The series of Shocks I had ( အခ်စ္၀တၳဳ ခ်ဳိခ်ိဳေလး ♠♠♠ )

အခ်ိန္ကား ၁၉၉၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ၊ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ ၿပီးခါစ။ အျဖစ္အပ်က္ကား ၂၄နာရီပင္ မရွိ။ ဒါေပမယ့္ ဘဝတစ္ခုအတြက္ အမွတ္တရ။ သတိေတာ့မရ၊ သို႔ေသာ္ ေမ့ေျဖာက္ကားမရ။ ကၽြန္ေတာ္က အုတ္က်င္းမွာ ေနပါတယ္။ နယ္က အေဒၚတစ္ေယာက္က လွည္းတန္းက အေနာ္ရထာအိမ္ရာမွာ အခန္းတစ္ခု ဝယ္ထားပါတယ္။ ပင္စင္ၿပီးရင္ သူတ ို႔ မိသားစုေတ ြ ေျပာင္းလာမွာပါ။ အိမ္ခန္းကို အသင့္ေနႏိုင္ေအာင္ အားလုံးျပင္ ထားပါတယ္။ အေဒၚကေတာ့ နယ္နဲ႔ရန္ကုန္ သြားလိုက္၊ ျပန္လိုက္ပါ။ သူတို႔မရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္ကို ညဖက္ အိမ္ေစာင့္ခိုင္းပါတယ္။ မုန္႔ဖိုးလည္းရသလို ကိုယ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ ဗီဒီယိုကား ၾကည့္လို႔ရတဲ့ မဟာအခြင့္အေရး ပါေနေတာ့ မျငင္းပါဘူး။ အေမကလည္း ညီမအိမ္မို႔ သေဘာတူပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ သူတို႔ မိသားစု ျမန္မာျပည္ အႏွ႔ံဘုရားဖူးခရီး ထြက္ပါတယ္။ ၂၊ ၃ပတ္ေလာက္ ၾကာတဲ့ ခရီးပါ။ ေန႔လည္ေလာက္ အိမ္ကထြက္၊ ဦးဝင္းႏိုင္ သင္တန္းတက္။ ၿပီးရင္ ဗီဒီယိုေခြငွား၊ လွည္းတန္းေဈး ပတ္၊ ဂုိး႐ႉိးစတိုး ဝင္ၾကည့္။ က်ဴရွင္မရွိရင္ ကန္ေဘာင္တက္။ ဟိုၾကည့္ ဒီေငွး။ ၿပီရင္ အေဒၚအိမ္ေပၚတက္။ ေခြၾကည့္။ အိပ္။ မနက္က်မွ အိမ္ျပန္။ ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းနည္းတာရယ္၊ တစ္ေယာက္တည္းေန တတ္တာရယ္နဲ႔ အပန္းမႀကီးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္မွာ က်ဴရွင္မရွိတာနဲ႔ ကန္ေဘာင္ဘက္ ေလွ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ကန္ေဘာင္မွာ ေနေစာင္းခါနီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ လာတဲ့ အခ်ိန္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သမီးရည္းစား ႏွစ္ေယာက္ ခြန္းႀကီး ခြန္းငယ္ စကားမ်ားေနက်ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသားက ကန္ေဘာင္ဘက္ကေန ဘက္စ္ကား မွတ္တို္င္ဘက္ကုိ ဆင္းသြားပါတယ္။ အသက္လတ္တန္း အရြယ္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္တည္း ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုၿပီးက်န္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူရဲေကာင္းလုိလုိ၊ ကယ္တင္ရွင္လိုလုိ သူနားခ်ဥ္းကပ္ၿပီး လက္ကိုင္ပဝါေလးကမ္းရင္း … … … “အစ္မ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကူညီရမလဲ“ ကၽြန္ေတာ့္အေမးကို ဘာမွ မတုန္႔ျပန္ေသးဘဲ သူ႔ရည္းစားလိုက္ပါသြားတဲ့ ကားကို ေငွးၾကည့္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို တခ်က္ၿပံဳးျပၿပီး သူလက္ထဲက လက္ကိုင္ပဝါကို ထုတ္ျပပါတယ္။ 
 ဆက္လက္ဖတ္ရႈ႔ရန္

ကၽြန္ေတာ္ အကူအညီ မလိုအပ္တဲ့ သေဘာပါ။ ၿပီးမွ သူေဘးမွာထိုင္ဖို႔ ပုတ္ျပပါတယ္။ “ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခနေလာက္ ထုိင္ေပးပါ ေမာင္ေလး“ “ဟုတ္ကဲ့“ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ထိုင္ၿပီး ၅မိနစ္ေလာက္ စကားလုံးဝ မေျပာပါဘူး။ ေနလည္ ဝင္ခါနီးပါၿပီ။ “အစ္မ၊ ျပန္ရင္ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္။ ေတာ္ၾကာ မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္၊ ဘယ္ကေန ကားစီးမွာလဲ“ “လွည္းတန္းက၊ လွည္းတန္းကို လွမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္၊ ဒါနဲ႔ မင္းဘယ္ကို ျပန္ရမွာလဲ“ “ကၽြန္ေတာ္က လွည္းတန္းမွာ ေနတာ၊ ရတယ္ … လွမ္းေလွ်ာက္တာေပါ႔“ ကန္ေဘာင္ကေန လွည္းတန္းအထိ သူမ စကား တစ္ခြန္းမွ မေျပာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မေမး။ မေန႔ကပဲ ဆရာဦးဝင္းႏိုင္က western conversation အေၾကာင္း သင္လိုက္တယ္။ မစပ္စုနဲ႔၊ မေျဖခ်င္လွ်င္ မေမးနဲ႔။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ေတြ႕အသုံးခ် ေနတာ။ လွည္းတန္းနား ေရာက္ေတာ႔ သူမက … … … “မင္း ဗိုက္ဆာၿပီးလား၊ ဝယ္ေကၽြးမယ္ေလ၊ ဘာစားမလဲ“ “အင္း … … … ရတယ္၊ မစားေတာ႔ပါဘူး“ ကၽြန္ေတာ္ကို မရမက ေခၚေနတာနဲ႔ “ၾကာဆံေၾကာ္စားမယ္“ ၿပီးေတာ႔ ဒိန္ခ်ဥ္သြား ေသာက္က်တယ္။ နာရီက ၇း၃၀၊ အခ်ိန္ကား မေစာေတာ႔။ ဒိန္ခ်ဥ္ဆိုင္မွာ … … … “အစ္မ၊ ျပန္သင့္ၿပီ ထင္တယ္“ သူဘာမွ မေျပာ။ မ်က္ဝန္းထဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿပိဳေတာ႔မယ္႔မိုးလို။ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးေတာ့ လက္ဖဝါး ႏွစ္ဖက္ မ်က္ႏွာအုပ္ကာ ငိုခ်လိုက္သည္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ပထမဆုံး shock ပဲ။ ကိုယ့္နဲ႔လည္း မသိ၊ မရင္းႏွီး။ လွည္းတန္းဆိုတာ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္။ မင္း ေသဖို႔ပ ဲ ေကာင္းေတာ႔တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က အိမ္ကို သြားေျပာလို႔ကေတာ့ မင္းအိုးစားကြဲၿပီ။ ဒီေနရာမွာ အလွ်င္သင့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေနအထားေတြ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆယ္တန္း ေျဖၿပီးကာစ၊ ေပါင္ ၉၀ေတာင္ မျပည့္တဲ႔ လူဖလံေလးပါ။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ အရင္းေတြ မရွိေတာ့ အေဒၚသား ႏွစ္ေယာက္ကိုပဲ ညီအရင္းေတြလို သေဘာထားရပါတယ္။ ဒီေကာင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၈ႏွစ္၊ ၁၀ႏွစ္စီ ငယ္ပါတယ္။ အေဒၚကလည္း ကၽြန္ေတာ္ကို သားအရင္းလို သေဘာထားပါတယ္။ ဒီေကာင္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္ကို အစ္ကိုရင္းလုိ ခင္ပါတယ္။ (အလ်င္းသင့္ရင္ သူတုိ႔နဲ႔ ဆိုးပုံေတြ မွ်ေဝဦးပါမယ္) သူမကေတာ့ အမ်ဳိးသမီးထဲမွာ အရပ္ျမင့္တယ္လုိ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ ၅ေပ၊ ၈လက္မေလာက္ ျမင့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထက္ ၉ႏွစ္၊ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးပံုေပၚပါတယ္။ အသားေရာင္က မျဖဴလြန္း၊ မညိဳလြန္း။ ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ မႀကီးလြန္း၊ မငယ္လြန္း သူ႔ေနရာမွာ ရွိသင့္၊ ရွိထိုက္တာေတြ ထက္ေတာ႔ မပိုပါဘူး။ သာမန္ သူလို၊ ကိုယ္လို မိန္းမ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ မ်က္ႏွာခပ္သြယ္သြယ္နဲ႔ တိုင္းရင္းသား ေသြးေႏွာပံု ထင္ပါတယ္။ ဆံပင္ေရွးပိုင္းက အဲဒီတုန္းက ေခတ္စားတဲ့ ဂ်ပန္ုေက။ နဖူးနားမွာ တိတိေလး ညႇပ္ထားၿပီး နားထင္ႏွစ္ဘက္ကေန အေနာက္ဘက္ကို အရွည္ထားတဲ့ ေခတ္ပါ။ အေနာက္ဘက္မွာ ေက်ာလည္ေလာက္ ရွည္ပါတယ္။ ႐ုိး႐ုိးတီရွပ္ ခပ္ပြပြကို ေအာက္က ပါတိတ္အဆင္ေလးနဲ႔ ထမီကို ေျခမ်က္စိ ဖုံးသည္အထိ ဝတ္ဆင္ထားပါတယ္။ ခုံျမင့္မပါတဲ့ ညႇပ္ဖိနပ္ပါးေလး စီးထားပါတယ္။ အရြယ္စား နည္းနည္းႀကီးႀကီး လက္ေပြ႕အိတ္ တစ္ခု ကိုင္ပါတယ္။ ၿခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ ႐ိုး႐ိုးယဥ္ယဥ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ထက္ ထူးထူးျခားျခား မရွိပါဘူး။ တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ဂုဏ္သကၡိာရွိ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဆိုတာ ေပၚလြင္လြန္းပါတယ္။ အထူးျခားဆုံးကေတာ့ သူရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြပါပဲ။ သူမ်က္လံုးေတြက ေတာက္ပတဲ့ အသြင္ေဆာင္ပါတယ္။ မ်က္ဆံက မ်က္လုံးရဲ႕ ေနရာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ယူထားပါတယ္။ ငိုထားေတာ႔ အေရာင္ေတာက္ ေနသေယာင္ ရွိပါတယ္။ မ်က္ေတာင္ေတြက ရွည္ဆင္းၿပီး ေကာ႔တက္ေနပါတယ္။ မ်က္ခုံးေမႊးေတြနဲ႔ ထိေတာ႔လုမတက္ ရွိေနပါတယ္။ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ေတြပါ။ မ်က္ခုံးေမႊးေတြဟာ ေလျပင္းတိုက္လို႔ ယိမ္းလိုက္တဲ႔ ျမက္ပင္ရွည္ေတြလို တစ္ဖက္စီကို ညီညီညာညာ စင္းက်ေနပါတယ္။ အဲဒီမ်က္ဝန္း တစ္စံုက ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ႔ အၾကည့္မွ်ားေတြကို ခုခံႏိုင္မယ့္ ဒိုင္းကေတာ႔ အရွားသားဗ်ာ။ ဒါေပမယ္႔ဗ်ာ ... ငိုထားတဲ့ သူ႔မ်က္လုံးက ေႂကြကြဲမ်က္ရည္စေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွာ သူ႔အတြက္ ကမၻာပ်က္ေနတယ္ ဆိုတာ သံသယျဖစ္စရာ မလိုပါဘူး။ လမ္းသြားလမ္းလာ လူေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္သြားၾကပါတယ္။ သူကလည္း တေလာကလုံး တစ္ေယာက္တည္း ရွိတယ္ထင္နဲ႔ ငိုေနဆဲပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစား တတ္ေတာ႔ပါဘူး။ ဘာလုပ္ရမယ္လဲ မသိေတာ႔ဘူး။ ထေျပးဖို႔ကို အၾကံျဖစ္မိတယ္။ "အစ္မ ... ထပ္ငို ေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ္" "ေက်းဇူးပါပဲ ... မင္း ေပးခဲ႔အခိ်န္ေတြ ... ေက်းဇူးပါပဲ" မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို တုန္႔ျပန္ပါတယ္။ ေနပါဦးလုိ႔ စကားတစ္ခြန္းမွ မဟ။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာ သူက ေနပါဦးလို႔ ေျပာလိမ္႔မယ္လို႔။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေနရာမွ မထျဖစ္။ "အစ္မ ... မျပန္ေသးဘူးလား၊ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ" ေခါင္းခါခ်င္းတာ သူ႔ရဲ႕အေျဖ။ သူေဘး ဝဲယာကို တစ္ခ်က္ေဝ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး သတိဝင္လာဟန္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုလည္း အားနားသြားပုံရတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ တစ္ခ်က္ၿပံဳးျပတယ္။ ေရခြက္ကို ကိုင္ၿပီး တစ္က်ဳိက္ေသာက္လိုက္တယ္။ ျပန္မခ်ေသးဘဲ ေရခြက္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ... ... ... "မင္း ရည္းစားထားဖူးလား" "ဟင့္အင္း" ရည္းစားမေျပာနဲ႔ မိန္းခေလး သူငယ္ခ်င္းေတာင္ ခပ္ရွားရွား။ "တစ္ဘဝလုံး ပုံအပ္ၿပီးမွ လက္ထပ္ဖို႔ ၾကေတာ့ သတၱိေၾကာင္တဲ့ ေယာက္်ား၊ မင္း ... အဲလို မျဖစ္ေစနဲ႔" "အို ... ဘယ္လုိ" ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ တစ္ဘဝလုံးဆိုတဲ႔ စကားဆိုတာ အဆန္းသား။ အဓိပၸါယ္က ဘြင္းဘြင္းႀကီး။ ႏွစ္ေယာက္အတူ အိပ္၊ ခ်စ္တင္းေႏွာ၊ လင္မယားလိုေန။ ႏို႔ေပမယ္႔ မိန္းမတစ္ေယာက္က ဒီလို ေျပာလာလိမ္႔မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္ကို စြပ္လိုစြပ္စြဲ။ "မင္း ျပန္ခ်င္ ျပန္ေတာ့ခ်ီ၊ အိမ္က စိတ္ပူေနလိမ္႔မယ္" "အစ္မ ... မျပန္ေသးဘူးလား" "ဒီည ... အိပ္မျပန္ခ်င္ဘူး၊ လမ္းေပၚေလွ်ာက္သြားမယ္၊ ဒီထက္ဆုိးစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိေတာ့ဘူး" "အန္ ..." ဒါကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ ဒုတိယအႀကိမ္ shock ပါ။ သူလို မိန္းမတစ္ေယာက္ ညႀကီးမင္းႀကီး တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားရင္ အေပါစားလုိ ျဖစ္သြားမွာေပါ႔။ အေျခအေနကို ၿခံဳၾကည့္ရင္ ရည္းစားနဲ႔ ရန္ျဖစ္လာတယ္၊ သူ႔ရည္းစားက အတူတူေနၿပီးမွ လက္ထပ္ဖို႔ ျငင္းဆန္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မထူးဇာတ္ခင္းမယ္႔ သေဘာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေလာက္ အသည္းမမာပါဘူး။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အဲဒီလုိ ဂ႐ုမစိုက္ပဲ ထားခဲ႔ရေအာင္ သူနဲ႔ အၿငိဳးအေတးမွ မရွိတာ။ သူရဲေကာင္း လုပ္ခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ႔။ "ကၽြန္ေတာ့္ အေဒၚ့အိမ္ လိုက္လည္မလား၊ သူတို႔ ခရီးသြားေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း အိမ္ေစာင့္ ေပးေနရတာ၊ အခန္းပိုရွိတယ္၊ သက္သက္ေနလို႔ ရတယ္" တကယ္ေတာ့ ဘာမွန္းမသိ။ ဂ႐ုဏာစိတ္နဲ႔ ရမ္းသန္းတာ ေခၚေနရတာ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မီရထားခုတ္ ေနသလိုပဲ။ ေနာက္တစ္ခုခု ျဖစ္မွာကိုလည္း စိုးရိမ္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္တယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ္ကို ၾကည့္ၿပီး၊ ခ်က္ခ်င္းမေျဖေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ မူပ်က္ေနတာကိုလည္း ရိပ္မိပုံရတယ္။ "မင္း ... အေဒၚေတြ ဘယ္ေတာ႔ ျပန္လာမွာလဲ" "ေနာက္ တစ္ပတ္၊ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာဦးမယ္ ထင္တယ္" "ေဘးအခန္းေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးလား" "အဲ ... တစ္တိုက္လုံးမွာ ၅ခန္းပဲ လူေနေသးတယ္၊ အဲဒါ သူခိုး စိတ္မခ်လို႔ ေစာင့္ခုိင္းတာ၊ အနည္းဆုံး ညဖက္မွာ မီးလင္းေနရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ႔၊ ဒီသေဘာနဲ႔ ေစာင့္ခိုင္းတာပါ" "ေကာင္းၿပီေလ၊ သြားၾကတာေပါ႔" သူ႔သေဘာက ေတာ္ေတာ္ ျပတ္ျပတ္သားသား ႏိုင္တယ္။ အဲဒီေလာက္ ေႂကြကဲြေနတာ မေတြေဝပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ေခြဆိုင္ကို ေျပးရဦးမယ္။ ေအာ္ဒါ မွာထားတာေတြရွိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အျပာကားေတြကိုေတာ႔ ယူလို႔ျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ (ခုျမန္းေတာ႔ ကြာပါ႔၊ ဟီးဟီး) "အစ္မ ... ဒီမွာ ခဏေစာင့္၊ ဗီဒီယိုေခ ြ ေအာ္ဒါမွာ ထားလို႔ သြားယူလိုက္ဦးမယ္၊ ဒီနားတင္" ေခါင္းတစ္ခ်က္ ၿငိမ့္ျပတာ သူ႔အေျဖ။ သူ႔ကို ေခၚသြားလို႔ကား မျဖစ္။ ဆိုင္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔က ရင္းႏွီးၿပီးသား။ ဆိုင္ကို အျမန္ေျပး အက္ရွင္တစ္ေခြ၊ ျမန္မာကား တစ္ေခြ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ မေန႔ကေခြေတြ ကန္ေဘာင္ မသြားခင္ ႀကိဳအပ္ထားလုိ႔။ ဒိန္ခ်ဥ္ဆိုင္ ျပန္ေရာက္ေတာ႔ သူက ထိုင္လွ်က္။ "အစ္မ ... သြားလို႔ရၿပီ" "မင္း ... အိမ္မွာ ဖုန္းရွိလား" "ရွိတယ္၊ လိုင္းလည္းေကာင္းတယ္။ မနက္ကေတာင္ ေမေမ႔ဆီ ဆက္လုိက္ေသးတယ္" မိုးက ေတာ္ေတာ္ကို ခ်ဳပ္ေနပါၿပီ၊ ည ၉း၀၀ ေလာက္။ လမ္းတဖက္ကုိ ကူးေတာ႔ လူေတာ္ေတာ္ရွင္းေနပါတယ္။ ဝန္းထဲမွာလည္း လူရွင္း ေနပါတယ္။ မဂ္လာဒံုဘက္ျခမ္းနဲ႔ အင္းစိန္ဘက္ျခမ္းကို မလြယ္ေပါက္ကေန ျဖတ္ကူးတဲ႔ လူတခ်ဳိ႕သာ က်န္ေတာ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွာေတာ႔ ဂ်ိန္းစဘြန္း စြန္႔စားခန္း ထြက္တာက်ေနတာပဲ။ ရင္ထဲမွာလည္း အသည္း တလွပ္လွပ္။ ကိုယ္ကို လူျမင္မွာ ေၾကာက္တာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ အခန္းေပၚ ေရာက္ပါတယ္။ အေဒၚအခန္းက အိပ္ခန္း သုံးခန္းရွိပါတယ္။ မာစတာခန္းမွာ ေရခ်ဳိးအိမ္သာ တဲြရက္ပါတယ္။ အေဒၚ လင္မယားေနပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခန္းကို သားႏွစ္ေယာက္ အတြက္ထားပါတယ္။ က်န္တစ္ခန္းကို စာၾကည့္ခန္း လုပ္ထားပါတယ္။ ၾကမ္းျပင္မွာ အိပ္ယာခင္း တစ္ခုထည့္ထားၿပီး ဦးေလး စာအုပ္ေတြ နံရံကပ္ ဗီဒိုအျပည့္ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခန္းက ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ဳိကာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လာလွ်င္ ဒီအခန္းမွာ ေအာင္းေနက်။ အျပင္ဘက္မွာ ေရခ်ဳိးအိမ္သာ တစ္လုံးရွိပါတယ္။ ပိုက္ေတြ မၿပီးေသးလုိ႔ သုံးလို႔ မရပါဘူး။ တီဗီနဲ႔ ေအာက္စက္က ဧည့္ခန္းမွာပါ။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ႔ မီးဖြင့္၊ တံခါးမႀကီးပိတ္။ ၿပီးေတာ႔ သူကို အေဒၚခန္းမွာ ေနရခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ွဗီဒိုထဲက အေဒၚထမီတစ္ထည္၊ ကၽြန္ေတာ္႔ တီရွပ္ ပြပြတစ္ထည္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ တဘက္ပြ တစ္ခု။ "အစ္မ ... ေရအရင္ ခ်ဳိးရင္ ခ်ဳိးလိုက္၊ ေရခ်ဳိးခန္းက ဒီအခန္းပဲ ၿပီးေသးတယ္၊ ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ဳိးမယ္" "အင္း ... ဖုန္းဆက္လုိ႔ရမလား" "ရတယ္၊ တီဗီေဘးမွာ" "ေက်းဇူးပါပဲ" သူ စကားေျပာတဲ့အခါ တိုတုတ္လြန္းလွတယ္။ စကားကို ေလးေလးပင္ပင္နဲ႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေျပာတက္ပါတယ္။ အပိုအလုိေတြကို မလိုလားတာ သူ႔အက်င့္ထင္ပါတယ္။ အေဒၚအိပ္ယာခင္းကို နည္းနည္း ရွင္းလိုက္ပါတယ္။ ဧည့္သည္အတြက္ ျပင္ဆင္တဲ့ သေဘာပါ။ ခဏၾကာေတာ႔ သူျပန္ဝင္လာပါတယ္။ ဖုန္းဆက္ၿပီး သြားၿပီထင္ပါတယ္။ သူေရခ်ဳိးရေအာင္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ ထြက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆက္တီခုံေပၚ ထိုင္ရင္း ဦးေႏွာက္ကို အျပင္းအထန္ အလုပ္ေပးမိပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ နာမည္ေတာင္ မသိ၊ မိတ္မဆက္ ရေသး။ အခု တစ္အိမ္တည္းမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ ၿပီးေတာ႔ တစိမ္းေတြ။ ငါ႔ကိုယ္မ်ား ဒျမတိုက္ဖို႔လား။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အေၾကာင္းၾကားထားရင္ ေကာင္းမလား။ သူ ဖုန္းဘယ္ကို ဆက္တာလဲ။ ညေနက ေယာက္်ားနဲ႔ အခ်ိန္အဆက္ လုပ္တာလား။ ဦးေလးနဲ႔ ရန္ညႇိဳးရန္စ ရွိတာလား။ ဒီလိုနဲ႔ လားေပါင္းမ်ားစြာကို စဥ္းစားရင္း ဦးေႏွာက္ေခ်ာက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အိမ္ေသာ႔ကိုေတာ႔ ဝွက္လိုက္ပါတယ္။ ေရကို စိမ္ေျပနေျပ ခ်ဳိးေနပုံရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာမွ ဧည့္ခန္းကို ထြက္လာပါတယ္။ ေခါင္းေတြလည္း ေလွ်ာ္ထားပါတယ္။ အေဒၚထမီရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္႔အကႌ်ရယ္။ အေတာ္ပါပဲ ကၽြန္ေတာ္ တီရွပ္ပြပြနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ဝတ္ရင္ ေပါင္ရင္းေလာက္ေရာက္တယ္။ သူနဲ႔က်ေတာ႔ ၾကည့္ေကာင္းသား။ ဘာလို႔ ၾကည့္ေကာင္းလည္းဆိုတာ ေရခ်ဳိးခန္းဝင္မွ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ အေဒၚ့ခန္းထဲက ဒ႐ိုင္ယာယူေပးလိုက္ပါတယ္။ ေရခဲေသတၱာေဘးက ပလပ္ေပါက္မွာ တပ္ေပးရင္း … … … "ေရခဲေသတၱာထဲမွာ စားစရာေတြရွိတယ္၊ အကုန္စားလို႔ ရတယ္၊ ေကာ္ဖီထုပ္က ဟိုဖက္ေဘးမွာ၊ ေရေႏြးအိုးက ဒီမွာ၊ ခြက္ေတြကေတာ႔ မီးဖိုခန္းထဲမွာ၊ ဗီဒီယိုကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ကို ေစာင့္၊ ေရခ်ဳိးၿပီးမွ ၾကည့္မယ္" ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရခ်ဳိးခန္းဝင္ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔တီရွပ္နဲ႔ အတြင္းခံ ဘလာစီယာကို တန္းမွာ လန္းထားတာကို။ သူေအာက္ခံ အကႌ်ဝတ္ထားပံု မရဘူး။ ဒီအသိေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ အဂၤါဟာ ေထာင္မတ္လာပါတယ္။ ဆပ္ျပာနဲ႔ ပြတ္တိုက္ၾကည့္ပါတယ္။ ခရီးဆုံးထိ မေရာက္ပါဘူး။ ျပန္က်သြားပါတယ္။ anxiety မ်ားေနလို႔ထင္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္း အျပင္ထြက္လာေတာ႔ ကုတင္ေပၚမွာ သူ႔လက္ကိုင္အိပ္ကို တစ္ခုခု ရွာထားပံုရတယ္။ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ အျပင္ဖက္ကို ေရာက္ေနပါတယ္။ သူ႔ထမီကေတာ႔ အေဒၚထမီတန္းမွာ လႊားထားပါတယ္။ အဝတ္အစားလွဲၿပီး အျပင္ဘက္ကို ထြက္လာေတာ႔ ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္က တီဗီေရွ႕က စားပြဲမွာ။ သူကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေကာ္ဖီခြက္ကို ေမးေငါ႔ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအာက္စက္ကိုဖြင့္၊ တီဗီကိုဖြင့္ ျမန္မာကား ထိုးၾကည့္ပါေတာ႔တယ္။ ဘာကားလည္းေတာ႔ မမွတ္မိ။ ဆိုင္က ေပးလို႔သာ ယူလာရတာ။ ျမန္မာကားကို ႀကိဳက္တာမဟုတ္။ အခုလည္း ဘာေတြျပေနမွန္းမသိ။ ကိုယ္႔မ်က္လုံးက သူလ်စ္ရင္ လ်စ္သလုိ သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚ ေရာက္ေရာက္ သြားတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကိုယ္႔ဂုဏ္ကိုယ္ ေဖာ္ရမယ္ဆိုရင္ မိန္းမဆို ေမေမရယ္၊ ေဒၚေဒၚရယ္ပဲ ရင္းႏွီးတာ။ အတန္းထဲမွာ မိန္းခေလး သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္စ၊ ၃ေယာက္စေလာက္ပ ဲ ေမးထူးေခၚေျပာရိွတာ။ က်ဴရွင္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖာသြားၿပီး စားၿမံဳျပန္ျပတာ ေလာက္ပဲ ၾကားဖူးနားဝရွိတာ။ ကိုယ္႔ဟာကို အျပာကားၾကည့္၊ တီဗီေရွ႕ တစ္ေယာက္တည္း ဂြင္းတိုက္။ ဒါအလြန္ဆုံးပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ အိမ္ေဖာ္မေလး ေရခ်ဳိးခန္းမွာ ကိုယ္လုံးတီး ေရခ်ဳိးေနတာကို ေခ်ာင္းၾကည့္ဖူးတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ေမေမသိသြားၿပီး အေဆာ္ခံရတာ မွတ္မိတယ္။ “ငါ႔သား ေယာက္်ားကြ”ဆို ေဖေဖေျပာေတာ႔ ေမေမနဲ႔ ေႏွာင္ခ်ိန္တီးတာေပါ႔။ ေဖေဖက ေျပာပါတယ္ ကိုယ္ေနထိုင္တဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဂုဏ္မပ်က္ေစနဲ႔တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ေရွာင္ပါတယ္။ မေရွာင္တာက ဟိုညီဝမ္းကဲြႏွစ္ေကာင္။ (အားလွ်င္ သူတို႔အေၾကာင္း ဆက္ေရးပါမည္) ေသခ်ာတာကေတာ႔ အဲဒီျမန္မာကားက ရယ္စရာ ဟာသကားပါ။ ရယ္စရာ အခန္းေရာက္ရင္ သူ႔အသံ လြင္လြင္ေလးနဲ႔ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းမဲ႔စြာ ရယ္တတ္ပါတယ္။ တခါတေလ ရင္ထဲမွာ ပိုက္ထားတဲ႔ ဆက္တီေပၚက ေခါင္းအုံးေလးကို ေဘးနားက ယပ္ေတာင္ေလးနဲ႔ ထုၿပီး ရယ္တတ္ပါတယ္။ တခါတေလ တီဗီမွန္သားျပင္ကို လက္ညႇိဳးေလးထိုးၿပီး ရယ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူရယ္ေနတဲ႔ ပံုေလးက အျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ အတိုင္းပါ။ ဒီကားေလးက သူ႔ကမၻာပ်က္တာကို ခဏေလာက္ ရပ္ထားေပးႏိုင္စြမ္း ရွိခဲ႔ပါတယ္။ ဇာတ္ကားသိမ္းေတာ႔ ရယ္ရလို႔ က်တဲ႔မ်က္ရည္ကို သုတ္ရင္း ေက်းဇူးတင္တဲ႔ အၿပံဳးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါ က်တဲ့မ်က္ရည္ဟာ ရယ္ရလုိ႔ပါ။ သူ အားလုံးကို ခဏေမ႔သြားပုံ ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ တက္ႂကြတဲ႔ ေလသံနဲ႔ … … … "မင္း … ဗိုက္ဆာ ၿပီလား၊ တခုခု လုပ္လိုက္မယ္ေလ" "ေရခဲေသတၱာေဘးက အံဆြဲထဲမွာ ေခါက္ဆဲြေျခာက္ ရွိတယ္" "အိုေက … ေခါက္ဆဲြစားၿပီး ေနာက္တစ္ကား ဆက္ၾကည့္မယ္၊ အရည္နဲ႔လား အေျခာက္စားမွာလား" "အရည္နဲ႔ပဲ၊ ေနာက္တစ္ကားက အဂၤလိပ္ အက္ရွင္ကားေနာ္၊ ျမန္မာကား မဟုတ္ဘူး" "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စားၿပီးရင္ ၾကည့္မယ္" သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္မယ္႔ သေဘာရွိပါတယ္။ သူထ သြားၿပီး ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ စီစဥ္ပါေတာ႔တယ္။ မစားခ်င္ေတာင္မွ ျငင္းလို႔ ရမယ္႔ပံု မေပၚပါဘူး။ ေရခဲေသတၱာ ဖြင့္လိုက္၊ မီးဖိုဖက္ ေျပးလိုက္ တစ္ေယာက္တည္း ႐ႈပ္ေနပါတယ္။ သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ လုပ္ကိုင္ေနတာဟာ မီးဖိုေခ်ာင္ ႏိုင္နင္းမဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ၁၀မိနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ႔ … … … "ကဲ … စားလို႔ရၿပီ" ပူပူေႏြးေႏြး ေခါက္ဆြဲ ႏွစ္ပန္းကန္ ထမင္းစား စားပြဲေပၚမွာ အဆင္သင့္။ ထုိင္ခံုဆြဲၿပီး သူရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ ပါတယ္။ အရင္ဆုံး အရည္တစ္ဇြန္းကို ျမည္းစမ္းလိုက္ပါတယ္။ ဘာေတြနဲ႔ ဘယ္လို လုပ္လိုက္သည္ မသိ။ ေတာ္ေတာ္ အရသာရွိပါတယ္။ "အစ္မ … ေတာ္ေတာ္ေကာင္တယ္၊ လွ်ာေတာင္ လည္သြားတယ္" သူကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ကို ၿပံဳးျပၿပီး သူ႔ေခါက္ဆြဲသူ ယုံၾကည္ခ်က္ အျပည့္နဲ႔ တုန္႔ျပန္ပါတယ္။ ႏႈတ္ကေတာ႔ ေယာင္ေယာင္ေလး ၿပံဳးၿပီး စကားတစ္ခြန္းမွ ထြက္က်မလာပါဘူး။ ဒီလို ေအးတိေအးစက္ႏိုင္တဲ႔ လူမ်ဳိးကို ဘယ္တုန္းကမွ ေတြ႕ခဲ႔ဖူးပါဘူး။ သူ႔ေခါက္ဆြဲကို သူမွန္မွန္ ဆက္စားေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စူးစမ္းလိုစိတ္က ဆိပ္ဆိပ္ေနႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ "အစ္မ … အိမ္ကို ေျပာၿပီးၿပီလား" "အင္း … ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္ေလ၊ ေဆး႐ုံမွာ ႏိုက္ဂ်ဴတီရွိတယ္လို႔" "အန္ … ဘယ္လို" "ေျမာက္ဥကၠာလာပ ေဆး႐ုံမွာ တာဝန္က်ေနတာ" "ဒါဆို … အစ္မက ဆရာဝန္လား" "အင္း … ဟုတ္တယ္ေလ" ေနာက္ထပ္ shock တစ္ခုပါ။ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္႔ ေဆြမ်ဳိးထဲမွာ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ ဒါကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး ေမေမက ကၽြန္ေတာ္ကို ဆရာဝန္ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ ထမင္းမငတ္ရင္ ၿပီးေရာ ဘာလုပ္လုပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ဂုဏ္ရွိတာကို။ အဲဒီဟာက ဆရာဝန္ဆိုရင္ အထင္ႀကီးၿပီးသား။ တကယ္တန္း ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႔ ေဆးအမွတ္နဲ႔ လြဲခဲ့ပါတယ္။ သူဘာမွ ဆက္မေျပာ၊ ဆက္မစားဘဲ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ၾကာေအာင္ ေခါက္ဆြဲပန္းကန္ကို ေငးၾကည့္ေနပါတယ္။ ညေနက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သတိရသြားပုံ ေပၚပါတယ္။ ၿပိဳေတာ့မယ့္မိုးလို မ်က္ဝန္းေတြမွာ မ်က္ရည္စေတြ ကႀကိဳးဆင္ကုန္ပါၿပီ။ နံရံဖက္ကို ေငးၾကည့္ရင္း အတိတ္က ပုံရိပ္ေတြ မပီဝိုးတဝါး ျမင္ရဟန္တူပါတယ္။ ဘယ္ဖက္ပါးေပၚ က်ဆင္းလာတဲ႔ မ်က္ရည္စကို သုတ္ရင္း အံ႔တစ္ခ်က္ ႀကိတ္ကာ ေခါင္းကို ဆတ္ကန ဲ ေမာ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ … သူ႔ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဒီလို ရွင္းျပပါတယ္။ မ်က္ဝန္း ထဲမွာ မပီဝိုးတဝါး။ ေမာင့္ရဲ႕အေငြ႕အသက္ေတြက ဖုံးလႊမ္းေနဆဲ။ အခ်ိန္ဆိုတာ ေျပာင္းလဲေစ တတ္တဲ့ သေဘာလား။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ႏွင့္ ယခု လားလားမွ မဆိုင္။ ေမ႕ စိတ္ကူးေတြက လႊင့္ပါးတ ဲ့ ေရာ္ရြက္လိုပ ဲ ေျမမွာခ ၿပီး ပ်က္သုဥ္းရေတာ့ မွာလား။ ရွင္သန္ခ ဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုဘာလဲ။ ခုေတာ့ အားလံုး ေျပာင္းျပန္။ ဒါေတြ မလိုခ်င္ဘူး … ေမာင္။ ႐ုတ္တရက္ ေမာင္ေျပာတုန္း ေမ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဒီႏွစ္ကုန္ရင္ လက္ထပ္မယ္တဲ့။ “ေမ … ဒီႏွစ္ကုန္ရင္ လက္ထပ္ ၾကရေအာင္၊ ငါတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေမြးေန႔က ဒီဇင္ဘာထဲမွာဆိုေတာ့ အဲဒီလထဲမွာပဲ စီစဥ္ရေအာင္၊ အမွတ္တရ ျဖစ္တာေပါ႔၊ အက်ဥ္း႐ုန္းပဲလုပ္မယ္၊ မိဘမဲ့ ေဂဟာမွာ အလႉလုပ္မယ္” “တကယ္လား … ေမာင္” ေမာင့္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ပူဆာဖူးတယ္။ ျမန္ျမန္လက္ထပ္ ရေအာင္လို႔။ ေမာင္က ေမ႔ထက္ သုံးပတ္တိတိ ႀကီးတာ။ သူ႔မ်က္စိထဲမွာ သုံးႏွစ္ေလာက္ ႀကီးတယ္လို႔ အၿမဲထင္တယ္။ ပိုက္ဆံရွာဦးမယ္၊ ကားဝယ္ဦးမယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ ေနာင္ေရးပဲ ဆိုၿပီးတိတ္တိတ္ ကေလးေနခဲ့ရတာ။ ခုေတာ့ ေမ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အိမ္မက္ရဲ႕ ရွင္သန္ခြင့္ လမ္းစ။ “ေဟ့ … ဘာျဖစ္ေနတာလဲ … ေျပာရင္နားမေထာင္ဘူး ... ေခါင္းႀကီးငုံ႔ၿပီး ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ေမေမတို႔ အိမ္မွာ ခဏေနမယ္၊ ၿပီးရင္ ခုေဆာက္ေနတဲ့ တိုက္ကို ေျပာင္းမယ္၊ ကန္ထရိုက္တာကို ေျပာထားတယ္၊ ေလးရစ္ခဲြ ဆပ္မယ္လို႔၊ ငါးလႊာျဖစ္မလား၊ ေျခာက္လႊာျဖစ္ မလားသိဘူး၊ သူက က်န္တဲ့အခန္းကို ယူေပးပါတဲ့၊ ဘာျဖစ္လဲ ကုိယ္မွ ေငြအေက်မေခ်ႏိုင္တာ” ေမာင္က ဇြတ္တရြတ္၊ ေျပာမရ။ သူလုပ္ခ်င္တာေတြ တန္းစီၿပီး ေျပာတယ္။ ေမ႔ဆႏၵကို တစ္ခုမွ မေမး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္နဲ႔ ေနရရင္ၿပီးေရာ။ က်န္တာေတြ ဘာမွမလို။ တကယ္ပါ … ေမာင္ရယ္ … ႏွလုံးေသြးေတြေတာင္ ရပ္ေတာ့မယ္။ “ေမ … မင္း ငါေျပာတာ ၾကားရဲ႕လား” “ၾကားပါတယ္ … ေမာင္ … ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ ျဖစ္ေနလို႔ပါ” “မင္းကဆရာဝန္ပဲ၊ ေဆးေတြ ႀကိဳမေသာက္ ထားဖူးလား” ေမာင္တို႔ လြဲခ်က္ကေတာ႔ ကမ္းကုန္။ ဒီမွာ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ရင္ခုန္ေနတာ။ ေမ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရတယ္လုိ႔ တခြန္းမေမး။ ‘မင္းကဆရာဝန္ပဲ’ ဆိုတဲ႔ အသုံးႏႈန္းကို ေမ မႀကိဳက္။ ေမာင္ ဆယ္တန္းတုန္းက ရည္းစားပူမိၿပီး စာမက်က္ႏိုင္တာကို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္မျမင္။ ေမာင္႔ ေမေမ စာကူက်က္ဖို႔ အကူညီေတာင္းတိုင္း ေမ ဘယ္ႏွစ္ခါ ျငင္းခဲ့ဖူးလဲ။ စာအတူတူ က်က္တိုင္းလည္း ေမာင္ရဲ႕ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ ရည္းစားအေၾကာင္းေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္ နားေထာင္ေပးတာ ဘယ္သူလဲ။ ေနာက္ဆုံး ေမာင္႔ ေဖေဖ ထေအာ္ေတာ့မွ အေျပာရပ္တာ။ “ေမ … ငါ ေနာက္အပတ္မွာ ပုသိမ္ကို ခရီးထြက္ စရာရွိတယ္၊ ေခ်ာင္းသာဘက္မွာ ေဟာ္တယ္တစ္လုံး ေဆာက္မလုိ႔၊ ကန္ထ႐ိုက္တာက ငါ႔ကို သူေဌးနဲ႔ပါ ေတြ႕ေစခ်င္လို႔၊ သူတုိ႔မိသားစုလည္း ပါလိမ္႔မယ္၊ အလည္ သေဘာေပါ႔၊ လုပ္ျဖစ္ရင္ ေခ်ာင္းသာမွာ ေနရဖို႔ မ်ားတယ္၊ သြားလိုက္ ျပန္လိုက္ေတာ႔ လုပ္လို႔ရတာေပါ႔” “ဟို မိန္းမ ပါဦးမွာလား” “မင္း … ေျပာျပန္ၿပီး … ငါ အလုပ္ လုပ္ေနတာ၊ ကစားေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဟိုလူနဲ႔ ေခၚလိုက္ ဒီလူနဲ႔ မေခၚလိုက္ လုပ္လု႔ိမရဘူး၊ သူ႔တူမ သူေခၚတာ ဘာျဖစ္လဲ၊ ငါက မင္း သေဘာမက်လို႔ မေခၚပါနဲ႔လို႔ ေျပာရမွာလား၊ စီးပြားေရးသေဘာကို မင္းလို ဆရာဝန္ နားမလည္ပါဘူး၊ ႀကိဳက္ေသာ္ရွိ မႀကိဳက္ေသာ္ရွိ အေျခေန ၾကည့္ၿပီး ေပါင္းရတယ္” ဘယ္မိန္းမကို ဆိုလိုလဲဆိုတာ ေမာင္နားလည္ပါတယ္။ ကန္ထ႐ိုက္တာက သူ႔တူမကို မန္ေနဂ်ာခန္႔ၿပီး သူ႔လုပ္ငန္းေတြကို ဦးစီးေစပါတယ္။ တူမဆိုေပမယ့္ တစ္အိမ္တည္း အတူထားၿပီး သမီးလို ေစာင့္ေရွာက္ထားတာပါ။ ေမာင္က ေဆာက္လုပ္ေရး အင္ဂ်င္နီယာဆိုေတာ့ သူ႔တူမ ေအာက္မွာေပါ႔။ ေမာင္ရယ္ … ေမ သဝန္တုိတာ အျပစ္မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္ခ်စ္သူကုိ သဝန္တုိတာ ဆန္းသလား။ ေမာင္ ေမကို ေမ႔စီနီယာ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္နဲ႔ စြပ္စဲြတုန္းက ေမ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ေမာင္လည္းေလ သဝန္တိုတတ္ တယ္လို႔။ သဝန္တုိတာ ခ်စ္လုိ႔ေမာင္။ ေမာင္ ဒါေတြ သိပါ႔မလား … ဟင္ … ။ အဲဒီမိန္းမက ေမာင့္ေပၚ လိုတာထက္ ပိုဆက္ဆံလြန္းတယ္။ ကုမၸဏီ ဒင္နားတုန္းက ေမတစ္ေယာက္လုံးပါရဲ႕သားနဲ႔ ေမာင္အေပၚ ဆက္ဆံတာ ရင္းႏွီးလြန္းတယ္။ ရဲတင္းလြန္းတယ္ … ေမာင္။ ေမ့ကို လူမႈဆက္ဆံေရး ညံ့တယ္ပဲေျပာ၊ ဒီလိုမ်ဳိး ဘယ္ေယာက္်ားနဲ႔မွ မေခၚမေျပာဖူးဘူး။ သူ႔ ေမာင္ကို ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ေတြ မိန္းမခ်င္း သိတာေပါ႔ ေမာင္။ ‘မင္းက မင္းထက္လွလို႔ မနာလို ျဖစ္ေနတာလား’ ေမာင္ရဲ႕ စကားေတြက ရင့္သီးလြန္တယ္။ က်ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို အိပ္ယာထက္က ေမာင္ဝယ္ထားေပးတဲ့ ေခါင္းအုံးေလးက ေမ႔ဖက္မွာ သက္ေသတည္လို႔ ရတယ္။ သူသာ စကားေျပာ တက္မယ္ဆုိရင္ ေမးၾကည့္ပါ ေမာင္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေမထက္ပိုလွပါတယ္။ သူလ ို ႐ိႈက္ႀကီးဖိုငင္ေတ ြ ေမ့မွာ မရိွဘူး ေမာင္။ ေရာင္စုံေတြ လိမ္းခ်ယ္ၿပီး ကုိယ္က်ပ္ေတြ မဝတ္တတ္ဖူး … ေမာင္။ ထမီတုိတုိ ဝတ္ေနတဲ့ေခတ္မွာ ေျခသလုံးေပၚရင္ ေမ မေနတတ္ဖူး … ေမာင္။ ေဒါက္ျမင့္ေတြစီးၿပီး လမ္းၾကာၾကာ မေလွ်ာက္တက္ဖူး ေမာင္။ တန္ဖိုးႀကီး ေရေမႊးေတြ မသုံးတတ္ဘူး ေမာင္။ ခပ္ပြပြ တီရွပ္ကို အေပၚက ျဖဴေဖြးေနတဲ့ ဂ်ဳတီကုတ္ကို ဝတ္ရတာ ႏွစ္သက္တယ္ ေမာင္။ အေရတႀကီး လူနာေတြဆီ အေျပးသြားဖို႔ ညႇပ္ဖိနပ္ပါးသာ ေမအတြက္ အသင့္ေတာ္ ဆုံးပါ။ “မင္း … ဒီေလာက္ျဖစ္ေနရင္ လိုက္ခဲ့၊ ဟိုေရာက္ရင္ ငါအလုပ္ထဲ ဝင္မ႐ႈပ္နဲ႔၊ ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ တည္းတာေပါ႔၊ ေမေမတို႔ကိုေတာ႔ မေျပာနဲ႔၊ သူ႔တို႔က လက္ထပ္ၿပီးမွ ထြက္ဖို႔ မွာထားတာ၊ ေနဦး လက္ထပ္မယ္႔ အေၾကာင္းကို ျပန္လာမွပဲ အိမ္ကို ေျပာေတာ႔မယ္၊ ရက္ကိုေတာ႔ သူတို႔ စီစဥ္ပေလ့ေစ၊ ေတာ္ၾကာ ခရီးမထြက္ရဘူး ဆိုရင္ ခက္မယ္၊ ဘယ္လိုလဲ” “တကယ္လား … ပုသိမ္မွာေနတဲ့ သူနာျပဳတစ္ေယာက္က ေမ့ကို အလည္ေခၚထားတယ္၊ သူက ေရွ႕အပတ္ျပန္မွာ” “ဒါဆို … လိပ္စာနဲ႔ ဖုန္းရွိရင္ ဖုန္းနံပါတ္ေပး၊ ဘယ္လို သူ႔အိမ္ကို ရွာရမလဲလို႔ ေမးထား၊ မင္း ေစာေရာက္ေနရင္ အဲဒီမွာ ေစာင့္ေန၊ ငါ ပုသိမ္မွာ ဆင္းၿပီး ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ဆက္သြားမယ္၊ ငါ ေစာေရာက္ရင္ ေခ်ာင္းသာကေန တက္ၿပီး လာေခၚမယ္၊ ျပန္ရင္ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ရန္ကုန္ ျပန္မယ္၊ ဘယ္လိုလဲ” “ေပ်ာ္လိုက္တာ …” “ငါေမးေနတာ … ေကာင္းလား၊ မေကာင္းဘူးလား ဆိုတာ၊ ဘာမွန္းလဲမသိဘူး၊ ႐ူးေနလား” ေမ ႐ူးေနပါတယ္ ေမာင္။ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး ႐ူးသြားတာပါ။ ေမာင္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ခရီးထြက္ခ်င္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ အိမ္က ခြင့္ျပဳမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေမာင့္ ေမေမကလည္း မွာထားတယ္။ ေမာင္ကို ေျပာမႏိုင္လို႔တဲ့။ သြားခ်င္ရင္ လက္ထပ္ၿပီးမွ ပ်ားရည္ဆမ္း ထြက္ၾကတဲ့။ အခုလည္း လက္ထပ္ေတာ႔ မွာပဲ။ ေမ႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို ေမာင္လာေခၚေတာ႔ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ မူးေမ႔သြားမတတ္ပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္း ပုခုံးကို မွီၿပီးရပ္ေနရတဲ့အထိ။ လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ေနလို႔ သူငယ္ခ်င္းကေတာင္ လဲမက်သြားေအာင္ ခါးသိုင္းၿပီး ဖက္ထားေပးရတယ္။ ေမာင္ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ရင္ခုန္ရတယ္ ေမာင္။ ဒါေပမယ္႔ ေမာင္ရယ္ … … … ေခ်ာင္းသာဟာ ေမ႔အတြက္ ကမၻာပ်က္ျခင္းရဲ႕ နိဒါန္းလား … ေမာင္။ ေမာင္က ေမတို႔ရဲ႕ တလမ္းေက်ာ္မွာ ေနပါတယ္။ လမ္းမႀကီးတန္းက်ၿပီး ေမတို႔အိမ္ကို ေရာက္ဖို႔ ေမာင္တို႔ အိမ္ေဘးက လမ္းသြယ္ကေန ဝင္ရပါတယ္။ ေမာင္နဲ႔ ေမတို႔က ေလးတန္းကတည္းက တစ္ေက်ာင္းတည္း၊ တစ္ခန္းတည္း၊ ၁၀တန္း ေရာက္သည့္တိုင္။ ေမာင္က ဉာဏ္ေကာင္းတယ္။ ျဖတ္ထြန္းဉာဏ္ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါတယ္။ အတန္းတိုင္းမွာ ႏွစ္စဥ္ဆုရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တဇြတ္ထိုးႏိုင္တယ္။ ဂမူး႐ႈးထုိးႏိုင္တယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ အယူသည္းတယ္။ ၁၀တန္းမွာ အေလလိုက္၊ ရည္းစားထားနဲ႔ စာမၾကည့္ပါဘူး။ ေနာက္ဆုံး ဂ်ီတီအိုင္ကိုေတာ႔ ရလိုက္ပါတယ္။ ဂ်ီတီအိုင္ ၿပီးသြားေတာ႔ အစိုးရဌာနတစ္ခုမွာ အလုပ္ရတယ္။ ေမာင္ရဲ႕ ႀကိဳးစာမႈေၾကာင့္ပဲ ဌာနက မန္ေနဂ်ာက အျပင္ ကန္ထ႐ိုက္တာနဲ႔ ဆက္သြယ္ေပးတယ္။ အပိုဝင္ေငြရေအာင္လို႔ေလ။ ဒါနဲ႔ ဒီအလုပ္ကို ရတယ္ဆိုပါေတာ႔။ ေနာက္ အလုပ္ေတြမ်ားလာတာနဲ႔ အစိုးရအလုပ္က ထြက္လိုက္တယ္။ ေမာင္ဟာ အသုံးအျဖဳန္းႀကီးသူထဲမွာ မပါပါဘူး။ သူရတဲ႔ ပိုက္ဆံကုိ ခ်စ္ခ်စ္ကုတ္ကုတ္ စုတယ္။ ကိုယ္ပိုင္အိမ္နဲ႔၊ ကားလိုခ်င္လို႔တဲ့။ အိမ္မဝယ္ႏိုင္ဘဲ ေမ႔ကို လက္မထပ္ခ်င္ဘူတဲ့။ ေမ သေဘာက်ပါတယ္။ ေမကေတာ႔ စာအရမ္းမေတာ္ပါဘူး။ ႏွစ္တိုင္းလည္း ဆုမရပါဘူး။ ႏိုေပမယ္႔ အည့ံထဲမွာေတာ့ မပါပါဘူး။ တေန႔စာ တေန မွန္မွန္လုပ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ပါတယ္။ အဲဒါကို ေမာင္က မေက်နပ္ဘူး။ အၿမဲလိုလို ခနဲ႔တယ္။ ရိတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကို သူ ပိုင္ဆိုင္ရမယ္႔ အေရး။ တစ္လတည္းမွာ ေမြးနံတူေပမယ္႔ စ႐ိုက္ လုံးဝ မတူပါဘူး။ ရာသီခြင္မတူလို႔နဲ႔ တူပါတယ္။ ေမာင္က ေဒါသႀကီးတယ္၊ ေပါက္ကဲြလြယ္တယ္။ ေမက ဝမ္းနည္းစရာရွိရင္ ရင္ဘတ္ထဲမွာပဲ ႀကိတ္ငိုျဖစ္တယ္။ ဂ်ီတီအိုင္က နယ္မွာတက္ဖို႔ စာေရာက္လာပါတယ္။ နယ္မသြားခင္ ေမ့ကို ခ်စ္ခြင့္ပန္သြားတယ္။ ေမလက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ‘နင္ကို ငါ႔ ခ်စ္တယ္’ လို႔ ေျပာတာ ေမ မွတ္မိေနတုန္းပါ။ အဲဒီတုန္းက ေနာက္ေနတယ္ပဲ ထင္တာ။ ေမ မယုံရဲဘူး။ ဘယ္နာရီခံမွာလဲလို႔ ေမ ေမးေတာ႔ ‘ငါ႔ကို ေနာက္ေနတာလား’ လို႔ ေဒါသတႀကီး တုန္႔ျပန္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေမာင္ ရယ္ … နာရီပိုင္း အခ်စ္ခံရမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ေမ႔အတြက္က မဟာ ဆုလဒ္ပါ။ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္တြင္း ေမ႔ဆီေရးတဲ႔ စာေတြကို မျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေမာင္႔စာေတြကိုေတာ႔ ေမွ်ာ္ေနမိတယ္ ဆိုတာ ဝန္ခံပါတယ္။ စာမေရာက္တာၾကာရင္ စာတိုက္ကို သြားေမးျဖစ္ပါတယ္။ ေမာင္ေရးရဲ႕သားနဲ႔ စာတိုက္မွာ ေပ်ာက္တာလို႔ ကိုယ္ဖာသာ ေကာက္ခ်က္ဆဲြပါတယ္။ မွတ္မိေသးပါတယ္။ ေမာင္႔ ေမေမက ေမတို႔အိမ္လာၿပီး သူ႔သားအေၾကာင္း ေမးရတဲ႔အထိပါပဲ။ ေမာင္တို႔ လုပ္ခ်က္က။ မွတ္မိေသးလား ေမာင္။ ေမာင္စာေမးပြဲၿပီးလို႔ ေမတို႔ စာသင္ေဆာင္နား လာေစာင့္ေနတာေလ … ။ အတန္းၿပီးလို႔ စာသင္ေဆာင္က ထြက္လာေတာ႔ ေမာင္ကိုလည္းေတြ႕ေတာ႔ … ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ေမ႔လက္ကိုဆဲြၿပီး ကန္တင္းဖက္ သြားထုိင္တာ … အၾကာႀကီးပဲ။ ေမာင္ ေမးေတာ႔ အတန္းမရွိဘူးလို႔ ညာေျပာခဲ့ပါတယ္။ အေျဖလည္း မေပးရေသးပါနဲ႔ ေမလက္ကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္း။ ေမာင့္ကို အေျဖေပးေတာ႔ ေမာင္အလုပ္ ဝင္ေနပါၿပီ။ အေျဖေပးဖို႔ တပတ္လုံး ဘယ္လို ေျပာရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတာ ရွာလို႔မရပါဘူး။ ေမာင္ကို ခ်စ္တယ္ေျပာေတာ႔ ဘာမွ မျဖစ္သလိုနဲ႔။ တညလုံး ရင္ေတြခုန္ၿပီး အိပ္လို႔ မရဘူးဆိုတာ သိေစခ်င္တယ္ ေမာင္။ ‘နင္ တေန ဒီလို ေျပာလာမယ္ဆိုတာ ငါ သိၿပီးသားပါ’ လုိ႔ မေျပာသင့္ဘူး။ အနည္းဆုံး ဟန္ေဆာင္ ပန္ေဆာင္ ဝမ္းသာပုံေတာ႔ ျပသင့္တာေပါ႔။ ေမ႔ပုခုံးေလးဆြဲၿပီး ေမာင္ရင္ခြင္ထဲ သြင္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာကိုမွ် အျပစ္မျမင္ေတာ႔ဘ ဲ ေမာင္႔အခ်စ္ေတြ မႊန္သြားခဲ့ၿပီ။ ေခ်ာင္းသာေရာက္ေတာ႔ ေနလည္ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ တျခား ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ အခန္းစီစဥ္ထားပါတယ္။ ေသခ်ာပါၿပီ ဟိုမိန္းမ ပါလာတာ။ ေကာင္းပါတယ္ေလ ဟိုတယ္မတူေတာ႔ မေတြ႕ႏိုင္ဘူးေပါ႔။ ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ၿပီး ေမာင္က သူ႔လူေတြဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။ ေမာင္နဲ႔အတူ ႐ုံးအဖြဲ႕ ေလး၊ ငါးေယာက္ ေလာက္ပါလာတယ္။ “ေမ … ငါ အခုခ်က္ခ်င္း သူတို႔ဆီ သြားရမယ္၊ survey စေနၿပီ၊ meeting ၿပီးမွ ျပန္လာလို႔ ရမယ္၊ မင္းဆာရင္ ဟိုတယ္က မွာစားထား၊ အထဲမွာ ေနရင္ ေသခ်ာ ေသာ႔ခပ္ထား၊ ေရထဲ တစ္ေယာက္ထဲ မဆင္းနဲ႔ဦး၊ ညစာက ငါျပန္လာမွ စားမယ္” ေခါင္းတစ္ခ်က္ ၿငိမ့္ျပလိုက္ၿပီး တံခါးကို ေလာ႔ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ဘက္လွည့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ခုတင္ႀကီး၊ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ရင္ေတြ လႈိက္လႈိက္တက္လာတယ္။ ဒီညကို ဘယ္လုိ ေက်ာ္ျဖတ္မွာ တုန္း ေမ … ။ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး တကိုယ္လုံး ေညာင္းကိုက္ေနတာနဲ႔ ခဏဆိုၿပီး မွိန္းလိုက္တာ တခါတည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ေမာင္ျပန္လာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ မိုးခ်ဳပ္ေနပါၿပီ။ ညစာစား၊ ကမ္းေျခလမ္းေလွ်ာက္။ နိဗၺာန္ဘုံပါပဲ။ အခန္းထ ဲ ျပန္ဝင္ေတာ ႔ ရင္ခုန္ အျမန္ဆုံးေပါ႔။ “ေမာင္ … ေျဖးေျဖး … အား … ေသၿပီ ေမာင္” “ျပန္ထုတ္ေတာ႔ … အား … ကၽြတ္ … ကၽြတ္” “အမေလး … အေမ႔” ေမာင္က ေျပာတာကို တစ္ခုမွ ဂ႐ုမစိုက္။ သူလုပ္စရာ ရွိတာကို ဆက္တိုက္လုပ္သြားတယ္။ အပ်ဳိစင္ပန္းေလး ေမာင္ ဆြတ္သြားၿပီေပါ႔။ ေမ ေက်နပ္ပါတယ္။ ျပႆနာက ေနာက္မနက္။ “ေမ … မင္း မေန႔ညက ေသြးလည္း မထြက္ပါလား၊ ၿပီးေတာ႔ တစ္ခါတည္း ေရွာေရွာ ႐ႈ႐ႈ ဝင္သြားတယ္” “ေမာင္ရယ္ … လူတိုင္း ေသြးထြက္တာမွ မဟုတ္တာ၊ အယူမသည္းပါနဲ႔” “ဒါဆို ဘာလုိ ေရွာေရွာ ႐ႈ႐ႈ ဝင္သြားတာလဲ” “ေမာင္ … ကၽြမ္းက်င္လို႔ ျဖစ္မွာေပါ႔၊ ခစ္ခစ္” “မဟုတ္ေသးဘူး … ေမ … မင္း ငါကို မညာနဲ႔၊ မင္း အဲဒီညက မင္းစီနီယာ ဆရာဝန္နဲ႔ ဘာျဖစ္ခဲ့လဲ၊ ငါ ဒီရက္ကို ေစာင့္ေနတာ၊ သြင္းၾကည့္ရင္ သိမွာပဲ” “ေမာင္ ေမ႔သိကၡာကို မေစာ္ကားနဲ႔၊ အကုန္လံုး ရွင္းျပၿပီ သြားၿပီ၊ ေမာင္ လက္ခံခဲ႔တယ္ မဟုတ္လား” “ေအး … အဲဒီတုန္းက ခုလို သြင္းခြင့္မရလို၊ ရတဲ႔ တေန႔ ေမးမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးသား” ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ႐ႈပ္႐ႈပ္ ေယာက္်ားတုိင္းဟာ ကိုယ္႔မိန္းမရဲ႕ ပန္းဦးဆြတ္ခ်င္က်ပါတယ္။ တရက္က တိုက္ႀကီးဖက္ကို ကြင္းဆင္းရပါတယ္။ စီနီယာက offer လုပ္တာနဲ႔ သူ႔ကားနဲ႔ လိုက္ျဖစ္ပါတယ္။ တျခားသူေတြက ေဆး႐ုံက ကားနဲ႔ေပါ႔။ စီနီယာက ေရာက္စက မသိေသးတာနဲ႔ propose လုပ္ဖူးပါတယ္။ ေမာင္ကိုလည္း ေျပာျပဖူးပါတယ္။ ေနာက္ သူသိသြားၿပီ decline လုပ္ပါတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ႔ သူ႔ကားက ေထာက္ၾကန္႔ လမ္းဆုံမွာ ပ်က္ပါတယ္။ မုိးေတာ္ေတာ္ ခ်ဳပ္ေနပါၿပီ။ အိမ္ကို ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ေတာ႔ ေမာင္က စိတ္ေလာၿပီ သူငယ္ခ်င္းကားနဲ႔ တက္ရွာပါတယ္။ မေတြ႔လိုက္ပါဘူး။ ေနာက္မနက္ မိုးလင္း ဝပ္ေလွ်ာ႔ျပမွာ ျပန္ေမာင္းလို႔ ရပါတယ္။ အဲဒီညက ေထာက္ၾကန္႔ၿမိဳ႕ျပင္က တည္းခိုခန္းမွာပဲ အိပ္လိုက္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္၊ တစ္ခန္းစီပါ။ အိမ္ကို ဖုန္းထပ္ဆက္လိုက္ေတာ႔ ေမာင္က လမ္းမွာပါ။ ဘယ္လိုမွ ဆက္သြယ္လို႔ မရေတာ႔ဘူး။ ညဖက္အိပ္လို႔ မရတာနဲ႔ စစ္တမ္းေတြ ဆက္လုပ္ေနတယ္။ မနက္မိုးလင္းေတာ႔ ကသိုက္က႐ိုက္နဲ႔ လုပ္ၿပီးသားေတြကို အခန္းထဲမွာေတြ႕တဲ႔ ႂကြပ္ႂကြပ္အိပ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ ေမာင္က ေဆး႐ုံမွာ ေစာင့္ေနတယ္။ စစ္တမ္းေတြကို အိမ္မွာ ဆက္လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ အိမ္ကို သယ္လာခဲ႔တယ္။ ေမာင္က အခန္းထဲထိ လိုက္ပို႔ၿပီး ပစၥည္းေတြကို ေနရာခ်ေပးတယ္။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းက စေတာ႔ပါတယ္။ ႂကြပ္ႂကြပ္အိပ္ထဲမွာ ေဖာက္ထားတဲ႔ ကြန္ဒုံးအစ ပါလာပါတယ္။ ေမာင္ေတြ႔ သြားၿပီး ေမ႔ကို ျပပါတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ခဏခဏ ဒီကိစၥႏွင့္ ပက္သက္ၿပီး စကား မ်ားၾကျပန္တယ္။ ေမာင္ ဆရာဝန္ဆိုတာ ကြန္ဒုံး သုံးဖို႔မလိုဘူးလို႔ ေျပာမိတာကို သူမွတ္ထားပါတယ္။ အခဲမေၾကပါဘူး။ ေခ်ာင္းသာရဲ႕ ေနာက္ညေတြ႔ဟာ ခါးခါးသီးသီးနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔ရျပန္တယ္။ ေန႔ဘက္မွာ ေမာင္အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနၿပီး ညဘက္မွာ အရက္ေတြ အလြန္အကၽြံ ေသာက္ပါတယ္။ ေမ့ကိုလည္း စကားေကာင္းေကာင္း မေျပာဘူး။ အျပန္ခရီးကုိေတာ႔ နဂိုအစီအစဥ္အတိုင္း ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ျပန္က်တယ္။ လမ္းမွာလည္း အပိုစကား မေျပာေတာ႔ပါဘူး။ ျပန္ေရာက္ၿပီ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ၾကာေတာ႔ အင္းလ်ားကန္ကို ခ်ိန္းတယ္။ ေျပာစရာရွိလို႔ တဲ့။ ေမာင္ စိတ္ေျပသြားၿပီထင္တာ။ တကယ္တမ္း ၾကေတာ႔ လက္ထပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဖူးတဲ႔။ ေမာင္ စြပ္ဆြဲခ်င္တာေတြ စြပ္ဆြဲၿပီး ေမ ရွင္းျပတာကို တစ္ခ်က္မွ နားမေထာင္ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ေမကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့တယ္။ ေမာင္ရယ္ … ေမ့ဖက္ကိုလည္း