက္ကီလာခြက္အျပည့္ကို တခါတည္းကုန္ေအာင္ ေသာက္ႏိုင္သူ မေတြ႔ဖူးခဲ့။ “ကဲ .. ရွင္ေက်နပ္ၿပီလား .. မေက်နပ္ရင္ျပန္စမယ္ .. ဆိုင္ရွင္ေနာက္တစ္ခြက္ ..“ “၀ိုး … ၀ိုး … ေတာ္ၿပီ … လင္းသဒၵါ .. မမတို႔အခန္းျပန္ၿပီး နားရင္ေကာင္းမယ္ …“ အာေလးလွ်ာေလးသံ ေပါက္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ လင္းသဒၵါလက္က ခြက္ကို ဆြဲယူလိုက္ရင္း ကလ်ာဏီ ထိန္းကာေခၚသည္။ လင္းသဒၵါက ကလ်ာဏီ၏ လက္ကို ပုတ္ထုတ္လိုက္သည္။ “ရတယ္ .. က်မဖာသာေလွ်ာက္မယ္ .. ရွင္တြဲစရာမလိုဘူး … ရွင္နဲ႔ သီဟ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္သာေနၾက ..“

ကလ်ာဏီႏွင့္ လင္းသဒၵါ အျပန္အလွန္ေျပာေနၾကသည္ကို ၾကည့္ရင္း သီဟ ငိုင္ေနမိသည္။ သူ ဒီညကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းရပါ့မလဲ။ ေကာင္မေခ်ာေလးႏွစ္ေယာက္ သူ႔ေဘးမွာ ရွိေနျခင္းသည္ မသိလွ်င္ သူကပင္ သရီးဆမ္းေလး ဆြဲေနသည္ဟု ထင္ၾကဦးမယ္။ တကယ့္လက္ေတြ႔တြင္ ဒီလိုျဖစ္ဖို႔ ေနေနသာသာ ေခါင္းေျခာက္၍ပင္ ရူးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနသည္။ သီဟ ခြက္ထဲတြင္ က်န္ေနေသာ တက္ကီလာကို ေမာ့ေသာက္သည္။ “ခင္ဗ်ားတို႔ စိတ္၀င္စားတယ္ဆိုရင္ … က်ဳပ္တစ္ခု လမ္းညႊန္ပါရေစ … “ ဆိုင္ရွင္လူ၀ႀကီးထံမွ စကားသံေၾကာင့္ သူတို႔သံုးေယာက္လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ “က်ဳပ္တို႔ဆိုင္ရဲ ႔ေရွ႔ကလမ္းမွာ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲတစ္ခုရွိတယ္ .. ဆပ္ကပ္သေဘာမ်ဳိးကပြဲတစ္ခုရွိတယ္ .. အဲဒါ စိတ္၀င္စားရင္ သြားၾကည့္လို႕ရတယ္ .. က်ဳပ္ဆီမွာ လက္မွတ္သံုးေစာင္ပိုေနတယ္ .. ေဟာဒီက မိန္းကေလးရဲ ႔အေသာက္စြမ္းရည္ကို က်ဳပ္ေလးစားလို႔ပါ ..“ လူ၀ႀကီးက ဘားေကာင္တာေအာက္က တစ္စံုတစ္ခုကို လက္ႏွင့္ႏိႈက္ယူသည္။ အနီေရာင္စကၠဴျဖတ္ပိုင္းေလး သံုးခု။ သူတို႔ သံုးေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ၊ တစ္ေယာက္ၾကည့္သည္။ သီဟ ဒါလဲ မဆိုးဟု ေတြးမိသည္။ အခုေနတြင္ ဘယ္အခန္း၀င္အိပ္ရမလဲ မသိတာထက္စာရင္ ပြဲသြားၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ကုန္တာကမွ ေတာ္ေသးသည္။ သူေတြးသလို လင္းသဒၵါလဲ ေတြးသည္ထင္သည္။ သူမကပင္ ဦးေအာင္ လက္မွတ္ေတြကို ေကာက္ယူလိုက္ေတာ့သည္။

ည၏ အေမွာင္သည္ ႏြယ္ၿငိမ္းၿမိဳ ႔ေလးထဲသို႔ တိတ္တဆိတ္ႏွင့္ ၀င္ေရာက္ေနရာယူခဲ့ေခ်ၿပီ။ သီဟတို႔ သံုးေယာက္ ပစၥည္းပစၥယေတြ သိမ္းဆည္းၿပီး အခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာခ်ိန္တြင္ အေစာတုန္းက စည္းကားေနေသာ စားေသာက္ခန္း၌ လူအနည္းအက်ဥ္းသာ က်န္ေတာ့ေလသည္။ ဆိုင္ရွင္လူ၀ႀကီး ညႊန္းဆိုခဲ့ေသာ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲဆိုတာကို ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားေတြ သြားေနၾကတာ ျဖစ္ရမည္။ ကလ်ာဏီက ဦးေဆာင္၍ပင္ သူတို႔သံုးေယာက္ ဆိုင္ထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ လုပ္မည့္ေနရာကို ထူးထူးေထြေထြ ရွာေဖြဖို႔ မလုိေတာ့ပါ။ ကိုယ့္အစုႏွင့္ကိုယ္ သြားေနၾကေသာ ၿမိဳ ႔ခံေတြေနာက္မွ လိုက္လာယံုႏွင့္ သူတို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။

ေဖ်ာ္ေျဖပြဲသည္ အားကစားကြင္းလိုမ်ဳိး အသြင္ရွိေသာ ကြင္းျပင္ႀကီးတစ္ခုထဲ၌ က်င္းပတာျဖစ္သည္။ ကြင္းႀကီးနား နီးလာသည္ႏွင့္အမွ် အထဲမွ ေဖ်ာ္ေျဖတီးခတ္ေနေသာ အသံမ်ားႏွင့္ ပြဲလာပရိတ္သတ္တို႔၏ အသံမ်ားကို ၾကားလာရသည္။ သီဟ ဂိတ္ေပါက္၀ဟု ထင္ရေသာ မုဒ္ဦးတြင္ ေထာင္ထားေသာ ပိုစတာကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ျမင္ရိုင္းမ်ား ေျပးေနသည့္ပံုကို သရုပ္က်စြာေရးဆြဲထားၿပီး ဆပ္ကပ္မယ္ဟုထင္ရေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က ႀကိမ္ကြင္းကိုကိုင္ကာ ခါးေထာက္ရပ္ေနသည္။

“ေအာ္ ..တျခားမွတ္လို႔ ျမင္ရိုင္းကပြဲကိုး .. အဲဒါၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္ ..“ “ဟုတ္လား …“ ကလ်ာဏီက သူ႔နားကို ကပ္ကာ ေျပာသည္။ သီဟ ကလ်ာဏီအား အလိုက္အထိုက္သာ ျပန္ေျပာမိသည္။ တကယ္တမ္းေျပာရလွ်င္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္၀င္စားမႈ သိပ္မရွိ။ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က ၾကည့္ခ်င္သည္ဆို၍သာ သူက အေဖာ္လိုက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔သေဘာႏွင့္သာဆိုလွ်င္ သူမတို႔ ၾကည့္ေနတုန္း အခန္းထဲမွာ နားေနၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ျပန္လာလွ်င္ သူက အျပင္မွာ ထြက္ကာေနလိုက္ခ်င္သည္။ ေျပာရလွ်င္ ကလ်ာဏီႏွင့္ တစ္ခန္းထဲ အတူေနဖို႔အေရးကို ေနာက္ေက်ာမလံုျဖစ္ေနသည္။ ကလ်ာဏီေရာ၊ လင္းသဒၵါပါ ဘာျဖစ္လို႔ မိန္းကေလးအခ်င္းခ်င္း အတူတူ မအိပ္ႏိုင္တာကိုလဲ သူစဥ္းစားမရ။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခက္သည့္ ျပသနာပင္။

သီဟ ေခါင္းထဲရွိ အေတြးက ဒါတြင္ပဲလားဆိုေတာ့လဲ မဟုတ္ေသး။ အခုထက္ထိ သတင္းအစအန မရေသးေသာ ယမရာဇာအေၾကာင္းကလဲ ရွိေနသည္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ ကလ်ာဏီဦးေဆာင္ရာသို႔သာ လိုက္ခဲ့ရသည္။ သူမကိုယ္တိုင္ကလဲ ယမရာဇာရွိသည္ ဆိုေသာေနရာကို တိတိက်က်သိသည္ မဟုတ္။ ပစၥလက္ေတာအုပ္ (Dark Forest) ဟု ေခၚေသာ ေနရာတြင္ ယမရာဇာရွိတတ္သည္ဆိုတာသာ သိထားသည္။ ထို Dark Forest ဘယ္ေနရာတြင္ ရွိလဲဆိုတာကို သီဟ ေမးေတာ့လဲ သူမ မေျဖႏိုင္။ ႏြယ္ၿငိမ္းၿမိဳ႔၏ ေျမာက္ဘက္အရပ္တြင္ရွိသည္ဆို၍ သူတို႔ ဒီကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။ ကလ်ာဏီ သူ႔ကို ေဖ်ာင္းဖ်သည္က ယမရာဇာကိုရွာဖို႔ စိတ္မပူရန္ျဖစ္ၿပီး၊ ေတြ႔ခ်ိန္တန္လွ်င္ ေတြ႔ကိုေတြ႔ရမည္ဟု ဆိုသည္။ သီဟသာ ဒ႑ာရီလာ သူရဲေကာင္းျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ယမရာဇာကပင္ ျပန္လိုက္ရွာမွာ ေသခ်ာသည္ဟု သူမေျပာခဲ့သည္။ အင္း … ဒ႑ာရီလာ သူရဲေကာင္း။ သူရဲေကာင္းဆိုလို႔ သူ ရာဇ၀င္ထဲက က်န္စစ္သားမ်ား ျပန္၀င္စားတာလား။ က်န္စစ္သားတုန္းကေတာ့ မိန္းမေလးေယာက္ရသည္။ သူကေတာ့ အခုႏွစ္ေယာက္ထဲႏွင့္ေတာင္ တိုင္ပတ္ေနသည္။

“ရႊီး .. ေျဖာင္း .. ေျဖာင္း ..“ ပရိသတ္ဆီမွ လက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းေၾကာင့္ သီဟ မ်က္စိက သူ႔ေရွ႔ရွိ စတိတ္ဆီသို႔ ျပန္ေရာက္သည္။ ျမင္းရိုင္းမ်ဳိးစံုသည္ ကြင္းျပင္ႀကီးကို ျဖတ္ကာ ေျပးလာၾကၿပီး မီးထိန္ထိန္ထြန္းထားေသာ စတိတ္နား၌ ညီညီညာညာရပ္ေနၾကသည္။ ထိန္းေက်ာင္းသူမပါပဲ ျမင္းေတြခ်ည္းသပ္သပ္ တန္းစီကာ ရပ္ေနမႈေၾကာင့္ ပရိတ္သတ္က သေဘာက်ကာ လက္ခုပ္တီးျခင္းျဖစ္သည္။ ပရိတ္သတ္ လက္ခုပ္သံစဲခါနီးတြင္မွ အျဖဴေရာင္ႏွင့္ အနက္ေရာင္ျမင္းတစ္စီးစီက ကြင္း၏ ဘယ္ဘက္ႏွင့္ ညာဘက္ေထာင့္မွ ေျပးထြက္လာၾကသည္။ ထိုျမင္းမ်ားေပၚတြင္ ဆပ္ကပ္ေမာင္မယ္ဟု ထင္ရေသာ စံုတြဲက မတ္တပ္ရပ္ကာ လက္လြတ္စီးရင္းလုိက္ပါလာသည္။ တန္႔သြားမလိုျဖစ္ေသာ ပရိတ္သတ္၏ လက္ခုပ္သံက ျပန္လည္၍ ဆူညံစြာထြက္သည္။ သီဟကိုယ္တိုင္လဲ ျမင္းစီးသမားႏွစ္ဦး၏ စြမ္းရည္ကို အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ၿပီး လက္ခုပ္တီးမိသည္။

ျမင္းရိုင္းကပြဲ၏ ေဖ်ာ္ေျဖမႈက အဆင့္အတန္းျမင့္လွသည္။ စိတ္မပါတပါျဖစ္ခဲ့ေသာ သီဟပင္လွ်င္ က်န္တာေတြကို ေမ့ကာ ဆပ္ကပ္သမားမ်ား၏ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ ျပသခ်က္မ်ားကို အားေပးကာ ၾကည့္ေနမိသည္။ သီဟ စိတ္၀င္အစားဆံုးက ေခါင္းေဆာင္ဆပ္ကပ္မယ္ဟုထင္ရေသာ အမ်ဳိးသမီး၏ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထုိအမ်ဳိးသမီးသည္ ျပပြဲ၏ သံုးခ်ဳိးႏွစ္ခ်ဳိးေသာ အခ်ိန္ေလာက္မွ ၀င္ေရာက္တင္ဆက္တာျဖစ္သည္။ ေကာင္းဘြိဳင္လိုမ်ဳိး ၀တ္စံုႏွင့္ ထိုဆပ္ကပ္မယ္ ၀င္လာကတည္းက သီဟ မုဒ္ဦးရွိ ပိုစတာပံုကို ျပန္ျမင္ေယာင္သည္။ ၀တ္ထားသည့္အ၀တ္အစားႏွင့္ အဆင္အျပင္အရ ထိုအမ်ဳိးသမီး၏ပံုကုိ ေရးဆြဲထားမွန္းသိသာသည္။ မိန္းမေခ်ာတစ္ဦးဟု သတ္မွတ္ရမည့္ သူမသည္ သီဟတို႔ အသက္အရြယ္ေလာက္ပဲ ရွိေပလိမ့္မည္။ ခါးလယ္ေလာက္ရွည္ေသာဆံပင္ကို က်စ္ဆံၿမီးႏွစ္ေခ်ာင္းက်စ္ထားသျဖင့္ သူမစီးလာေသာ ျမင္း၏ခုန္ေပါက္မႈအတိုင္း ထိုက်စ္ဆံၿမီးႏွစ္ေခ်ာင္းက ေက်ာေပၚတြင္ ခုန္ေပါက္ေနသည္။ ၀တ္ထားသည့္ ေဘာင္းဘီရွည္က ဂ်င္းေဘာင္းဘီလို အသားကပ္အမ်ဳိးအစားျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္း၏ အခ်ဳိးက်လွမႈကို လွစ္ဟျပေနၿပီးသားျဖစ္သည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ သူမစတိုင္ႏွင့္ သူမျပသေသာ စတန္႔မ်ားက လိုက္ဖက္လွသည္။ သီဟ အႀကိဳက္ဆံုးက ျမင္းႏွစ္ေကာင္၏ ေက်ာကုန္းေပၚတြင္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္စီတင္၍ ဒုန္းဆိုင္းစီးျပျခင္းျဖစ္သည္။ ျမင္းရိုင္းကပြဲ၏ ပရိတ္သတ္လက္ခုပ္သံအရဆံုးသူသည္လဲ သူမသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။

“ကဲ .. ပြဲၿပီးၿပီဆိုေတာ့ မမတို႔ ျပန္နားၾကရေအာင္ ..“ ကလ်ာဏီ၏ စကားကို ဘယ္သူမွ မျငင္းေတာ့ပဲ သူတို႔သံုးေယာက္တည္းခိုခန္း ရွိရာသို႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ပြဲအရွိန္ေၾကာင့္ပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ပဲမို႔လား မသိ သံုးဦးစလံုး စကားဟူ၍ မည္မည္ရရ မေျပာျဖစ္ၾက။ တည္းခိုေဆာင္သို႔ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ႏွင့္ပင္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ စားေသာက္ခန္းကို အျဖတ္တြင္ ကလ်ာဏီက ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္မသိ။ ဘားေကာင္တာတြင္ သူမ ခဏေနခဲ့ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ သူမ လိုက္မလာျခင္းက ပိုေကာင္းသည္မို႔ သီဟ ထူးထူးေထြေထြေျပာမေနေတာ့ပဲ လင္းသဒၵါႏွင့္ အိပ္ခန္းေတြရွိရာ ဆိုင္ေနာက္ဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

ကလ်ာဏီ၏ အခန္းႏွင့္ လင္းသဒၵါအခန္းက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္သည္။ လင္းသဒၵါ သူမ အခန္း၀တံခါးကို ဖြင့္သည္။ ထို႔ေနာက္ သီဟကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အခန္းထဲ၀င္သြားသည္။ သီဟ သက္ျပင္းတစ္ခုကို က်ိတ္ကာခ်ရင္း ကလ်ာဏီႏွင့္ တစ္ညတာအတူ တည္းခိုရမည့္ အခန္းဆီသို႔ ၀င္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အခန္းထဲေရာက္လာသည့္တိုင္ ကုတင္ရွိရာသို႔ မသြားျဖစ္ပဲ အေပါက္၀၌ပင္ ရပ္ကာေနမိသည္။ တံခါး၀တြင္ သူ႔အား ေစာင္းငဲ့ၾကည့္သြားေသာ လင္းသဒၵါ၏ အၾကည့္ကို မ်က္စိထဲက မထြက္။ လက္က ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကို အလိုလိုႏိႈက္မိသြားသည္။ ပန္းႏုေရာင္လဲ့ေနေသာ လည္ဆြဲက သူလက္ထဲပါလာသည္။ သီဟ ရင္အုပ္တစ္ခုလံုး ေမာက္တက္လာသည္အထိ ေလကို၀ေအာင္ ရွဴသြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ လင္းသဒၵါ၏ အခန္းဆီသို႔ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။

“ေဒါက္ .. ေဒါက္ ..“ “၀င္ခဲ့ပါ ..“ သီဟ တံခါးကို တြန္းဖြင့္ကာ ၀င္လိုက္သည္။ ကုတင္ေပၚတြင္ ထိုင္၍ ေခါင္းၿဖီးေနသူ လင္းသဒၵါသည္ သီဟကို ျမင္သည္ႏွင့္ သူမလုပ္လက္စကို ရပ္ကာ ေမးေငါ့ၾကည့္သည္။ ေခါင္းရင္းျပတင္းေပါက္မွန္၌ ထင္ဟပ္ေနေသာ သူမ၏အရိပ္ကို ၾကည့္ရင္း ေခါင္းၿဖီးေနတာမို႔ အခုလိုလည္ျပန္အၾကည့္တြင္ သူမကိုယ္ကေလးအား ခါးေနရာမွ လိမ္ျပသလို ျဖစ္ေနသည္။ လင္းသဒၵါသည္ အိပ္စက္အနားယူဖို႔အတြက္ အသင့္ျပင္ထားမွန္း သိသာသည္။ သူမ၏ ဆာမူရိုင္း၀တ္စံုက ေျခရင္းက တန္းေပၚတြင္ ေခါက္လ်က္သားေရာက္ေနသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူမ၏ အေပၚပိုင္းတြင္ ဘာအ၀တ္အစားမွ မရွိ။ ကိုယ္အေရွ႔ပိုင္းတြင္ ဖားလ်ားခ်ထားေသာ ဆံပင္ေၾကာင့္သာ မဟုတ္လွ်င္ ေရႊရင္အစံုကို ျမင္ေနရႏိုင္သည္။ သီဟစိတ္ထဲတြင္ ၀ံပုေလြရြာတုန္းက မသူဇာ၏ အိမ္တြင္ သူေရခ်ဳိးေနတုန္း လင္းသဒၵါႏွင့္တိုးသည့္ အျဖစ္ကို ေျပးျမင္ေယာင္သည္။

“သီဟ .. ဘာလိုလို႔လဲ ..“ “အင္း … ဘာ .. ဘာ မွ မလိုပါဘူး .. တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က သဒၵါကို ေပးခ်င္တာပါ ..“ သီဟ လက္ထဲမွ လည္ဆြဲကို ထုတ္ျပၿပီး လင္းသဒၵါရွိရာသို႔ တိုးလာသည္။ ကုတင္ေခါင္ရင္းတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ မီးအိမ္၏ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ပန္းေရာင္ေက်ာက္ကတလဲ့လဲ့ ေတာက္ပေနသည္။ “လွ .. လွတယ္ !!! . အရမ္းလွတာပဲ သီဟ ..“ “ဟုတ္တယ္ .. ညေနတုန္းက ေစ်းတန္းမွာ ေတြ႔တာ .. ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း သဒၵါကို သတိရလို႔ ..“ “ဟုတ္လား …“

လင္းသဒၵါ၏ အသံက ႏူးညံ့မႈအျပည့္ႏွင့့္ျဖစ္ေနသည္။ လက္ထဲရွိဘီးကို ကုတင္ေပၚတင္လိုက္ၿပီး ၿဖီးလက္စဆံပင္ေတြကို အေရွ႔ဘက္သို႔ ပင့္ကာသိမ္းေပးသည္။ ၀င္း၀ါလွေသာ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့က အရွင္းသားေပၚလာသည္။ သီဟ အလိုက္တသိႏွင့္ လည္ဆြဲ၏ ႀကိဳးစႏွစ္ဖက္ကို တစ္ဖက္စီကကိုင္ၿပီး သူမ၏လည္တိုင္ေနာက္တြင္ ခ်ည္ေပးသည္။ လူခ်င္းနီးကပ္သြားသည့္အေလ်ာက္ လင္းသဒၵါဆီမွ သင္းပ်ံ ႔ေသာကိုယ္သင္းနံ႔ကို သူရႈရႈိက္မိသည္။ သီဟရင္ခုန္ႏႈန္း ျမန္လာသည္။ ႀကိဳးစႏွစ္ခုကို ၿမဲေအာင္ထံုးၿပီးခ်ိန္တြင္ သူ႔လက္က မသိမသာတုန္ရင္လို႔ေနသည္။

“လွလား ..“ ကိုယ္ကိုသူ႔ဘက္လွည့္ကာ ေမးသည့္ လင္းသဒၵါ၏ အေမးကို သူမေျဖႏိုင္။ မ်က္စိက မို႔၀န္းေနသာရင္ႏွစ္မႊာ၏ အလယ္တြင္ လင္းလဲ့ေနေသာ လည္ဆြဲေက်ာက္ဆီ ေရာက္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဒါက ခနျဖစ္သည္။ သီဟ အၾကည့္က စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ေနရာေျပာင္းသြားသည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္သတိရသည့္အခ်ိန္တြင္မူ သီဟ ေခါင္းကိုမသိမသာခါမိၿပီး ေနရာမွထဖို႔ျပင္သည္။ “သီဟ .. ခန “ လင္းသဒၵါ၏ လက္က သူ႔လက္ေမာင္းကို ဆြဲထားသည္။ သီဟ သူမကို ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ လင္းသဒၵါ မ်က္လံုး၀ါ၀ါေလးသည္ အေရာင္ေတာက္ကာ အရည္ၾကည္လဲ့ေနသည္။ သူမ၏ ဒီလိုအသြင္အျပင္ကို သီဟ ျမင္ဖူးခဲ့သည္။ ၀ံပုေလြရြာမွ မခြာခင္ ညကျဖစ္သည္။ လင္းသဒၵါ၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးက တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနသည္။

“သ .. သဒၵါ … “ သီဟႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ သီးသန္႔ေတြ႔လွ်င္ ေျပာဖို႔ စကားေတြကို လင္းသဒၵါ စဥ္းစားခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္တြင္ သူမႏႈတ္မွ ဘာစကားမွ ရွာလို႔မရျဖစ္ေနသည္။ ရင္ႏွင့္အမွ် စကားေတြျပည့္ေနပါလွ်က္ ဘာစကားကို ဆိုရမွန္းမသိ။ လင္းသဒၵါ .. နင္ ငတံုးမပဲ။ ရွင့္ကို သဒၵါ ခ်စ္ေနဆဲပဲလို႔ ေျပာလိုက္ပါေတာ့လား။ သူမအတြင္းစိတ္က ဘယ္လိုပဲ တိုက္တြန္းေနေန ရင္ထဲကအခ်စ္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဖို႔ ခဲယဥ္းေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ သူမ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွဴသြင္းၿပီး … “သီ .. သီဟ … ကို … သဒၵါ ေတာင္း .. ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္ .. သဒၵါ သီဟကို အျပစ္တင္မိတယ္ ..“ “ရပါတယ္ သဒၵါ ..“ “သီဟ သဒၵါကို စိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲလား … တကယ္ဆို .. သဒၵါ သီဟ .. ကို ..“ “ေဟး … သီဟ က ဒီေရာက္ေနတာကိုး ..“

အေရးေကာင္းတုန္း ဒိန္းေဒါင္းဖ်က္သည္။ အခန္း၀မွ ကလ်ာဏီေပၚလာသည္။ ေပၚလာယံုမက သီဟဟထားခဲ့ေသာ တံခါးကို တြန္းဖြင့္၍ပင္ ၀င္လာသည္။ ကုတင္ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လွမ္း၀င္လာသည္တြင္ အေပၚပိုင္းတစ္ခုလံုး ဟင္းလင္းျဖစ္ေနေသာ လင္းသဒၵါ၏ အေျခအေနကို သူမျမင္သြားသည္။

“သီဟ .. ရွင္တို႔ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ ??? ..“ “ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး … စကားေျပာေနၾကတာ ..“ “အယ္ .. လွလိုက္တဲ့ လည္ဆြဲပါလား ..“ ကလ်ာဏီ၏ မေက်မနပ္စကားသံသည္ လင္းသဒၵါလည္တိုင္ရွိ လည္ဆြဲကို ျမင္သည္ေၾကာင့္ ေလသံေျပာင္းသြားသည္။ “ဟုတ္တယ္ .. သီဟ ေပးတာ ..“ ဖြင့္ဟ၀န္ခံေသာ လင္းသဒၵါစကားေၾကာင့္ ကလ်ာဏီ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္မည္မွန္း သီဟ မခန္႔မွန္းတတ္ပါ။ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ အခ်င္းမ်ားၾကလွ်င္ ဖ်န္ေျဖဖို႔ေတာ့ သူက အသင့္ျပင္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ သူထင္သလို ကလ်ာဏီ မျဖစ္ပါ။ ေအးေအးသက္သက္စြာႏွင့္ လင္းသဒၵါဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ၀င္းလဲ့ေနေသာလည္ဆြဲကို ကိုင္ၾကည့္သည္။ လင္းသဒၵါ၏ အေရွ႔ပိုင္းက အျပဳးသားျဖစ္ေနေသာ္လဲ ဒီတစ္ခါေတာ့ သီဟ မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္တင္းထားရသည္။

“လွတယ္ .. ညီမနဲ႔ လိုက္တယ္ .. သီဟ မဆိုးဘူး … ေရြးတတ္သားပဲ ..“ “ေက်းဇူး .. မကလ်ာ ..“ “အိုကြာ .. မလိုပါဘူး .. တကယ္လိုက္လို႔ လိုက္တယ္ေျပာတာပဲ .. ကဲ .. သီဟ .. စကားေျပာလို႔ၿပီးၿပီဆိုရင္ မမတို႔ နားၾကရေအာင္ ..“ “ဟို .. ဟိုေလ ..“ “လာပါကြာ .. သီဟကလဲ .. မမ တိုင္ပင္စရာရွိလို႔ပါ ..“ သီဟ လက္ေမာင္းကို ဖမ္းခ်ိတ္ကာ ဆြဲေခၚသြားမႈေၾကာင့္ သူျငင္းဆန္လို႔မရေတာ့ပဲ ကလ်ာဏီအခန္းဘက္သို႔ ျပန္ပါသြားသည္။ လင္းသဒၵါက တစ္ခုခုေျပာမည့္ဟန္ျဖင့္ ပါးစပ္ဟတုန္းရွိေသးသည္။ ကလ်ာဏီက သီဟကို အခန္းထဲဆြဲသြင္းကာ တံခါး ပိတ္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ လင္းသဒၵါတစ္ေယာက္ ငိုင္လ်က္သာ က်န္ေနခဲ့ေတာ့သည္။

“မမ … ဘာေျပာခ်င္ ?? .. အြတ္ ..“ သီဟ စကားဆံုးေအာင္ ေျပာခြင့္မရလိုက္။ ကလ်ာဏီ၏ ႏႈတ္ခမ္းက သူ႔ဆီသို႔ မြတ္သိပ္စြာရာက္လာသည္။ သီဟ မ်က္လံုးျပဴးသြားရသည္။ တျခားဘက္ခန္းတြင္ လင္းသဒၵါရွိေနသည္ဆိုေသာအသိေၾကာင့္ သူဘယ္လိုတံု႔ျပန္ရမွန္း မသိ။

သီဟ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ကလ်ာဏီကေတာ့ သြက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းထပ္ကာ မလြတ္တမ္းနမ္းေနရင္းမွ သူမအ၀တ္အစားေတြကို ခြ်တ္သည္။ အ၀တ္ေတြအကုန္လံုး ေျခရင္းမွာ ပံုသြားသည္။ အ၀တ္ေတြႏွင့္လြတ္ေအာင္ သီဟကို ကိုယ္ခ်င္းတြန္း၍ ေနရာေရႊ႔လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ကလ်ာဏီက သူ႔ေရွ ႔တြင္ ဒူးေထာက္ကာ ထုိင္ခ်သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို လက္က သီဟ ေဘာင္းဘီခါးပတ္ဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ “မမ .. စကားေျပာမယ္ဆို …“ “ေျပာမယ္ … ဒါေပမယ့္ သီဟနဲ႔ မဟုတ္ဘူး .. သူနဲ႔ ..“ “မ .. မဟုတ္ဘူး .. မမ .. သဒၵါ .. က် .. က်ေနာ္တို႔ကို ၾကား .. သြား … အိုး .. ရွစ္ …“ အငမ္းမရ ငံုကာ စုပ္လုိက္ေသာ ကလ်ာဏီ၏ အေတြ႔ေၾကာင့္ သီဟ ခါးေရာ၊ ေခါင္းပါ တခါထဲ ေကာ့တက္သည္။ ေတာင္ထိပ္ရွိ ဂူထဲမွကတည္းက ကလ်ာဏီ လွ်ာစြမ္း ဘယ္ေလာက္ရွိသည္ကို သီဟ သိခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ စိတ္ပါသည္၊ မပါသည္ အျငင္းပြားစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့။ ကလ်ာဏီ ပါးစပ္ထဲတြင္ တင္းမာတက္လာေသာ သူ႔လိင္တံက သက္ေသျပၿပီးသား ျဖစ္သည္။

သီဟ စိတ္တင္းထားသည့္တိုင္ေအာင္ ကလ်ာဏီ လိင္တံထိပ္ဖူးေအာက္ကို လွ်ာႏွင့္ထိုးဆြခ်ိန္တြင္ မေအာင့္ႏိုင္ပဲ “အီး“ခနဲ ညည္းမိသည္။ က်င္ခနဲတက္လာသည့္ အရသာေၾကာင့္ ဒူးပင္ေခြခ်င္သလို ျဖစ္သည္။ ကလ်ာဏီ ေခါင္းကို အျမန္ဖမ္းဆြဲကာ ထိန္းလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ ျပဳမူမႈက ကလ်ာဏီ ပါးစပ္ထဲသို႔ လိင္တံအား ဖိသြင္းသလိုျဖစ္ၿပီး ထိပ္ဖူးက လည္ေခ်ာင္းထဲအထိ ေရာက္သည္။ လည္ေခ်ာင္းသား အိအိေလးမ်ားကို ထိုးမိသည္ႏွင့္ သီဟ ကလ်ာဏီအတြက္ စိုးရိမ္သြားသည္။ ကမန္းကတမ္း ျပန္ဆြဲထုတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကလ်ာဏီက ဆြဲထုတ္မခံပါ။ သီဟ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွင့္ကုတ္ကာ ဆြဲၿပီး ျပန္ေဆာင့္သြင္းသည္။ သူမႏႈတ္ခမ္းကို အတင္းစုကာ ထားၿပီး ပိုက္ႏွင့္အေအးစုပ္ေသာက္သလို အားကုန္စုပ္သည္။

“မမ … အီးးးးးးးးး ….. “ သီဟ အံႀကိတ္ထားသည့္ၾကားမွ အသံထြက္ေအာင္ကို ညည္းရျပန္သည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ကလ်ာဏီက တမင္တကာမ်ား အစြမ္းျပကာ လုပ္ေနသည္ဟုေတာင္ ထင္ျမင္မိသည္။ လင္းသဒၵါကို သူဂရုစိုက္မႈျပသည့္အတြက္ သူမ အတြင္းစိတ္က မေက်နပ္သည္ကို ျပန္ကလဲ့စားေခ်သည္မ်ားလား မသိ။

“အီး …“ ကလ်ာဏီလက္တစ္ဖက္က ေဂြးဥေတြကို ကိုင္ကာ ေဆာ့ေပးလိုက္သည္တြင္ သီဟ ဒုတိယတစ္ႀကိမ္ အသံထြက္၍ ညည္းရျပန္သည္။ ကလ်ာဏီသည္ သူမေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း တကယ္ကို သူ႔လိင္တံႏွင့္ စကားေျပာေနေခ်ၿပီ။ ဘယ္စကားေတြမွန္းေတာ့မသိ။ လိင္တံလံုးပတ္တေလွ်ာက္ ရစ္ပတ္ဆြဲယူကာ လႈပ္ရွားေနသည့္ လွ်ာေၾကာင့္ သီဟ အေၾကာအခ်င္ေတြ ၿဖိဳးၿဖိဳးျဖန္းျဖန္း ျဖစ္ကုန္သည္။

“မမ .. က် .. က်ေနာ္ မရေတာ့ဘူး ..ၿပီး .. ၿပီးေတာ့မယ္ “ “ျပြတ္“ ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ကလ်ာဏီပါးစပ္ထဲမွ လိင္တံႀကီးက တံေတြးအရႊဲသားႏွင့္ ထြက္လာသည္။ အရွိန္အျမင့္ဆံုး ေရာက္ခါနီးဆဲဆဲမို႔ သံေခ်ာင္းႀကီးတစ္ခုလိုပင္ မာတင္းေနသည္။ ကလ်ာဏီက ထိုင္ေနရာမွ ဆတ္ခနဲထၿပီး သီဟ၏ ရင္ပတ္ႀကီးကို တြန္းထုတ္သည္။ ေနာက္ဘက္ရွိ ကုတင္ေပၚသို႔ သီဟ ဖင္ထုိင္လ်က္သားက်သည္။ “မမ အထဲမွာပဲ ၿပီးလိုက္ .. အဆံုးထိေရာက္ေအာင္ ထည့္ၿပီးမွေနာ္ ..“ ခြ်ဲခြ်ဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ ကလ်ာဏီ စကားက မီးေလာင္ရာ ေလပင့္သည္။ ထို႔အျပင္ ရိုးရိုးတန္းတန္း စကားဆိုယံုသာမက။ ကႏြဲ႔ကလ်ႏွင့္ ကိုယ္ကို ယိမ္းကာအနားတိုးလာရင္း သီဟ ေဘးနားမွ ျဖတ္၍ ကုတင္ေပၚသို႔ တက္သည္။

“ဘယ္လိုလဲ .. ဒီလိုဆို အဆင္ေျပလား ..“ “ဟာ !!! … မ .. မမ ..“ ကလ်ာဏီ၏ ပံုစံကိုၾကည့္ကာ သီဟ မ်က္လံုးက ပုဇြန္လိုျဖစ္သြားသည္။ ခါးကေလးကိုခြက္ကာ ေလးဘက္ေထာက္ထားရင္းမွ ဘယ္လိုရွိစ ဆိုသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ကလ်ာဏီက သူ႔ကို လည္ျပန္ၾကည့္သည္။ သီဟ ဦးေႏွာက္က အလုပ္မလုပ္ေတာ့ပါ။ အခုအခ်ိန္တြင္ အလုပ္လုပ္သည္က ေအာက္ကေကာင္ပဲျဖစ္သည္။ အေနာက္တိုင္းဘာသာစကားတြင္ ေယာက်္ားေလးမ်ားသည္ အေပၚကေခါင္းထက္ ေအာက္ကေခါင္းႏွင့္ ေတြးၾကတာပိုမ်ားသည္ဟု ဆိုထားသည္။ သီဟလဲ ထိုေခါင္းနဲ႔ပဲ ေတြးတတ္ေတာ့သည္။ ျဖဴေဖြးေနေသာ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ခုၾကားမွ ေဖာင္းျပဴထြက္ေနေသာ ေနရာသို႔ ထိုေခါင္းက ခ်ဥ္းကပ္သည္။

ကလ်ာဏီ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆႏၵျပင္းျပေနသည္ မသိ။ ထိပ္ဖူးေလးပဲ သြင္းရေသးသည္။ သူမ၏ အတြင္းသားေတြက ပြစိပြစိႏွင့္ စုပ္ယူဖ်စ္ညွစ္သည္။ အႏွီ အရသာ၏ ဆြဲေခၚမႈေနာက္သို႔ သီဟ လူေရာ၊ -ီးပါ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သည္။ တင္းရင္းေနေသာ ဖင္သားႀကီးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္၍ လိင္တံကို ထပ္သြင္းသည္။ အတြင္းသားေတြေရာ၊ အကြဲေၾကာင္းေအာက္ေျခနားက အေစ့ေလးကိုပါ မိမိရရပြတ္တိုက္ၿပီး လိင္တံက အဆံုးထိေရာက္သြားသည္။

“အား ..“ “အီး …“ ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းေမာ့ကာပင္ ညည္းမိသည္။ သီဟ လိင္တံကို ျပန္ဆြဲထုတ္ဖို႕ ႀကိဳးစားသည္။ သူႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္အျဖစ္ ကလ်ာဏီက အတြင္းသားေတြကို ညွစ္၍ ျပန္ဆြဲသြင္းသည္။ ဒစ္ဖ်ားအထိေရာက္ေအာင္ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းဆြဲထုတ္ရသည္။ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္၀င္ေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီး သူမဆီမွ တစ္လက္မခ်င္း ထြက္ခြာသြားသည္ကို ကလ်ာဏီသိသည္။ ရင္ထဲမွာ မခ်င့္မရဲျဖစ္မိသည္။ ျမန္ျမန္ျပန္၀င္လာပါေစဟု ဆုေတာင္းရင္း ခါးကေလးကို ခြက္ႏိုင္သမွ်ခြက္ထားၿပီး တင္ပါးေတြကို ေကာ့တင္ကာေပးသည္။ ကလ်ာဏီ ဆုေတာင္းျပည့္ပါသည္။ ထိပ္ဖ်ားသာ က်န္ေတာ့သည့္အခ်ိန္တြင္ သီဟလိင္တံက သူ႔ရိုင္ဖယ္က်ည္ဆံလိုပင္ တရွိန္ထိုး ေျပး၀င္လာသည္။ ေမွးစင္းကာ က်ေနေသာ ကလ်ာဏီ မ်က္လံုးထဲတြင္ ဘာျမင္လို႔ျမင္မွန္း မသိေတာ့။ ေဆြမ်ဳိးေမ့ေအာင္ ေကာင္းလွသည့္ အရသာတြင္ သူမ ႏွစ္ေမ်ာေပ်ာ္၀င္သြားသည္။

“ေဆာင့္ … ေဆာင့္ … သီဟ … အင္း … အီး ..“ သီဟလက္ႏွစ္ဖက္က ကလ်ာဏီ၏ ခါးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ဇာတ္လမ္းမစခင္တုန္းကေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ လင္းသဒၵါရွိေသးသည္။ ေျပာရလွ်င္ ယမရာဇာပင္ ရွိခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္တြင္မူ သူ႔အာရံုထဲ၌ တျခားဘာမွ မရွိေတာ့ပဲ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းကို တန္ျပန္ပစ္ေဆာင့္ေပးေနေသာ ကလ်ာဏီသာ ရွိသည္။ ကလ်ာဏီဆိုလို႔ မွန္ေသးသည္ေတာ့မဟုတ္။ အရည္ေတြစိုရႊဲေနသည့္တိုင္ ရစ္ပတ္ကာဆြဲေနေသာ ကလ်ာဏီ၏ အဖုတ္ဟု ေျပာမွသာ မွန္မည္။ သီဟ စိတ္ထဲတြင္ ကလ်ာဏီ၏ အတြင္းသားေတြက သူ႔ကို challenge လုပ္ေနသည္ဟု ထင္သည္။ မွတ္ၿပီလား .. မွတ္ထားကြာဟု စိတ္က က်ိန္းေမာင္းရင္း ျဖဴေဖြးလွေသာ ကလ်ာဏီ တင္ပါးေအာက္ပိုင္း ရဲရဲနီတက္လာသည္အထိ အၾကမ္းပတမ္းေဆာင့္မိသည္။

“ေဆာင့္ … ေဆာင့္စမ္းပါ … သီဟ …အီး … ျပင္းျပင္း ေဆာင့္စမ္း .. ဟုတ္ .. ဟုတ္ၿပီ .. အဲဒီလို … အီး … “ သီဟတကိုယ္လံုး ေခြ်းေတြႏွင့္ ရႊဲနစ္ေနသည္။ ကလ်ာဏီ လိုလားေတာင့္တသည့္အတိုင္း အရွိန္ကုိျမွင့္၍ ေဆာင့္သည္။ ကလ်ာဏီက နဂါး၊ သူက လူျဖစ္ေသာ္လဲ အခုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ယုန္ေတြအလား ျဖစ္ကုန္သည္။ ယုန္ေတြလို -ိုးေနၾကသည္။ အသားခ်င္း ရိုက္ခတ္သံ၊ ႏႈတ္မွ မခ်ိမဆန္႔ညည္းသံေတြက ဆူညံေနသည္။ သိပ္ေတာ့မၾကာလိုက္ပါ။ ဆယ္မိနစ္သာသာခန္႔အေရာက္တြင္ သီဟလိင္တံက ပြင့္ထြက္ေတာ့မည့္ မီးသတ္ပိုက္ေခါင္းလို ေဖာင္းကားတက္လာသည္။ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ လိင္တံကိုအဆံုးထိေရာက္ေအာင္ ဖိသြင္းလိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သီဟ အရည္ေတြ ပန္းထုတ္လိုက္သည္။ သီဟႏွင့္ ၿပိဳင္တူ ကလ်ာဏီပါ ၿပီးသည္။ အေစာတုန္းက မုန္တိုင္းထန္ခဲ့ေသာ ကုတင္သည္လဲ အခုက်ေတာ့မွ အနားရသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ အနည္းငယ္ေပ်ာ့က်သြားၿပီျဖစ္ေသာ လိင္တံကို သီဟ ျပန္ဆြဲထုတ္သည္။ အဖုတ္၀မွ လိင္တံကြ်တ္သြားသည္ႏွင့္ ကလ်ာဏီက ကုန္းထားေနရာမွ ထၿပီး သီဟကို ဆြဲဖက္သည္။ သူမႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုျဖစ္သြားသည္ႏွင့္ သီဟရင္ခြင္ထဲတိုး၀င္ၿပီး သူ႔အား ေႏြးေထြးစြာ ဖက္ထားေလသည္။

“အရမ္းေကာင္းတာပဲ .. သီဟ ..“ “ဟုတ္တယ္ … က်ေနာ္လဲ တအားေကာင္းတယ္ ..“ “သီဟက အရမ္းလုပ္တတ္တာပဲ … မမရဲ ႔အေဖာ္ (mate) အေနနဲ႔ သီဟကို ေရြးလိုက္တာ မွန္သြားၿပီ .. ဟင္း.. ဟင္း ..“ ကလ်ာဏီႏႈတ္ဖ်ားမွ “အေဖာ္“ဆိုေသာ စကားေၾကာင့္ ကာမဆိပ္မႊန္ေနခဲ့သူ သီဟ လင္းသဒၵါကို ျပန္ေျပာင္းသတိရသည္။ လင္းသဒၵါလဲ သူ႕ကိုဒီလိုမ်ဳိး ၀ံပုေလြရြာတုန္းက ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ သူ႔ေဘးတြင္ ရွိေနေသာ ကလ်ာဏီကိုေက်ာ္ကာ အခန္းတံခါးဆီသို႔ ေယာင္ယမ္းၾကည့္မိသည္။ လင္းသဒၵါ သူမအခန္းထဲတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနပါေစဟု က်ိတ္ကာဆုေတာင္းသည္။ စိတ္ထဲမသက္မသာျဖစ္သြားသည့္အေလ်ာက္ အသက္ကို၀ေအာင္ ရွဴသြင္းၿပီး .. “မမက က်ေနာ့္ကိုလက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ ေတြးထားတာကိုး … မမ စဥ္းစားဖို႕ေမ့ေနတာလား .. ယမရာဇာနဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ပြဲမွာ က်ေနာ္ အသက္မေသဘူးပဲထားပါဦး … မမက ေနာက္ထပ္ အသက္ငါးရာ .. အင္း .. တစ္ေထာင္ေလာက္ အသာေလး ေနလို႔ရတယ္ .. က်ေနာ္က ေနာက္ထပ္ႏွစ္ငါးဆယ္ေတာင္ေနရပါ့မလား .. ေနရတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဆံျဖဴသြားက်ဳိးၿပီး မလုပ္ႏိုင္မကိုင္ႏိုင္ျဖစ္လာရင္ မမ က်ေနာ့္ကို လက္တြဲႏိုင္ပါဦးမလား …“

သီဟစကားကို ကလ်ာဏီဘယ္လိုေျဖရမည္မွန္းမသိ။ ျပည့္ျပည့္၀၀ၿပီးသြားသျဖင့္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ျဖစ္ေနေသာ အေပ်ာ္ေလးမ်ားပင္ ေပ်ာက္သြားမလိုျဖစ္သည္။ ေတြေ၀ေနသည့္ဟန္ေပါက္ေနေသာ သီဟ မ်က္လံုးေတြကို ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ၿပီးမွ ..

“အရမ္းႀကီး မေတြးပါနဲ႔ သီဟရယ္ .. မမတို႔ အဆင္ေျပေအာင္ ၾကည့္လုပ္လို႕ရမွာပါ .. ေနာက္ၿပီး ယမရာဇာနဲ႔တိုက္တဲ့ေနရာမွာ သီဟက ဘာျဖစ္လို႔ ရႈံးမယ္လို႔ တြက္ထားရတာလဲ .. စစ္မေရာက္ခင္ ျမားမကုန္ခ်င္စမ္းနဲ႔ .. မမတစ္ခုေျပာမယ္ .. မမကေတာ့ သီဟကိုယံုတယ္ .. သီဟ ယမရာဇာကို ႏိုင္ကိုႏိုင္ရမယ္ .. ယမရာဇာကို ရွင္းၿပီးသြားရင္လဲ သီဟအတြက္ မမကေတာ့ အဆင္သင့္ပဲ ..“ ကလ်ာဏီ စကားမဆက္ေသးပဲ ခနနားသည္။ သူမလက္တစ္ဖက္က သီဟေပါင္ၾကားဆီေရာက္လာၿပီး လိင္တံကိုဖမ္းကိုင္၍ ရြရြေလးတစ္ခ်က္ညွစ္သည္။ “ေဟာဒီက သီဟရဲ ႔ကိုယ္ပြားအတြက္လဲ အဆင္သင့္ပဲ .. ဂူက်ဥ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုေတာ့ မမ တတ္ႏိုင္ပါတယ္ .. ခစ္ .. ခစ္ .. “ “အာ .. မမကလဲ ..“ “မမက လဲမေနနဲ႔ .. ပင္ပန္းေနၿပီမွတ္လား .. အိပ္ေတာ့ ..“ “အင္း ..“

သီဟ ကလ်ာဏီေျပာသည့္အတိုင္း အိပ္ဖို႕ႀကိဳးစားသည္။ တကယ္လဲ သူ အနားယူဖို႔ လိုအပ္ေနပါသည္။ မ်က္ခြံေတြ တစစေလးလံေနၿပီမို႔ မ်က္လံုးေတြက အလိုလိုမွိတ္သြားသည္။ ကလ်ာဏီက သူ႔ရင္ခြင္ထဲတိုး၀င္လိုက္သည္ကိုေတာင္ သီဟ သတိမထားမိလိုက္။ အိပ္စက္ျခင္းဆီသို႔ မဆိုင္းမတြ သူေရာက္ရွိသြားသည္။

အေမွာင္ထုထဲသို႔ သီဟ ရုတ္ခ်ည္းျပဳတ္က်သြားသည္။ မည္သည့္ေနရာက ထြက္လာမွန္း မသိေသာ လက္မဲမဲႀကီးမ်ားက သူ႔ကို ဖမ္းဆြဲသည္။ ေၾကာက္အားလန္႔အားႏွင့္ သူရုန္းသည့္တိုင္ မလြတ္ႏိုင္။ ထိုလက္ေတြ၏ ခ်ဳပ္ကိုင္အားက တစတစႀကီးမားလာၿပီး သူ႔ကိုယ္ကို တစစီ ဆြဲျဖဳတ္ေနသလို ခံစားရသည္။ သီဟ တကိုယ္လံုးကို တြန္႔၍ရုန္းသည္။

သီဟ မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ ရုတ္ခ်ည္းပြင့္သည္။ ပထမဆံုး သတိထားမိသည္က သူ အိမ္မက္ဆိုး မက္ေနသည္ဆိုတာကို။ သူ႔ႏွလံုးခုန္သံသည္ ဒုန္းစိုင္းေျပးေနေသာ ျမင္းတစ္ေကာင္လို တဒုတ္ဒုတ္ႏွင့္ခုန္ေနၿပီး နဖူးေပၚတြင္လဲ ေခြ်းေစးေတြ စို႔နင့္ေနသည္။ သီဟ နဖူးကို လက္ျဖင့္အသာသုတ္သည္။ သူ႔ကိုယ္က အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားသြားလို႔ထင္သည္။ သူ႔ခါးကို ဖက္ထားရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ကလ်ာဏီထံမွ “အင္း“ ဆိုေသာ အသံကိုၾကားၿပီး ကိုယ္ကေလးတြန္႔သြားသည္။ သီဟ အသာၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ မ်က္လံုးကို ျပန္မွိတ္ၿပီး အိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ ထူးထူးဆန္းဆန္း အိပ္ေရး၀ေနသလို၊ မ်က္စိေၾကာင္ေနသလို ခံစားရၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။

ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ ကလ်ာဏီ မႏိုးသြားေအာင္ ကိုယ္ကိုေျဖးေျဖးခ်င္း ေရႊ႕၍ထသည္။ ကုတင္ေအာက္တြင္ ျပန္႔က်ဲေနေသာ အ၀တ္ေတြထဲမွ သူ႔အကၤ် ီနဲ႔ေဘာင္းဘီကို ေရြးယူသည္။ အသံမထြက္ေစရန္ သတိထားၿပီး ေျဖညင္းစြာ ၀တ္သည္။ အားလံုးၿပီးသြားေသာအခါ ပစၥတိုေသနတ္ကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ေရြးယူလိုက္ၿပီး ခါးၾကားထိုးကာ အျပင္ထြက္လာခဲ့သည္။ အေညာင္းေျပအညာေျပ လမ္းေလွ်ာက္မည္ဟု သူေတြးထားသည္။ အခန္းထဲမွ ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ စႀကၤ ံလမ္းရွိ temperature က ပို၍ နိမ့္က်ေနသည္ဟု သတိထားမိသည္။ ညဦးပိုင္းကလို မဟုတ္ပဲ ေအးျမျမေလးျဖစ္ေနေသာ အေျခအေနအရ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ အသာေလး ရွိေပလိမ့္မည္။

လင္းသဒၵါ၏ အခန္းဘက္သို႔ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ျဖစ္သည္။ ဘာသံမွ မၾကားရ။ သူမ အိပ္ေမာက်ေနလိမ့္မည္ထင္သည္။ လင္းသဒၵါအေၾကာင္း စဥ္းစားမိသည္ႏွင့္ သီဟ စိတ္ထဲတြင္ ေလးလံေနသလို ခံစားရသည္။ ကလ်ာဏီ သူ႔အား ဆြဲေခၚမသြားခင္တုန္းက လင္းသဒၵါသူ႔ကို တစ္ခုခုေျပာခ်င္ဟန္ ရွိသည္။ သူမ ဘာမ်ား ေျပာခ်င္တာပါလိမ့္။ သူမႏွင့္ သူၾကားမွ ၿပီးျပတ္ခဲ့ၿပီဆိုတာ သိသည့္တိုင္ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ။ သီဟ လင္းသဒၵါကို ရင္ထဲက ထုတ္ပစ္လို႔မရပါ။

သီဟ တည္းခိုခန္းအျပင္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ည၏ ေလျပည္သည္ လူသြားလူလာမရွိေသာ လမ္းမကိုျဖတ္ကာ သူ႔ဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး အပ္က်သံၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ေလတိုက္၍ လႈပ္ခတ္သြားေသာ သစ္ရြက္မ်ား၏ အသံကသာ ႀကီးစိုးထားသည္။ မွိန္ျပျပသာေနေသာလ၏ အလင္းေရာင္ကို အားကိုးၿပီး သီဟ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ႔ေျခလွမ္းေတြက မရည္ရြယ္ပဲ ညဦးပိုင္းတုန္းက ေရာက္ခဲ့ေသာ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲရွိရာသို႔ ဦးတည္မိသြားသည္။

“ဖတ္ … ဖတ္ … ဖတ္ ..“ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညနက္ထဲမို႔ သီဟ အသံလာရာဘက္သို႔ နားစြင့္မိသည္။ ၾကားရသည့္အသံက ေျခသံလိုလိုျဖစ္ၿပီး တစစႏွင့္ သူရွိရာဘက္သို႔ နီးလာသည္။ အလိုအေလ်ာက္ အနားက အိမ္တံအိမ္၏ တံစက္ၿမိတ္ေအာက္သို႔ ေျပး၀င္ကပ္မိသည္။ အေမွာင္ထဲတြင္ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ကာ ေနလိုက္ၿပီး အသံလာရာဘက္သို႔ ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္သည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ မဲမဲသ႑ာန္ အရိပ္သံုးခုက ေပၚလာသည္။ လူသံုးေယာက္ …။

ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ႏိုင္လွေသာ ထိုလူေတြ၏ အမူအယာေၾကာင့္ သီဟ သံသယမကင္းျဖစ္သည္။ သူေတြးသည္က မမွားပါ။ ထိုလူေတြထဲမွ တစ္ေယာက္ေသာသူသည္ ရွည္ေမ်ာေမ်ာအထုပ္ႀကီး တစ္ခုကို မႏုိင့္တႏိုင္ထမ္းလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ၾကည့္ရတာ သူခိုးေတြမ်ားလား မသိ။ သီဟ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ လူသံုးေယာက္က သူပုန္းေနရာ အိမ္ေရွ႔မွျဖတ္၍ သြားသည္။ မ်က္စိတမွိတ္အတြင္းမွာပင္ ညာဘက္ရွိ လမ္းေထာင့္ခ်ဳိးတစ္ခုအတြင္း ၀င္ကာေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။

သီဟ ပံုမွန္အတိုင္းဆို ဒီကိစၥကို စိတ္၀င္စားမိမည္ မထင္။ သူခိုးေတြ အိမ္တစ္အိမ္ကို ေဖာက္ၿပီး ခိုးလာတာပဲ။ သိပ္ထူးထူးဆန္းဆန္းမွ မဟုတ္တာ။ သို႔ေသာ္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ မသိုးမသန္႔ျဖစ္ေနေသာ ကိစၥတစ္ခုရွိသည္။ ဒီလူေတြ သူ႔ေရွ႔က အျဖတ္၌ လူးလြန္႔လႈပ္ရွားသြားေသာ အထုပ္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုလႈပ္ရွားပံုက ထမ္းလာသည့္အရွိန္ေၾကာင့္ဟု သူ မထင္။ သက္ရွိသတၱ၀ါတစ္ေကာင္၏ ရုန္းကန္မႈမ်ဳိးႏွင့္ ပိုတူသည္။ သီဟ မ်က္လံုးေတြ ၀ုိင္းစက္သြားသည္။ ဟုတ္ၿပီ … ဒါပဲျဖစ္ရမည္။ လူတစ္ေယာက္ကို သူတို႔ဖမ္းေခၚလာတာပဲ…။ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွသည့္ အေျခအေန ျဖစ္သြားၿပီမို႔ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက ဟိုလူေတြ၀င္သြားရာ လမ္းထဲသို႔ အလိုလို ဦးတည္မိၿပီးသား ျဖစ္သည္။

သူခိုးေတြ ဘယ္ေပ်ာက္သြားသည္ဆိုတာ ထူးထူးေထြေထြ မွန္းဆစရာမလိုပါ။ ေမွာင္မည္းေနေသာ တစ္လမ္းလံုးတြင္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းရွိ ေလးအိမ္ေျမာက္အိမ္ကပဲ မီးေရာင္လင္းေနသည္။ သီဟ သတိကိုႀကီးစြာထားၿပီး ထုိအိမ္၏ လမ္းမဘက္ျခမ္းရွိ ျပတင္းေပါက္နားသို႔ ေျပးကပ္သည္။ အႏၱရာယ္ရွိသည္ဆိုတာ သိေနသည္မို႔ ခါးၾကားက ပစၥတိုထုတ္၍ အသင့္ျပင္ထားသည္။ မဟတဟေလး ျဖစ္ေနသာ တံခါးရြက္ၾကားမွ အထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္တြင္ သူခိုးသံုးေယာက္ စားပြဲတစ္ခုနားတြင္ ရွိေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။

“ေစာေမာင္တို႔ေတာ့ စားရကံႀကံဳေတာ့ နာမည္ႀကီးဆပ္ကပ္မယ္နဲ႔မွ လာတိုးတယ္ ..“ သူခိုးေတြႏွင့္ ကြယ္ေနသျဖင့္ စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားေသာ အထုပ္ကို ေသခ်ာမျမင္ရေပ။ သို႔ေသာ္ ၾကားလိုက္ရေသာ စကားေၾကာင့္ သီဟ ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲျဖစ္သည္။ သူ႔မ်က္စိထဲတြင္ ညတုန္းက ၾကည့္ခဲ့ရေသာ ပြဲထဲမွ ဆပ္ကပ္မယ္ကို ေျပးျမင္ေယာင္သည္။ ဒီလူေတြ ဘယ္ဆပ္ကပ္မယ္ကို ဖမ္းေခၚလာတာလဲ။ ရွည္ေမ်ာေမ်ာအထုပ္ထဲမွ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ရုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ေနသံကို ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားရသည္။

“ေဟ့ေကာင္ … အထုပ္ကို ေျဖလိုက္ေတာ့ .. ဟိုမွာ ၀ူး၀ူးနဲ႔ ေအာ္ေနတာ မၾကားဘူး .. ေတာ္ၾကာေန မြန္းၿပီးေသသြားဦးမယ္ …“ ေျပာလိုက္သူက ေစာေမာင္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေစာေမာင္၏ ညာဘက္ေဘးက လူက ေခါင္းရင္းဘက္သို႔ တုိးသြားသည္။ ထိုလူႏွင့္ကြယ္ေနရာမွ လြတ္သြားၿပီမို႔ သီဟ စားပြဲေပၚက အထုပ္ကို လွမ္းျမင္လာရသည္။ စားပြဲ ဟိုဘက္ထိပ္ ေရာက္သြားသူက အထုပ္အစကို ခ်ည္ထားေသာ ႀကိဳးကို ေျဖသည္။ ထိုလူေျဖၿပီးသည္ႏွင့္ ေျခရင္းဘက္ရွိ ေစာေမာင္က ထုပ္ထားေသာ ပိတ္စကို အရင္းကေနဆြဲခြ်တ္သည္။ ထြန္းထားေသာ မီးေရာင္ႏွင့္ ျမင္လိုက္ရသည္က …

“၀ိုး … ေရေရလည္လည္ လွတယ္ေဟ့ …“ “ရွယ္ေလးပဲ ..“ “ဒီညေတာ့ ငမိုးတို႔ ေထာၿပီ ..“ လူသံုးေယာက္၏ စကားသံက မတူညီေသာ္လဲ အဓိပၸါယ္ကမူ တစ္မ်ဳိးထဲ ထြက္ေနသည္။ သံုးေယာက္စလံုး၏ အၾကည့္က ကိုယ္ကိုတြန္႔ကာ ရုန္းေနေသာ စားပြဲေပၚက အမ်ဳိးသမီးဆီမွာ ရွိေနသည္။ ဘယ္ဘက္ကိုေစာင္းကာ ကုန္းရုန္းထမလို ျပဳေသာ အမ်ဳိးသမီးေၾကာင့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာကို သီဟ ျမင္လုိက္ရသည္။ သူ႔အထင္ မမွားပါ။ ပိုစတာထဲမွ ဆပ္ကပ္မယ္ျဖစ္သည္။

“အသည္းေလးက ဘယ္သြားမလို႔လဲ … ဟီး .. ဟီး …“ “အီး .. ၀ူး .. ၀ူး…“ ဆပ္ကပ္မယ္ မထႏိုင္ပါ။ ေခါင္းရင္းဘက္ရွိလူက သူမေခါင္းကို ဆြဲ၍ ျပန္ဖိခ်သည္။ မုဒိန္းေကာင္ေတြသည္ သူမကို ရိုးရိုးတန္းတန္း ဖမ္းလာခဲ့သည့္မွမဟုတ္။ လက္ကိုႀကိဳးႏွင့္တုပ္ထားယံုမက ပါးစပ္ကိုလဲ အ၀တ္စတစ္ခုႏွင့္ ထိုထည့္ၿပီး ဆို႔ထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမဆီမွ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး အသံေတြသာထြက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ “ဗလႀကီး … ပါးစပ္ထဲက အစကို ဖယ္ေပးလိုက္စမ္းပါကြာ … အသည္းေလးရဲ ႔တီတီတာတာ စကားသံကုိ မၾကားရဘူးကြ … ဟား … ဟား …“ “ေစာေမာင္ .. မင္း အရစ္ရွည္မေနနဲ႔ … ငါက ဒီမွာၾကည့္ၿပီး စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး … ေကာင္မအထဲမွာ ဘာမွခံမထားဘူးကြ .. “ “ဟုတ္လား .. မွန္းစမ္း ..“ ငမိုးဆိုေသာလူ ေျပာတာ ဟုတ္သည္။ ဆပ္ကပ္မယ္သည္ ညအိပ္အကၤ် ီလိုမ်ဳိး အေပၚေအာက္ တဆက္တည္း ဂါ၀န္ရွည္ကို ၀တ္ထားသည္။ အိတ္ထဲမွ လြတ္လြတ္ခ်င္း သူမက ရုန္းကန္ေနသျဖင့္ ဂါ၀န္ေအာက္နားက ေပါင္ရင္းထိ လိပ္တက္ေနသည္။ ျဖဴေဖြးသြယ္လ်ေသာ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းက မုဒိန္းေကာင္ေတြဖို႔ သြားရည္က်စရာပင္။ “မွန္းစမ္း“ ဆိုကာ လက္လွမ္းလိုက္သည့္ ေစာေမာင္၏ လက္က ေပါင္ခြၾကားဆီသို႔ တန္းေရာက္သည္။ ဆပ္ကပ္မယ္၏ တကိုယ္လံုး တုန္ခါသြားၿပီး စားပြဲေပၚက ျပဳတ္က်မတတ္ရုန္းသည္။

“ေဟ့ .. ေဟ့ … မရုန္းနဲ႔ေလ ..“ “ဗလႀကီး .. အ၀တ္စကို ဖယ္ထုတ္လိုက္စမ္းကြာ … တ၀ူး၀ူးနဲ႔ ဘာေျပာခ်င္ေနမွန္း မသိဘူး …ဒီေကာင္မ ငါတို႔လက္ထဲကမလြတ္ပါဘူး ..“ ေစာေမာင္ေျပာသည့္အတိုင္း ဗလႀကီးက ပါးစပ္ထဲရွိ အ၀တ္စကို ထုတ္ေပးသည္။ ဒါကိုေတာ့ ဆပ္ကပ္မယ္က မရုန္း။ အသာတၾကည္ႏွင့္ပင္ ၿငိမ္ကာခံသည္။ အ၀တ္စကြ်တ္သြားသည္ႏွင့္ .. “ရွင္တို႔ေတြ … က်မကို အခုခ်က္ခ်င္းလႊတ္စမ္း …“ အမ်ဳိးသမီး၏ စကားသံက ေၾကာက္လန္႔တုန္ရင္မႈမရွိပဲ ေလသံမွန္မွန္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ တည္ၿငိမ္ေအးစက္လြန္းေသာ သူမအျပဳအမူေၾကာင့္ မုဒိန္းေကာင္ေတြ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ တိုင္ပင္မထားပဲ … “ဟား .. ဟား .. ဟား ..“ “ဟီး .. ဟီး .. ဟီး ..“ “ငမိုးၾကားလား … အသည္းေလးက သူ႔ကိုလႊတ္တဲ့ … ဟား .. ဟား ..“

လူဆိုးသံုးေယာက္ သူမကို ဟားတိုက္ကာ ရယ္ေနေပမယ့္ ဆပ္ကပ္မယ္ကေတာ့ အမူအယာမပ်က္ပါ။ အားလံုးထဲတြင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူေသာ ေစာေမာင္ကိုသာ ခပ္စိမ္းစိမ္း စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ေက်ာခ်မ္းဖြယ္ေကာင္းေသာ ထုိအၾကည့္တြင္ ေစာေမာင္မေျပာႏွင့္ ၀င္ကူဖို႔ ေသနတ္ကိုထုတ္ကိုင္ထားေသာ သီဟပင္ ထိတ္လန္႔သလိုျဖစ္သည္။ မဆီမဆိုင္ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ားေတာင္ ထလာသည္။ “ေကာင္မ .. နင္ ငါ့ကို ဘယ္လိုၾကည့္ေနတာလဲ … ေသခ်င္လို႔လား .. ဟာကြာ .. ၾကာတယ္ .. ဗလႀကီး မရုန္းႏိုင္ေအာင္ လက္ကိုမင္းဘက္ ဆြဲထားလိုက္ .. ငါအရင္ -ိုး မယ္ ..“ ေဘးနားရွိ ငမိုးကို တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး ေစာေမာင္ဆပ္ကပ္မယ္၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အရင္းကကိုင္သည္။ ေျခက်င္း၀တ္ကို မိမိရရဆြဲကိုင္ၿပီး ကားလိုက္သည္တြင္ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းက ကားထြက္သည္။ ဒီလိုအေနအထားတြင္ ေပါင္ရင္းထိ လိပ္တက္ေနေသာ ဂါ၀န္က ဘာကိုမွ ဖံုးမထားႏိုင္ေတာ့။ အေမြးပါးပါးႏွင့္ ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ဆီးခံုက အထင္းသားျဖစ္သည္။ လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္တက္လာေသာ တံေတြးကို ေစာေမာင္ ဂလုခနဲျမည္ေအာင္ မ်ဳိခ်လိုက္ၿပီး သူ႔ေဘာင္းဘီကို ခြ်တ္ဖို႔ျပင္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ထင္မွတ္မထားေသာ အသံတစ္ခုကို ဆပ္ကပ္မယ္ဆီမွ ၾကားရသည္။ ဘယ္လိုဘာသာမွန္း မသိေသာ အသံမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ပံုအရတစ္ခုခုကို ေရရြတ္သလိုျဖစ္သည္။ ငမိုးေရာ၊ ဗလႀကီးပါ တအံ့တၾသႏွင့္ ၾကည့္မိစဥ္တြင္ ေစာေမာင္၏ ကိုယ္သည္ နတ္ပူးသလိုပင္ တုန္တုန္ရင္ရင္ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးက ေ၀ဒနာတစ္ခုကို အသည္းအသန္ခံစားေနရဟန္ ရႈံ ႔မဲ့တက္သည္။ ဆပ္ကပ္မယ္၏ ေရရြတ္သံက ပိုပိုက်ယ္လာၿပီး ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို က်ိန္းေမာင္းသံလိုလို အသြင္ေျပာင္းသည္။ ငမိုးတို႔သာမက ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသူ သီဟပင္ “ဟာ“ခနဲျဖစ္သည္။ ေစာေမာင္၏ ကိုယ္သည္ မျမင္ရေသာအရာတစ္ခုက မဆြဲလိုက္သလို အိမ္ၾကမ္းျပင္ကေန ၾကြသည္။

ငမိုးေရာ၊ ဗလႀကီးပါ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္သည္။ မ်က္ျဖဴလန္ကာ အေၾကာဆြဲသလိုျဖစ္ေနေသာ ေစာေမာင္ကို ၾကည့္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ ေနာက္ထပ္မိနစ္အနည္းငယ္သာ ၾကာလွ်င္ ေစာေမာင္တစ္ေယာက္ ဘ၀ေျပာင္းဖု႔ိ ေသခ်ာသေလာက္ရွိသည္။ အရင္ဆံုး သတိ၀င္လာသူက ေခါင္းရင္းဘက္ရွိ ဗလႀကီး။ ခါးေနာက္က တစ္စံုတစ္ခုကို လက္ျပန္ႏိႈက္သည္။ ေဖြးခနဲလက္ၿပီး ဓါးေျမွာင္တစ္ေခ်ာင္းက လက္ထဲေရာက္လာသည္။

“ေကာင္မ .. နင့္ လည္မျပတ္ခ်င္ရင္ .. ရြတ္ေနတာ ရပ္စမ္း .. အခုရပ္ !!! …“ လည္မ်ဳိေပၚေရာက္လာေသာ ဓါးသြားေၾကာင့္ ဆပ္ကပ္မယ္ ရြတ္ဆိုေနမႈကို ရပ္လိုက္ရသည္။ ၾကမ္းျပင္ကေန ႏွစ္ေတာင္နီးပါးခန႔္ လြတ္ကာေလထဲေရာက္ေနသည့္ ေစာေမာင္ ၀ုန္းခနဲျပဳတ္က်သည္။ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္ေနေသာ ေစာေမာင္အား ငမိုး ကမန္းကတမ္း ကုန္း၍ေပြ႔ထူသည္။ တဆက္တည္း စားပြဲေျခရင္းတြင္ ပံုကခ်ထားေသာ ကခ်င္ဓါးလိုမ်ဳိး ဓါးကို ေကာက္ဆြဲသည္။

“ေသာက္ေကာင္မ … ဒီဟာမ ေအာက္လမ္းအတတ္ေတြ တတ္တယ္ … ေတြ႔ .. ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ .. နင့္ကို လွိမ့္ေနေအာင္ -ိုး ပစ္မယ္ .. ဟင္း ..“ ေစာေမာင္တစ္ေယာက္ ေဒါသထြက္လြန္းသျဖင့္ မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုးက ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ နီရဲတက္ေနသည္။ ေကာင္းေကာင္းမတ္တပ္ ျပန္ရပ္ႏိုင္သည္ႏွင့္ ငမိုးကို တြန္းထုတ္သည္။ ခ်က္ခ်င္း ေဘာင္းဘီကို ေအာက္သို႔တြန္းခ်ၿပီး ဆပ္ကပ္မယ္၏ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းၾကား ေနရာယူသည္။ ပက္လက္ျဖစ္ေနသူ ဆပ္ကပ္မယ္ ရုန္းဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ လည္ပင္းေပၚရွိ ဓါးသြားေၾကာင့္ သူမ မလႈပ္ႏိုင္။ ေရတိမ္မွာ နစ္ရမည့္ကိန္းပင္။

သီဟ ဒီထက္ေစာင့္ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ၿပီဆိုတာ သိသည္။ ေလာေလာဆယ္ လည္မ်ဳိကို ဓါးႏွင့္ဖိထားေသာ ဗလႀကီးက ပိုအေရးႀကီးသည္မို႔ သူ႔ေသနတ္ေျပာင္းအား ဗလႀကီး၏ နဖူးဆီသို႔ ခ်ိန္လိုက္သည္။ “ဒိုင္း ..“ နဖူးတြင္ အေပါက္ကေလးျဖစ္ၿပီး အသက္မဲ့သြားေသာ ဗလႀကီး၏ ကိုယ္က ေရွ႔သို႔ငိုက္၍ ျပဳတ္က်သည္။ “ဟ .. ဘာလဲဟ ..“ လီးတန္းလန္းႏွင့္ေစာေမာင္ေရာ၊ ေဘးကငမိုးပါ အေၾကာင္သားေလး ျဖစ္ေနသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္မွ်ေသာ ထိုအခ်ိန္ကို အျပည့္အ၀ အသံုးခ်သူက သီဟႏွင့္ ဆပ္ကပ္မယ္။ လည္မ်ဳိေပၚကဓါးလြတ္သြားသည္ႏွင့္ ဗလႀကီးလက္မွ ဆြဲယူ၍ ဆပ္ကပ္မယ္ စားပြဲေပၚမွ လွိမ့္ဆင္းသည္။ တၿပိဳင္တည္းလိုလို သီဟက ျပတင္းေပါက္တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး အထဲသို႔ ခုန္၀င္လိုက္သည္။

သို႔ေသာ္ ေစာေမာင္ႏွင့္ ငမိုးက အခ်ဥ္မဟုတ္ပါ။ ၀ါရင့္လူဆိုးမ်ား ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ အေျခအေနကို ရိပ္မိသည္။ သီဟလက္က ေသနတ္ေျပာင္းက သူတို႔ဘက္လွည့္မလာခင္ ငမိုးက ကိုင္ထားေသာဓါးျဖင့္ သူ႔ကို လွမ္းခုတ္သည္။ “ဒိုင္း“ ခနဲ သီဟ ပစၥတိုက မီးပြင့္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပတင္းေပါက္က ခုန္၀င္လာသည့္ အရွိန္ႏွင့္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ေနသျဖင့္ က်ည္ဆံက ငမိုးကို မထိ။ သူ႔လည္ပင္းဆီ ၀ီးခနဲ ေရာက္လာေသာ ဓါးကိုသာ လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ေပးလိုက္ရသည္။ ငမိုးက လည္သည္။ သီဟကို ဓါးႏွင့္အဆက္မျပတ္ခုတ္သည္။ သီဟ ပစၥတိုကို သံုးလို႔မရေတာ့။

တစ္ဖက္တြင္လဲ ဆပ္ကပ္မယ္ႏွင့္ ေစာေမာင္က သူေသကိုယ္ေသ သတ္ပုတ္ေနၾကသည္။ ေစာေမာင္လက္ထဲတြင္ ငမိုးနည္းတူ ကခ်င္ဓါးပံုစံ ဓါးတစ္လက္ေရာက္ေနၿပီး၊ ဆပ္ကပ္မယ္ကေတာ့ ဗလႀကီးဆီကရေသာ ဓါးေျမာင္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ လက္နက္ခ်င္း ယွဥ္လိုက္လွ်င္ ေစာေမာင္၏ ဓါးက အလ်ားရွည္သျဖင့္ ဆပ္ကပ္မယ္ အခက္ေတြ႔ေနသည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ဓါးလြတ္ေအာင္ ေရွာင္ရင္း သူမ ေခ်ာင္ကပ္မိသြားသည္။

“ေကာင္မ .. နင္ ဘယ္ေျပးမလဲ .. ေသေပေတာ့ ..“ ငမိုးႏွင့္ လူခ်င္းလံုးေနရင္းမွ ဆပ္ကပ္မယ္၏ အျဖစ္ကို သီဟ လွမ္းျမင္သည္။ ကူညီခ်င္ေပမယ့္ သူ႔ေခါင္းေပၚသို႔ ဖိခ်လာေသာ ဓါးကို လက္ႏွင့္တင္းတင္းဆုပ္ကာ ေတာင့္ခံထားရသျဖင့္ မကယ္ႏိုင္။ ဆပ္ကပ္မယ္ကိုသာ စိုးရိမ္တႀကီး ၾကည့္ေနမိသည္။ သူၾကည့္ေနစဥ္တြင္ ဆပ္ကပ္မယ္ ႏႈတ္က တစ္ခုခုကို ရြတ္လိုက္သံ ၾကားရသည္။ “အား …“ ေစာေမာင္၏ ထိတ္လန္႔တၾကားေအာ္လိုက္သည့္ အသံနက္ႀကီးအျပင္ မထင္ထားသည့္ အျဖစ္ေၾကာင့္ လူခ်င္းပူးေနသူ သီဟေရာ၊ ငမိုးပါ ေခတၱခဏမွ် သူတို႔အျဖစ္ကို ေမ့သြားသည္။ စားပြဲေပၚတြင္ ေမွာက္ကာ အသက္ေပ်ာက္ေနသူ ဗလႀကီး၏ ကိုယ္က ရုတ္ခ်ည္းၾကြတက္လာၿပီး ေစာေမာင္ကို ေနာက္ကေန ေျပးဖက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေစာေမာင္တစ္ေယာက္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး ေရွ ႔ကိုယိုင္ထိုးသြားခ်ိန္တြင္ ဆပ္ကပ္မယ္လက္က ဓါးက သူ႔ဗိုက္ထဲတုိး၀င္သြားသည္။ “ဗလႀကီး .. မင္း .. မင္း !!! …“ “ဒိုင္း ..“ သီဟက ျမန္သည္။ ငမိုးလက္ရွိ ဖိအား တဒဂၤေလ်ာ့သြားမႈကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ပစၥတိုေျပာင္းကို ရေအာင္လွည့္သည္။ ငမိုး ေမးေအာက္တြင္ အေပါက္ႀကီးျဖစ္သြားသည္။ လူဆိုးေတြ အားလံုး အသက္ေပ်ာက္သြားေခ်ၿပီ …။

“ေက်းဇူးပဲ .. က်မကို ကယ္တဲ့အတြက္ ..“ “ရ .. ရပါတယ္ … ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ဘာလဲ …“ သီဟ ဗုန္းခနဲ ျပန္လဲက်သြားေသာ ဗလႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသစိတ္ကို မ်ဳိသိပ္မထားႏိုင္။ ဆပ္ကပ္မယ္က .. “က်မ နာမည္က စီစီဟန္.. ဒါေပမယ့္ စီစီလို႔ပဲ ေခၚပါ .. စီစီတို႔ ဒီေနရာကေန သြားရင္ေကာင္းမယ္ ..“ “ဟုတ္တယ္ .. သြားမွ ျဖစ္မယ္ .. ေတာ္ၾကာေန က်ေနာ့္ေသနတ္သံေၾကာင့္ လူေတြ ေရာက္လာလိမ့္မယ္ .. ဒါနဲ ႔ ဒီလူက တကယ္ေသသြားတာေနာ္ ..“ “တကယ္ေသသြားတာပါ .. လမ္းေရာက္မွ စီစီ ရွင္းျပမယ္ .. လာသြားစို႔ သီဟ ..“ “ဗ်ာ …“ သီဟ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သည္။ စီစီက သူ႔နာမည္ကို တန္းေခၚလိုက္သည့္အတြက္။ သူမ ေနာက္မွ ကပ္လိုက္လာရင္း .. “ခင္ဗ်ားက … က်ေနာ့္နာမည္ကို သိေနတယ္ ..“ “သီဟကလဲ .. ခင္ဗ်ား ခင္ဗ်ားနဲ႔ .. စီစီနာမည္ကို စီစီလို႔ ေျပာထားတာကို .. နာမည္သိေနတာအတြက္ေတာ့ အံ့ၾသမေနနဲ႔ .. ေနာက္ရက္ပိုင္းအတြင္းသီဟနာမည္ကို ဒီမွာရွိတဲ့ လူတိုင္း သိလာၾကမွာ ..“

မဟုတ္ေတာ့။ ဒီအမ်ဳိးသမီး ပံုစံက ထူးျခားေနသည္။ ေရွ႔ကခပ္သုတ္သုတ္သြားေနသူ သူမႏွင့္ မွီေအာင္ လိုက္လာရင္း စီစီကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္သည္။ လင္းသဒၵါလိုမ်ဳိး ၀ံပုေလြနားရြက္မရွိ။ ကလ်ာဏီလိုလဲ အသားအရည္က ထူးျခားမေန။ လူမွန္းေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ လူေတာင္မွ ေတာ္ေတာ္လွသည့္ လူမေလးျဖစ္သည္။ ည၏အလင္းေရာင္က မသဲကြဲသည့္တိုင္ ဂါ၀န္ပါးပါး၏ေအာက္မွ အမို႔အ၀န္းေတြကို ျမင္ႏိုင္၏။ ၾကည့္ေနရင္းမွ သီဟ စိတ္ထဲတြင္ ျဖတ္ခနဲ ဗလႀကီး၏ ပံုစံကို ေျပးျမင္သည္။ ေက်ာခ်မ္းသလို ျဖစ္သြားၿပီး ေျခလွမ္းကို ရပ္လိုက္သည္။ မေျပးယံုတမယ္ ေလွ်ာက္ေနသူ စီစီ ေတာ္ေတာ္ေလးလြန္သြားၿပီးမွ သီဟ ပါမလာမွန္းသိသည္။ “ကဲ .. မစီစီ … ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ထဲ ျပန္လို႔ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ .. က်ေနာ္တို႔ ဒီကေနပဲ လမ္းခြဲၾကရေအာင္ .. က်ေနာ့္အေဖာ္ေတြ စိတ္ပူေနမွာစိုးတယ္ ..“ “ဟိုနဂါးမနဲ႔ ၀ံပုေလြမ စိတ္ပူေနမွာကို ေျပာတာလား .. သီဟ ..“ “အင္း .. ဆိုပါေတာ့ ..“ “ဒါဆိုလဲ ရတယ္ .. စီစီက ယမရာဇာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းကိုေျပာမလို႔ …“ “ဗ်ာ !!! .. ဘာ သတင္းလဲ ..“ “သိခ်င္ လိုက္ခဲ့ေလ .. လမ္းမႀကီးမွာေတာ့ မေျပာခ်င္ဘူး ..“

ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ စီစီက လွည့္ထြက္သည္။ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ကာ သီဟ က်န္ခဲ့သည္။ ယမရာဇာ၏ သတင္းဆိုသည္က သူ႔စိတ္ကို ဖမ္းစားထားသည္။ ယမရာဇာအေၾကာင္း တကယ္ဆို သူဘာမွ ေသခ်ာမသိေသး။ စီစီက သူ႔ကို ဘာေျပာျပႏိုင္မွာလဲ။ သီဟ ၾကာၾကာမေတြးႏိုင္အားပါ။ ယမရာဇာႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ သူကအေမွာင္ထဲေရာက္ေနသူမို႔ လမ္းစတစ္ခုေပၚလာသည့္ေနာက္ လိုက္ဖို႔ျပင္သည္။ “စီစီ .. ေနဦး … အခု ဘယ္ကို သြားၾကမွာလဲ ..“ “စီစီတဲကိုေလ .. ဟိုလူေတြက စီစီအိပ္ေနတုန္း ဖမ္းေခၚလာတာ … ေသမင္းကိုပင့္လာၾကမွန္း မသိဘူး ျဖစ္သြားတယ္ .. ဟင္း.. ဟင္း..“

ထို႔ေနာက္တြင္ စီစီက စကားထပ္မေျပာေတာ့ပဲ ေရွ႔ကေန ဦးေဆာင္ကာသြားသည္။ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲက်င္းပရာကြင္းထဲသို႔ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ ထိုကြင္းကိုျဖတ္လာၿပီးေသာအခါ ေနာက္ဘက္တြင္ ျမင္းေဇာင္းတစ္ခုေတြ႔ရၿပီး၊ ထိုျမင္းေဇာင္းႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရြက္ဖ်င္တဲမ်ား ထိုးထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုတဲမ်ားထဲမွာ အစြန္ဘက္ျခမ္းရွိ တဲတစ္လံုးက စီစီ၏ တဲျဖစ္သည္။ ရြက္ဖ်င္တဲ၏ အနားစတစ္ခုကိုဆြဲ၍ စီစီက အထဲကို ၀င္သည္။ သီဟ လိုက္၀င္လာခ်ိန္တြင္ သူမက တဲအမိုးတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ မီးအုပ္ေဆာင္းကို လွပ္ကာ မီးထြန္းလိုက္သည္။ လင္းထိန္သြားေသာ မီးေရာင္ေၾကာင့္ တဲထဲကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရသည္။ ထင္မွတ္မထားပဲ တဲ၏ အျပင္အဆင္က ခမ္းနားလွသည္။ တဲ၏အခင္းက သီဟတို႔ဆီမွာဆို ပါရွန္းျပည္ျဖစ္လို႔ ေျပာလို႔ရေသာ အေကာင္းစားေကာ္ေဇာျဖစ္သည္။ ရြက္ဖ်င္တဲ၏ ေထာင့္မ်ားတြင္ေတာ့ အေရာင္အေသြးစံုေသာ ေသတၱာမ်ားရွိေနၿပီး ထိုေသတၱာမ်ားေပၚတြင္ ေသရည္ခြက္လိုမ်ဳိး ေၾကးခြက္မ်ားရွိသည္။ စီစီ၏ တဲသည္ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားသိမ္ထားရာ စတိုခန္းတစ္ခုလိုႏွင့္ တူလွသည္။

“စီစီ .. ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ .. ဆပ္ကပ္မယ္ပဲလား ..“ “သီဟ .. ဟိုအိမ္မွာတုန္းက လူယုတ္မာေကာင္ေျပာတဲ့ စကားကို ၾကားတယ္မွတ္လား ..“ “ဟင္ .. ဒါဆို … ခင္ဗ်ားက ေအာက္ .. လမ္း ..“ “ေအာက္လမ္းလို႔ မေျပာပါနဲ႔ .. ဒါေတြက မလိုတမာတဲ့လူေတြက သံုးၾကတာပါ .. စီစီက necromancer .. “ “အဲဒါ ဘာလဲ ..“ “သီဟ နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ စီစီရဲ ႔ပညာက ၀ိညာဥ္ေတြနဲ႔အဆက္အသြယ္ရွိတဲ့ ပညာပါ .. အၾကားအျမင္ရတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး .. ပရေလာကသားေတြကို စီစီတို႔က အသံုးျပဳႏိုင္တာ ..“ “ေၾသာ္ .. ဒါေၾကာင့္ .. ခင္ဗ်ားက ဟိုလူေသသြားေပမယ့္ အသက္ျပန္ရွင္လာေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာကိုး ..“ “အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာရရင္ မိုးလင္းသြားမယ္ သီဟ .. သီဟ သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ စီစီ ေျပာျပဖို႔ ၀င္မေလးပါဘူး ..“ “ဟာ … မလိုဘူး !! ... မေျပာျပနဲ႔ … ရတယ္ .. က်ေနာ့္ကို ယမရာဇာအေၾကာင္းသာ ေျပာပါ ..“ “ေလာလွခ်ည္လား ရွင့္ .. ေနပါဦး .. စီစီက အလကားေျပာျပမယ္လို႔ ေျပာခဲ့လို႔လား ..“ “ဗ်ာ .. က်ေနာ့္မွာ ဘာမွပါမလာဘူး .. ည အိပ္မေပ်ာ္လို႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့တာ .. ဘာေငြမွ ပါမလာခဲ့ဘူး ..“ “အို .. သီဟကလဲ .. ဘယ္သူက ေငြလိုတယ္လို႔ ေျပာေနလို႔လဲ .. စီစီရွင္းရွင္းပဲေျပာမယ္ .. စီစီတို႔ပညာသည္ေတြဟာ လူေတြနဲ႔ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနခြင့္မရွိဘူး .. အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ စီစီအနားမွာ ဘယ္ေယာက်္ားမွ ရွိမေနတာေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ … အဲဒီေတာ့ သီဟ စီစီလိုအပ္ေနတာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပး .. စီစီက ယမရာဇာရဲ ႔အေၾကာင္းကို ေျပာေပးမယ္ .. ဘယ္လိုလဲ ..“

စီစီ ဒီလိုေျပာလိမ့္မည္ဟု သီဟ လံုး၀ေမွ်ာ္လင့္မထား။ သူမေျပာသည့္စကားေတြကို နားလည္သလိုရွိသလို၊ နားမလည္သလိုလိုလဲရွိသည္။ ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ ေမးမွျဖစ္မည္။ “စီစီေျပာေနတာ .. က်ေနာ္က စီစီကို .. ဟို .. ဟို ..“ “ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုေတြ လုပ္မေနပါနဲ႔ … စီစီ ရွင္းရွင္းပဲေျပာမယ္ .. ေဟာဒီက အိပ္ယာေပၚမွာ စီစီပက္လက္လွန္ၿပီး ေပါင္ကားေပးထားမယ္ .. စီစီပါးစပ္က အားရပါးရ ေက်ေက်နပ္နပ္ေအာ္ညည္းတဲ့အထိ သီဟ စီစီကို -ိုးေပး .. ရွင္းတယ္ဟုတ္ ..“ “ဟိုက္ !!!! ..“

ရွင္းသည္။ ရွင္းတာမွ သူ႔ထက္ရွင္းတာေတာင္ သူ႔ေလာက္မရွင္းဟု ေျပာရမည္။ သီဟ ရုတ္တရက္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ တဒဂၤအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ သူ႔အေတြးေတြက လင္းသဒၵါႏွင့္ ကလ်ာဏီဆီ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ သူတို႔သာ ဒီအေၾကာင္းေတြသိလွ်င္ ဘယ္ေတြျဖစ္ကုန္မလဲ မသိ။ သို႔ေသာ္ ထိုအေတြးေတြက သူ႔မ်က္စိေရွ႔မွ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ပီပီျပင္ျပင္ျဖစ္မလာပဲ ဆပ္ျပာဖူးေပါင္းလိုပင္ ေဖာက္ခနဲ ေပ်ာက္ကြယ္သည္။

စီစီဟန္က ဂါ၀န္ရွည္၏ႀကိဳးစကို ပုခံုးတစ္ဖက္ခ်င္းမွ ဆြဲခြ်တ္လိုက္၍ ျဖစ္သည္။ သီဟ ျမင္းရိုင္းကပြဲကတည္းက စီစီဟန္ကို မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္ဟု သိထားခဲ့သည္။ အခုလို အ၀တ္ဗလာႏွင့္ အနီးကပ္ျမင္လိုက္ရေသာအခါ စီစီဟန္ကို မိန္းမေခ်ာဟုေျပာတာထက္ “စင္းလံုးေခ်ာ“ဟု ေျပာတာက ပိုသင့္ေတာ္မည္ဟု ထင္ျမင္မိသည္။ ၀င္း၀ါျပည့္တင္းေသာအသားအရည္တြင္ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္အႀကီးစားအရြယ္ေလာက္ရွိေသာ ႏို႔ႏွစ္လံုးက တင္းတင္းခြ်န္ခြ်န္ေလးထြက္ေနသည္။ ထိုေအာက္တြင္ ၀မ္းဗုိက္သားေလးက ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ရွိလွၿပီး ခါးေလးကမူ ေသးက်ဥ္လွသည္။ ထြာဆိုင္မွ်ေသာ ခါး၏ ေအာက္ရွိ ႀတိဂံပုံေနရာေလးတြင္ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက အေမႊးခပ္ေရးေရးႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္ရွိေနသည္။ ေပါင္တံေတြကမူ ေစာေမာင္တို႔အိမ္ထဲမွာကတည္းက ျမင္ခဲ့ရသည္မို႔ အထူးေျပာစရာမလိုေတာ့။ ေခ်ာေမာလွသည့္ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ေလးပါ ထည့္ေပါင္းထည့္လိုက္လွ်င္ စီစီသည္ ဘယ္လိုမွ ျငင္းရက္စရာမရွိေသာ မိန္းမေခ်ာေလးပင္ ..။

“မိန္းမ အေခ်ာေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်စ္ခြင့္ရၿပီး ကိုယ့္ရန္သူအေၾကာင္းသိခြင့္ရမွာေလာက္ ေကာင္းတဲ့ ကမ္းလွမ္းခ်က္ရွိလို႔လား သီဟရယ္ .. ဇီဇာေၾကာင္ မေနစမ္းပါနဲ႔ ..“ သီဟမွာ ေရြးခ်ယ္စရာလမ္း မရွိေတာ့ပါ။ ယမရာဇာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာသတင္းကို သူကအရအမိ လိုခ်င္ေနသည္မဟုတ္လား။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခ်ရင္း သူ႔အက်ၤ ီၾကယ္သီးမ်ားကို စျဖဳတ္သည္။ “ဒါနဲ႔ .. ခင္ဗ်ားက ယမရာဇာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ေျပာျပႏိုင္မွာလဲ ..“ “အဲဒါကေတာ့ သီဟရဲ ႔စြမ္းေဆာင္ရည္ေပၚ မူတည္မွာေပါ့ ..“ သီဟ ထပ္မေျပာေတာ့။ ေဘာင္းဘီကို ခြ်တ္ခ်လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ အိပ္ယာေပၚတြင္ သူမေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားေပးလွ်က္အသင့္ရွိေနေသာ စီစီဆီသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း တိုးလာခဲ့သည္။ စီစီ ပံုစံက ဖိတ္ေခၚသည့္အသြင္ျဖစ္ေနယံုမက မ်က္ႏွာေလးကလဲ မခို႔တယို႔ႏွင့္ သီဟကို ၾကည့္ေနသည္။ တဲေခါင္မိုး၌ ထြန္းထားေသာမီးေရာင္ကျဖာၾကေနသျဖင့္ သူမ၏ ရိႈက္ဖိုႀကီးငယ္ေတြကို ျမင္ေနရရာ သီဟတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ စိတ္မတက္ၾကြပဲ မေနႏိုင္။ လိင္တံက တျဖည္းျဖည္း မတ္ေထာင္လာသည္။

“သီဟ လက္ေႏွးမေနနဲ႔ေနာ္ … ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာရင္ မိုးလင္းလာေတာ့မွာ .. သူမ်ားေတြမႏိုးခင္ ကိစၥၿပီးတာ စီစီတို႔အတြက္ ပိုေကာင္းမယ္နဲ႔တူတယ္ ..“ စီစီစကားက သူမတကိုယ္လံုးကို မ်က္စိကစားေနေသာ သီဟအား တပ္လွန္႔သလိုျဖစ္ေစသည္။ ခ်က္ခ်င္း ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔လက္က ေပါင္တြင္းသား ၀င္း၀င္းေလးေတြကို ပြတ္သည္။ စီစီႏႈတ္က ေက်နပ္သြားသည့္ဟန္ႏွင့္ ညည္းသံသဲ့သဲ့ထြက္ၿပီး သီဟ ၀င္လာလို႔ရေအာင္ ပို၍ ကားထုတ္ေပးသည္။ သူမထင္ထားသည္က သီဟကိုယ္ကိုေရႊ႔ကာ ေရွ႔ဆက္တိုးမည္ကို။ သို႔ေသာ္ သီဟက သူမေျခဖ်ားပိုင္းတြင္ ထိုင္ေနရာမွ ေခါင္းကိုငံု႔ခ်သည္။ ဘာျဖစ္မည္ဆိုတာ စီစီ ထပ္၍ ခန္႔မွန္းေနစရာမလို။ သီဟလွ်ာက သူမအကြဲေၾကာင္းေလးေပၚ ေရာက္လာသည္တြင္ ေပါင္ၾကားေရာက္ေနေသာေခါင္းကို အုပ္ကိုင္မိၿပီးသားျဖစ္သည္။

“အိုး .. ရွီး .. ရွီး ..“ စီစီ ကိုယ္ကေလး ေကာ့လန္႔ကာတက္သည္။ ဘယ္ဘက္လက္ႏွင့္သာ ေနာက္သို႔အေထာက္မျမန္လွ်င္ သူမ အိပ္ယာေပၚသို႔ ပစ္က်မွာေသခ်ာသည္။ အကြဲေၾကာင္းထိပ္မွ အစိေလးကို လွ်ာဖ်ားႏွင့္အထိုးခံရေသာ အရသာက အသည္းခိုက္ေအာင္ ေကာင္းလြန္းလွသည္။ ေယာင္ယမ္း၍ ကားထားသည့္ ေပါင္တံေတြက သီဟေခါင္းကို ဖိညွပ္သည္။ ဒါတြင္မက ေခါင္းကိုင္ထားေသာညာဘက္လက္ကလဲ သီဟ ေခါင္းကို ခ်ဳပ္ထားရင္းထပ္ဖိခ်သည္။ သီဟ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္သည္။ ကလ်ာဏီတုန္းကတည္းက ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္မတတ္ခံလိုက္ရၿပီးၿပီမို႔ စီစီႏွင့္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးထပ္မႀကံဳခ်င္။ အကြဲေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္လ်က္ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ သူ႔လွ်ာကို အေပၚပိုင္းသို႔ တစတစ ဆြဲေခၚသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ စီစီကလဲ အဖုတ္ကို လ်က္ေပးဖို႔ အသည္းအသန္ ေတာင္းဆိုမေနသျဖင့္ သက္သာရာရသည္။

သီဟလွ်ာက ႏို႔သီးေလးတစ္ခုေပၚေရာက္လာသည္။ နံနက္ပိုင္းကို ကူးေျပာင္းစမို႔ အေအးဓါတ္ကႀကီးစိုးထားေလရာ ႏို႔တစ္ဖက္ မိမိရရအစို႔ခံရသည္တြင္ စီစီကိုယ္ကေလးတုန္ကာတက္သည္။ ခ်မ္းလို႔ပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အရသာေတြ႕လို႔ပဲလားေတာ့ မသိ၊ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးေတြစုကာ တရွီးရွီး ညည္းလ်က္ရွိသည္။ ႏို႔အံုအိအိေလးေတြကို စို႔ေပးရတာေကာင္းေပမယ့္ သီဟ အၾကာႀကီး အခ်ိန္ျဖဳန္းမေနပါ။ အဓိကက အဓိကပဲမို႔ စီစီလည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးေပၚ သူ႔လွ်ာေနရာေရႊ႔သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ လိင္တံကို ေအာက္ဖက္တြင္ေထာက္၍ ေနရာယူေစလိုက္သည္။ လူခ်င္းဖိကပ္သြားမႈေၾကာင့္ စီစီကိုယ္ကေလးက အိပ္ယာေပၚတြင္ ပက္လက္ကေလး ျဖစ္သည္။ သီဟ ညာလက္ကို ပူးကပ္ေနေသာ ဆီးစပ္ႏွစ္ခုၾကား ထိုးႏိႈက္ၿပီး လိင္တံကို လမ္းေၾကာင္းမွန္ေရာက္ေအာင္ ေတ့ေပးသည္။ ေနရာက်ၿပီဆိုတာ သိလိုက္သည္ႏွင့္ အထဲကို ဖိသြင္းသည္။

“အိုး … “ “အီး ..“ သီဟတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကိုယ္အသီးသီးတြင္ တစ္ေနရာစီက ေႏြးခနဲျဖစ္သြားသည္။ လိင္အဂၤါအခ်င္းခ်င္း ထိေတြ႔မႈမွ ျဖစ္တည္လာေသာ အေႏြးဓါတ္သည္ တကိုယ္လံုးသို႔ ပ်ံ ႔ႏွံ႔သည္။ မ်က္လံုးကိုယ္စီ မွိတ္က်ၿပီး ရရွိလာေသာ ကာမအရသာတြင္ အခိုက္အတန္႔မွ် နစ္ေမ်ာေပ်ာ္၀င္သည္။ ေကာင္းလြန္းလွသည့္ အရသာေၾကာင့္သီဟ လိင္တံကို ေကာ့၍ ထပ္ထိုးသည္။ လိင္တံက အတြင္းသားေတြကို ပြတ္တိုက္၍ တိုး၀င္သည္။ အတြင္းသားေတြက တစ္လက္မခ်င္း က်ဴးေက်ာ္လာသူကို ေနရာဖယ္မေပးခ်င္သျဖင့္ အတင္းဖ်စ္ညွစ္၍ထားသည္။

“အား .. ေကာင္း တယ္ကြာ ..“ “ရွင္ႀကီးပဲ ေကာင္းမေနနဲ႔ သီဟ .. စီစီေကာင္းဖို႔လဲ လုပ္ဦး .. ရွင္ရမယ့္ သတင္းက ဘယ္အေပၚမူတည္တယ္ဆိုတာ သိတယ္မွတ္လား …“ အေတြ႔ေနာက္ေမ်ာပါသြားေသာ သီဟ ဒီစကားၾကားမွ အေျခအေနကို ျပန္သတိရသည္။ ဟုတ္သားပဲ။ သူက သူမေကာင္းဖို႔ လုပ္ရမွာေလ။ စီစီေပၚက ကိုယ္ကိုၾကြလိုက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္၏ အေနအထားကိုျပင္သည္။ စီစီ၏ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို က်က်နနဆုပ္ကိုင္ၿပီးေနာက္ အားအရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ေဆာင့္ခ်သည္။ လိင္တံတေခ်ာင္းလံုး အရင္းထိတိုင္ေအာင္ နစ္ျမဳပ္သြားၿပီး အျပင္ဘက္တြင္ ေဂြးဥႏွစ္လံုးသာ က်န္ခဲ့သည္။

သီဟ အခ်ိန္ျဖဳန္းမေနပါ။ စီစီႏႈတ္ဖ်ားမွ ေက်ေက်နပ္နပ္ေအာ္ညည္းသံ ထြက္က်လာမွ ျဖစ္မည္မို႔ အင္းတိုက္အားတိုက္ႏွင့္ ႀကိဳးစားသည္။ တအားေဆာင့္ -ိုး ေနမႈေၾကာင့္ အခ်ိန္ခနအတြင္းမွာပင္ သူ႔ကိုယ္၌ ေခြ်းေစးမ်ားျပန္လာသည္။ တဖတ္ဖတ္ႏွင့္ အသားခ်င္းရိုက္ခတ္သံမ်ားကလဲ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ တဲထဲတြင္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ထြက္လ်က္ရွိသည္။ သူ႔ႀကိဳးစားမႈက အရာထင္သည္ဟုပင္ ဆိုရမည္။ အခ်က္ငါးဆယ္ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးခ်ိန္တြင္ စီစီႏႈတ္မွ ညည္းသံမ်ားက တစတစက်ယ္ေလာင္လာသည္။

“အာ .. အင့္ … ေကာင္းတယ္ … အင့္ .. ေဆာင့္ …. ေဆာင့္ .. နာနာေလး … အင့္ ..“ စီစီကို လုပ္ရသည္မွာ ေကာင္းလွေပမယ့္ သီဟ အျပင္ဘက္က အေျခအေနကိုလဲ မ်က္ခ်ည္မျပတ္ပါ။ တစတစ တဲနံရံမ်ားက လင္းသထက္လင္းလာသည္ကို သူျမင္ေနရသည္။ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္သိပ္မက်န္ေတာ့ပါ။ စီစီတစ္ေယာက္ အားရပါးရ ေအာ္ညည္းေနသည့္တိုင္ ဒီေလာက္ႏွင့္ မလုံေလာက္ေသးမွန္း သိသည္။ သူမ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ၿပီးမွျဖစ္မည္။ သီဟ အႀကံကုန္ ဂဠဳန္ဆားခ်က္ရေတာ့သည္။ ေပါင္တံေတြကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ထိန္းကိုင္ထားရင္းမွ က်န္သည့္လက္တစ္ဖက္ကို သူမဆီးစပ္ေပၚသို႔ ေရႊ႔သည္။ လက္မကိုေအာက္ဘက္သို႔ လွည့္ကာေကြးလိုက္ၿပီး အကြဲေၾကာင္းထိပ္က အစိေလးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္သည္။

“အားးးးးးးး .. သီဟ … ရွင္ … ရွင္ လူလည္မက်နဲ႔ … မ .. မ တရားဘူး .. အားးးး… အင့္ ..“ “အခ်စ္နဲ႔စစ္မွာ မတရားတာ မရွိဘူးဆိုတာ စီစီ မၾကားဖူးဘူးလား .. ဟင္း … ဟင္း ..“ စီစီကို တံု႔ျပန္ေျပာေနသည့္တိုင္ သီဟ အေစ့ကိုဖိကာ ပြတ္ေနမႈကို မရပ္။ တအားကုန္ ေဆာင့္ေနမႈကိုလဲ မခ်။ စီစီ ဘယ္လိုခံႏိုင္ေတာ့မည္နည္း။ သူမေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းက သီဟ၏ ခါးကိုတင္းတင္းခ်ိတ္ထားလိုက္ရင္း “အီး“ခနဲ သံရွည္ဆြဲကာေအာ္၍ ေကာ့တက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကမူ အိပ္ယာလိပ္စကို က်စ္လိမ္ေအာင္ ဆုပ္ဆြဲရင္း စီစီ ၿပီးသြားရွာသည္။ စီစီၿပီးဆံုးေအာင္ ေစာင့္ေနရေသာသီဟသည္ သူမအထြတ္အထိပ္ေရာက္သြားၿပီဆိုတာ သိၿပီမို႔ ထိန္းထားဖို႔ မလိုေတာ့ပါ။ သူ႔ဦးေႏွာက္က ဒါကိုေထာက္ျပလိုက္သည္ႏွင့္ လိင္တံကခ်က္ခ်င္း နားလည္ၿပီး အထဲကိုေရာက္ေနရာမွ ျပန္ထြက္မလာေတာ့။ ထြက္သြားသည္က စီစီအတြင္းပိုင္းတစ္ခုလံုး၌ ျပည့္လွ်ံသြားေသာ လရည္ေတြသာျဖစ္ေတာ့သည္ ….။

“အင္း … သီဟ .. ရွင့္ဘက္က အလုပ္နဲ႔သက္ေသျပခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ စီစီကလဲ ကတိတည္ရမွာေပါ့ ..“ သီဟ စီစီေဘးတြင္ ၀င္လွဲေနၿပီး အသက္ကိုပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ ရွဴေနရသည္။ စီစီက ေဘးတေစာင္းလွည့္လာၿပီး ဆက္ေျပာသည္။ “ေလာေလာဆယ္ ယမရာဇာ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာေတာ့ စီစီ ေျပာမျပႏိုင္ဘူး .. စီစီေျပာႏိုင္တာက သူ ဘာေနာက္ကိုလိုက္ေနလဲဆိုတာကို ..“ “ဟင္ … အဲဒါက .. က်ေနာ့္ကို ဘယ္လိုကူညီႏိုင္မွာမို႔လို႔လဲ ..“ “ဒီလိုေလ .. အကယ္၍သာ သီဟ ယမရာဇာလိုခ်င္တဲ့ ပစၥည္းကို လိုက္ရွာတယ္ဆိုရင္ တစ္ေန႔မဟုတ္တစ္ေန႔ သူနဲ႔ ေတြ႔မွာပဲ .. ဒီထက္ေကာင္းတာက သီဟလက္ထဲကိုသာ သူလိုခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ သူ႔အႀကံပ်က္သြားမွာ ..“

သီဟ လွဲေနရာမွထသည္။ ေတြးေတြးဆဟန္ႏွင့္ စီစီကို ၾကည့္ရင္း .. “ဆက္ေျပာပါ .. စီစီ ..“ “ဒီလို သီဟ .. ယမရာဇာအေနနဲ႔ စီစီတို႔ေလာကကို အႏိုင္ယူဖို႔ဆိုတာ သူတစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး .. သူ႔ေနာက္မွာ သစၥာခံေတြ ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ စီစီတို႔ေလာကက အမ်ဳိးအႏြယ္တိုင္းကို ဖ်က္ဆီးဖို႔ေတာ့ မလံုေလာက္ေသးဘူး .. အဲဒီေတာ့ သူရဲ ႔အႀကံက ငရဲျပည္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သစၥာခံေတြကို ဒီေခၚဖို႔ပဲ … အဲဒီလိုလုပ္ဖို႔ဆိုရင္ သူ႔မွာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းႏွစ္ခု ရွိရမယ္ .. အဲဒီထဲက တစ္ခုက ေက်ာက္ျပား .. ဒါေပမယ့္ ဒီေက်ာက္ျပားက သူ႔ခ်ည္းပဲသံုးလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး .. သူ႔ထဲမွာျမဳပ္ဖို႔ ေက်ာက္တစ္လံုးလိုတယ္ ..power source ပဲဆိုၾကပါစို႔ .. အဲဒီႏွစ္ခုရသြားရင္ေတာ့ ငရဲတံခါးပြင့္ၿပီလို႔သာ မွတ္ေပေတာ့ ..“

စီစီ၏ ရွင္းျပမႈက ဒီမွာရပ္သြားသည္။ သီဟ ေနာက္ထပ္ ဘာရွိေသးလဲဆိုတာကို အၾကည့္ႏွင့္ေမးသည္။ စီစီက ေခါင္းခါ၍ အေၾကာင္းျပန္သည္။ သီဟ အိပ္ယာေဘးရွိ အကၤ် ီႏွင့္ေဘာင္းဘီကို ေကာက္ယူသည္။ “ဒါက ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ .. သီဟ ..“ “ဟင္ .. တည္းခိုခန္း ျပန္ရမယ္ေလ .. စီစီပဲ ေျပာလို႔ ၿပီးၿပီမဟုတ္လား .. မနက္လင္းေတာ့မယ္ .. က်ေနာ္တို႔ ခရီးထြက္ရဦးမယ္ .. ေနာက္ၿပီး က်ေနာ့္ေသနတ္သံကို က်ေနာ့္အေဖာ္ေတြ ၾကားသြားႏိုင္တယ္ .. ၾကားသြားရင္ လိုက္ရွာေနၾကမွာ …“ “ဒါဆို .. စီစီကို ခနေစာင့္ .. စီစီလိုက္ခဲ့မယ္ ..“ “၀ိုး .. ၀ိုး … ေန ေနပါဦး .. မစီစီ .. ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုက္မလို႔လဲ ..“ “ဘယ္လိုက္ရမွာလဲ .. ယမရာဇာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရွင္ခရီးထြက္လာတာ မွတ္လား .. အဲဒီခရီးမွာ စီစီလဲလိုက္မလို႔ေပါ့ ..“ “ခင္ဗ်ားက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လိုက္မယ္ ..ဒါ .. မ .. မျဖစ္ !!! “

သီဟ စကားကိုအျပည့္အစံုေျပာခြင့္ မရလိုက္။ တဲအျပင္ဘက္မွ ၾကားရေသာ လူသံေၾကာင့္ လန္႔ျဖတ္ကာ တပိုင္းတစႏွင့္ ရပ္သြားသည္။

“မကလ်ာ … ဒီတဲထဲက အသံၾကားတယ္ ..“ ဘယ္သူေအာ္ေျပာလိုက္သည္ဆိုတာ ယံုမွားသံသယ ျဖစ္ေနစရာမလိုပါ။ သီဟ မ်က္လံုးျပဴးက်ယ္သြားၿပီး လက္ထဲေရာက္ေနေသာ ေဘာင္းဘီကို ကမန္းကတမ္း စြပ္သည္။ ေဘာင္းဘီက ဒူးေခါင္းပဲ ေရာက္ေသးသည္။ ရြက္ဖ်င္စက လွပ္သြားၿပီး လင္းသဒၵါ၏ ဦးေခါင္းက ေပၚလာသည္။ သူမေနာက္မွ ကပ္လ်က္သား ပါလာသူက ကလ်ာဏီ ..။

တဲထဲသို႔ ၀င္လာေသာ လင္းသဒၵါ၏ ေျခလွမ္းေတြသည္ အထဲက ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ရပ္တန္႔သြားသည္။ သီဟ .. သူ .. သူမ၏ ခ်စ္သူေဟာင္း။ ျဖစ္ေနပံုက ေဘာင္းဘီက ၀တ္ေနလ်က္ တန္းလန္း။ တြဲလြဲက်ေနေသာ လိင္တံက အရည္ေတြတလက္လက္ႏွင့္မို႔ ဘာျဖစ္ထားသည္ဆိုတာ ေမးစရာမလို။ လင္းသဒၵါအၾကည့္က သီဟေဘးရွိ ဆပ္ကပ္မယ္ဆီေရာက္သည္။ သူမကေရာ ဘာထူးလဲ။ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း။ ဒါ့အျပင္ ထိုဟာမ၏ ေပါင္ၾကားရွိ အဖုတ္က ပြင့္ဟေနၿပီး စီးက်ေနသည္က အရည္ျဖဴျဖဴေတြ။ ဒင္း ... အပ်က္မ .. ေတြ႔မယ္။ လင္းသဒၵါလက္က အၿမဲအသင့္ေဆာင္ထားေသာ သူမေနာက္ေက်ာရွိ ဓါးဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ စီစီ သူမအေျခအေနကို ရိပ္မိသည္။ လွဲေနရာမွ ဆတ္ခနဲ လိမ့္ထြက္၍ တဲနံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ဓါးေကာက္ကို လွမ္းဆြဲသည္။

“ရွင္ … ေခြး … ေခြး .. ေခြးထက္ေတာင္ ဆိုးလွခ်ည္လား …“ “လင္းသဒၵါ စိတ္ထိန္းစမ္း !!! …“

လင္းသဒၵါ ပံုစံက အရမ္းစိတ္ထိခုိက္ကာ ေဒါသထြက္ေနမွန္း သိသာလွသည္။ စီစီ၏ တဲမွေန၍ တည္းခိုခန္းအထိ ျပန္လာရာလမ္းတြင္ စကားတစ္ခြန္းမေျပာ။ စီစီကို သတ္မလို ျဖတ္မလိုျဖစ္ေနမႈေၾကာင့္ အခ်င္းမမ်ားရေအာင္ ကလ်ာဏီက တည္းခိုခန္းေရာက္မွ ရွင္းပါဆိုၿပီး မနည္းေဖ်ာင္းျဖခဲ့ရသည္။ အခု ကလ်ာဏီအခန္းကို ျပန္ေရာက္လို႔မွ မဆံုး လင္းသဒၵါဆီမွ ေဒါသသံက ထြက္လာသည္။ ကလ်ာဏီ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ တကယ္စိတ္ဆိုးသင့္တာက သူမျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လင္းသဒၵါပံုစံက သူမထက္ပိုဆိုးေနသည္။ ေဒါသအေလ်ာက္ လက္ပါလာမွာစိုးလို႔ သူမ လင္းသဒၵါကို ေအာ္ေျပာလုိက္ရေသာ္လဲ သီဟကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔ေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္လဲ မစဥ္းစားထား။ သူမအၾကည့္က တည္းခိုခန္းတံခါး၀ကို မွီကာရပ္ေနရင္း မထီတရီၿပံဳးေနသာ စီစီဆီသို႔ ေရာက္သည္။

“သီဟ ေျပာေလ .. ရွင္ စကားမေျပာတတ္ေတာ့ဘူးလား ..“ “သဒၵါ ကိုယ္ရွင္းျပမယ္ .. သဒၵါ ထင္သလို မဟုတ္ဘူး .. ဒါ ယမရာဇာရဲ ႔သတင္းရဖို႔အတြက္လုပ္တာ .. စီစီ က်ေနာ္ေျပာတာ ဟုတ္တယ္မွတ္လား …“ “ေနစမ္းပါဦး .. စီစီက ဘာျဖစ္လို႔ ရွင့္ဘက္က လိုက္ၿပီးေျဖေပးရမွာလဲ .. ရွင့္ခရီးမွာ လိုက္ဖို႔ သေဘာတူၿပီလား အရင္ေျပာစမ္းပါဦး ..“ “သီဟ .. ဒီဟာမ ဘာေျပာတယ္ .. “ “က်မကို ဟာမနဲ ႔မေခၚနဲ႔ က်မမွာ နာမည္ရွိတယ္ .. ရွင္ကေရာ ဘာေကာင္မ မွတ္လို႔လဲ ..“ လင္းသဒၵါႏွင့္ စီစီ၏ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ ေျပာဆိုလာမႈေၾကာင့္ သီဟ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ၾကား၀င္ ရပ္လိုက္ရသည္။ စီစီကို ပါးစပ္ပိတ္ထားရန္ လက္၀ါးျဖန္႔ကာတားၿပီး လင္းသဒၵါဘက္သို႔ လွည့္သည္။

“သဒၵါ .. ကိုယ္ေမးပါရေစဦး .. မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ေဒါသထြက္ေနရတာလဲ ..“ “ရွင္ .. ရွင္ ..“ သီဟ စကားက သူမ အသည္းႏွလံုးကို ကိုင္လႈပ္လိုက္သလို ခံစားရသည္။ လင္းသဒၵါ အကူအညီရလိုရျငား ကလ်ာဏီဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ ကလ်ာဏီကိုယ္တိုင္ကလဲ လင္းသဒၵါ ဘယ္လိုေျဖမည္ဆိုတာကို သိခ်င္သည့္ဟန္ေပါက္ေနသည္။ သူမကို “ေျဖလိုက္ေလ“ဆိုသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ေမးေငါ့ျပသည္။ “ေျဖေလ .. သဒၵါ .. ကိုယ္ေမးတာကို ေျဖပါ .. သဒၵါ ဒီလိုစိတ္ဆိုးတာ အခုမွ မဟုတ္ဘူး .. ကလ်ာဏီနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ အိပ္ခဲ့တယ္ဆိုတုန္းကလဲ ဒီလို ျဖစ္ဖူးတယ္ .. အခု စီစီနဲ႔ကိုယ္ အတူအိပ္ခဲ့တယ္ဆိုေတာ့လဲ ထပ္ျဖစ္ျပန္တယ္ .. လင္းသဒၵါ .. မင္း .. ငါ့ကို စိတ္ဆိုးတယ္ဆိုတာ ဘာအတြက္လဲ ..“ “ရွင္လုပ္တာ စိတ္ဆိုးခ်င္စရာ မေကာင္းဘူးလား .. က်မ .. ..“ “မင္း .. ငါ့ကို ခ်စ္ေနေသးတာလားးးးး ..“ ျဖတ္ကာေမးလိုက္သည့္ သီဟ၏ စကားတြင္ က်န္မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္၏ မ်က္လံုးေတြသည္ လင္းသဒၵါေပၚေရာက္လာသည္။ ကလ်ာဏီ၏ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္က ေကြးသြားသည္။ သူမ ထင္သားပဲ .. ဒီ ၀ံပုေလြမႏွင့္ သီဟသည္ အစကတည္းက ဇာတ္လမ္းရွိခဲ့မည္ဆိုတာကို။ သူမသာမက။ သီဟကိုယ္ႏွင့္ကြယ္ကာ ရွိေနသူ စီစီပါ အံ့အားသင့္သည္။ လင္းသဒၵါႏွင့္ သီဟကို ရည္းစားေဟာင္းေတြ ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ဟု သူမ တြက္မထား။ လတ္စသတ္ေတာ့ ရည္းစားလူလု အူႏုကြ်ဲခတ္ခံရတာကိုး။ လင္းသဒၵါ ဘယ္လိုေျဖမွန္း သိခ်င္သျဖင့္ သီဟကုိယ္ႏွင့္ကြယ္ေနရာမွ ေနရာေရႊ ႔သည္။

“က် .. က်မ …“ “သဒၵါ .. မင္း ငါ့ကို ခ်စ္ေနေသးတယ္ မွတ္လား ..“ “မ .. မ ဟုတ္ ..“ “ေတာ္ၿပီကြာ … မင္း မေျပာခ်င္လဲ မေျပာနဲ႔ေတာ့ ..“ သီဟ သည္းခံႏိုင္မႈ အတိုင္းအတာ ကုန္ဆံုးသြားသည္။ လင္းသဒၵါ၏ ထစ္ေငါ့ထစ္ေငါ့ ျဖစ္ေနမႈကို သူဘယ္လိုမွ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ အခန္းေထာင့္က စားပြဲေပၚတြင္တင္ထားေသာ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို လွမ္းဆြဲသည္။ “သီဟ ဒါက ဘယ္သြားမလို႔လဲ ..“ တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္ကာေနခဲ့သူ ကလ်ာဏီက သီဟ အခန္းေပါက္၀သို႔ မေရာက္ခင္ လွမ္းေမးသည္။ “အရက္သြားေသာက္မလို႔ … မင္းတို႔သံုးေယာက္နဲ႔ ဆက္ဆံရတာ ငါ့အတြက္ ၿဂိဳလ္ႀကီးကိုးလံုးေခါင္းေပၚထမ္းထားရတာထက္ ပိုဆိုးတယ္ .. ေခါင္းသြားေဆးမလို႔ေဟ ..“ သီဟ စကားက ကလ်ာဏီဆီမွပင္ ရပ္မေနပါ။ လင္းသဒၵါဘက္သို႔ လွည့္ကာ ၾကည့္သည္။ “သဒၵါ .. ကိုယ္ မင္းကို ေနာက္ဆံုးတစ္ခုေျပာမယ္ .. မင္း ငါ့ကို သစ္စိမ္းခ်ဳိးခ်ဳိးခဲ့ေပမယ့္ ငါ့စိတ္ထဲမွာ မင္းအသည္းကိုခြဲဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မရည္ရြယ္ခဲ့ဘူး .. အဲဒါေတာ့ မင္းသိထားပါ ..“

သီဟ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပါ။ ေလေပြတစ္ခုႏွယ္ အခန္းထဲမွ ဟူးခနဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ မိန္းကေလး သံုးေယာက္သာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေမးခြန္းမ်ားစြာႏွင့္ၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။

မနက္ေစာေစာစီးစီး ဘားေကာင္တာသို႔ တန္းေလွ်ာက္လာေသာ သီဟေၾကာင့္ ဆိုင္ရွင္လူ၀ႀကီးက စူးစမ္းသည့္အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္သည္။ သီဟ ဘယ္သူႏွင့္မွ စကားေျပာခ်င္စိတ္ မရွိပါ။ ႏြယ္ၿငိမ္း၏ တယ္ကီလာကို တစ္ခြက္အျပည့္မွာလိုက္ၿပီး ေထာင့္စြန္းက စားပြဲတစ္လံုးဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ စားေသာက္ခန္းတစ္ခုလံုးတြင္ သူရယ္၊ ဆိုင္ရွင္လူ၀ႀကီးရယ္၊ တံျမက္စည္းလွဲေနသူ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရယ္သာရွိသည္။ သီဟ တယ္ကီလာကို တစ္က်ဳိက္ေမာ့သည္။ ထံုးစံအတိုင္း မီးလိုပူျပင္းေသာအရသာက လည္ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ၿပီး အစာအိမ္ထိဆင္းသြားသည္။ သီဟ ေခါင္းတစ္ခ်က္ခါၿပီး ေနာက္တစ္က်ဳိက္ထပ္ေမာ့မည္အျပဳတြင္ တည္းခိုခန္း၀၌ လူတစ္ေယာက္ေပၚလာသည္။

ေခါင္းၿမီးၿခံဳ ကုလားမမ်ားကဲ့သို႔ ေခါင္းအထိေရာက္ေအာင္ ၀တ္ရံုအနက္ကို ၿခံဳထားေသာ ထိုလူသြယ္သြယ္သည္ သီဟဆီသို႔ တန္းေလွ်ာက္လာသည္။ ထိုလူ သူ႔အနားသို႔ မေရာက္လာခင္မွာပင္ သင္းပ်ံ ႔ေသာရနံ႔တစ္ခုကို ရသည္။ ခ်ဳိျမထံုရီေသာ ထိုရနံ႔က ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိလြန္းလွသည္။ “ဒီမွာရွင့္ … က်မကို တစ္ခုေလာက္ ကူညီပါလား ..“ စိတ္ရႈပ္လို႔ အရက္ထြက္ေသာက္ပါသည္ဆိုမွ ဒုကၡသည္ႏွင့္ လာတိုးေနျပန္ၿပီ။ သီဟ ပထမေတာ့ ဘာမွန္းမသိသည့္ မိန္းမကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ဖို႔ ေတြးေသးသည္။ လင္းသဒၵါတို႔ ကမာၻတြင္လဲ စားေသာက္ေနတုန္း လိုက္ေတာင္းသည့္သူေတြ ရွိေနပါလားဟုေတာင္ ျဖတ္ခနဲ ေတြးမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ဳိးသမီးကေခါင္းေစာင္းကို လွပ္လိုက္သည္တြင္ ျမင္လိုက္ရေသာ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ထိုအေတြးက ပီပီျပင္ျပင္ေတာင္ မျဖစ္လိုက္။ ေခ်ာေမာလွပေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူမေခ်ာသည့္ပံုမွာ လူႏွင့္ေတာင္ မတူပဲ နတ္သမီးတစ္ပါးဟု ေျပာလွ်င္ေတာင္ ျငင္းရက္စရာ မရွိႏိုင္ေပ။ သြယ္လ်သည့္ မ်က္ႏွာတြင္ သူမမ်က္၀န္းေတြက ခရမ္းႏုေရာင္ေတာက္ေနသည္။ နက္ေမွာင္ေသာဆံႏြယ္ေတြက နံ႔သာဆီတစ္ခုျဖင့္ လိမ္းသုတ္ထားသလို ေျပာင္လက္ေနၿပီး ျဖဴ၀င္းေသာ သူမပခံုးေပၚတြင္ လွလွပပေခြကာရွိသည္။ ထိုေျဖာင့္စင္းေနေသာ ဆံႏြယ္ေတြၾကားမွ နားရြက္ႏွစ္ဖက္က ခြ်န္၍ ေထာင္တက္ေနသည္။ ကလ်ာဏီေျပာခဲ့သည့္ထဲက မ်ဳိးႏြယ္တစ္ခုကို ျပန္သတိရသည္။

“ခင္ဗ်ားက elf မွတ္လား …“ “ဟုတ္ပါတယ္ … “ “ေျပာပါဦး .. က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားကို ဘာကူညီရမွာလဲ ..“ လက္က်န္အရည္ကို တစ္က်ဳိက္ေမာ့ေသာက္ရင္း သီဟ ေမးသည္။ စိတ္ထဲကမူ သူ ဒီေရာက္မွ ဘာျဖစ္လို႔ မိန္းမေခ်ာေခ်ာေတြနဲ႔ပဲ ဆံုေနရတာလဲဟု ေတြးေနမိသည္။ ဒါကပင္ သူ႔ကံၾကမၼာပဲလား မသိ။ “က်မရဲ ႔သားကေလ အရမ္းအေဆာ့မက္တယ္ .. စူးစမ္းခ်င္တာကလဲ တအားပဲ .. မေန႔ညေနက အိမ္နားက ကစားေဖာ္ေတြနဲ႔ ၿမိဳ ႔ျပင္ထြက္ေဆာ့ၾကတယ္ေလ .. အဲဒါ ညမိုးခ်ဳပ္ေတာ့ က်န္တဲ့ကေလးေတြ ျပန္ေရာက္လာတယ္ .. သူကပါမလာဘူး .. သားကို သူတို႔လိုက္ရွာၾကတာ မေတြ႔ေတာ့လို႔တဲ့ .. က်မ ညတြင္းခ်င္းႀကီး လိုက္ရွာေသးတယ္ .. ကေလးေတြကစားတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ မေတြ႔ဘူး .. အဲဒါနဲ႔ ၿမိဳ႔ထဲတစ္ေခါက္ျပန္လာၿပီး အကူအညီေပးႏိုင္မယ့္ လူကို လိုက္ရွာေနတာ ..“

ေျပာရင္းႏွင့္ မ်က္ရည္၀ဲတက္လာေသာ အမ်ဳိးသမီး၏အသြင္က သနားဖြယ္ရာပင္။ သီဟ စိတ္က သူငါးႏွစ္သားတုန္းက ျဖစ္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္ဆီသို႔ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ သူလဲပဲ ဒီမိန္းမ၏ သားေလးလို ျဖစ္ဖူးသည္။ အဲဒီတုန္းက သူတို႔ တစ္ျခားရြာတြင္ ျပဳလုပ္ေသာ ဘုရားပြဲသို႔ သြားတာျဖစ္သည္။ ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီဟု နာမည္ႀကီးသည္မို႔ ထိုဘုရားပြဲက ၾကက္ပ်ံမက်စည္ကားသည္။ သီဟႏွင့္ သူ႔အေမ ညေစ်းတန္းေလွ်ာက္လာရင္း တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ လူေတြက်ိတ္က်ိတ္တိုးေနသည္ကို ေတြ႔လို႔ သူက ဆက္မသြားပဲ စပ္စုမိသည္။ ေယာက်္ားႀကီးေတြ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ႏွင့္ တိုးေ၀ွ႔ေနသည့္အရာကား အျခားမဟုတ္။ မိုးပ်ံခ်ဳိကန္းဆိုေသာ ပိတ္စဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကိုေနာက္ခံထိုးၿပီး အႀကီးအက်ယ္ အေလ်ာ္အစားလုပ္ေနၾကေသာ ေလးေကာင္ဂ်င္၀ိုင္း။ မႈန္ကုပ္ကုပ္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ တရုတ္စပ္လိုလို ဒိုင္လုပ္သူေရွ႔တြင္ ေငြပံုႀကီးကဟီးေနသည္။ အဲဒီတုန္းက ကေလးပီပီ ပံုထားသည့္ေငြေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေလးေကာင္ဂ်င္ဒိုင္ ငနဲကိုေတာင္ အားက်မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူအားက်မိသည္က မိနစ္ပိုင္းေတာင္ မခံလိုက္။ ျဖဳန္းခနဲ လူအုပ္ၾကားထဲတြင္ လံုၿခံဳေရးရဲေတြေပၚလာၿပီး ဒိုင္လုပ္သူကို လိမ္လည္မႈႏွင့္ ၀င္ဖမ္းသည္။ အဲဒီမွာတင္ လူေတြက ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ကာ ဥပဒဟိုထေျပးၾကသည္။ လူအုပ္ၾကားထဲညွပ္ၿပီး သီဟ ဘယ္ပါလို႔ ဘယ္ပါသြားမွန္းမသိ။ ဘုမသိ ဘမသိ လူႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ လိုက္ေျပးရင္း ထိုစဥ္တုန္းက အေမျဖစ္သူႏွင့္ လူကြဲသြားခဲ့သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ သီဟ အေမျဖစ္သူႏွင့္ ျပန္ဆံုေတြ႔ခ်ိန္တြင္ သူ႔အေမသည္ မ်က္ရည္လည္ရႊဲႏွင့္။ အခုလဲ သူ႔ေရွ႔က အမ်ဳိးသမီးက သားေပ်ာက္လို႔ ရတက္မေအးရွာေနသည္တဲ့။ သီဟ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး အရက္ခြက္ကို ေဘးဖယ္လိုက္သည္။ ထိုင္ခံုေဘးတြင္ ေထာင္ထားေသာ ရိုင္ဖယ္ကို ေကာက္ကိုက္လိုက္ၿပီး .. “ေကာင္းၿပီေလ .. အေမတစ္ေယာက္ရဲ ႔ေမတၱာကို စာနာၿပီး က်ေနာ္ကူညီပါ့မယ္ ..“ “တကယ္ .. ရွင္ တကယ္ေျပာတာလား ..“ “က်ေနာ့္ပံုက ေနာက္ေနတဲ့ပံုစံေပါက္ေနလို႔လား .. “ “ဟုတ္ … ကဲ့ .. ေက်းဇူးတင္လိုက္တာရွင္ …“ အမ်ဳိးသမီး၏ ပံုစံက သီဟကူညီမည္ဆိုသည့္အတြက္ တကယ္ကို ၀မ္းသာသည့္အသြင္ေပါက္ေနသည္။ မ်က္ရည္စေတြ ၀ဲေနရာမွ ခ်က္ခ်င္းရပ္သြားၿပီး သီဟေရွ႔မွ ဦးေဆာင္ကာ ဆိုင္ထဲမွထြက္သည္။ သူမကို ကူညီဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီးၿပီမို႔ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္မွျဖစ္မည္ဟု သီဟ ေတြးသည္။ ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာ ေလွ်ာက္ေနရာမွ .. “ရပါတယ္ .. က်ေနာ့္နာမည္က သီဟ .. ခင္ဗ်ား နာမည္ကေရာ ..“ သီဟနာမည္အၾကားတြင္ အမ်ဳိးသမီး မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေယာင္ေလး သမ္းသြားၿပီး သူ႔ကို မ်က္စေလးခ်ီကာ ျပန္ေျဖသည္။ “က်မနာမည္က မာယာေဒ၀ီပါ .. ဒါေပမယ့္ ေခၚရလြယ္ေအာင္ မာယာလို႔ပဲ ေခၚပါရွင္ …“


အခန္း (၄)
“ကေလးေတြက အၿမဲတမ္း ၿမိဳ ႔ျပင္ထြက္ေဆာ့တက္ၾကတာလား ..“ ၿမိဳ႔အေနာက္ဘက္ရွိ တံခါး၀မွ ထြက္လာရင္း သီဟ ေဘးမွပါလာသူ မာယာေဒ၀ီကို ေမးသည္။ သူမက ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျမင္ေနရေသာ ေတာအုပ္ကို လက္ညႊန္းႏွင့္ ညြန္ျပရင္းမွ .. “ဟုတ္တယ္ .. မာယာရဲ ႔အိမ္က ခုနက ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ ႔တံခါး၀နားမွာေလ .. အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔က ၿမိဳ ႔ျပင္ ထြက္ေဆာ့ေလ့ရွိတယ္ .. အဲဒီေတာအုပ္ထဲမွာ ဂူေတြရွိတယ္ .. မာယာစိတ္ပူတာက ဂူတစ္ခုထဲမ်ား ေရာက္ေနသလားလို႔ေလ .. မေန႔က တူတူပုန္းတန္းေဆာ့ၾကတယ္တဲ့ ..“ “ေကာင္းၿပီေလ … ရွာၾကည့္တာေပါ့ .. “ သီဟ သူမနည္းတူ ကေလးအတြက္ စိတ္ပူၿပီး ေရွ႔ကခပ္သုတ္သုတ္ႏွင့္ ေလွ်ာက္သည္။ မာယာေဒ၀ီက သူႏွင့္ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါလာသည္။ ေတာအုပ္ႏွင့္ နီးလာသည္ႏွင့္အမွ် မာယာေဒ၀ီက သူ႔အနားသို႔ တိုးလာၿပီး ပုခံုးခ်င္းထိမိမတတ္ နီးကပ္လာသည္။ သူမ၏ အျပဳအမူက အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသည္ဟု ခံစားရၿပီး သီဟ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္သည္။ မာယာေဒ၀ီသည္ သူ႔ပုခံုးတြင္ လြယ္ထားေသာ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို ေငးၾကည့္ေနရာမွ သီဟ ေခါင္းအလွည့္တြင္ သူ႔ကို ၿပံဳးျပသည္။

“သီဟက ဒီနယ္က မဟုတ္ဘူးေနာ္ ..“ “မဟုတ္ဘူး .. က်ေနာ္က တျခားတေနရာက လာတာ ..“ “ေအာ္ … ဒါနဲ႔ .. သီဟ လက္နက္က အဆန္းပဲေနာ္ .. သီဟတို႔ဆီမွာ တုိက္ခိုက္ေရးသမားတိုင္းက ဒါမ်ဳိးကိုင္တာလား ..“ “အင္း … ဆိုပါေတာ့ … ေနစမ္းပါဦး မာယာ… ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္လို႔ ဒါကို သိခ်င္ေနရတာလဲ ..“ “အို .. ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး … က် .. က်မတို႔ elf ေတြက စပ္စုတတ္လို႕ပါ …“ သီဟ စိတ္ထဲ မာယာေဒ၀ီႏွင့္ ပတ္သက္၍ တစ္မ်ဳိးျဖစ္လာသည္။ ႏြယ္ၿငိမ္းၿမိဳ ႔အလြန္က ေတာအုပ္ထဲ ၀င္လာသည္ႏွင့္အမွ် မာယာေဒ၀ီ၏ ပံုစံက တည္းခိုခန္းမွာ ေတြ႔ခဲ့တုန္းကလို မဟုတ္။ သားေပ်ာက္လို႔ ပူေဆြးေသာကျဖစ္ေနေသာ အေမတစ္ေယာက္ႏွင့္မတူပဲ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ တူေနသည္။

သီဟ စိမ္းစိုေနေသာ သစ္ပင္ေတြၾကားမွ ျဖာၾကေနေသာ ေနေရာင္ျခည္ေပ်ာက္ေတြကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ေနမင္းႀကီးသည္ အေရွ ႔ဘက္ေကာင္းကင္ထက္တြင္ ထည္ထည္၀ါ၀ါေနရာ ယူထားႏွင့္ၿပီ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ မနည္းေတာ့။ ၉နာရီႏွင့္ ၁၀နာရီၾကားေလာက္ေတာ့ ရွိေပမည္။ လင္းသဒၵါတို႔ ဘယ္လိုျဖစ္ေနၾကလဲ မသိ။ မာယာေဒ၀ီ၏ ပံုစံကလဲ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနသည္။ သီဟ ပထမေတာ့ သူမကို ထားခဲ့ၿပီး ျပန္သြားရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားေသးသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲတြင္ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ၾကေတာ့လဲ ေတာထဲထိေတာင္ ေရာက္လာၿပီးမွ ေကာင္းပါ့မလားဟု ျပန္ေတြးမိသည္။ အေတြးေတြႏွင့္နစ္ေမ်ာေနသူ သီဟ ရုတ္တရက္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ပံုရိပ္တစ္ခုက ဘြားခနဲေပၚလာသည္။

ထိုပံုရိပ္ေပၚလာပံုက ဆန္းက်ယ္လွသည္။ အနီးစပ္ဆံုး ဥပမာေပးရလွ်င္ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲၾကည့္ေနတုန္း ေကာင္းခန္းမွာ ေၾကညာ၀င္ထိုးသလိုႏွင့္တူသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ပဲ ၾကာသည့္ ထိုျမင္ကြင္းတြင္ သီဟ ေက်ာရိုးတေလွ်ာက္ စိမ့္ခနဲေတာင္ျဖစ္သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနရာမွ ရပ္သည္။ မဟုတ္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး ေခါင္းကို ဆတ္၍ ခါလိုက္စဥ္တြင္ ေနာက္ထပ္ ပံုရိပ္တစ္ခုက ျဖတ္ခနဲေပၚျပန္သည္။ ေသြး .. ေသြးေတြ။ လူ .. လူေသေတြ။ အပ်က္အစီးေတြ ၾကားထဲမွာ ေသေနၾကေသာ လူေတြ။ သတၱ၀ါေတြ။ စစ္သားတစ္ဦးမို႔ ဆိုးရြားလွေသာ ျမင္ကြင္းေတြကို သူျမင္ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီေလာက္ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကို သီဟ မျမင္ဖူးေခ်။ ကမာၻပ်က္သည္ဆိုတာ သူ႔အေတြးထဲက ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကို ေျပာတာ ျဖစ္ရမည္။ သီဟ ေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အုပ္ကိုင္လိုက္သည္။

“သီဟ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ..“ “က် .. က်ေနာ္ .. တစ္ခုခု ျမင္လိုက္သလိုပဲ ..“ “မာယာကေတာ့ ဘာမွ မျမင္ဘူး ..“ “အင္း .. ထားလိုက္ေတာ့ … ဒါနဲ႔ ဂူေတြက ဘယ္ဘက္မွာ ရွိတာလဲ ..“ “ေရွ ႔နားဆိုေရာက္ၿပီ .. သိပ္မေ၀းေတာ့ဘူး ..“ တကယ္လဲ မေ၀းပါ။ ေနာက္ထပ္ ငါးမိနစ္ခန္႔ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ဂူ၀တစ္ခုကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လွမ္းျမင္ရသည္။ ဂူက လူတစ္ေယာက္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္း ၀င္လို႔ရႏိုင္ေအာင္ က်ယ္၀န္းသည္။ အ၀တြင္မူ ခ်ဳံႏြယ္၊ ပိတ္ေပါင္းအနည္းငယ္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္ၿပီးထူထူထဲထဲမဟုတ္လို႔ ၀င္မည္ဆိုက လက္ျဖင့္တြန္းဖယ္ၿပီးေတာ့ပင္ ၀င္သြားႏိုင္သည္။ သီဟ ဂူေရွ ႔ကေျမျပင္ကို ဒူးေထာက္၍ ၾကည့္သည္။ ေျမကအေပ်ာ့မဟုတ္ပဲ အမာျဖစ္ေနသျဖင့္ ေျခရာလက္ရာ ဘယ္ဆိုဘာမွ မေတြ႔ရ။ မတတ္ႏိုင္။ သူအထဲကို ၀င္ၾကည့္ရေပေတာ့မည္။ အျပင္ဘက္တြင္ လင္းလင္းျခင္းျခင္းရွိေသာ္လဲ ဂူထဲမွာေတာ့ ေမွာင္လြန္းအားႀကီးသည္။ သီဟ ရိုင္ဖယ္ကို ပုခံုးထက္မွျဖဳတ္ၿပီး PEQ box မွ Flashlight ကိုဖြင့္သည္။ စူးခနဲ လင္းသြားသည့္ အလင္းေရာင္တြင္ သူ႕ရိုင္ဖယ္ကို မာယာက အံ့ၾသတႀကီး လွမ္းၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

“မာယာ ဒီမွာပဲေစာင့္ .. က်ေနာ္ အထဲ၀င္ၾကည့္လိုက္မယ္ .. တကယ္လို႔ တစ္နာရီေလာက္ၾကာလို႔ က်ေနာ္ျပန္ထြက္မလာရင္ မာယာက်ေနာ့္ကို ေတြ႔တဲ့ တည္းခိုခန္းမွာ လင္းသဒၵါဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ .. သူ႔ကို အေၾကာင္းၾကားေပး …“ “ဟုတ္ကဲ့ .. မာယာ အေၾကာင္းၾကားေပးပါ့မယ္ ရွင္ ..“ မာယာဆီမွ ကတိေပးစကားရသည္ႏွင့္ သူမကို ေက်ာေပးၿပီး သီဟ ဂူေပါက္၀ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ မာယာေဒ၀ီ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကို လွလွပပေကြးကာ ၿပံဳးလိုက္သည္ကို မေတြ႔လိုက္ရ။ သူမက လင္းသဒၵါကို သြားေခၚေပးရမွာတဲ့လား။ ေ၀းပါေသးရဲ ႔။ သီဟကို အျပတ္ရွင္းၿပီးလွ်င္ သူမ ပထမဆံုးလုပ္မည့္အလုပ္က ယမရာဇာဆီသို႔ ျပန္ဖို႔ပင္။ သီဟအတြက္ စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ မာယာေဒ၀ီတြင္ ၾကင္နာသနားတတ္သည့္ အသည္းႏွလံုးမရွိေပ။ မာယာေဒ၀ီ မလႈပ္မရွားပဲ မိနစ္ပိုင္းမွ် ဂူေပါက္၀တြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ သူမကိုယ္တိုင္ ေနာက္မွ တစ္လွမ္းခ်င္း လိုက္၀င္သြားေလသည္။

လင္းသဒၵါ၊ ကလ်ာဏီႏွင့္ စီစီဟန္တို႔ သံုးေယာက္ အခုအခ်ိန္ထိ ကလ်ာဏီ၏ အခန္းထဲမွာ ရွိေနေသးသည္။ သီဟ ထြက္သြားသည္မွာ ဆယ္မိနစ္ခန႔္ရွိေတာ့မည္။ သူမတို႔ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စကားမေျပာျဖစ္ေသး။ စကားသာ မေျပာျဖစ္သည္။ အၾကည့္ေတြကမူ ရန္လိုေသာအသြင္ ေဆာင္ေနၾကသည္။ အခန္းတစ္ခုလံုး၏ ေလထဲထုတြင္ တင္းမာခက္ထန္မႈက ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ဆိုးသလိုဆိုလွ်င္ ဓါးျဖင့္ျဖတ္လို႔ရေလာက္ေအာင္ကို ထူထဲလွသည္ဟု တင္စား ေျပာလွ်င္ ရႏိုင္သည္။ စကားမေျပာပဲ ဒီအတိုင္းဆက္ေနလွ်င္ မျဖစ္ေတာ့ၿပီဆိုတာ ကလ်ာဏီက အရင္ဆံုး သတိရသည္။

“ေနစမ္းပါဦး .. လင္းသဒၵါ .. သီဟ ေျပာသြားတဲ့ မင္းအသည္းကိုခြဲဖို႔ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူးဆိုတာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ …“ အခန္းေထာင့္တြင္ ရပ္ေနေသာ စီစီဟန္ကို စူးစူးရဲရဲ ၾကည့္ေနရာမွ လင္းသဒၵါ ကလ်ာဏီ ဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္သည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခ်ရင္း .. “ဒါက သူနဲ႔ သဒၵါ ၾကားက ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥပါ ..“ “ဒီမွာလင္းသဒၵါ … နင့္ရဲ ႔ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဆိုေပမယ့္ .. အခုေတာ့ အဲဒါက တို႔ေတြနဲ႔ လာပတ္သက္ေနၿပီ .. နင္ ရွင္းရွင္းေျပာရင္ ေကာင္းမယ္ ..“ “ေကာင္းၿပီ … က်မေျပာမယ္ … သီဟနဲ႔ က်မ စေတြ႔ခဲ့တဲ့ညက က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူအိပ္ခဲ့ၾကတယ္ .. ဟင့္အင္း .. မဟုတ္ေသးဘူး … ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ေျပာမွ ပိုမွန္မယ္ .. ဟုတ္တယ္ က်မနဲ႔သူ ခ်စ္သြားခဲ့ၾကတယ္ .. ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိသြားတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမယ္ ..“ “ဒါဆို .. နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘာျဖစ္လို႔ ကြဲသြားရတာလဲ … သီဟ နဲ႔ တို႔နဲ႔ ဆက္စ္လုပ္ျဖစ္တုန္းက သူဘာမွ မေျပာပါလား ..“ လင္းသဒၵါ စိတ္ရႈပ္ေထြးဟန္ျဖင့္ ေခါင္းကိုေမာ့၍ အခန္းမ်က္ႏွာက်က္ကိုၾကည့္သည္။ ခနေနမွ ..

“က်မ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းကေန အခုအခ်ိန္ထိ သမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္တစ္ေယာက္လို အသိအမွတ္ျပဳမႈကို ဘယ္တုန္းကမွ မရခဲ့ဘူး .. ၀ံပုေလြေခါင္းေဆာင္ရဲ ႔သမီးသာ ဆိုတယ္ က်မကို အရာမသြင္းခဲ့ၾကဘူး .. က်မ မေက်နပ္ဘူး .. သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းျဖစ္တာနဲ႔တင္ က်မက ၀ံပုေလြေတြကို ေခါင္းေဆာင္လို႔မရေတာ့ဘူးလား .. က်မ တစ္ေန႔မွာ ၀ံပုေလြေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္ .. ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုျဖစ္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ သီဟကို က်မရဲ ႔လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး ..“ “ဒါဆို .. နင္က ဘာျဖစ္လို႔ ငါနဲ႔သူနဲ႔ အိပ္တာကို စိတ္ဆိုးရတာလဲ … သီဟက နင့္ခ်စ္သူမွ မဟုတ္ေတာ့တာ ..“ “စီစီ .. နင္ အသာေနစမ္း …“ ရုတ္ခ်ည္း၀င္ပါလာသည့္ စီစီဟန္ကို ကလ်ာဏီက လွမ္းဟန္႔သည္။ သို႔ေသာ္ သူမကိုယ္တိုင္ကလဲ လင္းသဒၵါကို ဆက္ေမးမိသည္။ “ေျပာစမ္းပါဦး လင္းသဒၵါ .. နင္နဲ႔ သူက မပတ္သက္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ သီဟကိစၥေတြမွာ နင္က ၀င္ပါေနရေသးတာလဲ .. သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔သူရွိပါေစလား ..“ “ရွိပါတယ္ .. တျခား သူဘာဆံုးျဖတ္ဆံုးျဖတ္ က်မ မေျပာဘူး .. ဒါေပမယ့္ ေတြ႔သမွ်ေယာက်္ားတိုင္းကို ေပါင္ၿဖဲခံတဲ့ မိန္းမမ်ဳိးနဲ႔ အိပ္ေနတဲ့ အဆင့္ထိေတာ့ က်မ သည္းၿငီးမခံႏိုင္ဘူးးးးးး ..“ “ေဟ့.. နင့္စကားေတြက ေတာ္ေတာ္လြန္လာၿပီေနာ္ .. နင့္ဖာသာနင္ အသံုးမက်လို႔သာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ၿပီးေအာင္လုပ္ေပးတတ္တဲ့ ဒီလိုေယာက်္ားမ်ဳိးကို လက္လႊတ္တာ .. ငါက ဘာျဖစ္လို႔ လက္လႊတ္ရမွာလဲ .. စီစီတို႔ကေတာ့ ၀ဲလ္ကမ္းပဲ .. တကယ္ဆို နင္နဲ႔ သီဟ တန္ေတာင္ မတန္ဘူး ..“ “ေကာင္မ .. နင္ဘာေျပာတယ္ ..“ “နင္ နားမကန္းဘူးဆိုရင္ .. ငါဘာေျပာလဲ ၾကားမွာပါ ..“

အေျခအေနက ဘယ္လိုမွ ထိန္းမရေတာ့။ လင္းသဒၵါ ကုတင္ေပၚမွ ၀ုန္းခနဲ ထၿပီး စီစီဟန္ဆီေျပးခုန္အုပ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ စီစီဟန္ကလဲ သတိလစ္သူမဟုတ္။ လင္းသဒၵါကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ …။

ကလ်ာဏီသည္ အခန္းတစ္ခုလံုး ေျဖာင္းဆန္ေအာင္ သတ္ပုတ္ေနၾကေသာ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ကာေနသည္။ သူမ လင္းသဒၵါဘက္မွ ၀င္မပါခ်င္သလို၊ စီစီဟန္ဘက္ကလဲ ၀င္မကူညီခ်င္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ထိုမိန္းမႏွစ္ေယာက္စလံုး ေသသြားတာကမွ ေအးဦးမည္။ ကလ်ာဏီ ေခါင္းကိုခါယမ္းသည္။ မျဖစ္ေသး။ သူမတို႔၏ အဓိက ဦးတည္ခ်က္ကဘာလဲ။ ယမရာဇာကို ႏွိမ္နင္းဖို႔တြင္ သူတို႔ေတြအားလံုး စုစည္းဖို႔ လိုအပ္သည္။ အခ်င္းခ်င္းစိတ္၀မ္းကြဲၿပီး မညီညြတ္ၾကလွ်င္ ယမရာဇာကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ေနေနသာသာ၊ သူ႔ေနာက္လိုက္ေတြကိုေတာင္ ဖယ္ရွားႏိုင္ပါ့မလား။ သူမတို႔၏ mission သည္ စလံုးေရေတာင္ မစရေသး၊ ၿပိဳကြဲရေပေတာ့မည္။ “ေတာ္ၾကစမ္း .. နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အခုရပ္ !!!!!!!!!!! ..“ အသံကုန္ က်ဳံးေအာ္လိုက္သည့္ ကလ်ာဏီ အသံေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဖက္တြယ္ထားၾကေသာ လင္းသဒၵါႏွင့္ စီစီဟန္ သူမကို လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ “ငါတို႔ အခုခရီးထြက္လာတာ ဘာအတြက္ဆိုတာ လင္းသဒၵါ နင္ေမ့ေနၿပီလား ..“ ကလ်ာဏီ စကားက ေဒါသေနာက္ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္မိသည့္ လင္းသဒၵါကို လမ္းမွန္ေပၚသို႔ ျပန္ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔သည္။ စီစီဟန္ လည္မ်ဳိကို ညွစ္ထားေသာ သူမလက္အားကို ေလွ်ာ့ခ်သည္။ စီစီဟန္ကိုယ္တိုင္လဲ လင္းသဒၵါနည္းတူ သူမလက္ကို ဖယ္ေပးသည္။ မိန္းကေလးႏွစ္ဦး၏ ျဖဴ၀င္းေနေသာ လည္တိုင္တြင္ကား လက္ကိုယ္စီ၏ ညွစ္အားေၾကာင့္ အနီကြက္ႀကီး ကိုယ္စီႏွင့္။

လင္းသဒၵါ စီစီဟန္ကို တြန္းထုတ္လိုက္သည္။ အမႈမွတ္အမွတ္မဲ့မို႔ စီစီဟန္ကိုယ္က ယိုင္သြားစဥ္တြင္ သူမကို ျဖတ္၍ အေပါက္၀က ထြက္သြားသည္။ သီဟ ေျပာခဲ့သည္မွာ မွန္သည္။ သူမကိုယ္တိုင္ ေခါင္းေဆးဖို႔လိုအပ္ေနသည္။ သူမေျခလွမ္းေတြ၏ ဦးတည္ရာက စားေသာက္ခန္း၏ အရက္ေရာင္းေကာင္တာသို႔ …။

လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ ေက်ာက္စႏွင့္ ဂူ၏ နံရံတြင္ ျမားပံုသ႑ာန္ကို သီဟ ခက္ခက္ခဲခဲ ျခစ္ယူလိုက္သည္။ ဂူထဲကို ေရာက္ေနသည္မွာ အခ်ိန္အားျဖင့္ တြက္ၾကည့္လွ်င္ နာရီ၀က္ေလာက္ ရွိေတာ့မည္။ အခုထက္ထိ မာယာ၏ ကေလးကို သူရွာလို႔ မေတြ႔ေသး။ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ရွိ ဖလက္ရွ္လိုက္အထိုးတြင္ ပ်ံသန္းထြက္သြားေသာ လင္းႏို႔အုပ္တစ္ခုသာ ႀကံဳခဲ့ရသည္။ တစ္စံုတစ္ခုေတာ့ မွားယြင္းေနၿပီဆိုတာ သီဟ သံသယျဖစ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ။ သူေနာက္ျပန္လွည့္ဖို႔ မေတြးမိ။ သူ႔ေျခလွမ္းေတြက တစတစ နက္ရိႈင္းလာေသာ ဂူအတြင္းပိုင္းသို႔သာ တိုး၀င္ေနမိသည္။

လင္းသဒၵါသာ ပါလာခဲ့လွ်င္ အေကာင္းသားဟု သီဟ အေတြးေရာက္သည္။ ဒါဆုိလွ်င္ ရႈပ္ေထြးေပြလီေနေသာ ဤဂူကိုရွာရာတာ ပို၍ ခရီးေရာက္ေပမည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆက္တြဲ ေတြးမိေသာ အေတြးေၾကာင့္ ထိုအေတြးကို သူေခါင္းထဲက ေမာင္းထုတ္လိုက္ရသည္။ သူမသာ သူ႔ကို ေနာက္ထပ္ မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ မာယာေဒ၀ီႏွင့္ အတူေတြ႔လွ်င္ ဘယ္လို ျပဳမူမည္ မသိ။ သူ႔အျပဳအမူအတြက္ ခြင့္လႊတ္မွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ စီစီကို ေတြ႔တုန္းကလို မာယာကို ကမူးထူးရိႈးႏွင့္ ရန္ျပဳမွာလားဆိုတာ သီဟ မေတြးတတ္ပါ။ သီဟ အေတြးက ထိုမွတဆင့္ မနက္ခင္းတုန္းက ျငင္းခုန္ခဲ့ရေသာ အေၾကာင္းဆီ ျပန္ေျပာင္းေရာက္သည္။ သူဘယ္သူနဲ႔ အိပ္အိပ္ လင္းသဒၵါက ဘာျဖစ္လို႔ အေရးလုပ္ေနရတာလဲ။ သူ႔အေပၚတြင္ သူမ ေမတၱာရွိေနဆဲလား။ မေန႔ညတုန္းက လင္းသဒၵါအခန္းထဲတြင္ ရွိစဥ္အခါက သူ႔လက္ကိုဆြဲလိုက္ေသာ လင္းသဒၵါ၏ အျပဳအမူကို မ်က္စိထဲေျပးျမင္သည္။ ထိုမ်က္၀န္းေတြက သူ႔ကို တစ္ခုခုေျပာေနသလို ခံစားရသည္။ မျဖစ္္ေသး။ မာယာ၏ သားေလးကို ရွာၿပီးလွ်င္ လင္းသဒၵါဆီ ျပန္ရမည္။ သူမဆီမွ သဲသဲကြဲကြဲ အေျဖတစ္ခုၾကားေအာင္ေတာ့ ေတာင္းဆိုရမည္။ တကယ္ဆို သူ႔ရင္ထဲတြင္ လင္းသဒၵါသည္ အနက္ရိႈင္းဆံုးေနရာ၌ ရွိေနခဲ့သည္ဆိုတာကို သီဟသာလွ်င္ အသိဆံုးျဖစ္ပါသည္။

သီဟေနာက္ထပ္ ရွာေဖြစရာမလိုေတာ့ပါ။ ေျခလွမ္းငါးဆယ္ခန္႔ လွမ္းၿပီးခ်ိန္တြင္ ေက်ာက္သားနံရံတစ္ခုက ပိတ္ဆုိ႔ကာ ရွိေနသည္။ ဂူ၏ အဆံုးသို႔ သူေရာက္ေနၿပီ။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ျပန္လွည့္မည္ျပဳခိုက္ မ်က္၀န္းေထာင့္တြင္ တစ္ခုခုျမင္လိုက္သလို ျဖစ္သည္။ သီဟ ရိုင္ဖယ္ကိုလွည့္၍ မီးေရာင္ျဖင့္ ထိုးၾကည့္သည္။ အေပါက္၀တစ္ခု။ သူ႔ညာဘက္ျခမ္းရွိ ေက်ာက္သားနံရံ၏ ေအာက္ေျခတြင္ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ တြားသြား၍ ရႏိုင္ေသာ အေပါက္တစ္ခုရွိေနသည္။ သီဟ ေရွ႔ကိုတိုးလိုက္ရင္း ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ကာ ေသခ်ာၾကည့္သည္။ သူ႔အထင္မမွားပါ။ ထိုအေပါက္၀နားရွိ ေျမျပင္သည္ တစ္စံုတစ္ခုႏွင့္ ပြတ္တိုက္ထားသလို ေျပာင္လက္ေနသည္။ ဒူးေထာက္ထိုင္ေနရာမွ ျပန္ထၿပီး အေပါက္၀ အေပၚဘက္ရွိ ဂူနံရံတြင္ ျမားပံုသ႑ာန္တစ္ခုကို ေအာက္ဘက္သို႔ စိုက္ကာ ဆြဲသည္။ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ လင္းသဒၵါတို႔ လိုက္လာခဲ့ေသာ္ ရွာရလြယ္ေအာင္ပင္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဂူၾကမ္းျပင္တြင္ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ကာ အထဲသို႔ တိုး၀င္လိုက္သည္။

“ဟုတ္ၿပီ .. လာ .. လာခဲ့ ..“ သီဟ ေခါင္းထဲမွ အသံတစ္ခုေပၚလာသည္။

မဟုတ္ေတာ့။ သီဟ ေရွ႔ဆက္မတိုးပဲ ေနာက္ျပန္လွည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ ထူးဆန္းစြာ သူ႔စိတ္ကိုသူမပိုင္။ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာသည္ ေရွ ႔သို႔တိုးသြားၿမဲတိုးသြားေနသည္။ သူ႔စိတ္ႏွင့္ကိုယ္အား မျမင္ရေသာ စြမ္းအားတစ္ခုက ထိိန္းခ်ဳပ္ထားသလို ခံစားရသည္။ ေယာက်္ား၊ မိန္းမဟူ၍ ခြဲျခားလို႔မရေသာ အသံက သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ တရံမျပတ္ေပၚလာၿပီး ေရွ႔ဆက္သြားဖို႔ကိုပဲ ဖိအားေပးေနသည္။ သီဟ အေပါက္၀၏ တျခားဘက္သို႔ေရာက္လာသည္။

ေက်ာက္နံရံ၏ တျခားဘက္ရွိ ျမင္ကြင္းက သီဟကို အံ့အားသင့္ေစသည္။ ၀င္လာခဲ့သည့္ဘက္ျခမ္းရွိ လူသူအေရာက္ေပါက္မရွိေသာပံုႏွင့္တျခားစီ။ ေခ်ာေမြ႔ေျပာင္လက္ေနသာ ေက်ာက္နံရံမ်ားတြင္ ဆီမီးတိုင္မ်ားက စီစီရီရီရွိေနသည္။ ထိုမီးတိုင္မ်ား၏ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ သူေရာက္ေနေသာအခန္း၏ အသြင္အျပင္သည္ လိေမၼာ္ေရာင္ေတာက္ေနသည္။ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္လက္ေနေသာ ေက်ာက္သားခန္းမ၏ အလယ္တြင္ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ေသာ ေရႊေရာင္အိပ္ယာႀကီးတစ္ခုရွိသည္။ ထိုအိပ္ယာေပၚတြင္ ရွိေနသူက အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ..

“ဟင္ .. ခင္ဗ်ား .. ခင္ဗ်ား ..“ “ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ၾကာေနရတာလဲ သီဟရယ္ ..ဟင္း .. ဟင္း ..“ “ေန .. စမ္းပါဦး .. ခင္ဗ်ား က ဘယ္က၀င္လာတာလဲ ..“ မာယာေဒ၀ီသည္ အိပ္ယာေပၚတြင္ တေစာင္းေလးလွဲေနရာမွ ကႏြဲ႔ကလ်ႏွင့္ထသည္။ သူမလက္တစ္ဖက္ လႈပ္ရွားသြားသည္တြင္ ကိုယ္ေပၚတြင္ၿခံဳထားေသာ ၀တ္ရံုစက လႊားခနဲ ေျခရင္းတြင္ ပံုက်သည္။ သီဟ မ်က္လံုးျပဴးသြားရသည္။ အေစာပိုင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူရွိေနခဲ့စဥ္တုန္းက ၀တ္ရုံလႊာႀကီးကြယ္ေနသျဖင့္ မာယာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္မျမင္ခဲ့ရ။ ဒါေတာင္ မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ၿပီး ဒီအမ်ဳိးသမီး လူမကနတ္တမွ် လွေနၿပီဟု ထင္ထားခဲ့သည္။ အခု တကိုယ္လံုးတြင္ အ၀တ္အစားဆိုလို႔ အတြင္းခံသာသာေလးသာရွိသည့္အခ်ိန္တြင္ မာယာေဒ၀ီ၏ အလွက စာဖြဲ႔လို႔ေတာင္ မရႏိုင္။ သဲနာရီလိုမ်ဳိး အခ်ဳိးက်လွသည့္ သူမကိုယ္လံုးကို ဘိုလိုသာဆိုရလွ်င္ “Maginificent“ လို႔ပင္ ေျပာရေပမည္။ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ သူမအလွတြင္ တိမ္းမူးသြားသည့္ သီဟ မာယာေဒ၀ီေနာက္ဘက္မွ ဘြားခနဲ ေပၚထြက္လာေသာ ေတာင္ပံအနက္တစ္စံုေၾကာင့္ ထပ္မံ၍ အံ့အားသင့္ရျပန္သည္။ elf ေတြတင္ ေတာင္ပံရွိသည္ဟု သူ မၾကားဖူးခဲ့ …။

“ခင္ .. ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ ..“ “မာယာက အရင္တုန္းကေတာ့ elf ေပါ့ .. ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ succubus ျဖစ္ေနၿပီ ..“ “အဲဒါက ဘာလဲ ..“ “သီဟကို အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး၊ အေကာင္းဆံုး အရသာေတြေပးႏိုင္မယ့္သူလို႔ သေဘာထားလိုက္ ..“ မာယာေဒ၀ီသည္ သြယ္လ်သည့္ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြႏွင့္ သူမ၏ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ေခြကာ ကစားေနရင္းမွ အေျဖေပးသည္။ သူမ၏ အျပဳအမူတိုင္းက ညိဳ ႔ငင္အားအျပည့္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ ရိုင္ဖယ္ေျပာင္း၀ကို သူမဆီသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ခ်ိန္ရင္း သီဟ ေရွ႔တိုးသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိ၊ ေသနတ္ကိုင္ထားသည့္ လက္က တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ တုန္ခါေနသည္။ ေမာင္းခလုတ္ကိုဆြဲဖို႔ သူဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား၊ မျမင္ရေသာ စြမ္းအားတစ္ခု၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ ေရာက္ေနသလို ခံစားရၿပီး ေသနတ္ေမာင္းကို မဆြဲျဖစ္။ မာယာေဒ၀ီက သူမမ်က္ႏွာေရွ႔ေရာက္လာေသာ ေသနတ္ေျပာင္းကို လက္ျဖင့္ အသာေဘးသို႔ ဖယ္ထုတ္လိုက္သည္။

“ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္လို႔ အာဃါတေတြေမြးေနရာမွာလဲ .. ဒါႀကီးကို ေဘးခ်ထားလိုက္္ေနာ္ .. သီဟ ..“ မာယာေဒ၀ီ၏ စကားသံက မိခင္တစ္ေယာက္ ဆိုးမိုက္ေသာ သားငယ္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ေနသည္ႏွင့္တူသည္။ သီဟ မ်က္လံုးေတြက ရီေ၀လာၿပီး ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ေျပာင္းက အလိုလိုေအာက္စိုက္က်သည္။ မာယာေဒ၀ီက သီဟႏွင့္လူခ်င္းထိမတတ္ တိုးကပ္လာၿပီး သူ႔ဆံပင္ေတြကို အသာကိုင္တြယ္သည္။ သူမႏွင့္ စေတြ႔စဥ္က ရႈရိႈက္မိခဲ့ေသာ သင္းပ်ံ႕ထံုရီေသာ ရနံ႕က သူ႕အနား၌ ရစ္၀ိုင္းလာသည္။ အခုတစ္ခါတြင္မူ ထိုရနံ႔၏ ဆြဲေဆာင္အားက ပို၍ ျပင္းထန္သည္။ သီဟ ကိုယ္တြင္းမွ ေသြးလည္ပတ္မႈက တစတစျမန္သထက္ျမန္လာသည္။ အိုး .. ရွစ္။ မာယာေဒ၀ီ၏ ဆြဲေဆာင္အားကို သူ မတြန္းလွန္ႏိုင္။ စိတ္ထဲတြင္ သူမႏွင့္အားရပါးရ ခ်စ္ခ်င္လာသည္။ ယမရာဇာကို ႏွိမ္နင္းဖို႔ကို သီဟ ဂရုမစိုက္ေတာ့။ ယုတ္စြအဆံုး စိတ္ထဲတြင္ အၿမဲရွိေနသူ လင္းသဒၵါကိုပင္ သတိမရေတာ့။ သီဟ လက္ေတြက မာယာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ကို ဆြဲ၍ ေပြ႔ပိုက္သည္။

သူ႔ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကိုဖြေနသူ မာယာေဒ၀ီက ေခါင္းကိုတင္းတင္းဖိၿပီး သူမဆီသို႔ဆြဲယူသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းနီးကပ္သြားၿပီးေနာက္ ႏွစ္ဦးသား ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ထိကပ္သည္။ ခ်ဳိျမလွသည့္ အနမ္း၏ အရသာတြင္ သီဟ သူမႏႈတ္ခမ္းေတြကို အငမ္းမရလိုက္နမ္းသည္။ ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနေသာ မာယာကိုယ့္ေလးအား ေပြ႔ဖက္ထားေသာ သူ႔လက္ေတြကိုလဲ ၿငိမ္ၿငိမ္မထားႏိုင္ေတာ့ေပ။ အနက္ေရာင္ေတာင္ပံႏွင့္ ေက်ာျပင္ထိစပ္ရာ ေနရာကို လက္တစ္ဖက္က မိမိရဖိကိုင္ထားၿပီး က်န္တစ္ဖက္ကေတာ့ သူမ၏ တင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးကို အုပ္ကိုင္သည္။ မာယာေဒ၀ီ ေက်နပ္စြာျဖင့္ ညည္းညဴၿပီး အားက်မခံ သူမကလဲ သီဟကို တင္းတင္းျပန္ဆြဲဖက္သည္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ထိုကဲ့သို႔ ေပြ ႔ဖက္နမ္းရႈံ ႔ေနၾကၿပီးမွ မာယာေဒ၀ီက နမ္းေနမႈကို ရပ္သည္။ သီဟ၏ ေခါင္းကို ေရႊရင္ၿဖိဳးၿဖိဳးတစ္ဖက္ေပၚ ေမွးကာတင္လိုက္ၿပီး သားငယ္ကိုေခ်ာ့သိပ္သည့္အေမႏွယ္ ဆံပင္ေတြကို ရြရြေလးပြတ္ေပးေနသည္။

“သီဟ … ဘာမွ စိတ္ညစ္မေနနဲ႔ေတာ့ေနာ္ .. ေသာကေတြ ေမ့သြားေအာင္ မာယာ သီဟကို ကူညီမယ္ … သီဟတခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ နယ္ေျမသစ္တစ္ခုကို မာယာေခၚသြားမယ္ … လိုက္ခဲ့ေနာ္ ..“ မာယာေဒ၀ီက လူခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး သီဟကို ၾကည့္သည္။ သီဟ၏ မ်က္လံုးေတြသည္ အသိဥာဏ္ရွိသည့္ လူသားတစ္ေယာက္အသြင္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ေဆးမိေနေသာ လူတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနသည္။ မာယာေဒ၀ီက လက္ကမ္းေပးလိုက္သည္တြင္ သူမလက္ကို သူဆြဲယူသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦး လက္ခ်င္းတြဲ၍ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ခမ္းနားလွေသာ ေရႊေရာင္အိပ္ယာက သူတို႔ကို ဖိတ္ေခၚေနသည့္အလား ….

ကလ်ာဏီသည္ တစ္ေယာက္ထဲ အရက္ထိုင္ေသာက္ေနေသာ လင္းသဒၵါဆီသို႔ ေျဖးညင္းစြာ ေလွ်ာက္လာသည္။ လင္းသဒၵါက သူမကို ေမာ့၍ေတာင္မၾကည့္။ စားပြဲေပၚရွိ သစ္သားခြက္ထဲမွ အျမဳပ္ထေနေသာ တယ္ကီလာကို အဓိပၸါယ္မဲ့စြာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

“ေခါင္းၾကည္သြားၿပီလား .. လင္းသဒၵါ ..“ “မကလ်ာ .. ရွင္ကေရာ သီဟကို ခ်စ္ေနတာလား ..“ ကလ်ာဏီ၏ အေမးကုိ လင္းသဒၵါက အေမးႏွင့္ပင္တံု႔ျပန္သည္။ သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ကို ပင့္ရိႈက္ကာခ်ရင္း ကလ်ာဏီ သူမနားမွာ ၀င္ထိုင္သည္။ စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ လင္းသဒၵါလက္တစ္ဖက္ကို အသာဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး .. “မမ မျငင္းဆန္ပဲ ၀န္ခံရရင္ … ဘ၀မွာ ႀကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြထက္ ပိုခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရမယ္ လင္းသဒၵါ ..“ အံ့အားသင့္ဖြယ္ရာပင္။ လင္းသဒၵါသည္ ဒီစကားကို ၾကားေပမယ့္ ကလ်ာဏီကို ရန္လိုသည့္စကား တစ္ခြန္းမွ မဆိုပဲ မ်က္လံုးအေၾကာင္သားေလးႏွင့္ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ကလ်ာဏီ သူမအၾကည့္ကို နားလည္သလို ခံစားရသည္။ စားပြဲေပၚရွိ လင္းသဒၵါ လက္ဖ၀ါးတစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကာဖ်စ္ညွစ္လိုက္ရင္းမွ .. “ဒါေပမယ့္ မမ ၀န္ခံပါတယ္ .. မမ အတၱႀကီးခဲ့တယ္ .. သဒၵါရဲ ႔အမွားကို အသံုးခ်ၿပီး သီဟကို ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္ .. ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ မမ မတရားဘူး .. သီဟ လိုခ်င္တာ မမမဟုတ္ဘူးလို႔ သိေနတဲ့တိုင္ မမ သူ႔ကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး ..“ လင္းသဒၵါ မ်က္လံုးေတြက မႈန္ရီေနရာမွ ၀င္းလက္လာသည္။

“မက ..လ်ာ .. မမ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ..“ “အင္း .. ေျပာရရင္ မမနဲ႔သီဟ ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုေပမယ့္ အဲဒါက မမ အခြင့္အေရးေပးလိုက္တာေၾကာင့္ .. မမ ရွက္ရွက္နဲ႔၀န္ခံရရင္ သူ႔ကို ျဖားေယာင္းခဲ့လို႔ .. မေန႔ညကလဲ တကယ္ဆို မမကပဲ စခဲ့တာ .. သီဟက မမစလို႔ပါခဲ့ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူ႔စိတ္က တျခားေရာက္ေနတာ မမ အသိသားပဲ .. သူ႔ႏွလံုးသားက မမ ဘယ္လိုပဲ သိမ္းသြင္းသိမ္းသြင္း သဒၵါဆီမွာပဲရွိတယ္ဆိုတာ မမ သေဘာေပါက္ပါၿပီကြယ္ … မမ ေနာက္ဆုတ္ေပးမယ္ …ဒီေတာ့ သဒၵါသာ သီဟကိုခ်စ္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ သူ႔ကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔ … သြား .. သီဟဆီသြားၿပီး ၀န္ခံလိုက္ .. မမကို ထည့္မတြက္နဲ႔ .. စီစီကိုလဲ ေခါင္းထဲထည့္မေနနဲ႔ .. သီဟ စိတ္ထဲမွာ စီစီမရွိဘူးဆိုတာ သဒၵါအသိဆံုးမွတ္လား …“

“တကယ္ .. တကယ္ေျပာေနတာလား မကလ်ာ …“ ကလ်ာဏီက ၿပံဳးကာ ေခါင္းညိတ္ျပစဥ္တြင္ လင္းသဒၵါသည္ အားရ၀မ္းသာစြာ သူမကို ေျပးဖက္သည္။ ကလ်ာဏီက မ်က္ရည္ေတြရစ္၀ိုင္းေနသည့္ အၿပံဳးမ်က္ႏွာႏွင့္ သူမကို ျပန္လည္၍ ဖက္ထားသည္။ သူမရင္ထဲတြင္ေတာ့ မေကာင္းပါ။ သို႔ေသာ္ အမွန္တကယ္ ခ်စ္ေနၾကေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးၾကားတြင္ သူမ ၀င္မစြက္ခ်င္ေတာ့။ သူမဘက္က ေနာက္ဆုတ္လိုက္ျခင္းသာလွ်င္ အေကာင္းဆံုးႏွင့္ အျဖစ္သင့္ဆံုးလမ္းဟု ကလ်ာဏီ ယံုၾကည္ပါသည္။

ကလ်ာဏီကို ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသည္အထိ တင္းၾကပ္စြာေပြ႔ထားၿပီးမွ လင္းသဒၵါ လူခ်င္းခြာသည္။ သူမ မ်က္လံုးေတြသည္ အခုမွ ေဘးဘီ၀ဲယာကို ၾကည့္မိသည္။ “သီဟ .. သူ ဘယ္မွာလဲ …“ “ဟင္ .. အရက္ထြက္ေသာက္မယ္ဆိုၿပီး သူေျပာသြားတာ မွတ္လား ..“ သူမတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး၏ အၾကည့္က အရက္ေရာင္းေကာင္တာတြင္ စာရင္းတြက္ေနေသာ ဆိုင္ရွင္လူ၀ႀကီးဆီေရာက္သည္။ ဆိုင္ရွင္ႀကီးက သူတို႔ေျပာဆိုေနမႈကို နားစြန္နားျဖားၾကားသည့္ဟန္ရွိသည္။ “ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔လာတဲ့လူဆိုရင္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္နာရီေလာက္က elf အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ထြက္သြားတာ ေတြ႔တယ္ ..“ ထိုစကားတြင္ လင္းသဒၵါမ်က္ႏွာရွိ ၀မ္းသာမႈကေပ်ာက္ဆံုးကာ ေဒါသက အစားထိုး၀င္လာသည္။ “ဒီ .. ႏွာဘူးေကာင္ .. ေတြ႔လို႔ကေတာ့ ..“ “ေန … ေနဦး .. သဒၵါ ..“ သူမကို လက္ျပတားသည့္ ကလ်ာဏီေၾကာင့္ လင္းသဒၵါ မေက်မခ်မ္း ေရရြတ္ေနမႈကို ရပ္လိုက္သည္။ “ဒီမွာရွင့္ .. ရွင္တို႔ၿမိဳ ႔မွာ elf ေတြ ရွိလို႔လား ..“ “အဲဒါကေတာ့ .. မရွိဘူးလို႔ ေျပာရမွာပဲ .. ဧည့္သည္အေနနဲ႔လဲ တစ္ႏွစ္လံုးေနမွ တစ္ခါေတာင္ မေရာက္ၾကဘူး .. က်ဳပ္ေတာင္မွ ထူးဆန္းေနတယ္လို႔ေတာ့ ထင္ေနတာ .. ဒီမိန္းမေျပာတာက သူရဲ ႔ကေလးေပ်ာက္သြားလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔လူကို လိုက္ရွာေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းတာပဲ ..“ ကလ်ာဏီ မ်က္လံုးအ၀ိုင္သား ျဖစ္သည္။ အေလာတႀကီး ဆက္ေမးသည္။ “ေျပာ .. ေျပာပါဦး .. အဲဒီ elf က ဘယ္လိုပံုစံရွိလဲ ..“ “သူက က်ဳပ္ျမင္ဖူးေနၾက elf ေတြနဲ႔ေတာ့ မတူဘူး .. ေခ်ာတာမွ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးပဲ .. မ်က္ႏွာေလးက ျဖဴႏုၿပီး ဆံႏြယ္ေတြက ေက်ာက္မီးေသြးလိုပဲ ႏွက္ေမွာင္ေနတယ္ .. အထူးျခားဆံုးကေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြပဲ .. ခရမ္းႏုေရာင္ ေတာက္ေနတယ္ ..“

ကလ်ာဏီ၏ ႏွလံုးသားသည္ ေရခဲသမွ် ေအးစက္သြားသည္။ ေၾကာက္လန္႔ထိတ္ရြံ ႔မႈအား သူမ မ်က္ႏွာေပၚ၌ ဘယ္လိုမွ ဖံုးကြယ္မထားႏိုင္။ “မ မ .. မကလ်ာ !!! . ဘာ .. ဘာျဖစ္တာလဲ ..“ “သူတို႔ဘယ္ကို သြားတယ္ ၾကားမိလုိက္လဲ ..“ “ၿမိဳ ႔အေနာက္ဘက္က ေတာအုပ္ထဲ သြားရွာၾကမယ္ ေျပာတာပဲ ..“ “သဒၵါ … စီစီကို သြားေခၚလာခဲ့ .. မမ သီဟတို႔ေနာက္ လိုက္ခဲ့မယ္ ..“ “မကလ်ာ ေနာက္ေနတာလား .. အဲဒီဟာမကို သြားေခၚမယ့္အစား …“ ဘာျဖစ္မွန္း မသိေသးသည့္ လင္းသဒၵါ ကလ်ာဏီ စကားကို မလိုက္နာခ်င္။ ကလ်ာဏီက သူမ အထြန္႔တက္ေနမႈကို စိတ္မရွည္စြာ ေအာ္ေငါက္သည္။ “သဒၵါ .. နင္ ငါေျပာတာ နားေထာင္စမ္း !! …“ “မကလ်ာ .. ဘာျဖစ္ေနတာလဲ … သဒၵါပဲ သီဟကို သြားရွာပါရေစ .. စီစီကို မကလ်ာဖာသာ ေခၚလာခဲ့ ..“ “ေအး .. ၿပီးေရာ .. ဒါဆို သြားေတာ့ … ျမန္ျမန္သြား .. ျမန္ျမန္ေရာက္မွ သီဟ အသက္ကို မွီလိမ့္မယ္ … ေျပးးးးးးးး …“

သီဟႏွင့္ မာယာေဒ၀ီ အိပ္ယာစြန္းတြင္ အတူထိုင္မိၾကသည္။ “အ၀တ္ေတြ ခြ်တ္လိုက္ေနာ္ သီဟ … လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနၾကရေအာင္ ..“ သီဟ ၀တ္ထားသည့္ အကၤ် ီကို ေခါင္းေပၚကေန အလိုလို ဆြဲခြ်တ္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ အကၤ် ီၿပီးေတာ့ လက္က ေဘာင္းဘီဆီ မဆိုင္းမတြေရာက္သည္။ သီဟ ကိုယ္ေပၚတြင္ ဘာအ၀တ္အစားမွ မရွိေတာ့။ ေယာက်္ားပီသေသာ သီဟ၏ ကိုယ္လံုးကို ျမင္သည္တြင္ မာယာေဒ၀ီ လွလွပပေလး ၿပံဳးသည္။ သြယ္လ်သည့္ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားႏွင့္ ရင္အုပ္ကို ပြတ္သပ္ကာ ကစားၿပီးမွ ဆတ္ခနဲ တြန္းထုတ္လိုက္သည္။ သီဟ အိပ္ယာေပၚကို ပက္လက္လွန္ၾကသည္။ မ်က္စခ်ီ၍ မာယာေဒ၀ီက ညဳတုတု တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး သူမေခါင္းကို ေအာက္သို႔ ငံု႔ခ်သည္။

“အိုး …“ မာယာေဒ၀ီ သူမလွ်ာကေလးကို မိႈပြင့္လို႔ ထိပ္ေခါင္း၏ ေအာက္ဘက္သို႔ ထိုးကာဆြသည္။ ၿပီးလွ်င္ တုတ္ထိုးသၾကားလံုးတစ္ခုကို လွ်ာႏွင့္လ်က္ေပးသလို ထိပ္လံုးလံုးႀကီးကို ပြတ္ကာဆြဲသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ လက္သြယ္သြယ္ေလးတစ္ဖက္ႏွင့္လဲ ဥႏွစ္လံုးကို ရြရြေလးဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဆြေပးေနသည္။ ကြ်မ္းက်င္လွသည့္ သူမ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တြင္ သီဟ လိင္တံက ေလျပည့္သည့္ကြ်တ္လိုပင္ ခ်က္ခ်င္းေဖာင္းကား တက္သည္။ လိင္တံကေနတဆင့္ ဖိန္းရွိန္းၿပီး ပ်ံ ႔ႏွံ ႔လာေသာ ကာမအရသာကို သူဘယ္လိုမွ ႀကံ့ႀကံ့ခံမထားႏိုင္။ မာယာေဒ၀ီ ပါးစပ္ထဲ ပို၍ ထပ္တိုး၀င္ေအာင္ပင္ လိင္တံကို ေညွာင့္ေပးမိသည္။ သီဟ သေဘာကိုသိေနသည့္အလား မာယာေဒ၀ီကလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ကို စုပ္ေပးသည္။ လိင္တံက သံေခ်ာင္းတစ္ခုလို တင္းမာလာမွ ပါးစပ္ထဲမွ ထုတ္ယူလိုက္သည္။

မာယာေဒ၀ီ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလို သီဟေပၚေရာက္လာသည္။ သီဟ ခါးကို က်က်နနခြၿပီးသည္ႏွင့္ သူမတင္ပါးေနာက္တြင္ မတ္မတ္ေထာင္ေနေသာ သူ႔အေကာင္ကို လက္ျပန္စမ္းသည္။ ေသြးေၾကာႀကီးေတြ ေဖာင္းၾကြကာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသာ လိင္တံအလည္ပိုင္းကို မိမိရရဖမ္းကိုင္သည္။ ဖမ္းမိသည္ႏွင့္ အေပၚဘက္ကို နဲနဲျပန္ၾကြၿပီး ထိပ္ဖူးကို အရည္ေတြရႊဲေနၿပီျဖစ္ေသာ အ၀ႏွင့္ေတ့သည္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္မၾကတၾက ထိုင္ထားရာမွ တင္ပါးေတြကို ေအာက္ဘက္သို႔ ဖိခ်သည္။ လိင္တံမာမာႀကီးက အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို ပြတ္တိုက္ၿပီး အထဲသို႔ ၀င္သည္။

“အီး ..“ “အား ..“ မာယာေဒ၀ီ တင္ပါးေဖြးေဖြးေတြက သီဟ ဆီးစပ္ေပၚသို႔ ပိက်လာခ်ိန္တြင္ ႏွစ္ေယာက္သား သံၿပိဳင္ညည္းညဴျဖစ္ၾကသည္။ သီဟ တစ္ေယာက္ အခ်စ္နိဗၺာန္ဘံုကို ေရာက္ရွိသြားသည္ဟု ခံစားရသည္။ ၾကပ္သိပ္လွေသာ မာယာအတြင္းပိုင္းက ေျပာမျပတတ္ေလာက္ေအာင္ အရသာရွိလွသည္။ ရွင္းလင္းေရး တိုက္ပြဲေတြတြင္ ရန္သူ႔စခန္း၏ တံခါးအထပ္ထပ္ကို ကိုယ္လံုးႏွင့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္ကာ ဖြင့္ရသည္ႏွင့္ေတာင္ တူသည္။ အခုလဲ သူ႔လိင္တံက ဖ်စ္ညွစ္စုပ္ယူေနသည့္ အတြင္းသားေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးမွ အဆံုးထိေရာက္သြားသည္။ ေကာင္းလိုက္သည့္ ျဖစ္ခ်င္း။

မာယာေဒ၀ီ သူမ ဒူးႏွစ္ဖက္ကို မို႔ယာေပၚျပန္ခ်ၿပီး ကိုယ္ကေလးကို ငိုက္ေပးလိုက္သည္။ မို႔မို႔ထြားထြား ႏို႔ႀကီးႏွစ္လံုးက သီဟ ရင္ပတ္ေပၚကို အိခနဲ ပိက်လာသည္။ သူမမ်က္ႏွာက သီဟႏွင့္ နီးကပ္သြားၿပီး ထူထူအဲအဲႏႈတ္ခမ္းကို ငံု႔ကာနမ္းသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို မလြတ္တမ္း ဖိကာ နမ္းထားရင္းမွ တင္ပါးႀကီးကို ေနာက္ျပန္ပစ္ပစ္ေဆာင့္သည္။ အထာကြ်မ္းကာ အေဆာင့္မွန္လွသည္မို႔ လိင္တံက က်က်နနပင္ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ပြတ္ၿပီး တိုး၀င္ျပန္ထြက္ျဖစ္သည္။ ၾကာၾကာမေဆာင့္လိုက္ရ။ ရမၼက္ရွိန္တက္လာၿပီျဖစ္သည့္ သီဟ လက္ေတြက သူမ တင္ပါးေတြဆီ ေရာက္လာသည္။ မာယာေဒ၀ီ ေဆာင့္ခ်ေပးသည္ကိုပင္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့သလို အားမလိုအားမရႏွင့္ သူ႔ဖာသာသူ ဆြဲကိုင္ကာ ေဆာင့္သည္။

“ဟုတ္ၿပီ .. ဒီလိုမွေပါ့ … အင္း .. အင္း ..“ မာယာေဒ၀ီ အားရေက်နပ္စြာ အားေပးအားေျမွာက္ျပဳသည္။ စိတ္ထဲကေန၍လဲ သီဟတစ္ေယာက္ ျမန္ျမန္ၿပီးမသြားေစဖို႔ က်ိတ္ဆုေတာင္းသည္။ အနည္းဆံုး သူမတစ္ခ်ီေလာက္ ၿပီးခ်င္သည္။ သူမ မၿပီးခင္ သူၿပီးသြားလွ်င္ ဆတ္တငန္႔ငန္႔က်န္ခဲ့မွာ မလိုလား။ သီဟႏွင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ခ်စ္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏိုင္ဆိုတာ သူမ သိသည္။ သီဟ သာလွ်င္ မသိတာ မဟုတ္လား ..။ “အင္း .. သီဟ ရယ္ … အို … အို ..“ ခံစားေနၾက အရသာက မာယာေဒ၀ီ၏ အသိအာရံုကို ႏႈိးေဆာ္လာသည္။ သူမ ၿပီးေတာ့မည္။ ကာမ ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ နီးကပ္လာၿပီ။ ဇြိခနဲ ဇြိခနဲ ျမည္သံေတြ စကၠန္႔မလပ္ထြက္က်လာသည္အထိ မာယာေဒ၀ီ အေပၚကေန ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်သည္။ သူမနည္းတူ သီဟကလဲ ေပါင္တံလံုးႀကီးေတြ ၾကြလာသည္အထိ ေအာက္ကေန ပင့္ေဆာင့္သည္။

“အား .. ေဆာင့္ .. ေဆာင့္စမ္း … ေကာင္းလိုက္တာ .. အာ .. ယမရာဇာ နင့္ကိုလုပ္ႀကံတာ မေအာင္ျမင္တာ ငါ့အတြက္ ေကာင္းဖို႔ ျဖစ္သြားတယ္ .. အီး ..“ မာယာေဒ၀ီ၏ ညည္းညဴမႈအသြင္က ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းသည္။ ရမၼက္အေတြ႔ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ေမ်ာေနသူ သီဟ .. ယမရာဇာဆိုသည့္အသံတြင္ အိမ္မက္ဆိုးမွ လန္႔ႏိုးသလို ခံစားရသည္။ ငါးစာတြင္ ဟပ္မိၿပီဆိုတာ သီဟ ခ်က္ခ်င္း နားလည္လိုက္ၿပီး အသြင္ေျပာင္းစျပဳေနေသာ မိစာၦမကိုတြန္းခ်သည္။ သို႔ေသာ္ မာယာေဒ၀ီက သူ႔ထက္လွ်င္သည္။ သီဟလည္ပင္းကို သူမလက္ေတြႏွင့္ ဖမ္းညွစ္သည္။ မာယာေဒ၀ီ လက္ေတြက သန္မာလွသည္။

“သီဟ .. ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း … နင့္ကိုလည္ပင္းညွစ္ၿပီး သတ္လို႔ရတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ငါမသတ္ဘူး .. ဒီေလာကကေန ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး စြန္႔ခြာသြားေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ ..“ အားရပါးရ ဇြိခနဲေနေအာင္ ေဆာင့္ခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ မာယာေဒ၀ီ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ျပန္မၾကြေတာ့။ ခါးအားကိုသံုးၿပီး စေကာ၀ိုင္းသလို ၀ိုင္းေပးသည္။ အတြင္းသားေတြကိုလဲ လႈပ္ရွားကာ ဖ်စ္ညွစ္သည္။ သီဟ ဘယ္လိုမွ ေတာင္ခံမထားႏိုင္။ လိႈင္းလံုးလို တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ရိုက္ခတ္လာသည့္ ကာမအရသာတြင္ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ရွာ။ ရွိရွိသမွ် အားကုန္သံုးၿပီး လိင္တံကို သူမကိုယ္ထဲ၀င္ႏိုင္သမွ် ၀င္ေအာင္ ပင့္ထိုးမိသည္။ မာယာေဒ၀ီ၏ အတြင္းပိုင္းဆံုးကို ေထာက္မိေနသာ ထိပ္ဖူးသည္ ေဖာင္းကားတက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ ..

“ဟုတ္ၿပီ … ဒါမွ .. ပန္း .. ပန္းထုတ္စမ္း .. သီဟ .. အီး .. ထြက္ .. ထြက္ကုန္ၿပီ ..“ သီဟ တကိုယ္လံုးရွိ ေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူလာသည္။ တကိုယ္လံုးရွိ ေသြးေၾကာေတြသည္ တုန္ခါၿပီး တစ္ေနရာထဲသို႔ ဦးတည္ကာ စီးဆင္းေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ တျခားမဟုတ္။ အသားကုန္ ရွိရွိသမွ် လရည္ေတြပန္းထုတ္ေနေသာ လိင္ေခ်ာင္းဆီသို႔။ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္သည္။ အားအင္ဟူ၍ ကိုယ္ထဲတြင္ ဘာမွမရွိေတာ့။ မ်က္လံုးအစံုက ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျပဴးက်ယ္လာသည္။ ထို႔အျပင္ ကိုယ္ေပၚရွိ ဖုထစ္ေတာင့္တင္းေသာ ၾကြက္သားေတြသည္ တစစ ပိန္လွီလာသည္။ ေၾကာက္အားလန္႔အားႏွင့္ သီဟ ေအာ္မိေတာ့သည္ …။

“အားးးးးးးးးး ….“ မာယာေဒ၀ီသည္ မ်က္ႏွာတျပင္လံုး ခ်ဳိင့္၀င္လာသည့္ သီဟကို ၿပံဳးကာငံု႔ၾကည့္သည္။ သနားလိုက္တာ ဆိုသည့္အထာ။ ေနာက္ထပ္ စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာလွ်င္ သူရဲေကာင္းလို႔ ေျပာေနၾကေသာ သီဟဆိုတာ အရိုးတျခား အသားတျခား ဘ၀သို႔ ေျပာင္းေတာ့ေပမည္။ မာယာေဒ၀ီ သေဘာက်သလို ၿပံဳးၿပီး ေတာင္ပံေတြကို ျဖန္႔ခတ္ဖို႔ျပင္သည္။ ေက်နပ္အားရစြာ ဟားတိုက္ရယ္မလို႔ ျပင္လိုက္စဥ္မွာပင္ သူမေနာက္ကြယ္မွ အရိပ္တစ္ခု ေပၚလာသည္။ မာယာေဒ၀ီ အံ့ၾသတႀကီးႏွင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္စဥ္တြင္ မ်က္လံုးအစံုက ထိတ္လန္႔မႈေၾကာင့္ ေသးငယ္သြားသည္။

မာယာေဒ၀ီ ေအာ္ခ်ိန္ေတာင္မရႏိုင္။ သူမ ပါးစပ္ဟဖို႔ ျပင္တုန္းရွိေသးသည္။ လင္းသဒၵါလက္မွ ကင္ဒိုဓါးသြားက ေဖြးကနဲလက္သည္။ မာယာေဒ၀ီေခါင္းက ဘုတ္ခနဲေနေအာင္ ေက်ာက္သားၾကမ္းျပင္ေပၚျပဳတ္က်ၿပီး သံုးေလးပတ္ေလာက္ လိမ့္ထြက္သည္။ အရွိန္ေသကာ ရပ္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ ေၾကာက္ရြံ ႔ထိတ္လန္႔ေနေသာ သူမမ်က္ႏွာက မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ လင္းသဒၵါကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

“သီဟ .. သီဟ !!! …“ မာယာေဒ၀ီ ေခါင္းျပတ္ကိုယ္ႀကီးကို တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ လင္းသဒၵါ သီဟကို ေပြ႔ခ်ီသည္။ သီဟ၏ ရုပ္ရည္သည္ သူမႏွင့္ေတြ႔ခါစတုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့။ ခုႏွစ္ရက္တစ္ပတ္အစာမစားရေသာ သူလို မ်က္ႏွာက ပိန္လွီခြက္၀င္ေနသည္။ “အ ဟြတ္ .. “ “သီဟ .. သတိထား ..“ စကားေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားသည့္ သီဟ ပါးစပ္ထဲမွ ေသြးတစ္ပြက္အံသည္။ လင္းသဒၵါ လက္ႏွင့္ သီဟ၏ ပါးျပင္ကိုအသာပြတ္သည္။ အျဖစ္ဆိုးသည့္ ခ်စ္သူကိုၾကည့္ၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းကာ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့ပဲ သူမမ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္စေတြ ခိုတြဲလာသည္။ “ကိုယ္ .. ကိုယ္ .. အ ဟြတ္ … သ ဒၵါ ကို .. အ ဟြတ္ .. ခ်စ္ .. ခ ..“ “သီဟ .. မ သြားနဲ႔ .. မသြားရဘူး .. သဒၵါ အနားမွာ အၿမဲေနရမယ္ … သဒၵါကို ပစ္ မ .. မသြားပါနဲ႔ေနာ္ .. အ ဟင့္ ..“ သီဟ အသံက ေဖ်ာ့ေတာ့လြန္းလွသည္။ စကားဆံုးေအာင္ပင္ ေျပာဖို႔ ခြန္အားမရွိရွာေပ။ လင္းသဒၵါ၏ သနားစဖြယ္ ငိုေၾကြးသံေၾကာင့္ သီဟ မ်က္လံုးေတြကို ႀကိဳးစားၿပီးဖြင့္ထားရသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားစား မ်က္ခြံေတြက ေလးလံ၍လာသည္။ အရင္ဆံုး သူ႔အသိအာရံုသည္ ေျခေထာက္ေတြကထြက္ခြာသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔လက္ေတြ။ ထိုမွတဆင့္ သူ႔အျမင္အာရံုသည္ တစစ မႈန္၀ါးလာသည္။ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ႏွင့္ သီဟ မ်က္လံုးအိမ္က တေျဖးေျဖးျဖဴတက္သည္။ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ သူသိလိုက္သည္က လင္းသဒၵါ သူ႔နာမည္ကို တေက်ာ္ေက်ာ္ေခၚကာ ငိုေၾကြးေနမႈ။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ …

“သီဟ … ထ .. ထစမ္းပါဦး .. သဒၵါ ရွင့္ကို ခ်စ္တယ္ .. အရမ္းခ်စ္တယ္ … သီဟ .. ၾကားလား .. သဒၵါေျပာေနတာေတြ ၾကားလားးးးး …“ သူမ ဘယ္သို႔ဆိုဆို သီဟ တုတ္တုတ္မလႈပ္ေတာ့။ လင္းသဒၵါ၏ ငိုေၾကြးမႈသာလွ်င္ ေက်ာက္ဂူထဲတြင္ ၾကားေနရေသာ တစ္ခုတည္းေသာ အသံျဖစ္ေတာ့သည္။

“သဒၵါ .. သူ .. ဘာျဖစ္သြားတာလဲ .???“ “မ .. မ ကလ်ာ !!! ကယ္ပါဦး … သီဟကို ကယ္ပါဦး .. သူ ..သူ ..“ ကလ်ာဏီႏွင့္ စီစီဟန္ အလာေကာင္းေပမယ့္ အခါေႏွာင္းေခ်ၿပီ။ အသက္ရွဴမႈကင္းမဲ့ေနေသာ သီဟ၏ ကိုယ္ကိုျမင္သည္ႏွင့္ ဘာျဖစ္ခဲ့သည္ဆိုတာကို ဗဟုသုတမ်ားသူ ကလ်ာဏီတန္းသိသည္။ လင္းသဒၵါကို ဘယ္လိုေျဖာင္းျဖရမည္ဆိုတာကို သူမ စဥ္းစားလို႕မရ။ မတုန္မလႈပ္ႏွင့္ ကလ်ာဏီပံုစံေၾကာင့္ လင္းသဒၵါ သူမလက္ကို အားမလိုအားမရ ကိုင္လႈပ္သည္။

“ကယ္ .. ကယ္ပါ မမရယ္ .. သူသာ အသက္ရွင္မယ္ဆိုရင္ သဒၵါ ဘာလုပ္ေပးရ ေပးရပါ ..“ “ဟင္း ..“ ပါးျပင္တစ္ခုလံုး မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြႏွင့္ လင္းသဒၵါ၏ အသြင္က သနားခ်င္စရာေကာင္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ ကလ်ာဏီ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္။ သူမကိုယ္တိုင္ ငိုခ်င္လာသည့္စိတ္ကို မနည္းထိန္းေနရသည္။

“သူ ့ကိုအသက္ရွင္ေစခ်င္ရင္ .. နည္းတစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ ..“ “ရွင္ !!! .. ရွင္ဘာေျပာလိုက္တယ္ ..“ လင္းသဒၵါ ကလ်ာဏီလက္ေမာင္းကိုဆြဲကိုင္ထားမႈကို ဖယ္လိုက္ၿပီး အနားသို႔ တိုးလာသည့္ စီစီဟန္ကို မယံုႏိုင္ေသာအၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္သည္။ သူမတစ္သက္တာတြင္ ဒီမိန္းမကို စကားေျပာဖို႔ေတာင္ စဥ္းစားခဲ့သည္မဟုတ္။ အခုေတာ့ သီဟကို ခ်စ္သည့္အခ်စ္ႏွင့္ သူမ အေလာတႀကီး ေမးမိေနၿပီ။ “စီစီ .. သူ႔ကို ကယ္လို႔ရတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ရွင္ ျမန္ျမန္ဆံုးျဖတ္ဖို႔လိုတယ္ ..“ “က်မက ?? .. ဆံုးျဖတ္ရမယ္ .. ဘာဆံုးျဖတ္စရာမွမလိုဘူး စီစီ .. သီဟကို ကယ္ပါ .. သူ႔အတြက္ဆိုရင္ က်မ ဘာလုပ္ေပးရေပးရ .. က်မ အသက္ကို လိုခ်င္ေတာင္ ရတယ္ ..“ “အ ဟင္း .. ဟင္း .. ရွင္က သူ႔ကို တကယ္ခ်စ္တာကိုး .. ေကာင္းပါတယ္ .. ရွင္ ဒီလိုေျပာလာေတာ့လဲ က်မကယ္ေပးရမွာေပါ့ ..“

စီစီဟန္ လင္းသဒၵါ၏ ေဘးသို႔ေရာက္လာသည္။ လဲက်ေနသူ သီဟ၏ နဖူးကို လက္ျဖင့္လွမ္းေထာက္သည္။ “ေနဦး စီစီ .. မင္းက ဘယ္လိုအတတ္နဲ႔ ကယ္မွာလဲ .. မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာပဲနဲ႕ေတာ့ တို႔ေတြ လက္မခံႏိုင္ဘူး .. သဒၵါ မင္းစိတ္ကိုထိန္းထားစမ္း ..“ “မကလ်ာက စီစီကို မယံုဘူးကိုး … စီစီရဲ ႔ပညာက ဘာလဲဆိုတာ မကလ်ာ အသိသားနဲ႔ .. ေကာင္းၿပီေလ .. စီစီ ရွင္းျပပါ့မယ္ .. လူတစ္ေယာက္ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ သူ႔၀ိညာဥ္ဟာ ေကာင္းကင္ဘံုကိုပဲသြားမလား ၊ ငရဲကိုပဲသြားရမလားဆိုတာ အဆံုးျဖတ္ခံဖို႔ ေစာင့္ရတယ္ .. စီစီတို႔ပညာသည္ necromancer ေတြဟာ အဲဒီအခ်ိန္ေလးကို အသံုးခ်ၿပီး ေသဆံုးသူရဲ ႔ကိုယ္ထဲကို ကိုယ္ပြား၀ိညာဥ္တစ္ခု ျပန္ထည့္ေပးလို႔ရတယ္ .. သီဟတစ္ကေန သီဟႏွစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ယူတဲ့သေဘာေပါ့ .. အဲဒီလိုနည္းနဲ႔ သူ႔ကို ေလာေလာဆယ္မေသေအာင္ လုပ္ထားလို႔ရတယ္ .. သူ မေသေတာ့ဘူးဆိုရင္ မူလ၀ိညာဥ္ျပန္ရလာဖို႔ နည္းလမ္းရွာလို႔ရမွာပါ .. ဒါေပမယ့္ လင္းသဒၵါရဲ ႔သေဘာပါ ... ရွင္သေဘာတူမွ က်မ လုပ္မွာပါ … “သဒၵါမွာ ေရြးခ်ယ္စရာေကာ ရွိလို႔လား … မတတ္ႏိုင္ဘူး မကလ်ာ .. သဒၵါ သူ႔ကို မေသေစခ်င္ေသဘူး ..“

ကလ်ာဏီ ေနာက္ထပ္ ထပ္မေျပာေတာ့ပါ။ လင္းသဒၵါက သီဟ ေဘးနားမွ ထကာ စီစီအတြက္ ေနရာဖယ္ေပးလိုက္သည္တြင္ သူမလဲ အတူေနာက္ဆုတ္ေပးသည္။ စီစီဟန္က သီဟ၏ ေခါင္းရင္းဘက္တြင္ တင္ပေလေခြထိုင္ကာ အက်အနေနရာယူသည္။ တစ္စံုတစ္ခုကို အာရံုျပဳသည့္ႏွယ္ မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္သည္။ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို သီဟ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ခပ္ခြာခြာတင္ထားလိုက္ၿပီး ေျဖးေျဖးခ်င္း ေရြ ႔လ်ားသည္။

“အံု .. #@$^&!##&* …“ ဘယ္လိုဘာသာစကားမွန္း နားလည္ရန္ခက္ခဲေသာ ရြတ္ဆိုမႈတစ္ခုကို စီစီဆီမွ ၾကားရသည္။ သီဟမ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ လူးလာေခါက္ျပန္ ေရြ႔လ်ားေနေသာ သူမလက္ေတြသည္ တစ္ခုခု၀င္ပူးသလို တုန္ရင္လာသည္။ လင္းသဒၵါတို႔ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ စီစီလက္ေခ်ာင္းေတြၾကား၌ တိမ္ဆိုင္လိုလို အျဖဴေရာင္အခိုးမ်ား ရစ္သိုင္းလာၿပီး ထိုအေငြ႔ေတြ႔သည္ သီဟ၏ ႏွာေခါင္းေပါက္ဆီသို႔ ဦးတည္ကာ သြားေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ စကၠန္႔အနည္းငယ္ ၾကာၿပီးေသာအခါ စီစီလက္ေခ်ာင္းေတြရွိ အခိုးအေငြ႔ေတြအားလံုး သီဟကိုယ္အတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ သီဟ ကိုယ္ကမူလအတိုင္း မဟုတ္သည့္တိုင္ အသားေတြ ျပန္ျပည့္လာသည္။ ထိုေရာအခါ စီစီဟန္ ရြတ္ဆိုမႈက ရပ္သြားၿပီး အာရံုျပဳထားသည့္ သူမမ်က္လံုးအစံုကို ဖြင့္လိုက္သည္။ အခ်ိန္အားျဖင့္ ဘယ္ေလာက္မွ ၾကာသည္မဟုတ္သည့္တိုင္ စီစီဟန္၏ မ်က္ႏွာတြင္ ေမာပန္းမႈကို ျမင္ေနရသည္။ သူမျပဳလုပ္ေသာ spell သည္ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲမည္ဆိုတာ ေမးစရာကို မလိုအပ္ေတာ့ပါ။

“ေဟာ .. လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ လႈပ္လာတယ္ .. မမ .. သူ .. သူအသက္၀င္လာၿပီ ..“ မ်က္ေတာင္ပင္မခတ္ပဲ သီဟကို စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ လင္းသဒၵါက အရင္ဆံုး သတိျပဳမိသည္။ ကလ်ာဏီ၏ လက္ကို အားရပါးရ လႈပ္ခါၿပီး သီဟ၏ ညာဘက္ေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္သည္။ သူမတို႔ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ သီဟ မ်က္ေတာင္ေတြက တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္လာသည္။ ထိုမွ ေျဖးေျဖးခ်င္း သီဟ မ်က္လံုးေတြ ပြင့္သည္။ “သီဟ !!!!! …“ ကိုယ္တေစာင္း ထထိုင္လိုက္သည့္ သီဟကို လင္းသဒၵါ အားရ၀မ္းသာစြာ ေပြ႔ဖက္သည္။ သူမမ်က္ႏွာအား ဖံုးလႊမ္သြားသည့္ သူ႔ဆံပင္ေတြကို အားရပါးရ နမ္းရိႈက္သည္။ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် ေပ်ာ္ရႊင္မႈအျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေနေသာ လင္းသဒၵါ သီဟဆီမွ တစ္ခုခု ထူးျခားေနသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ သူမကသာ သီဟကို တင္းတင္းေပြ႔ဖက္ထားေပမယ့္ သီဟ၏ လက္ေတြက ျပန္ဖက္ထားျခင္း မရွိေပ။ သီဟကို ရင္ခြင္ထဲမွ ကမန္းကတမ္းထုတ္ရင္း လင္းသဒၵါ သူ႔မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္သည္။ သီဟ မ်က္လံုးေတြက သူမကို သူစိမ္းတစ္ေယာက္ႏွယ္ စူးစမ္းသည့္အၾကည့္ႏွင့္ ျပန္ၾကည့္ေနေလသည္။

“စီစီ … သူ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ..“ “စီစီလဲ မသိဘူး .. “ “သီဟ … ေနလို႔ေကာင္းလား .. ဘယ္လိုေနေသးလဲ ..“ “ေကာင္းပါတယ္ .. သခင္မ ..“ ဘုရားေရ !!! … သီဟ ႏႈတ္မွ စီစီဟန္အားျပန္ေျဖလိုက္ေသာ စကားသံေၾကာင့္ သူမတို႔သံုးေယာက္စလံုး အံ့အားသင့္သည္။ အရင္ဆံုး သတိ၀င္လာသူ ကလ်ာဏီသည္ စီစီဟန္ကို တင္းမာေသာ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္သည္။

“စီစီ .. မင္း သူ႔ကို ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ …“ ကလ်ာဏီသာမက လင္းသဒၵါကပါ သူမကို ခက္ထန္စြာ ၾကည့္ေနသည္။ စီစီဟန္ စိတ္ပ်က္ရသည္။ သူမ ဘာလုပ္လုပ္ ဒီအမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္က အေကာင္းထင္သည္မရွိ။ တကယ္ဆို ဒီspell ကို သံုးဖို႔ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲသည္ဆိုတာ စီစီတို႔လို ပညာသည္ေတြပဲ နားလည္သည္။ Necromancy ပညာတြင္ ေသသြားသည့္လူတစ္ေယာက္ကို အသံုးခ်ဖို႔ဆိုတာ မခက္ခဲလွေသာ္လဲ ၀ိညာဥ္တစ္ခုကို ပြားယူၿပီး အသက္ျပန္သြင္းဖို႔ဆိုတာ ပညာသည္တိုင္းေတာင္ လုပ္ႏိုင္သည္မဟုတ္။ ထုိ႔အျပင္ အခု သူမအသံုးျပဳေသာ spell သည္ တားျမစ္ထားေသာ ပညာရပ္ထဲတြင္ ပါ၀င္သည္။ သီဟ အသက္ကို ကယ္ဖို႔ အခ်ိန္ကမလံုေလာက္သျဖင့္သာ သူမ သိသိႀကီးႏွင့္ စြန္႔စားရတာျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ ဒါေတြကို နားမလည္သည့္ ဟိုႏွစ္ေယာက္က သူမကိုပဲ ရန္လိုစြာျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။

“ရွင္တို႔ထင္ေနသလို မဟုတ္ဘူး .. က်မအခုလုပ္လိုက္တဲ့ spell ရဲ ႔အေျခခံက ရြတ္ဆိုခဲ့တဲ့သူရဲ ႔စကားကို လိုက္နာရမယ္ဆိုတာ ပါၿပီးသား .. မကလ်ာ လင္းသဒၵါ သေဘာမေပါက္ဘူးဆိုတာေတာင္ ရွင္ကေတာ့ နားလည္မယ္ထင္တယ္ .. လင္းသဒၵါကို သီဟရဲ ႔သခင္မအျဖစ္ ေျပာင္းေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်မ မစြမ္းဘူး .. ရွင္တို႔ မေမ့ပါနဲ႔ .. ဒါဟာ နဂိုမူလ သီဟရဲ ႔၀ိညာဥ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ..“ “ဒါ .. ဒါဆို ..“ စီစီ၏ ရွင္းျပမႈကို လင္းသဒၵါ လက္မခံခ်င္ပဲ လက္ခံလိုက္ရသည္။ အခုေလာေလာဆယ္တြင္ သူမ ဘာေျပာေျပာ လင္းသဒၵါ လိုက္နာရမည္သာ။ သူမတို႔ အေျခအတင္ေျပာေနမႈကို ဘာမွ နားမလည္သည့္အသြင္ႏွင့္ ေငးၾကည့္ေနေသာ သီဟကိုသာ စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ လင္းသဒၵါ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ .. “ဒါဆို ဘာဆက္လုပ္ရမွာလဲ ..“ “သူ႔ရဲ ႔နဂို၀ိညာဥ္ကို ျပန္ထည့္ေပးႏိုင္တဲ့သူဆီ စီစီတို႔ သြားရမယ္ .. မကလ်ာ .. ရွင္ က်မတို႔ကို အဲဒီကို သယ္သြားေပးႏိုင္မလား ..“

ကလ်ာဏီ ျဖည္းညင္းစြာ ေခါင္းခါသည္။ “သီဟ တစ္ေယာက္တည္းဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္တယ္ .. ဒါေပမယ့္ ရွင္တို႔အားလံုးကို တင္သြားဖို႔ကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ..“ “ဒါဆိုလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး .. က်မတို႔ ဒီအတိုင္းပဲ သြားၾကတာေပါ့ .. ေလာေလာဆယ္ မကလ်ာျဖစ္ျဖစ္၊ လင္းသဒၵါျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ႏြယ္ၿငိမ္းဆီျပန္ၿပီး ခရီးသြားဖို႔ ျမင္းေတြယူလာခဲ့ပါ .. အလြယ္ဆံုးကေတာ့ က်မရဲ ႔ဆပ္ကပ္အဖြဲ ႔ဆီက သြားယူရင္ရတယ္ .. စီစီ နာမည္ေျပာလိုက္ရင္ သူတို႔ ေပးမွာပါ … တခါထဲ စီစီ အေရးႀကီးကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ခရီးသြားစရာရွိတယ္ဆိုတာလဲ စီစီနဲ႔တြဲဘက္လူကို ေျပာခဲ့ေပးပါ .. ခါတိုင္းလဲ စီစီဒီလိုပဲ သြားေနၾကမို႔ သူတို႔စပ္စုၿပီး ေမးမွာမဟုတ္ဘူး … ကဲ .. မကလ်ာတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက ဘယ္သူသြားမလဲ ..“ လင္းသဒၵါႏွင့္ ကလ်ာဏီ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကသည္။ ကလ်ာဏီကပင္ လင္းသဒၵါ၏ သေဘာကို နားလည္ဟန္ႏွင့္ .. “မမပဲ သြားလိုက္မယ္ .. လင္းသဒၵါ ဒီမွာေနခဲ့လိုက္ေပါ့ …“ “ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ ..“ ကလ်ာဏီ လင္းသဒၵါကို လက္ျဖင့္ အသာတို႔ကာ အခ်က္ျပၿပီး လွည့္ထြက္သည္။ လင္းသဒၵါ ကလ်ာဏီ ေနာက္နားမွ ကပ္၍ လိုက္လာသည္။ သူမတို႔ႏွစ္ဦး၏ အျပဳအမူကို အကဲခတ္မိသည့္ စီစီဟန္က ကလ်ာဏီတို႔ကို ေက်ာခိုင္းၿပီး မသိမသာၿပံဳးသည္။ မေထမဲ့ျမင္အၿပံဳး။ ကလ်ာဏီက ဒါကို သတိျပဳမိေပမည့္ ဂရုမစိုက္။ ညိဳးငယ္သည့္အသြင္ႏွင့္ ရွိေနေသာ လင္းသဒၵါကိုသာ အားေပးသည့္ဟန္ႏွင့္ ၿပံဳးျပသည္။ “သဒၵါ ညီမ .. အခုအခ်ိန္မွာ သီဟရဲ ႔နဂို ၀ိညာဥ္ျပန္ရဖို႔က အေရးႀကီးတယ္ .. ဘယ္ကိစၥမဆို စိတ္လိုက္မာန္ပါမလုပ္နဲ႔ .. မမေျပာတာ နားလည္တယ္မွတ္လား ..“ “ဟုတ္ကဲ့ပါ .. မမ .. သဒၵါ စိတ္ထိန္းႏိုင္ပါတယ္ ..“ လင္းသဒၵါ၏ ျပန္ေျဖသံက အားေလ်ာ့လွသည္။ သူမ ဘယ္လိုခံစားေနရမည္ဆိုတာ ကလ်ာဏီ ရိပ္မိပါသည္။ လင္းသဒၵါ၏ လက္ကို အားေပးသည့္လက္ႏွင့္ တစ္ခ်က္ဆုပ္ကိုင္သည္။ လင္းသဒၵါက နားလည္သည့္ဟန္ႏွင့္ ေခါင္းကို ညိတ္ျပသည္တြင္ ကလ်ာဏီ ေနာက္ထပ္ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေလာေလာဆယ္ စီစီေျပာသလိုပင္ ႏြယ္ၿငိမ္းကို ျမန္ျမန္သြားၿပီး ျမန္ျမန္ျပန္လာဖို႔သည္သာလွ်င္ နံပါတ္တစ္ လုပ္ရမည့္အလုပ္ျဖစ္ ကလ်ာဏီ သတ္မွတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။

“အားးးးးးးးးးးး …“ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ ယမရာဇာ၏အသံက ပစၥလက္နန္းေဆာင္ထဲတြင္ ဟိန္း၍ပ်ံ ႔ႏွံ႔သည္။ ယမရာဇာ သူ႔ေရွ ႔ရွိ ပလံုစီထေနေသာ ေမွာ္ေရကန္ထဲမွ ျမင္ကြင္းကို မယံုႏိုင္စြာ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ မာယာ .. မာယာေဒ၀ီ။ သူ၏ လက္တြဲေဖာ္။ သူမ၏ ဇာတ္သိမ္းခန္းက ဒီေလာက္အက်ည္းတန္လိမ့္မည္ဟု မထင္ထားခဲ့။ အခုေတာ့ ေခါင္းတျခား ကိုယ္တျခားျဖစ္ကာ အသက္မဲ့ေနေသာကိုယ္ကို ေမွာ္ကန္ေရျပင္မွတဆင့္ အတုိင္းသားျမင္ေနရသည္။ ရက္စက္မႈအရာတြင္ သရဖူေဆာင္းၿပီး၊ သနားၾကင္နာျခင္းအညွင္းမရွိလွေသာ ယမရာဇာ၏ စိတ္ထဲတြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေၾကကြဲတသျခင္းကို ခံစားလိုက္ရသည္။

“ေတာက္ !!! …. ဒီ ေခြးမ .. နင့္ကိုသတ္မယ္ .. နင္တို႔ေတြ ေသေစရမယ္ … ဟား ... နင္တို႔ အမ်ဳိးေတြ အကုန္ေသေစရမယ္ ..“ ရင္ထဲတြင္ အလိပ္လိပ္တက္လာေသာ ေဒါသႏွင့္အတူ ယမရာဇာ လင္းသဒၵါအား က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရ က်ိန္ဆဲမိသည္။ ဒီ ၀ံပုေလြမ ၀င္ရႈပ္လို႔။ မဟုတ္လွ်င္ မာယာေဒ၀ီ သူခိုင္းလိုက္သည့္ကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး အိမ္ျပန္ေရာက္လာရမွာ။ ဟိုေကာင္ သီဟ ဘ၀ေျပာင္းဖို႔က တဲတဲေလးလိုေတာ့တာ။ အခုေတာ့ …။

သီဟကိုဖက္၍ ငိုေၾကြးေနသည့္ လင္းသဒၵါကိုၾကည့္ၿပီး ယမရာဇာ ေဒါသစိတ္ျဖစ္ေနရသလို၊ စိတ္ထဲမွလဲ ဒီ၀ံပုေလြမကို ဘယ္လို လက္တံု႔ျပန္ရမည္ဆိုတာကို ႀကံစည္ေနမိသည္။ လင္းသဒၵါ သူ႔လက္ထဲေရာက္လာလို႔ကေတာ့ ေတြ႔ၾကၿပီေပါ့။ ဒီကမာၻမွာ အမ အျဖစ္လာေမြးရသည္ကို ေနာင္တအႀကီးအက်ယ္ရသြားေအာင္ကို လုပ္ပစ္ရမည္။ ယမရာဇာကို အံ့တုသည့္သူေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္ၾကသည္ဆိုတာကို ဒင္းေကာင္ေကာင္းသိေစရမည္။ အခုေတာင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သီဟဆိုတဲ့အေကာင္ ေသၿပီမွတ္လား။ ယမရာဇာ၏ အၾကည့္က လင္းသဒၵါ လက္ျဖင့္ေပြ႔ထားေသာ သီဟဆီသို႔ေရာက္သည္။ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ေနသည့္တိုင္ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးျဖစ္ေနေသာ ယမရာဇာမ်က္လံုးသည္ လင္းသဒၵါ ေနာက္ကြယ္မွ ေပၚလာေသာ လူရိပ္ႏွစ္ခုေၾကာင့္ ရုတ္ခ်ည္း pause အႏွိပ္ခံရသလို မ်က္ႏွာက တည္သြားသည္။ ဒကၡကိုလႊတ္ကာ သီဟကို သတ္ခိုင္းတုန္းက ၀င္ရႈပ္တဲ့ နဂါးမ။ သို႔ေသာ္ ဒီနဂါးမေလာက္ေတာ့ သူက ဂရုစိုက္တာ မဟုတ္။ ယမရာဇာ မ်က္ခံုးလႈပ္သြားရသည္က ကလ်ာဏီ၏ အေနာက္နားက မိန္းမေၾကာင့္။ သူ .. သူ ..

“ဟာကြာ …“ ထိုအမ်ဳိးသမီး ဘယ္သူဆိုတာ ေသခ်ာၾကည့္မည္ဆိုမွ ကန္ေရျပင္၏ ပလံုထမႈက မတည္ၿငိမ္ေတာ့။ ေရပြက္ေတြၾကား၌ အျဖဴေရာင္ အခိုးအေငြ႔ေတြ တဖြားဖြားႏွင့္ ေပၚလာၿပီး ဟိုေကာင္ေတြ ရွိေနသည့္ ဂူထဲကို မျမင္ရေတာ့ေပ။ ယမရာဇာ ရင္ထဲတြင္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ စိုးရိမ္စိတ္၀င္လာသည္။ ေမွာ္ေရကန္ကို အသံုးျပဳလို႔မရေတာ့ျခင္းႏွင့္ ဆက္စပ္ၿပီး နဂါးမႏွင့္ပါလာသူက ဘယ္သူဆိုတာကို ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိသည္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္လာႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းတရားကိုလဲ ႀကိဳေတြးမိၿပီး ထိတ္လန္႔သြားသည္။ မျဖစ္ေတာ့။ ဒီဟာမ သံုးေယာက္စုေပါင္းသြားျခင္းသည္ သူ႔အတြက္ ဘယ္လိုမွ ေကာင္းက်ဳိးကို မေပးႏိုင္မွန္း အတတ္သိသည္။ တစ္ေယာက္ျခင္းဆိုလွ်င္ ဘယ္လိုမွ စာရင္းထည့္တြက္မိမွာ မဟုတ္ေသာ္လဲ သံုးေယာက္ေပါင္းေလာင္းေက်ာ္ဆိုသည့္ စကားကိုေတာ့ ယမရာဇာ အေလးအနက္ထားရမည္။ မျဖစ္ေတာ့။ သူ၏ မူလအစီအစဥ္အတိုင္း ငရဲတံခါး ဖြင့္ဖို႔ကုိ ႀကိဳးပမ္းရေတာ့မည္။ တစ္စကၠန္႔၊ တစ္မိနစ္ေနာက္က်လွ်င္ သူ႔အတြက္ အက်ဳိးယုတ္ဖို႔က ပို၍ မ်ားမ်ားလာမည္။

ယမရာဇာ ေမွာ္ေရကန္နားမွခြာသည္။ အိပ္ေဆာင္ေတြဘက္ လမ္းေလွ်ာက္လာသည့္တိုင္ သူ႔အေတြးက အိပ္စက္ဖို႔ မစဥ္းစားမိ။ မာယာေဒ၀ီအတြက္ ဘယ္လိုလက္တံု႔ျပန္ရမည္ဆိုတာကို ေတြးေနမိသည္။ ငရဲတံခါးဖြင့္ဖို႔ လံုးပန္းရမည္မို႔ သူကိုယ္တိုင္ေတာ့ ဟိုအဖြဲ႔ေနာက္ကို လိုက္ႏိုင္မည္မဟုတ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခိုင္းရေပမည္။ မွင္စာေတြကို ခိုင္းဖို႔ေတာ့ မျဖစ္။ မွင္စာေတြအတြက္ သူသက္သက္စဥ္းစားထားတာရွိသည္။ ယမရာဇာတြင္ ေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းတစ္လမ္းပဲ ရွိေတာ့သည္။ သူႏွင့္လွ်ိဳ ႔၀ွက္စြာ သေဘာတူညီထားသည့္ သူကိုသာ ခ်ဥ္းကပ္ရေပေတာ့မည္။ ယမရာဇာ ေျခလွမ္းေတြကို ပစၥလက္နန္းေဆာင္၏ လွ်ဳိ႔၀ွက္ဦးမွင္ဆီသို႔ ဦးတည္လိုက္ေတာ့သည္။

“သီဟ က ဘာမွလဲ မစားဘူး ..“ စားစရာအျပည့္က်န္ေနေသာ ပန္းကန္ကို ကိုင္ၿပီး ကလ်ာဏီ မီးပံုေဘးတြင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ၀င္ထိုင္သည္။ အေတာ္ပင္ ညည့္နက္ေနၿပီမို႔ မီးပံုမွ မီးစြယ္မက်ဳိးသြားေအာင္ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေတြ ထိုးေပးေနသူ စီစီက သီဟရွိရာဘက္သို႔ ေငးၾကည့္သည္။ သူမတို႔ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ သစ္ဆံုတစ္ခုေပၚတြင္ ပတ္၀န္းက်င္ကို မ်က္ေျခမျပတ္ၾကည့္ရင္း သီဟ အသင့္အေနအထားႏွင့္ ထိုင္ကာေနသည္။

စီစီဟန္၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ လင္းသဒၵါတို႔ ႏြယ္ၿငိမ္းမွ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္မွာ တစ္ရက္တာ ကုန္ဆံုးေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ အခု ခရီးလမ္းတြင္ လင္းသဒၵါႏွင့္ ကလ်ာဏီက စီစီကို ေခါင္းေဆာင္တင္ထားခဲ့သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူမ သေဘာႏွင့္သာဆိုလွ်င္ အိပ္စက္နားေနဖို႔ေတာင္ စဥ္းစားမိမွာ မဟုတ္ပဲ ညဘက္ေတာင္ ခရီးဆက္မိမည္ ထင္သည္။ သီဟ၏ အေျခအေနက လင္းသဒၵါတို႔ မေျပာႏွင့္ စီစီေတာင္မွ မွန္းဆလို႔မရ။ သူမတစ္သက္တာတြင္ တစ္ခါမွ မသံုးဖူးေသာ spell ကို သံုးခဲ့ရတာမို႔ ေနာက္ဆက္တြဲ ဘာအက်ဳိးအဆက္ျဖစ္မည္ဆိုတာကို necromancer ျဖစ္သည့္တိုင္ သူမ မသိ။ အခု ကလ်ာဏီက သီဟ အစာမစားဘူးဆိုၿပီး ေျပာလွမွ တစ္စံုတစ္ခုကို ျပန္သတိရသည္။

“အိုး .. ဒုကၡပဲ..“ စီစီဟန္ သူမ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွင့္အုပ္သည္။ သေဘာကေတာ့ သူမ အမွားလုပ္မိၿပီဆိုသည့္ အထာ။ မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင့္ႏွစ္ခ်က္ သံုးခ်က္ေလာက္ ပြတ္ၿပီး လက္ဖယ္လိုက္သည္တြင္ လင္းသဒၵါတို႔က သူမကို စူးစမ္းဟန္ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ “သီဟ ဘာျဖစ္လို႔ အစာမစားတာလဲဆိုတာ စီစီသိတယ္ ..“ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ စီစီ ???..“ “ဘယ္လိုေျပာရမလဲ .. လူေသတစ္ေယာက္ကို ၀ိညာဥ္ျပန္သြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အခါမွ စီစီတို႔ဟာ ဗလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတယ္ .. သေဘာက သူ႔မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ ဘာဆိုဘာမွ မရွိဘူး .. ျပဳစားသူ necromancer က ဘာလုပ္ရမယ္ .. ဘယ္လိုေနရမယ္ဆိုတာ ဖန္တီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ထည့္ေပးရတယ္ .. စီစီ သူ႔ကို အသက္ရွဴဖို႔၊ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ ၊ စကားေျပာဖို႔ အဲဒါေတြ ထည့္ေပးခဲ့တယ္ .. ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ ႔ေသာ function ေတြကို ေမ့သြားခဲ့တယ္ ..“ “ဘာ !!! … သီဟ အစာစားဖို႔ကို နင္ ေမ့သြားခဲ့တယ္ေပါ့ .. နင္ .. ဘယ္လို လုပ္ !!! …“ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ၿပီး နားေထာင္ေနရာမွ လင္းသဒၵါ ထေအာ္သည္။ ကလ်ာဏီသာ စိတ္ထိန္းဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ သူမလက္ကို လွမ္းမဆြဲလွ်င္ လင္းသဒၵါတစ္ခုခု လုပ္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာသည္။

“အခုမွေတာ့ စီစီလဲ ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူး လင္းသဒၵါ .. အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ျပန္အသက္သြင္းမယ္လုပ္တုန္းက ရွင္သေဘာတူမွ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ေမးခဲ့တာ မဟုတ္လား ..“ “အို .. ဒါကေတာ့ … သူ႔ကို ဒီလိုျဖစ္လာမယ္လို႔ တြက္မွ တြက္မထားတာ .. ရွင့္ပညာကို အထင္ႀကီးမိတာ အလကားပဲ ..“ “လင္း သဒၵါ … မင္း !!! .. မင္း ေျပာတာေတြ လြန္လာၿပီေနာ္ ..!!!! ..“ ရန္ေစာင္ကာ ထသတ္ၾကေတာ့မလိုျဖစ္ေနသည့္ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ၾကားသို႔ ကလ်ာဏီ ခ်က္ခ်င္း၀င္လိုက္ရသည္။ ႏႈတ္မွလဲ .. “ေဟ့ .. နင္တို႔ေတြ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ .. တစ္ေန႔လံုး ခရီးသြားထားလို႔ ပင္ပန္းရတဲ့ၾကားထဲ .. ေတာ္ေတာ့ .. ေနာက္ထပ္ စကားမ်ားတဲ့ အသံ ဘာသံမွ မၾကားခ်င္ဘူး .. နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သတ္ခ်င္ရင္ သီဟ ျပန္ေကာင္းလာတဲ့ အခ်ိန္က်မွ သတ္ .. အခု ပင္ပန္းေနၿပီ .. အိပ္ၾကေတာ့ .. သြားၾက .. ငါ ကင္းေစာင့္ထားေပးမယ္ ..“

အၾကည့္ခ်င္းၿပိဳင္ေနၾကသူႏွစ္ဦးထံမွ အရင္ဆံုး စီစီဟန္က ဖယ္ခြာၿပီး မီးပံု၏ တျခားဘက္ျခမ္းရွိ သူမအိပ္ယာဆီသို႔ ထကာသြားသည္။ ကလ်ာဏီ စီစီဟန္က သူမတို႔ဘက္ျခမ္းကို ေက်ာေပးကာ၀င္လွဲၿပီး ပုခံုးအထိေရာက္ေအာင္ ေစာင္ပါးကို ဆြဲၿခံဳသည္အထိ ေစာင့္ၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ အခုထက္ထိ ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို မတုန္မလႈပ္ရွိေနေသာ လင္းသဒၵါကို သာသာေလး ေထြးေပြ႔သည္။

“သဒၵါ .. မင္းလဲ အိပ္ေတာ့ … မမတို႔အားလံုးအတြက္ မင္းက ပိုၿပီး အနားယူဖို႔ လိုအပ္တယ္ ..“ ကလ်ာဏီစကားကို လင္းသဒၵါ နားေထာင္ပါသည္။ သီဟ ရွိရာဘက္သို႔ ေငးေမာေနရာမွ အၾကည့္ကိုလႊဲ၍ စီစီႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္တြင္ ခင္းထားေသာ အိပ္ယာဆီသို႔ ထသြားသည္။ ကလ်ာဏီ ေျပာသလို သူမ အနားယူဖို႔လိုအပ္ေနတယ္ဆိုသည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ အားလံုးထဲတြင္ လင္းသဒၵါသည္ ကိုယ္ေရာ၊ စိတ္ပါ ပင္ပန္းခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ အိပ္ယာေပၚလွဲကာ မ်က္လံုးေတြမွိတ္လိုက္သည္ႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ လင္းသဒၵါ ၾကာၾကာမေစာင့္လိုက္ရပါ။ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းသို႔ မေရွးမေႏွာင္းပင္ သူမ ေရာက္ရွိသြားပါသည္။

ပုခံုးကို လႈပ္ခါအႏိႈးခံရမႈေၾကာင့္ စီစီဟန္ အင္းအင္းအဲအဲႏွင့္ ႏိုးလာရသည္။ တစ္ခ်က္သမ္းေ၀လိုက္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းမပြင့္ခ်င္ေသးသည့္ မ်က္လံုးကို လက္ျဖင့္ပြတ္သည္။ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေ၀့ၾကည့္လိုက္စဥ္တြင္ သူမအနား၌ ကလ်ာဏီ ထိုင္ကာရွိေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ ည၏အေမွာင္က ေတာ္ေတာ္သိပ္သည္းေနသည္မို႔ သန္းေခါင္ေလာက္ေတာ့ ရွိေတာ့မည္ဟု စီစီဟန္တြက္သည္။ ကင္းေစာင့္ရန္ သူမအလွည့္ေရာက္ၿပီဆိုတာ သိသည္မို႔ ေလးကန္ေနသည့္ကိုယ္ကို ဆြဲယူ၍ထသည္။ မီးပံု၏ တစ္ဖက္ေဘးတြင္ လင္းသဒၵါတစ္ေယာက္ကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေမာက်ေနသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူမို႔ မ်က္ႏွာေလးက အျပစ္ကင္းစြာ လွပေနသည္။ မိန္းမခ်င္းေတာင္ ေငးရေလာက္သူ ျဖစ္သည္ဟု စိတ္ထဲက ၀န္ခံမိသည္။

“လင္းသဒၵါ ဘယ္လိုေနေသးလဲ ..“ “အခုေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာပဲ .. ဒါေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အရမ္းနာက်င္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္ ..“ စီစီဟန္ လင္းသဒၵါဘက္ကို မၾကည့္ေတာ့ပါ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ေမွာင္ရိပ္တြင္ ကင္းေစာင့္သလိုမ်ဳိး သစ္ပင္ႀကီးတစ္ခု၏ ပင္စည္ကို မွီကာ ရွိေနသည့္ သီဟဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္သည္။ “သီဟေရာ .. ဘယ္လိုေနေသးလဲ ..“ “သူလား .. ေမာတယ္ပန္းတယ္ဆိုတဲ့ ပံုစံေတာ့ မျပဘူး .. ဒါေပမယ့္ အစာမစားတာရယ္၊ တစ္ညလံုး မအိပ္ေသးတာရယ္ကို ထည့္တြက္ရင္ ၾကာၾကာခံႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး .. တို႔ သူ႔ကို စကားေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္ .. တို႔ကို သူစိမ္းတစ္ေယာက္လိုပဲ ျပန္ၾကည့္ေနလို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္ ..“ “အင္း .. စီစီ သူ႔ကို စကားေျပာၿပီး စမ္းၾကည့္ပါဦးမယ္ .. အစာစားေအာင္မ်ား အမိန္႔ေပးႏိုင္မလား မသိဘူး ..“

ကလ်ာဏီ ဆက္မေျပာေတာ့။ သူမ အိပ္ယာရွိသည့္ဘက္သို႔သာ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ၀င္လွဲလိုက္သည္။ စီစီဟန္ အေက်ာဆန္႔သည့္ႏွယ္ လက္ကိုေျမွာက္ကာ သူမခါးကေလးကို ဘယ္ညာယိမ္းသည္။ ၀ါးခနဲ တစ္ခ်က္သမ္းၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို ေ၀့ကာၾကည့္လိုက္စဥ္တြင္ သူမ မ်က္လံုးျပဴးသြားရသည္။ သီဟ အေစာတုန္းက ေတြ႔ခဲ့ေသာ သစ္ပင္ႀကီးနားတြင္ ရွိမေနေတာ့။ မီးပံု၏ အလင္းေရာင္က ထိုသစ္ပင္ကိုလြန္ၿပီး မထိုးေဖာက္ႏိုင္သျဖင့္ သီဟ ဘယ္ေပ်ာက္သြားသည္ဆိုတာကို စီစီဟန္ မျမင္ရေခ်။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ထိုင္ေနရာမွ ထၿပီး သီဟ ကင္းေစာင့္ေနခဲ့သည္ဘက္ ထြက္လာခဲ့သည္။

သီဟ၏ အရိပ္အေယာင္ကိုမွ် မေတြ႔။ စီစီ စိတ္ပူလာၿပီး သီဟ ထြက္သြားမည္ထင္သည့္ဘက္ကုိ ခပ္ျမန္ျမန္လိုက္သည္။ သူမ အသံုးျပဳလိုက္သည့္ spell ၏ ရႈပ္ေထြးမႈကိုလဲ အခုမွ ျပန္နားလည္သည္။ သီဟ ဘာစိတ္ကူးေပါက္လို႔ သူတို႔စခန္းခ်ရာမွ ထြက္သြားသည္ကို စဥ္းစားလို႔မရ။ ေလာေလာဆယ္တြင္လဲ ဒါကို စီစီ မစဥ္းစားႏိုင္။ လင္းသဒၵါ ကင္းေစာင့္ဖို႔ အလွည့္က်လို႔ ႏိုးမလာခင္ သီဟကို ျပန္ေတြ႔ဖို႔ အေရးႀကီးသည္။ ရုတ္တရက္ သူမေနာက္နားဘက္မွ သစ္ကိုင္းေျခာက္တစ္ခု က်ဳိးသံကို ဂြ်တ္ခနဲ ၾကားရသည္။ သတိႏွင့္မျပတ္သူမို႔ စီစီ သူမ ေဆာင္ဓါးကို ဆြဲထုတ္ဖို႔ ျပင္သည္။

“အိုး .. သီဟ .. လန္႔လိုက္တာ ..“ “က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ .. သခင္မ .. ကင္းေစာင့္ေနတုန္း မသကၤာဖြယ္ရာတစ္ခုခုကို ျမင္လိုက္သလိုမို႔ ထြက္လာခဲ့တာ ..“ စီစီဟန္ အခုမွ သက္ျပင္းေကာင္းေကာင္းခ်ႏိုင္သည္။ သီဟ လက္ကိုဆြဲကာ စခန္းခ်ရာဘက္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာရင္း ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ဳိးထပ္မျဖစ္ေအာင္ သူမ အမိန္႔ေပးရသည္။ “သီဟ .. ေနာက္တစ္ခါဆို စီစီကို မေျပာပဲ ဒီလိုထြက္မသြားရဘူး .. မွတ္ထား ..“ သူမေျပာသည္ကို နားလည္သည့္အေၾကာင္း သီဟ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ အတူတကြ ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာေလွ်ာက္လာရင္း စီစီ သီဟကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာအေနအထားက နဂိုပံုစံအတိုင္း မဟုတ္သည့္တိုင္ သီဟသည္ ၾကည့္ေကာင္းေနဆဲ ျဖစ္သည္။ စီစီ လင္းသဒၵါကို မနာလိုပါ။ တကယ္လက္ေတြ႔ဘ၀တြင္ သီဟသည္ လင္းသဒၵါ၏ ခ်စ္သူဆိုတာကို စီစီဟန္ ေကာင္းေကာင္း လက္မခံႏိုင္ေသးေပ။

အေတြးေတြႏွင့္ နစ္ေျမာေနသူ စီစီဟန္ .. သီဟ သူမေဘးတြင္ ပါမလာမွ သတိရၿပီး ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ ေျခလွမ္းဆယ္လွမ္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္အကြာတြင္ လေရာင္ျဖာက်ေနေသာ ေျမကြက္လပ္ေလးရွိသည္။ ထိုေနရာေလးတြင္ သီဟက ရပ္ၿပီး ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။ ဘာစိတ္ကူးေပါက္လို႔ ရပ္က်န္ခဲ့မွန္း စီစီမသိ။ သီဟ အနီးသို႔ တိုးသြားၿပီး သူ႔နည္းတူ ၾကယ္ကေလးေတြလင္းလက္ေနေသာ ေကာင္းကင္ကို လိုက္ၾကည့္မိသည္။ တိမ္ကင္းစင္ေနေသာ ေကာင္းကင္မို႔ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္လင္းေနေသာ ၾကယ္ကေလးမ်ားသည္ အနက္ေရာက္ကတၱီပါေကာ္ေဇာတြင္ စိန္ပြင့္ကေလးမ်ား ႀကဲထားသည္ႏွင့္ တူလွသည္။ “လွတယ္ေနာ္ .. သီဟ ..“ “သခင္မေလာက္ .. မလွပါဘူး ..“ ခ်က္ခ်င္း တံု႔ျပန္လိုက္သည့္ သီဟ စကားေၾကာင့္ စီစီမ်က္ႏွာေလး ပန္းႏုေရာင္ေသြး ေျပးသြားသည္။ သီဟအစစ္က ေျပာသည့္စကား မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေနသည့္တိုင္ သူမ ၾကည္ႏူးရသည္။ နဂိုမူလ သီဟသာဆိုလွ်င္ ဒီလိုစကားမ်ဳိး ေျပာထြက္မွာ မဟုတ္။ သူမႏွင့္ ခ်စ္ခဲ့မႈသည္ပင္ သီဟက အလုပ္သေဘာဟု အတိအလင္း ေၾကညာခဲ့သည္ မဟုတ္လား။

စီစီဟန္ ရင္ကေလးမို႔လာသည္အထိ ေလကိုရိႈက္သြင္းၿပီး လွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ ဘယ္လိုျဖစ္သည္မသိ။ ေက်ာကုန္းေနာက္ဘက္မွ ယားသလိုလုိ ခံစားရၿပီး အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ လက္ကို ေနာက္ျပန္ကုတ္မိသည္။ ယားသည့္ေနရာက ေက်ာအလယ္ေလာက္မွာမို႔ သူမ ေသေသခ်ာခ်ာ မထိ။ ကို႔ရိုးကားယား ျဖစ္ေနစဥ္တြင္ သူမလက္ကို လက္တစ္ဖက္က လာကိုင္သည္ကို ခံလိုက္ရသည္။ “သခင္မ .. က်ေနာ္ လုပ္ေပးပါရေစ ..“ “ရတယ္ .. သီဟ .. မလုပ္နဲ႔ …“ စီစီ ကိုယ္ကိုလွည့္ၿပီး သီဟလက္ကိုဆုပ္ကိုင္ကာ တားလိုက္သည္။ ျပာျပာသလဲ ျငင္းဆန္သည့္အမူအယာေၾကာင့္ သီဟ စိတ္ရႈပ္ေထြးသြားဟန္ရွိသည္။ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီး စစ္သားတစ္ေယာက္ေလသံႏွင့္ .. “သခင္မကို အကာအကြယ္ေပးဖို႔နဲ႔ သက္ေတာင့္သက္သာရွိေစဖို႔ လုပ္ေပးရမွာ က်ေနာ့္တာ၀န္မဟုတ္ဘူးလား ..“ “အင္း … ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ..“

စီစီဟန္ မေျဖတတ္ေတာ့။ မူလစိတ္မရွိေသာ သီဟအေပၚတြင္ အခြင့္အေရးမယူပါဘူးဟု သူမ လင္းသဒၵါတို႔ကို ကတိေပးထားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူမေရွ႔တြင္ မသိနားမလည္သလိုႏွင့္ ၾကည့္ေနေသာ သီဟ၏ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ရင္ထဲတြင္ တစ္မ်ဳိးျဖစ္လာသည္။ မျပဳလုပ္သင့္ပါဘူးဟု သိေနသည့္တိုင္ ထိုအမိန္႔ကို ခႏၶာကိုယ္က မလိုက္နာခ်င္ေပ။ စီစီဟန္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို လိမ္ကာ ကိုက္မိသည္။ “ခြင့္ျပဳပါ သခင္မ .. က်ေနာ့္ကို ျပဳစုခြင့္ေပးပါ ..“ “ေကာင္းၿပီေလ … ဒါေပမယ့္ စီစီက ရပ္ဆိုရင္ ရပ္ရမယ္ေနာ္ ..“ “ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. ရပ္ပါ့မယ္ သခင္မ ..“ စီစီဟန္ ဂရုမစိုက္ေတာ့။ သီဟ ဘက္သို႔ ေက်ာေပးရင္း ခရီးသြားကိုယ္က်ပ္အကၤ် ီကို ခြ်တ္သည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ သူမ ဒီေလာက္ေတာ့ သီဟဆီက ဂရုစိုက္မႈကို ခံစားခြင့္ရွိသည္ဟု ထင္သည္။ သူမသာ အပင္ပန္းခံၿပီး မကယ္ခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္ သီဟဆိုတာ အခုေလာက္ဆို မီးေလာင္တိုက္သြင္းေနရၿပီ မဟုတ္လား။ သူမကို ႏွိပ္နယ္ေပးတာေလာက္ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္ဟု စီစီဟန္ မဲတင္းကာ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

တစ္ခုေတာ့ ဂြက်သည္ဟု ဆိုရမည္။ စီစီဟန္ ၀တ္လာသည့္ ကိုယ္က်ပ္အကၤ ်ီက အေပၚေအာက္တဆက္တည္း အမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။ ေနာက္ေက်ာက ဇစ္ကိုဖြင့္ၿပီး အကၤ် ီကိုဖယ္လိုက္သည္ႏွင့္ ေအာက္ဘက္ပိုင္းကိုပါ ခြ်တ္လိုက္ရသည္။ အတြင္းခံကလဲ ၀တ္မထားခဲ့သည္မို႔ စီစီဟန္ တကိုယ္လံုးတြင္ ျပင္ပပစၥည္းဆို၍ ေခါင္းစည္းႀကိဳးေလးတစ္ခုႏွင့္ သားရည္ဖိနပ္ရွည္တစ္ရံကိုသာ လက္ညိဳးထိုးျပရေပမည္။ ၀တ္လစ္စလစ္ သူမအလွကိုျမင္လွ်င္ သီဟစိတ္ထဲ ဘယ္လိုေနမည္ဆိုတာကို စီစီဟန္ သီဟေနရာက ၀င္စဥ္းစားၾကည့္သည္။ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္၏ ဗီဇကို spell က ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္မွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ နဂိုပင္ရင္းအတိုင္း ရွိေနမွာလားဆိုတာ စီစီဟန္ ေသခ်ာမသိပါေခ်။

“သခင္မ .. ဒီျမက္ခင္းေပၚမွာ အသာေလး လွဲေနလိုက္ ..“ သခင္မလို႔ အေခၚခံေနရသည့္တိုင္ စီစီဟန္သည္ ဆရာေရွ ႔ေရာက္သည့္ တပည့္မေလးလို သီဟ ညြန္ျပေသာ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ ေမွာက္ကာလွဲလိုက္သည္။ သူမအတြက္ ကံေကာင္းသည္လို႔ပဲဆိုရမည္။ သူမ လဲေလ်ာင္းရာ ျမက္ခင္းျပင္သည္ ႏူးညံ့လွသည့္အမ်ဳိးအစားျဖစ္သျဖင့္ ေကာ္ေဇာတစ္ခ်ပ္ေပၚတြင္ အိပ္ရသလို ျဖစ္ေနသည္။ ေအးျမလွသည့္ ျမက္ပင္ေလးေတြႏွင့္ ႏို႔အံုမို႔မို႔ထြားထြား ထိမိသည္တြင္ စီစီဟန္ ၾကက္သီးေမြးညင္းေတာင္ ထသည္။ သီဟ မထိေတြ႔မကိုင္ရေသးပဲႏွင့္ပင္ အလိုလိုစိတ္လႈပ္ရွားၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက စူတက္သည္။

တကယ့္အႏွိပ္သည္တစ္ေယာက္လို သီဟ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္ကာ အရွိန္ယူလိုက္ၿပီး စီစီေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္သည္။ သူ႔လက္ေတြက သူမေက်ာျပင္ကို လာထိခ်ိန္တြင္မူ စီစီဟန္ ပင့္သက္ကို မသိမသာရိႈက္မိသည္။ သီဟ လက္ေတြက စႏၵရားခလုတ္ေပၚတြင္ ေျပးလႊားေနသလိုမ်ဳိး သူမပုခံုးျပင္ေပၚတြင္ ေလွ်ာက္သြားေနသည္။ ေယာက်္ားေလးလက္မို႔ လက္ဆျပင္းသည္။ အစပထမပိုင္းတြင္ စီစီဟန္ နဲနဲနာသလိုေတာင္ ျဖစ္သည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ ေသြးပူေႏြးလာသည္ႏွင့္အမွ် သီဟလက္ေခ်ာင္းေလးေတြ၏ အားကို ခံႏိုင္လာသည္။ နာက်င္မႈ မရွိေတာ့သည္မို႔ အႏွိပ္ခံရျခင္း၏ အရသာျဖစ္ေသာ အေၾကာေျပေလွ်ာ့မႈကို ရရွိလာသည္။ စီစီဟန္ ဇိမ္ေတြ႔လာေခ်ၿပီ။

စီစီဟန္ သူမကိုယ္သူမ ထပ္ခါထပ္ခါ သတိေပးေနရသည္။ သီဟလက္ေတြကေပးေသာအရသာက ေကာင္းမြန္လြန္းလွသျဖင့္ အေတြ႔ေနာက္ေကာက္ေကာက္ပါမလိုျဖစ္တာ အခါခါပင္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ သူမ ဖီးလ္တက္လာရသလဲဆိုလွ်င္ ႏႈတ္မွထုတ္ေဖာ္ကာ တအင္အင္ႏွင့္ ညည္းညဴမိသည့္အထိ ျဖစ္သည္။ အေစာတုန္းကေတာ့ သီဟေရွ႔ဆက္တိုးလာခဲ့ေသာ္ ရပ္ဖို႔ သူမေျပာမည္ဟု ႀကံစည္ထားခဲ့ေသာ္လဲ အခုအခ်ိန္တြင္မူ သီဟ ထိုသို႔ေရွ႔ဆက္တိုးမလာမွာကိုပင္ က်ိတ္ကာ စိတ္ပူေနသည္။ သီဟ လက္ေတြက တေျဖးေျဖးႏွင့္ သူမေက်ာျပင္ေပၚမွ ေအာက္ပိုင္းသို႔ေလွ်ာဆင္းသြားသည္။

အေပၚပိုင္းတုန္းကေတာင္ စီစီဟန္ ေတာင့္ခံႏိုင္ေသးသည္။ သီဟလက္က သူမတင္ပါးေတြေပၚ ေရာက္လာသည့္အခါတြင္မူ တင္းခံထားႏိုင္ေသာ စြမ္းအားဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့။ ပိုဆိုးတာက သီဟလက္ေတြက ထိုမွာပဲ ရပ္မေနပဲ ေပါင္ႏွစ္ခုၾကားသို႔ တိုး၀င္လာျခင္းျဖစ္သည္။ စီစီဟန္ အလိုအေလ်ာက္ တံု႔ျပန္သည့္အေနႏွင့္ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို တင္းတင္းေစ့မိသည္။ ရလဒ္အေနႏွင့္ သီဟလက္က သူမဖင္ၾကားတြင္ညွပ္သြားသည္။ စီစီဟန္ထင္သည္က သီဟ သူ႔လက္ကိုဆြဲထုတ္မည္လို႔။ သို႔ေသာ္ သီဟက ဒီလိုမလုပ္ပဲ ရုတ္ခ်ည္း သူမ၏ ေက်ာျပင္ကို ငံု႔ကာဖြဖြေလးနမ္းသည္။

“အို .. သီဟရယ္ ..“ စည္းေပါက္သြားေခ်ၿပီ။ စီစီဟန္ဘက္က မထိန္းႏိုင္ေတာ့သလို၊ သီဟဘက္ကလဲ ရိုးရိုးတန္းတန္း ႏွိပ္ေပးသည္မဟုတ္ေတာ့။ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုးက ဆန္းဆန္းျပားျပားဆီသို႔ ကူးေျပာင္းဖို႔ တာစူေနၾကသည္။ စီစီဟန္ သူမကိုယ္ကေလးကို လွည့္ကာ သီဟကိုၾကည့္သည္။ သီဟကမူ အမွားတစ္ခုခု သူလုပ္မိလို႔လားဟု ယူဆၿပီး စီစီဟန္ကို ျပန္ၾကည့္ေနသည္။

“သခင္မ .. အဆင္ေျပရဲ ႔လား ..“ အခုအခ်ိန္မွာ ေနာက္ဆုတ္လိုက္လွ်င္ ရႏိုင္ေသးသည္မွန္း စီစီဟန္သိသည္။ သို႔ေသာ္ ရင္ထဲတြင္ တရိပ္ရိပ္တက္လာသာ ရမၼက္စိတ္က သူမကို ဖမ္းစားထားႏွင့္ၿပီျဖစ္သည္။ သီဟႏွင့္ သူမ ျမင္းရိုင္းကပြဲကြင္း၏ တဲထဲမွာ ႀကံဳခဲ့ရမႈကို ျပန္သတိရသည္။ စီစီဟန္လဲ အေသြးႏွင့္အသားႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ကိုယ္ပဲ။ သူမမွာလဲ လိုအပ္ခ်က္၊ ေတာင့္တခ်က္ေတြရွိသည္မဟုတ္လား။ သီဟကို လင္းသဒၵါ လက္ထဲသို႔ မအပ္ခင္ ေနာက္ဆံုးတစ္ညေလာက္ေတာ့ အတူခ်စ္ခ်င္ေသးသည္။ မူလ၀ိညာဥ္သာ ျပန္ရသြားရင္ စီစီဆိုတာကို သူေမ့သြားမွာ ေသခ်ာလွသည္။ သူမစိတ္ထဲ ဒါေတြကပဲ ႀကီးစိုးေနလို႔လား မသိ။ ေရွ႔ဆက္မတိုးရန္ သီဟကို ေျပာမည္ဆိုၿပီး ပါးစပ္ဟလိုက္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းထြက္လာေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ေခ်။

“အ၀တ္ေတြခြ်တ္လိုက္…“ စီစီစကားကို အတိအက်လိုက္နာၿပီး သီဟ အကၤ် ီႏွင့္ေဘာင္းဘီကို ခြ်တ္ေနခ်ိန္တြင္ သူမက ျမက္ခင္းျပင္ကို တေတာင္ႏွင့္ေထာက္ၾကြထားၿပီး သီဟ လုပ္ေနသမွ် ၾကည့္ေနမိသည္။ သီဟကိုယ္က မူလအေနအထားအတိုင္း မရွိသည့္တိုင္ သူမ spell အစြမ္းႏွင့္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းေတာ့ ျဖစ္ေနေသးသည္။ အထူးသျဖင့္ ေဘာင္းဘီကြ်တ္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ လွံတစ္ေခ်ာင္းလို ေျဖာင္းခနဲ ထြက္လာေသာ လိင္တံကေတာ့ နဂိုအရြယ္အတိုင္း ရွိသည္။ ပထမအႀကိမ္တုန္းက သီဟကို သူမေပါင္ကားၿပီး အဆင္သင့္ေနေပးခဲ့သလို အခုအခ်ိန္တြင္လဲ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခြာေပးလိုက္သည္။ မသဲမကြဲလေရာင္ေအာက္တြင္ သူမအ၀ေလးက အရည္ေတြစိုကာ ခြ်ဲကြ်ိကြ်ိျဖစ္ေနသည္ကို စီစီကိုယ္တိုင္ပင္ ျမင္ေနရသည္။ ဟင္း .. သူမ စိတ္ထေနသည္ေလ ..။

“က်ေနာ္ သခင္မအဖုတ္ကို လ်က္ေပးခ်င္တယ္ ..“ ေတာင္းဆိုၿပီးသည္ႏွင့္ သူမဆီက အေျဖေတာင္ ေစာင့္မေန။ သီဟ ေခါင္းက စီစီ၏ ေပါင္ၾကားထဲ တိုး၀င္လာသည္။ သူမ ဘာေျပာဖို႔ လိုေတာ့မလဲ။ သီဟ ႏွာ၀မွထြက္တဲ့ ေလေႏြးေႏြးက ႏူးညံ့သည့္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို လာအထိတြင္ မသဲမကြဲ ညည္းညဴမိသည္။ သူ႔လွ်ာႀကီးက အကြဲေၾကာင္းတေလွ်ာက္ကို ေရြ ႕လ်ားလာေသာအခါ စီစီဟန္၏ ညည္းညဴမႈက မသဲမကြဲ မဟုတ္ေတာ့။ ေပါင္ၾကားမွ ေခါင္းကို ဖမ္းကိုင္၍ သိသိသာသာပင္ ထုတ္ေဖာ္ညည္းလာသည္။ အသည္းယားဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနေသာ လွ်ာႀကီးက ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို လြန္၍ အဖုတ္ေခါင္းထဲ တိုး၀င္လာခ်ိန္တြင္ စီစီဟန္ ေျခေခ်ာင္းေလးမ်ားေတာင္ ေကြးတက္သည္။ “အာ“ခနဲ ေအာ္မိၿပီး သီဟဆံပင္ေတြကို တင္းတင္းဆုပ္စြဲမိသည္။

“ေကာင္း .. ေကာင္းလိုက္တာ .. သီဟ ရယ္ .. အို … အာ .. အာ ..“ အထဲသို႔ ၀င္ႏိုင္သမွ် ထိုးထည့္ၿပီး လွ်ာကို သီဟ ေကာင္းေကာင္းကစားေပးသည္။ စီစီဟန္ တကိုယ္လံုးက ပူေႏြးတက္လာၿပီး တစ္စံုတစ္ခုကို အျပင္းအထန္ေတာင့္တသည္။ အဆိုးဆံုးက ေအာက္ဘက္တြင္ မိမိရအဆြခံေနရသေလာက္ အေပၚဘက္တြင္ လြတ္ကင္းေနေသာ ေရႊရင္ႏွစ္မႊာ။ သီဟလက္ႏွစ္ဖက္က သူမတင္ပါးကို ဆုပ္၍ ပင့္ကိုင္ထားရသည္မို႔ မအား။ မတတ္ႏိုင္။ လြတ္ေနသည့္ သူမလက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ရင္သားတစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ပြတ္ေခ်သည္။ ႏို႔သီးေခါင္းနီညိဳေလးေတြမ်ား ေထာင္တက္ေနသည္မွာ ကေတာ့ခြ်န္ေလးႏွင့္ေတာင္ တူေနရွာသည္။

“လ်က္ .. လ်က္ .. သီဟ .. အေစ့ေလးကို လ်က္ေပးဦး ..“ အထဲကို ေမႊေနာက္ထိုးဖြေနေသာ သီဟလွ်ာက အလိုအေလ်ာက္ပင္ ထိုအမိန္႔ကို လိုက္နာပါသည္။ ေျဖးေျဖးခ်င္း အျပင္ကိုျပန္ထြက္လာၿပီး အကြဲေၾကာင္းတေလွ်ာက္ အေပၚဘက္ကို ေရႊ ႔သြားသည္။ အရသာထိပ္ဖူးေလးကို မိမိရရ ထိမိသြားခ်ိန္တြင္မူ စီစီဟန္တကိုယ္လံုး ဗို႔အားျပင္းတစ္ခုကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည့္ႏွယ္ ေကာ့တက္သည္။ သြယ္လ်သည့္ ေပါင္တံေတြက တဆတ္ဆတ္တုန္ခါသည္။ စီစီဟန္တစ္ေယာက္ တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ သီဟက အေလွ်ာ့ေပးမည္ မထင္ပါႏွင့္။ အေစ့ဖုေလးကို ပါးစပ္ႏွင့္ဖိ၍ ငံုထားရင္း လွ်ာႏွင့္ပတ္ပတ္လည္ လ်က္ေပးလိုက္သည္။

“အ ေမ့ .. အီးးးးးးးး ..“ ျမက္ခင္းျပင္ႏွင့္ထိကပ္ေနေသာ အပိုင္းဆိုလို႔ စီစီဟန္ ေက်ာျပင္ႏွင့္ ေထာက္ကန္ထားသည့္ ေျခေထာက္တစ္စံုသာရွိေတာ့သည္။ က်န္သည့္ကိုယ္အပိုင္းက ေကာ့ၾကြသည္။ ျဖဴေဖြးသည့္တင္အစံုကမူ သီဟ အေစ့ေလးကို စလ်က္ေပးသည့္ အခ်ိန္ကစ၍ ေအာက္သို႔ ျပန္မက်ေတာ့။ သီဟကလဲ ဒါႏွင့္မရပ္၊ ေနာက္တစ္ဆင့္တက္သည္။ အေစ့ေလးကို အဆက္မျပတ္လ်က္ေပးေနရင္းမွ လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို အေပါက္၀ေလးထဲသို႔ ေရွာင္တခင္ ထိုးထည့္သည္။ အရည္ေတြရႊဲကာ ေဖာင္းမို႔ေနၿပီျဖစ္ေသာ စီစီဟန္အဖုတ္က ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ေတာ့။ ၀င္လာသည့္ လက္ညိဳးကိုဖမ္းညွစ္သည္။ သီဟ လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းထဲႏွင့္ ၿပီးမသြားေသးပါ။ လက္ခလယ္ကပါ စစ္ကူေရာက္သည္။ စီစီဟန္ အသက္ရွဴသံက ငရုတ္သီးစပ္ေနသူလို ရွီး ရွီး ႏွင့္ ျဖစ္လာသည္။

“သီဟ .. စီစီ ၿပီး … ၿပီးခါနီၿပီ .. အီး .. ရီွး “ သူမကိုယ္ထဲမွာ ျဖစ္တည္ေနေသာ မီးေတာက္မီးလွ်ံက ေပါက္ကြဲထြက္ဖို႔ တာဆူေနသည္။ စီစီဟန္ လက္ႏွစ္ဖက္က အခုအခ်ိန္တြင္ သီဟေခါင္းကို မကိုင္ထားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေအာက္ဘက္ရွိ ျမက္ခင္းထဲမွ ျမက္တစ္ဆုပ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္လိမ္၍ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ တဇြိဇြိျမည္ကာ ထိုးဆြေနသည့္ လက္ညိဳးႏွင့္လက္ခလယ္၏ တုိက္စစ္တြင္ သူမ အလူးအလဲခံေနရသည္။ သီဟလက္ခလယ္က ေကြးေကြးေလးျဖစ္သြားၿပီး ဆီးစပ္အေပၚပိုင္းကို ဖိ၍ကုတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္မူ ဘယ္လိုမွ မရေတာ့။

“အားးးးးးးးးးးးးးးးးးး …. “ ပန္းပြင့္ေလးတစ္ခု အစြမ္းကုန္ပြင့္အာသြားသည့္ႏွယ္ တူလွၿပီး စီစီအ၀ေလးထဲမွ ၀တ္ရည္ခ်ဳိေတြစီးက်သည္။ ပ်ားပိတုန္းျဖစ္သူ သီဟကေတာ့ ပါးစပ္ႏွင့္ ထိုအရည္ေတြအား ေတ့၍စုပ္ေသာက္ေနသည္။ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္း တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနရွာသည့္ စီစီ၊ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ သံပတ္ကုန္သြားေသာ အရုပ္ကေလးလို ၿငိမ္က်သြားသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားသလိုျဖစ္ေနသည့္ စီစီဟန္တစ္ေယာက္ အရည္ေတြကုန္သြားသည့္တိုင္ ဆက္လ်က္ေပးေနေသးေသာ သီဟလွ်ာေၾကာင့္ တစ္ခ်ီၿပီးထားေပမယ့္ ခဏၾကာေသာအခါ မရိုးမရြျပန္ျဖစ္လာသည္။ မရေတာ့။ သီဟကို အေပၚဘက္သို႔ဆြဲယူလိုက္ၿပီး သူမအေပၚေရာက္လာသည္တြင္ တစ္ဖက္သို႔လွိမ့္ခ်သည္။ သူမေအာက္ေရာက္သြားသည့္ သီဟ မအူမလည္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ျပဴးၾကည့္ေနသည္။

“ရွင္ .. သီဟမဟုတ္လို႔ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ … စီစီ ဂရုစိုက္မေနဘူး ..သိလား ..“ သီဟ နားလည္သည္၊ နားမလည္သည္မသိ။ သူမဖာသာ မၾကားတၾကားေျပာရင္း စီစီကိုယ္ကေလးက သီဟကိုယ္ေပၚတြင္ လြန္႔လူးသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူမအလွည့္ဟု ခံယူထားသည္မို႔ သီဟေပါင္ၾကား ေခါင္းေရာက္သြားသည္တြင္ ေထာင္မတ္ေနသည့္ လိင္တံကို လွမ္းကိုင္သည္။ “စီစီ ဂရုစိုက္တာ ဒါပဲ ..“ ဟု ညဳတုတုသံႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္ကို ေမာင္တုတ္ထြားက သေဘာက်သည္ႏွင့္တူသည္။ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပေနသည္။ သို႔ေပမယ့္ ဒါက ခဏသာ။ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနသည့္ ထိုေခါင္းက မၾကာခင္ပင္ စီစီ၏ ႏႈတ္ခမ္းေထြးေထြးေလးၾကားတြင္ ပိတ္မိသည္။ ဒီတစ္ခါ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ဖို႔ အလွည့္က်သည္က စီစီဟန္ပင္။

တအင္းအင္းႏွင့္ ညည္းသံက စီစီပါးစပ္ထဲသို႔ လိင္တံ တစ္ထစ္ခ်င္း တိုး၀င္းသြားတိုင္း သီဟဆီမွ ထြက္က်သည္။ သီဟ လွ်ာက အ၀ေလးထဲမွာ ေသာင္းက်န္းခဲ့သလို အခုတစ္ဖန္ သူမလွ်ာက ျပန္၍ ေသာင္းက်န္းသည္။ မိနစ္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာ ပါးစပ္ထဲေရာက္ေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးက သံေခ်ာင္းႀကီးတစ္ခုအလား မာတက္သည္။ အေရးထဲ ႏူးႏူးညံ့ညံ့မာသည္ဆိုတာ တကိုယ္လံုးမွာ ဒီတစ္ေနရာထဲပဲ ရွိမွာလို႔ စီစီ ေလွ်ာက္ေတြးမိေသးသည္။ ပါးစပ္ေသးေသးေလးႏွင့္ မဆန္႔မၿပဲ ျဖစ္လာေတာ့မွ အေတြးစကိုလဲျဖတ္၊ စုပ္ေပးေနမႈကိုလဲ ရပ္ၿပီး ျပန္ခြ်တ္လိုက္သည္။ သူမမွာ ဒီထက္ေကာင္းသည့္ အႀကံရွိသည္မဟုတ္လား။

သီဟ မွတ္ဥာဏ္က တျခားဟာေတြေတာ့ မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိမည္။ စီစီဟန္က ပက္လက္ကေလး ျပန္လွဲၿပီး ေပါင္ကားေပးလိုက္သည္တြင္မူ ဘာလုပ္ရမည္ဆိုတာကိုေတာ့ သိေနေသးသည္။ စီစီက သူ႔ကိုယ္ကိုဆြဲေရႊ႕ၿပီး ေနရာေပးလိုက္ေသာအခါ လိင္တံထိပ္ဖူးကို အ၀ေလးႏွင့္ အတိအက်ပင္ ေတ့လိုက္သည္။ တစ္ခ်ီၿပီးထားၿပီမို႔ သူမအထဲ၌ အရည္ေတြႏွင့္ႏူးေနရာ လိင္တံက တိုး၀င္လာသည္တြင္ စီစီဟန္မွာ မူးမူးေမ့ေမ့ပင္ျဖစ္သည္။ တအိအိႏွင့္ တစ္လက္မခ်င္း ျပည့္တက္လာမႈသည္ ဆီးစပ္ႏွစ္ခုခ်င္း ထိကပ္သြားေသာအခါမွ ရပ္တန္႔သည္။

“သီဟ ရယ္ .. အထဲမွာ ျပည့္သိပ္ေနတာပဲ ..“ သူမစကားကို သီဟ တစ္မ်ဳိးထင္သြားလားမသိ။ ဒင္ျပည့္ၾကပ္ျပည့္ ၀င္ေနသည့္ လိင္တံကို ျပန္ဆြဲထုတ္သည္။ စီစီဟန္ မ်က္လံုးေလး အ၀ိုင္းသားျဖစ္သည္။ သီဟမ်ား အကုန္ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္တာလားလို႔။ သို႔ေသာ္ သူမ စိုးရိမ္မႈက ထိပ္ဖူးပဲက်န္ေအာင္ ဆြဲထုတ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ ျပန္ေျပး၀င္လာေသာ အရွိန္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ကြယ္ထြက္သည္။ စိုးရိမ္မႈအစား ရင္တလွပ္လွပ္ခုန္မႈကသာ အစားထိုး၀င္လာရသည္။ ကာမအရသာက ေကာင္းလြန္းလွသျဖင့္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေတာင္ခံမေနႏိုင္ပဲ လိုးေဆာင့္ခ်က္တိုင္းကို ေအာက္မွျပန္ေကာ့ေပးသည္။

“ေကာင္း .. ေကာင္းတယ္ .. သခင္မ .. အဲဒီလိုလုပ္ေပးတာ ..“ သူမတြင္မက သီဟလဲ ေကာင္းသည္ဆိုတာကို စီစီနားလည္လိုက္သည္။ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ေအာက္ကေကာ့ေပးရင္းမွ ဖီလင္တိုးလာသည့္အေလွ်ာက္ ႏို႔အံုေတြကို လက္ျဖင့္ေခ်ေနမိသည္။ သီဟက ျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ လက္ေထာက္ၿပီး ဒိုက္ထိုးသလို တရၾကမ္းေဆာင့္စျပဳေနၿပီမို႔ သူ႔ကိုဆြဲခိုင္းလိုမျဖစ္။ တင္းမာစူထြက္ေနသည့္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြ၊ ေဖာင္းကားလာသည့္ ေရႊရင္ၿဖိဳးၿဖိဳးေတြကို သူမလက္ႏွင့္ပင္ ျပန္ဧည့္ခံရသည္။

“ေဆာင့္ .. ေဆာင့္စမ္း .. သီဟ .. မင္း သခင္မကို နာနာေဆာင့္ ..“ စီစီဟန္ “mistress“ ဆိုသည့္ role ကိုအျပည့္အ၀ ယူလိုက္သည္။ “သခင္မ“ဆိုေသာအေခၚကို သီဟဆီမွ စၾကားတုန္းကေတာ့ စိတ္ထဲမေနတတ္။ သို႔ေသာ္အခုအခ်ိန္တြင္မူ သခင္မျဖစ္ရတာ ေကာင္းသည္ဟု မွတ္ယူေနသည္။ အမိန္႔ေပးသည့္အတိုင္း တေသြမတိမ္းလိုက္နာၿပီး အျပင္းအထန္ေဆာင့္ေနသူ သီဟေၾကာင့္ အရသာေတြတစ္ေလွႀကီး ရေနသည္မဟုတ္လား။ တဖတ္ဖတ္ တဇြိဇြိျမည္သံေတြက စကၠန္႔မလပ္ထြက္လာၿပီးေနာက္ အဖုတ္အတြင္းပိုင္းမွ ရင္းႏွီးေနေသာ ခံစားမႈတစ္ခုကို ေပးလာသည္။ သူမ ေနာက္တစ္ခါ ၿပီးေတာ့မည္။

“သ .. သခင္ မ .. က် .. က်ေနာ္ ..“ “ရ ..ရတယ္ .. အင့္ .. သီဟ .. ၿပီး ၿပီးလိုက္ … အရည္ေတြ ပန္း .. ပန္းထုတ္လိုက္ … အာ ..“ ရႈံ ႔ပြရႈံ ႔ပြႏွင့္ အတြင္းသားေတြကို ကစားေပးလိုက္သည္တြင္ သီဟ ေတာင့္ခံမထားႏိုင္ေတာ့ပါ။ လိင္တံထိပ္က ေဖာင္းကားတက္ၿပီး လရည္ေတြကို တဟုန္ထိုး ပန္းထုတ္မိသည္။ အဖုတ္တြင္းမွာ ေရကာတာအေသးစားေလး က်ဳိးသည့္ႏွယ္ပင္ ျဖစ္တည္သြားေလေတာ့သည္။ “အီးးးးးးးးးးးး ..“ တစစ္စစ္နဲ႔ ပန္းထုတ္ေနေသာ လရည္ေတြကုန္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ သီဟကိုယ္က ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့ပဲ စီစီေပၚထပ္က်သည္။ ကာမအရသာကို ႏွစ္ခ်ီထိထိၿပီးေအာင္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးေပးခဲ့သည့္ သီဟကို ၾကင္ၾကင္နာနာေထြးေပြ႔ထားသည္။ သူမမ်က္ႏွာႏွင့္ နီးကပ္စြာရွိေနသည့္ ပါးျပင္ေပၚကို အနမ္းတစ္ခုေျခြလိုက္ၿပီး စီစီ သီဟနားကို ကပ္၍ ေျပာသည္။ “သီဟ က အရမ္းလုပ္တတ္တာပဲ .. ခ်စ္ဖို႔အရမ္းေကာင္းတယ္ ..“

“ဘာ … ေျပာတယ္ !!! …“ နားနားတြင္ မိုးႀကိဳးကပ္ပစ္လိုက္သလို စီစီဟန္ ဒိန္းခနဲ ခံစားရသည္။ ကိုယ္ေပၚတြင္ ပိေနသူ သီဟကို ေဘးသို႔ ကမန္းကတမ္း တြန္းဖယ္သည္။ ဘယ္သူေရာက္လာမွန္း ေဗဒင္ေမးစရာေတာင္မလို။ မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေနေသာ မ်က္လံုးႏွင့္ သူမကို ၾကည့္ေနသူက လင္းသဒၵါ .. “သ .. သဒၵါ … စီစီ .. ရွင္း .. ရွင္းျပ ..“ “ဘာမွ ရွင္းျပစရာ မလိုဘူးးးးးးးး …“ လင္းသဒၵါလက္က ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ကင္ဒိုဓါးအိမ္ထဲမွ ဓါးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးျဖစ္သည္။ ကိုယ္တိုင္က အျပစ္ရွိသူျဖစ္သည့္အျပင္၊ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းလွသျဖင့္ စီစီဟန္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ သို႔ေသာ္ မထင္ထားသည့္ ကိစၥတစ္ခုက ျဖစ္သည္။ စီစီတြန္းထုတ္လိုက္သူ သီဟက ခြ်တ္ထားခဲ့သည့္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ဓါးေျမွာင္ကို ဆြဲထုတ္သည္။ သူမႏွင့္ စီစီၾကားထဲတြင္ ရုတ္ခ်ည္း၀င္လာသူ သီဟေၾကာင့္ လင္းသဒၵါ ဓါးကိုင္ထားရင္းႏွင့္ ငိုင္သြားသည္။ သူမ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ဒါ သူမခ်စ္သူ .. သီဟ။ ပင္ကိုယ္စိတ္မရွိေသးသည့္တိုင္ သူမ ခ်စ္ရသူေလ။ အခုေတာ့ သူမခ်စ္ရသူက သူမ အမုန္းဆံုးလူကို အကာအကြယ္ေပးေနေခ်ၿပီ။

“သီဟ .. ေနာက္ဆုတ္စမ္း ..“ “လင္းသဒၵါ .. စီစီေတာင္းပန္ပါတယ္ .. စီစီအေတြ႔ေနာက္ပါသြားမိတယ္ .. ဒီလိုမျဖစ္သင့္မွန္း သိ .. သိ“ “ေတာ္ၿပီ .. နင္ေျပာတာေတြကို ဘာမွ မၾကားခ်င္ဘူး .. သူ႔၀ိညာဥ္ကို ျပန္ရတဲ့အခ်ိန္အထိပဲ နင့္ကို ငါ သည္းၿငီးခံႏိုင္မယ္ .. အဲဒါၿပီးရင္ေတာ့ နင္ ငါတို႔နဲ႔ ေ၀းေ၀းကို သြားေပေတာ့ ..“ စီစီဟန္ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သည္။ သူမ သိလိုက္ပါၿပီ။ သီဟကို ဘယ္ေလာက္ပဲပဲ လိုခ်င္ခဲ့ပါေစ၊ သူႏွင့္လက္တြဲကာ တစ္ေလာကလံုး၏ ရန္သူ ယမရာဇာကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ခ်င္ပါေစ၊ အခုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ သူမ၏ ဆႏၵႏွင့္ သူမ၏ အနာဂါတ္ကို လဲရေပေတာ့မည္။ တကယ္ဆို လင္းသဒၵါကို ဂရုမစိုက္ေပမယ့္ အမွားကို က်ဴးလြန္ခဲ့သူက သူမသာမို႔ အျပစ္မဆိုႏိုင္ေပ။ တစ္ဖြဲ႔လံုး၏ ယံုၾကည္မႈကို အလြဲသံုးစားလုပ္ခဲ့မိသည္ မဟုတ္လား။ လင္းသဒၵါစကားကို လက္ခံသည့္အေနႏွင့္သာ ေခါင္းကို မညိတ္ခ်င္ညိတ္ခ်င္ ညိတ္ျပလိုက္ရသည္။

ထိုအခ်ိန္ေလးတြင္ သူမတို႔နားကို အေျပးအလႊား ေနာက္ထပ္ေရာက္လာသူက ကလ်ာဏီ။ ကလ်ာဏီခမ်ာ သီဟတို႔ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး ေျပးလာသည့္ ေျခလွမ္းေတြ တန္႔သြားသည္။ တျခားဘာမွ မစူးစမ္းႏိုင္ခင္ လင္းသဒၵါလက္ထဲက ဓါးကိုျမင္သြားၿပီး သူမကို ေျပးဆြဲဖို႔ ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ လင္းသဒၵါက သူမကို စူးခနဲတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ကလ်ာဏီ လာခဲ့သည့္ဘက္ကို ျပန္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ကလ်ာဏီနားသို႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္မူ ေျခလွမ္းရပ္၍ အားလံုးၾကားေလာက္ေအာင္ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာသြားရွာသည္။ “မကလ်ာ .. ရွင္သာ ဟိုဟာမလို လုပ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သဒၵါကို အဆိုးမဆိုနဲ႔ … ဒါပဲ က်မေျပာခ်င္တယ္ ..“

ႏွစ္ရက္တာ ခရီးဆိုသည္မွာ တြက္ၾကည့္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္မွ ၾကာသည္ မဟုတ္သည့္တိုင္၊ အခုေတာ့ လင္းသဒၵါတို႔ တစ္ဖြဲ႔လံုး ပင္ပန္းေနပါသည္။ ညတုန္းက စီစီဟန္ႏွင့္ သီဟတို႔၏ ခ်ဳံကြယ္မွ ဇာတ္လမ္းကို သိသြားၿပီးေနာက္ သူမတို႔ အားလံုး ဘယ္သူမွ ျပန္အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ မီးပံုေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း မိုးလင္းခဲ့ရသည္။ အရုဏ္လင္းလာသည္ႏွင့္ ခရီးထြက္ဖို႔ ရေလာက္သည္မို႔ ကလ်ာဏီ၏ ႏိႈးေဆာ္သည့္စကားကို လုိက္နာၿပီး သူမတို႔ ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ တစ္ေနကုန္ေအာင္ လမ္းတြင္ မနားေတာ့ပဲ ျမင္းေတြကို ႏွင္လာခဲ့ၾကရာ ညေနေစာင္းေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ လယ္ကြင္းျပင္တစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။

“အားလံုးပဲ … စီစီတို႔ ေရာက္ၿပီ ..“ ေရႊ၀ါေရာင္ သမ္းစျပဳေနေသာ လယ္ကြင္း၏ အစြန္တြင္ ေျမစိုက္တဲကေလး တစ္လံုးရွိေနသည္။ တဲရွိရာသို႔ ဦးတည္ကာ ေဖာက္ထားေသာ ေျမလမ္းေလးအတိုင္း စီစီဟန္၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ကလ်ာဏီတို႔ ေနာက္ကလိုက္လာခဲ့သည္။ သူမတို႔ အားလံုးတဲေရွ ႕ေရာက္ခ်ိန္တြင္ တဲတံခါး၀၌ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ရွိႏွင့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သတ္လတ္ပိုင္းအရြယ္ရွိမည့္ ထိုမိန္းမသည္ ရိုးရိုးသာမန္ ဖ်င္ၾကမ္း၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားသည့္တိုင္ သူမ၏အလွအပက ထင္းခနဲ ေပၚေနသည္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္း၊ ကိုယ္လံုးကုိယ္ေပါက္ေတာင့္သည့္ ထုိအမ်ဳိးသမီးက သူမဆီတန္းလာေနၾကသည့္ လူတစ္စုကို မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႔ကာ ၾကည့္ေနေလသည္။

တဲအိမ္ကေလးႏွင့္ နီးလာေလေလ စီစီဟန္ပံုစံက တစ္မ်ဳိးျဖစ္လာေလေလ ျဖစ္သည္။ ဒါကို အရင္ဆံုးသတိျပဳမိသူက သူမႏွင့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာ ျမင္းစီးလာသူ ကလ်ာဏီ။ စိတ္ထဲ စႏိုးစေႏွာင့္ျဖစ္ရသည္။ သူမတို႔ ထင္ထားခဲ့သည္က စီစီဟန္က သီဟကို ကုဖို႔ သူမ မိတ္ေဆြရွိရာသို႔ ေခၚသြားမည္ဆိုတာကို။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအမ်ဳိးသမီးကို ေတြ႔သည့္အခ်ိန္တြင္ စီစီ ပံုစံက စိုးရိမ္သည့္အသြင္ ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ထိုအေတြးေၾကာင့္ တဲအိမ္၀င္းထဲသို႔ ၀င္လာသည္ႏွင့္ ကလ်ာဏီက လက္ျပ၍ ေနာက္မွပါလာသူ လင္းသဒၵါတို႔ကို လွမ္းတားသည္။ လင္းသဒၵါက ဘာျဖစ္လို႔လဲဟု ျပန္ေမးမည္ျပဳစဥ္မွာပင္ ေရွ႔ကသြားေနသူ စီစီဟန္ သူမ ျမင္းေပၚမွ ဆင္းသြားသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ အမ်ဳိးသမီးဘက္ကိုလွည့္ၿပီး စီစီဟန္ ခါးကေလးကိုင္း၍ လက္အုပ္ခ်ီသလို အမူအယာတစ္မ်ဳိးလုပ္ျပသည္။

“ဆရာမ !!! …“ “မင္း ငါ့ကို ဆရာမလို႔ မေခၚနဲ႔ !! …“ “ေနာ္ .. ၀တီ .. စီစီေျပာတာကို နားေထာင္ပါဦး ..“

ကလ်ာဏီႏွင့္ လင္းသဒၵါတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။ ဒီအမ်ဳိးသမီးက စီစီဟန္၏ ဆရာမတဲ့လား။ စီစီဟန္ဆိုသည္မွာ တစ္ေလာကလံုးကို ဂရုမစိုက္သည့္စိတ္ထားရွိသူမွန္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ သီဟႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး လင္းသဒၵါႏွင့္ သတ္ပြဲက်င္းပခဲ့သည့္တိုင္ သူမက အေရးလုပ္သည့္ပံု ျပခဲ့တာမဟုတ္။ အခု ေနာ္၀တီဆိုသည့္ အမ်ဳိးသမီးေရွ႔တြင္မူ စီစီမ်က္ႏွာက ဇီးရြက္ေလာက္ပဲရွိေတာ့သည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမတို႔ ဆရာ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ မေျပလည္ေသာ ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ ရွိခဲ့မည္ဆိုတာကို။

“မူလ၀ိညာဥ္ျပန္ေခၚတဲ့ spell ကို လိုခ်င္လို႔ စီစီ ျပန္လာတာ .. ေနာ္၀တီ“ “စီ စီ ဟန္ …ငါ ရွင္းရွင္းပဲေျပာမယ္ … မင္းသေဘာနဲ႔မင္း ငါ့ဆီက ထြက္သြားခဲ့တုန္းက ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့ဆီ ျပန္မခိုလႈံဘူးလို႔ ေျပာခဲ့တာ မေမ့ေသးဘူးမွတ္လား ..“ “မေမ့ပါဘူး .. စီစီ မိတ္ေဆြအတြက္ပဲ ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထားၿပီး ျပန္လာခဲ့တာပါ ..“ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်၍ ေျပာသည့္ စီစီဟန္႔စကားတြင္ ေနာ္၀တီ သူမညႊန္ျပရာသို႔ ၾကည့္သည္။ ျမင္းေပၚမွမဆင္းေသးပဲ မလႈပ္မယွက္အေနအထားႏွင့္ သူမတို႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ သီဟကို ေတြ႔သည္။ ေနာ္၀တီ ရုတ္တရက္ေတာ့ သီဟတြင္ ဘာအမွားအယြင္းျဖစ္ေနသည္ဆိုတာကို စဥ္းစားလို႔မရပါ။ ခရီးပန္းလာလို႔ ပင္ပန္းသည့္ပံုေပါက္ေနသည္မွလြဲ၍ သူ႔ပံုစံက လူေကာင္းတစ္ေယာက္အတိုင္းပဲပင္။ “မင္း မိတ္ေဆြက ဘာျဖစ္လို႔လဲ .. ေန .. ေန စမ္းပါဦး …“

သူမတို႔ေျပာဆိုေနသမွ်ကို ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့သည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ေငးၾကည့္ေနသည့္ သီဟေၾကာင့္ ေနာ္၀တီ ျဖတ္ခနဲ သတိရသည္။ ေျခစံုပစ္ကာ ထြက္သြားသည့္ တပည့္မက ငါးႏွစ္ၾကာမွ ျပန္ေရာက္လာၿပီး မူလ၀ိညာဥ္ျပန္ေခၚ spell ကိုလုိခ်င္သည္ဆိုတာႏွင့္ ထည့္ေပါင္းလိုက္ေသာအခါ ဘာဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိသည္။ ေနာ္၀တီ မ်က္ႏွာတြင္ ေဒါသအရိပ္အေယာင္ေတြ ယွက္သမ္းလာသည္။ စီစီဟန္သည္ သူမကို ပစ္သြားခဲ့သည္သာမက တားျမစ္ထားသည့္ spell ကိုပါ အသံုးခ်ခဲ့ၿပီ။ ေနာ္၀တီတို႔ ပညာသည္ေလာကတြင္ ဒါက အႀကီးမားဆံုးေသာ စည္းေဖာက္မႈပင္။ “မင္း .. မင္း မိုက္လွခ်ည္လား .. စီစီ .. သူ႔ကို ၀ိညာဥ္အတုထည့္ေပးထားတယ္ မွတ္လား ..“ “ဒီမွာရွင့္ … ၀ိညာဥ္အတု ထည့္ေပးတာ ဘာျဖစ္တာမို႔လို႔လဲ .. က်မ မသိလို႔ ေမးၾကည့္တာပါ …“

ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္အၾကား တစစႏွင့္ အေျခအေနတင္းမာလာမႈကို ျမင္ေနရသည္တြင္ ကလ်ာဏီ မေနႏိုင္ပဲ ၀င္ေျပာရေတာ့သည္။ ေနာ္၀တီ၏ အၾကည့္စူးစူးက သူမဆီ တန္းေရာက္လာသည္။ ပညာသည္မို႔ ကလ်ာဏီႏွင့္ လင္းသဒၵါကို ဘယ္သူေတြမွန္း ျမင္စကတည္းက တန္းသိသည္။ “ဒီမွာ .. ရွင္က ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး စီစီနဲ႔ ၀င္ပတ္သက္ေနလဲေတာ့ မသိဘူး .. က်မေျပာျပမယ္ .. ဒီကေလးကို ေတာထဲမွာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔လဲၿပီး ေသမလိုျဖစ္ေနရာကေန က်မ ကယ္လာခဲ့ရတာ .. အေမတစ္ေယာက္လိုပဲ က်မ အရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ ေမြးလာခဲ့တယ္ … necromancy လို႔ေခၚတဲ့ ေမွာ္ပညာကိုလဲ က်မပဲ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ သင္ေပးခဲ့တာ .. ဒါေပမယ့္ သူက ပညာစံုေတာ့ ဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ .. ဒီပညာရပ္ကို တိုက္ခိုက္ေရးဘက္မွာ အသံုးခ်သင့္တယ္ဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုလာခဲ့တယ္ .. က်မက လက္မခံေတာ့ က်မ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး ခိုးၿပီး သံုးခဲ့တယ္ .. သူ ဘာအလုပ္လုပ္တာလဲဆိုတာ ရွင္သိလို႔လား … က်မတို႔ပညာကို ေအာက္လမ္းအတတ္လို႔ေခၚတာ သူတို႔လို စုန္းျပဴးေတြေၾကာင့္ပဲ ..“ “ေနာ္၀တီ .. ရွင္ တစ္ဖက္သတ္ႀကီးပဲ မေျပာနဲ႔ .. ရွင္သာလွ်င္ စီစီရဲ ႔အရည္အခ်င္းေတြကို အသိအမွတ္မျပဳတာ .. စီစီဘ၀ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့တာ … သိလားးးးးး ….“ စီစီဟန္က ၿငိမ္ခံမေနပါ။ ခ်က္ခ်င္းကို ျပန္ပက္သည္။ အကူအညီလာေတာင္းသည့္လူႏွင့္ အကူအညီေပးမည့္လူက ရန္ျဖစ္ေနၾကၿပီမို႔ အေျခအေန ဘယ္လိုမွ မေကာင္းေတာ့သည္ဆိုတာ ကလ်ာဏီ ရိပ္မိသည္။ သူမ ၀င္ေျပာဖို႔ ပါးစပ္ဟစဥ္မွာပင္ ေနာ္၀တီက ျဖတ္၍ ေအာ္သည္။ “ငါ ဘာမွ မၾကားခ်င္ဘူး…. နင္တို႔ေတြ အခုခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားၾက !!!! “

တင္းမာျပတ္သားသည့္ အသံႏွင့္ ေနာ္၀တီက ေျပာသည့္တိုင္ စီစီဟန္လက္မခံပါ။ “မသြားႏိုင္ဘူး“ ဟု တန္ျပန္ေအာ္ေျပာၿပီး ေရွ ႔ကိုတိုးသည္။ ရုတ္တရက္ “၀ွီး“ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ျမားတစ္ေခ်ာင္းက သူမေျခဖ၀ါး ေရွ႔တည့္တည့္တြင္ စိုက္သည္။ တစ္လက္မေတာင္ မျခားပဲ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြႏွင့္ ထိေတာ့မတတ္ နီးကပ္စြာ စိုက္၀င္ေနေသာ ျမားတံေၾကာင့္ စီစီဟန္ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ျမားတံလာရာသို႔ ၾကည့္လိုက္စဥ္တြင္ တဲေနာက္ကြယ္မွ လူတစ္ေယာက္ေပၚလာသည္။ လူ .. မဟုတ္ေသး။ ေခ်ာေမာလွသည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေျဖာင့္စင္းေနသည့္ေရႊေရာင္ဆံပင္ၾကားထဲမွ ေထာင္ထြက္ေနသည့္ နားရြက္တစ္စံုေၾကာင့္ elf တစ္ေယာက္မွန္း စီစီဟန္တို႔သိသည္။ ထုိ elf ေယာက်္ားသည္ ျမားတံေလးစင္းကို တၿပိဳင္တဲေလးညိဳ ႔တြင္ဆြဲထားၿပီး စီစီဟန္တို႔ဘက္ခ်ိန္ထားသည္။ လင္းသဒၵါက ျမန္သည္။ အႏၱရာယ္ဆိုတာကို ရိပ္မိသည္မို႔ ထိုelf ေပၚလာသည့္အခ်ိန္တြင္ သူမကလဲ ေနာက္ေက်ာတြင္လြယ္ထားသည့္ ေလးႏွင့့္ျမားကိုထုတ္ကာ ျပန္ခ်ိန္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။

“ဆရာမ ေျပာတဲ့အတိုင္း မင္းတို႔ ျပန္သြားက်ရင္ေကာင္းမယ္ …“ “ေနာ္၀တီ … ဘာလဲ … ေနာက္ထပ္ တပည့္အသစ္လား ..“ “မဟုတ္ဘူး .. သက္ေတာ္ေစာင့္ အသစ္ …“ စီစီဟန္၏ ေငါ့ေတာ့ေတာ့အေမးကို ေနာ္၀တီကလဲ မထီမဲ့ျမင္ပင္ ျပန္ေျဖသည္။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားရွိ အေျခအေနသည္ ဆူခါနီး ေရေႏြးအိုးတစ္လံုးႏွယ္ပင္။ အခ်ိန္မေရြး ေ၀က်ၿပီး ေပါက္ကြဲထြက္မည့္အသြင္ ရွိေနသည္။ ရုတ္ခ်ည္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားသည့္ တဲအိမ္ေရွ႔ကေျမကြက္လပ္တြင္ ကြင္းျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာသည့္ ေလတိုးသံသာ တစ္ခုတည္းေသာ အသံျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုတိတ္ဆိတ္မႈကို ေဖာက္ထြင္းကာ ထြက္လာသည့္ ငိုရိႈက္သံေၾကာင့္ ေနာ္၀တီေရာ ၊ စီစီဟန္ပါ အသံလာရာသို႔ လွည့္ၾကည့္က်သည္။ လင္းသဒၵါ .. သူမ မ်က္လံုးတြင္ မ်က္ရည္စေတြ ခိုတြဲ၍ ေနသည္။ လက္တြင္ကိုင္ထားသည့္ ျမားတံက တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေအာက္သို႔စိုက္က်သြားၿပီးေနာက္ မ်က္ႏွာကို အုပ္၍ တအင့္အင့္ႏွင့္ ငိုသည္။

“ရွင္တို႔ေတြ ဘာေတြပဲျဖစ္ခဲ့ ျဖစ္ခဲ့ … က်မကို သနားရင္ သူ႔ကိုကယ္ပါ .. က်မ ဘာလုပ္ေပးရ ေပးရပါ .. ကြ်န္ခံရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ခံပါ့မယ္ ..“ လင္းသဒၵါ၏ အေျပာႏွင့္ အျပဳအမူတြင္ ေနာ္၀တီသာမက အားလံုးမ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ကလ်ာဏီ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေျမကြက္လပ္တြင္ ဒူးေထာက္လိုက္ေသာ လင္းသဒၵါ လက္ေမာင္းကိုဆြဲထူသည္။ သို႔ေပမယ့္ လင္းသဒၵါက သူမလက္ကို ခါထုတ္လိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္ၿမဲဆက္ထိုင္ေနသည္။ မ်က္ရည္တသြင္သြင္ စီးက်ေနေသာ လင္းသဒၵါအျဖစ္ကိုျမင္လွ်င္ ႏွလံုးသားရွိသူမည္သူမဆို ေၾကကြဲမိမည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ ေနာ္၀တီ သက္ျပင္းေမာတစ္ရႈိက္ကို ရိႈက္ကာသြင္းသည္။

“မိန္းကေလး .. မင္းနဲ႔သူနဲ႔က ဘာေတာ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေတာင္းပန္ေနရတာလဲ ..“ “သူ .. သူ က သဒၵါ အခ်စ္ရဆံုးသူပါ .. သဒၵါ ခ်စ္ဦးသူပါ .. ဆရာမရယ္ ..“ “ဟုတ္တယ္ .. ဆရာမ .. ေနာက္ၿပီး သူက ယမရာဇာကို ႏွိမ္နင္းႏိုင္မယ့္ prophecy လာ သူရဲေကာင္းပဲ …“ ကလ်ာဏီက လင္းသဒၵါစကားကို ထပ္ျဖည့္ကာ ေျပာေပးသည္။ ရင္ထဲမွလဲ လင္းသဒၵါ၏ သီဟအေပၚထားသည့္ အခ်စ္စိတ္ကို အသိအမွတ္ျပဳလိုက္သည္။ သူမ ဘယ္ေလာက္ထိ သီဟကို တြယ္တာသည္ဆိုဆို၊ လင္းသဒၵါ၏ ေမတၱာထုထည္ေလာက္ အားမေကာင္းသည္ဆိုတာကို သိသြားၿပီျဖစ္သည္။ ကလ်ာဏီသာမက စီစီဟန္ပါ ထိုအခ်က္ကို နားလည္မိသည္။ အစတုန္းကေတာ့ သူမ လင္းသဒၵါႏွင့္ အတိုက္အခံလုပ္ခ်င္ခဲ့ေသာ္လဲ အခုေတာ့ ထိုစိတ္ေတြမရွိေတာ့။ လင္းသဒၵါ၏ အခ်စ္စိတ္ကို အသိအမွတ္ျပဳမိၿပီး သီဟသာ အေကာင္းအတိုင္း ျပန္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ေနာက္ဆုတ္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ တကယ္ဆို သူမအတြက္က ဘာမွ ပိုမထူးေတာ့။ ေလလြင့္ခဲ့သူမို႔ သန္းေခါင္ထက္ ညည့္ပိုမနက္ေတာ့။

“သု၀ဏ … မင္းရဲ ႔ေလးကိုဖယ္ၿပီး သူတို႔ကို အိမ္ထဲမွာ ဧည့္ခံဖို႔ ေနရာျပင္ေပးပါ ..“ ေနာ္၀တီ၏ စကားတြင္ လင္းသဒၵါ မ်က္ရည္ေတြၾကားမွာ သူမကို ၿပံဳးကာေမာ့ၾကည့္သည္။ ေနာ္၀တီက သူမကို နားလည္သည့္အသြင္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ လက္ဟန္ျဖင့္လဲ လင္းသဒၵါကို ထဖို႔ျပသည္။ ေနာ္၀တီက သီဟကို ကုဖို႔လက္ခံလိုက္ၿပီမွန္း အားလံုးနားလည္သည္။ စီစီဟန္ အခုမွ သက္ျပင္းခ်ရသည္။ ေနာ္၀တီဘက္သို႔လွည့္ကာ “ေက်း .. ေက်းဇူးတင္ ..“ “မင္း .. ငါ့ကို ဘာမွ ေက်းဇူးတင္စရာမလိုဘူး းးး … ငါ ဒီမိန္းကေလးရဲ ႔ေမတၱာတရားကို ေလးစားလို႔ လုပ္ေပးတာ … မင္းနဲ႔ဘာမွ မဆိုင္ဘူးမွတ္ ..“ စီစီဟန္ ပါးစပ္ပိတ္ထားလိုက္ရေတာ့သည္။ လင္းသဒၵါတို႔ အိမ္ထဲ၀င္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူမလဲ သီဟႏွင့္အတူ ေနာက္ကလိုက္၀င္လာခဲ့သည္။ ေနာ္၀တီ၏ တဲက အျပင္ဘက္အျမင္တြင္ ႏံုခ်ာလွသည္ဟု ထင္ရေသာ္လဲ အတြင္းဘက္တြင္မူ ခမ္းနားလွသည္။ တဲကုပ္ေလးႏွင့္ မတူေအာင္လဲ က်ယ္၀န္းလွသည္။ ကလ်ာဏီဒါကို ျမင္ေတာ့ ထူးဆန္းၿပီး အံ့ၾသမေနေတာ့ပါ။ ေနာ္၀တီဆိုတာ ဘယ္လိုပညာသည္ဆိုတာ သူမသိေနသည္မဟုတ္လား။ ေနာ္၀တီက အခန္းဖြဲ႔ထားသည့္ တဲအလယ္သို႔ ဦးတည္ကာ ေလွ်ာက္သြားၿပီး အိပ္ခန္းတံခါးတစ္ခုကို ဆြဲဖြင့္သည္။ သူမ အထဲသို႔ ၀င္သြားခ်ိန္တြင္ ကလ်ာဏီတို႔လဲ သီဟကိုတြဲ၍ ေနာက္ကပါလာသည္။ ေနာ္၀တီက အခန္းေထာင့္က ကုတင္ကုိ လက္ညိဳးထိုးျပသည္။

“သူ႔ကို အဲဒီအိပ္ယာေပၚမွာ လွဲခိုင္းလိုက္ …“

ေနာ္၀တီေျပာသည့္အတိုင္း စီစီဟန္က အမိန္႔ေပးလိုက္ေသာအခါ သီဟ မဆိုင္းမတြပင္ ကုတင္ေပၚ ၀င္လွဲသည္။ ေနာ္၀တီက သီဟ၏ နဖူးအလည္တည့္တည့္ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး spell တစ္ခုကို စတင္ေရရြတ္သည္။ ထိုအသံၾကားသည္ႏွင့္ သီဟမ်က္လံုးေတြက မွိတ္သြားၿပီး စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း နဖူးအလည္တြင္ အနီေရာင္အ၀ိုင္းစက္တစ္ခု ေပၚလာသည္။ ထိုအ၀ိုင္းစက္သည္ အသားထဲကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးႏွင့္ထိုးထားသည့္ႏွယ္ အလင္းေရာင္ထြက္ေနသည္။ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ လင္းသဒၵါက ..

“သူ .. သူ ..“ “စိတ္မပူနဲ႔ .. ကေလးမ .. သူရဲ ႔၀ိညာဥ္အတုကို တစ္ေနရာထဲမွ စုထားလိုက္တာ .. ဒါက ဘာမွ မဟုတ္ေသးဘူး .. စလံုးေရစပဲ ရွိေသးတယ္ .. တကယ့္၀ိညာဥ္ျပန္ေခၚမႈက အခုမွ စမွာ .. ဒါေပမယ့္ ..“ ေနာ္၀တီစကားက “ဒါေပမယ့္“တြင္ ရပ္သြားၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာသည့္တိုင္ ေရွ႔ဆက္မလာေတာ့။ ေျပာဖို႔မေျပာဖို႔ ခ်ိန္ဆေနသည္ႏွင့္တူသည္။ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့သည့္ လင္းသဒၵါကပင္ ဆက္၍ေမးရသည္။ “ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ .. ဆရာမ ..သူ႔ကိုကုဖို႔ ဘာလိုလို႔လဲ ..“ “အင္း .. ဒီ၀ိညာဥ္ျပန္ေခၚဖို႔က spell တြင္မကဘူး .. ေဆးေဖာ္စပ္ဖို႔လဲလိုတယ္ .. အခုျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ေဆးေဖာ္ဖို႔ပစၥည္းအကုန္ရွိေပမယ့္ အဓိကလိုအပ္တဲ့အရာတစ္ခုေတာ့မရွိဘူး …“ “ဘယ္အရာမို႔လို႔လဲ .. ဆရာမ .. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သဒၵါရေအာင္ ရွာေပးပါ့မယ္ ..“ “အင္း .. ဒီဟာက ရွာရခက္တယ္လို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး .. ဒါေပမယ့္ ကေလးမရဲ ႔ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္ .. ကဲ .. အားလံုးပဲသိရေအာင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာမယ္ .. ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ အိပ္ဖို႔မိန္းမတစ္ေယာက္လိုတယ္ ..“ “ေအာ္ .. ဒါမ်ား ..“ လင္းသဒၵါ မ်က္ႏွာတြင္ ဘာမ်ားခက္လို႔လဲဆိုသည့္ အသြင္က ခ်က္ခ်င္းေပၚသည္။ ကလ်ာဏီႏွင့္ စီစီဟန္ကမူ ၿပံဳးစိစိမ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ရွိေနသည္။ “မၿပီးေသးဘူး .. ကေလးမ .. အဲဒီမိန္းမဟာ သူနဲ႔အရင္က မအိပ္ဘူးတဲ့သူျဖစ္ရမယ္ .. ကဲ ေျပာစမ္း .. မင္းတို႔သံုးေယာက္ထဲမွာ ဘယ္သူ သူနဲ႔ မအိပ္ဘူးလဲ .. ကေလးမကိုပဲ အရင္ေမးမယ္ .. သူနဲ႔မင္းနဲ႔က အတူတူေနခဲ့ၿပီးၿပီလား ..“ “ဒါ .. ဒါ ..“

မထင္မွတ္ထားသည့္ ကိစၥေၾကာင့္ လင္းသဒၵါ မ်က္ႏွာက ေဆးနီပက္ျဖန္းလိုက္သလို နီရဲသြားသည္။ ဒါေပမယ့္ ခနသာ။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ေနာ္၀တီ၏ စကားေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အက်ဳိးဆက္ကို ေတြးမိၿပီး မ်က္လံုးကေလးအ၀ိုင္းသားျဖစ္သည္။ ကလ်ာဏီကို လွမ္း၍ ၾကည့္စဥ္တြင္ သူမကလဲ လင္းသဒၵါအား မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ႏွင့္ ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ စီစီဟန္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့လဲ သူမက သူလဲမကူႏိုင္ဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္လက္ခါျပသည္။

မိန္းကေလးသံုးေယာက္၏ မ်က္ႏွာအမူအယာႏွင့္ အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး ေနာ္၀တီ ကြက္ခနဲမ်က္ႏွာပ်က္သည္။ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ သူမတို႔သံုးေယာက္စလံုးကို လက္ညိဳးထိုး၍ .. “မင္းးးး … မင္းတို႔ေတြ ဘယ္လိုဟာေတြလဲ … ေျပာစမ္း .. မင္းတို႔သံုးေယာက္စလံုး သူနဲ႔အိပ္ခဲ့တယ္ေပါ့ .. မင္းးး ..“ သူတို႔ႏွင့္အတူ အခန္းထဲေရာက္ေနေသာ သု၀ဏသည္ ဆရာမျဖစ္သူ၏ စကားအၾကားတြင္ ခ်က္ခ်င္းကို ေနာက္ေက်ာမွလြယ္ထားေသာ ေလးကို ထုတ္ယူသည္။ အေျခအေနက ရုတ္ခ်ည္းျပန္တင္းမာလာ၏။

“ေနဦး … ေနာ္၀တီ .. ရွင္ သူ႔ကိုကယ္ဖို႔ လင္းသဒၵါကို ကတိေပးၿပီးၿပီမွတ္လား .. က်မတို႔ necromancy ပညာမသင္ခင္မွာ ရြတ္ဆိုခဲ့ရတဲ့ oath ထဲက နံပါတ္သံုးအခ်က္က ဘာလဲ ..“ စီစီဟန္စကားက ဘာဆိုတာ လင္းသဒၵါတို႔ နားမလည္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေနာ္၀တီကေတာ့ နားလည္သည္ထင္သည္။ အသားတဆတ္ဆတ္တုန္သည္အထိ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေပမယ့္ လင္းသဒၵါတို႔ကို ႏွင္ထုတ္သည့္စကားေတာ့ မဆို။ သူမေဒါသကို သူမ ထိန္းခ်ဳပ္ေနရာမွန္း သုန္မႈန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာကသိသာလွသည္။ တစ္မိနစ္၊ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ ထိုအတိုင္းျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္မွ သူမ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ဟန္ႏွင့္ “ဟူး“ခနဲေနေအာင္ပင္ သက္ျပင္းကို ရွဴထုတ္လိုက္ရင္း လင္းသဒၵါတစ္ေယာက္ထဲကိုသာ စိုက္ၾကည့္သည္။

“က်န္တဲ့သူေတြ အားလံုး အျပင္ထြက္က် .. ငါနဲ႔ သူနဲ႔႔ပဲ ႏွစ္ေယာက္ထဲ စကားေျပာခ်င္တယ္ ..“ ကလ်ာဏီက စီစီဟန္ကို မ်က္ရိပ္မ်က္ခ်ည္ျဖင့္ လွမ္းေမးသည္။ စီစီဟန္က သူမဆရာမေျပာသည့္အတိုင္း လိုက္နာဖို႔ ေခါင္းညိတ္ျပသည္တြင္ အခန္း၀သို႔ တေျဖးေျဖးခ်င္း ျပန္ဆုတ္ေလွ်ာက္သည္။ “ေဟ့ေနဦး … မင္း က နဂါးမ မဟုတ္လား …“ “ဟုတ္ပါတယ္ .. က်မနာမည္ ကလ်ာဏီပါ ..“ “မင္း ခုနတုန္းက သူ႔အေၾကာင္းေျပာတာ တစ္ခုရွိတယ္ .. သူက ယမရာဇာကို ႏွိမ္နင္းႏိုင္မွာဟုတ္လား .. မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေျပာႏိုင္တာလဲ ..“ “ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ .. ေတာင္ေတာ္ရွင္မဆိုတာလဲ က်မပဲမို႔လို႔ပါ ..“ “ေအာ္ .. ဒီလိုကိုး .. ေကာင္းၿပီေလ … မင္းတို႔ ထြက္သြားၾကပါ .. ငါ ဒီမိန္းကေလးနဲ႔ ေဆြးေႏြးစရာရွိတယ္ …“

ကလ်ာဏီတို႔ ေနာ္၀တီေတာင္းဆိုသည့္အတိုင္း ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ သု၀ဏကိုပါ ေနာ္၀တီက မ်က္ရိပ္ျပလိုက္သျဖင့္ သူပါအျပင္ေရာက္လာသည္။ အခန္းအျပင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကလ်ာဏီက စီစီဟန္နားသို႔ ကပ္ၿပီး သီဟကိုကုသဖို႔ ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ေမးသည္။ ျပန္ၾကားရသည့္အေျဖတြင္ သူမမွာ ရယ္ရမလို၊ ငိုရမလိုျဖစ္သည္။ စီစီဟန္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သူမမ်က္ႏွာက ေျပာင္စပ္စပ္ႏွင့္။ သူမစိတ္ထဲတြင္ ေနာ္၀တီေဘးၾကပ္နံၾကပ္ျဖစ္ေနျခင္းကို စိတ္ထဲမွ က်ိတ္သေဘာက်ေနသည္။ တဲအ၀င္၀ရွိ ဧည့္ခန္းဘက္သို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ရယ္ခ်င္လာသည့္စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ပဲ ခိခနဲ ရယ္မိသည္။ သု၀ဏက သူ႔ကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္၍ လွမ္းၾကည့္သည္။ စီစီဟန္ႏွင့္ သု၀ဏ ေတာ္ေတာ္ၾကာသည့္အထိ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စိုက္ၾကည့္မိၾကသည္။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရင္ထဲတြင္ ဘာလိုလိုေတာင္ ျဖစ္သြားၾကသည္။

အတြင္းအခန္းထဲမွာေတာ့ .. “လင္းသဒၵါ .. ကေလးမ … မင္းရဲ ႔ခ်စ္သူကို ကုဖို႔ဆိုတာ ဘယ္နည္းလမ္းပဲရွိေတာ့တယ္ ဆိုတာ မင္းနားလည္တယ္မွတ္လား .. အခု ငါေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ ႔ပတ္ပတ္လည္မွာ ဘာလူေနအိမ္ေျခမွ မရွိဘူး .. အဲဒီေတာ့ သူနဲ႔အတူအိပ္ေပးႏိုင္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကိုညႊန္းေနတယ္ဆိုတာ မင္းသေဘာေပါက္မွာပါ ..“ “ေပါက္ .. ေပါက္ပါတယ္ ဆရာမ .. သဒၵါ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာင္ မသိဘူး ..“ “အင္း … ငါလဲ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိဘူး .. မင္းကို ကူညီဖို႔ ကတိေပးထားခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္လို႔ ငါသူ႔ကို မကယ္လို႔လဲ မရဘူး ..အဲဒီေတာ့ ကေလးမပဲ ဆံုးျဖတ္ပါ .. မင္း တစ္ခုသိထားဖို႔က ငါက ငါ့ရင္ခြင္ကိုစံုကန္သြားတဲ့ ဟိုဟာမလိုအစားမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး ..“ “သဒၵါ .. နားလည္ပါတယ္ .. ဆရာမ … ဟူး .. မတတ္ႏိုင္ဘူး ဆရာမ .. သဒၵါ ထပ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ .. သူ႔ကိုသာရေအာင္ကယ္ပါ .. သဒၵါ အားလံုးကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး နားလည္ေပးပါ့မယ္ ..“ “ေကာင္းၿပီေလ .. ငါက တိုင္ရင္းသူပီပီ စကားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာတတ္တယ္ .. အဲဒီေတာ့ ငါအတတ္ႏိုင္ဆံုး ကိစၥျမန္ျမန္ၿပီးဖို႔ပဲ ေဆာင္ရြက္မယ္ … အဲဒီအတြက္ မင္းအကူအညီလိုတယ္ ..“ “ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. သဒၵါ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ..“ “သူ႔ကို အသင့္ျဖစ္လာေအာင္ မင္းလုပ္ေပး .. က်န္တဲ့ကိစၥက ငါဆက္တာ၀န္ယူတယ္ .. အားလံုးအဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္ ေနာက္တစ္နာရီအတြင္းမွ မင္းခ်စ္သူ ၀ိညာဥ္ျပန္ရလာေစရမယ္ .. ငါေျပာတာ နားလည္လား ..“ “နားလည္ပါတယ္ .. ဆရာမ .. သဒၵါ လုပ္ေပးပါ့မယ္ …“

လင္းသဒၵါ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သိသိႀကီးႏွင့္ပင္ သူမ သီဟအတြက္ လုပ္ေပးရေတာ့ေပမည္။ စီစီဟန္တုန္းက သူမခြင့္ျပဳခ်က္မပါသည္မို႔ သီဟႏွင့္ျဖစ္ပ်က္သည္ကို ပက္ပင္းႀကီးမိေသာအခါ ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ထြက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမစိတ္ထဲတြင္ တျခားဘာခံစားခ်က္မွ မျဖစ္။ ေနာ္၀တီဆိုသည့္ တိုင္းရင္းသူဆရာမႏွင့္က်ေတာ့ ခံစားမႈကမတူေတာ့။ ပက္လက္ကေလးလဲကာ ၿငိမ္သက္ေနေသာ သီဟေဘာင္းဘီကို ဆြဲခြ်တ္စဥ္တြင္ လက္ကေလးေတြက မသိမသာတုန္ယင္ေနသည္။ ေဘာင္းဘီကြ်တ္သြားၿပီး အဓိကအရာကေပၚလာၿပီမို႔ လင္းသဒၵါ ေနာ္၀တီဘက္သို႔လွည့္ၾကည့္သည္။

“အကၤ် ီအနားသားေတြကို လိပ္တင္ေပး .. ဘာမွ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္မျဖစ္တာ ေကာင္းတယ္ ..“ သီဟေအာက္ပိုင္းက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျဖစ္သြားသည္။ ေနာ္၀တီ စိတ္ညိဳ႔ကာ အသိမဲ့ေအာင္ျပဳလုပ္ထားသျဖင့္ သီဟေပါင္ၾကားရွိေကာင္က ေကြးေကြးေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနရွာသည္။ တုန္ရီေနသာလက္ေတြႏွင့္ လင္းသဒၵါ လွမ္းကိုင္သည္။ ႏူးညံ့လွသည့္ သူမလက္ႏွင့္ ထိေတြ႔လို႔ထင္သည္။ လိင္တံက တုံ႔ခနဲတစ္ခ်က္ျဖစ္သည္။ လင္းသဒၵါအခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့။ ျမန္ျမန္ကိစၥၿပီးေလဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းကိုငံု႔ခ်လိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြဟထားသည့္ ပါးစပ္ထဲသို႔ ထိပ္ဖူးက ၀င္ကာေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ လင္းသဒၵါ အာေငြ႔ေလးၿပီး လွ်ာကိုကစား၍ စစုပ္သည္။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္လဲ တင္းတင္းေလးျဖစ္လာေသာ ဥႏွစ္လံုးကို ဖြဖြေလးပြတ္ေပးသည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အသိစိတ္မရွိသည္ေျပာေျပာ၊ ဒါမ်ဳိးဆိုတာက အလိုလုိတံု႔ျပန္တတ္ေသာ ဗီဇမို႔ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း သီဟလိင္တံ မာေတာင္လာသည္။ လင္းသဒၵါ ပါးစပ္ႏွင့္မဆန္ေတာ့။

“ျပြတ္ ..“ “ရၿပီ မွတ္လား ..“ “ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ ..“ တဒိတ္ဒိတ္ေသြးတိုးသလို ခုန္ေနေသာ လိင္တံအရင္းကို လင္းသဒၵါကိုင္ထားရင္း ေနာ္၀တီကို လွည့္ေျဖသည္။ ေနာ္၀တီကို လက္ထဲမွာ ေၾကးခြက္လိုလို ခြက္တစ္လံုးကိုင္ထားသည္ကိုေတြ႔သည္။ ထိုခြက္ကိုင္ထားရင္ သူမက သူတို႔နားသို႔ တိုးလာသည္။ “ကေလးမ .. မင္းဆက္ေနခ်င္ေသးလား .. ဒါမွမဟုတ္ အျပင္မွာပဲ ေစာင့္မလား …“ “သဒၵါ .. အျပင္မွာပဲေစာင့္ပါ့မယ္ … သူ .. သူ အေကာင္းအတိုင္းျပန္ျဖစ္လာမွာပါေနာ္ ..“ ေနာ္၀တီဆီမွ အၾကည့္စူးစူးတစ္ခ်က္က ေရာက္လာသျဖင့္ လင္းသဒၵါ ကမန္းကတမ္းကို ေခါင္းကို ငံု႔မိသည္။ ေနာက္ထပ္ဘာမွ ထပ္မေမးေတာ့ပဲ ကုတင္ေဘးတြင္ တင္ပလႊဲထိုင္ေနရာမွ ထသည္။ အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္အခန္း၀အေရာက္တြင္မူ စိတ္ထဲတမ်ဳိးျဖစ္လာသျဖင့္ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။ ေတြ႔လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူမမ်က္ႏွာေတြပူသလို ရင္ေတြလဲ တဒိန္းဒိန္းခုန္သည္။ ေနာ္၀တီ၏ ေအာက္ပိုင္းတြင္ ဘာအ၀တ္မွမရွိေတာ့ပဲ သူမက သီဟေပါင္နားတြင္ ေရာက္ေနသည္။ လင္းသဒၵါကို ေက်ာေပးထားသျဖင့္ တင္းရင္း၀င္းေျပာင္ေနေသာ တင္ပါးျဖဴျဖဴႀကီးႏွစ္ခုကို အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။ တိုင္းရင္းသူျဖစ္သည့္ႏွင့္အညီ ေနာ္၀တီက ဆံုေတာင့္ကာ၊ ေအာက္ပိုင္းႀကီးသည္။ ဒါ .. ဒါႀကီးႏွင့္ …။ ဘာေတြမွန္းမသိ ဆက္ေတြးေနမိသည့္ လင္းသဒၵါ အေတြးစကိုျဖတ္ဖို႔ သူမကိုသူမ သတိေပးရင္း အျပင္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့ရသည္။

တစ္နာရီေလာက္မွ်ေသာ အခ်ိန္ကို လင္းသဒၵါတို႔သံုးေယာက္ ဘယ္လိုျဖဳန္းရမယ္မွန္းမသိ။ အားလံုးထဲတြင္ အႀကီးဆံုးလို ျဖစ္သည့္ ကလ်ာဏီက အာရံုေျပာင္းေအာင္ စကားစျမည္ေျပာဖို႔ တစ္ခါႏွစ္ခါ ႀကိဳးစားေသးေသာ္လဲ သူမစကားကို ဘယ္သူမွ ျပန္မေျပာၾက။ လင္းသဒၵါက ဂနာမၿငိမ္ အမူအရာႏွင့္ ဧည့္ခန္းတြင္ထိုင္လိုက္၊ ထၿပီး တဲအ၀မွေန အျပင္ကိုေငးလိုက္ႏွင့္ရွိေနသည္။ စီစီဟန္ကမူ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး အမူအယာႏွင့္ ရွိေနၿပီး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ သု၀ဏကို အထာေပးသလိုႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကလ်ာဏီလဲ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ထိုင္ခံုေက်ာကိုမွီၿပီး မ်က္လံုးကို မွိတ္ထားလိုက္ရေတာ့သည္။

“အျပင္ကလူေတြ ၀င္လာခဲ့ၾကေတာ့ …“ အကုန္လံုးက ဒီအေခၚကို ေစာင့္ေနၾကသူမို႔ ေနာ္၀တီအသံထြက္လာသည္ႏွင့္ အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့ၾကသည္။ ေနာ္၀တီက အားလံုးၿပီးစီးမွ လွမ္းေခၚတာျဖစ္လို႔ထင္သည္။ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကို မေတြ႕ရပဲ သီဟေရာ၊ သူမပါ အ၀တ္အစားအျပည့္အစံု ၀တ္ၿပီးသား ျဖစ္ႏွင့္ေနၾကသည္။ အခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့သူေတြကုိ အျမင္တြင္ ေနာ္၀တီက လင္းသဒၵါကို လက္ျပၿပီး လွမ္းေခၚသည္။

လင္းသဒၵါက သီဟ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး လွဲေနရာ ကုတင္စြန္းတြင္ ၀င္ထိုင္သည္။ သူမလက္ႏွင့္ သီဟလက္ကို ဆြဲယူဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ေနာ္၀တီ၏ spell က အလုပ္လုပ္သည္၊ မလုပ္သည္ မသိေပမယ့္ ေဆးကုသမႈကေတာ့ စြမ္းမွန္း သီဟကို ျမင္ယံုႏွင့္ လင္းသဒၵါ ရိပ္မိသည္။ သီဟ၏ အသားအရည္ႏွင့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္သည္ နဂိုအတိုင္း ျပန္ျဖစ္ေနသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္။ သီဟ မ်က္ေတာင္ေတြက လႈပ္ခါလာၿပီး သူ႔မ်က္လံုးေတြ ေျဖးညင္းစြာ ပြင့္သည္။ ကလ်ာဏီအပါအ၀င္ မိန္းကေလးသံုးေယာက္စလံုး ပါးစပ္ကေလး ဟသြားၾကသည္။ ဒါ .. ဒါဆို ..။ ေနာ္၀တီက လင္းသဒၵါတို႔နား တုိးလာၿပီး နဖူးကို လက္ျဖင့္အသာစမ္းသည္။ ၿပီးမွ စိတ္ခ်သြားသည့္ အမူအယာႏွင့္ … “က်မနာမည္က ေနာ္၀တီ … ရွင့္နာမည္ကို က်မကို ေျပာျပပါလား …“ သီဟ အၾကည့္က ေနာ္၀တီဆီေရာက္သည္။ စကားေျပာဖို႔ အားယူသည့္အေနႏွင့္ ရင္အုပ္မို႔တက္လာသည္အထိ ေလကိုရႈိက္သြင္းသည္။ “က်ေနာ့္နာမည္ သီဟ .. ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ Black Eagles အဖြဲ႔ရဲ ႔ကြန္မန္ဒို ..“ လင္းသဒၵါ မ်က္၀န္းထဲတြင္ အေရာင္ေတြ လက္သြားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးကို ကိုက္၍ မပြင့္တပြင့္ေမးမိသည္။ “သီဟ .. က်မ ဘယ္သူဆိုတာ သိလား …“ သီဟ အၾကည့္က လင္းသဒၵါဆီေရာက္သည္။ သူ႔မ်က္၀န္းေတြတြင္ လင္းသဒၵါ၏ အေမးကို အေျဖရွာေနသည့္ဟန္က အတိုင္းသားေပၚလြင္ေနသည္။ လင္းသဒၵါတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကို ကိုယ္ျပန္ၾကားရသည္အထိေတာင္ စိတ္လႈပ္ရွားမိၿပီး သီဟ ပါးစပ္မွ ထြက္က်လာမည့္ အေျဖကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ တစ္မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာသည့္အထိ သီဟဆီမွ စကားသံထြက္မလာပါ။ လင္းသဒၵါ မ်က္၀န္းက စိုးရိမ္စိတ္၊ ၀မ္းနည္းစိတ္ႏွင့္မ်က္ရည္စေတြ အလိုလိုရစ္သိုင္းလာသည္။ သီဟ၏ လြတ္ေနသာ လက္တစ္ဖက္က ေျဖညင္းစြာေျမွာက္တက္လာၿပီး သူမပါးျပင္ကို လာထိသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ၾကင္နာသည့္ အၿပံဳးက ေပၚလာၿပီး .. “ကိုယ္သိပါတယ္ … သဒၵါ .. ဒါ … ကိုယ့္ရဲ ႔အခ်စ္ရဆံုး မိန္းကေလးပါ ..“

လင္းသဒၵါတို႕ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ျပန္ေရာက္ေနၾကတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ သီဟ မူလ၀ိညာဥ္ျပန္ရလာကတည္းက လင္းသဒၵါက သူ႔အနားက မခြဲေတာ့။ ကိႏၷရီ၊ ကိႏၷရာေမာင္ႏွံ ကြဲကြာရာမွ ျပန္ေတြ႔ရသည့္ႏွယ္ တစ္ေယာက္လက္၊ တစ္ေယာက္ဆြဲ၊ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ထိုင္ေနၾကသည္။ နဂိုမူလ သီဟ အတိုင္း ဟုတ္သည္၊ မဟုတ္သည္ကို ကလ်ာဏီႏွင့္ လင္းသဒၵါကပင္စ၍ အေၾကာင္းစံု ေမးသည္။ သီဟက ျပန္ေျဖသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေနာ္၀တီသည္ ကလ်ာဏီက ဘာေၾကာင့္ သီဟကို prophecy လာ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ ေျပာျခင္းဆိုတာကို နားလည္လာရသည္။ သူမ အခုမွ ဘ၀င္က်မိသည္။ ယမရာဇာဆိုတာ သူမတို႔ေလာကရွိ လူတန္းစားမေရြး၊ အမ်ဳိးအႏြယ္မေရြးအတြက္ အႏၱရာယ္ေကာင္ဆိုတာ ေနာ္၀တီေကာင္းေကာင္းႀကီး သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူမစိတ္ထဲတြင္ ဘ၀မက်ေသးတာ သိသည္။ ယမရာဇာက မာယာေဒ၀ီကုိလႊတ္၍ သီဟကို သတ္ခိုင္းတာေတာ့ ဟုတ္သည္။ ဘာျဖစ္လို႔ မာယာေဒ၀ီတစ္ေယာက္ လင္းသဒၵါလက္ခ်က္ႏွင့္ ကိစၥေခ်ာသြားခ်ိန္တြင္ ေနာက္ထပ္လိုက္လံ မသုတ္သင္ရတာလဲ။ သူမဆီလာရာလမ္းတေလွ်ာက္ စီစီဟန္တို႔ အေႏွာင့္အယွက္မရွိပဲ ေရာက္လာခဲ့သည္က အနည္းငယ္ထူးဆန္းေနသည္။ ထိုအေတြးေၾကာင့္ လင္းသဒၵါႏွင့္ ကလ်ာဏီ ေမးသမွ်ကို ရွင္းျပေနသူ သီဟဆီသို႔ အၾကည့္မေရာက္ပဲ ေခါင္းရင္းဘက္ရွိ ျပတင္းေပါက္မွေန၍ အျပင္ကိုေငးကာ ၾကည့္ေနမိသည္။

ဟင္ .. ဒါေတြက ဘာေတြပါလိမ့္။ သူမပိုင္ လယ္ကြင္းျပင္၏ အစြန္ဘက္၌ မဲမဲလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနေသာ ကြ်ဲတစ္အုပ္ကိုေတြ႔သည္။ ေနာ္၀တီ စိတ္ထဲ စႏိုးစေနာင့္ျဖစ္သည္။ ဒီအနီးအနား ပတ္၀န္းက်င္တြင္ တကယ္ဆို သူမမွလြဲ၍ တျခားသူမရွိ။ ဒီကြ်ဲအုပ္က ဘယ္ကေရာက္လာရတာလဲ။ ေတာရိုင္းကြ်ဲေတြလို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ သူမတဲေနာက္ဘက္က ေတာတြင္ ဒါမ်ဳိးရွိသည္ဟု မၾကားမိ။ သူမ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ထိုကြ်ဲအုပ္က ရုတ္ခ်ည္း တဲဘက္သို႔ေရြ ႔လ်ားလာသည္။ “သု၀ဏ … ဒီကြ်ဲေတြက ဘယ္ကလဲ သိလား …“ အေလာတႀကီး ျဖတ္ေျပာသည့္ ေနာ္၀တီစကားေၾကာင့္ သီဟေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ေနရာမွ ဆရာမျဖစ္သူ ညႊန္ျပရာသို႔ သု၀ဏၾကည့္သည္။ သူၾကည့္လိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ကြ်ဲအုပ္က တဲႏွင့္ေတာ္ေတာ္နီးကပ္လာၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုကြ်ဲေတြ၏ အဂၤါရပ္ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္ေနရသည္။ နဲနဲေနာေနာ အေကာင္ႀကီးေတြ မဟုတ္။ ရိုးရိုးကြ်ဲေတြ မျဖစ္ႏိုင္တာ ေသခ်ာသည္။

“Minotaur !!!!!!!!!!!!!!!!!!! ….“ သု၀ဏဆီမွ ေအာ္သံထြက္လာၿပီး လူက ျပတင္းေပါက္မွ ခုန္ထြက္သည္။ ေလးႏွင့့္ျမားက သူ႔လက္ထဲမွ အဆင္သင့္ပါသြားသည္။ တဲထဲတြင္ က်န္ေနခဲ့သူ အားလံုး ဘာဆိုတာ ေမးစရာမလိုေတာ့ပါ။ ကလ်ာဏီက သူမသယ္လာခဲ့သည့္ ရိုင္ဖယ္ကို သီဟလက္ထဲသို႔ကမ္းေပးသည္။ လင္းသဒၵါကမူ သီဟကို တစ္ခ်က္ၾကည့္၍ သု၀ဏနည္းတူ ျပတင္းေပါက္မွ ခုန္ထြက္သည္။ အေရးႀကံဳလာသည္ေသာအခါ သူမစိတ္ထဲတြင္ ကိန္းေအာင္းေနေသာ warrior စိတ္ဓါတ္က ႀကီးစိုးသြားသည္။

Minotaur

“သဒၵါ သတိထားးးးးးးးး …“ သီဟ လင္းသဒၵါ အတြက္ စိုးရိမ္တႀကီး လွမ္းေအာ္ၿပီး လက္ထဲေရာက္လာသည့္ ရိုင္ဖယ္ကို ျပတင္းေပါက္၌အက်အနေထာက္သည္။ ေရွ ႔ဆံုးက ေျပးလာသည့္ Minotaur တစ္ေကာင္ကို ခ်ိန္သည္။ “ဒက္ … ဒက္ ..“ ထို Minotaur ကိုထိေတာ့ထိသည္။ ကိုယ္က တုံ႔ခနဲျဖစ္သြားသည္မွ အပ ေျပးလာမႈက မရပ္။ ဆက္လက္၍ ေျပးလာသည္။ ထို႔အျပင္ ရိုင္ဖယ္သံေၾကာင့္ Minotaur ေတြအား သီဟတို႔က အသင့္ေစာင့္ေနသည္ဆိုတာကို အခ်က္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္တူသည္။ Minotaur ေတြအားလံုး ေနာက္ေက်ာတြင္ လြယ္ထားေသာ ႏွစ္ဖက္သြားပုဆိန္မ်ား ကိုယ္စီကိုယ္စီ ထုတ္ကာ ကိုင္လိုက္ၾကသည္။ အခုအတိုင္းသာဆုိလွ်င္ သီဟတို႔ဘက္က ဘယ္လိုမွ အေျခအေနေကာင္းသည့္ပံု မေပၚပင္။ စိတ္ကိုၿငိမ္ေအာင္ထား၊ အသက္ကို၀ေအာင္ရႈသြင္းၿပီး ခုနကပစ္လိုက္ေသာ Minotaur ၏ နဖူးတည့္တည့္ဆီသို႔ ေသနတ္ေျပာင္း၀ကိုလွည့္သည္။ လႈပ္ရွားေနသည့္ ပစ္မွတ္မို႔ ခ်ိန္ရတာေတာ့ နဲနဲခက္သည္။ ျဖတ္ခနဲ ေသနတ္ေျပာင္း၀တြင္ ေပၚလာသည္ႏွင့္ ေမာင္းကြင္းေပၚရွိ သူ႔လက္ညိဳးကေကြးသြားသည္။

“အီး … ၀ူးးးးးးးးးးးး …“ ဒီတစ္ခ်က္ကိုေတာ့ Minotaur ဘယ္လုိမွ ေတာင့္ခံမထားႏိုင္။ အသံနက္ႀကီး က်ယ္ေလာင္စြာေအာင္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ကဘုန္းခနဲ ေျမႀကီးေပၚ ပစ္လဲသည္။ ေဘးနားက ယွဥ္ေျပးလာသည့္ Minotaur ေတြသည္ ထိုအျဖစ္တြင္ ၾကက္ေသေသသလို တံု႔ဆိုင္းသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဒါက ခဏျဖစ္သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေတာ္လဲသံမ်ားေပၚထြက္သည့္အလား က်ယ္ေလာင္စြာဟစ္ေအာ္ၾကၿပီး တရွိန္ထိုးခ်ီတက္လာၾကသည္။ ေျပးလာၾကသည့္အရွိန္က ခုနကထက္ပင္ ျမန္သလို လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုထဲမဟုတ္ေတာ့။ ဘယ္ညာအုပ္စုႏွစ္ခုခြဲၿပီး ေရာယွက္ကာ ေျပးလာသည္။ Minotaur ေတြသည္ အခ်ဥ္မဟုတ္။ တကယ္ပင္ တိုက္ရည္ျပည့္၀ေသာ assassin ေတြျဖစ္ပံုရသည္။ ေနာ္၀တီ၏တဲႏွင့္ ကိုက္၁၀၀ေက်ာ္ေက်ာ္ အကြာအေ၀းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။

“ဘယ္လိုလဲ ၀ံပုေလြမ … ျမားပစ္ၿပိဳင္မလား ..“ “စိန္လိုက္ေလ …“ တဲေရွ႔ရွိ သစ္ပင္တစ္ပင္စီ ေနာက္ကြယ္တြင္ ေနရာယူထားေသာ သု၀ဏ လင္းသဒၵါကို လက္ဟန္ျဖင့္ လွည့္အခ်က္ျပသည္။ လင္းသဒၵါက ဘယ္ဘက္ျခမ္း၊ သူက ညာဘက္ျခမ္းလို႔ ဆိုလိုဟန္ရွိသည္။ လင္းသဒၵါ မထီမဲ့ျမင္ၿပံဳးလိုက္ၿပီး ေနာက္ေက်ာက ျမားတံကို ဆြဲယူသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ထုိျမားတံက သူမဆီမွ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ ထြက္သည္။ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ေျပးလာသည့္ Minotaur တစ္ေကာင္၏ ေခါင္းတည့္တည့္ကို ထုတ္ခ်င္းေဖာက္သည္။ “မင္း မဆိုဘူး .. ၀ံပုေလြမ ..“ဟု သု၀ဏက ေျပာၿပီး လင္းသဒၵါနည္းတူ ျမားတံကိုပစ္လႊတ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔ျမားတံက ေလထဲမွာပင္ ႏွစ္ေခ်ာင္းအျဖစ္ခြဲသြားၿပီး ညာဘက္က Minotaurႏွစ္ေကာင္၏ ေခါင္းကို ၀င္စိုက္သည္။ လင္းသဒၵါကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူမ အထင္မႀကီးဘူး အထာႏွင့္ ႏွာေခါင္းရႈံ ႔ျပသည္။ သု၀ဏက သေဘာက်ယ္သလို တဟဲဟဲႏွင့္ရယ္ၿပီး သူေနရာယူထားရာ သစ္ပင္ႀကီးရွိ ေျမနိမ့္ကိုင္းတစ္ကိုင္းကိုဆြဲၿပီး အေပၚသို႔ ခုန္တက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ …

Minotaur ေတြက စုစုေပါင္း ၁၂ေကာင္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုတစ္ဒါဇင္သည္ ေနာ္၀တီ၏ တဲသို႔ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ တစ္၀က္သာက်န္ေတာ့သည္။ က်န္သည့္ေကာင္ေတြက သီဟ၊ လင္းသဒၵါႏွင့္ သု၀ဏေၾကာင့္ မရဏလမ္းသို႔ ေရာက္သြားၾကၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ က်န္သည့္ ေျခာက္ေကာင္ကပင္ သီဟတို႔အသက္ကို ေျခြဖို႔ လံုေလာက္လွသည္။ သီဟတို႔ထက္ သံုးေလးဆေလာက္ ႀကီးမည့္ခႏၶာကိုယ္မ်ား ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္အျပင္ ေလးလံသည့္ ႏွစ္ဖက္သြားပုဆိန္မ်ားကို ကိုင္တြယ္ထားျခင္းေၾကာင့္ လူခ်င္းပူးကပ္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ ဘယ္လိုမွ ရင္ဆိုင္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့။ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ဖို႔ ေနေနသာသာ ပုဆိန္သြားမထိေအာင္ပင္ ဆုတ္ကာေျပးရသည္။ သီဟ ရိုင္ဖယ္ကိုလဲ မသံုးႏိုင္ေတာ့။ ေနာ္၀တီဆီက ရသည့္ ကခ်င္ဓါးလိုမ်ဳိး ဓါးရွည္တစ္လက္ႏွင့္ခုခံေနရသည္။

“သီဟ !!!! …“ အနီေရာင္အဆင္းရွိေသာ Minotaurတစ္ေကာင္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ လင္းသဒၵါ ၊ ဖင္ထိုင္လ်က္လဲက်သြားသည့္ သီဟအျဖစ္ကို လွမ္းျမင္သည္။ ေျပးသြားၿပီး ကူညီခ်င္ေပမယ့္ သူမေရွ႔က ရန္သူေၾကာင့္ မသြားႏိုင္။ လင္းသဒၵါ စိုးရိမ္စိတ္က ငယ္ထိပ္ထိေရာက္ၿပီး မ်က္လံုးျပာမတတ္ျဖစ္သည္။ “ဒိုင္း ..“ ေအာင္ေသေအာင္သား စားေတာ့မည့္ႏွယ္ ပါးစပ္ႀကီးဟ၍ၿပံဳးၿပီး သီဟကို ပုဆိန္ႏွင့္လႊဲခုတ္သည့္ Minotaur ေခါင္းက ပြင့္ထြက္သည္။ သီဟ ေဘာင္းဘီ ေဘးအိတ္ထဲမွ ပစၥတိုက ဒီေနရာတြင္ အသံုး၀င္သြားသည္။ အသက္မဲ့သြားေသာ Minotaur ကိုယ္က သူ႔အေပၚပိက်မလာခင္ သီဟ ေဘးသို႕ လွိမ့္ထြက္သည္။ ေနာ္၀တီကိုင္ထားေသာ ေတာင္ေ၀ွးေရာ၊ လူကိုပါ တၿပိဳင္တည္းပိုင္းခ်လိုက္ေသာ Minotaur ၏ ေနာက္ဘက္ဆီသို႔ ေရာက္သည္။ သီဟ ပစၥတိုက ေနာက္ထပ္ မီးထပ္ပြင့္သည္။

“ဟာ .. လင္းသဒၵါ !!! …“ အသက္ခ်င္းလုေနရသည့္ အခ်ိန္တြင္ လင္းသဒၵါတစ္ေယာက္ တဒဂၤ သတိလစ္သြားျခင္းက အမွားျဖစ္သည္။ သတိေကာင္းသည့္ သီဟက လက္ျမန္ေျချမန္ႏွင့္ ပစၥတိုကို ဆြဲကာပစ္ထည့္ႏိုင္ေသာ္လဲ သူမက ရင္ဆိုင္ေနရာသည့္ ရန္သူ Minotaur အနီေကာင္ကို ေမ့သြားသည္။ သူမေခါင္းတည့္တည့္ေပၚသို႔ အနီေကာင္ဆီမွ ပုဆိန္သြား ၀ွီးခနဲက်သည္။ ပုဆိန္သြားႏွင့္ ေခါင္းထိဖို႔ တစ္လက္မေလာက္လိုေတာ့သည့္ အခ်ိန္တြင္ လူတစ္ေယာက္က ျဖဳန္းခနဲ လင္းသဒၵါကို ေျပးဖက္သည္။ စီစီဟန္ႏွင့္ လင္းသဒၵါထပ္ကာ လိမ့္သည္။ ဒုန္းခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ လင္းသဒၵါရွိခဲ့သည့္ေနရာမွ ေျမႀကီးက ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားသည္။ အနီေကာင္ သူ႔ပုဆိန္ခ်က္ မေအာင္ျမင္ဘူးဆိုတာ သိသည္။ ပုဆိန္သြားကို ႏႈတ္ဖို႔ျပင္စဥ္မွာပင္ ေခါင္းေနာက္မွ ျမားတစ္စင္းက ေပါက္ထြက္သည္။ အသံနက္ႀကီးႏွင့္ ေအာ္လိုက္သည့္ အနီေကာင္အသံကို ကြင္းျပင္တစ္ခုလံုးပင္ ၾကားႏိုင္ေလာက္သည္။

“ေက်း .. ေက်းဇူးပဲ ..“ “ေနာက္မွေျပာ .. လက္စလက္နသပ္လိုက္ၾကရေအာင္ ..“ စီစီဟန္က ထဖို႔ ကမ္းေပးသည့္ လက္ကို လင္းသဒၵါ ေက်ေက်နပ္နပ္ပင္ ဆြဲယူလိုက္သည္။ ထိုတဒဂၤေလးအတြင္း မိန္းကေလးႏွစ္ဦးသည္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး နားလည္သြားသည္။ ေသေဘးထဲမွ အတူလြတ္လာၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၿပံဳးကာျပရင္း ကလ်ာဏီ၊ ေနာ္၀တီႏွင့္ သု၀ဏတို႔ဆီ ေျပး၀င္သြားၾကသည္။ Minotaur သံုးေကာင္ထဲသာ က်န္ေတာ့သည္မို႔ လင္းသဒၵါတို႔ မႈစရာမလိုမွန္း သေဘာေပါက္နားလည္သည္။ လင္းသဒၵါတို႔နည္းတူ Minotaur သံုးေကာင္ကလဲ နားလည္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔တြင္ ေနာက္ဆုတ္ျပန္ဖို႔ ဆႏၵမရွိ။ ယမရာဇာခိုင္းလိုက္သည့္ကိစၥ ေအာင္ျမင္မွျဖစ္မည္။ မေအာင္ျမင္ပဲ ျပန္သြားလွ်င္ ရလာမည့္ရလဒ္က တိုက္ပြဲတြင္က်သြားရတာထက္ ဆိုးမွန္း သိၾကသည္။ ေသေသေၾကေၾက တိုက္ခိုက္ၾကဖို႔ပဲရွိေတာ့ေလသည္။


အခန္း(၅)
ယမရာဇာ သူ႔ေရွ႔တြင္ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ ႔ရြံ ႔ႏွင့္ ဒူးေထာက္ေနေသာ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ ညိဳညိဳေခ်ာေခ်ာ ေတာသူမေလးႏွစ္ေယာက္သည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေသြးပ်က္ဖြယ္ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း အသားဆတ္ဆတ္တုန္ရွာသည္အထိ ေၾကာက္ရြံ ႔ေနရွာသည္။ လူ႔ဘီလူးႀကီး သံုးေယာက္ၾကား၌ အသက္ေပ်ာက္ေနရွာသူက သူမတို႔ တစ္ရြာထဲေန သူငယ္ခ်င္း။ အျဖစ္ဆိုးလွခ်ည့္ရဲ ႔ …။

“ဘယ္လိုလဲ .. မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ငါေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ၾကမွာလား .. ငါ့တပည့္ေတြ လက္ထဲအပ္လိုက္ရမလား …“ “က် .. က်မ …“ ေစာက္ဖုတ္ တစ္ခုခုလံုး ေသြးခ်င္းနီနီကာ ေပါက္ၿပဲေနၿပီး တကိုယ္လံုး အညိဳအမည္းဆြဲေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ၏ ကံၾကမၼာဆိုးေၾကာင့္ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ စကားေတာင္ မဆိုႏိုင္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ကာ မ်က္ႏွာက ဇီးရြက္ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့မည္။ “ေဟ့ .. ငါေမးေနတယ္ ေလ .. မၾကားဘူးလား .. ဘာလဲ ..မင္းတို႔က ဟိုေကာင္ေတြ လီးကို ပိုႀကိဳက္လို႔လား ..“ “မ .. မဟုတ္ပါဘူး … က် .. က်မတို႔ ကို သနားပါ … က်မတို႔ သူတို႔နဲ႔ မ .. မလုပ္ပါရေစနဲ႔ ..“ “ဒါဆို မင္းတို႔က ငါလုပ္တာပဲ ခံခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ .. ဟုတ္လား ..“ “က် .. က်မ .. အဟင့္ .. အဟင့္ ..“ အႀကီးမျဖစ္သူက ငိုေတာ့ အငယ္မ ျဖစ္သူကပါ မ်က္ရည္တၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်သည္။ ယမရာဇာ မ်က္စိေရွ႔မွ ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး သေဘာအက်ႀကီး က်သည္။ တဟားဟား ရယ္ေမာရင္း ေနာက္ဘက္နားတြင္ ရွိေသာ ေက်ာက္သားထိုင္ခံုတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။

“ေဟ့ေကာင္ေတြ … အဲဒီ ဟာမကို ဆြဲထုတ္ၿပီး မင္းတို႔ အျပင္ထြက္သြားေတာ့ …“ လီးတန္းလန္းႏွင့္ လူ႔ဘီလူးသံုးေကာင္က တဂီးဂီးႏွင့္ အသံျပဳရင္း ေပါင္ၿပဲၿပီး ေသေနသည့္ မိန္းကေလးကို ေျခေထာက္ကဆြဲ၍ အျပင္ထြက္သြားၾကသည္။ ေက်ာက္ဂူအခန္းထဲတြင္ ယမရာဇာႏွင့္ ဟီရာနား ရြာမွ ညီအစ္မေခ်ာတို႔သာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။

ယမရာဇာတစ္ေယာက္ ငရဲတံခါးဖြင့္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားကို ရွာေဖြေနသည္မွာ ဒီေန႔ပါႏွင့္ဆို ငါးရက္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးရသည့္ သတင္းက ဟီရာနားရြာသို႔ ညႊန္ျပသျဖင့္ ထိုရြာကို သူ႔သစၥာခံ Orc ေတြႏွင့္ ၀င္စီးခဲ့သည္။ ဟီရာနားရြာသည္ ရြာငယ္ေလးတစ္ခုသာ ျဖစ္ၿပီး လူေနအိမ္ေျခရယ္လို႔ မယ္မယ္ရရ ရွိသည္မဟုတ္။ တကယ္ဆို သူလိုခ်င္သည့္ သတင္းရဖို႔ပဲ ယမရာဇာ ေဆာင္ရြက္သင့္ေသာ္လဲ ယမရာဇာဆိုသည့္ မိစာၦဆိုးက ဇာတိေလးေတာ့ ျပခ်င္ေသးသည္။ တစ္ရြာလံုးကို မီးေလာင္တိုက္သြင္းခဲ့ယံုမက လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပား၏ ေနရာကို ေျပာျပခဲ့သည့္ ရြာေခါင္းေဆာင္၏ သမီးႏွစ္ေယာက္ကိုပါ သူ႔အတြက္ ေခၚလာခဲ့သည္။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ခမ်ာ တစ္ရြာလံုး၏ အျဖစ္ဆိုးကို မ်က္စိေရွ ႔တြင္ ေတြ႔ခဲ့ရယံုမက၊ လူ႔ဘီလူးေတြ ဆြဲေခၚလာခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္း .. ရက္ရက္စက္စက္ မုဒိန္းက်င္ခံရတာကိုလဲ မၾကည့္ခ်င္မွအဆံုး ျမင္ခဲ့ရသည္။ ေၾကာက္ရြံ ႔မိသည္မွာ လိပ္ျပာလြင့္စဥ္မတတ္ပင္။

“လာခဲ့စမ္း .. မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ …“ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ ႔ရြံ ႔ႏွင့္ ယမရာဇာ ေရွ ႔ေရာက္လာသည္။ ယမရာဇာက တစ္ခ်က္ စူးခနဲ ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိပဲ ေခါင္းငံု႔သည္။ အႀကီးမက ညာလက္ႏွင့္ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းကို ျပန္ပြတ္ေနသလို၊ အငယ္မေလးကလဲ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ အခ်င္းခ်င္း ဆုပ္နယ္ေနသည္။ “ထိုင္ၾကစမ္း ..“ “ေျပာစမ္း .. မင္းတို႔ နာမည္ေတြ …“ “က် .. က်မက သာသာ .. သူက ၀ါ၀ါ ..“ “နာမည္ေလးေတြနဲ႔ မင္းတို႔ လုိက္သားပဲ .. ေျပာစမ္းပါဦး .. မင္းတို႔ေယာက်္ားနဲ႔ အိပ္ၿပီးၿပီလား .. ဟီး .. ဟီး ..“ ဘာအေျဖရမည္ဆိုတာ သိေနသည့္တိုင္ ေကာင္မေလးေတြ စိတ္လႈပ္ရွားေအာင္ တမင္ေမးလိုက္တာ ျဖစ္သည္။ ထင္သည့္အတုိင္းပဲ။ အငယ္မေလး ၀ါ၀ါက မ်က္လံုးေလး ပို၀ိုင္းသြားသလို၊ သာသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကလဲ ဟသြားရွာသည္။ ေၾကာက္ရြံ ႔ေနသည့္ၾကားမွ ရွက္ေသြးျဖာသြားရၿပီး ေခါင္းကေလးငံုကာ မပြင့္တပြင့္ ေျဖရွာသည္။ “မ .. မအိပ္ရ ေသးပါဘူး …“ “တကယ္လား .. ေနာက္မွ မင္းတို႔ ငါ့ကို လိမ္ေနတာဆိုရင္ ငါ့တပည့္ေတြကို ျပန္ေခၚလုိက္မွာ ..“ “မ .. မေခၚပါနဲ႔ .. ရွစ္ႀကီးခိုးပါတယ္ .. က် .. က်မတို႔ … အ ဟင့္ .. ဟင့္ ..“ “ဟိတ္ .. ေတာ္ၾကစမ္း ငိုေနတာေတြ .. ငါ ေနာက္ထပ္ မင္းတို႔ဆီက မ်က္ရည္က်တာမျမင္ခ်င္ဘူး .. နားလည္လားးးးးးးး “

အသံနက္ႀကီးေၾကာင့္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ငိုသံက တိခနဲ တိတ္သြားသည္။ ယမရာဇာ ေျခေထာက္ကို ဆန္႔ကာခြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ၀တ္ရံုစကို ဖယ္သည္။ ဗလာလြတ္သြားသည့္ ေပါင္ၾကားမွ ဘြားခနဲ ေပၚလာသည္က ငရုတ္က်ည္ေပြ႔ႀကီး အလား ထင္ရသည့္ လိင္တံ။ “အို ..“ “ဟင္ ..“ “ေဟ့ .. ဘာျဖစ္လို႔ မ်က္ႏွာလႊဲသြားရတာလဲ … ျပန္လွည့္စမ္း မင္းတို႔မ်က္ႏွာေတြ ..“ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ တရမ္းရမ္းျဖစ္ေနသာ အတံႀကီးကို ျပန္ၾကည့္ရသည္။ ယမရာဇာက ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ၀င္လာလို႔ရေအာင္ ေျခေထာက္ကို ထပ္ကားသည္။ “ငါ့လီးကို လက္နဲ႔ဆုပ္ၿပီးပြတ္စမ္း … “ ဒီအေျခအေနေရာက္မွာေတာ့ သာသာတို႔မွာ ေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းမရွိေတာ့ပါ။ ရင္နာနာႏွင့္ပင္ လိင္တံဆီကုိ လက္လွမ္းလိုက္ရသည္။ ၀ါ၀ါ့လက္က လိင္တံအရင္းကို ဆုပ္ကိုင္မိသြားၿပီး၊ သာသာကေတာ့ ထိပ္ဖ်ားပိုင္းကို ကိုင္မိသည္။ ပူေႏြးေနသည့္အေခ်ာင္းႀကီးက ႏူးညံ့လွသည့္လက္ဖ၀ါးျပင္ထဲတြင္ သက္ရွိသတၱ၀ါတစ္ေကာင္လို တရုန္းရုန္းျဖစ္ေနသည္။

“ကိုင္ၿပီး .. ၿငိမ္မေနၾကနဲ ႔.. ထိပ္ဖူးကို လ်ာနဲ႔လ်က္ေပး .. လုပ္ .. လုပ္ေလ .. ငါေျပာေနတာ မၾကားဘူလား ..“ မ်က္ရည္ကိုယ္စီ ၀ိုင္းေနေသာ သာသာႏွင့္၀ါ၀ါ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အားေပးသည့္အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္သည္။ အရင္ဆံုး သာသာေခါင္းကေလး နိမ့္က်သည္။ ထိပ္လံုးႀကီးႏွင့္ တစ္လက္မေလာက္ အကြာအေရာက္ ၊ လွ်ာနီနီေလးကို ထုတ္ၿပီး လ်က္ေပးလိုက္သည္။ “အင္း … လ်က္စမ္း .. မင္းၿပီးရင္ မင္းညီမအလွည့္ .. ဟိုေကာင္မေလး မင္းအစ္မ ဘယ္လိုလုပ္ေပးတယ္ဆိုထား ၾကည့္ထားဦး …“ ယမရာဇာ ဇိမ္က်ေနသည္ေတာင္မွ ၀ါ၀ါကို လွမ္းေဟာက္ေသးသည္။ ၿဖဲေျခာက္သည့္ သေဘာ။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ၿဖဲေျခာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ၿဖဲလိုးတာလို႔ ဆုိရမယ္။ ေျခာက္တာေတြ မေျခာက္တာေတြ ယမရာဇာ စိတ္မ၀င္စား။ မာယာေဒ၀ီ မရွိေတာ့ကတည္းက မာတင္းေနသည့္ လိင္တံအတြက္ ေျဖေလ်ာ့ဖို႔သာ စိတ္၀င္စားသည္။ ေဟာက္စားလုပ္လို႔ ရတုန္း လုပ္သည့္သေဘာသာ ျဖစ္သည္။ ဟုတ္သည္။ တကယ္လဲ သူက ေဟာက္ၿပီး စားမွာပဲေလ။ အ ဟက္ .. ဟက္ ..။

“ေတာ္ၿပီ .. မင္း ညီမကို အလွည့္ေပးလုိက္ဦး ..“ ၀ါ၀ါအလွည့္ေရာက္လာသည္။ ၀က္ျဖစ္မွေတာ့ ေခ်းေၾကာက္လို႔ မျဖစ္ဆိုၿပီး စိတ္အားတင္းကာ သူမေရွ႔က အစ္မျဖစ္သူ လုပ္သြားသည့္အတိုင္း လုပ္ရသည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မသတီလိုက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း။ ေအာ့အန္ခ်င္သည့္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရသည္။ ၀ါ၀ါလွ်ာနီနီေလးက ထိပ္ဖူးကို ပတ္ခ်ာလည္လ်က္ေပးေနစဥ္တြင္ ယမရာဇာက သာသာေခါင္းကို လွမ္းကိုင္သည္။ ေအာက္ကိုအားႏွင့္ဖိခ်လိုက္ေသာအခါ ေဂြးဥႀကီးေတြႏွင့္ သူမပါးစပ္က ထိသည္။ ယမရာဇာ ဘာလိုခ်င္တယ္ဆိုတာ သာသာက ရိပ္မိသည္မို႔ ပါးစပ္ကိုဟ၍ စုပ္ေပးလိုက္သည္။ “ေအး .. ဒီလိုမွေပါ့ … ေကာင္းတယ္ကြာ … ဟုတ္ၿပီ ..“

ယမရာဇာ မာန္တက္လာၿပီး ၀ါ၀ါေခါင္းကိုဆြဲကိုင္၍ ထိုးေညွာင့္သည္။ လိင္တံႀကီးက မဆန္႔မၿပဲ၀င္သြားၿပီး အာေခါင္ကိုလာေထာက္သည္။ ၀ါ၀ါတစ္ေယာက္ ပ်ဳိ႔တက္လာၿပီး မ်က္ရည္၀ဲတက္သည္။ ယမရာဇာ ေပါင္ၾကားကို အတင္းလက္ႏွင့္တြန္းထုတ္သည္။ မရ။ တစ္စကၠန္႔၊ ႏွစ္စကၠန္႔၊ စကၠန္႔ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားသည္။ ၀ါ၀ါမ်က္ႏွာက ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္လာၿပီး တအင္းအင္းေအာ္သံက လည္ေခ်ာင္းထဲမွ ထြက္က်သည္။ “က် မ .. က်မ ညီမေလးကို သနားပါဦးးးးး …“ သာသာတစ္ေယာက္ ညီမျဖစ္သူ အျဖစ္ကို ျမင္ၿပီး မ်က္လံုးျပဴးမ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ ေတာင္းပန္သည္။ ထိုေတာ့မွ ယမရာဇာ ၀ါ၀ါေခါင္းကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားမႈကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ “အ ဟြတ္ .. ေအာ့ …“ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုကာ တံေတြးေတြ စီးက်ေနသည့္ ၀ါ၀ါအျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ယမရာဇာ တဟားဟားရယ္သည္။ တစ္ဆက္တည္း သာသာ့ကို လက္တစ္ဖက္ထဲႏွင့္ ဆြဲထူလိုက္သည္။

“ၿဗိ .. ၿဗိ ..“ ယမရာဇာ လက္က ဘယ္ညာႏွစ္ခ်က္လႈပ္လိုက္သည္ႏွင့္ သာသာကိုယ္ေပၚရွိ အ၀တ္ေတြက အကုန္ၿပဲဆုတ္ကာ ပါကုန္သည္။ ေအာက္ပိုင္းမလံုေတာ့သလို၊ အေပၚပိုင္းတြင္လဲ ဟာလာဟင္းလင္း။ အရြယ္ေရာက္ၿပီးခါစ အပ်ဳိႏို႔ေလးေတြမို႔ တင္းကာ၀င္းေျပာင္ေနသည္။ “လာခဲ့စမ္း …“ ယမရာဇာ၏ ၾကမ္းတမ္းမႈကို ေသြးပ်က္မတတ္ ထိတ္လန္႔သြားၿပီး ေနာက္ဆုတ္ေျပးဖုိ႔ ျပင္ေနသည့္ သာသာ၊ လက္အဆြဲခံလိုက္ရၿပီး ဇြိခနဲ ပါသြားသည္။ ယမရာဇာက ညိဳညိဳ၀င္း၀င္း ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို တင္ပါးလံုးလံုးေလးေအာက္မွ ခြဲကိုင္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ႏွင့္ကပ္သည္။ မဟတဟေလး ျဖစ္သြားသည္ အဖုတ္၀ေလးႏွင့္ တံေတြးေတြစိုရႊဲေနသည့္ ထိပ္လံုးႀကီး ေတ့မိသြားသည္။ ယမရာဇာ ၾကမ္းၿပီ။ သူ႕အားႀကီးႏွင့္ မညွာမတာ သာသာ့ကိုယ္ေလးကို ဆြဲခ်သည္။ လိင္တံထိပ္က ပထမ၀င္ေတာင္မ၀င္ခ်င္။ အေပါက္၀ေလးက ခ်ဳိင့္ၿပီးေတာ့ တင္းခံထားေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ယမရာဇာ ဆက္တိုက္ဖိခ်မႈကိုေတာ့ မခံႏိုင္။ အတင္းပြတ္တိုက္ထိုးခြဲၿပီး အထဲကို ကြ်ံ၀င္သြားသည္။

“အားးးးးးးးးးး .. ေသပါၿပီ .. အေမေရ ႔…“ သာသာတစ္ေယာက္ မခ်ိမဆန္႔ကို ေအာ္မိသည္။ ယမရာဇာအဖို႔ေတာ့ ေအာ္ေလ ႀကိဳက္ေလပဲေလ။ အစကတည္းက သူက ဒီညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို သနားသည္မွ မဟုတ္တာ။ သူ႔ဆႏၵျပည့္ဖို ႔အေရးက အဓိကမို႔ ဖိခ်ေနမႈကို လံုးလံုးမေလွ်ာ့။ အဖုတ္၀ကၿပဲလန္ၿပီး အထဲကို၀င္သြားသည္။ သာသာတစ္ေယာက္ နာက်င္မႈဒဏ္ေၾကာင့္ မ်က္ျဖဴလန္မတတ္ျဖစ္သည္။ ယမရာဇာကမူ ညွာေနသည္မရွိ။ အကုန္လံုး၀င္သြားသည္ႏွင့္ သာသာကိုယ္ေလးကို ပင့္မၿပီး ျပန္ျပန္ေဆာင့္ခ်သည္။

၀ါ၀ါသည္ အစ္မျဖစ္သူ အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေၾကာက္လိုက္သည္မွာ ေသးေတာင္မွ ျဖန္းျဖန္းပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမမွာ ဒီလိုျဖစ္လို႔ ျဖစ္မွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ထြက္ေျပးဖို႔ရန္လဲေမ့ေနၿပီး မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ သူမမ်က္ႏွာေရွ႔က လိင္တံႀကီးကို ေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနမိသည္။ မ်က္စိထဲတြင္ ေသြးစေသြးနေတြ ေပေနေသာ အေခ်ာင္းႀကီးက သာသာအဂၤါထဲကို မဆန္႔မၿပဲ အ၀င္အထြက္ျဖစ္ေနက သူမကို ညိဳ႔ထားသလိုျဖစ္သည္။ ေၾကာက္လြန္းအားႀကီးသျဖင့္ သူမေခါင္းထဲတြင္ ဘာစဥ္းစားဥာဏ္မွ မရွိေတာ့။ “သြားေတာ့ .. မင္းညီမကို လိုးေတာ့မယ္ …“ ယမရာဇာ တြန္းခ်လိုက္သည္တြင္ သာသာကိုယ္က ေခြေခြေလး ပံုလဲက်သည္။ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ႏိုင္ပဲ ၿငိမ္သက္သြားသည္မို႔ ေသသြားၿပီလားေတာင္ မသိ။ ယမရာဇာ အရည္ေတြေပလပြႏွင့္ အတံႀကီးကို ၀ါ၀ါဘက္လွည့္သည္။ “ေလးေဘာက္ေထာက္ၿပီး ကုန္းစမ္း …“ ၀ါ၀ါက ေၾကာင္ေနၿပီမို႔ ယမရာဇာခိုင္းသည္ကို မသိေတာ့။ မ်က္ေတာင္မွ်ပင္မခတ္ႏိုင္ပဲ မ်က္ဆံေသေနသည့္ ၀ါ၀ါကိုၾကည့္ၿပီး သူမဘာျဖစ္ေနသည္ဆိုတာ ယမရာဇာ သိသည္။ ထပ္မေျပာေတာ့ပဲ သူ႔ဖာသာသူ ၀ါ၀ါကိုယ္ေလးကို ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။ “ဟ .. မင္းကေတာင္ ေသးေတာင္ ထြက္က်ေနတာလား .. ဟား .. ဟား .. ေကာင္းတယ္ .. စိုရႊဲေနေတာ့ မင္းအစ္မလို မနာတာဘူးေပါ့ .. ဟား .. ဟား …“ အကြက္လိုက္ႀကီး စိုေနသာ ထမိန္ကို ဆြဲခြ်တ္လိုက္ေတာ့ အရည္တလက္လက္စိုေနသည့္ အဖုတ္က ေပၚလာသည္။ ယမရာဇာ မဆိုင္းမတြပင္ ၀ါ၀ါတင္ပါးေနာက္တြင္ ဒူးေထာက္၍ ထုိင္သည္။ တရမ္းရမ္းျဖစ္ေနသည့္ လိင္တံထိပ္ဖူးက ေပါင္တံၾကားရွိ အဖုတ္ဆီသို႔ တန္းေထာက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ “ေသပါၿပီ .. အေမေရ“ ဆိုသည့္ ေအာ္သံကို အစ္မၿပီးေတာ့ ညီမျဖစ္သူဆီမွ ဆက္ၾကားလိုက္ရေလသည္။ ငရဲတံခါးပြင့္သည္ မပြင့္သည္မသိ။ သာသာႏွင့္ ၀ါ၀ါတို႔ကေတာ့ အရွင္လတ္လတ္ႏွင့္ ငရဲကို ေရာက္ဖူးသြားေခ်ေလၿပီ ….။

သီဟ၏ မူလ၀ိညာဥ္ကို ျပန္ရလာကတည္းက ေနာ္၀တီပညာကို ကလ်ာဏီတို႔ ေလးစားၿပီးသားျဖစ္သည္။ အခု မ်က္စိေရွ႔တြင္ Minotaur ေခါင္းေဆာင္က ေသေနရာမွ ထ၍ စကားေျပာသည္ကို ျမင္သည္၌ ပို၍ေလးစားမိသည္ဟု ဆိုရမည္။ သု၀ဏႏွင့္ သီဟႏွစ္ေယာက္ေပါင္း၍ ညွင္းပန္းႏိွပ္စက္ခဲ့သည့္တိုင္ ဒီ Minotaur က အေသတာ ခံသြားသည္။ ယမရာဇာ ရွိေနရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ စကားတစ္လံုးမွ မထြက္။ ေမးလို႔မရသည့္အဆံုး အေပ်ာက္ရွင္းၿပီးကာမွ ေနာ္၀တီက သူမအစြမ္းႏွင့္ ၀ိညာဥ္ကို ေခၚၿပီး ေမးခဲ့တာျဖစ္သည္။ ထိုေရာအခါတြင္မူ သီဟတို႔ေမးတုန္းက မရသည့္ ယမရာဇာ၏ အႀကံကို သူတို႔ သိလာရသည္။

“ဒါဆို .. က်မတို႔ ျမန္ျမန္လိုက္မွ ျဖစ္မယ္ … ယမရာဇာ လက္ထဲကို လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပား ရသြားရင္ ငါးပါးေမွာက္ၿပီသာမွတ္ …“ ကလ်ာဏီ စကားကို အားလံုးက လက္ခံပါသည္။ ေနာ္၀တီ အစီအစဥ္ႏွင့္ပင္ သူတို႔ လိုအပ္မည့္ ပစၥည္းေတြကုိ ထုတ္ပိုးၿပီး ဒုန္းစိုင္းထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေနာ္၀တီေနရာကေန သြားလွ်င္ ယမရာဇာ သြားမည္ဟု သိခဲ့ရေသာ ဟီရာနားရြာသည္ တစ္ပတ္တာမွ် သြားရမည့္ ခရီးျဖစ္သည္။ အခုအတိုင္းဆိုလွ်င္ သီဟတို႔က နဲနဲေတာင္ ေနာက္က်ေနေသးသည္ဟု ေျပာလို႔ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူတို႔ေတြ ေန႔မအား၊ ညမအား ခရီးႏွင္လာခဲ့ရာ ငါးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ဟီရာနား ရြာသို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။

“ဟာ .. ရက္စက္လိုက္တာ …. ယမရာဇာ .. ေတာက္ … ေတြ႔လို႕ကေတာ့ ေသၿပီသာမွတ္ …“ အခုထက္ထိ ယမရာဇာ၏ အားနည္းခ်က္ကို မသိေသးသည့္တိုင္ မ်က္စိေရွ ႔ကျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သီဟ ေသြးပြက္ပြက္ဆူသည္။ ဟီရာနားရြာသည္ တစ္ရြာလံုး မဲျပာက်ေနၿပီး သုသန္တစျပင္ကမွ ပိုၾကည့္ေကာင္းေနဦးမည္။ မီးေလာင္ကြ်မ္းၿပီး ေသေနက်ေသာ အေလာင္းေတြက ဟိုတစ္စ၊ ဒီတစ္စ။ ကြန္မန္ဒို စစ္သားတစ္ေယာက္မို႔ ဒါမ်ဳိး သူျမင္ဖူးခဲ့ေသာ္လဲ ေခါင္းတျခား ကိုယ္တျခား၊ လက္တျခား ေျခတျခား အဂၤါ မစံုေသာ အေလာင္းေတြက ယမရာဇာ၏ လူမဆန္ေအာင္ရက္စက္မႈကို မီးေမာင္းထိုးျပေနသည္။ သီဟသာမက သူတို႔ တစ္ဖြဲ ႔လံုး အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားရသည္။ အခုထြက္လာသည့္ မစ္ရွင္(misson) တြင္ ဖာသိဖာသာပံုစံျဖင့္ ေနလာခဲ့သည့္ သု၀ဏပင္လွ်င္ ယမရာဇာကို ေျပးသတ္ခ်င္စိတ္ ခ်က္ခ်င္းေပါက္သည္။

“အခု ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ .. ကလ်ာဏီ .. ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ကမာၻ (The Lost World) ကိုရွာဖို႔ လမ္းစေပ်ာက္ၿပီ …“ “ဟို .. ေသေနတဲ့ လူေတြဆီက ၀ိညာဥ္ကို ေခၚေမးလို႔မရဘူးလား .. ေနာ္၀တီ ..“ “ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ ကလ်ာဏီရယ္ .. ေသတာကျဖင့္ ၾကာလွၿပီ .. ရေတာင္မွ က်မေခၚမေမးခ်င္ဘူး .. ဒီေလာက္အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့သူေတြဆီက ၾကားရမယ့္ စကားကို က်မ နားမေထာင္ႏိုင္ဘူး ..“

ေနာ္၀တီေျပာသည္က ဟုတ္ပါသည္။ အားလံုးထဲတြင္ အသက္အရွည္ဆံုးျဖစ္ၿပီး၊ အေတြ႔အႀကံဳလဲမ်ားသည့္ ကလ်ာဏီ .. အခုေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ။ Minotaur ဆီမွ ေနာက္ဆံုးရခဲ့သည့္ သတင္းက ဟီရာနားရြာ သူႀကီးျဖစ္သူသည္ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာကမာၻႏွင့္ ပတ္သက္၍ လမ္းညႊန္ႏိုင္သည္ဆိုတာကို ..။

“ဒီလို လုပ္ၾကည့္ရေအာင္ .. က်ေနာ္တို႔ေတြ ဒီနားပတ္၀န္းက်င္ကို လိုက္ရွာၾကည့္ၾကရေအာင္ .. အကယ္၍သာ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြ ရွိခဲ့ရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ယမရာဇာ ဘယ္ဘက္ထြက္သြားတယ္ဆိုတာ ေမးၾကည့္လို႔ ရႏိုင္တယ္ ..“ သီဟ စကားကို အားလံုးလက္ခံပါသည္။ ရြာကိုပတ္ေကြ႔ကာ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး အေနာက္ဘက္တြင္ ျမင္ေနရေသာ ေတာင္တန္းဆီသို႔ ျမင္းေတြကို ဦးတည္လိုက္သည္။ သီဟ အေတြးက မမွားပါ။ ေတာထဲသို႔ ၀င္ရာလမ္းစတြင္ ေျခရာေတြ ရႈပ္ေထြးေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ လင္းသဒၵါ ျမင္းေပၚကေန ဆင္းၿပီး ေျခရာတစ္ခုကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။

“ဒါ … Orc ရဲ ႔ေျခရာမဟုတ္လား ..“ ကလ်ာဏီ လွမ္းေမးသည့္ စကားကို လင္းသဒၵါက ေခါင္းညိတ္ၿပီး ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံလိုက္သည္။ ေျမျပင္ႏွင့္မ်က္ႏွာကို ထိမတတ္ကပ္လိုက္ၿပီး သူမ မ်က္စိကိုမွိတ္သည္။ လင္းသဒၵါ၏ ၀ံပုေလြနားရြက္တစ္စံု ေထာင္လာၿပီး စကၠန္႔အနည္းငယ္ အၾကာတြင္ မ်က္စိျပန္ပြင့္သည္။ ေတာင္ဘက္ကို လက္ညိဳးထုိးျပၿပီး .. “သူတို႔ေတြ ဒီဘက္ကို ထြက္သြားတယ္ …“ “ျမင္းေတြ ထားခဲ့မွ ရမယ္ .. Orc ေတြက ျမင္းအနံ႔ကို တစ္မိုင္အကြာေလာက္ကတည္းက အနံ႔ခံႏိုင္တယ္ ..“

သီဟတို႔ ေျခက်င္ ၀င္လာခဲ့ၾကသည္။ လင္းသဒၵါက ေရွ႔ဆံုးက၊ သူက ေနာက္က။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးသည္ တစ္ဦးစိတ္ကိုတစ္ဦး နားလည္သည့္ႏွယ္ စကားတစ္ခြန္းမွ ေျပာစရာမလိုပဲ မ်က္ရိပ္မ်က္ခ်ည္ႏွင့္ပင္ ေတာတိုးလာခဲ့သည္။ သီဟေရာ၊ လင္းသဒၵါ၏ လႈပ္ရွားမႈက ေၾကာင္တစ္ေကာင္အလား သြက္လက္ေပါ့ပါးလွသည္။ “ရွင္ .. သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာတဲ့ prophecy က အမွန္ပဲလား ..“ “က်မ စိတ္ထဲမွေတာ့ တစ္ထစ္ခ်ယံုတာပဲ .. သီဟ ပံုစံက ထူးျခားတယ္ဆိုတာေတာ့ ရွင္လဲပဲ သိမွာပါ ..“ ကလ်ာဏီ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားေလသံႏွင့္ ေနာ္၀တီကို အေျဖေပးလိုက္သည္။ ေနာ္၀တီက ေနာက္ထပ္ ထပ္မေမးေတာ့။ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ၿပီးေတာ့သာ သေဘာက်ဟန္ႏွင့္ ၿပံဳးသည္။ ယမရာဇာဆိုသည့္ မိစာၦထိပ္သီးကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ဆိုသည္မွာ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ့္ေသတြင္းကိုကိုယ္တူးတာႏွင့္ တူလွသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္မ်ဳိးသားလံုး၊ တစ္ေလာကလံုး၏ အေရးမို႔ သူမ ဒါကို လ်စ္လ်ဴရႈမထားႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူမပါ လိုက္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ သူမကေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ေနာ္၀တီ ေခါင္းငဲ့၍ ေနာက္ကလိုက္လာသည့္ သု၀ဏကို လွည့္ၾကည့္သည္။ သု၀ဏက သူမလွည့္ၾကည့္တာကို သတိမျပဳမိ။ စီစီဟန္ႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေနၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား လူခ်င္းထိမတတ္ပူးကပ္ေနၾကၿပီး မထိခလုတ္၊ ထိခလုတ္ရွိေနသည္။ ေနာ္၀တီ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ ႔ၿပီး ေရွ႔သို႔ျပန္လွည့္လိုက္သည္။ အစတုန္းကေတာ့ သု၀ဏကို ျပန္လႊတ္ဖို႔ သူမ စိတ္ကူးေသးသည္။ ဒီအတိုင္းသာဆို ဒီေကာင္ေလးသည္ ျပန္ဖို႔ေျပာရင္ေတာင္မွ ျပန္သြားမည့္ အရိပ္အေယာင္ မေပၚ။ မတတ္ႏိုင္။ သူမကို အကာအကြယ္ေပးဖို႔ဆိုၿပီး သက္ေတာ္ေစာင့္အျဖစ္ လႊတ္လိုက္ေသာ elf council ကိုသာ ရွင္းျပရေတာ့မည္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကလဲ သူမ အသက္ရွင္ၿပီး က်န္ခဲ့ဦးမွ ..

ေရွ႔ဆံုးမွ သြားေနသူ လင္းသဒၵါက လက္ေထာင္ျပသည္တြင္ အားလံုးေျခလွမ္းေတြကို ရပ္လိုက္သည္။ သီဟက ထပ္ဆင့္လက္ကို ဘယ္ညာခြဲ၍ ျပသည္။ သု၀ဏႏွင့္ စီစီဟန္က ဘယ္ဘက္ျခမ္းရွိ သစ္ပင္ေတြေနာက္ ေျပး၀င္လိုက္သလို၊ ေနာ္၀တီတို႔က ညာဘက္ျခမ္းကို ေျပးကပ္သည္။ မ်က္ႏွာေရွ႔တြင္ ကြယ္ေနေသာ ခ်ဳံဖုတ္က သစ္ကိုင္းဖယ္၍ ေနာ္၀တီၾကည့္သည္။ ဘီလူးေတြ …

ဟုတ္သည္။ သူမတို႔ေရွ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ေက်ာက္ဂူ၀တစ္လံုးရွိၿပီး ထိုေရွ ႔တြင္ ဘီလူးသံုးေကာင္ ဖိုခေနာင့္ဆိုင္ထိုင္ေနၾကသည္။ သူတို႔အလယ္၌ မီးပံုတစ္ခု ဖိုထားတာ ေတြ႔ရၿပီး ထိုမီးဖိုေပၚတြင္ အလ်ားလိုက္ တုတ္ႏွင့္ထိုးကာ ကင္ထားသည့္က … “ေတာက္ … မိုက္ရိုင္းလိုက္တဲ့ ေကာင္ေတြ …“ သီဟ ေဒါသေတြ အလိပ္လိုက္ထြက္သည္။ လင္းသဒၵါသာ သူ႔လက္ကို ဖမ္းမဆြဲထားလွ်င္ ရိုင္ဖယ္ေျပာင္း၀က က်ည္ေတြပလူပ်ံထြက္ကုန္မွာ ေသခ်ာသည္။ ဘီလူးေတြမို႔ လူသားစားႏိုင္သည္ဆိုတာ သီဟ စဥ္းစားမိေပမယ့္ တကယ္တမ္း ျမင္ရေတာ့ ေအာ့ႏွလံုးနာလွသည္။ ကံၾကမၼာဆိုးႏွင့္ ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည့္ လူသားအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိရသည္။ အသားေတြက နီရဲေပါက္ၿပဲေနသည့္တိုင္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ဆိုတာေတာ့ ပီပီျပင္ျပင္ ျမင္ေနရသည့္ အဂၤါရပ္ေတြေၾကာင့္ သိသာႏိုင္ပါသည္။ ကလ်ာဏီတို႔ေရာ၊ စီစီဟန္တို႔ပါ လက္နက္ေတြ အသီးသီး ဆြဲထုတ္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ အကုန္လံုး ေသေသေၾကေၾက တိုက္ခိုက္ဖို႔ တာဆူေနၾကၿပီ …။

လူ႔ဘီလူးေတြ၍ အရြယ္အစားကိုၾကည့္ၿပီး သီဟ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားသည္။ Minotaur ေတြတုန္းကေတာင္ သူတို႔ မနည္းတိုက္ခဲ့ရတာျဖစ္သည္။ အခု သူတို႔ဘက္ကေျခာက္ေယာက္ရွိေပမယ့္ ဒီလူ႔ဘီလူးသံုးေကာင္ကို ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္ပါ့မလား မသိ။ အေလးအနက္ေတြးေနရင္း လက္အလႈပ္တြင္ ေဘာင္းဘီခါးပတ္ေဘးတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ လက္ပစ္ဗံုးေတြကို သြားစမ္းမိသည္။ ဟုတ္ၿပီ .. ဒါ အႀကံေကာင္းပါ။ သီဟ လက္ဟန္ျဖင့္ အားလံုးကို stand down လုပ္ဖို႔ အခ်က္ျပသည္။ လက္ပစ္ဗံုး သံုးလံုးကို ယူၿပီး ပင္ဆြဲျဖဳတ္သည္။

“ဘုတ္ .. ဘုတ္“ ဆိုၿပီး လိမ့္က်လာသည့္ အသီးသံုးလံုးေၾကာင့္ လူ႔ဘီလူးေတြ ေၾကာက္တက္တက္ျဖစ္သည္။ ဘာသီးမွန္း မသိသည့္ အရာေလးသံုးခုကို သူတို႔ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူး။ အေရာင္က အနက္ေရာင္လို၊ အစိမ္းေရာင္လိုလိုႏွင့္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္လံုးႏႈန္းႏွင့္ ေကာက္ယူၾကည့္သည္။ ႏွာေခါင္း၀နားကပ္ကာ ဘာလဲဟဆိုၿပီး အနံ႔ခံသည္။

“၀ုန္း .. ၀ုန္း .. ၀ုန္း ..“ ဆက္တိုက္ေပါက္ကြဲသည့္ လက္ပစ္ဗံုးသံုးလံုးတြင္ လူ႔ဘီလူးသံုးေကာင္ မ်က္ႏွာက စုတ္ျပတ္ထြက္သည္။ “အားအား အီးအီး“ ေအာ္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ပစ္လဲသည္။ သီဟ တံု႔ဆိုင္းမေနပါ။ တဟုန္ထိုး ေျပးထြက္သြားၿပီး ဘီလူးတစ္ေကာင္၏ ရင္ပတ္ေပၚ ခုန္တက္သည္။ ရိုင္ဖယ္ေျပာင္း၀မွ က်ည္ဆံေတြက အလင္းတန္းမ်ား ျဖာထြက္သလိုပင္ ထြက္သည္။ သူ႔ေျခေထာက္ေအာက္ရွိ ဘီလူး မလႈပ္မယွက္ၿငိမ္က်သည္ႏွင့္ က်န္သည့္အေကာင္ေတြ လွမ္းၾကည့္သည္။ သု၀ဏႏွင့္ စီစီဟန္တို႔ အတြဲက လက္မေထာင္ျပသည္။ သီဟ ကလ်ာဏီႏွင့္ေနာ္၀တီ တို႔ရွိေနရာသို႔ ခုန္ကူးမည္အျပဳ ကလ်ာဏီက မလိုေတာ့ဘူးဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ လက္ကာျပသည္။ ဘီလူးေခါင္းတြင္ စိုက္ေနသည့္ ဓါးကို ျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး ဓါးသြားတေလွ်ာက္ ေပေရေနသည့္ ေသြးေတြကို ဘီလူးမ်က္ႏွာႏွင့္ လွမ္းသုတ္သည္။

“အဲဒါ ဘာကို သံုးလိုက္တာလဲ ေမာင္သီဟ …“ “လက္ပစ္ဗုန္းပါ ဆရာမ .. “ “လက္ပစ္ဗုန္းဟုတ္လား .. အဲဒါ ဘယ္လို စုန္းအတတ္မ်ဳိးနဲ႔ လုပ္ထားတာလဲ ..“ ေနာ္၀တီ သိခ်င္ေနမႈကို သီဟ ရွင္းျပဖို႔ အခ်ိန္မရပါ။ “ေနာက္မွ ရွင္းျပမယ္“ ဟုသာ ျပန္ေျပာရင္း ဘီလူးေတြေသဆံုးေနရာေနာက္မွ ဂူထဲသို႕ ၀င္ဖို႔ လက္ဟန္ျပသည္။ ေနာ္၀တီလဲ ဆက္မေမးေနေတာ့ပဲ သီဟကို စူးစမ္းသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္၍သာ ေနာက္ကလိုက္ခဲ့သည္။ သူမစိတ္ထဲတြင္ သီဟကို Wizard from Another World ဟု ထင္ေနသည္။ ကလ်ာဏီက ေနာ္၀တီကို ရွင္ေတြးေနသလို က်မလဲ ေတြးခဲ့တာပါဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ ၿပံဳးျပရွာသည္။

တစ္လွမ္းခ်င္း ဂူထဲကို တိုး၀င္လာၾကသည့္ လူစု၊ ေက်ာက္ဂူထဲရွိ အခန္းထဲမွ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေတြ အလိုလိုရပ္သြားသည္။ သီဟ ေၾကာင္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ ကလ်ာဏီႏွင့္ လင္းသဒၵါက ေရွ႔တိုးထြက္ၿပီး ေမ့ေမ်ာေနသူ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေျပးေပြ႔သည္။ ကိုယ္လံုးတီးႏွင့္ မိန္းမပ်ဳိႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ ေပါင္ၿခံမွ ေသြးမ်ားစီးဆင္းက်ေနသည္ဆိုကတည္းက ဘယ္လိုအျဖစ္မ်ဳိးႏွင့္ ႀကံဳခဲ့သည္ဆိုတာ အားလံုးသေဘာေပါက္သည္။ သီဟ “ေတာက္“တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး အခန္းပတ္ပတ္လည္လည္တြင္ အျခားလွ်ဳိေပါက္ေတြမ်ား ရွိမလားဟု လိုက္ၾကည့္သည္။ မေတြ႔၊ သူတို႔၀င္လာသည့္ အေပါက္သာလွ်င္ ထိုအခန္း၏ တစ္ခုတည္းေသာ ၀င္ေပါက္ျဖစ္သည္။

“သဒၵါ .. သူတို႔ေတြ ..“ “ဟိုဘက္က တစ္ေယာက္ကေတာ့ အသက္မရွိေတာ့ဘူး .. ဒီတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေငြ ႔ေငြ႔ေလးက်န္ေသးတယ္ …“ လင္းသဒၵါလက္ျဖင့္ ေပြ႔ထားသည့္ မိန္းကေလးကို သီဟ ငံု႔ၾကည့္သည္။ အရြယ္ေကာင္းေလး။ တျခားေသာ အဂၤါရပ္မ်ားလဲ အားလံုးေကာင္းလွသည္မွန္း အ၀တ္အစားမဲ့ေန၍ သူျမင္ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ တကိုယ္လံုးတြင္ အညိဳအမည္းစြဲေနသည့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားက ျမင္မေကာင္း။ သီဟ ေနာ္၀တီဘက္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ေနာ္၀တီက ေခါင္းခါျပသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့ဘူးဆိုသည့္ သေဘာ …

“ညီမေလး … မမကိုေျပာ … လူယုတ္မာ ဘယ္ထြက္သြားလဲ .... ညီမေလးအတြက္လက္စားေခ်ေပးမယ္ ..“ လင္းသဒၵါစကားေၾကာင့္ အသက္ယဲ့ယဲ့သာ က်န္ေတာ့သည့္ ကေလးမ မ်က္လံုးပြင့္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းက တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္သည္။ စကားေျပာဖို႔ အားယူေနရမွန္း သိသာလွသည္။ “ေျမာက္ .. ေျမာက္ ဘက္ မွာ .. ေရတံခြန္ ရွိ … ေအာက္ ဘ က္ ...“ မိန္းကေလး စကားမဆက္ႏိုင္ရွာ။ “ဘက္“ဆိုသည့္ စကားကိုပင္ မနည္းဆံုးေအာင္ ေျပာရသည္။ မ်က္လံုးေလး အျပဴးသားႏွင့္ လူ႔ေလာကကို စြန္႔ခြာသြားသည့္ မိန္းကေလးကို ေပြ႔ထားရာမွ လင္းသဒၵါ ေျမျပင္ေပၚလဲွခ်ေပးသည္။ ေနာ္၀တီက သူမကိုယ္ေပၚတြင္ ၿခံဳထားေသာ ၀တ္ရံုစကို ျဖဳတ္ကာ ကေလးမေလး၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ လႊားေပးလိုက္သည္။ သြားရွာေပဦးေတာ့ မိန္းကေလးေရ .. မင္းအတြက္ ငါတို႔ ယမရာဇာကို လက္စားေခ်ေပးပါ့မယ္ ..

“ကဲ .. က်မတို႔ ဆက္လိုက္ၾကရေအာင္ .. ဒီအတိုင္းဆို ယမရာဇာဟာ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာကမာၻကို ရွာဖို႔ ထြက္သြားတာပဲ ျဖစ္ရမယ္ …“ ကလ်ာဏီ ေကာက္ခ်ခ်သည္ကို အားလံုး လက္ခံသည္။ ဂူထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္ၿပီး ေျမာက္ဘက္သို႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္လိုက္သည္။ ထမင္းအိုးတစ္လံုးက်က္ အခ်ိန္ေလာက္တြင္ ကေလးမေလးေျပာလိုက္သည့္ ေရတံခြန္ဆိုတာကို လွမ္းေတြ႔လာရသည္။

တေ၀ါေ၀ါ က်ေနေသာ ေရအဟုန္က ျပင္းထန္လွသည္။ သီဟတို႔ အားလံုးေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ တိုင္ပင္ၾကသည္။ “ယမရာဇာမွာ အားနည္းခ်က္တစ္ခုခု ရွိတယ္လို႔မ်ား သိလား .. ဆရာမ ..“ “မေျပာတတ္ဘူး .. ေမာင္သီဟ .. ယမရာဇာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ဖူးတဲ့သူေတြမွန္သမွ် ဘယ္သူမွ အသက္ရွင္လ်က္ က်န္ခဲ့တာမ်ဳိး မရွိဘူး …“ “အင္း .. မတတ္ႏိုင္ဘူး .. က်ေနာ္ကေတာ့ ေသေသေၾကေၾက ခ်မယ္ .. ဒီလူယုတ္မာ မိစာၦေကာင္ကို တစ္ေန႔တစ္ရက္ အသက္ရွင္သန္ဖို႔ အခြင့္အေရးထပ္ေပးထားရင္ ကိုယ့္အႏၱရာယ္ကို ကိုယ္ဖိတ္ေခၚေနတာနဲ႔တူေနမယ္ …“ “ကို … သဒၵါ လိုက္ခဲ့မယ္ …“ “ေနခဲ့ပါလား သဒၵါ … “ “ဟင့္အင္း .. မေနခဲ့ခ်င္ဘူး .. ဘာလဲ ကိုက သဒၵါ ကိုအထင္ေသးတာလား ..“

သီဟ ခ်စ္ရသူ၏ ေခါင္းကို အသာေဖးေပြ႔ကာ သူ႔ပုခံုးေပၚေမွးတင္သည္။ သူတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးခမ်ာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အတိအလင္း ေမတၱာခ်င္း ဖလွယ္ၿပီးကတည္းက ေအးေအးေဆးေဆး ၾကည္ႏူးခ်ိန္မရလိုက္။ သိပ္မၾကာခင္တြင္လဲ ယမရာဇာႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးကာ တိုက္ခိုက္ရဦးမည္။ ဘယ္သူေသလို႔၊ ဘယ္သူအသက္ရွင္မည္ဆိုတာကို မွန္းဆလို႔ မရ။ ေနာ္၀တီတို႔က ဒါကိုျမင္သျဖင့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး အလြမ္းသယ္ႏိုင္ေအာင္ အလိုက္တသိႏွင့္ သူတို႔နားမွ ခြာသြားသည္။ ေခ်ာင္းစပ္နားအထိေလွွ်ာက္သြားၿပီး ေရတံခြန္ထိပ္မွ တဖြားဖြားလြင့္စင္က်ေနသည့္ ေရဆိုင္ေရခဲေတြကို ရပ္၍ ၾကည့္သည္။ ထိုေရတံခါး၏ အျခားဘက္တြင္ ဘာရွိေနမည္ကို မွန္းဆေနၾကသည္။

“ဘယ္လိုလဲ ေနာ္၀တီ .. ရွင့္ပညာနဲ႔ အထဲကို ၾကည့္လို႔မရဘူးလား ..“ “ရိုးရိုး သာမန္ လူဆိုရင္ေတာ့ ၾကည့္လို႕ရတယ္ .. ကလ်ာဏီ .. ဒါေပမယ့္ အခု အထဲမွာ ရွိေနတာ ငရဲကလာတဲ့ ယမရာဇာ .. သူ႔ကိုေတာ့ ၾကည့္လို႕မရဘူး .. တစ္ခုေတာ့ စိတ္ရွင္းတာေပါ့ေလ .. ယမရာဇာရွိေနတယ္ဆိုတာကို တထစ္ခ် က်မတို႔ သိတာေပါ့ ..“ “ဒါဆို က်မတို႔ အခ်ိန္ဆိုင္း မေနသင့္ေတာ့ဘူး … လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားသာ ယမရာဇာလက္ထဲ ေရာက္သြားရင္ ဒုကၡေရာက္ကုန္မယ္ ..“ “ဟုတ္ေတာ့ .. ဟုတ္ပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဒီဟာတစ္ခုထဲနဲ႔ေတာ့ ယမရာဇာ ငရဲတံခါးကို မဖြင့္ႏိုင္ေသးပါဘူး … အင္း .. က်မ စိတ္ထဲမွာ သံသယျဖစ္ေနတာ တစ္ခုရွိတယ္ ..“ “ဘာကိုလဲ .. ေနာ္၀တီ ..“

ေနာ္၀တီက တစ္ခုခုေျပာမည္အျပဳ လင္းသဒၵါႏွင့္ သီဟ သူမတို႔အနားေရာက္လာသျဖင့္ စကားစျပတ္သြားရသည္။ “ကဲ .. က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ၀င္မယ္ … ေနခ်င္တဲ့လူ အျပင္မွာ ေနခဲ့ၾကပါ ..“ အားလံုး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ျဖစ္သည္။ တစ္ဖြဲ ႔လံုး ဘယ္သူမွ အျပင္မွာ ေနခဲ့ခ်င္ပံု မေပၚ။ သီဟ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္ကာ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ၿပီး ေရတံခြန္မွ ေရမ်ားစီးလာရာေခ်ာင္းထဲသို႔ စဆင္းသည္။ သူ႔ေနာက္က လင္းသဒၵါ ကပ္၍ပါလာသည္။ ေရ၏ အနက္က အစပိုင္းတြင္ေတာ့ သီဟတို႔ ေျခသလံုးေလာက္သာ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ တေ၀ါေ၀ါ က်ေနသည့္ ေရတံခြန္ႏွင့္ နီးလာေလေလ၊ ေရကပိုနက္လာေလေလ ျဖစ္သည္။ ခါးကိုေက်ာ္ၿပီး၊ ရင္ေခါင္းေလာက္အထိေတာင္ ေရာက္သည္။ ေတာ္ေတာ့ေတာ္ေသးသည္။ ေရအနက္က ထိုထက္မပိုေတာ့သျဖင့္ သီဟတို႔ ေရငုပ္ေနစရာ မလုိေတာ့ပဲ ေရတံခြန္ေအာက္ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ သီဟ စိုးရိမ္တာတစ္ခုပဲ ရွိသည္။ သူ႔ရိုင္ဖယ္ သံုးလိုမရမွာကို။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ ေရမစိုေအာင္ ပင့္ေျမွာက္၍ကိုင္ထားခဲ့ေပမယ့္ ေရတံခြန္ေအာက္ အျဖတ္တြင္ေတာ့ မလႊဲသာမေရွာင္သာမို႔ စိုသြားခဲ့သည္။ ျဖစ္လာမွေတာ့ မီးစင္ၾကည့္ကဖို႔ပဲ ရွိသည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး ေရတံခြန္ေနာက္တြင္ ရွိေနေသာ ေက်ာက္ၾကမ္းျပင္ဆီသို႔ ေျခေထာက္၍ တက္လာခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔တြက္ထားသည္က ဒီေနာက္တြင္ ဂူ၀တစ္ခုခု ရွိမည္လို႔။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္း ေတြ႔လာရေသာအခါ ပကတိ ေက်ာက္သားနံရံႀကီး။ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီ။

“ေမာင္သီဟ ေနာက္ကိုဆုတ္ ..“ ေနာ္၀တီက ေရွ႔တိုးလာၿပီး အစိမ္းေရာင္ ေရညိွမ်ား တြယ္ညွိကာ ဖံုလႊမ္းထားေသာေက်ာက္သားျပင္ကို စူးစိုက္ၾကည့္သည္။ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ေတာင္ေ၀ွးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ စံုကိုင္၍ ေျမွာက္သည္။ ထူးဆန္းသည့္ မႏၱာန္တစ္ခု၏ ရြတ္ဖတ္သံကို ၾကားရသည္။ သီဟတို႔အားလံုး အ့ံအားသင့္ရျပန္သည္။ သူတို႔ေရွ႔က ေက်ာက္သားျပင္ေပၚမွ ေရညိွပင္မ်ားသည္ သက္ရွိသတၱ၀ါမ်ား အလား ေရြ ႔ရွားသည္။ ေဘးညာကို ထိုေရညိွႏြယ္မ်ား ခြဲထြက္သြားသည့္အခါ လြတ္ဟာသြားေသာ ေက်ာက္သားအလယ္တြင္ ဂူေပါက္၀တစ္ခုက အလိုလိုေပၚလာသည္။ “အားလံုး သတိထား !!! …“ သီဟ သတိေပးရင္း အေပါက္၀ထဲကို လွမ္း၀င္သည္။ ေက်ာက္ဂူ၀သည္ အလင္းေရာင္ တစ္မ်ဳိးျဖင့္ လင္းေနသည္။ ဘယ္ကအလင္းေရာင္ ထြက္က်ေနမွန္း သီဟတို႔ စူးစမ္းခ်ိန္မရပါ။ က်ယ္၀န္းလွသည့္ ဂူအလည္တည့္တည့္တြင္ ရွိေနေသာ ေက်ာက္သားပလႅင္ေပၚက အရာဆီသို႔ အၾကည့္ေရာက္ေနၾကသည္။ ေျမျပင္မွ ၀ါးတျပန္စာေလာက္ျမင့္မည့္ ထိုပလႅင္ေပၚတြင္ ရွိေနသည္က ေက်ာက္ျပားတစ္ခ်ပ္။ ထိုေက်ာက္ျပားသည္ တစ္စံုတစ္ခုႏွင့္ ေက်ာက္ဂူအမိုးမွ ဆြဲထားသည့္ႏွယ္ ေလထဲၾကြေနသည္။

“ယမရာဇာ !!!! …“ မည္းမည္းအရိပ္တစ္ခုက ေက်ာက္ပလႅင္၏ ေနာက္နားမွ ေပၚလာသည္ကို သီဟတို႔ေတြ႔သည္။ သီဟ လက္ေႏွးမေနပါ။ ရိုင္ဖယ္ကို ဆက္တိုက္ဆြဲခ်သည္။ ယမရာဇာကို ထိသည္။ သို႔ေသာ္ ယမရာဇာကိုယ္က တြန္႔ခနဲျဖစ္သြားသည္မွ အပ ဘာမွ မထူးျခား။ အလင္းေရာင္ထြက္ေနသည့္ ေက်ာက္ျပားက သူ႔လက္ထဲပါသြားသည္။ သီဟ ရိုင္ဖယ္ကို ဆက္တိုက္ပစ္ရင္း ေရွ႔တိုးေျပးသည္။ “သီဟ သတိထား ..“ ကလ်ာဏီေအာ္သံႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းမွာ ယမရာဇာကိုယ္က ရုတ္ခ်ည္း ေက်ာက္သားပလႅင္ထက္မွ ေပ်ာက္သည္။ သီဟ ျပဴးတူးၿပဲတဲျဖစ္ၿပီး ဘယ္ေရာက္သြားလဲဟု အသည္းအသန္လိုက္ရွာေနစဥ္ သူ႔ေရွ ႔၌ ယမရာဇာကိုယ္က ဘြားခနဲ ေပၚလာသည္။ သီဟ ပစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံဆိုးမႈက သူ႔ကိုအသင့္ေစာင့္ေနသည္။ ရိုင္ဖယ္က ဂ်မ္းျဖစ္သည္။ ယမရာဇာ သီဟရိုင္ဖယ္ကို ရိုက္ထုတ္သည္။ “အီး …“ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို မီးစႏွင့္အထိုးခံရသည့္ႏွယ္ နာက်င္လွေသာဒဏ္ေၾကာင့္ သီဟ ရိုင္ဖယ္ကိုလႊတ္ခ်လိုက္ရသည္။ ယမရာဇာက ကိုင္ထားသည့္ ေက်ာက္ျပားႏွင့္ သီဟေခါင္းကို လႊဲထုသည္။ ထိလိုက္လို႔ကေတာ့ ေခါင္းကြဲဖို႔က အေသအခ်ာပင္။ သု၀ဏေရာ၊ လင္းသဒၵါဆီကပါ ျမားတံမ်ား ပလူပ်ံထြက္သည္။ သု၀ဏ ျမားက ေက်ာက္ခ်ပ္ကိုထိသည္။ အရွိန္ကျပင္းလွသည္မို႔ ယမရာဇာ မဖမ္းထားႏုိင္ပဲ လက္ထဲမွ လြတ္က်သည္။ စီစီဟန္ တရွိန္ထိုးေျပးၿပီး သီဟတို႔နားမေရာက္ခင္တြင္ ဒူးေခါင္းကိုေကြးကာ ေဘာလံုးသမားမ်ား ဆလိုက္ထိုးသလို ဂူၾကမ္းျပင္တြင္ ေလွ်ာတိုက္သည္။ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားက သူမလက္ထဲတြင္ ပါသြားသည္။

“ေအာက္လမ္းမ .. နင္ ေသခ်င္ေနၿပီလား ..“ ယမရာဇာ သီဟကုိလႊတ္ၿပီး စီစီဟန္ကို လွည့္ၾကည့္ကာ က်ိန္ဆဲသည္။ စီစီဟန္က လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားကို သူမ ခါးပတ္ထဲထိုးထည့္သည္။ ယမရာဇာကို စိန္ေခၚသည့္အၾကည့္ႏွင့္တုန္႔ျပန္ျပီး ေနာက္ေက်ာကလြယ္ထားသည့္ ဓါးေကာက္ႏွစ္လက္ကို ရႊမ္းခနဲျမည္ေအာင္ ဆြဲထုတ္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ယမရာဇာ သူမရွိရာသို႔ လွ်ပ္စီးလက္သလို ျဖတ္ခနဲ ေရာက္လာၿပီး စီစီဟန္မ်က္ႏွာကို လႊဲရိုက္သည္။ စီစီဟန္ ဓါးေကာက္ႏွစ္လက္ႏွင့္ ထိုလက္ကို ခုတ္ခ်ရန္ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ ယမရာဇာလက္က သူမမ်က္ႏွာနား ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ လွ်ပ္ခိုးေ၀သလို ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ျဖစ္လာၿပီး သံမဏိအသြားမ်ားရွိသည့္ လက္နက္တစ္ခုအျဖစ္အသြင္ေျပာင္းသည္။ လက္နက္ခ်င္း ထိေတြ႔သံက ခြ်မ္းခနဲျမည္ၿပီး မီးပြင့္မ်ား ျဖာထြက္သည္။ စီစီဟန္ကိုယ္က ယမရာဇာ၏ အားအရွိန္ကို မခံႏိုင္ပဲ ေနာက္သို႔ဖင္ထိုင္လ်က္လဲသည္။ ခါးၾကားမွ ေက်ာက္ျပားခ်ပ္က ယမရာဇာ ေျခေထာက္နားသို႔ က်သြားသည္။ အေျခအေနမေကာင္းေတာ့ၿပီဆိုတာ သိသည္မို႔ စီစီဟန္ ေက်ာက္ျပားခ်ပ္ကို ယမရာဇာ လွမ္းမေကာက္ခင္ ေျခေထာက္ႏွင့္ ကန္ထုတ္သည္။ ေက်ာက္ျပားခ်ပ္က ေလွ်ာတိုက္ၿပီး လင္းသဒၵါဆီနား ေရာက္သြားသည္။

“သဒၵါ .. အဲဒါယူၿပီး ေျပးေတာ့ ..“ အခုေလာေလာဆယ္တြင္ ယမရာဇာလက္ထဲ ေက်ာက္ျပားခ်ပ္ မေရာက္သြားဖို႔က အေရးႀကီးသည္။ လင္းသဒၵါ ကလ်ာဏီ ေအာ္ေျပာသည့္အတိုင္း ေက်ာက္ျပားခ်ပ္ကို ေကာက္၍ ေျပးဖို႔ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ယမရာဇာကို ကိုယ္ကျဖတ္ခနဲ စီစီဟန္ေရွ႔ကေပ်ာက္ၿပီး လင္းသဒၵါနားတြင္ ဘြားခနဲေပၚသည္။ “မင္းတို႔ အားလံုး သူ႔အသက္မေသေစခ်င္ရင္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္စမ္ းးးးးးးး …“ သီဟတို႔အားလံုး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့။ ယမရာဇာ၏ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ခ်ဳပ္ကိုင္ဖမ္းထားျခင္းကို ခံရေသာ လင္းသဒၵါကိုသာ စိုးရိမ္တႀကီး ၾကည့္ေနၾကသည္။ သီဟလက္မွ ရိုင္ဖယ္က ယမရာဇာဆီသို႔ တလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ ခ်ိန္ၿမဲခ်ိန္ထားသလို၊ သု၀ဏကလဲ ျမားတံကိုပစ္ဖို႔ အခြင့္ေကာင္းကိုေစာင့္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ယမရာဇာက လင္းသဒၵါ၏လည္တိုင္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားၿပီး ေရွ ႔မွမိမိရရ ကာထားသည့္အတြက္ ပစ္ကြင္းက ရွင္းမေန။ သူတို႔ပစ္လိုက္လို႔ လင္းသဒၵါကိုယ္ကို ထိသြားဖို႔ကပိုၿပီး အခြင့္အလမ္းမ်ားေနသည္။

“ကို ..ပစ္ .. ပစ္ .. သဒၵါကို မငဲ့နဲ႔ ..“ “ေကာင္မစုတ္ .. အသံတိတ္ေနစမ္း .. မင္း ေသသြားလဲ ငါေသသြားမယ္ ေအာက္ေမ့ေနလား ..“ “ယမရာဇာ .. မင္း သတိၱရွိရင္ သူ႔ကိုလႊတ္လိုက္စမ္း …“ “ေဟ့ေကာင္ .. မင္း ငါ့ကိုလာၿပီး သတိၱရွိတယ္ မရွိတယ္ ေျပာမေနနဲ႔ … မင္းပစ္ရဲရင္ပစ္ .. ေစာက္စကားပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔ .. “ ရိုင္ဖယ္ကိုင္ထားသည့္ လက္ကို တဆဆလုပ္ရင္း သီဟပစ္ကြင္းကို ရွာသည္။ ပံုမွန္အတိုင္းဆိုရင္ သီဟ ဒါမ်ဳိးလက္တြန္႔ေနမွာ မဟုတ္။ အခု ယမရာဇာလက္ထဲကိုေရာက္ေနသူက အသည္းနင့္ေအာင္ခ်စ္ရသူျဖစ္ေနလို႔ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနသည္။ ထိုသို႔ သီဟ ခ်ီတံုခ်ီဆျဖစ္ေနသည္ကိုအခြင့္ေကာင္းယူ၍ ယမရာဇာက ေနာက္ဆုတ္သြားရာ ေရတံခြန္ေနာက္ခံထားသည့္ ေက်ာက္ဂူ၀သို႔ ေရာက္သြားၿပီျဖစ္သည္။ က်န္သည့္သူမ်ားကလဲ ႀကံရာမရျဖစ္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။

“ေဟးးးး “ သီဟ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း စြန္႔စားဖုိ႔ျပင္သည္။ ယမရာဇာရွိရာသို႔ တဟုန္ထိုးေျပးသည္။ သို႔ေသာ္ လက္မတင္ေလး ေနာက္က်သြားသည္။ ယမရာဇာကိုယ္က ရုတ္ခ်ည္းအခိုးအေငြ႔မ်ားရစ္သိုင္းလာသလို ျဖစ္ၿပီး ျဖတ္ခနဲေပ်ာက္သည္။ “သဒၵါ !!!!!!!!!!!!! …“ သီဟ ဒူးေထာက္ကာ ႀကံဳး၍ေအာ္သည္။ သူ႔ေအာ္သံက ေက်ာက္လိုဏ္ဂူထဲတြင္ ပဲ့တင္သံထပ္၍ပ်ံ ႔သည္။ ကလ်ာဏီတို႔အားလံုး သီဟနားသို႔ေျပးလာၾကသည္။ တဒဂၤမွ်ေတာ့ သူတို႔အားလံုး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ “က်မတို႔ အျပင္ျပန္ထြက္မွ ျဖစ္မယ္ … ယမရာဇာေနာက္ကို လိုက္ၾကရေအာင္ ..“ “ဟုတ္တယ္ .. ျမန္ျမန္ထြက္မွ …“

ကလ်ာဏီႏွင့္ ေနာ္၀တီစကားက ေနာက္က်သြားၿပီ။ အားလံုးေျခေထာက္ေအာက္ရွိ ဂူၾကမ္းျပင္သည္ ငလ်င္လႈပ္သလို ရုတ္ခ်ည္း လႈပ္ရွားလာသည္။ “ထြက္ .. ထြက္ ..“ ဟု ကလ်ာဏီ အလန္႔တၾကားေအာ္လိုက္စဥ္မွာပင္ သူတို႔ေရွ ႔ရွိ ေရတံခြန္ေပါက္၀သည္ “၀ုန္း“ဆို ပိတ္သြားသည္။ အႏၱရာယ္က ဒီမွာတြင္ ရပ္မသြား။ ေက်ာက္ၾကမ္းျပင္၏ တုန္လႈပ္မႈက တစစ ပိုျပင္းထားလာၿပီး ဂူအမိုးအထက္မွ ေက်ာက္ဆိုင္၊ေက်ာက္သားေတြ ျပဳတ္က်သည္။ “ေနာက္ဆုတ္ .. အားလံုး ေနာက္ျပန္ဆုတ္ !!! …“ ေနာ္၀တီ အားလံုးကို သတိေပးၿပီး ဂူအတြင္းဘက္သို႔ လွည့္ေျပးသည္။ အကုန္လံုး သူမေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္မကြာ ပါလာသည္။ “ဒီဘက္မွာ အေပါက္တစ္ေပါက္ ..“ စီစီဟန္ ထိုးျပသည့္ ေနရာက ဘယ္ေနရာဟု သူတို႔ စူးစမ္းေနဖို႔ အခ်ိန္မရပါ။ လိႈဏ္ဂူလို႔ထင္ရသည့္ အေပါက္ထဲသို႔ ေျခကုန္သုတ္ေျပးၾက၏။ ေနာက္ဘက္တြင္ေတာ့ ေက်ာက္ဆိုင္ေက်ာက္ခဲမ်ား၏ ၿပိဳက်သံက တ၀ုန္း၀ုန္းႏွင့္ ဆူညံေနသည္။ သီဟတို႔ အသက္ကိုဖက္ႏွင့္ထုတ္ကာ ေျပးသည္။ သူတို႔၀င္လာသည့္ ဥမင္က တေျဖးေျဖးႏွင့္ပိုနက္လာၿပီး၊ ပို၍လည္း က်ဥ္းလာသည္။ လူတစ္ကိုယ္စာသာသာ လႈပ္ရွားႏိုင္သည့္ အေနအထားသာ ရွိေတာ့သည္။

“ေရွ႔မွာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး …“ စီစီဟန္၏ ထိတ္လန္႔တၾကားေအာ္သံေၾကာင့္ အားလံုးစိတ္ဓါတ္က်ကုန္သည္။ လင္းသဒၵါကိုကယ္ရန္ ယမရာဇာေနာက္သို႔ လိုက္ဖို႔ေနေနသာ။ ဂူထဲတြင္ ပိတ္မိၿပီး မေသေအာင္ေတာင္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့။ အားလံုးထဲတြင္ အေတြ႔အႀကံဳပိုမ်ားသည္ဟု ေျပာလို႔ရမည့္ ေနာ္၀တီႏွင့္ ကလ်ာဏီတို႔ေတာင္မွ စိတ္ပ်က္ယြင္းသည့္ သြင္ျပင္ကမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထိန္းမရပဲေပၚလြင္ေန၏။ “အလင္းေရာင္!!! …အလင္းေရာင္ ၀င္ေနတာ ဘယ္ကလဲ …“ သီဟ၏ အားတက္သေရာ ထေအာ္မႈေၾကာင့္ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ ဂူလမ္းျဖစ္သည့္တိုင္ ပတ္၀န္းက်င္ကို လင္းလင္းျခင္းျခင္းျမင္ေနမႈကို သတိျပန္ရသည္။ “ဟိုမွာ .. အေပါက္တစ္ေပါက္ ..“ ပိတ္ဆို႔ေနသည့္ ေက်ာက္နံရံ၏အေပၚ ဆယ္ေပေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္အကြာတြင္ တစ္ေပပတ္လည္မွ်က်ယ္မည့္ အေပါက္ေလးတစ္ခု ရွိေန၏။ သီဟ ၀မ္းသာသြားၿပီး “က်ေနာ္ အႀကံရၿပီ“ ဟု ထေအာ္သည္။ အားလံုးက သူဘာလုပ္မလဲ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ေနာက္ေက်ာကလြယ္လာခဲ့သည့္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ယမ္းေတာင့္ကိုႏိႈက္သည္။ ေနာ္၀တီအပါအ၀င္ အားလံုးက သူလုပ္သမွ်ကို စိတ္၀င္တစားႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ အၿမဲတမ္း လုပ္ေနၾကမို႔ မိနစ္ပိုင္းေတာင္မၾကာလိုက္။ သီဟလက္ထဲတြင္ ဗံုးက အသင့္ျဖစ္သည္။ အေပါက္၀ေအာက္တည့္တည့္သို႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ခ်ိန္ဆကာ ပစ္တင္လိုက္သည္။ လက္ဆမွန္သျဖင့္ ပထမအခ်က္မွာတင္ သူလိုခ်င္သည့္ေနရာေရာက္သည္။ “ကဲ .. စီစီနဲ႔ ဆရာမ .. ခင္ဗ်ားတို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ မီးကိုဖန္တီးႏိုင္မယ္နဲ႔ တူတယ္ .. ေဟာဒီအစကို လွ်ဳိ႔ေပးပါ .. ၿပီးလွ်င္ အားလံုးေနာက္ဆုတ္ႏိုင္သမွ်သာ ဆုတ္ထားေပးေတာ့ ..“ စီစီက သူလုပ္မည္ဆိုၿပီး သီဟတို႔ကို ေလွ်ာက္ခိုင္းသည္။ မႏၱာန္တိုတစ္ခုကို ရြတ္ၿပီး လက္ႏွင့္ယမ္းႀကိဳးစကို သပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ဖ်တ္ခနဲ မီးစြဲေလာင္သည္။ တရွဲရွဲျမည္ၿပီး မီးစက ႀကိဳးစတေလွ်ာက္ အေပၚကိုတက္သြားခ်ိန္တြင္ သူမ အေျပးအလႊားႏွင့္ သီဟတို႔ရွိေနရာသို႔ ေရာက္လာသည္။

“၀ုန္း …“ “ေဟးးး .. လြတ္ၿပီကြ …“ လူသံုးေယာက္ေလာက္ အသာေလး ၀င္ႏိုင္မည့္အေပါက္၀တစ္ခု ျဖစ္သြားသည္။ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနသည့္ စီစီဟန္ ယမ္းခိုးမ်ား ျပယ္သြားသည္ကိုပင္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ အျပင္သို႔ တိုးထြက္သည္။ သီဟႏွင့္ က်န္သည့္သူမ်ားလဲ ႏွာေခါင္းကို လက္ျဖင့္ပိတ္ကာ ေနာက္မွ လိုက္ထြက္လာသည္။ စိမ္းစိုညိဳ ႔မိႈင္းေနေသာ ေတာအုပ္တစ္ခု၏ ျမင္ကြင္းက သူတို႔ကို အသင့္ႀကိဳေစာင့္ေန၏။ ေရစီးသံမ်ား မၾကားရေတာ့သျဖင့္ ေရတံခြန္ႏွင့္ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းေနရာသို႔ ေရာက္ေနမွန္း ယူဆမိသည္။ ရုတ္တရက္ေတာ့ သူတို႔အားလံုး ဘယ္နားေရာက္ေနသည္ဆိုတာ မသိၾက။ ဂူထဲပိတ္ဆို႔ၿပီး ေသမယ့္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္လာမႈအတြက္သာ ၀မ္းသာေနၾကသည္။

“ရန္သူ !!! …“ အသက္ကိုမွ ၀၀လင္လင္ရွဴလို႔ရတုန္းပဲ ရွိဦးမည္။ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ပတ္ပတ္လည္လည္ရွိ သစ္ပင္မ်ားေနာက္ကြယ္မွ လူမ်ားအလွ်ဳိလွ်ဳိေပၚလာသည္။ ေငြေရာင္ေတာက္ေနသည့္ အ၀တ္အစားမ်ားကို တူညီစြာ၀တ္ဆင္ထားသည့္ ထိုလူေတြသည္ သီဟတို႔အားလံုးကို ေလးျမားႏွင့္ ခ်ိန္ရြယ္ထားသည္။ အဆိုပါလူအားလံုး၏ ထူးျခားခ်က္က မ်က္ႏွာေတြသည္ ဆင္တူယိုးမွားလို႔ ထင္ေနရၿပီး အားလံုးနီးပါး မြန္ရည္ေခ်ာေမာေနသည္။

“elves !!!!! …“ ကလ်ာဏီဆီမွ တပ္လွန္႔သံအဆံုးတြင္ သူတို႔အားလံုးလဲ လက္နက္ေတြကို ဆြဲထုတ္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔လက္ဘယ္ေလာက္ျမန္ျမန္၊ အခုရင္ဆိုင္ေနရသည့္ elf ေတြကို ႏိုင္မည္မဟုတ္ဆိုတာ ေသခ်ာလွသည္။ elf ေတြ၏ အင္အားက မနည္းေခ်။ သူတို႔အားလံုးကို စက္၀ိုင္းျခမ္းပံု ၀န္းရံထားသည္။ ရိုင္ဖယ္ကို ကိုင္ၿပီး ဟို႔လူခ်ိန္ရမလို၊ ဒီလူခ်ိန္ရမလို ျဖစ္ေနသည့္ သီဟေနာက္နားမွ သု၀ဏထြက္လာသည္။ သီဟ၏ ရိုင္ဖယ္ေျပာင္းကို လက္ျဖင့္အသာဖယ္ကာ စိတ္ေလွ်ာ့ဖို႔ သတိေပးသည္။ သု၀ဏ၏ အျပဳအမူကို နားမလည္သျဖင့္ သီဟ တစ္ခုခုေမးမည္အျပဳ၊ သု၀ဏက သူ႔ကိုေက်ာ္ကာ ေရွ႔သို႔တစ္လွမ္းခ်င္းတိုးသြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အံ့ၾသသင့္ဖြယ္ရာပင္။ သီဟတို႔ကို ၀ိုင္းထားသည့္ elf ေတြထဲမွ အသက္ႀကီးရင့္သည္ဟု ထင္ရသည့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေရွ ႔သို႔ထြက္လာသည္။ သူ႔ေနာက္မလွမ္းမကမ္းတြင္ေတာ့ အင္မတန္မွေခ်ာေမာလွသည့္ elf မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနသည္။ ထိုမိန္းကေလးသည္ သု၀ဏကို ေသခ်ာျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ လူႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ေျပးသည္။

“အကိုေတာ္ …“ “ကိုယ္ေတာ္ေလး ….“ ေကာင္မေခ်ာေလးက သု၀ဏ၏ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို အားရ၀မ္းသာစြာ ဆုတ္ကိုင္သည္။ လူႀကီးကမူ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းသို႔ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ဆတ္ခနဲ မုဆိုးဒူးေထာက္ထုိင္သလို ထိုင္သည္။ လူႀကီး ထိုသို႔ျပဳမူလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သီဟတို႔ ပတ္ပတ္လည္တြင္ ရွိေနၾကေသာ elf ေတြ အားလံုးကလဲ ေလးေတြ၊ ျမားေတြကို ေဘးခ်ကာ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ပံုစံတူ လိုက္ထိုင္သည္။ ညာလက္သီးကိုဆုတ္၍ ဘယ္ဘက္ရင္အံုတြင္ ကပ္လိုက္ၾကၿပီး အားလံုး၏ ႏႈတ္မွ သံၿပိဳင္ရြတ္ဆိုလိုက္သည္က .. “အိမ္ေရွ ႔စံ မင္းသားကို အရိုအေသျပဳပါတယ္ …“ အေျပာင္းအလဲ ျမန္ဆန္လွသည့္ အျဖစ္အပ်က္ကို ေနာ္၀တီတို႔အားလံုး လိုက္၍ မမီေတာ့ေပ။ သူမသိထားခဲ့သည္က သု၀ဏသည္ elf council က သူမကို ကာကြယ္ဖို႔ဆိုကာ လႊတ္ေပးခဲ့သည့္ ရိုးရိုးသာမန္သက္ေတာ္ေစာင့္တစ္ေယာက္သာ။ အခုေတာ့ elf ေတြအားလံုးက သူ႔ကို “အိမ္္ေရွ႔စံမင္းသား“ ဟု ေခၚေနၾကသည္။ ဒါ .. ဒါဆို .. “သု၀ဏ .. မင္းက ဘယ္သူလဲ …“ “က်ေနာ္ ရွင္းျပပါ့မယ္ ဆရာမ …“ “အားလံုးပဲ ထၾကပါ .. က်ဳပ္ကို အရိုအေသ ေပးမေနၾကပါနဲ႔ ..“ သု၀ဏ စကားေၾကာင့္ အရိုအေသေပးေနသည့္ elf ေတြ အားလံုး လက္နက္ေတြကို သိမ္းကာထရပ္ၾကသည္။ သု၀ဏက ညီမျဖစ္သူ၏ လက္ကိုဆြဲၿပီး ေနာ္၀တီနားသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။

“ဆရာမ .. ဒါ က်ေနာ့္ညီမအရင္း ေခမာသီတဲ့ .. ထရီရြန္ႏိုင္ငံရဲ ႔မင္းသမီးပါ …“ သု၀ဏ၏ မိတ္ဆက္ေပးမႈအျပင္၊ ေနာက္ဆက္တြဲ ရွင္းျပမႈေၾကာင့္ သူတို႔အားလံုး အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကို နားလည္သြားရသည္။ သု၀ဏသည္ ထရီရြန္ႏိုင္ငံ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ အိမ္ေရွ႔စံမင္းသားျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ သု၀ဏႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမွ မင္းသားတစ္ပါး အမဲလိုက္ထြက္ရင္း ထင္မွတ္မထားသည့္ accident တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ သားရဲေတာေကာင္ႏွင့္ရင္ဆိုင္အတိုး သု၀ဏပစ္လိုက္သည့္ ျမားက မရည္ရြယ္ပဲ အေဖာ္ပါလာသူ မင္းသားကိုထိသြားခဲ့သည္။ အသက္ေသသည္အထိ မျဖစ္ခဲ့ေသာ္လဲ ထိုျပစ္မႈေၾကာင့္ သု၀ဏအား နယ္ႏွင္ဒဏ္ေပးဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သု၀ဏ ေနာ္၀တီဆီသို႔ တစ္ဖက္လွည့္ျဖင့္ သက္ေတာ္ေစာင့္အျဖစ္ ေျပာင္းကာေရာက္လာခဲ့တာ ျဖစ္ေလသည္။

“ဒါနဲ႔ .. ေခမာ .. ညီမတို႔က ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒီကိုေရာက္လာတာလဲ …“ နန္းရင္း၀န္ အမတ္ႀကီး ဦးသုခက သု၀ဏစကားကို ၀င္အေျဖေပးသည္။ “ဒီလိုပါ ကိုယ္ေတာ္ေလး … က်ေနာ္မ်ဳိးတို႔ ပရဟိတ္ဆရာႀကီး၏ တြက္ခ်က္မႈအရ အခုလပိုင္းအတြင္းမွာ ယမရာဇာရဲ ႔တန္ခိုးအာဏာဟာ အဆမတန္ႀကီးထြားလာတယ္ဆိုၿပီး သိရတယ္ .. က်ေနာ္မ်ဳိးတို႔အားလံုး အေရးေပၚအစည္းအေ၀းတစ္ရပ္က်င္းပခဲ့ၿပီး council က ယမရာဇာ အေရးမွာ elf ေတြ ၀င္ပါဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္ .. ယမရာဇာသာ တေလာကလံုးကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္တဲ့အထိ တန္ခိုးထြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ elf ေတြကိုလဲ ခ်မ္းသာေပးမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အားလံုးက သိေနခဲ့တယ္ .. အဲဒါေၾကာင့္ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပား ရွိမယ္လို႔ သိရတဲ့ေနရာကို လိုက္လာခဲ့ၾကတာပါ …“ “လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပား …“ တန္ျပန္လိုက္၍ ေရရြတ္သည့္ သု၀ဏ၏ စကားသံက စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းမႈအျပည့္ႏွင့္ျဖစ္ေနသည္။ အကိုျဖစ္သူ၏ အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး ေခမာသီ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားကို ဘယ္သူရသြားၿပီဆိုတာသိသည္။ elf ေတြ အားလံုးၾကားတြင္ တီးတိုးတီးတိုး ေျပာဆိုသံမ်ားကို ၾကားလာရသည္။ အကုန္လံုး စိတ္မသက္မသာျဖစ္ကုန္ၾကမွန္းေတာ့ ေသခ်ာလွသည္။

“လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားတစ္ခုထဲနဲ႔ ငရဲတံခါးကို ဖြင့္လို႔မရဘူး မဟုတ္လား … အခု အေရးႀကီးတာက က်ေနာ့္ခ်စ္သူကို ကယ္ဖို႔ ..“ လင္းသဒၵါ၏ အသက္အႏၱရာယ္အတြက္ ရတက္မေအးႏုိင္ရွာသူ သီဟ ၀င္ေျပာမိသည္။ သု၀ဏတစ္ေယာက္ မိသားစုႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုစည္းမႈအတြက္ သူ၀မ္းေျမာက္မိေပမယ့္ တစ္စကၠန္႔၊ တစ္မိနစ္ၾကာျမင့္ေလေလ၊ လင္းသဒၵါအတြက္ စိုးရိမ္မႈက ပိုလာေလေလျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ဆိုင္းမေနခ်င္။ ယမရာဇာေနာက္သို႔ အျမန္လိုက္ခ်င္ေနမိသည္။ “ေမာင္သီဟ … ေနာ္၀တီတစ္ခု ေမးစရာ ရွိတယ္ …“ “ဟုတ္ကဲ့ ေမးပါ …“ “လင္းသဒၵါ လည္တိုင္မွာ ဆြဲထားတဲ့ လည္ဆြဲက သူ႔ဟာလား …“ ေနာ္၀တီ၏ အေမးေၾကာင့္ ကလ်ာဏီ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႔သည္။ မရည္ရြယ္ပဲႏွင့္ သူမ၏စိတ္သည္ အတိတ္၏အရိပ္ျဖစ္ေသာ ႏြယ္ၿငိမ္းတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း လင္းသဒၵါအတြက္ႏွင့္ သီဟကို သူမစိတ္ထဲမွ ေမာင္းထုတ္ထားသည့္တိုင္ အခုေတာ့ ထိုညတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္သတိရလာသည္။ ရင္ထဲေႏြးခနဲျဖစ္သလို ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ပါးႏွစ္ဖက္တြင္ ႏွင္းဆီေရာင္ေသြးေျပးသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ အားလံုးက သူမ ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို သတိမျပဳမိပဲ အေရးႀကီးသည့္အမူအယာႏွင့္ေျပာဆိုေနသည့္ ေနာ္၀တီဆီသို႔သာ လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာမ .. အဲဒီလည္ဆြဲက ႏြယ္ၿငိမ္းမွာတုန္းက က်ေနာ္ သဒၵါအတြက္ ၀ယ္ေပးခဲ့တာ …“ “အင္း … စီစီဟန္ .. မင္းၾကားတဲ့ သတင္းအရဆို လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားဟာ သူ႔အတြက္ စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ထုတ္ေပးႏိုင္တဲ့ ေက်ာက္တစ္လံုးရွိမွ ဖြင္လို႔ရမွာ မဟုတ္လား ..“ “ဟုတ္တယ္ .. ေနာ္၀တီ .. ဘာ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ …“ “OMG … က်မတို႔အားလံုးရဲ ႔ကံၾကမၼာဟာ ေခ်ာက္ထဲက်ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္ ..“ ထိတ္လန္႔တၾကားေရရြတ္သည့္ ေနာ္၀တီစကားကို သူတို႔အားလံုး ဘယ္လိုနားလည္ရမွန္းမသိ။ ကလ်ာဏီႏွင့္ သီဟ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။ လင္းသဒၵါလည္တိုင္ရိွ ေက်ာက္၏ ထူးျခားခ်က္ကုိ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အနီးကပ္ျမင္ဖူးခဲ့သည္မို႔ ျပန္ေျပာင္းျမင္ေယာင္သည္။ “အဲဒီေက်ာက္က စြမ္းအားရွိေက်ာက္ (Divine Gem) လား ???… ဟုတ္လား ဆရာမ …!!!!“ “က်မ စိတ္ထဲမွာ ဟုတ္တယ္ ထင္တာပဲ …“ “ဒါ .. ဒါဆို .. သဒၵါ ... သူ .. သူ ..“ “စိတ္မလႈပ္ရွားနဲ႔ ေမာင္သီဟ … ယမရာဇာက လင္းသဒၵါကို ဖမ္းေခၚသြားတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီကိစၥကို သိခ်င္မွသိမွာ .. က်မသာ သူ႔ေနရာကေန ၀င္ေတြးမယ္ဆိုရင္ ေလာေလာဆယ္ ပစၥလက္ေတာကိုပဲ အေရာက္ျပန္မွာ ..“ “ပစၥလက္ေတာ (Dark Forest) .. အဲဒါ သူေနတဲ့ေနရာပဲ မဟုတ္လားးးး ..“ “ဟုတ္တယ္ .. ေမာင္သီဟ .. အဲဒီမွာ ..“ “ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ !!! …“

စိတ္ေလာေနမႈေၾကာင့္ ေနာ္၀တီစကားမဆံုးေသး၊ ကလ်ာဏီက ၀င္ေျဖေပးလိုက္သည္။ သီဟမွလြဲ၍ က်န္သူမ်ားအားလံုးမ်က္ႏွာတြင္ စိုးရိမ္မႈက ထိန္းခ်ဳပ္၍မရ။ “ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ ..မကလ်ာ ေျပာပါဦး .. အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ …“ “အဲဒီေနရာဟာ .. ငရဲနဲ႔လူျပည္ကို ဆက္သြယ္ထားတဲ့တစ္ခုတည္းေသာ ေနရာပဲ .. ယမရာဇာတစ္ေယာက္ ငရဲကေနေရာက္လာတုန္းက ဒီေနရာကေန ထြက္လာခဲ့တာ ..“ “ဒါ .. ဒါဆို ..“ “ကိုသီဟ .. စိတ္မပူနဲ႔ .. က်ေနာ္တို႔ အခုခ်က္ခ်င္းလိုက္မယ္ .. ယမရာဇာဟာ လင္းသဒၵါပါေနတဲ့အတြက္ ခရီးတြင္မွာမဟုတ္ဘူး .. က်ေနာ္တို႔ သူ႔ကိုလမ္းမွာလဲ မွီခ်င္မွီႏိုင္တယ္ ..“ သု၀ဏ၏ စကားအဆံုး၌ အားလံုး ပစၥလက္ေတာကို လိုက္ဖို႔ျပင္ၾကသည္။ elf ေတြက ျမင္းေတြပါလာသျဖင့္ အဆင္ေျပသြားသည္။ ျမင္းခ်င္းယွဥ္ကာ ေရွ႔မွစီးသြားၾကသည့္ သု၀ဏႏွင့္ စီစီဟန္ကို ျမင္ေတာ့ သီဟ စိတ္ထဲ လင္းသဒၵါကို တမ္းတမႈက ပိုလာရသည္။ ကလ်ာဏီ၏ ေျပာျပခ်က္အရ သူ႔ဘ၀အစစ္အမွန္ကို ျပန္ရဖို႔ လင္းသဒၵါဘယ္ေလာက္အထိ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္ဆိုတာကို နားလည္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ သူ႔အတြက္ လင္းသဒၵါက အသက္ေပးဖို႔ ၀န္မေလးခဲ့သလို၊ သူကလဲ လင္းသဒၵါအသက္ကိုသာ ကယ္ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ သူ႔အသက္စြန္႔ရလွ်င္ပင ေက်နပ္ေနမိသည္သာ။ သီဟ ျမင္းဇက္ႀကိဳးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ကိုင္ရင္း အံကိုတင္းတင္းက်ိတ္ထားသည္။ ယမရာဇာ .. မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဘယ္သူကိစၥတံုးမလဲဆိုတာ ၾကည့္ၾကတာေပါ့ကြာ ..

ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ … မိုးယံထက္ရွိ တိမ္ဆိုင္မ်ားထဲသို႔ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္ဟု ထင္ရမတတ္ ျမင့္မားသည့္ ေမွ်ာ္စင္ႏွစ္ခု ..

လင္းသဒၵါ သူမလက္ႏွင့္ေျခေထာက္ေတြကို တင္းတင္းလႈပ္ကာ ရုန္းသည္။ သံႀကိဳးသံ တခြ်င္ခြ်င္ျမည္သံသာ ေမွ်ာ္စင္ထက္တြင္ ပ်ံ ႔ႏွံ႔သြားၿပီး လြတ္ေျမာက္မႈကမူ တေရြးသားမွ် မျဖစ္။ ရုန္းပါမ်ားလို႔ သူမလက္ေကာက္၀တ္ႏွင့္ ေျခက်င္း၀တ္တြင္ အေရျပားေတြလန္ၿပီး ေသြးမ်ားယိုစီးက်ေနသည္သာ အဖတ္တင္သည္။ ထိုအခိုက္ သူမနားထဲတြင္ ေျခသံလိုလို ၾကားရသည္။ လင္းသဒၵါ လႈပ္ရွားမႈကို ရပ္လိုက္ၿပီး ေျခသံထြက္လာရာသို႔ ၾကည့္သည္။ ဘယ္သူမွန္းဆိုတာ သိလိုက္သည္ႏွင့္ သူမ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာလႊဲပစ္လိုက္သည္…။

“ဟား .. ဟား … ၾကည့္ေတာင္မွ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူးလား .. ၀ံပုေလြမ … မင္း မၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ငါကေတာ့ ျပစရာ ရွိတယ္ …“ ယမရာဇာ ရယ္သံက ငွက္ဆိုးထိုးသံသဖြယ္ က်က္သေရတံုးစြာ လူမေရာက္လာခင္ကတည္းက သူမနား၀သို႔ ေရာက္လာသည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ မ်က္ႏွာလႊဲထားလႊဲထား သူမေရွ႔သို႔ေရာက္လာေသာအခါ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေနသည့္ မ်က္လံုးေတြႏွင့္ တု႔ံျပန္လိုက္သည္။ “မင္းကို .. ဘာျဖစ္လို႔ မသတ္ပဲ ေခၚလာတာလဲ ဆိုတာ သိခ်င္လား .. ၀ံပုေလြမ ..“ “ရွင္ဘာမွ လာေျပာမေနနဲ႔ .. ရွင္သတ္ခ်င္ရင္သတ္ .. မသတ္ႏိုင္လို႔ က်မလြတ္သြားရင္ေတာ့ ရွင္ ေသၿပီသာမွတ္ ..“ “ဟား .. ဟား .. ႀကိဳက္တယ္ကြာ … ငါလဲ အဲဒီလို စိတ္ဓါတ္ကို သေဘာက်လို႔ မင္းကို ေခၚလာတာပဲ ..“ ယမရာဇာ လင္းသဒၵါ၏ မ်က္ႏွာကိုလက္ျဖင့္ ညွပ္ကုိင္သည္။ ေမးရိုးႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားသျဖင့္ လင္းသဒၵါ စကားထပ္ေျပာလို႔မရ။ မသတီခ်င္စရာေကာင္းသည့္ ယမရာဇာမ်က္ႏွာက သူမရွိရာသို႔ တစစတိုးလာၿပီး လွ်ာရွည္ရွည္ႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို လ်က္သည္။ “အားပါး … ေကာင္းလိုက္တာ .. ေရမခ်ဳိးရေသးတာေတာင္ မင္းေလးက ပင္ကိုယ္နံ႔ေလး ရွိေနေသးတာပဲ …ဟား .. ဟား ..“

မ်က္ႏွာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားရမွ ျပန္လႊတ္လိုက္ေတာ့ လင္းသဒၵါ ေဒါသႏွင့္ သံႀကိဳးခတ္ထားသည္ကိုေမ့ၿပီး ရုန္းမိသည္။ ယမရာဇာက ဒါကို သေဘာက်ၿပီး တဟားဟား ဆက္ရယ္သည္။ လင္းသဒၵါ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး ထြီခနဲ ယမရာဇာ မ်က္ႏွာကို တံေတြးႏွင့္ေထြးသည္။ လူခ်င္း နီးကပ္စြာ ရွိေနမႈေၾကာင့္ ယမရာဇာ မေရွာင္ႏိုင္။ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို တံေတြးေတြ စင္ကုန္သည္။ “ေစာက္ေကာင္မ .. နင္ကမ်ား ငါ့ကို တံေတြးနဲ႔ေထြးတယ္ေပါ့ .. ေအး .. နင္တို႔လိုဟာေတြကို ငါက ထည့္တြက္တယ္ ေအာက္ေမ့ေနလား … ငါ့မိန္းမကို နင္သတ္သြားတာလို႔ နင့္ကို ငါ့မိန္းမေနရာမွာ ျပန္အစားထိုးဖို႔ စဥ္းစားထားလို႔ အသက္ရွင္ေနတယ္မွတ္ .. မဟုတ္ရင္ နင့္အေဖေနာက္ လိုက္သြားရမယ္ ..“ “ရွင္ .. ရွင္ဘာေျပာလိုက္တယ္ …“ “မင္း .. မသိေသးရင္ ျပရေသးတာေပါ့ …“ ယမရာဇာ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ လင္းသဒၵါ၏ ေခါင္းကိုညွပ္ကိုင္သည္။ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို လင္းသဒၵါ၏ အျမင္အာရံုတြင္ အလင္းတန္းေတြ ျဖာေျပးသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ထုိအလင္းေတြက တစတစၾကည္လင္လာၿပီး သူမျမင္ကြင္းထဲ၌ ေတာင္ၾကားရွိ ရြာတစ္ရြာေပၚလာသည္။ ဒါ .. ဒါ … ၀ံပုေလြရြာ။ သူမရြာ .. အို .. အျဖစ္ဆိုးလွခ်ည္လား … မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြစြဲေနသည့္ သူမရြာ .. ေတာင္ၾကားတစ္၀ိုက္တြင္ မဲမဲလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ဟိုမွဒီမွ ပ်ံသန္းေနသည္က မွင္စာေတြ … ထိုမွတဖန္ လင္းသဒၵါ၏ ျမင္ကြင္းထဲ၌ ျဖတ္ခနဲဆိုသလို ေပၚလာသည္က ဦးသိဒိၵ၏ စံအိမ္ .. စံအိမ္ေရွ႔က ေျမကြက္လပ္တြင္ လက္တစ္ဆုပ္စာပမာဏသာ က်န္ေတာ့မည့္ သမန္း၀ံပုေလြေတြသည္ မွင္စာေတြ၏ ထိုးႏွက္မႈကို ရြပ္ရြပ္ခြ်ံခြ်ံခုခံေနရွာသည္။ ဦးသိဒိၵ သူ႔ေရွ႔ကို ထိုး၀ဲလာသည့္ မွင္စာတစ္ေကာင္ကို လက္ျဖင့္ပုတ္ထုတ္လိုက္စဥ္မွာပင္ ေနာက္နားမွ မွင္စာတစ္ေကာင္ ဘြားခနဲေပၚလာသည္။ မွင္စင္ ပါးစပ္က အစြမ္းကုန္ၿပဲအာၿပီး ပုခံုးကို သြားခြ်န္ေတြႏွင့္ ငံု႔ကိုက္သည္။ အေဖ … !!!!!!!!!!!!

လင္းသဒၵါ ေခါင္းျပဳတ္မထြက္ပင္ တယမ္းယမ္းခါသည္။ ယမရာဇာက သူ႔လက္ကိုဖယ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္ဆက္တြဲဘာျဖစ္သည္ကို လင္းသဒၵါ မသိလိုက္။ မ်က္ရည္ေတြစီးက်ေနသည့္တိုင္ မီး၀င္း၀င္းေတာက္မတက္ မ်က္လံုးတစ္စံုႏွင့္ ယမရာဇာကို စိုက္ၾကည့္သည္။ အ၀ါေရာင္မ်က္သားထဲမွ အနက္ေရာင္မ်က္ဆံေလးက ၀ိုင္း၀ိုင္းေတာက္ေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး ယမရာဇာ လင္းသဒၵါကို သေဘာက်သြားသည္။ ငရဲတံခါးဖြင့္ဖို႔က ပိုအေရးႀကီးသည္ဆိုတာကို သိသည့္တိုင္ မ်က္စိေရွ႔က အေခ်ာအလွေလးကို အလြတ္မေပးခ်င္ေတာ့။ ဟုတ္ေတာ့လဲဟုတ္သည္။ တကယ္တမ္း ငရဲတံခါးဖြင့္ဖို႔ ဆိုတာကလဲ စြမ္းအားရွင္ေက်ာက္တစ္ခု လိုေနေသးသည္မဟုတ္လား။ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားတစ္ခုထဲႏွင့္ေတာ့ ရခ်င္မွရမည္ဆုိတာ ယမရာဇာသိထားသည္။ တမင္တကာအရဲစြန္႔၍ စမ္းသပ္ခ်င္လို႔သာ ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ဆီသို႔ ျပန္လာခဲ့တာျဖစ္သည္။ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ေလာက္နားၿပီး စြမ္းအားရွင္ေက်ာက္ေနာက္ကို လိုက္ရေပဦးမည္။ နားသည္ဆိုတာကလဲ လူကိုသာ အနားေပးမွာ၊ လီးကိုေတာ့ အနားေပးမွာ မဟုတ္။ မာယာေဒ၀ီ အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ ေသသြားရကတည္းက က်ိန္း၀ါးထားခဲ့တာရွိသည္။ အဲဒီကိစၥကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမည္။

ယမရာဇာ မ်က္လံုးက ရမၼက္ခိုးေတြႏွင့္ ေတာက္ေျပာင္လာသည္။ သူမတကိုယ္လံုးကို စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ယမရာဇာအၾကည့္ေတြကို ရိပ္မိၿပီး လင္းသဒၵါေၾကာက္သလိုေတာင္ ျဖစ္သည္။ ပံုမွန္အတိုင္းဆို ဒါမ်ဳိးကို ဂရုစိုက္မွာမဟုတ္ေပမယ့္ အခုေတာ့ သူမမွာ ခ်စ္ရသူ ရွိေနခဲ့ၿပီ။ သူမကိုယ္ေလး မသန္႔စင္မွာ စိုးရြံ ႔သည္။ “ရွင္ .. ရွင္ .. မယုတ္မာနဲ႔ ..“ “ဟား .. ဟား .. ယုတ္မာေတာ့ေရာ မင္းက ဘာလုပ္ႏိုင္မွာမို႔လဲ … ငါလိုးတာကိုခံၾကည့္စမ္းပါ .. ၀ံပုေလြမရာ .. မင္း တန္းတန္းစြဲသြားေစရမယ္ ..“ “ထြီ ..“ “မင္းက ေတာ္ေတာ္ တံေတြးေထြးခ်င္ေနတယ္ ဟုတ္လား .. ေအး .. တံေတြးေထြးရေစမယ္ .. ခနေစာင့္ ..“ မရေတာ့ၿပီ။ ေၾကာက္ကန္ကန္ၿပီး ရုန္းေနသည့္ လင္းသဒၵါကိုယ္မွကိုယ္က်ပ္၀တ္စံုကို အတင္းဆြဲခြ်တ္သည္။ အ၀တ္ႀကိဳးေတြေျပသြားသည္ႏွင့္ အေပၚပိုင္းက ဟင္းလင္းျဖစ္သည္။ ယမရာဇာ ဒီမွာတင္မရပ္ပဲ ကိုယ္က်ပ္ေဘာင္းဘီကိုပါ ဆြဲခြ်တ္သည္။ ပကတိတင္းရင္းစိုျပည္လွသည့္ လင္းသဒၵါကိုယ္ေလးက မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းနီးပါး ျဖစ္သြားသည္။ မို႔သည့္ေနရာကမို႔၊ ေဖာင္းသည့္ေနရာကေဖာင္းမို႔ ျမင္ရသည္ႏွင့္ ရမၼက္ၾကြစရာေကာင္းေနသည္။ တကိုယ္လံုးကို အစုန္အဆန္ၾကည့္ၿပီး သေဘာက်ေနသည့္ ယမရာဇာ မ်က္လံုးက လင္းသဒၵါလည္တိုင္ရွိ လည္ဆြဲကုိ ျမင္သြားသည္။ ရင္ႏွစ္မႊာၾကား၌ ပန္းေရာင္ေက်ာက္က တလဲ့လဲ့ႏွင့္ေတာက္ေနသည္။

“အလို ..“ ယမရာဇာ ျဖဴ၀င္းမို႔ေမာက္ေနသည့္ ႏို႔ႏွစ္လံုးကိုေတာင္ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ပဲ လည္ဆြဲဆီသို႔ လက္လွမ္းသည္။ လည္ဆြဲကို ထိေတာ့မလို လက္တစ္လံုးျခားေလာက္အေရာက္တြင္ ရုတ္ခ်ည္းသူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ေခ်ာ္ရည္ပူထဲ အႏွစ္ခံလိုက္ရသလို ခံစားရၿပီး ရွဲခနဲျမည္သည္။ “အား“ ခနဲ ယမရာဇာ အလန္႔တၾကားေအာ္ၿပီး လက္ျပန္ရုတ္သည္။ သူ႔လက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြသည္ မယံုႏိုင္ဖြယ္ရာ နီရဲေနသည္။ ဒါ … ဒါ …။ “၀ံပုေလြမ .. ဒါ .. ဒါကို မင္းဘယ္ေနရာက ရတာလဲ …“ “က်မ ခ်စ္သူေပးထားတာ … ရွင္ထိရဲထိၾကည့္ .. က်မအသက္တာ အေသခံမယ္ .. ဒါေတာ့ အပါမခံႏိုင္ဘူး ..“ လင္းသဒၵါက အျဖစ္အပ်က္ကို နားမလည္ေပမယ့္ ယမရာဇာက နားလည္သည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ သူ႔ေခါင္းထဲ၌ တပ္မက္ဖြယ္ေကာင္းလွသည့္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆး၀ံပုေလြမေလးကို ေမ့သြားသည္။ သူ႔မ်က္စိက လည္ဆြဲကိုသာ မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ယမရာဇာကို ကံၾကမၼာကေစာင့္ေရွာက္ၿပီ။ စြမ္းအားရွင္ေက်ာက္ (Divine Gem) .. ဘယ္နားရွာရမွန္းေတာင္ မသိေသးသည္ဟာက သူ႔ေရွ ႔ကို တန္းတန္းမတ္မတ္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ လင္းသဒၵါကို သူေက်းဇူးတင္ရမည္။ တကယ္လို႔သာ ဒီေကာင္မေလးကို မုဒိန္းက်င့္ဖို႔ မစဥ္းစားခဲ့မိဘူးဆိုလွ်င္ ဒီေက်ာက္ကို ျမင္ဖို႔ လမ္းစရွိမည္မဟုတ္။ ဒီဟာက သူမကိုယ္က်ပ္အကၤ် ီထဲ၀င္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ့လို႔ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး လင္းသဒၵါ သူႏွင့္အတူ ပါလာခဲ့သည့္ေတာင္ ေတြ႔မွမေတြ႔ခဲ့တာ။ ဟား .. ဟား …. ယမရာဇာ .. ယမရာဇာ .. ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့လဲ ေက်ာက္တစ္လံုးထဲႏွင့္ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ရေပဦးေတာ့မည္။ ယမရာဇာ “တဟားဟား“ ေအာ္ရယ္ရင္း သူ႔၀တ္ရုံစထဲသို႔ လက္ျပန္ႏိႈက္သည္။ လက္ထဲပါလာသည္က လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပား …။

ယမရာဇာ လင္းသဒၵါကို စိတ္မ၀င္စားေတာ့။ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားကိုသာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားသည့္ ယမရာဇာအမူအယာကို ေထာက္ခ်င့္၍ လင္းသဒၵါ ဘာဆိုတာ ရိပ္မိသြားသည္။ မ်က္လံုးေလးအ၀ိုင္းသားႏွင့္ ယမရာဇာ လုပ္သမွ်ကို စူးစိုက္ၾကည့္သည္။ သူမတကိုယ္လုံး အ၀တ္အစားမလံုမလဲႏွင့္ ရွိေနသည္ကိုေတာင္ သတိမရေတာ့။

ေက်ာက္သင္ပုန္းအရြယ္ထက္ အနည္းငယ္ႀကီးမည္ဟု ထင္ရေသာ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပား၏ အလည္တြင္ ခ်ဳိင့္ေနေသာ ေနရာေလးရွိသည္။ ဒါက .. စြမ္းအားရွင္ ေက်ာက္အတြက္ေနရာျဖစ္ရမည္။ ယမရာဇာ မ်က္ႏွာက ၀င္းလက္သြားၿပီး ေမွ်ာ္စင္၏ေရွ႔သို႔ ထြက္သြားသည္။ ၀ရံတာလို ျဖစ္ေနသည့္ ထိုေနရာတြင္ ရပ္ရင္း ေကာင္းကင္ကို လက္ေျမွာက္၍ တစ္စံုတစ္ခုကို ရြတ္ဆိုသည္။ လင္းသဒၵါၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားသည္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဆြဲလိုက္သည့္ႏွယ္ ေလထဲသို႔ အလိုလိုၾကြတက္သည္။ ယမရာဇာ ေခါင္းအေပၚတည့္တည့္တြင္ သံုးေလးငါးပတ္ေလာက္ ပတ္ခ်ာလည္သြားၿပီးမွ ၿငိမ္သက္စြာရွိေနသည္။ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ေမွ်ာ္စင္၏ အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္မွ မိုးခ်ိမ္းသံမ်ားကိုၾကားရသည္။ တဒိုင္းဒိုင္း ျမည္လာသည့္ မိုးခ်ိမ္းသံမ်ားႏွင့္ မေရွာင္းမေႏွာင္းတြင္ လွ်ပ္စီးလွ်ပ္ပန္းမ်ားက ေကာင္းကင္ထက္၌ ဟိုမွဒီမွထြက္ေပၚလာသည္။ ေန႔ခင္း၏ အလင္းေရာင္သည္ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို မည္းတက္လာသည့္တိမ္တိုက္ေတြေၾကာင့္ ညႏွင့္မျခား ေမွာင္က်သည္။ ယမရာဇာ ငရဲတံခါးဖြင့္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနေခ်ေလၿပီ ..။

“ေမာင္သီဟ .. တို႔ေတြ ျမန္ျမန္သြားမွျဖစ္မယ္ …“ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ ေကာင္းကင္ထက္တြင္ မည္းေမွာင္တက္လာသည့္ တိမ္ဆိုင္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေနာ္၀တီက စိုးရိမ္တႀကီးေျပာသည္။ တဆက္တည္း ယမရာဇာတစ္ေယာက္ လင္းသဒၵါ၏ လည္ဆြဲကို ရွာေတြ႔သြားၿပီဆိုတာ သူမ နားလည္သည္။ ပံုမွန္အတိုင္းဆို ေတြ႔သြားစရာအေၾကာင္းမရွိသူမို႔ လင္းသဒၵါဘယ္လိုအေျခအေနေရာက္ေနသည္ဆိုတာ စဥ္စားမိၿပီး သူမ စိတ္မေကာင္း။ သီဟကိုသာ သနားၾကင္နာသည့္အၾကည့္ႏွင့္ စိုက္ၾကည့္သည္။ သူမ ေတြးသလို သီဟလဲ ေတြးမိသည္ထင္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ေသာကေရာက္ေနမႈကို အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ ေနာ္၀တီေဘးမွ ျမင္းခ်င္းယွဥ္စီးလာသူ ကလ်ာဏီ သီဟဆီသို႔ တိုးသြားသည္။

“သီဟ .. ရွင္လက္ခံမယ္ဆိုရင္ လင္းသဒၵါကိုကယ္ဖို႔ … မမ အႀကံတစ္ခု ကမ္းလွမ္းပါရေစ ..“ “ေျပာပါ မကလ်ာ .. လင္းသဒၵါအတြက္ဆုိ က်ေနာ္စြန္႔စားဖို႔ အသင့္ပါပဲ ..“ “မမနဲ႔ သီဟ ႏွစ္ေယာက္ထဲ အရင္သြားၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား …“ “မမဆိုလိုတာ ??? “ “ျမင္းေပၚမွာ စီးရတာထက္ .. ဒီထက္ပိုျမန္တဲ့သတၱ၀ါေပၚမွာ သီဟမ်ား စီးခ်င္သလားလို႔ …“

သူတို႔ေခါင္းေပၚမွာ ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ပ်ံသန္းသြားသည့္ ကလ်ာဏီႏွင့္ သီဟကို သု၀ဏတို႔ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း သူတို႔ႏွင့္ေ၀းကြာသြားၿပီး မဲေမွာင္ေနသည္တိမ္တိုက္ေတြထဲ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သည္။ သု၀ဏ သူ႔ျမင္းနံေဘးကို ေျခဖေနာင့္ႏွင့္တို႔သည္။ အုန္းခြံေရာင္စစ္ျမင္းက က်ယ္ေလာင္စြာဟီၿပီး ေရွ႔ကိုဒုန္းစိုင္းေျပးသည္။ အားက်မခံ သု၀ဏေနာက္မွ ကပ္ပါလာသူက ညီမျဖစ္သူ ေခမာသီႏွင့္ စီစီဟန္ ..။ ပစၥလက္ေတာအုပ္၏ လမ္းတေလွ်ာက္ ျမင္းခြာသံမ်ားက တေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္ ညံသြားသည္။ လမ္း၏အဆံုးတြင္ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုကအသင့္ရွိေနသည္။ ဒုန္းစိုင္းဆင္းလာသည္မို႔ သူတို႔အားလံုး အခ်ိန္ခနေလးအတြင္းမွာ ေတာင္ကုန္းထိပ္သု႔ိေရာက္လာၾကသည္။ ထိုေရာအခါ သု၀ဏတို႔ ျမင္ကြင္းထဲ၌ ေပၚလာသည္က မဲေမွာင္ေနသည့္ ေကာင္းကင္ေနာက္ခံႏွင့္အၿပိဳင္ မိုးမိုးမတ္မတ္ရွိေနသည့္ ရဲတိုက္မည္းႀကီးတစ္ခု။ ထိုရဲတိုက္မည္းႀကီး၏ အလယ္တြင္ကား ေကာင္းကင္ထိမတတ္ ထိုးထြက္ေနသည့္ ေမွ်ာ္စင္ႏွစ္ခု .. ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ … သူတို႔ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ရဲတိုက္၏ တံခါး၀က တကြ်ီကြ်ီျမည္ကာ အေပၚဘက္သို႔ ပြင့္သြားသည္။ မဲမဲအေကာင္မ်ားက ထိုတံခါး၀မွာ အလံုးအရင္း အျပင္သို႔ တိုးထြက္လာသည္။

“Minotaurs !!!!!!!!!! …“

တိမ္ဆိုင္တိမ္တိုက္ေတြသည္ လွ်င္ျမန္လွေသာအဟုန္ျဖင့္ သီဟတို႔ေအာက္မွာ ျဖတ္ေျပးေနသည္။ ၿပိဳးခနဲ လွ်ပ္စီးတစ္ခ်က္လက္လိုက္သည္တြင္ ယမရာဇာ၏ ရဲတိုက္ကို ျဖတ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရသည္။ “သီဟ .. ညာဘက္ေမွ်ာ္စင္မွာ !!! …“ ကလ်ာဏီ ျမင္သလို သီဟလဲ ျမင္ပါသည္။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ကလ်ာဏီ၏ လည္ဂုတ္ကို တင္းတင္းဖက္ထားရင္း က်န္သည့္တစ္ဖက္ႏွင့္ ရိုင္ဖယ္ကို အသင့္ကိုင္ထားလိုက္သည္။ သီဟ အသင့္ျဖစ္သည္ႏွင့္ ကလ်ာဏီက တိမ္တိုက္ေနာက္၌ ၀ဲကာပုန္းေနရာမွ ဦးစိုက္ ထိုးဆင္းသည္။ အရွိန္ကျပင္းလွသျဖင့္ သီဟ နားထဲကေတာင္ တစီစီျဖစ္သလို ခံစားရသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ေမွ်ာ္စင္ႏွင့္နီးကပ္လာၿပီး ၀ရံတာထက္မွ အေျခအေနကို သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္လာသည္။

Divine Gem (စြမ္းအားရွင္ေက်ာက္) တြင္ မည္သို႔ေသာ အစြမ္းသတၱိေတြ ရွိသည္မသိ။ ယမရာဇာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ လင္းသဒၵါလည္တိုင္ကေန ဆြဲခြ်တ္လို႔မရပါ။ မတတ္ႏိုင္သည့္အဆံုး ေမွ်ာ္စင္ထိပ္တြင္ အေစာင့္ခ်ထားေသာ Minotaur ႏွစ္ေကာင္ကို လွမ္းေခၚၿပီး လင္းသဒၵါကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားဖို႔ ေစခိုင္းရသည္။ သူမကို ခတ္ထားသည့္ သံေျခက်င္းမ်ားထဲမွ လြတ္သည္ႏွင့္ လင္းသဒၵါ Minotaur တစ္ေကာင္၏ ေခါင္းကိုလွမ္းကန္သည္။ သို႔ေသာ္ က်န္ Minotaur တစ္ေကာင္က အတင္း လူခ်င္း၀င္ပူးၿပီး ခ်ဳပ္ထားသျဖင့္ ထိထိေရာက္ေရာက္ မျဖစ္ေပ။ အေၾကာက္အကန္ ရုန္းရင္းကန္ရင္းႏွင့္ပင္ ေမွ်ာ္စင္၏ ၀ရံတာဆီသို႔ တရြတ္တိုက္ပါလာသည္။

ေလထဲတြင္ ရပ္တည္ေနေသာ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားသည္ လင္းသဒၵါ အနားေရာက္လာသည္ႏွင့္ သတၱဳသံလိုမ်ဳိး ထူးဆန္းသည့္အသံ တစ္ခုထျမည္သည္။ ၿငိမ္ေနရာမွ စက္၀ိုင္းကေတာ့လို သံုးေလးပတ္လည္ၿပီး ရပ္သြားေသာအခါ အခ်ဳိင့္ေလးရွိသည့္ဘက္က လင္းသဒၵါဆီသို႔ မ်က္ႏွာမူၿပီးသားျဖစ္သည္။ ထိုေရာအခါ သူမလည္တိုင္ရွိ ပန္းေရာင္ေက်ာက္သည္ အလင္းတန္းမ်ား ရုတ္ခ်ည္း ျဖာထြက္လာၿပီး လူတစ္ေယာက္လွမ္းဆြဲလိုက္သည့္ႏွယ္ ေက်ာက္ျပားဆီသို႔ ၾကြတက္သည္။ လင္းသဒၵါ မ်က္လံုးအစံု ျပဴးက်ယ္လာသည္။ ေအာက္ခံၾကမ္းျပင္ကို ေျခစံုကန္၍ ရုန္းသည့္တိုင္ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပား၏ ဆြဲအားကို ေတာင့္ခံမထားႏိုင္။ လည္ဆြဲက တစတစျဖင့္ ေက်ာက္ျပား၏ အလည္ဗဟိုသို႔ ဦးတည္သြားေနသည္။ သူမေဘးနားရွိ Minotaur ႏွစ္ေကာင္သည္ အခုအခ်ိန္တြင္ လင္းသဒၵါကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားစရာေတာင္ မလိုေတာ့ပါ။ လင္းသဒၵါ ခမ်ာ အသားထဲနစ္မတတ္ျဖစ္ေနသာ ဆြဲႀကိဳး၏အားေၾကာင့္ လည္တိုင္ေတာင္ က်ဳိးမလိုျဖစ္ေနသည္။ လည္ဆြဲကို အတင္းဆြဲခြ်တ္ဖို႔ ႀကိဳးစားစဥ္မွာပင္ ပန္းေရာင္ေက်ာက္က ေက်ာက္ျပားအလယ္သို႔ ထိထိမိမိ ကပ္မိသည္။ ခ်ပ္ခနဲ ျမည္သံထြက္လာၿပီး ပန္းေရာင္ေက်ာက္မွ အလင္းတန္းသည္ မ်က္လံုးမခံႏိုင္ေအာင္ စူးရွစြာလင္းျဖာသည္။ ထိုအလင္းတန္းသည္ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို မီးဆလိုက္ထိုးသလို ေမွ်ာ္စင္ေအာက္ေျခသို႔ တရွိန္ထိုး ထိုးဆင္းသြားသည္။ အလင္းေရာင္ ထိုးက်ရာ ေျမျပင္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ တုန္ခါလာၿပီး ပက္ၾကားအက္ေတြ ျဖာထြက္သည္။ ထိုပက္ၾကားအက္ေၾကာင္းမ်ား ၾကားမွ ခဏအၾကာတြင္ မီးလွ်ံတညီးညီးကို ျမင္ေနရသည္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ အသံဗလံေတြ ထိုအက္ေၾကာင္းထဲမွ ပ်ံ ႔လြင့္လာသည္။ ငရဲတံခါး ပြင့္ေတာ့မည္ …။

ေမွ်ာ္စင္ေအာက္ရွိ ရဲတုိက္ေရွ႔မွာေတာ့ … သု၀ဏတို႔ အုပ္စု ေတာ္ေတာ္အေျခအေနဆိုးေနသည္။ Minotaur ေတြ၏ အင္အားက သူတို႔လူစုထက္ ႏွစ္ဆ၊ သံုးဆမက ရွိသည္။ ဒီၾကားထဲ Orc ေတြကပါ ရွိေနေသးသည္။ ေနာ္၀တီ၏ လမ္းညႊန္မႈျဖင့္ သူတို႔ ျမင္းေတြကို ပတ္ခ်ာလည္ေျပးခိုင္းထားသျဖင့္သာ အခုအခ်ိန္ထိ ေတာင့္ခံထားႏိုင္တာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအကြက္ကလဲ ေရရွည္တြင္ေတာ့ မေအာင္ျမင္ပါ။ တိုက္ပြဲအခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူတို႔လူစု Minotaur ေတြ၏ အ၀ိုင္းကို ခံလာရသည္။ ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာ တိုက္ခိုက္ေနၾကသည့္ သု၀ဏႏွင့္ စီစီဟန္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကသည္။ ႏွစ္ဦးစလံုး ကိုယ္စီကိုယ္စီ ေသြးအလိမ္းလိမ္းႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။

“စီစီ …“ “သု၀ဏ ..“ “တကယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ အသက္ရွင္ၿပီး က်န္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ စီစီ က်ေနာ့္အနားမွာ ေနေပးႏိုင္မွာလား …“ “တကယ္ .. စီစီလဲ .. အဲဒါကို ေျပာမလို႔ပဲ စဥ္းစားေနတာ .. ခစ္ .. ခစ္ ..“ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနသည့္ အေျခအေန ျဖစ္သည့္တိုင္ ၿပံဳးရယ္ႏိုင္ေသးသည့္ စီစီဟန္ကို ၾကည့္ၿပီး သု၀ဏ သေဘာအက်ႀကီး က်သည္။ ထိုၿပံဳးဟန္ေလးကပင္ သူ႔ရင္ထဲသို႔ အားအင္မ်ားစြာ တြန္းပို႔ေပးသလို ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေက်ာတြင္ လြယ္ထားေသာ ျမားက်ည္ေတာက္ထဲကို လက္ျပန္ႏိႈက္သည္။ ျမားေလးစင္းပါလာသည္ႏွင့္ ေလးညိႈ ႔တြင္ ခ်က္ခ်င္းတင္ၿပီး ပစ္ထည့္သည္။ ဆယ္ေပေတာင္ မရွိေတာ့သည္ အကြာအေ၀းမွ ေျပးလာေနၾကသည့္ Minotaur ေလးေကာင္စလံုးကို ကြက္တိထိသည္။ ဒါေပမယ့္ သု၀ဏ၏ ျမားစြမ္းက Minotaur ေတြ၏ ထိုးစစ္ကို မခ်ိန္းေျခာက္ႏိုင္။ လဲက်သြားသည့္ Minotaur ေနာက္မွာ ေရလိႈင္းမ်ား တက္လာသည့္ႏွယ္ ေနာက္ထပ္ Minotaur ေတြက ေျပးထြက္လာၾကသည္။ သု၀ဏ ျမားတံကို လက္ျပန္ႏႈိက္သည္။ လက္ကဘာကိုမွ မစမ္းမိ … ျမားတစ္စင္းမွ မရွိေတာ့ ….

“တီ … တီ … တီ …“ မည္သည့္အရပ္မွ ထြက္ေပၚလာမွန္း မသိေသာ စစ္ခ်ီတံပိုးမႈတ္သံမ်ားေၾကာင့္ အေသအေၾကတိုက္ခိုက္ဖို႔ ျပင္ေနၾကေသာ လူႏွစ္စု ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္မိၾကသည္။ တံပိုးခရာသံမ်ားက သု၀ဏတို႔ လွည့္ၾကည့္ၾကခ်ိန္တြင္ ရပ္တန္႔သြားၿပီမို႔ ဘယ္အရပ္က ထြက္ေပၚလာမွန္း သူတို႔မသိ။ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ရွာမိၾကသည္။ ထိုအခိုက္ ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္၏ အေနာက္ဘက္ရွိေတာင္ကုန္းထိပ္၌ လူတစ္ေယာက္ အလံတိုင္တစ္ခုကိုင္၍ ေပၚလာသည္။ ျမင္းတစ္စီးႏွင့္ စစ္သည္ေတာ္တစ္ေယာက္ ....။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ ထိုစစ္သည္ေတာ္၏ ေဘး၌ စစ္သည္ေတာ္ေတြ တစတစေပၚလာသည္။ အေျပာက်ယ္သည့္ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုလံုးေပၚတြင္ စစ္သည္ေတာ္ေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္သြားသည္။ သု၀ဏႏွင့္ ဦးသုခ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၿပံဳး၍ ၾကည့္ၾကသည္။ ဦးသုခ ေစလႊတ္လုိက္သည့္ စာပို႔ခိုသည္ ဒႆသိခၤျပည္သို႔ အခ်ိန္မွီေရာက္သြားမွန္း သူတို႔အားလံုး သိလိုက္ၾကသည္။

“အားလံုး ေဖာက္ထြက္ !!!! ..“ သု၀ဏ၏ ေၾကြးေၾကာ္သံက အထက္ဘ၀ဂ္သို႔ပင္ ပ်ံ ႔လြင့္ေတာ့မတတ္ ထိုးထြက္သည္။ ေသျခင္းတရားႏွင့္ လက္တစ္လံုးျခားသာ လိုေတာ့သည့္အခ်ိန္၌ စစ္ကူေရာက္လာျခင္းသည္ ေခမာသီတို႔ elf ေတြအတြက္တာ့ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ အားေဆးပင္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေသနဂၤဗ်ဴဟာေျပာင္းကာ ျမားတန္းလို ေဖာက္ထြက္သည္။ အလံုးအရင္းႏွင့္ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ဆင္းလာသည့္ ရန္သူေတြေၾကာင့္ Minotaur ေတြသည္ ေသြးပ်က္မလိုျဖစ္သည္။ သု၀ဏတို ႔ေဖာက္ထြက္မႈကို ေတာင့္ခံမထားႏိုင္။ စက္၀ိုင္းျခမ္းပံု ၀ိုင္းရံထားရာမွ ႏွစ္ပိုင္းကြဲထြက္သြားသည္။ elf ေတြႏွင့္၊ စစ္သည္ေတာ္ေတြ ညာဘက္ရွိေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ ေျခရင္း၌ ေပါင္းမိသြားၾကေလၿပီ …

ေမွ်ာ္စင္အထက္၌မူ ….. လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားႏွင့္ ပန္းေရာင္ေက်ာက္ ေပါင္းစည္းရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အလင္းေရာင္သည္ စူးရွလြန္းသည္။ ယမရာဇာလို ငရဲကလာခဲ့သူပင္ မခံႏိုင္။ လက္ျဖင့္ မ်က္လံုးကိုကာလိုက္ရသည္။ ထိုအခိုက္ ယမရာဇာ စိတ္ထဲ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သည္။ အလင္းေရာင္ေ၀ျဖာေနေသာ ေက်ာက္ျပား၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ မဲမဲအရိပ္ႀကီးတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရသည့္အတြက္။ ဘာအရိပ္ဆိုတာကို သူ႔ဦးေႏွာက္က မွန္းဆလို႔ ရသြားသည့္အခ်ိန္တြင္မူ ကလ်ာဏီက ေမွ်ာ္စင္ေပၚသို႔ ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္သည္။

“သီဟ !! ..“ ကလ်ာဏီ အခ်က္ေပးသံႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သီဟရိုင္ဖယ္ဆီမွ က်ည္ဆံေတြ တေ၀ါေ၀ါ ေျပးထြက္သည္။ ေလထုထဲေရာက္ေနသည့္ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားကို ဆက္တိုက္ထိမွန္ၿပီး၊ တစ္ခ်က္တြင္ က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္က ပန္းေရာင္ေက်ာက္ကို တည့္တည့္ထိသည္။ ခြ်မ္ခနဲ အသံၾကားလိုက္ရၿပီး ေက်ာက္က ကြာထြက္သည္။ ေျမျပင္ေပၚကို ထိုးက်ေနသည့္ အလင္းေရာင္တန္းသည္ ေက်ာက္ျပဳတ္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ တြီခနဲ ျမည္၍ ေပ်ာက္ကြယ္သည္။ ပက္ၾကားအက္ေတြသည္ အလင္းေရာင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ႏွင့္ မူလအတိုင္း ျပန္ေစ့ကုန္သည္။ “သဒၵါ ..“ “ကို …“ ကလ်ာဏီ ေက်ာေပၚက လွိမ့္ဆင္းလိုက္သည့္ သီဟ လင္းသဒၵါအနားသို႔ ေလ၏ အဟုန္ႏွင့္ ေရာက္သြားသည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေထြးေပြ႔မိၾကသည္။ “သဒၵါ .. ဘာျဖစ္ေသးလဲ …“ “ဘာမွမျဖစ္ဘူး .. ကို .. ဒီလည္ဆြဲေၾကာင့္ ယမရာဇာ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ဘူး ..“

ယမရာဇာဆိုသည္ေၾကာင့္ သီဟ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိလစ္သြားရာမွ ဒေရာေသာပါး လွည့္ၾကည့္သည္။ ကလ်ာဏီ၏ လက္ခ်က္ႏွင့္ ေသေနေသာ Minotaur ႏွစ္ေကာင္မွလြဲ၍ ယမရာဇာကို ရွာလို႔မေတြ႔။ သီဟ လင္းသဒၵါလက္ကိုဆြဲ၍ ေလထဲတြင္ ရွိေနေသးေသာ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားဆီသို႔ သြားသည္။ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားသည္ လင္းသဒၵါက သူ႔အနားသို႔ ခ်ည္းကပ္လာသည္ႏွင့္ သတၱဳသံျမည္ၿပီး တ၀ီ၀ီႏွင့္ျပန္လည္သည္။ “ကို !!!!!! …“ လင္းသဒၵါ သတိေပးသံက ေနာက္က်သည္။ ေမွ်ာ္စင္ ၀ရံတာရွိ တုိင္လံုးႀကီး တစ္ခု၏ ေနာက္ကြယ္မွ ယမရာဇာ အရိပ္တစ္ခုႏွယ္ ဘြားခနဲေပၚလာသည္။ သီဟ ရိုင္ဖယ္ႏွင့္ ထိုးခ်ိန္လိုက္စဥ္မွာပင္ ထိုအရိပ္က လွ်ပ္စီးလက္သလို သူ႔အနားသို႔ ေရာက္လာသည္။ “ေျဖာင္း …“ နားထင္တစ္ခုလံုး ပြင့္မတက္ပူထူတက္ၿပီး သီဟ ဆယ္ေပေလာက္ လြင့္စဥ္ထြက္သြားသည္။ ရိုင္ဖယ္တစ္ျခား၊ လူတစ္ျခား ျဖစ္သည္။ ေခါင္းကို ႏွစ္ခါ၊ သံုးခါေလာက္ ခါၿပီး အျမင္အာရံုၾကည္ေအာင္ ျပန္လုပ္ရသည္။ ၾကမ္းျပင္ကို လက္ေထာက္၍ အားယူျပန္ထစဥ္မွာပင္ ကလ်ာဏီႏွင့္ လင္းသဒၵါ အေျခအေနမေကာင္းသည္ကို လွမ္းျမင္ရသည္။ ကလ်ာဏီ၏ အာခံတြင္းမီးလွ်ံသည္ ငရဲမွလာသူ ယမရာဇာအတြက္ အပ်င္းေျပကေလးကစားစရာလို ျဖစ္ေနသည္။

“မကလ်ာ .. လင္းသဒၵါကို ေခၚၿပီးေျပး …“ ကလ်ာဏီက သီဟ ဘာဆိုလိုခ်င္တာကို သေဘာေပါက္သည္။ ယမရာဇာ ေရွ႔တိုးမလာႏိုင္ေအာင္ ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ကို ျဖန္းခနဲခတ္ၿပီး ေလအဟုန္တစ္ခု ဖန္တီးသည္။ “သဒၵါ .. လာ ေက်ာေပၚျမန္ျမန္တက္ ..“ သီဟ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့မည့္ အျဖစ္ေၾကာင့္ လင္းသဒၵါ တု႔ံဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္သည္။ သူမလည္ပင္းက ပန္းေရာင္ေက်ာက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ခြ်တ္မရသည္လဲဆိုတာကို နားမလည္။ သူမဆႏၵအတိုင္းဆိုလွ်င္ လည္ဆြဲကို ခြ်တ္ၿပီး ကလ်ာဏီကို ေပးလိုက္ခ်င္သည္။ သူမကေတာ့ သီဟႏွင့္ ယမရာဇာကို ေသေသေၾကေၾက ရင္ဆိုင္ခ်င္သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူအတြက္၊ အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြအတြက္၊ ၀ံပုေလြရြာအတြက္ လက္စားေခ်ခ်င္ေသးသည္။

“သဒၵါ !!! … သြား …“ ယမရာဇာ လက္ထဲမွ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္လက္လာသည့္ လက္နက္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ သီဟ စိုးရိမ္တႀကီးေအာ္သည္။ တၿပိဳင္ထဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ က်ေနသည့္ ရိုင္ဖယ္ကို ၀ရံတာေပၚတြင္ လွိမ့္ၿပီးေကာက္သည္။ သီဟ လက္ထဲ ရိုင္ဖယ္ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ ယမရာဇာသည္ ဘယ္သူက ပိုအေရးႀကီးသည္ဆိုတာကို အလိုလိုသိသည္။ သီဟဘက္သို႔ လွည့္သည္။ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ကလ်ာဏီ သေဘာေပါက္သည္။ ျဖစ္ခ်င္တာထက္၊ ျဖစ္သင့္တာကို ဦးစားေပးရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေငးငိုင္ေနေသးသည့္ လင္းသဒၵါကို ႏႈတ္သီးႏွင့္ဆြဲသည္။ လင္းသဒၵါ ေယာင္ယမ္းၿပီး သူမလည္တိုင္ကို ဖက္တြယ္လိုက္စဥ္မွာပင္ ကလ်ာဏီ ေမွ်ာ္စင္ထက္မွ ေအာက္သို႔ ထိုးဆင္းသည္။ “ကို !!!!!!!!! …“

Elfေတြႏွင့္ စစ္ကူလာသည့္ အဖြဲ႔ေတြ ေပါင္းစည္းသြားသည့္တိုင္ အခုထက္ထိ ယမရာဇာ ဘက္ေတာ္သားေတြကို မႏိုင္ေသးေပ။ Minotaur ေတြသည္ ရဲတိုက္ထဲထိ ဆုတ္ခြာသြားၿပီး တံခါးမႀကီးကို ပိတ္ၿပီး ႀကံ့ႀကံ့ခံ ခုခံထားသည္။ သု၀ဏတို႔ အခုထက္ထိ ရဲတိုက္တံခါးကို မဖြင့္ႏိုင္ေသးေပ။ ဖြင့္ဖို႔ ႀကိဳးစားသူတိုင္းသည္ တံတိုင္းထက္မွ Orc ေတြပစ္ခ်ေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ား၊ Minotaur ေတြသြန္ခ်ေသာ ေခ်ာ္ရည္ပူမ်ားၾကား၌ အသက္ေပ်ာက္ကုန္သည္။

“ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ တပ္မႈးႀကီး …“ သု၀ဏ သူ႔ေဘးနားတြင္ ရွိေနသူ ဒႆသိခၤစစ္တပ္ကို ဦးေဆာင္လာသူ တပ္မႈးႀကီးကို ေမးသည္။ တိုက္ပြဲအေတြ႕အႀကံဳမ်ားသည့္ တပ္မႈးႀကီး ျဖစ္သည့္တိုင္ ျမင့္မားလွသည့္ ရဲတိုက္တံတိုင္းႏွင့္ ထူထဲလွသည့္ တံခါးမႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး တပ္မႈးႀကီး အႀကံမရ။ ဒီတံခါးကို မခ်ဳိးေဖာက္ႏိုင္လွ်င္ သူတို႔ ယမရာဇာကို အႏိုင္တိုက္ဖို႔ မလြယ္မွန္းသိသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ။ တံခါးမႀကီး၏ ေျခရင္းတြင္ ပံုကာရွိေနသည့္ စစ္သည္ေတာ္မ်ား၏ အေလာင္းေတြကို ျမင္ေတာ့ ေသြးပြက္ပြက္ဆူသည္။

“က်မသြားမယ္ … က်မနဲ႔အတူ အေသခံလိုက္မယ့္ လူဆယ္ေယာက္ေလာက္ လိုခ်င္တယ္ ..“ “ဆရာမ ..“ “ေနာ္၀တီ …“ သူမကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည့္ လူအားလံုးကို ေနာ္၀တီက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးသြားသည့္ဟန္ႏွင့္ လက္ျပတားသည္။ တဆက္ထဲ လက္ထဲမွာ ရွိေနေသာ အထုပ္ကို ကိုင္ေျမွာက္ျပလိုက္သည္။ သီဟ ထားခဲ့သည့္ ယမ္းေတာင့္ေတြ။ ေနာ္၀တီ၏ မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲႏွင့္ အမူအယာကို ၾကည့္ၿပီး တားမရေတာ့ဆိုတာ အားလံုး နားလည္လိုက္သည္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္း မသိ။ စီစီဟန္ ရင္ထဲ ထိုခန၌ နင့္ခနဲ ျဖစ္လာၿပီး ေနာ္၀တီကို ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္လံုးေတြတြင္ မ်က္ရည္မ်ား ၀ိုင္းလာသည္။ ငူငူႀကီးရပ္ေနရာမွ ႏႈတ္ခမ္းတို႔က တစ္စံုတစ္ခုကို ေျပာခ်င္ဟန္ႏွင့္ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္သည္။ ေနာ္၀တီ သူမကို ႏႈတ္ဆက္သည့္အၾကည့္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည့္အခါတြင္ေတာ့ စီစီဟန္ ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ႏွလံုးသည္းပြတ္ကို ျဖတ္သန္း၍လာေသာ အသံႏွင့္ သူမကို အားရပါးရေခၚလိုက္သည္။ “အေမ !!! “ “စီစီ … သမီး .. ဘယ္လိုေခၚလိုက္တယ္ …“ “အေမလို႔ေခၚတာ .. အေမ .. အေမရယ္ … သမီးမိုက္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ ..“ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး လက္ခ်င္းဆုပ္ကာ ကိုင္ထားၾကသည့္ ေနာ္၀တီႏွင့္ စီစီဟန္ကိုၾကည့္ၿပီး အားလံုးက အနည္းငယ္ရွဲေပးလိုက္ၾကသည္။ ေနာ္၀တီက စီစီဟန္ကို သူမရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းၿပီး ဆံႏြယ္ေလးေတြကို အသာပြတ္သပ္ေပးသည္။ ေမြးစားအေမ၏ ပုခံုးကို မ်က္ႏွာအပ္ထားရင္း စီစီဟန္ တဟင့္ဟင့္ႏွင့္ ရိႈက္ငိုသည္။ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ထီမထင္၊ ကိုယ္စိတ္ထင္ရာလုပ္ခဲ့သည့္ စီစီဟန္တစ္ေယာက္ တကယ္တမ္း ေနာ္၀တီက သူမကိုထားသြားေတာ့မည္ဆုိေတာ့ မခံစားႏိုင္ပါ။ သူမကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေကြ်းေမြးခဲ့သည့္ ေမတၱာတရားကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လာသည္။

“စီစီ .. သမီး .. အေမသြားေတာ့မယ္ … လိမ္လိမ္မာမာေနခဲ့ေနာ္ …“ စီစီဟန္ကို ရင္ခြင္ထဲမွ ေနာ္၀တီတြန္းထုတ္လိုက္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေဘးနားတြင္ စိတ္မေကာင္းသည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ရပ္ေနေသာ သု၀ဏဘက္သို႔ လွည့္သည္။ “ဆရာမ .. က်ေနာ္လိုက္ခဲ့မယ္ …“ “မလိုက္ရဘူး သု၀ဏ .. စီစီကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အတြက္ မင္းကို ငါလိုအပ္တယ္ ..“ ေနာ္၀တီက ေျပာေျပာဆိုဆုိ သု၀ဏႏွင့္ စီစီဟန္၏ လက္တစ္ဖက္ျခင္းဆီကို ဆြဲကာ ထပ္ေပးလိုက္သည္။ ႏႈတ္ကမူ .. “စီစီ .. သမီးတို႔ႏွစ္ဦး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး သည္းခံၿပီး ေနခဲ့ၾကေတာ့ …“ ေျပာစရာစကားဆံုးသြားသည့္ႏွယ္ ေနာ္၀တီ စီစီဟန္လက္ကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ဆတ္ခနဲ လွည့္ထြက္သည္။ စီစီဟန္က “အေမ“ဟု သံရွည္ဆြဲကာ ေခၚသည့္တိုင္ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပါ။ ေျပးလိုက္သြားမလို ျဖစ္ေနသည့္ စီစီဟန္ကို သု၀ဏ ဖမ္းဆြဲထားရသည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာလဲ မေကာင္း။ သို႔ေပမယ့္ ဒီနည္းကလြဲလို႔ တျခားနည္းလမ္းလဲ မရွိေခ်။ ျမားကာဒုိင္းေတြကို ေခါင္းေပၚတြင္ေျမွာက္ထားၿပီး ေရွ႔သို႔ တဟုန္ထိုးေျပးတက္သြားသည့္ စစ္သည္ဆယ္ေယာက္အဖြဲ႔ကိုသာ ႏႈတ္ဆက္အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ စနစ္တက်တန္းစီၿပီး ေနာ္၀တီကို အကာအကြယ္ေပးထားသည့္အတြက္ အေသခံအဖြဲ႔ ဖရိုဖရဲျဖစ္ကာ အသက္ေပ်ာက္သြားသည့္တိုင္ ေနာ္၀တီ တံခါးမႀကီးနားသို႔ ေရာက္သြားသည္။ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ယမ္းေတာင့္ေတြကို တံခါးမႀကီး ေအာက္ေျခသို႔ ျမန္ျမန္ထိုးထည့္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ႏႈတ္မွ မႏၱာန္တစ္ခု ရြတ္သည္။ သူမ မႏာၱန္မဆံုးခင္မွာပင္ တံတိုင္းထက္မွ ေခ်ာ္ရည္ပူေတြ ေအာက္ကိုစီးက်သည္။ “အေမ“ ဟု အသံကုန္ဟစ္ကာ ေအာ္လိုက္သည့္ စီစီဟန္၏ အသံကိုသာ ေနာ္၀တီ ေနာက္ဆံုးၾကားလိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ …

“ဂီး“ခနဲ အသံေၾကာင့္ သု၀ဏေခါင္းေမာ့ၾကည့္သည္။ အျဖဴေရာင္အဆင္းရွိေသာ ကလ်ာဏီဆိုသည့္နဂါးမ၏ ေက်ာေပၚတြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ စီးလာသည္ကို ေတြ႔သည္။ ကလ်ာဏီ ေျမျပင္ကိုရွပ္၍ ပ်ံသြားစဥ္ လင္းသဒၵါ အလိုက္သင့္ခုန္ခ်သည္။ သု၀ဏႏွင့္ စီစီဟန္နားသို႔ အံကိုက္ေရာက္လာသည္။ စီစီဟန္ကိုေတြ႔၍ ႏႈတ္ဆက္မည္ ျပဳစဥ္မွာ ရဲတိုက္ရွိရာဘက္မွ နားကြဲမတတ္ ေပါက္ကြဲသံကို ၾကားရသည္။ တ၀ုန္း၀ုန္း ျမည္ေသာ အသံမ်ား၏ အဆံုး၌ ရဲတုိက္တံခါးမႀကီးေနရာသည္ ၿပိဳက်ပ်က္စီးသြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ “အားလံုး တက္ !!! …“ ဒႆသိခၤတပ္မႈးႀကီး၏ အမိန္႔သံအဆံုး၌ စစ္သည္ေတာ္အုပ္ႀကီးသည္ ရဲတိုက္ဆီသို႔ ဦးတည္ေျပးသည္။ သု၀ဏ၊ စီစီဟန္ႏွင့္ လင္းသဒၵါတို႔ကေတာ့ ေရွ႔ဆံုးကပင္။

တ၀ုန္း၀ုန္းေပါက္ကြဲမႈမ်ား၏ အက်ဳိးဆက္ျဖင့္ ေမွ်ာ္စင္ထက္ရွိ ၀ရံတာသည္ တစ္ျခမ္းေစာင္းသည္။ ယမရာဇာႏွင့္ သီဟ တစ္ေယာက္လက္နက္ကိုတစ္ေယာက္ အၿပိဳင္တြန္းထားရင္းမွ ကိုယ္ဟန္ပ်က္သည္။ ထိုသို႔ သီဟကိုယ္ဟန္ပ်က္သြားသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ယမရာဇာက ျဖတ္ခနဲ ကိုယ္ေဖ်ာက္သည္။ သူ႔ကိုယ္က သီဟေနာက္ေက်ာဘက္တြင္ ေပၚလာၿပီး ညာလက္ရွိ လက္နက္ခြ်န္ႏွင့္ ထိုးစိုက္သည္။ “အား“ ခနဲ သီဟ ေအာ္ၿပီး ေက်ာေကာ့တတ္သည္။ ယမရာဇာက ေျခေထာက္ႏွင့္ ဘုန္းခနဲဆက္ကန္သည္။ သီဟ ၀ရံတာထက္မွ လြင့္စင္က်သည္။ အသိစိတ္၏ လႈံေဆာ္မႈျဖင့္ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ မွီရာကို လွမ္းဖမ္းသည္။ ၀ရံတာ ေက်ာက္ျပားစြန္းကို ဆြဲမိသည္။ “သီဟ … သီဟ … ငါ့အႀကံကိုဖ်က္တဲ့ေကာင္ … ေသစမ္းကြာ ..“ ယမရာဇာ ေၾကာက္စရာအသံက်ယ္ႀကီးျဖင့္ ႀကိမ္းေမာင္းၿပီး သီဟလက္ကို နင္းခ်သည္။ သီဟ ဆြဲထားသည့္ ဘယ္လက္ကိုလႊတ္၍၊ ညာလက္ျဖင့္ ေျပာင္းဖမ္းသည္။ ယမရာဇာ ေဒါသထြက္လာၿပီး ညာလက္ကို ဆတ္ခနဲ နင္းခ်ျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သီဟ မေရွာင္ႏိုင္။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ က်ဳိးေၾကမတတ္ခံစားလိုက္ရၿပီး လက္ကိုလႊတ္လိုက္ရသည္။ “အား“ ခနဲ ေအာ္မိသည္။ သူ႔ကိုယ္သည္ ေမွ်ာ္စင္ထက္မွ ေျခလြတ္လက္လြတ္ျပဳတ္က်သည္။ ေမွ်ာ္စင္ေအာက္ေျခသို႔ ခဲတစ္လံုးပစ္ခ်သလို တဟုန္ထိုးက်သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေသၿပီဟု တြက္လိုက္စဥ္မွာပင္ သူ႔ကိုယ္ကို ႏူးညံ့သည့္အရာတစ္ခုက ဘုတ္ခနဲ ၀င္ေဆာင့္သည္။

“မကလ်ာ ..“ “ဘယ္လိုလဲ သူရဲေကာင္းေလး .. ရွင့္အသက္ကို က်မကယ္တာ ဒါပါနဲ႔ဆို ႏွစ္ခါရွိၿပီေနာ္ .. ခစ္ .. ခစ္ …“ “ဟုတ္ပါ့ မကလ်ာ ရယ္ .. ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ေနာင္ဘ၀မွပဲ အေၾကြးဆပ္ႏိုင္မွာေနာ္ .. ဟား .. ဟား ..“ “ရတယ္ .. အေရးမႀကီးဘူး … ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဟိုလူယုတ္မာကို အေၾကြးဆပ္လိုက္ရေအာင္ .. ေရာ့ .. ဒီမွာ ..“ ကလ်ာဏီ သူမေျခသည္းႏွင့္ ကုတ္လာသည့္ အရာကို ေလထဲေျမွာက္၍ ေပးသည္။ တျခားမဟုတ္။ ၀ရံတာထက္မွ လြင့္စဥ္က်သြားသည့္ ရိုင္ဖယ္။ သီဟ ရိုင္ဖယ္ကို ခ်က္ခ်င္းေမာင္းတင္လိုက္သည္။ ၀ရံတာထက္မွ ငံု႔ၾကည့္ေနသည့္ ယမရာဇာ ဒါကိုျမင္သည္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္း မသိ။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ သီဟကို ေၾကာက္ရြံ ႔သလိုျဖစ္လာသည္။ အထပ္ထပ္အခါခါ ဒီလူသားကို လုပ္ႀကံသည့္တိုင္ သီဟဆိုသည့္ေကာင္သည္ မေသႏိုင္။ သူ .. သူ .. prophecy လာ သူရဲေကာင္းဆိုတာ ဟုတ္မ်ား ဟုတ္ေနမလား။ ယမရာဇာ ဘ၀တြင္ ပထမဦးဆံုးအျဖစ္ ေၾကာက္ရံြ ႔တုန္လႈပ္သလို ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္လွည့္ေျပးသည္။ ေျပးေနရင္းမွလဲ စူးရွသည့္ ေလခြ်န္သံတစ္ခုကို ျပဳသည္။

“မကလ်ာ .. မမရဲ ႔အခ်စ္တံုးႀကီး ထြက္လာၿပီ …“ “ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ … သီဟ .. နဂါးေတြရဲ ႔အားနည္းခ်က္ဆိုတာ မွတ္မိေသးတယ္ ဟုတ္ …“ “မွတ္မိတာေပါ့ .. မမသာ က်ေနာ့္ကို ပစ္လို႔ရေအာင္ ဖန္တီးေပး ..“ “စိတ္ခ် …. လက္သာမေႏွးနဲ႔ ..“

ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္၏ ၾကားတြင္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုကိုဆက္ထားေသာ ႀကိဳးတံတားရွိသည္။ ယမရာဇာတစ္ေယာက္ ထိုတံတားေပၚ၌ ရွိေနသည္။ ေျပးေနရင္းႏွင့္ ေအာက္ဘက္ကို ငံု႔ၾကည့္မိသည္တြင္ သူ႔ဘက္သားေတြ အေျခအေနမေကာင္းဆိုတာကို ေတြ႔သည္။ Minotaurs ေတြႏွင့္ Orc ေတြ ဘယ္ေလာက္အားႀကီးသည္ဆိုဆို၊ အင္အားႏွစ္ခု ေပါင္းစည္းမိသြားသည့္ elf ေတြႏွင့္ စစ္သည္ေတာ္ေတြကို မတြန္းလွန္ႏိုင္။ တစတစ အက်အဆံုးမ်ားၿပီး ေနာက္ဆုတ္ေပးေနရသည္။ ယမရာဇာ ေဒါသထြက္လိုက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း၊ ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကံစည္လာခဲ့သည့္ ေရရွည္စီမံကိန္းသည္ ဘာမဟုတ္သည့္ “သီဟ“ဆိုသည့္ ေကာင္ႏွင့္က်မွ ပ်က္ရသည္လို႔။ သူထုိသို႔ေတြးေနစဥ္မွာပင္ အနားသို႔ ဒကၡပ်ံ၀ဲၿပီး ေရာက္လာသည္။

“ဒကၡ .. ငါတို႔ေတြ အေျခအေန မေကာင္းဘူး …“ “ေလာေလာဆယ္ေတာ့ တစ္ေနရာကို လစ္ေျပးရင္ေကာင္းမယ္ သခင္ .. ေနာက္ၿပီး …“ “ေနာက္ၿပီး .. ဘာျဖစ္လဲ ..“ ဒကၡေျဖစရာမလိုေတာ့ပါ။ ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္၏ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းတြင္ ရွိေနေသာ သစ္ေတာအုပ္ထဲမွ စူးရွေသာေအာ္သံတစ္ခုကိုၾကားသည္။ “အူ၀ူး“ ဟု ေအာ္လိုက္ေသာ အသံသည္ လြဲမွားစရာမရွိ။ ေနာက္ၿပီး ထိုအသံမ်ားသည္ တစ္သံဆံုးသြားသည္ႏွင့္ ေနာက္အသံက ထပ္ထြက္သည္။ အေရအတြက္ မနည္းလွဆိုတာ တစ္ေတာလံုးညံေနေသာအသံႏွင့္ပင္ သိသာလွသည္။ ယမရာဇာ မ်က္လံုးျပဴးက်ယ္စြာႏွင့္ ၾကည့္မိစဥ္မွာပင္ သစ္ေတာအုပ္ထဲမွ မဲမဲအေကာင္မ်ား လွ်င္ျမန္စြာ ေျပးထြက္လာသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ သမန္း၀ံပုေလြေတြ … “ဒါ … ဒါ …“

ယမရာဇာ ၾကားသလို၊ ထိုအသံမ်ားကို လင္းသဒၵါလဲ ၾကားပါသည္။ ရင္ဆိုင္ေနသည့္ ကြ်ဲတစ္ေကာင္ကို အျပတ္ရွင္းလိုက္ၿပီးေနာက္၊ သူမေခါင္းကိုေမာ့၍ ေအာ္သည္။ လင္းသဒၵါ၏ ဆြဲဆြဲျမည့္ျမည့္ေအာ္လိုက္သည့္အသံက တံတိုင္းအျပင္ဘက္သို႔ပင္ေရာက္သည္။ ထြက္ေပၚလာသည့္ ၀ံပုေလြေတြသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူမအသံထြက္လာရာ ရဲတိုက္ေပါက္သို႔ ဦးတည္ကာ ေျပးလာၾကသည္။ က်န္ရွိေနေသးသည့္ ယမရာဇာဘက္ေတာ္သားေတြသည္ စိတ္ဓါတ္အႀကီးအက်ယ္က်ကုန္သည္။ အေျခအေနက သူတို႔အတြက္ အႏႈတ္ဘက္တြင္ ၁၀၀ေလာက္ေတာင္ျပေနသည္။ ဒီတစ္ခ်ီတြင္ေတာ့ ယမရာဇာ အခ်ီႀကီး ရႈံးေခ်ၿပီ။

ဒကၡေက်ာေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည့္ ယမရာဇာကို သီဟ ျမင္သည္။ ကလ်ာဏီကို လက္ကုတ္၍ အခ်က္ေပးလိုက္သည္တြင္ သူမက ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ကို ျဖန္႔၍ တဟုန္ထိုးဆင္းသည္။ ယမရာဇာကို ဒီေလာက္ႏွင့္ေတာ့ မရ။ ေနာက္ေစ့တြင္ မ်က္လံုးအပိုပါသည့္အလား ထင္ရသည္။ ဒကၡကို လွမ္းေအာ္လိုက္သည္တြင္ ဒကၡက ရုတ္ခ်ည္း အေပၚကို ထိုးတက္သည္။ ကလ်ာဏီကေအာက္၊ ဒကၡက အေပၚစီးက ျဖစ္သြားသည္။ သီဟ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ရိုင္ဖယ္ႏွင့္ပစ္မည္ ျပဳစဥ္မွာပင္ ဒကၡခံတြင္းမွ မီးလွ်ံမ်ား မႈတ္ထုတ္သည္။

“ကိုင္ထား .. သီဟ ..“ ကလ်ာဏီ ညာဘက္သို႔ ခ်ဳိးေကြ႔သည္။ အရွိန္ကျမန္လြန္းသည့္အျပင္ ေလထဲထုမွာမို႔ သီဟ ဟန္ခ်က္ပ်က္သည္။ ေက်ာကုန္းေပၚမွ ေခ်ာ္က်သည္။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ကလ်ာဏီကို ဖက္ထားရင္း တြဲေလာင္းျဖစ္ေနသည္။ ဒကၡက ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္လာၿပီး မီးလွ်ံေတြကို မႈတ္ထုတ္သည္။ သီဟ ကလ်ာဏီ ေက်ာကုန္းေပၚသို႔ ျပန္တက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း စြန္႔စားမႈတစ္ခုကို သီဟ ျပဳလုပ္သည္။ ကလ်ာဏီကို ဖက္တြယ္ထားရာမွ လက္ကိုလႊတ္သည္။

“သီဟ !!! ..“ ေလထဲကို စကၠန္႔ပိုင္းမွ် ေရာက္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ သီဟ ရိုင္ဖယ္ကို ဒကၡ၏ ေမးေအာက္တည့္တည့္သို႔ ေသခ်ာခ်ိန္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ရိုင္ဖယ္ဆီမွ က်ည္ဆံတန္းမ်ားသည္ သီဟ က်ဆင္းေနမႈႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္၊ အေပၚဘက္ဆီသို႔ ေထာင္ကာတက္သည္။ ပစ္မွတ္ကို တိတိက်က်ထိသြားေၾကာင္းကို ဒကၡ၏ အသံနက္ႀကီးႏွင့္ ေအာ္သံက သက္ေသခံေနသည္။

ယမရာဇာႏွင့္ ဒကၡ ၀ရုန္းသုန္းကားႏွင့္ လံုးေထြးကာ ျပဳတ္က်သည္။ သူတို႔နည္းတူ သီဟလဲ ေျမျပင္သို႔ ထိုးက်သည္။ ေကာင္းကင္ထက္မွ နဂါးႏွစ္ေကာင္၊ လူႏွစ္ေယာက္၏ တုိက္ပြဲကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေျမျပင္က လူေတြသည္ ဆက္လက္မတိုက္ခိုက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမာ့ၾကည့္ေနၾကသည္။ သီဟ ျပဳတ္က်လာသည္ကို ျမင္ေတာ့ လင္းသဒၵါ အလန္႔တၾကား “ကို“ ဆိုၿပီး ေအာ္သည္။ သီဟ ေျမျပင္ႏွင့္ ထိဖို႔ ေပတစ္ရာေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ေနာက္နားမွ ဂ်က္ေလယာဥ္တစ္စင္း ဦးဆိုက္ဆင္းသလို ထိုးဆင္းလာသည့္ ကလ်ာဏီ သူမ၏ ေျခသည္းေတြကို ဆန္႔ထုတ္သည္။ ေသေရးရွင္ေရးမို႔ တျခား ဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္ႏိုင္။ သီဟ၏ ေပါင္တစ္ဖက္ကို ကုတ္မိသည္။ သီဟ တစ္ေယာက္ “အား“ခနဲ ေအာ္လိုက္သည္ကို ၾကားေပမယ့္ သူမ မလႊတ္ႏိုင္အား။ ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ကို အက်ယ္ဆံုးျဖစ္သြားေအာင္ ျဖန္႔ကားၿပီး တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္သည္။ ရဲတိုက္ေရွ႔က ေျမကြက္လပ္သည္ ဖုန္းတေထာင္းေထာင္းထသည္။ သီဟေခါင္းႏွင္ ့ေျမျပင္က ရိုက္မိမလို လက္မတင္ေလးမွာပင္ သူ႔ကိုယ္က အေပၚဘက္ ျပန္ၾကြသြားသည္။ ကလ်ာဏီ ဖူးခနဲ ေလပူတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္ၿပီး သီဟကို လႊတ္ခ်ေပးသည္။

ကလ်ာဏီ ကုတ္ဆြဲထားသည့္ေနရာကနာေနေပမယ့္ သီဟ ဒါကို ဂရုမစိုက္အား။ သူႏွင့္အၿပိဳင္ ၀ုန္းခနဲ ျပဳတ္က်လာသည့္ ယမရာဇာဆီသို႔ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ႏွင့္ ေျပးသြားသည္။ ယမရာဇာသည္ အသက္မဲ့ေနသည့္ ဒကၡ၏ ကိုယ္ကို က်ားကန္ေထာက္ထားရင္း ကုန္းရုန္းထေနသည္။ သီဟ ေျပးလာသည္ကိုျမင္သည္တြင္ ညာလက္ရွိ သူ႔လက္နက္ကို ေျမွာက္သည္။ သီဟ “က်ား“ခနဲ ေအာ္ၿပီး ယမရာဇာ၏ လက္ကို ေျခေထာက္ႏွင့္နင္းသည္။ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ေျပာင္း၀ကို ယမရာဇာေခါင္းတည့္တည့္ကို ခ်ိန္လိုက္ၿပီး အေပၚစီးက ဆက္တိုက္ပစ္သည္။ အဆက္မျပတ္ထြက္လာသည့္ က်ည္ဆံမ်ားတြင္ ယမရာဇာ တြန္႔လိမ္ၿပီး ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းသည္။ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ ေသခါနီးတြင္ မခ်ိမဆန္႔ေအာ္သည့္ အသံမ်ဳိးျဖင့္ညည္းသည္။ က်ည္ကပ္တစ္ကပ္လံုး ကုန္ေအာင္ပစ္ၿပီးသည္တြင္ သီဟ ေသနတ္ကို ေဘးသို႔ ပစ္ခ်သည္။ ဘယ္ညာလက္ႏွစ္ဖက္စလံုးက သူ႔ခါးပတ္ဆီေရာက္သည္။ လက္ထဲပါလာသည့္ လက္ပစ္ဗံုးႏွစ္လံုးကို ပါးစပ္အက်ယ္ႀကီးဟ၍ ေအာ္ညည္းေနသူ ယမရာဇာ အာခံတြင္းထဲ ပစ္ထည့္သည္။ ေျဖာင္းခနဲ လည္မ်ဳိကို တစ္ခ်က္ရိုက္ထည့္သည္။ လက္ပစ္ဗံုး ႏွစ္လံုးစလံုး ယမရာဇာ ၀မ္းဗုိက္ထဲေရာက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ …

ယမရာဇာ၏ ၀မ္းဗိုက္ေနရာတြင္ အနီေရာင္မီး၀ိုင္းႀကီး ျဖစ္ေပၚသည္ကိုျမင္ေနရသည္။ ထိုမီး၀ိုင္းက တစတစ တကိုယ္လံုးသို႔ ပ်ံ ႔ႏွံ႔သြားၿပီး စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း သူ႔အသားေတြသည္ ပက္ၾကားအက္ေတြျဖစ္ကုန္သည္။ ယမရာဇာတစ္ေယာက္ ေသြးပ်က္ဖြယ္ေကာင္းသည့္အသံႏွင့္ ထိတ္လန္႔တၾကားေအာ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအသံက ေ၀းေ၀းလံလံ မေရာက္လိုက္ပါ။ တကိုယ္လံုးေပါက္ကြဲထြက္ၿပီး ၀ါးမ်ဳိသြားသည့္ မီးေတာက္မ်ားေအာက္တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ယမရာဇာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဗီဇာမလိုပဲ ငရဲကို ျပန္သြားရေခ်ၿပီ။

“ကို …“ “သဒၵါ …“ ေအာင္ၿပီ ..ေအာင္ၿပီဆိုေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားၾကားမွ လင္းသဒၵါ၏ အသံကို သီဟ ခြဲျခားၿပီးၾကားသည္။ သူ႔ဆီကို ေျပးလာေနသည့္ ခ်စ္သူ၀ံပုေလြမေလးကိုျမင္ေတာ့ ေျခေထာက္နာေနသည့္တိုင္ သီဟ ရပ္ေစာင့္မေနႏိုင္။ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ႏွင့္ပင္ ေျပးသြားသည္။ လမ္းခလုတ္ ဆံုမိၾကသည္တြင္ လင္းသဒၵါကို ခါးမွေျမွာက္ခ်ီၿပီး ေပြ႔သည္။ လင္းသဒၵါက သူ႔မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ညွပ္ၿပီး အငမ္းရငံု႔နမ္းသည္။ ေသမင္းႏုိင္ငံကို လက္တစ္လံုးျခားေရာက္မလို ျဖစ္ၿပီးမွ လြတ္ေျမာက္လာရသည္မို႔ အနမ္းကရွည္ၾကာလြန္းလွသည္။

သီဟကို ခ်ီးက်ဴးႏႈတ္ဆက္ဖို႔ လာေနၾကသည့္ သု၀ဏတို႔လူစုသည္ ထိုအျဖစ္ကို ျမင္ေတာ့ ၿပံဳးကာၾကည့္ေနၾကသည္။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အငမ္းမရနမ္းေနၾကသည္ကို မ်က္ေထာင့္နီႀကီးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသူတစ္ဦးေတာ့ အားလံုးထဲတြင္ ထူးျခားစြာရွိေနသည္။ မေက်နပ္လို႔ မဟုတ္။ မ်က္ႏွာပူလို႔ဟု ေျပာရမည္။ ထိုသူကား တျခားမဟုတ္ … သမန္း၀ံပုေလြႀကီး ဦးသိဒၶိသာ ျဖစ္ေတာ့ေလသည္။

အသစ္တဖန္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ထားေသာ ၀ံပုေလြရြာ … ၀ံပုေလြရြာ၏ အလယ္တြင္ ရွိေနေသာ အသစ္ေဆာက္ၿပီးခါစ သစ္သားအိမ္ေလးတစ္လံုး …

“ကို .. မၿပီးေသးဘူးလား …“ အိမ္ထဲမွ လွမ္းေအာ္သည့္ လင္းသဒၵါ၏ ေခၚသံေၾကာင့္ သီဟ အမိုးသစ္ျပားကို ဆို႔ႏွင့္ရိုက္ေနရာမွ ခနနားသည္။ အမိုးတစ္ခ်ပ္လိုေနေသးသျဖင့္ လစ္ဟာေနေသးသည့္ အေပါက္မွ အထဲသို႔ ျပန္ေအာ္ေျပာသည္။ “တစ္ခ်ပ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ .. သဒၵါ .. ဒါၿပီးရင္ ဆင္းလာခဲ့မယ္ …“ “အင္း … အင္း … ျမန္ျမန္လုပ္ .. ဒီမွာ ဟင္းက်က္ေတာ့မယ္ …“

မိန္းမျဖစ္သူ၏ ျပန္ေအာ္ေျပာသံကိုၾကားေတာ့ သီဟၿပံဳးသည္။ ဒီမိန္းမ ဘာေတြထြင္ၿပီး ခ်က္ထားျပန္ၿပီလဲ မသိ။ ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္တြင္ ယမရာဇာကို သုတ္သင္ၿပီးေနာက္ သီဟတို႔ သု၀ဏတို႔အဖြဲ႔ႏွင့္ လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။ elfေတြကေရာ။ စစ္ကူေရာက္လာသူ ဒႆသိခၤျပည္မွ တပ္မႈးႀကီးကပါ သူတို႔တိုင္းျပည္ကို လိုက္လည္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚခဲ့သည့္တိုင္ သီဟ လက္မခံခဲ့။ သူ႔ကို သူရဲေကာင္းတစ္ဦးအျဖစ္ အားလံုးက ဆက္ဆံေနၾကသည့္တိုင္ သူက ဒီဘ၀ကို လိုခ်င္သည္မဟုတ္။ မေသမကြဲပဲ ခ်စ္ရသူ လင္းသဒၵါႏွင့္ ျပန္ဆံုစည္းခဲ့သည္မို႔ အေၾကာင္းဆက္ေပါင္းဖက္ဖို႔သာ လိုလားသည္။ ၀ံပုေလြႀကီး ဦးသိဒၶိကလဲ ဒါကိုရိပ္မိပါသည္။ သူတို႔အဖို႔ကလဲ တစ္ေလာကလံုး၏ ဘံုရန္သူ ယမရာဇာကို ႏွိမ္ႏွင္းေပးခဲ့သည့္ သီဟကို လက္မခံထားခ်င္စရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိ။ ၀ံပုေလြရြာသို႔ လိုက္ခဲ့ရန္ ေက်ေက်နပ္နပ္ ဖိတ္ေခၚခဲ့ၾကသည္။ ၀ံပုေလြရြာသို႔ ေရာက္ရွိၿပီး ေနာက္သံုးရက္အၾကာ၌ သီဟႏွင့္ လင္းသဒၵါ၏ မဂၤလာပြဲကို ၿခိမ့္ၿခိ္မ့္သဲ က်င္းပေပးခဲ့သည္။ သတို႔သမီးဘက္က အုပ္ထိန္းသူက ဦးသိဒၶိျဖစ္ၿပီး၊ သတို႔သားဘက္မွ ႀကီးၾကပ္သူကေတာ့ ကလ်ာဏီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကလ်ာဏီက ၾကာၾကာမေနပါ။ မဂၤလာပြဲၿပီးဆံုးသည္ႏွင့္ သူမ၏ ဗိမာန္ ဦးေခါင္းပံုေတာင္သို႔ ပ်ံသြားခဲ့သည္။ သီဟ အနည္းငယ္ စိတ္မေကာင္းသလို ျဖစ္မိေပမယ့္ ဒါကပင္ သူတို႔အားလံုးအတြက္ အေကာင္းဆံုးလမ္းစမို႔ ဘာစကားမွ မဆိုခဲ့ေပ။

အ၀ိုင္းေပါက္ေလးထြင္းထားသည့္ အမိုးျပားေဒါင့္ကို ေနာက္ဆံုးက်န္ေနသည့္ဆို႔ႏွင့္ ရိုက္သြင္းလိုက္သည္။ လင္းသဒၵါ၏ ေျပာျပခ်က္အရ သိပ္မၾကာခင္ မိုးက်ေတာ့မည္ဆိုသည့္အတြက္ သီဟ ႀကိဳးစားၿပီး ေခါင္မိုးတက္မိုးေနတာျဖစ္သည္။ ခိုင္သည္မခိုင္သည္သိေအာင္ လက္ႏွင့္ျပန္ဆြဲမၾကည့္ၿပီး စိတ္ခ်ရမွ သီဟ ေခါင္မိုးေပၚမွ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။ လင္းသဒၵါေျပာတာ ဟုတ္သည္။ အလုပ္ၿပီးသြားလို႔ စိတ္ေအးလက္ေအး ျဖစ္သြားေတာ့ ဗိုက္ကဆာလာသည္။ ေျခေထာက္ႏွင့္ ေျမျပင္ မထိခင္မွာပင္ မီးဖိုခန္းထဲမွ ပ်ံ ႔လြင့္လာေသာ ဟင္းနံ႔ေၾကာင့္ သီဟ တံေတြးေတာင္ မ်ဳိခ်ရသည္။ ဟ … ငါ့မိန္းမ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္အတြင္း အဆင့္ျမင့္လာပါလား။ ၾကည့္ရတာ မသူဇာ ဘယ္လိုနည္းေကာင္းေတြ ပို႔ခ်ေပးလိုက္သည္မသိ။

သီဟ အသံမၾကားေအာင္ ေျခကိုဖြဖြေလးနင္းၿပီး ေနာက္ေဘးတံခါးေပါက္မွ လွည့္၀င္လာခဲ့သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ လင္းသဒၵါကို အဆင္သင့္ေတြ႔သည္။ သူ႔ကိုေက်ာေပးၿပီး အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ဟင္းခ်ဳိအိုးကို ေယာင္းမႏွင့္ ေမႊေနသည္။ သီဟ လင္းသဒၵါကို စခ်င္စိတ္ႏွင့္ ခါးက်င္က်င္ေလးကို လက္ေခ်ာင္းေလးႏွင့္ ထိုးမလိုလုပ္သည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ လင္းသဒၵါက ၀ံပုေလြမေလးဆုိတာ အမွတ္တမဲ့ေမ့သြားလို႔ ျဖစ္သည္။ လင္းသဒၵါ သီဟ အိမ္ထဲ၀င္လာကတည္းက သူ႔အနံ႔ကို ရေနခဲ့သည္သာ …။

“ကိုေနာ္ .. ကလိလာမထိုးနဲ႔ .. ဟင္းရည္ပူနဲ႔ ပက္ထည့္လိုက္မယ္ .. တကယ္တဲ .. လူကို ေတြ႔ရင္ စဖို႔ပဲ စဥ္းစားေနတယ္ ..“ “သဒၵါကလဲ .. ဟဲ .. ဟဲ ..“ သီဟ အရွက္ေျပရယ္ရင္း လင္းသဒၵါ၏ ခါးေလးကို ေပြ႔ဖက္သည္။ အက်င့္ပါေနသည့္ လက္က ၀မ္းျပင္သားရွပ္ရွပ္ေလးကေန အေပၚဘက္ကို မသိမသာ ေရြ ႔သြားသည္။ “ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ .. ဒီမွာ ဟင္းခ်က္ေနတာ မျမင္ဘူးလား …“ “ျမင္ပါတယ္ ကြာ .. ျမင္လို႔လဲ ဒီလိုျဖစ္လာတာေပါ့ .. ကိုယ့္မိန္းမက ဘယ္အခ်ိန္ပဲၾကည့္ၾကည့္ လွေနတာကိုး ..“ “ဟြန္း .. အပိုေတြ .. သြား … သြား … ေရသြားခ်ဳိးခ်ည့္ … ျမန္ျမန္လဲလုပ္ဦး .. သဒၵါ ဗိုက္ဆာေနတယ္ …“ “အို .. အိုေက .. သြားၿပီ … ငါးမိနစ္ထက္ ပိုမၾကာေစရဘူး …“ “အယ္ ..“

တကယ္လဲ ငါးမိနစ္ထက္ ပိုမၾကာလိုက္ပါ။ လင္းသဒၵါ ထမင္းပြဲ၊ ဟင္းပြဲေတြ ျပင္ေနစဥ္မွာပင္ သီဟ ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာသည္။ “ေရလဲ စင္ေအာင္သုတ္ဦးေနာ္ .. အကၤ် ီခြ်တ္ႀကီးနဲ႔လဲ မေနနဲ႔ …“ “ေအးပါ .. မိန္းမရယ္ … မေနပါဘူး .. ဒီမွာ ဗိုက္ဆာလို႔ပါ ..“ ေျပာင္စပ္စပ္ေျပာသည့္ သီဟ စကားေၾကာင့္ လင္းသဒၵါ “ဟြန္း“ ဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးသည္။ ဘာမွေတာ့ ထပ္မေျပာ။ ထမင္းပြဲတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္ျပီျဖစ္သည့္ သီဟေရွ႔သို႔ ထမင္းပန္းကန္ကို လွမ္းေပးသည္။ “ဘာေတြ ခ်က္ထားတာလဲ မိန္းမရ .. ဟင္းေတြက မ်ားလွခ်ည့္လား ..“ “ဒါက အမဲသားေျခာက္ဖုတ္ေလ .. ဒီဟာက ယုန္သားဟင္းခ်ဳိ .. ဟိုဘက္ကေတာ့ သမင္သားကို ငရုပ္သီးစပ္စပ္နဲ႔ ခ်က္ထားတာ …“ “၀ိုး .. မိုက္တာပဲ … သီဟတို႔ေတာ့ ဗိုက္တင္းေအာင္ စားလိုက္ဦးမယ္ …“ သီဟ တကယ္စားႏိုင္သည္။ လင္းသဒၵါ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ မကုန္ေသး။ သူက ေနာက္တစ္ပန္းကန္ထပ္ထည့္ဖို႔ ျပင္ေနသည္။ သီဟ စားေနသည္ကို ျမင္ၿပီး လင္းသဒၵါ သူမအေဖကို သတိရသည္။ ဦးသိဒၶိလဲ သီဟလို စားႏိုင္သည္။ အခုေတာ့ သူမအေဖသည္ ၀ံပုေလြရြာတြင္ မေနေတာ့။ လင္းသဒၵါကို သမန္း၀ံပုေလြေတြ၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္လႊဲအပ္ၿပီးကတည္းက တစ္ေယာက္ထဲ ေတာထဲ၌ က်င္လည္က်က္စားခ်င္သည္ဆိုၿပီး ထြက္သြားခဲ့သည္။ အေဖျဖစ္သူ၏ ဆႏၵမို႔ လင္းသဒၵါ မတားျမစ္ခဲ့ပါ။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ျပန္လည္ဆံုစည္းဖို႔သာ ေတာင့္တေနမိသည္။

“သဒၵါ .. ဘာေတြေတြးေနတာလဲ .. ထမင္းစားတာလဲ နဲလိုက္တာ ..“ “ေအာ္ .. ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး .. ထမင္းစားတာကေတာ့ ဗိုက္၀သြားၿပီ …“ “ကို … ထားခဲ့လိုက္ေလ .. သဒၵါ ေဆးလိုက္မယ္ ..“ သီဟ ထမင္းပန္းကန္ကိုယူၿပီး စားပြဲမွထဖို႔ျပင္ေတာ့ လင္းသဒၵါက လက္ထဲမွဆြဲယူသြားသည္။ စားပဲြေထာင့္တြင္ တင္ထားသည့္ လက္သုတ္ပု၀ါေခါက္ကိုသာ သီဟ ယူလိုက္ၿပီး ပါးစပ္သုတ္သည္။ မ်က္စိက အလိုလိုေနရင္း ပန္းကန္စင္ေတြ ေရေဆးေနသည့္ လင္းသဒၵါေနာက္ေက်ာဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ အိမ္ေနရင္းမို႔ လင္းသဒၵါ ခ်ည္သားဂါ၀န္တိုေလးႏွင့္ျဖစ္သည္။ တင္ပါးအိအိေလးေတြက ဂါ၀န္သားေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြႏွင့္ ကပ္ကာရွိေနသည္။ အဲဒီေအာက္မွာ သြယ္လ်သည့္ ေပါင္တံေတြက ေျဖာင့္စင္းစြာရွိေနျပန္သည္။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ သီဟ စိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိးျဖစ္လာသည္။ အစာ၀ၿပီဆိုေတာ့ သူ႔မွာ တျခားလိုလားေတာင့္တမႈေတြ ရွိလာၿပီ ..

“ကို .. ဒီမွာ ပန္းကန္ေဆးေနတယ္ေလ ကြာ … “ “ပန္းကန္ေနာက္မွ ေဆး .. အဲဒါ ဘယ္အခ်ိန္လုပ္လုပ္ ရတယ္ ..“ ေျပာေျပာဆိုဆို သီဟ လင္းသဒၵါ ၀တ္ထားသည့္ ဂါ၀န္ေလးကို ဆြဲလွန္လိုက္ေတာ့ ျဖဴ၀င္းေနသည့္ တင္ပါးႀကီးကို တန္းေတြ႔သည္။ အိမ္ေနရင္းဆိုၿပီး ေအာက္ခံ၀တ္မထား။ သူ႔အတြက္ အဆင္ေျပဖို႔ ျဖစ္သြားသည္။ ၀တ္ထားသည့္ ေဘာင္းဘီ၏ ရႈံ ႔ႀကိဳးကိုေျဖလိုက္ၿပီး ေအာက္သို႔တြန္းခ်သည္။ လင္းသဒၵါကို ေနာက္ကရိႈးေနစဥ္ကတည္းက ေထာင္မတ္ေနၿပီျဖစ္သည့္ လိင္တံက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ျဖစ္သြားသည္။ “တကယ္ပဲ .. ကိုကေတာ့ ကြာ …“ “ထမင္းစားၿပီး တစ္ေလကြာ … စာခ်ဳိးနဲ႔ညီေအာင္ပါ ..“ “အဲဒါ ဘာေျပာတာလဲ …“ “ေနာက္မွ ရွင္းျပမယ္ .. သဒၵါ ..“

သီဟ အေျပာကို ခနထားၿပီး အလုပ္ကို ေရွ႔တန္းတင္လိုက္သည္။ မိတ္ဖက္ျဖစ္ေနၿပီမို႔ လိင္တံက အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးထဲ တန္း၀င္သည္။ လင္းသဒၵါက ပန္းကန္ေဆးစင္ကို လက္ျပန္ေထာက္ၿပီး ေကာ့ေပးထားသည္။ သီဟ ေသးက်ဥ္လွသည့္ ခါးေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ညွစ္ထားၿပီး စတင္ေဆာင့္သည္။ စခါစတုန္းကေတာ့ လင္းသဒၵါအထဲတြင္ ေႏြးေတြးေတြး ေျခာက္ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္။ ဒါကခနပင္။ အ၀င္အထြက္မ်ားလားေတာ့ သူမ စိတ္ပါလာၿပီး အရည္လုိက္လာသည္။ ႏႈတ္မွ တအင္အင္ႏွင့္ ညည္းလာသည္။

“ကို .. သဒၵါ .. ကို႔ကို ၾကည့္ခ်င္တယ္ ..“ လင္းသဒၵါ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ လိင္တံကို မခြ်တ္ခ်င္ခြ်တ္ခ်င္ႏွင့္ သီဟ ျပန္ႏႈတ္ရသည္။ လင္းသဒၵါက ဆတ္ခနဲကိုယ္ကိုလွည့္သည္။ သူမ၀တ္ထားသည့္ အကၤ် ီကိုလဲ ေအာက္ေျခနားက ကိုင္ၿပီး လက္ေျမွာက္ခြ်တ္သည္။ ျဖဴ၀င္းေနသည့္ ႏို႔ႏွစ္လံုးက သီဟ ျမင္ကြင္းထဲေရာက္လာသည္။ ရင္ႏွစ္မႊာ၏ အလည္တည့္တည့္တြင္ ထံုးစံအတိုင္း ပန္းေရာင္လည္ဆြဲက အေရာင္ေတာက္ေနသည္။ သီဟ ၾကာရွည္မၾကည့္ႏိုင္အား။ လင္းသဒၵါက သူ႔လည္ပင္းကို ဆြဲၿပီး ဖက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ အလိုက္သင့္သူမကို ေပြ႔မသည္။ ပန္းကန္စင္ေပၚတင္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ လိင္တံကို ေနရာေဟာင္းသို႔ ျပန္ပို႔သည္။ လင္းသဒၵါက သူ႔ပါးျပင္ကို နမ္းရင္း ျမန္ျမန္လုပ္ေပးဖို႔ အငမ္းမရေတာင္းဆိုသည္။ သီဟ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို ျမွင့္သည္။ လိင္တံတေလွ်ာက္ က်င္ဆိမ့္တက္လာသည့္ အရသာကို သိပ္မၾကာခင္ပင္ ခံစားလာရသည္။ သူၿပီးေတာ့မည္ဆိုတာ သိသျဖင့္ လင္းသဒၵါ၏ ေက်ာကို တင္းတင္းဖက္ရင္း အားကုန္ေဆာင့္သည္။ ေနာက္ထပ္ဆက္ခ်က္ မျပည့္ခင္မွာပင္ လိင္တံက အစြမ္းကုန္တင္းမာသြားသည္။ အဆံုးထိေရာက္ေအာင္ ထိုးသြင္းထားရင္း သုတ္ရည္ေတြကို တစစ္စစ္ပန္းထုတ္သည္။ လင္းသဒၵါကိုယ္တိုင္လဲ သီဟႏွင့္ တၿပိဳင္တည္းခရီးဆံုးေရာက္သြားသျဖင့္ မ်က္လံုးမွိတ္ကာ ပါးခ်င္းအပ္ထားသည္။ အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲ အရသာကို ႏွစ္ဦးသား ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားသံုးေနၾကသည္လို႔သာ ဆိုခ်င္ပါေတာ့သည္။

“အင္ … အင္ … အာ …“ “ကို .. ကို သီဟ …“ သူ႔နာမည္ကို တေက်ာ္ေက်ာ္ ေခၚေနသည္ဟု ထင္သျဖင့္ သီဟ ေလးလံသည့္ မ်က္လံုးေတြကို ႀကိဳးစားကာ ဖြင့္သည္။ အရင္ဆံုး စျမင္ရသည္က ေလးေထာင့္ကြက္ေတြ ညီညီညာညာ ရွိေနေသာ မ်က္ႏွာက်က္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးတစ္ခု။ သီဟ စိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားၿပီး ေခါင္းကို ဘယ္ဘက္သို႔ ေစာင္းၾကည့္သည္။ အဂၤေတအုတ္နံရံအား သေဘၤာေဆးအစိမ္းျဖင့္ ညီညီညာညာ သုတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ မဟုတ္ေသး။ သီဟ ညာဘက္သို႔ ကမန္းကတမ္း လွည့္ၾကည့္သည္တြင္ သူ႔လက္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က လာကိုင္သည္။

“ကိုသီဟ .. ေခါင္းကို အရမ္းမခါနဲ႔ေလ …သတိရကာစမွာ ေခါင္းအရမ္းမလႈပ္ရဘူး ..“ စကားသံ ၀ဲ၀ဲႏွင့္ လွမ္းသတိေပးေနသည့္ ရင္ဖံုးအကၤ် ီအျဖဴ၊ ထမိန္အနီႏွင့္ မိန္းကေလးကို ၾကည့္ရင္း သီဟ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သည္။ မိန္းကေလး၏ အဆင္အျပင္ေၾကာင့္သာမက၊ ႏွာ၀သို႔ ေရာက္ရွိလာသည့္ ေဆးနံ႔မ်ားေၾကာင့္ သူေရာက္ေနသည့္ ေနရာသည္ ဘယ္ေနရာဆိုတာကို သီဟ နားလည္သည္။ “က် .. က်ေနာ္ …“ “စိတ္မပူနဲ႔ .. ကိုသီဟ … ရွင္ ျမစ္ႀကီးနားေဆးရံုကို ေရာက္ေနတာေလ ..“ “ဗ်ာ .. ျမစ္ႀကီးနားေဆးရံု ..“ “ဟုတ္တယ္ … က်မ သိတာက ရွင့္ကို ေတာထဲမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ လဲေနတာကို ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔က ေတြ႔လာတာတဲ့ … ရွင့္အဖြဲ ႔တစ္ဖြဲ႔လံုးမွာ ကိုသီဟ တစ္ေယာက္ပဲ အသက္ရွင္ က်န္ခဲ့တယ္ …“ “မ .. မဟုတ္ေသးဘူး ထင္တယ္ .. ဆရာမ ..“ “ဟုတ္ပါတယ္ .. ရွင္ သတိေမ့ေနတာ .. ဒီေန႔ပါနဲ႔ဆို ငါးရက္ရွိေနၿပီ … က်မပဲ ေန႔တုိင္းေစာင့္ေပးခဲ့တာမို႔ သိေနတာ ..“ “ဗ်ာ ..“

သီဟ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့။ စကားသံခ်ဳိခ်ဳိ၊ မ်က္ႏွာထားခ်ဳိခ်ဳိႏွင့္ သူ႔ကို ၿပံဳးၾကည့္ေနသည့္ သူနာျပဳဆရာမေခ်ာေခ်ာေလးကိုသာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ တံု႔ျပန္မိသည္။ သူနာျပဳဆရာမေလးက သီဟပံုစံကို ၾကည့္ၿပီး ေမးစရာ မရွိေတာ့ဘူး ယူဆသြားလို႔လား မသိ။ ကုတင္ေဘးက ထုိင္ခံုေလးတြင္ ၀င္ထိုင္ေနရာမွ ထသည္။ သီဟကို တစ္ခ်က္ၿပံဳးျပရင္း … “ကိုသီဟ … ခန ျပန္မွိန္းေနလိုက္ဦးေနာ္ .. က်မ ဆရာ၀န္ႀကီးဆီ သြားသတင္းပို႔လုိက္ဦးမယ္ ..“ သီဟ ဘာမွ မေျပာႏိုင္အားေသး။ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုလံုးသည္ ဘယ္လိုမွ ယံုၾကည္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ နပ္စ္မေလးက အခန္းေပါက္၀သို႕ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေျခႏွစ္လွမ္း၊ သံုးလွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီး ဘာကို သတိရသည္မသိ။ သီဟဘက္ ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။

“ကိုသီဟ .. ေျပာဖို႔တစ္ခုေမ့ေနလို႔ … ကိုသီဟကို ေတာထဲမွာ ေတြ႕တုန္းက လက္ထဲမွာ ဆြဲႀကိဳးတစ္ခု ကိုင္ထားတာ ေတြ႔တယ္တဲ့ .. က်မ အဲဒီစားပြဲေပၚမွာ ဗူးေလးနဲ႔ ထည့္သိမ္းေပးထားတယ္ …“ သီဟ လည္ဆြဲဆိုသည့္ အသံၾကားသည္ႏွင့္ ကမန္းကတမ္း နပ္စ္မေလး ညႊန္ျပရာသို႔ ၾကည့္သည္။ အနီေရာင္ဗူးအ၀ိုင္းေလးတစ္ခုကို ေတြ႔သည္ႏွင့္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္လွမ္းယူၿပီး ဖြင့္သည္။ အထဲက ပစၥည္းကို ျမင္သည္ႏွင့္ သူ႔မ်က္လံုးအစံုသည္ ျပဴးက်ယ္သြားရွာသည္။ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ လႈပ္ရွားၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ အေမာဆို႔သလို ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ ျဖစ္သြားသည့္ သီဟ အေျခအေနကုိၾကည့္ၿပီး နပ္စ္မေလး မ်က္ႏွာပ်က္သည္။

“ကိုသီဟ … စိတ္ထိန္း .. ဘာကိုမွ မေတြးနဲ႔ .. က်မ အခုခ်က္ခ်င္း ဆရာ၀န္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့မယ္ .. ခနေလး …“ သီဟ နပ္စ္မေလး ေျပာသည္ကို မၾကား။ ႏႈတ္မွ နာမည္တစ္ခုကို ေရရြတ္သည္။ “လင္းသဒၵါ …“ “ရွင္ .. ကိုသီဟ ဘာေျပာလိုက္တယ္ …“ “လင္းသဒၵါ … လင္းသဒၵါေလ .. ဘာျဖစ္လု႔ိလဲ ဆရာမ ..“ “ေအာ္ .. က်မနာမည္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူလို႔ပါ .. က်မနာမည္က လင္းစႏၵာေလ …“

သူနာျပဳဆရာမေလးက ဒါကိုသာ ေျပာၿပီး အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ အေလာတႀကီး ထြက္သြားသည္။ သူမေျပာသလို ဆရာ၀န္သြားေခၚတာျဖစ္မည္။ သီဟ လည္ဆြဲကို ကိုင္ထားရင္း ငိုင္ေနသည္။ ေခတၱခဏမွ် သူ႔ဦးေႏွာက္သည္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့။ ဘာကိုမွ ေတြးမရ။ ငူငူႀကီး ျဖစ္ကာေနသည္။ ထိုအခိုက္ သူ႔နားထဲတြင္ တေထာက္ေထာက္ႏွင့္ အသံေတြကို ၾကားလာရသည္။ သီဟ အသံလာရာသို႔ ၾကည့္မိသည္။ မိုးရြာလာျခင္းျဖစ္သည္။ ေစ့ကာထားသည့္ မွန္ျပတင္းေပါက္ကို မိုးစက္ေတြလာစင္သျဖင့္ ထိုေနရာမွ အသံျမည္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျပတင္းေပါက္မွန္တေလွ်ာက္ စီးက်သြားသည့္ မိုးေရစက္ေတြကို အဓိပၸါယ္မဲ့စြာျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ရုတ္တရက္ အင္မတန္ရင္းႏွီးသည့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုကို ျပတင္းေပါက္မွန္ေနာက္တြင္ ျမင္လိုက္ရသည္။ ရုတ္ခ်ည္း ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ရပ္တန္႔သြားမလို ျဖစ္ၿပီး သီဟ အလုအယက္ ထိုပံုရိပ္ကိုလွမ္းေခၚသည္။ သူ႔အသံသည္ ျမစ္ႀကီးနား ေဆးရံုေဆာင္ တစ္ခုလံုး ပ်ံ ႔ႏွံ႔သြားမလားေတာင္ ထင္ရေတာ့သည္ ….။

သဒၵါ !!!!!!!!!!!!!!