စဥ္းစားပါဦး။ ေမခ်စ္တယ္ ေျပာတုန္းကလည္း ေမာင္ တန္ဖိုးမထားခဲ့ဘူး။ ေမ့ဘဝမွာ ေမာင့္ကိုသာ ေျပာဖူးတာပါ။ ေမ႔ ပန္းဦးေခၽြေတာ႔လည္း ေမာင္တန္ဖိုး မထားဘူး။ ေမာင္သာလွ်င္ အဦးဆုံးပါ။ ကိုယ္ေကာင္းရင္ ဘယ္ေခါင္းမွ မေရြ႕ပါဘူး။ ကိုယ္ေကာင္းရဲ႕သားနဲ႔ ေခါင္းေရြ႕ဖူးတာ ရွိသလား … ဟင္။ ေႏြရာသီညက ေျခာက္ေသြ႕လြန္းလွပါသည္။ ေလတိုက္ေနလိုသာ ပူျပင္းမႈဒဏ္ကို သိပ္မခံစားရ။ သန္းေခါင္ယံ လင့္လို႔ နာရီျပန္ ႏွစ္ခ်က္ကို ေက်ာ္လြန္လာပါၿပီ။ တခါတရံ အရွိန္ျပင္းျပင္း ျဖတ္ေမာင္းသြားေသာ ကားသံမွအပ အျပင္ဘက္မွ တိတ္ဆိတ္လြန္းလွပါသည္။ သူမ စကားေျပာ ရပ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ႔ အိမ္ခန္းတြင္းမွာပါ တိတ္ဆိတ္ ေအးစက္မႈေတြက ကူးစက္လို႔။ သာမန္လူေတာင္မွ ပ်င္းရိစိတ္ပ်က္ဖြယ္ ေကာင္းလွ။ သူ႔လို ေႂကြကြဲေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ အတြက္ဆို ေျပာဖြယ္မရွိ။ စားလက္စ ေခါက္ဆြဲေတြကိုပါ ေအးစက္မူက သိမ္းပိုက္။ သူစကားေတြ အၾကာႀကီး ေျပာရလို႔ ေမာဟိုက္ သြားဟန္ရွိသည္။ စေတြ႕ကတည္းက စကားနည္းေသာသူ။ ခုလို သူဆီက အရွည္ႀကီး နားေထာင္လိုက္ရလို႔ အတန္ငယ္ေတာ႔ အ့ံၾသမိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူစိတ္ေပါ႔ သြားမယ္႔ပုံ ေပၚပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရင္ထဲက မီးေတြ မာန္စြယ္ေတာ႔ နည္းနည္း က်ဳိးသြားမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္လုံးေတြ စဥ္းလာပါၿပီ။ ဗီဒီယိုလည္း ေနာက္တကား ထပ္ၾကည့္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ႔။ သူလည္း သူ႔ေခါက္ဆဲြကိုလည္း ဆက္စားႏိုင္စြမ္း ရွိဟန္မေပၚ။ ေရခဲေသတၱာထဲက လိေမၼာ္ရည္ကို ဖန္ခြက္ထဲငဲွၿပီး သူကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။ တက်ဳိက္တည္း အကုန္ ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။ “အစ္မ … ထပ္ေသာက္ဦးမလား” “ေရေသာက္ခ်င္တယ္ … ” စကားနည္းၿပီး အပုိအလိုေတြ ေျပာတတ္ပုံ မေပၚ။ လိုရင္းကိုသာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာတတ္ပုံရသည္။ ေရတစ္ဗူးႏွင့္ ဖန္ခြက္ အသစ္တစ္လုံး ခ်ေပးလိုက္သည္။ ဖန္ခြက္ကို မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဝင္ေဆးေတာ႔ ေခါက္ဆြဲ ခ်က္ၿပီးသား အိုးခြက္ေတြကို တခါတည္း ေဆးေၾကာသြားတယ္ ထင္သည္။ ပန္းကန္ေဆးကန္တြင္ ဘာမွ်မရွိေတာ႔။ စကားတြင္သာမက အေနအထုိင္လည္း ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ႀကိဳက္ပုံေပၚသည္။ မီးဖိုခန္းမွ အျပင္ထြက္ကာ အေဒၚအခန္းကို လက္ညႇိဳးထုိးရင္း … … … “အစ္မ … အိပ္ေတာ႔ေလ … ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ခ်င္ၿပီ၊ ဧည့္ခန္းမီးက ဖြင့္ထားလိုက္၊ ဒီအတုိင္း ထားေနက်၊ ဂြတ္ႏိုက္” “ဂြတ္ႏိုက္ … ” ဦးေလး စာၾကည့္ခန္းက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ႏိုင္သည္။ မာစတာခန္းေလာက္ မက်ယ္ေပမယ္႔ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ရွိသည္။ နံရံ သုံးဖက္စလုံး နံရံကပ္ ဗီဒိုေတြႏွင့္ စာအုပ္ေတြကို က်က်နန ထည့္ထားသည္။ ဒီေနရာဟာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ဗဟုသုတ ဘဏ္တိုက္။ ထုိင္ခုံတလုံးႏွင့္ စားပြဲေသးေသး တစ္လုံးကို တံခါးဘက္ျခမ္း နံရံအလြတ္ဖက္ ကပ္ထားသည္။ အဲေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ေမြ႔ယာပါးကေလးလိပ္ ေထာင္ထားသည္။ ေမြ႕ယာကို အခန္း အလည္တည့္တည့္ ခင္းၿပီး ပင္းပန္းသမွ် အနားယူလိုက္သည္။ တကယ္တမ္းေတာ႔ အိပ္မေပ်ာ္။ ဟိုဘက္လွည့္ ဒီဘက္လွည့္နဲ႔ သူရဲ႕အေၾကာင္း အေတြးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္။ သူဘာေတြ ဆက္လုပ္မလဲ။ သူ႔ရည္းစားကေရာ ဒီလိုတစ္ည ေပ်ာက္သြားတာ သိရင္ သူ႕ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္ ပိုၿပီး ခုိင္မာသြား ေစမယ္။ ခြင့္လႊတ္မယ္ လို႔စဥ္းစားရင္ေတာင္ ခြင့္လႊတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ လက္လွမ္းမမီတဲ႔ ပုစၦာတစ္ပုဒ္။ ေလးတန္းေက်ာင္းသားေလးက ကဲကုလပ္စ္ calculus ပုစၦာတစ္ခု အေျဖရွာေနတဲ့ သေဘာ။ ရလာဒ္က infinity ။ အနႏၱ ကိန္းစဥ္။ ထိုစဥ္ … ကၽြန္ေတာ္႔ အခန္း တံခါးေခါက္သံ … “အစ္မ … လား” “အင္း …” လူးလဲထၿပီး တံခါးဖြင့္လိုက္သည္။ ေခါင္းအုံးကို ရင္ထဲပိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာဘက္ တိုးထားတာ မ်က္လုံးေလးေတြပ ဲ ေပၚေတာ့တယ္။ “အိပ္မေပ်ာ္ဘူးလား … … …” “အင္း … မင္းအခန္းမွာ လာအိပ္မလို႔” ေနာက္တခါ shock လာျပန္ၿပီေဟ႔ ဆိုတာက်ေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ေလးတန္းေလာက္ ကတည္းက တစ္ေယာက္တည္း ခြဲအိပ္ၿပီး ကတည္းက ဘယ္သူနဲ႔မွ မအိပ္တဲ့။ တခါတေလ ညီေတြနဲ႔ ေဆာ႔ရင္း သူတ႔နို ဲ႔ အိပ္ေမာက် သြားတာေလာက္ပဲရိွတာ။ အခုက တစိမ္းတရံ အမ်ဳိးသမီး။ ရင္ဘတ္မွာလည္း အတြင္းခံ မဝတ္ထား တာကိုလည္း အသိ။ အဲဒီဟာကို တခ်ိန္လုံး ဗီဒီယိုၾကည့္ရင္း၊ စကားေျပာရင္း ေခ်ာင္းတခါ ေပၚတင္တမ်ဳိး ၾကည့္ခဲ့ရတာလည္း အေမာ။ သူရိပ္မိမွာပဲ။ ရင္ထဲမွာ ဒိန္တလိန္နတ္ ၁၀ေကာင္ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာႏွင့္ အထက္ေအာက္ နတ္ကနား လွည့္ေနတာက်ေန တာပဲ။ တံေတြးကို ခက္ခက္ခဲခဲ မ်ဳိခ်ရင္း … … … “ဟို … အန္ … … သရဲမရွိပါဘူး … … … ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္ေနၾက” “အထီးက်န္ လုိ႔ပါ … …” ခပ္တိတိေလး ဆံပင္နဲ႔ ေခါင္းအုံးၾကားက သူ႔မ်က္ဝန္းတစုံက ေပကလပ္ ေပကလပ္နဲ႔ ေတာင္းပန္ေနတာ။ မင္းေနာ္ … မင္း၊ သနားမိတဲ့ မင္းစိတ္ေတြ မလြယ္ဘူးေနာ္။ ေနာက္ဆုံး မေျပာသာတဲ့ အဆုံး ကၽြန္ေတာ္ တံခါး တစ္ဖက္ျခမ္း ကပ္ေပးလိုက္ပါသည္။ သူ ျဖတ္ဝင္သြာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲ ရန္ကုန္-မႏၱေလး မီးရထားႀကီး ၁၀စင္း၊ ဥၾသဆြဲၿပီး ဝင္သြားတာ ၾကေနတာပဲ။ ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူလို႔။ အျပင္မီးေရာင္ အခန္းထဲ က်ေနတာနဲ႔ တံခါးကို ေစ႔လိုက္ပါတယ္။ သူက အရင္ဝင္ သြားေတာ႔ နံရံဖက္ ကပ္ၿပီး တံခါးေပါက္ကို ေက်ာေပးထားပါသည္။ သူရဲ႕ ဘယ္ဖက္ျခမ္းမွာပဲ သူ႔ကို ေက်ာေပးၿပီ ဝင္အိပ္လိုက္ပါသည္။ နည္းနည္းၾကာေတာ႔ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ဘက္ တိုးလာၿပီး ေက်ာခ်င္းလာ ကပ္ထားပါတယ္။ အမေလး … အခုမွ ရထား ၁၀စင္း မိတၳီလာဘူတာအထြက္ မႏၱေလးဖက္ကို အရွိန္ျမႇင့္သြားတာ ၾကေနတာပဲ။ ဟင္း … ဟင္း … အခုေန ျပန္စဥ္းစားရင္ေတာင္ ၄စင္း စာေလာက္ က်န္ေသးတယ္။ တစ္ညလုံး လိင္စိတ္မျဖစ္။ ေၾကာက္စိတ္က ပိုၿပီး လႊမ္းမိုးထား။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ မိုးလင္းကာနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ႔တယ္။ ေဘးနားၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမရွိေတာ့ ပါဘူး။ အေဒၚခန္းက ေခါင္းအုံးလည္း မက်န္ခဲ႔ပါဘူး။ အခန္းထဲက နာရီ လက္တံက ရွစ္ဂဏန္းကို ညႊန္ျပေနပါတယ္။ အိပ္ယာကို မလိပ္ေသးဘဲ အျပင္ထြက္လိုက္ေတာ႔ သူထမင္းစားပဲြမွာ အလုပ္႐ႈပ္ေနပါတယ္။ မၾကာပါဘူး ဖုန္းသံ ျမင္လာပါတယ္။ ေမေမ႔ ဖုန္းသံပါ။ “ဟဲလို … ” “ … … … ” “အင္း … ေမေမ … … … ႏိုးေနပါၿပီ” “ … … … ” “ျပန္မလာေတာ႔ဘူး … … … ေဇာ္ေဇာ္ ဂိမ္းေခြသစ္ ယူလာလိမ့္မယ္ … ” “ … … … ” “သူနဲ႔ ၾကာဇံေၾကာ္ ဝယ္စားလိုက္မယ္ … … ညေန ျပန္လာရမလား … က်ဴရွင္ရွိတယ္” “ … … … ” “အင္းပါ … ဒါဆိုလဲ … ၿပီးေရာ” “ … … … ” “ဟုတ္ … ဒါပဲေနာ္” ေမေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာၿပီးေတာ႔ ထမင္းစား စာပြဲမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ ေပါင္မုန္႔ ၾကက္ဥေၾကာ္ႏွစ္ပဲြ၊ ဘီစကစ္မုန္႔ တစ္ပန္းကန္၊ ေကာ္ဖီခြက္ႏွစ္ခု ကေတာ႔ ေမွာက္လွ်က္။ ပန္းသီးစိတ္ထားတဲ့ ပန္းကန္တစ္ခုကို ကိုင္ၿပီး မီးဖိုခန္းထဲက ထြက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို တစ္ခ်က္ၿပံဳးျပၿပီး သြားတိုက္ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ အမူအယာနဲ႔ လုပ္ျပပါတယ္။ စကားကို ေတာ္ေတာ္ ေခၽြတာ တာပဲ။ အေဒၚခန္းမွာ မ်က္ႏွာသစ္ ေနတုန္း အဝတ္တန္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အတြင္းခံအကႌ်ကို မေတြ႕ရေတာ႔ပဲ သူ႔တီရွပ္ တစ္ထည္တည္း က်န္ေတာ႔ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကုတင္ေပၚ ေဝ႔ဝိုက္ ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ သူ႔လက္ေပြ႕အိပ္က မွန္တင္ခုံေပၚမွာ၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္။ ထမင္းစား စာပဲြျပန္ေရာက္ေတာ႔ ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္က အဆင့္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကို ေစာင့္ေနပါတယ္။ သူၾကည့္လိုက္ေတာ႔ မ်က္ႏွာက ၾကည္ၾကည္လင္လင္၊ ဆံပင္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၿဖီးထားတာကုိေတြ႕ရပါသည္။ “မင္းေမေမကို လိမ္ေျပာလိုက္တာလား … ” “အစ္မက … ဘယ္လိုသိလဲ” အၿပံဳးတစ္ခ်က္သာ သူ႔ အေျဖ။ “မေန႔က အဂၤလိပ္ကား ဆက္ၾကည့္ရေအာင္” မနက္စာစားၿပီး ဗီဒီယိုထပ္ ၾကည့္ပါတယ္။ ပန္းသီးတစ္ပန္ကန္နဲ႔ ဇာတ္ကားကလည္း ေကာင္းေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ အရသာ ရွိပါတယ္။ မေန႔ကလို သူ႔ရင္ဘတ္ေတြ လႈပ္ရွားမႈမရွိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဇာတ္ကားကို စိတ္ဝင္စားလို႔ ရတာေပါ႔။ ေအာက္ခံ အကႌ် ျပန္ဝတ္ ၿပီးသြားၿပီ ထင္ပါတယ္။ သူလည္း ဇာတ္ကားမွာ ေမွ်ာေနပုံ ေပၚပါတယ္။ ဇာတ္ကားၿပီး သြားေတာ႔ သူ႔ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူ႔က စၿပီး … … … “ျပန္ေတာ႔မယ္ … မင္းရဲ႕ နားခိုရာအတြက္ ေက်းဇူးပါပဲ” “ဟုတ္ကဲ့” အခုထက္ထိ သူ႔နာမည္ မေမးမိသလို ကၽြန္ေတာ္ နာမည္လည္း မေျပာျပ ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ အေဒၚခန္းထဲမွာ အဝတ္အစား သြားလဲတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ ဝမ္းနည္းမိတယ္။ မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ ဝိုင္းပါတယ္။ မျမင္ႏိုင္တဲ့ သံေယာဇဥ္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ရစ္ပတ္ခဲ့ၿပီးလား။ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္။ သူျပန္သြားရင္ တစ္ခုခုကို ျပန္မရႏုိင္တဲ႔ ဆုံး႐ႈံးမိသလိုမ်ဳိး။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲမွာ အခ်ိန္အေတာ္ ၾကာေအာင္ ကြက္လပ္အျဖစ္ တည္ရွိလိမ္႔မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္မိ။ သူ ျပန္ထြက္လာေတာ႔ မေန႔ကအတုိင္း ႐ိုး႐ုိးယဥ္ယဥ္ေလး။ “မင္းရဲ႕ ျပည့္ဝတဲ့ ကူညီမႈကို တို႔ မေမ႔ပါဘူး” “ဟုတ္ … ” ဒီအျပင္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုမေျပာႏိုင္။ အာေခါင္ေတ ြ ေျခာက္ကပ္လို႔ အသံေတြ ကြဲအက္။ “စကၠဴနဲ႔ ေဘာင္ပင္ေပး” “ဟုတ္ … ” ဆြံ႕အေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္။ ရင္ေခါင္းထဲမွာ ရွိတဲ႔ ေလေတြ အားလုံးကို အသံႁပြန္ေရာက္ေအာင္ မနည္း ညႇစ္တင္ရင္း။ “မနက္ျဖန္ ထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္ ဖုန္းဆက္လိုက္၊ ဂ်ဴတီခန္းထဲမွာ ရွိေနလိမ့္မယ္” “ဟုတ္ … ကဲ႔” နတ္ဆုိးတစ္ပါးက ကၽြန္ေတာ္ သည္းပြတ္အိမ္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားေလလား။ သူေရးေပးတာ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ နာမည္ အျပည့္အစုံ၊ ရာထူး၊ ေဆး႐ုံလိပ္စာ၊ ေအာက္ဆုံးမွာ တယ္လီဖုန္း နံပါတ္။ မေန႔က ေၾကာက္ၿပီး ဝွက္ထားတဲ႔ ေသာ႔ကို မနည္းျပန္ရွာရတယ္။ ေသာ႔ရေတာ့ သူက ဖိနပ္စီးၿပီး တံခါးေပါက္မွာ ထြက္ဖို႔အဆင္သင့္။ ညာဖက္ျခမ္းမွာ သူ႔လက္ေပြ႕ ႀကီးႀကီး ပုခုံးသိုင္း လြယ္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ယဲ႔ယဲ႔ေလး ၿပံဳးျပပါတယ္။ သူမ်က္ႏွာကေတာ႔ ႏြမ္းလ်ဆဲပါ။ တစ္ကိုယ္လုံး ၿခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ အင္မတန္ က်က္သေရ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေလ ရင္ထဲမွာ မပိုင္ဆိုင္ရေသးဘဲ ဆုံး႐ႈံးလိုက္တာမ်ဳိး၊ လိမ္႔လိမ္႔ၿပီး တက္လာတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဦေႏွာက္ေတ ြ shock ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။ ေကာင္း၏၊ ဆိုး၏ မေဝဖန္၊ မပိုင္းျခားႏိုင္ေတာ႔ပဲ နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အလိုအတိုင္း သူကို ေဘးတိုက္ ညာဖက္ျခမ္းကို ေျပးဖက္လိုက္မိတယ္။ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လက္ေတြကို အလိုက္သင့္ ျပန္ေထြးေပြ႕ထားတယ္။ သူရင္ဘတ္ ေခါင္းေဝွ႔လုိက္တဲ႔ အခါ မေန႔က ရင္ႏွစ္မႊာဆိုတာ ေျပးသတိရမိလိုက္ပါတယ္။ ညာဖက္လက္က သူ႔ရဲ႕ ေရွ႕ဘက္ခါးေပၚမွာ၊ ဘယ္ဖက္လက္က သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဘက္ တင္ပါးေတြေပၚမွာ shock ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဗို႔အား တစ္သိန္းေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ကို ျဖတ္စီးေနပါတယ္။ သူ႔အိပ္က သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဘတ္ကုိ လွ်ပ္ကာအျဖစ္ ရပ္တည္ေနပါတယ္။ သူက အိပ္ကို အသာဖယ္ၿပီး ေဘးခ်လိုက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ … သြားပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆီးစပ္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ညာဖက္ေပါင္ကို ထိေတြ႕မိတဲ႔ အခ်ိန္မ်ာ ကၽြန္ေတာ္ ခါးေတ ြ shock ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီက ဗို႔အား တစ္သိန္း သူ႔ဆီ ကူးဆက္ကုန္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က သူကို ေတာက္တဲ့ တြယ္သလို မလြတ္တန္း တင္းတင္းရင္းရင္း ဖက္ထားပါတယ္။ သူကလည္း အလိုက္သင့္ ျပန္ဖက္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မႊန္ေနပါသည္။ ေရွ႕တည့္တည့္ ေျပာင္းၿပီး ထပ္ဖက္ျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ပုဆိုးေအာက္တြင္ ဘာမွ မရွိ။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ခါးကေန တင္ပါးဆီ ေလ်ာခ်ၿပီ တင္တစ္လုံးစီကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ခါးနဲ႔ ထိုးလိုက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ သူဆီက ၿငီးသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားရပါတယ္။ အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ တကိုယ္လုံး shock ျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ခါမွ မိန္းမွ တစ္ေယာက္နဲ႔ ဒီေလာက္ထိ မနီးကပ္ခဲ့ဘူး။ သဘာဝတရားႀကီးက ကၽြန္ေတာ္ကို ေရွ႕ဆက္ဖို႔ ညႊန္ၾကားေနသည္။ သူ႔ခါးက ထမီကို အတင္းေျဖဖို႔ မရမက ႀကိဳးစားေနသည္။ သူကလည္း ဒါကိုသိလို႔ လက္ကို တြန္းခ်သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မေလွ်ာ႔။ ထပ္ႀကိဳးစား။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ သူ ကၽြန္ေတာ္ကို ရင္ဘတ္ကေန တြန္းခ်လိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ဖို႔ ဘာမွ ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရ။ အေနာက္က ဆက္တီခုံကို တိုက္ၿပီး ေနာက္ျပန္ ဖင္ထိုင္ရက္ လွဲက်သြားသည္။ သူက အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ … … … “မင္း … ဘာလုပ္တာလဲ” လက္ႏွစ္ဖက္ကို နားရြက္အထက္နားက ေခါင္းတျခမ္းဆီ အုပ္ၿပီး ေအာ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ႔ ငိုေတာ႔မယ္႔ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က လွဲေနရာမွ မထေသး။ အျပစ္ရွိတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ သူကို အသနားခံ၊ မ်က္ရည္ခံ ထိုးတာေပါ႔။ သူတြန္းခ်လိုက္လို႔ သနားသြားပုံေပၚသည္။ ဖိနပ္ ခၽြတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နား ေရာက္လာသည္။ ႏူးႏူးညံ့ည့ံ လက္ဖဝါးကေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ေပးပါတယ္။ သူရင္ႏွစ္မႊာက ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိေရွ႕ တည့္တည့္။ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ရင္ခ်င္းအပ္ၿပီး ထပ္ဖက္လိုက္တယ္။ ေစာေစာကလို မၾကမ္းတမ္းေတာ႔ပါ။ ဗို႔အား တစ္သိန္းကေန ၁၅၀၀ထိ က်ဆင္းသြား ပုံပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဓါတ္ေတြလိုက္ေနတယ္၊ shock ေတြ ျဖစ္ေနဆဲပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ႏူးညံ့လာေတာ႔ သူက တင္းတင္းရင္းရင္းေလး ျပန္ေပြ႕ထားတယ္။ တစ္ဘက္ကို လွည့္ခ်လိုက္ေတာ့ သူက ေအာက္မွာ၊ ကၽြန္ေတာ္က အေပၚမွာ။ တင္းတင္းရင္းရင္းေလးနဲ႔ ႏူးႏူးည့ံညံ့ ဖက္ထားဆဲပါ။ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ အသာထိုးၿပီး ထမီကို ျဖည္လိုက္ေတာ႔ သိပ္ၿပီးမျငင္းဆန္ေတာ႔။ ထမီ ေခ်ာင္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ သူ႔ဒူးႏွစ္လုံး အရင္ထက္ ကြာလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလိုက္သင့္ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွာ ေနရာယူရင္း သူ႔ဆီးခုံ၊ ကိုယ္႔ဆီးခုံ အေပၚကေန ပြတ္တိုက္ေနပါတယ္။ သူ႔ေပါင္ေတြလည္း အရင္ထက္စာရင္ ကားလာပါၿပီ။ သူ႔ဆီက ညဥ္းသံသဲ့သဲ့ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏွာမႈတ္ကလြဲလို႔ တစ္အိမ္လုံး ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ သူထမီကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ကုိင္ၿပီး ခါးထက္ကေန ဒူးအထိ ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ ေအာက္မွာ အတြင္းခံကလဲြၿပီး ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ သူက ေၾကာက္လန္႔တၾကား လက္ေထာက္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ႔ ကြင္းလုံးကၽြတ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒူးေထာက္ၿပီး သူထမီေပၚ ထိုင္ထားတာကိုး။ ဆီးခုံေလးကို လက္နဲ႔ အုပ္ၿပီး စာၾကည့္ခန္းထဲ ေျပးဝင္သြားေတာ႔ ထမီက ကၽြန္ေတာ့္ေအာက္မွာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္က အေျပးကေလး လိုက္သြားပါတယ္။ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ္ ေရွာ႔ဆက္တုိက္ျဖစ္ၿပီး ဓာတ္လိုက္ျခင္းရဲ႕ နိဒါန္း … ။ ကၽြန္ေတာ္ဘဝ ဇာတ္လမ္းမွာ အခန္းသစ္၊ စာမ်က္ႏွာအသစ္။ ေၾသာ္ … ေလာကဆိုတာ တယ္လဲ မာယာ မ်ားတတ္သကိုး။ ဘက္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ႔တဲ့ အျဖစ္အပ်က္။ ေသြးသားေတြ ဆူပြက္ၿပီး စဥ္းစားဥာဏ္ နတၱိမရွိ။ ကာမဂုဏ္ေၾကာင့္ ရခဲ႔ဒဏ္ရာကို ကာမဂုဏ္နဲ႔ ကုစားလို႔ ရပါသလား။ လူေတြ … လူေတြ အေတြ႔ကို တယ္လဲ မခံႏိုင္က်ဘူး။ ဟယ္ … ငါလည္းေလ လူထဲက လူေပမို႔ … ဟင္း … ဟင္း … စာၾကည့္ခန္းထ ဲ ေရာက္ေတာ ႔ သူက မသိမ္းရေသးတဲ႔ မေန႔က အိပ္ယာေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ ္႔ ေစာင္ပါးေလး လႊမ္းၿပီး မ်က္စီစုံ မွိတ္ထားပါတယ္။ မြန္းလဲြေနေရာင္က ျပဳတင္းေပါက္က ကလာကာကို ထိုးေဖာက္ၿပီး အခန္းထဲ လင္းေနပါတယ္။ ေစာင္ပါးေလးကို ေအာက္ဘက္ကေန ခါးထိေရာက္ေအာင္ မတင္လိုက္ ခ်ိန္မွာေတာ႔ ေစ႔ထားတဲ႔ မျဖဴ၊ မညိဳလြန္း ေပါင္အစုံကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ရပါတယ္။ သူက ေစာင္ကို သူ႔ေခါင္းေပၚ ေရာက္ေအာင္ ဆြဲတင္ရင္း မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ အတြင္းခံေလးက သူ႔ေနရာမွာ ေနၿမဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သူေပၚကို လွဲခ်လိုက္ပါတယ္။ အိမ္ေနရင္း ပုဆိုးကို အသာအယာေလ်ာ႔ ခ်လိုက္ၿပီး လိင္တံကို သူ႔ ေပါင္ရင္းၾကားထဲ ျမႇဳပ္လိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း အလိုက္တသိ ေပါင္ေလး အနည္းငယ္ဟၿပီး အသာျပန္စိ လိုက္ပါတယ္။ အမယ္မင္း … တကိုယ္လုံး အသားတဆက္ဆက္ တုန္ၿပီး ဆန္႔ငင္ ဆန႔္ငင္နဲ႔။ ခႏၶာကိုယ္ထဲက ဆားကစ္ေတြ shock ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။ သူဘာေတြျဖစ္ေနမွန္း သတိမထားမိ။ ကိုယ္အျဖစ္ကေတာ႔ ေမၿမိဳ႕အဆင္းရထား ဘရိတ္ေပါက္ၿပီး တရွိန္ထိုး ဆင္းလာတာ က်ေနတာပဲ။ ဂ်ံဴးဂ်ပ္ … ဂ်ဴံးဂ်ပ္ … ဂ်ပ္ … ဂ်ပ္ … ဂ်ပ္ … မၾကာပါဘူး … ကၽြန္ေတာ္႔ သုတ္ေတြရည္ေတြ သူ႔ေပါင္ေပၚ လႊတ္သြားေတာ႔တယ္။ ခုခ်ိန္အထိ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေစာင္နဲ႔ အုပ္ထားတုန္း။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပုဆုိးနဲ႔ သူေပါင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ဆီးစပ္ေတြကို ရွင္းလိုက္ပါတယ္။ သူအတြင္းခံကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရည္ေလးေတြ စိုေနပါတယ္။ လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ခါးတဘက္စီကေန အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီေလးကို ေအာက္ဘက္ကို ဆဲြခ်လိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း အလိုက္သင့္ တင္ကို ေျမႇာက္ေပး၊ ေျခေထာက္ႂကြေပးနဲ႔ အျပင္ကို လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ကၽြတ္လာပါၿပီ။ စာၾကည့္ ကုလားထိုင္ခုံ ေနာက္တန္းေပၚ ျဖန္႔တင္လိုက္ၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္ သူေပၚ ထပ္ေမွာက္လိုက္ပါတယ္။ အသစ္ ထိုးထြက္လာတဲ့ သူ႔ဆီးစပ္က အေမြးေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ ဆီးစပ္ကို ရွတတ၊ စူးတူးတူး။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ လိင္တံက ေနာက္တခါ တင္းမာလာပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆီးစပ္က ေပါင္ရင္းထဲကို ဟိုထိုး၊ ဒီထိုးေပါ႔။ ခရီးဘယ္ေရာက္မလဲ သူက ေပါင္ကို စိထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ခြထားတာကို။ လိင္တံထိပ္က သူ႔အေမြးသစ္ေတြနဲ႔ ေထာက္မိရင္ေတာ႔ က်င္စက္နဲ႔ တို႔ခံလိုက္ရသလိုပဲ။ တြန္႔ကနဲ … တြန္႔ကနဲ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ သူက စိတ္မရွည္ေတာ႔ဘူးနဲ႔တူပါတယ္။ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ အျပင္ထုတ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ လိင္တံကိုကိုင္ၿပီး သူ႔အဖုတ္ထဲ ေတာ႔ၿပီး ခါးကို ေကာ႔တင္လိုက္ပါတယ္။ သဘာဝက ေပးတဲ့ပညာေတြနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဖိခ်လိုက္တယ္ … … … အျမန္ယာဥ္ ဟိုင္းလတ္ တိုက္ႀကီး ဂိတ္ဆုံး … … … တစ္ဆုံးပဲ … … … “အား … … … ” “အား … … … ” ႏွစ္ေယာက္သား မတိုင္ပင္ထားပဲ ၿပိဳင္တူေအာ္မိလိုက္တဲ႔ အသံက အခန္းထဲမွာ ပဲ့တင္ တုန္ဟီးသြားတာ အသံအား 80dB ေလာက္ရွိမလား မေျပာတတ္။ ခုတိုင္ျပန္စဥ္းစားရင္ 40dB အနည္းေလး က်န္ေသးတယ္။ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို အစြမ္းကုန္ ကားထားၿပီး ခါးကို ေျမႇာက္ထားကာ ကၽြန္ေတာ္႔ခါးရင္းကို သူလက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ တင္းတင္းဆုပ္ထားပါတယ္။ ႏႈတ္မွလည္း မျပတ္ညည္းေနတာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေပၚက ေစာင္ကို အသက္႐ႈပိုေကာင္းေအာင္ ဖယ္လိုက္ပါတယ္။ ေခါင္းကို ခပ္စပ္စပ္ ေမာ႔ထားတာ လည္ပင္းမွ အေၾကာမ်ား ေထာင္ေနတာကို အတိုင္းသား ျမင္ရပါတယ္။ မ်က္လုံးကေလးမ်ား စင္းက်ေနၿပီ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာမွ ပြင့္ဟေနပါစဲ။ ျဖဴေဖြးေနတဲ႔ အေပၚဖက္က သြားေလးေတြက အစီအရီ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ စဥ္းစားမိတယ္။ လူပ်ဳိပန္းဦးကို ပ်က္စီးသြားၿပီေပါ႔။ ဝမ္းနည္း၊ ဝမ္းသာ ျဖစ္မိတယ္။ ဝမ္းနည္းမိတာက အခ်စ္ဦးကို ကၽြန္ေတာ္႔ ပန္းဦး လက္ေဆာင္ေပးမယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္ ဆန္ဆန္ပါ။ သူဖက္က ေပးႏိုင္တာ၊ မေပးႏိုင္တာ အပထား။ ကိုယ္ဘက္က ေပးခ်င္တာပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကုိယ္ကိုကိုယ္ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ခံစားမိလို႔ပါ။ ျဖဴစင္တဲ႔ မိ္န္းမတစ္ေယာက္ကို ေစာ္ကားမိ ၿပီလား။ ဝမ္းသာမိတာက မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ကာမ စပ္ယွက္ လုပ္ဖူးသြားၿပီေပါ႔။ ႏွစ္ေတာ္ၾကာေအာင္ စိတ္ကူးနဲ႔ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ဂြင္းတိုက္ခဲ့ရတဲ့ အႀကိမ္မနည္းပါဘူး။ အခ်စ္ စစ္စစ္ စစ္စစ္နဲ႔ ေတြ႕မွ သူက အဆင့္က်သြားတာပါ။ ‘ဒုတ္’ အတြင္း ဂလိုင္းက ေဆာင့္သံပါ။ ‘ဖတ္ … ဖတ္’ အျပင္ ဆီးခုံႏွစ္ခု ပင့္႐ုိက္သံပါ။ အသြင္းအထုတ္က ခပ္မွန္မွန္။ ကၽြန္ေတာ္႔ခါးေျမႇာက္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္လိုက္ရင္ ကၽြတ္သြားမွာစိုးလို႔ လိင္တံကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆဲြထားပါတယ္။ တခါ ဖိခ်လိုက္ရင္ အသာအယာ ေကာ႔ၿပီး စီးခံပါတယ္။ ဘယ္သူမွ သင္စရာ မလိုဘဲ၊ မညႇိႏႈိင္းဘဲ စည္းဝါးက မွန္မွန္ပါပဲ။ အခ်က္ ၂၀ေက်ာ္၊ ၃၀နား နီးလာတဲ႔အခါ လီဗာကုန္ႏိွင္းမိတဲ႔ ကားတစ္စီးလို အရွိန္ႏႈန္း ျမန္ျမန္နဲ႔ ဆက္တုိက္ဆဲြမိတယ္။ သူဘက္ကလည္း ၿငီးသံေတြ ပိုမို ဆူညံလာတယ္။ ေခါင္းကို ဘယ္ညာယိမ္းရင္း ဒုတိယအႀကိမ္ … ‘အား’ … ကို ၿပိဳင္တူ ထပ္ေအာ္မိက်သည္။ “မင္း … အျပင္က ထမီ သြားျပန္ယူေပး” “ဘာ … လုပ္မလိုလဲ” “ေရသြားေဆးရမွာ ေပါ႔၊ မင္းလည္း ေဆးခ်ီ” “ဟိုဘက္ခန္းေလးတင္၊ ဒီအတုိင္းသြားမယ္ေလ” “ရွက္တယ္၊ မသြားဘူး” “ဒါဆို ခဏေစာင္႔၊ ကၽြန္ေတာ္ အရင္သြားေဆးၿပီ ထမီသြားယူေပးမယ္” အေဒၚခန္းထဲက ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ သန္႔စင္လိုက္သည္။ ျပန္အထြက္ ဗီဒိုထဲမွ ပုဆိုးႏြမ္းတစ္ထည္ ယူဝတ္လိုက္သည္။ ေခၽြးေတြစိုေနလို႔ တီရွပ္အသစ္ တစ္ထည္လဲလိုက္သည္။ မေန႔က သူဝတ္ခဲ့တဲ႔ အေဒၚထမီကုိ တန္းမွ လွမ္း႐ုတ္ယူလိုက္သည္။ စာၾကည့္ခန္းထဲ မဝင္ခင္ ဧည္းခန္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ႔ သူထမီက ဆက္တီအေနာက္ဘက္မွာ ပုံရက္ကေလး။ အခန္းထဲ ဝင္လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ေစာင္ပါးေလးကို တစ္ကိုယ္လုံးေပၚ လႊမ္းထားသည္။ ၿပီးေတာ႔ ထမီ လွမ္းေပးလိုက္သည္။ သူထြက္သြားေတာ႔ တြန္႔လိမ္ေနတဲ႔ အိပ္ယာခင္းကို ၾကမ္းျပင္ ေပၚဒူးႏွစ္ဘက္ ေထာက္ၿပီး ဆန္႔လိုက္သည္။ အား … ပါး … ပါး။ ဒူးႏွစ္ဘက္လုံး က်ိန္းစပ္ေနသည္။ အိပ္ယာခင္းက ပါးတာကိုး။ ေရခဲေသတၱာမွ ေရတစ္ဗူးထုတ္ၿပီး တစ္ဝ ေမာ႔ေသာက္လို္က္ၿပီး က်န္တဲ႔ တပိုင္းကို ခြက္တစ္ခုနဲ႔ အခန္းထဲက စာၾကည့္စားပြဲေပၚ ထင္ထားၿပီး သူကို ေစာင့္ေနပါေတာ႔တယ္။ တံခါးဖြင့္ၿပီး ျပန္ဝင္လာေတာ႔ ဧည့္ခန္းမွာ က်န္ေနတဲ႔ သူထမီကို ဘယ္ဘက္လက္မွာ ခ်ိတ္ၿပီးယူလာပါသည္။ မ်က္ႏွာကေတာ႔ မရယ္မၿပံဳး။ ခြက္အျပည့္ ေသာက္ေရ ကမ္းေပးလိုက္ေတာ႔ တက်ိဳက္တည္း အကုန္ေသာက္လိုက္ပါသည္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ခြက္။ ၿပီးေနာက္ ထိုင္ခုံအေနာက္ဘက္က သူ႔အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီေလးကို လွမ္းယူလိုက္ခ်ိန္မွာ … … … သူလက္ကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္ၿပီး ခါးကို ထပ္ဖက္လိုက္သည္။ သူကေတာ႔ အလိုက္သင့္ေလး ျပန္ေထြးေပြ႕ ထားပါတယ္။ ဒီတႀကိမ္ေတာ႔ လုံခ်ည္ သုံးထည္ ၾကမ္းျပင္ကို ေရွာကနဲ က်သြားတယ္။ ေထာင္မတ္လာတဲ႔ လိင္တံကို သူေပါင္ႏွစ္ခုၾကားထဲ ထိုးထည့္ထားပါသည္။ အရပ္ခ်င္းမမွ်၍ သူ႔အဂၤါစပ္ကို မမွီ။ သူ႔တင္ႏွစ္လုံးကို အသာယာ ပြတ္သက္ၿပီး အိမ္ယာေပၚ ျပန္ေရာက္ခဲ႔ ၿပီေပါ႔။ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ၿပီး တစ္ျခမ္းေစာင္းစီ၊ သူ႔ညာဘက္ေပါင္ကို ခြထားၿပီး လိင္ထိပ္ကို သူ႔ေအာက္ ႏႈတ္ခမ္း ထူထူေတြၾကား ျမႇဳပ္ထားမိသည္။ သူကလည္း ဘက္ဖက္ေပါင္ကို ကၽြန္ေတာ္႔ ခါးေပၚမွာ ဒူးေကြးၿပီ ခ်ိတ္ထားသည္။ အေပၚကေတာ႔ ေစာင္ပါးေလးေပါ႔။ လႊားထားတယ္။ “အစ္မ … ရင္သားေတြ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္တယ္” “မေန႔က တစ္ညလုံး ၾကည့္ၿပီးၿပီ မဟုတ္လား” “တီရွပ္ခံေနတယ္ေလ၊ ေနာက္ၿပီး မကိုင္ရေသးဘူး” သူ႔ေခါင္းကို ေအာက္ဖက္ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဘက္ ပိုေစာင္းေပးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုးေပမယ္႔ ဒီေလာက္ေတာ႔ မ .. အ … ပါဘူး။ ေက်ာေပၚက တီရွပ္ကို မၿပီး သူ႔ေဘာ္ဒီ အကႌ်ကို ခ်ိတ္ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ စုစုေပါင္း ေျခာက္ခ်ိတ္ … … … ။ “အကႌ်ေတြေတာ႔ ေၾကကုန္ေတာ႔မွာပဲ” ကၽြန္ေတာ္ လူကဲ ပါးပါတယ္။ လက္ေထာက္လိုက္ၿပီး က်န္လက္တဖက္နဲ႔ သူ႔တီရွပ္ကို အေပၚကေန ခၽြတ္လိုက္ပါတယ္။ ေဘာ္ဒီ အကႌ်လဲ အတြင္းဘက္မွာ လုံးေထြးၿပီး ပါသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေဘးဘက္ကို ဆန္႔ဆန္႔ေလး ခ်ထားလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တီရွပ္ကိုေတာ႔ အရင္စလို ခၽြတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ဘက္ကို လုံးေထြးၿပီး ပစ္လိုက္တယ္။ အဝတ္ေတြ ကင္းမဲ႔သြားတဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ ႏွစ္ခုက ပူးကပ္လို႔ ၾကားထဲမွာ ေလေျပေတာင္ မေသြးႏိုင္ပါဘူး။ အေပၚမွာေတာ႔ ေစာင္ပါးေလးက လႊားလ်က္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို လွမ္းနမ္းလိုက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူ႔တစ္ဖက္ကို ေရွာင္သြားပါတယ္။ ႏွစ္ခါေလာက္ ထပ္ႀကီးစားၾကည့္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ပါးစပ္ကို သူ႔ဘယ္ဘက္ လက္ဖဝါးနဲ႔ ပိတ္ၿပီး … သူ က … … … “မင္း အနမ္းနဲ႔ အခ်စ္ေတြကို အခ်စ္ဆုံးသူအတြက္ သိမ္းထားလိုက္ … ေနာ္ …” ကၽြန္ေတာ္ သိမ္းဆည္း ခဲ႔ပါတယ္။ ေနာင္ ငါးႏွစ္အၾကာမွာ အခ်စ္စစ္ကို ေတြ႕ခဲပါတယ္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္႔ ပထမဦးဆုံး အနမ္းနဲ႔ အခ်စ္ေတြ အားလုံးေပးခဲ႔ပါတယ္။ ဒီ ၅ႏွစ္တာအတြင္း ပင္နာဆလင္ တစ္သိန္းအားထိုးလို႔ ေပါင္တန္းသြားတာမွ first kiss and first love ကို ကာကြယ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ စူးရွတဲ႔ မ်က္ဝန္းတစ္စုံက ကၽြန္ေတာ္႔ မ်က္လုံးကို ၾကည့္ေနလိုက္တဲ ရင္ထဲက ႏွလုံးသည္းေျခေတြကို ျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေတာက္ပပါတယ္။ ရင္ဘတ္ေလးကို ေကာ့ၿပီး ကၽြနေတာ္႔ ညာဖက္လက္နဲ႔ နင္းေခ်ေနတဲ့ သူ႔ရင္သားေတြကို ေတာင့္ထားဟန္ရွိပါတယ္။ ေအာက္ဘက္မွာေတာ႔ အျပန္အလွန္ ခြထားတဲ႔ ေပါင္တံေတြၾကား သူ႔ပန္းပြင့္က ကၽြန္ေတာ္ လိင္တံထိပ္ဖူးကို မိမိရရ ခဲထားလ်က္ … … … ။ သူ႔ဝတ္ရည္ေတြကေတာ႔ ကပ္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္ေပၚထိ စီးက်ေနပါေတာ႔သည္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တခ်ီ အၿပီးသတ္ ခဲ့ျပန္ၿပီေပါ႔။ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ၿပီး သူ႔အကႌ်နဲ႔ ထမီကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ဝတ္လိုက္ပါတယ္။ မနက္ကလိုပဲ သူဟာ ယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႔ တင့္တယ္ေနဆဲပါတယ္။ တံခါးကို ကိုယ္တိုင္ဖြင့္ၿပီး အျပင္ဘက္ သံတံခါးၾကားကေန တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ၿပံဳးျပပါတယ္။ မ်က္ႏွာက ႏြမ္းလ်ေနၿပီး မေန႔လုိ ကမၻာပ်က္ျခင္းလိုမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။ တံခါးမႀကီးပိတ္ၿပီး ေနကို ေမာ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ႏွစ္ခ်က္တီး ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ တစ္ေန႔တာရဲ႕ အပူျပင္းဆုံး အခ်ိန္ကို ေရာက္ရွိေနပါတယ္။ ေလပူ တစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ဧည့္ခန္းက ဆက္တီေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ အခုမွ လင္းလင္းထိန္ထိန္ ေနခင္းေန႔လည္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝ ေမွာင္မိုက္ ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ပါၿပီ။ ေတာင္စဥ္ေရမရ၊ ေမ်ာက္ မီးခဲကိုင္မိတဲ့ ဘဝ၊ ေနာက္ဆုံး ႀကံရာမရတာနဲ႔ ကတ္ဆက္ခလုပ္ကို ႏွိပ္လိုက္ပါတယ္ … … … ။ Rosanne Cash ရဲ႕ “Bury me under the weeping willow” ( youtube -> http://youtu.be/aWp5ZpGvSJ8) သီခ်င္းက ဦးေလးကက္ဆက္ေန ပ်ံ႕လႊင့္လို႔ ေနပါတယ္။ ဦးေလးက အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ေလ႔ ရွိၿပီး country style ကို ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ပါတယ္။ hallow guitar ေလးနဲ႔ေပါ႔။ “My heart is sad and I am in sorrow For the only one I love When shall I see him? Oh no, never, till we meet in heaven above” “Oh, bury me under the weeping willow Yes, under the weeping willow tree So he may know where I am sleeping And perhaps he will weep for me … … … “ ဒီသီခ်င္းေလး အတိုင္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္႔ ႏွလုံးသားမွာ ဝမ္းနည္းေနၿပီ၊ ေႂကြကြဲမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနပါတယ္။ သူကို ခ်စ္ခဲ႔မိသလားဆိုတာ ေသခ်ာေပမယ္႔ မဟုတ္မွန္း ႏွစ္အေတာ္အတန္ ၾကာမွ သိခဲ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မခ်စ္ခဲ့ပါဘူး။ သူလည္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ကို မခ်စ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္ေတာ႔ ျပန္ေတြ႕ဦးမလဲ ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းေတြကို ထပ္ခါ ေမးေနေပမယ္႔ ဘယ္ေန႔မွ မေတြ႕ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေနပါတယ္။ ေနာင္ဘဝက်မွာ ဆုံႏိုင္ေတာ႔ မွာလား မေျပာတတ္ၿပီ … ဟင္း … … … သူတံခါးေပါက္ကေန ထြက္ခြာသြားတဲ႔ အခ်ိန္ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ ဘဝဟာ အခ်ိန္အေတာ္ ၾကာေအာင္ ေသဆုံးသြားခဲ့ပါၿပီ။ လေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ေနျခည္မထိုးေဖာက္ႏိုင္တဲ့ အကုိင္းသြယ္သြယ္ေတြ ယွက္ျဖာညႊတ္က်ေနတဲ့ မိုးမခပင္ရဲ႕ အရိပ္မွာ ျမႇပ္ႏွံေပးပါ။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေနရာမွာ လဲေလ်ာင္းေနတယ္ ဆိုတာ သူသိႏုိင္စြမ္းရွိၿပီး ကၽြန္ေတာ္အတြက္ သူမ်က္ရည္ က်ပါလိမ္႔မယ္ … … … သူျပန္သြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ဂနာမၿငိမ္ပါဘူး။ ေႏြရာသီ အပူရွိန္ ခပ္ျပင္းျပင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲ ေႂကြကဲြမိုးေရေတြ အၿငိဳးနဲ႔ ထစ္ခ်ဳံးရြာသြန္းေနစဲ။ အျပင္ဘက္မွာ ေနေရာင္ထြန္းေတာက္ ေနေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာ ဝမ္းနည္း တိမ္တုိက္ေတြ အုံ႔မႈိင္းလို႔။ အၾကင္နာမဲ႔ လွ်ပ္စီးပန္းႏြယ္ေတြနဲ႔ တခါတရံ နာက်င္ မိုးႀကိဳးမ်ား ပစ္လႊတ္လိုက္ရင္ မ်က္စီထဲမွာ ျပာေဝသြား။ အလြမ္း မုန္တိုင္းဆင္လို႔ ရက္စက္ျခင္း ေလျပင္းတိုက္တဲ႔ အခါ ဧည့္ခန္းက ဆက္တီေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၿပိဳလဲရၿပီေပါ႔။ ေခြေခြကေလး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ … ကိုယ္ခ်င္းစာ … ၾကည့္စမ္းၾကပါဗ်ာ … … … ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေတြ႕ဆုံခ်ိန္ေလးက ဂဏန္းႏွစ္လုံးသာရွိတဲ႔ နာရီေပါင္း ၂၀ေက်ာ္႐ုံေလးထက္ မပိုပါဘူး။ တစ္ရက္ တင္းတင္းေတာင္ မျပည့္လိုက္ပါဘူး။ ေနာင္လည္း ထပ္မေတြ႕ျဖစ္ပါဘူး။ အခ်စ္ဆိုတဲ႔ အရာတစ္ခု မေမြးဖြားခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ရည္းစားေပၚ ထားတဲ႔ သူ႔အခ်စ္ေတြက ဘာနဲ႔မွ အစားထုိးလို႔ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကီးမားတဲ႔ သံေယာဇဥ္ တစ္ခု တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္ ဆိုရင္ မျငင္းပါဘူး။ တစ္ေယာက္ လဲၿပိဳေနခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္က ေဖးမကူညီခဲ့တယ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ … ဗ်ာ … ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ပုထုဇဥ္ေတြပဲ။ ဘာသားနဲ႔ ထုထစ္ထားတာ မုိ႔လို႔လဲ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အေဒၚတုိ႔ စာၾကည့္ခန္းထဲ ထပ္မအိပ္ျဖစ္ေတာ႔ ပါဘူး။ ဒီေန႔အထိပဲ ဆိုပါေတာ႔။ စာအုပ္ရွာ ယူၿပီးတာနဲ႔ ညီေတြအခန္းမွာ သြားေနျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ ေနာက္အေၾကာင္းတစ္ခုက ဦးေလး ပင္စင္ယူေတာ့ သူ ဒီအခန္းကို သိမ္းပိုက္ထားပါတယ္။ သူက သူ႔စာအုပ္ေတြ ယူဖတ္၊ ျပန္ထား တာကို မကန္႔ကြက္ေပမယ္႔ သူစာဖတ္ေနရင္ ဆူညံတာ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ေနၿပီး ရင္ဆိုင္ႏုိင္စြမ္း မရွိေတာ႔ ပါဘူး။ က်ဴရွင္လည္း ပ်က္ခဲ့ပါၿပီ။ ေနလည္စာလည္း လြတ္ခဲ့ပါၿပီး။ ဖုန္းေကာက္ကုိင္ၿပီး ေမေမဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္သည္။ ဒီည အိမ္မွာ ျပန္အိပ္မယ္လို႔။ ေမေမက ဘာမွမကန္႔ကြက္။ ဧည့္ခန္းမီး ဖြင့္ထားဖုိ႔နဲ႔ မီးဖို မီးေတြ ပိတ္ခဲ့ဖို႔ မွာသည္။ ေရခဲေသတၱာက safe guard ရွိပါသည္။ ေမေမဟာ ကၽြန္ေတာ္ဘဝရဲ႕ ဇာတ္ညြန္းေရးဆရာပါ၊ script writer ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝရဲ႕ ဒါ႐ုိက္တာ director အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ႔ ဇာတ္အိမ္ကို အကြက္ေစ႔ေစ႔ လမ္းမွန္မွန္ အၿမဲတမ္း ဖန္တီးေပးခဲ႔ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ ေနခင္းကို ေမာဟိုက္စြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မွာပဲ ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။ အေပၚထပ္က တယ္လီဖုန္းနားမွာ အခ်ိန္ေတာ္ၾကာ ထိုင္ၿပီး သူေပးထားတဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္ရမလား၊ မဆက္ဘူးလားဆိုတာ ခ်ည့္တုန္ခ်တုန္နဲ႔။ ေနာက္တစ္ခုက သူေပးထားတာ အမွန္လားဆိုလည္း သိခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ဖုန္းနံပါတ္ကို လွည့္မိလိုက္သည္။ “ေျမာက္ဥကၠာလာပ ေဆး႐ုံႀကီးကလား၊ duty officer နဲ႔ စကားေျပာခ်င္လို႔” “ေျပာေနပါတယ္ … ရွင္ … …” သူ႔အသံကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိပါတယ္။ ျပတ္ျပတ္သားသား ေလးေလးပင္ပင္နဲ႔။ “ကၽြန္ေတာ္ပါ … ” ဒီထက္ပိုၿပီး ဘာေျပာရမယ္မွန္းမသိ။ “အင္း … သိပါတယ္ … ” အပိုစကားေတြ ထပ္မေျပာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာဆက္ေျပာရမယ္ မသိ။ “ဟို … အင္း …” စကားစကို ရွာမရ။ မဆက္တတ္။ “မင္းဘယ္မွာလဲ … ” “အိမ္မွာ … ေမေမအိမ္မွာ … ” “နာမည္နဲ႔ လိပ္စာကို ေပး … ၿပီးရင္ birthday ကိုလည္း ေျပာဦး” “ဟုတ္ … ကၽြန္ေတာ္႔ နာမည္က ၾကည္စင္ပါ၊ စလုံးနဲ႔ စင္ပါ။ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ စင္စင္ၾကယ္ၾကယ္ လို႔ ေမေမတုိ႔က ေပးခဲ့တာပါ၊ မွတ္ပုံတင္လုပ္တဲ႔ သူက မွားေရးလို႔ ဇကဲြနဲ႔ ဇင္သြားတာပါ” ေတာ္ေသးပါရဲ႕။ ေနာက္ဆုံး နာမည္ကို ေမးေဖာ္ရေသးလို႔။ သူကို နာမည္နဲ႔ လိပ္စာ အျပည့္အစုံ၊ ေမြးေန႔ကိုလည္း ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ စကားေျပာလိုက္တာ ႏွစ္မိနစ္ပင္ မျပည့္ခဲ့။ အဲဒီဟာက သူနဲ႔ ပထမဆုံး အႀကိမ္ ဖုန္းဆက္ျခင္းပါ။ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ဆိုရင္လည္း မွန္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ထပ္ဆက္ဖို႔လည္း သတၱိမရွိတာလဲ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေရစက္ေတြက ဒီေလာက္ပဲ ထင္ပါတယ္။ ရက္အေတာ္အတန္ ၾကာေအာင္ ေနမထိ ထုိင္မသာ ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ေမေမက ရိပ္မိပါတယ္။ ေခ်ာ႔ၿပီးေမးတာကို ကၽြန္ေတာ္ လအေတာ္အတန္ ၾကာေအာင္ ေျပာမျပျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေမေမက ဘယ္ေတာ႔မွ အတင္းအၾကပ္ မလုပ္ပါဘူး။ ေျခာက္လ၊ ခုႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ႔ ေမေမ မေမးပ ဲ ေျပာျပမိပါတယ္။ ေမေမက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း သမားဆိုေတာ႔ အားလုံးကို ခေရေစ႔ တြင္းက် ေျပာျပမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အရြယ္ေရာက္ ေနၿပီဆိုတာ အသိအမွတ္ ျပဳပါတယ္။ သူ႔ကို ဂ႐ုဏာသက္မိၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ႔္ ကူညီမႈကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ သူ႔ဂုဏ္သိကၡာ အတြက္ သူ႔ကို သြားမေတြ႕ဖို႔ တားျမစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ သူက ကၽြန္ေတာ္ကို ေက်းဇူးအၿမဲ တင္ေနလိမ္႔မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေမေမ မွန္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေယာက္်ားျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းမျဖစ္ျဖစ္ မွားတတ္ၾကပါတယ္။ မိန္းမေတြမွားတဲ႔ အခါမွာ ပတ္ဝန္းက်င္က ေယာက္်ားေတြလို ခြင့္လႊတ္နားလည္ဖို႔ ဝန္ေလးတတ္ၾကပါတယ္။ မိန္းမေတြကလည္း သူတုိ႔ အမွားေတြကို ဘဝေထာင့္ကြယ္ တစ္ေနရာမွာ ဇာတ္ျမႇဳပ္ဖုံးကြယ္ရင္း အတိတ္မွာ က်န္ထားခ်င္တဲ႔သူ ေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ဒါေတြကို မတူးဆြမိဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ တူးဆြမိရင္ သူတို႔ကို ထိခိုက္ေႂကြကဲြေစသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပူဟပ္ ေလာင္ကၽြမ္း ေစပါတယ္။ သူတို႔ လဲက်ေနရင္ ထူေပးလိုက္ပါ။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ လဲက်ေနသလဲ ေမးမေနပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အေၾကာင္းကို အရမ္းသိခ်င္ပါတယ္။ အေသအလဲ သိခ်င္ပါတယ္။ သူ႔ဘဝဇာတ္ခုံေပၚ ဘာေတြ ဆက္က မလဲဆိုတာ သိခ်င္တာ တစ္ပိုင္းကို ေသလို႔။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဘဝထဲ နာရီပိုင္း ဝင္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္အေတာ္ ၾကာေအာင္ ကြက္လက္အျဖစ္ ရွင္သန္ခဲ႔ပါတယ္။ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာေအာင္ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါအခ်စ္မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္နဲ႔က ေနာက္မွ ေတြ႕တာပါ။ အဲဒါမွ အခ်စ္စစ္၊ စစ္စစ္ စစ္စစ္နဲ႔။ ေမေမရဲ႕ တားျမစ္ခ်က္က လက္ေတြ႕ဆန္ပါတယ္။ birthday card ၁၈ခု (တစ္ဆယ္႔ရွစ္ခု)က သက္ေသခံပါတယ္။ ေမြးေန႔က သႀကၤန္အၿပီးမွာပါ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ဆီ birthday card ေလးေတြ မွန္မွန္ ေရာက္ရွိ လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပင္လယ္ရပ္ျခား ထြက္လာေတာ႔ ေမေမကလည္း စာတိုက္ကေန ျဖစ္ျဖစ္၊ လူႀကံဳနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ဆီ ျပန္ထည့္ေပးပါတယ္။ ေမေမမရွိေတာ႔တဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဒၚေဒၚက အုတ္က်င္းအိမ္ကို ထိန္းသိမ္းရင္း ကၽြန္ေတာ္ စာေတြကို ဆက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ကဒ္တိုင္းလိုလို ႐ုိး႐ုိးရွင္းရွင္း ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းထားတာ လဲြလို႔ ဘာမွမပါပါဘူး။ ရံဖန္ရံခါ သကၤန္းကၽြန္းစာတိုက္က လာၿပီး၊ တခါတေလ နယ္ၿမိဳ႕က စာတိုက္ေတြက လာတတ္ပါတယ္။ စာပို႔သူရဲ႕ လိပ္စာ ပါမလာပါဘူး။ ေနာက္ဆုံး birthday card က ၂၀၀၉ခုႏွစ္။ စာ နည္းနည္း ရွည္ရွည္ေလး ေရးထားတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ပို႔တာ ေနာက္ဆုံးပဲ ဆိုတာရယ္၊ သူ႔ ဂုဏ္သိကၡာကို မထိပါးေစတာကို ေက်းဇူးတင္တာရယ္၊ တရား ဓမၼက ေအးခ်မ္းတယ္ ဆိုတာရယ္ပါ။ birthday card ၁၈ခု စလုံးကို ေရမွာ ေမွ်ာလိုက္တယ္။ မီး႐ႈိ႕မိရင္ သံသရာမွာ သူ႔လက္ေရး လွလွေလးေတြ ပူေလာင္ေနဦးမွာ စိုးရြံ႕မိပါတယ္။ ဘဝ … ဘဝတုိင္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ … … … ။