ဟံသာဝတီ ေနျပည္ေတာ္။
ဘုရင့္ေနာင္ မင္းတရားႀကီးလက္ထက္ ဟံသာဝတီ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးတြင္ ဗမာ၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ကသည္း၊ ရွမ္း
လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ ေနထိုင္ကာ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားေနခ်ိန္။ ဘုရင့္ေနာင္သည္ ဒုတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို
စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ တပင္ေရႊထီးမင္းရ႖ဲ ေနာက္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အၿပီးတည္ေထာင္ခဲ့ေသာမင္းလို႕
ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့သည္။ ဘုရင့္ေနာင္မင္း လက္ထက္ ဟံသာဝတီ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးသည္ က်ဳံးၿမိဳ႖႐ိုးနဲ႕
စနစ္တက် တည္ေဆာက္ထားၿပီး မင္းတရားႀကီး၏ ေရႊနန္းေတာ္ႀကီးမွာလဲ ေရႊေရာင္ မွန္ေရာင္
ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္နဲ႕ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနား တင့္တယ္လွသည္။ ဘုရင့္ေနာင္မင္း လက္ထက္ ျမန္မာတို႕ရဲ႖
ၾသဇာအာဏာသည္ အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားအထိ သက္ေရာက္ပ်ံ႖ႏွံ႕ခဲ့ၿပီး ယိုးဒယားႏိုင္ငံမွာ ျမန္မာတို႕ရဲ႖
လက္ေအာက္ခံႏိုင္ငံ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ဆက္လက္ဖတ္ရႈ႔ရန္
မၾကာမီ ရက္ပိုင္းအတြင္း အယုဒၶယကို စစ္ခ်ီေတာ့မွာ ျဖစ္လို႕ ဟံသာဝတီ ေနျပည္ေတာ္မွာ ဆင္တပ္၊
ျမင္းတပ္မ်ား စစ္ျပင္ေနၾကသည္။ မင္းတရားႀကီးရဲ႖ ဆင္က်ံဳးမွာ စစ္ခ်ီရာမွာ တိုက္ဆင္မ်ား အျဖစ္
အသုံးျပဳမည့္ ဆင္မ်ားကို အျပင္းအထန္ ေလ့က်င့္ေပးေနၾကတဲ့ အသံဘလံမ်ားကို ခပ္ေဝးေဝးမွပင္
ၾကားႏိုင္သည္။ စစ္ပြဲမ်ားကို ရင္ဆိုင္တဲ့အခါ ဆင္မ်ား ယဥ္ပါးက်င့္သား ရႏိုင္ေစရန္ မီးအိုးေဗ်ာက္အိုးမ်ား
ပစ္ေဖါက္ေပးျခင္း၊ ဆင္႐ုပ္ႀကီးမ်ား ျပဳလုပ္ခါ တိုက္ဆင္မ်ားကို အစြယ္နဲ႕ ထိုးခိုင္းကာ ရင္ဆိုင္ေစျခင္း၊
ဆင္ေပၚမွ စီးခ်င္းထိုးျခင္း စသည္ေတြကို ေလ့က်င့္ေနၾကသည္။
ျမင္းတပ္မ်ားကလဲ ျမင္းေပၚမွေနၿပီး ပစ္မွတ္မ်ားကို အဲေမာင္းလွံရွည္မ်ားနဲ႕ ပစ္ခတ္ေလ့က်င့္ေနၾကတာ
ငလုံးထယ္ ေတြ႕ရသည္။ စစ္ကဲႀကီးက ငလုံးထယ္တို႕ တပ္မွဴးငယ္ေတြကို ေခၚယူၿပီး
စစ္ခ်ီမဲ့လမ္းေၾကာင္းေတြကို ရွင္းျပၿပီး ဘဝရွင္မင္းတရားႀကီး အမိန္႕ေတာ္ ခ်သည္အတိုင္း ဘယ္တပ္ကို
ဘယ္သူ ဦးေဆာင္မည္ကို ေျပာျပအၿပီး ဒီေန႕အတြက္ေတာ့ နဲနဲအားလပ္သြားၿပီမို႕ စစ္တံခြန္ စစ္အလံေတြ
တလြင့္လြင့္နဲ႕ ရွိေနတဲ့ စစ္ေရးေလ့က်င့္ကြင္းႀကီးေဘးမွာ သူ႕ျမင္းတိမ္ယံ ရွိေနတဲ့ ျမင္းေဇာင္းဆီကို
ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။
စစ္ေရးေလ့က်င့္ကြင္းႀကီးထဲ ဖုံတေထာင္းေထာင္း ထေအာင္ စစ္ျမင္းမ်ား အုပ္လိုက္ ေျပးေနၾကသည္။
ပူတေက ဘုရင္ဂ်ီကုလားမ်ားကလဲ စစ္ခ်ီရာမွာ လိုက္ပါၾကမွာမို႕ သူတို႕ရဲ႖ အေျမာက္ျမတပူ မ်ားကို
စမ္းသပ္ေနသလို အေျမာက္တပ္သားမ်ား ကို ပစ္ခတ္ ပုံေတြ သင္ၾကားေနေပသည္။ စစ္ျမင္းႀကီးေတြရဲ႖
ဟီသံ ဆူညံေနတဲ့ျမင္းခြာသံမ်ားရဲမက္ေတြရဲ႖ ဓါးခုတ္လံွထိုးေလ့က်င့္တ့အဲ သံမ်ားေအာ္ဟစ္ အမိန္ေ႕ ပးသံမ်ား
တိုက္စည္တိုက္ေမာင္းႀကီးမ်ား တီးခတ္ကာ တိုက္ဆင္ နဲ႕ စစ္ျမင္းမ်ား ကို ထိုးစစ္ဆင္ ေလ့က်င့္ေပးေနတဲ့
အသံေတြ က ဆူညံေနသည္။ ငလုံးထယ္သည္ ဘုရင့္ကိုယ္ရံေတာ္ ျမင္းတပ္ မွ တပ္မွဴးငယ္တေယာက္
ျဖစ္တာေၾကာင့္ ျမင္းတပ္သားမ်ား စစ္ေရး ေလ့က်င့္ေနတာေတြ ကို ၾကည့္ၿပီး စစ္ေသြး စစ္မာန္ေတြ
တက္ႂကြေနေပသည္။
တပ္မင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားက စစ္ခ်ီရာမွာ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေစဖို႕ တပ္ မွဴး ဗိုလ္မွဴးမ်ားကို ကြပ္ကဲ
ညႊန္ၾကားေနသည္။ ငလုံးထယ္သည္ ဓါးေရးလွံေရး နဲ႕ ျမင္းစီး ကြ်မ္း႐ုံမက အထက္ကေစခိုင္းတာေတြကို
လ်င္ျမန္ပိရိစြာ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ေသြးေသာက္ရဲမက္အဆင့္ကေန တပ္သားတရာကို
အုပ္ခ်ဳပ္ရသည့္ တပ္မွဴးေလး အဆင့္ကို တိုးျမႇင့္ ခန္ထ႕ ားျခင္း ခံရ လို႕သည္ အယုဒၶယကို
ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္ရာမွာ မင္းတရားႀကီး ရဲ႖ ကိုယ္ရံေတာ္ တပ္မွာ တပ္မွဴး အဆင့္ နဲ႕ လိုက္ပါရမွာ ျဖစ္သည္။
ငလုံးထယ္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ နဲ႕ စစ္ထြက္ရန္ လိုအပ္တာေတြကို ျပင္ဆင္ေနသည္။
စိမ္းစိုတဲ့ ေတာအုပ္ေလးထဲက ေျမနီလမ္းကေလး အတိုင္း ငလုံးထယ္ သူ႕ျမင္းညိဳႀကီး တိမ္ယံကို
ဒုန္းဆိုင္းကာ ေရႊေလွရြာႀကီးဆီကို သြားေနသည္။ တိမ္ယံသည္ စစ္ျမင္းေကာင္းတစီး ျဖစ္သည္။
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေတာအုပ္ခင္တန္းေလး ထဲ ျမင္းခြာသံ မ်ားက သိသာ လွသည္။ တိမ္ယံသည္
စစ္ေရဝေနေသာ စစ္ျမင္းတေကာင္ မို႕ မီးေပါက္ေသနတ္သံအေျမာက္သံ ကို က်င့္သားရၿပီးသား ျမင္း
ျဖစ္သည္။ သခင့္အလိုကို သိေသာ ပါးနပ္တဲ့ ျမင္းတေကာင္ပါဘဲ။ ျမင္လိုက္တာနဲ႕ တိမ္ယံသည္
စိုေျပာင္ညိဳေမာင္း ေတာင့္တင္း သည့္ ျမင္းေကာင္း တေကာင္ဆိုတာ သိသာေနသည္။ ျမင္းကို
အေသာ့ႏွင္ေနတာေၾကာင့္ သစ္ပင္ ၿခံဳပင္မ်ားရိပ္ကနဲရိပ္ကနဲအေနာက္မွာ က်န္ရစ္သည္။ မိေက်းေရ
က်ဳပ္လာၿပီ။ ေသမည္ ရွင္မည္ မသိတဲ့ တိုင္းတပါး ေရျခားေျမျခား စစ္ပြဲကို ခ်ီမွာမို႕ ခ်စ္သူကို စစ္မထြက္ခင္
ေတြ႕လိုက္ခ်င္သည္။ စစ္မထြက္ခင္ ေရႊေလွရြာႀကီးက သူနဲ႕ ရည္ငံေနတဲ့ မိေက်းနဲ႕ ေတြ႕ဆုံဖို႕
တာဝန္ဝတၱရားေတြနဲ႕ မအားလပ္တဲ့ၾကားက သြားတာ ျဖစ္သည္။
ေရႊေလွရြာႀကီးသည္ ဘုရင့္ေနာင္ မင္းတရားႀကီး လက္ထက္ေတာ္မွာ အလြန္ စည္ကား လူေနထူထပ္တ့ ဲ
ရြာႀကီး တရြာ ျဖစ္သည္။ မိေက်းသည္ သူ စစ္ထြက္မွာ သိလို႕ စိတ္ပူပန္မႈေတြ ျဖစ္ေနမည္လို႕
သူေတြးထင္ေနသည္။ အယုဒၶယက အျပန္က်မွဘဲ မိေက်းနဲ႕ သူ ေပါင္းဖက္ႏိုင္ေတာ့မည္။ စစ္ပြဲမွာ
ေသမည္ရွင္မည္ ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ႀကိဳတင္မသိႏိုင္။ အယုဒၶယသားတို႕ကလဲ အျပင္းအထန္ ခုခံၾကမည္မွာ
မလြဲဧကံဘဲ။
အယုဒၶယ ယိုးဒယားမင္းဆီမွာ ပူတေက ဘုရင္ဂ်ီကုလား အမႈထမ္းမ်ား (ေပၚတူဂီ ေၾကးစားစစ္သားမ်ား)
မ်ားျပားစြာ ရွိၿပီး မီးေပါက္ေသနတ္ အေျမာက္မ်ားလဲ မ်ားျပားစြာ ရွိေနသည္လို႕ သိရသည္။ ဘဝရွင္
ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးမတိုင္ခင္ တပင္ေရႊထီးမင္း လက္ထက္က ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးသည္
အယုဒၶယကို သကၠရာဇ္ ၉၁၀ ေလာက္တုံးက တခါ ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူးၿပီးသား ျဖစ္သည္။
အယုဒၶယမင္းကို သစၥာခံ ႏွစ္စဥ္ အခြန္ဆက္ဖို႕ စီမံၿပီး ထီးနန္းျပန္အပ္ထားခ့တဲ ာ ႏွစ္ေပါင္း
ၾကာရွည္လာတဲ့အခါ အခြန္လဲ မဆက္ေတာ့ဘဲ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးက အယုဒၶယမင္းဆီမွာ
ဆင္ျဖဴေတြ ရိွေနေၾကာင္း သတင္းရတာနဲ ႕ဟံသာဝတီကို ဆင္ျဖဴႏွစ္စီး ေပးပို႕ဖို႕ ေတာင္းခံတ့ဲအခါ
မခန္ေ႕ လးစား မက်ိဳးမႏြံ တုံျ႕ပန္လိုက္တဲ့အတြက္ ရာဇမာန္ရွၿပီး အယုဒၶယကို ခ်ီတက္ တိုက္ခိုက္ဖို႕
ျဖစ္လာရတာ။
ငလုံးထယ္သည္ ေသရင္ေျမႀကီး ရွင္ရင္ေရႊထီး ဆိုၿပီး အမႈေတာ္ကို ထမ္းမည့္သူ ျဖစ္သည္။ မေသဘဲ
စစ္ပြဲက ျပန္လာႏိုင္ရင္ေတာ့အလွပေဂး မိေက်း ကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၿပီေပါ့။ ရာထူးရာခံလဲ တိုးျမင့္မွာ ေသခ်ာၿပီး
မိေက်းနဲ႕ တအိုးတအိမ္ ထူေထာင္ႏိုင္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ဘဲ။
မိေက်း တို႕ရဲ႖ ေရႊေလွရြာႀကီးရ႖ဲ ရြာလည္လမ္းမႀကီး အတိုင္း ျမင္းစီး ၀င္လာသည္။ သူ ျမင္းစီးလာတဲ့ အရိွန္
က မေသးလွ။ မိေက်းဆီ ေရာက္ခ်င္ေဇာနဲ႕။ ရြာအဝင္မွာ ျမင္းစီး ျမန္တာၾကမ္းတာကို ရြာက လူေတြက
မႏွစ္ၿခိဳက္လွ။ ငလုံးထယ္ကေတာ့ ၀တ္ထားတဲ့ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာနဲ႕ ေက်ာထက္မွာ လြယ္ထားတဲ့ ဓါးက
မင္းမႈထမ္း တပ္မွဴးတေယာက္ ဆိုတာ ျပၫႊန္ေနတာမို႕ ရြာက အႀကီးအကဲမ်ားက
လ်စ္လ်ဴရွုထားေပလိမ့္မည္။ ဘယ္ေခတ္အခါ မွာမဆို မင္းမႈထမ္းေတြသည္ လူတကာထက္ အခြင့္အလမ္း
ပိုမိုရရွိၾကတာ ဓမၼတာပါဘဲ။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ သက္ဦးဆံပိုင္မင္းေတြရဲ႖ အခ်ိန္အခါမွာေတာ့ ထစ္ကနဲ
အခန္႕မသင့္ရင္ ကြပ္မ်က္သတ္ျဖတ္ပစ္တဲ့အခ်ိန္မို႕ မင္းအာဏာ အရိွန္အဝါကို ေၾကာက္ရြံ႖ ေနၾကရေပသည္။
မိေက်းရဲ႖ အိမ္ဝိုင္းထဲကို ၀င္လိုက္တဲ့အခါ ကြ်န္းလုံးတိုင္ႀကီးမ်ားနဲ ႕အခိုင္အခန္ ႕ေဆာက္ထားတဲ့
အိမ္ႀကီးထဲက မိေက်း အေျပးကေလး ထြက္လာတာ ငလုံးထယ္ ေတြ႕လိုက္ရေပသည္။
“မိေက်း”
“ကိုရင္ လုံးထယ္ ၀မ္းသာလိုက္တာ ကိုရင္ရယ္ မိေက်း အခါမလပ္ သတိရေနမိရတာ”
“စစ္မထြက္ခင္ မိေက်းနဲ႕ ဆုံဖို႕ က်ဳပ္ ႀကိဳးစားလာခဲ့ရတာ”
သူ႕ျမင္းႀကီးတိမ္ယံသည္ ခရီးျပင္းႏွင္ခဲ့ရလို႕လားမသိ တရွဴး႐ွဴးနဲ႕ ႏွာမႈတ္ေနသည္။ ျမင္းေပၚက
ဆင္းလိုက္သည္။ ျမင့္မားေသာ အရပ္အေမာင္းထြားႀကိဳင္းႀကံ့ခိုင္ေသာ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္နဲ႕
ငလုံးထည္သည္ တည္ၾကည္ခန္ျ႕ငားေသာ ႐ုပ္ရည္နဲ႕ တကယ့္ကို ဘုရင္မင္းျမတ္အနား
ေစာင့္ၾကပ္ခစားေနေသာ တပ္မွဴးငယ္တေယာက္ ပီသလွေပသည္။
“အိမ္ထဲ ၀င္ေလ ကိုရင္ ေနျပည္ေတာ္ကေန ျမင္းအေသာ့ႏွင္လာရလို႕ ေမာပမ္းေနေရာေပါ့”
“မိေက်း ကို ေတြ႕ခ်င္တဲ့ စိတ္ေဇာေၾကာင့္ က်ဳပ္ ေမာပမ္းဖို႕ သတိမရႏိုင္ဘူးေလ”
ငလုံးထယ္ရဲ႖ ေျပာစကားကို မိေက်း ႏွစ္ၿခိဳက္လို႕ ၿပံဳးေလသည္။ သူမကို စစ္မထြက္ခင္ အခ်ိန္လုၿပီး
လာေတြ႕တာေၾကာင့္ ငလုံးထယ္ရဲ႖ ေမတၱာအဟုန္ကို သိရွိရတာမို႕ မိေက်း ပီတိျဖစ္မိတာ။
“မိေက်းရဲ႖ မိဘမ်ားေကာ မျမင္ပါလား”
“အဘတို႕ ဟိုဘက္ရြာက အရီးေလးတို႕ဆီ သြားၾကတယ္ ေနမဝင္ခင္ေတာ့ ျပန္ေရာက္ၾကမွာပါ ကိုရင္ ဘာလဲ
ကိုရင္က ဘတို႕ကိုပါ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္လို႕လား”
“အမွန္ကို မကြယ္မဝွက္ဘဲ ဆိုရရင္ မိေက်းမိဘေတြ မရွိရင္ မိေက်းကို က်ဳပ္က ေဟာလိုေပြ႕ဖက္ၿပီး
ေဟာလိုအနမ္းေတြ ေခြ်ႏိုင္တာေပါ့ မိေက်းရယ္”
ငလုံးထယ္လဲ စိုေျပျဖဴဝင္းလွတဲ့ မိေက်း ကိုယ္ေလးကို အတင္းဘဲ ေပြ႕ဖက္ကာ နဖူး၀င္းဝင္းေလးကို
တအားဘဲ ေမႊးၾကဴေလ ရာမိေက်းလဲ “ကိုရင္ ကိုရင့္ခ်ပ္ဝပ္ေတြ၊ လက္နက္ေတြက မိေက်းကို ထိုးမိ ထိမိ
လွတယ္” လို႕ မ်က္ေစာင္းေလး ထိုးကာ တြန္းဖယ္ရင္း ေျပာေလသည္။ ငလုံးထယ္လဲ တဟဲဟဲ ရယ္ေမာၿပီး
“ဟုတ္ေပသားဘဲ အမ်က္ေတာ္ မရွပါနဲ႕ ႏွမေတာ္ေလးရယ္ ေလာႀကီးမိတဲ့ ငမိုက္သားကို ခြင့္လႊတ္ေတာ့”
လို႕ ေျပာဆိုရင္း ၀တ္ထားတဲ့ ခ်ပ္ဝပ္ေတြကို ခြ်တ္ လြယ္ထားတဲ့ ဓါးကို ခြ်တ္ဖယ ္ခါးက ေက်ာက္စီဓါးအိမ္ နဲ႕
ဓါးေျမႇာင္ ကိုလဲ ထုတ္ဖယ္သည္။ မိေက်းလဲ ငလုံးထယ္ သူမဆီကို ေရာက္လာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေတြ႕ဆုံလို႕
ေက်နပ္မဆုံး ျဖစ္မိေနရသည္။
“ေရေအးေအး ေသာက္ၿပီး အေမာအပမ္း ေျဖပါလား ကိုရင္ ကိုရင့္ၾကည့္ရတာ စစ္မထြက္ခင္မွာေတာင္
ပင္ပမ္းလြန္းလွတယ္”
“ေဟာဒီက မိေက်း ႏွမငယ္ကို မထားရစ္ႏိုင္လို႕ ၀န္ေလးေနရလို႕ေပါ့”
“ကိုရင္တို႕ ေယာက်ၤားေတြဟာ ေတြ႕မယ္ မႀကံေသး ေပြ႕ဟယ္ဖက္ဟယ္နဲ႕”
ငလုံးထယ္လဲ “မိေက်းကို ႏွစ္နဲ႕ခ်ီၿပီး ခြဲခြာရမဲ့ ေဝးလံတဲ့ တိုင္းတပါးကို စစ္ထြက္ရမွာ ဆိုေတာ့” လို႕ ေျပာရင္း
မိေက်းကို ေပြဖ႕ က္ျပန္သည္။ ငလုံးထယ္ရ႖ဲ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ လက္ဖဝါးႀကီးေတြက မိေက်းရဲ႖ တကိုယ္လုံး
အႏွံ႕ကိုင္တြယ္ သုံးသပ္ေနသည္။ မိေက်းမွာ အဖိုဆိုလို႕ ယင္ဖိုေတာင္ သန္းဖူးေသးတာ မဟုတ္။
ရွက္စိတ္ေတြ မႊန္ထြန္ကာ တဟဲ့ဟဲ့ တဟင့္ဟင့္ နဲ႕ ျဖစ္ေနရသည္။
“ကိုရင္လုံးထယ္ မိေက်း ရင္ေတြ တုန္လိုက္တာရွင္”
“မိေက်း က်ဳပ္ကို ေမတၱာရွိ တယ္ မဟုတ္လား”
“ဘယ္ႏွယ္ေျပာပါလိမ့္ ကိုရင္ရယ္ ရွိၿပီေကာ ကိုရင္ဟာ မိေက်းရဲ႖ ပထမဆုံး ရည္ငံသူပါ၊ မိေက်းေလ တခါမွ
ေယာက်ၤားေတြ ေစ့ေစ့ေတာင္ ၾကည့္ဖူးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး ကိုရင္ သိတယ္ထင္မိလို႕ ကိုရင္နဲ႕ ခြဲခြာရမွာ
ဘယ္လို ရင္တြင္းမွာ မီးေတာက္ေနရတယ္ ဆိုတာ ကိုရင္ သိရဲ႖လား”
“သိပသိပ ဒီကလဲ မိေက်းေလးကို ခြဲမသြားခ်င္ပါဘူး တိုင္းေရးျပည္ေရးအတြက္ အမႈေတာ္ ထမ္းရမွာမို႕သာ”
မိေက်းကို ဖက္ေပြ႕ၿပီး တအားဘဲ နဖူးေျပာင္ေျပာင္ ဝင္းဝင္းပါးမို႕မို႕ေတြကို နမ္းရွံု႕ေနၿပီး မိေက်းကိုယ္ေပၚက
အဝတ္အစားေတြကို တလႊာခ်င္း ဖယ္ခြာေနေလေတာ့ မိေက်းလဲ စစ္ထြက္ေတာ့မဲ့ ခ်စ္ေသာ
အေမာင္စစ္သည္ကို တားလဲ မတားရက္ အရွက္ကလဲ ပိုကာ မ်က္ႏွာေလး ရဲရဲနီလ်က္ “ကိုရင္ရယ္
မသင့္ေတာ္ပါဘူး မိေက်း အရွက္ကို ငဲ့ကြက္ေတာ္မူပါအုံး” လို႕ တားသည္။
အခ်ိဳးက်လွပတဲ့ မိေက်းကို နမ္း႐ႈံ႖ ကိုင္တြယ္ေနေသာ ငလုံးထယ္မွာ မုန္ယိုေနတဲ့
ေတာဆင္ႀကီးတေကာင္လိုဘဲ မိေက်း ဘယ္လိုတားတား ထိန္းလို႕မရေတာ့။ မိေက်းမွာ မိေမြးတိုင္း
ဖေမြးတိုင္းဆိုသလို အဝတ္မဲ့သြားေတာ့ ငလုံးထယ္မွာ ကာမမီးအရွိန္ အျမင့္ဆုံး ေတာက္ေလာင္ေနၿပီ။
၀င္းဝါေသာ အသားစိုင္ေတြနဲ႕ အေကြ႖အေကာက္ အနိမ့္အျမင့္ေတြ အျပည့္နဲ ႕မိေက်းရ႖ဲ ကိုယ္လုံးလွလွကို
ျမင္ေတြ႕ေနရေတာ့ ငလုံးထယ္သည္ မိေက်းကို အနီးက ကုတင္ေညာင္ေစာင္းေပၚ
ဆြဲလွဲခ်လိုက္ေတာ့သည္။
“အို ကိုရင္ ၾကမ္းတမ္းလြန္းလွပါလားရွင္ လူကို ဟင္းရြက္ကန္စြန္းမ်ား မွတ္ေလေရာ့သလား”
မိေက်းရဲ႖ အဝတ္အစားမဲ့ေနတဲ့ ႐ႈိက္ႀကီးဖိုငယ္ အသြယ္သြယ္ကို ရမက္ျပင္းျပစြာနဲ႕ နမ္းယက္ေနတဲ့
ငလုံးထယ္ရဲ႖ ခါးဝတ္ဟာလဲ သူ႕ကိုယ္မွာ မကပ္ေတာ့။ ငလုံးထယ္ရဲ႖ ႂကြက္သားမ်ား အေျမာင္းလိုက္နဲ႕
ကိုယ္လုံးရင္အုပ္ႀကီးသည္ မိေက်းကို ၾကက္သီးေတြ ဖ်န္းကနဲ ဖ်န္းကနဲ ထသြားေစသည္။
ထိုရင္အုပ္လက္ေမာင္း လက္ဖ်န္ေတြမွာ ေဆးမွင္မ်ား စိမ္းေနေအာင္ ထိုးထားသည္။ ထိုးကြင္းမ်ားအျပည့္နဲ႕
ေပါင္တန္တုတ္တုတ္ႀကီးေတြဟာလဲ မိေမြးဖေမြးအတိုင္း ျဖစ္ေနလို႕ ဖ်တ္ကနဲ ၾကည့္မိလိုက္သည္ႏွင့္
မိေက်းမွာ ေၾကာက္စိတ္ သဘာဝ ကာမစိတ္ေတြေၾကာင့္ သူမတကိုယ္လုံး တုန္ရီေနၿပီ။
ငလုံးထယ္ရဲ႖ ေပါင္တန္ တုတ္တုတ္ႀကီးေတြၾကားက သန္မာထြားႀကိဳင္းေသာ ဖြားဖက္ေတာ္ႀကီးမွာ
အေနာက္ေဂၚယာကြ်န္းမွ အေျမာက္ႀကီးတလက္လိုဘဲ မဲမဲတင္းတင္းႀကီး ေထာင္မတ္ေနတာကို မိေက်း
ေတြ႕လိုက္မိရေတာ့ မိေက်း တႀကိမ္တခါမွ မျမင္ေတြ႕ဘူးတဲ့ အျမင္ဆန္းတခုမို႕ တအံ့တၾသ ျဖစ္ခါ
မ်က္လုံးေလး အဝိုင္းသားနဲ႕ ေငးၾကည့္မိေနရသလို ရွက္စိတ္ ေၾကာက္စိတ္ေတြေၾကာင့္လဲ “ကိုရင္ရယ္
မိေက်း မိေက်း ေၾကာက္တယ္ ေၾကာက္တယ္” လို႕ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေနမိရသည္။
ကိုရင္ငလုံးထယ္ရဲ႖ ေယာက်ၤားတန္ဆာႀကီးက မိေက်းကိုယ္ေတြ ေပါင္ေတြနဲ႕ ထိကပ္မိေနေတာ့ မိေက်းအဖို႕
တကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ရီေနသည္။ ပူေႏြးတဲ့ လိင္တန္ႀကီးဟာ မာေတာင့္ၿပီး လွံတံႀကီး
တေခ်ာင္းလိုဘဲ ေထာင္ေနသည္။ ၾကက္သီးေမြးညင္းေတြ တျဖန္းျဖန္း ထကာ မၾကာခင္
ထပ္မံေတြ႕ႀကံဳရမွာေတြကို ႀကိဳတင္ေတြးဆကာ တကိုယ္လုံး တုန္ရီေနသည္။သည္ေယာက်ၤားတန္ဆာႀကီးနဲ႕
ငါ့ကို သံဝါသအမႈ ျပဳေတာ့မွာပါလား ဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ မိေက်း သဘာဝစိတ္ေတြလဲ ႏိုးႂကြလာေနရၿပီ။
ငလုံးထယ္လဲ မိေက်းရဲ႖ သားေကာင္းမိခင္ ပီသေၾကာင္း ျပသေနတဲ့ ေရႊရင္အစုံကို ေက်နပ္အားရလြန္းလို႕
လက္နဲ႕ သုံးသပ္ကိုင္တြယ္ေန႐ုံမက ပတၱျမားခဲေလးလို ရဲရဲနီေစြးေနၾကေသာ ရင္စိုင္ထိပ္က
ရင္သီးေခါင္းေလးေတြကို နမ္းစို႕ေနေပသည္။
“အို ကိုရင္ရယ္ … အို”
မိေက်းရဲ႖ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းေတြနဲ႕ သူ႕ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းေတြ ထိကပ္မိေနတဲ့ အခ်ိန္ သူ႕ေပါင္တန္ေတြကို
စိုတိုတို အထိအေတြ႕ ခံစားရလို႕ ငလုံးထယ္ ငုံ႕ၾကည့္ေသာအခါ ဆင္ဦးကင္းပုံ အလွရတနာ ေဖြးေဖြးမို႕မို႕မွာ
သမန္းစ ရွထားသလို အကြဲေၾကာင္းနီနီေလးကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ခါ စစ္သူရဲ လူၾကမ္းႀကီး ငလုံးထည္သည္
ခြ်န္းအုပ္လို႕ မႏိုင္တဲ့ ဆင္ဟိုင္းႀကီး တေကာင္လို ျပင္းထန္လြန္းေနတဲ့ သဘာဝစိတ္ရဲ႖ တြန္းအားေၾကာင့္
မိေက်းကို သံဝါသအမႈကို မဆိုင္းမတြႏိုင္ေတာ့ဘဲ အလ်င္လိုစြာ ျပဳေလေတာ့သည္ …။
မိေက်းမွာလဲ စစ္ထြက္ေတာ့မဲ့ ခ်စ္သူ စစ္သူရဲကို မိမိ အဘယ္မွ် ေမတၱာသက္ဝင္ ေစတနာပိုသလဲ
ဆိုတာကို ျပသခ်င္ေနသူမို႕ ခ်စ္သူအလိုကို လိုက္ေလ်ာဖို႕ မ်က္စိစုံမွိတ္ခါ ခ်စ္သူေခၚေဆာင္ရာ
ေမတၱာပင္လယ္ႀကီးထဲ ယွဥ္တြဲကာ ကူးခတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။
ကိုယ္ခႏၶာက နာက်င္တဲ့ ေဝဒနာကို ကိုရင္ငလုံးထယ္ အေပၚထားတဲ့ ေမတၱာစိတ္နဲ႕ ကိုရင့္အတြက္
အရာရာကို ေပးအပ္မယ္ဆိုတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြက လႊမ္းမိုးသြားသည္။ ပထမဆုံး အေတြ႕အႀကံဳမို႕
ေၾကာက္တာ ရွက္တာေတြနဲ႕ မေနတတ္ မတုံ႕ျပန္တတ္ေသးေပမဲ့ ကိုရင္ငလုံးထယ္က အရင္က
အေတြ႕အႀကံဳရွိခဲ့ဘူး ဟန္တူသည္။ အရာရာကို ကိုရင္ငလုံးထယ္ကဘဲ ဦးေဆာင္သြားသည္။
ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ပင္လယ္က်ယ္ႀကီးထဲ မေမာတမ္း ကူးခတ္ေနၾကရင္း လိႈင္းေလေတြရဲ႖ အရွိန္ကလဲ
ၾကမ္းလာျပင္းထန္လာသည္။ ဟိုးအေဝးမွာ ကမ္းကို ပ်ပ်ေလး ျမင္သလိုလို ရွိလာသည္။ ကိုရင္လုံးထယ္ရဲ႖
ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္ႀကီးမွာ ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္ေတြ သီးခိုေနသလို သူ႕အားယူသံႀကီးကလဲ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့
မိေက်းတို႕ အိမ္ႀကီးထဲ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျဖစ္ေနသလိုဘဲ။
ေခြ်းေတြ စိုရႊဲေနတဲ့ မိေက်းနဲ႕ ငလုံးထယ္တို႕ရ႖ဲ ကိုယ္ခ်င္းထိေတြ ႕႐ိုက္ခတ္အသံေတြကလည္း သူ႕အားယူတဲ့
တအင္းအင္း တ႐ွဴး႐ွဴး အသံႀကီးနဲ႕ စည္းခ်က္က်က် ထြက္ေပၚေနေပသည္။ မိေက်းလဲ ကိုရင္လုံးထယ္နဲ႕
အတူတူ တက္ညီလက္ညီ စိတ္ပါလက္ပါ ကူးခတ္မိလာရၿပီး ျမင္စျပဳေနတဲ့ ကမ္းဆီကို ေရာက္မွန္းမသိ
ေရာက္လာၾကရေတာ့သည္။
“အို ကိုရင္ … ကိုရင္ရယ္ … မိေက်း မိေက်း … အိုကြယ္ …”
လမ္းဆုံးကမ္းဆုံးကို တက္လွမ္း ေရာက္ရွိသြားရေသာအခါ ေခြ်းေတြသံေတြ စိုစိုရႊဲေနတဲ့
ခ်စ္သူလူၾကမ္းႀကီးရဲ႖ ႂကြက္သားေတြ ဖုထစ္လုံးႂကြေနတဲ့ ေက်ာျပင္ႀကီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္
ဖက္သိုင္းဆြဲယူမိရေတာ့သည္။ ကိုရင္လုံးထယ္နဲ႕ မိေက်းတို႕ ႏွစ္ကိုယ့္တကိုယ္ ဆိုသလို တသားထဲက်
ေပါင္းစပ္မိေနၾကေတာ့ မိေက်းလဲ ကိုရင္လုံးထယ္ကို ႐ိုးေျမက်ထိ ေပါင္းေဖၚမဲ့ ဘဝၾကင္ေဖၚအျဖစ္
ၾကည္ၾကည္ႏုးႏုး ၾကည့္မိရသည္။
ကိုရင္လုံးထယ္ကလ ဲ ေခြ်းစို႕ေနတဲ့ မိေက်း နဖူးျပင္ေဖြးေဖြးေလးကို အနမ္းဖြဖြေလး ေခြ်ရင္း “က်ဳပ္ စစ္ပြဲက
ျပန္တာနဲ႕ မိေက်းနဲ႕ စုံဖက္ထိမ္းျမားမယ္ ေအာင္ပြဲနဲ႕အတူ ျပန္လာမဲ့ က်ဳပ္ကို မိေက်း ႀကိဳေနေလေရာ့” လို႕
ေမာပမ္းသံႀကီးနဲ႕ ေျပာေလသည္။ မိေက်းလဲ ခ်စ္သူ အေမာင္ စစ္သူရဲႀကီးရဲ႖ အားကိုးေလာက္တဲ့
ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးထဲ ေခါင္းေလး မွီခ်အနားယူရင္း ဟံသာဝတီ ဘုရင္မင္းျမတ္နဲ႕ စစ္သည္အေပါင္း
ရန္မ်ားကို ရင္ဆိုင္ရာမွာ ေဘးဘယ ေဝးကင္းၿပီး ေအာင္ပန္းေတြ ဆြတ္ခူးႏိုင္ၾကပါေစလို႕ ျမတ္ဘုရားထံမွာ
ဆုပန္မိရေတာ့သည္။
*** *** ***
ဘဝရွင္ ဘုရင့္ေနာင္ မင္းတရားႀကီးသည္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၉၂၅ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေက်ာ္ ၁၂ရက္
တနလၤာေနတ႕ ြင္ ဟံသာဝတီ မွ ယိုးဒယားႏိုင္ငံကို စစ္သည္ အင္အား ေျခာက္သိန္းခန္ျ႕ဖင့္ စတင္
စစ္ခ်ီသည္။ ဟံသာဝတီ ေနျပည္ေတာ္မွာ ဘယသႀကၤ ံဗညားေလာ သီရိဓမၼာေသာကတို႕ရဲ႖ တပ္မ်ားကို
အေစာင့္ခ်ထားခဲ့သည္။ လက္ေအာက္ခံ နယ္စား ၿမိဳ႖စားမ်ားနဲ႕ ဘုရင့္ေနာင္ မင္းတရားႀကီးရဲ႖
လက္ေအာက္ခံမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဗန္းေမာ္၊ သီေပါ၊ သိႏၵီ၊ ေညာင္ေရႊ၊ မိုးနဲ၊ မိုးညင္း၊ က်ိဳင္းတုံ
ေစာ္ဘြားမ်ားလဲ မင္းတရားႀကီးနဲ႕ စစ္ခ်ီ ၾကသည္။ မင္းတရားႀကီးရဲ႖ကိုယ္ရံေတာ္တပ္မွာ ငလုံးထယ္ လိုက္ပါ
ခ်ီတက္ရသည္။ ငလုံးထယ္သည္ သူ႕ ျမင္းႀကီး တိမ္ယံကို စီးၿပီး ျမင္းတပ္ကို ေရွ႖မွ ဦးေဆာင္ကာ
လိုက္ပါသည္။ စစ္အလံေတြ တလူလူနဲ႕ ေမာက္တို ေမာက္ရွည္မ်ားနဲ႕ နီေစြးတဲ့ ေရႊေရာင္ အနားကြပ္
ေဘာင္းဘီမ်ား ၀တ္ဆင္ထားေသာ သူတို႕ျမင္းစီးရဲမက္မ်ားသည္ ဘုရင္မင္းတရားႀကီး စီးနင္းလိုက္ပါေသာ
ဆင္ကို ပတ္ပတ္လည္မွ အကာအကြယ္ လုပ္ထားၾကသည္။
ကိုယ္ရံေတာ္တပ္သားမ်ားသည္ မင္းတရားႀကီး၏ ေရွ႖ေနာက္ ၀ဲယာမွ လိုက္ပါၾကရၿပီး ငလုံးထယ္တို႕နဲ႕အတူ
မီးေပါက္ ေသနတ္စိန္ေျပာင္းကိုင္ ပူတေက ဘုရင္ဂ်ီ ကုလားမ်ား ပသီကုလားမ်ားလဲ ပါရွိေလသည္။
ကိုယ္ရံေတာ္ တပ္သားမ်ားသည္ ေရႊလွံ ေရႊဒိုင္းလႊားမ်ား ကိုင္ေဆာင္ကာ ခ်ီတက္ၾကရသည္။ ဟံသာဝတီ
ေရႊၿမိဳ႖ေတာ္ႀကီးမွ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးရဲ႖ ယိုးဒယားခ်ီ စစ္ေၾကာင္းႀကီး ထြက္ခြာသည္မွာ ဟံသာဝတီ
ၿမိဳ႖သူၿမိဳ႖သားမ်ားအဖို႕ ထူးျခားတဲ့ ျမင္ကြင္းတရပ္ဘဲမို႕ တၿမိဳ႖လုံး လမ္းေဘး၀ဲယာမွ ထြက္ၾကည့္ၾကကာ
ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးကို ေျမႀကီးေပၚမွာ ၀ပ္တြားၿပီး အ႐ိုအေသျပဳၾကေလသည္။ ရာနဲ႕ခ်ီေသာ ဆင္မ်ား၊
ေထာင္နဲ႕ခ်ီေသာ ျမင္းမ်ား၊ အေျမာက္မ်ား၊ သံခ်ပ္၀တ္ထားေသာ ဘရင္ဂ်ီကုလားတပ္မ်ား၊
ေရႊေရာင္၀တ္စုံမ်ားနဲ႕ မီးေပါက္ကိုင္ ပသီကုလားစစ္သည္မ်ား အနီေရာင္ ေမာက္ရွည္ အနီေရာင္မွာ
ေရႊကြပ္ထားေသာ ၀တ္စုံမ်ားနဲ႕ ေျခလ်င္တပ္မ်ား ခ်ီတက္ထြက္ခြာသြားသည္မွာ ဇာတိေသြးဇာတိမာန္
တက္ႂကြဖြယ္ ျမင္ကြင္းတရပ္ ျဖစ္ေလသည္။
ဆင္တပ္ျမင္းတပ္နဲ႕ သိန္းနဲ႕ခ်ီေသာ ေျခလ်င္ရဲမက္တို႕ အလုံးအရင္းနဲ႕ ခ်ီတက္ၾကတာမို႕
ဘုရင့္ေနာင္တပ္ေတာ္ႀကီး ခ်ီလာေသာ အသံမ်ားသည္ ေျမျပင္တခုလုံး သိမ့္သိမ့္တုန္ ေနတာမို႕
တဘက္ရန္သူေတြ ကို ဖိန္႕ဖိန္တ႕ ုန္ သြားေစမွာ မလြဲဧကံဘဲ ျဖစ္ေပသည္။ စစ္ေၾကာင္းႀကီးသည္ ပထမဦးစြာ
ကမန္ပိုက္ၿမိဳ႖ကို ေရာက္ရွိသည္။
ကမန္ပိုက္ၿမိဳ႖စားသည္ ၿမိဳ႖ကို အခိုင္အလုံ က်ံဴးၿမိဳ႖႐ိုးနဲ႕ လက္နက္ အျပည့္အစုံနဲ႕ ေနေနသည္။
မင္းတရားႀကီးက ကမန္ပိုက္ၿမိဳ႖ ကို သိမ္းရန္ အမိန္႕ေပးသည္ႏွင့္ ငလုံးထယ္တို႕ အေၾကာက္အရြံ႖ မရိွ ၿမိဳ႖ ကို
ခ်ဥ္းကပ္လုပ္ႀကံ တိုက္ခိုက္ၾကၿပီ။ ဟံသာဝတီတပ္သားမ်ားရဲ႖ တညီတညာထဲ ေအာ္ဟစ္ကာ
ကမန္ပိုက္ၿမိဳ႖ဆီကို ေျပးဝင္သြားသည့္ ျမင္ကြင္းသည္ ကမန္ပိုက္မွ စစ္သည္မ်ား တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခား
သြားရေလာက္ေအာင္ဘဲ။ ကမန္ပိုက္ၿမိဳ႖ စားမွ ေလးသည္ေတာ္မ်ားကို တိုက္ခိုက္ဖို႕ အမိန္႕ေပးလိုက္ရာ
ေလးသည္ေတာ္မ်ားလဲ ဟံသာဝတီတပ္သားတို႕အေပၚ ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ေလရာ ဟံသာဝတီတပ္သားတို႕လဲ
ဒိုင္းလႊားမ်ားနဲ႕ ကာကြယ္ကာ ကမန္ပိုက္ ၿမိဳ႖႐ိုးဆီကို တိုးကပ္ၾကေလသည္။
ဟံသာဝတီ တပ္မ်ားသည္ ပိတ္ဆီးေနေသာ ၿမိဳ႖တံခါးကို ဆင္မ်ားနဲ႕ ၀င္တိုက္ ၿမိဳ႖႐ိုးအေပၚကို ေလွခါးမ်ားနဲ႕
ေထာင္တက္၊ ၿမိဳ႖႐ိုး ေအာက္ေျခကို တူရြင္းနဲ႕တူး တဟုန္ထိုး တိုက္ခိုက္ၾကေတာ့သည္။
တိုက္ဆင္မ်ားေပၚမွာ ျမတပူ အေျမႇာက္မ်ား တင္ၿပီး ၿမိဳ႖ထဲကို ပစ္ခတ္ၾကသည္။ ၿမိဳ႖တံခါး ကို ပစ္ခတ္
ခ်ိဳးဖ်က္ၾကၿပီ။ ငလုံးထယ္တို႕ တပ္မွဴးငယ္မ်ားသည္ တပ္သားမ်ားကို အေနာက္မွ အမိန္႕ေပး
ကာညာသံေပးၿပီး တက္ခိုင္းသည္။ ငလုံးထယ္သည္ လက္ေအာက္မွ တပ္သားမ်ားနဲ႕အတူ ၿမိဳ႖႐ိုးေပၚကို
မရရေအာင္ ေလွခါးမ်ားနဲ႕ တက္ရာၿမိဳ႖႐ိုးေပၚအေရာက္ ခုခံေသာ ရန္သူမ်ားနဲ႕ ရင္ဆိုင္
ခုတ္ထစ္ၾကရေတာ့သည္။ သူရဲခိုမွာ ရွိေနတဲ့ ရန္သူကမန္ပိုက္တပ္သားေတြက သူတို႕ကို
ေျပးဝင္တိုက္ခိုက္ၾကေလရာ ငလုံးထယ္လဲ ဓါးႏွစ္လက္နဲ႕ ရန္သူေတြမ်ားကို ျပင္းထန္စြာ
တိုက္ခိုက္ေလသည္။ ဓါးေရးကြ်မ္းလွေသာ ငလုံးထယ္ရ႖ဲ ထိုးခုတ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ရန္သူတပ္သားမ်ား
ေခါင္းနဲ႕ကိုယ္ အိုးစားကြဲကုန္ရသည္။ “ဟံသာဝတီသားေတြကို တြန္းလွန္ပစ္ အေသသတ္” လို႕
ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ကမန္ပိုက္တပ္မွ အႀကီးအကဲသည္ ငလုံးထယ္ လက္ခ်က္နဲ႕ ဓါးထိကာ ၿမိဳ႖႐ိုးေပၚမွ
က်ေလသည္။
ငလုံးထယ္တို႕ရဲ႖ လက္ခ်က္နဲ႕ ရန္သူေတြ အတုံးအ႐ုံး က်ဆုံးၿပီး ကမန္ပိုက္ၿမိဳ႖ က်ေလသည္။
ကမန္ပိုက္ၿမိဳ႖စားနဲ႕ ဆင္ျမင္းလက္နက္မ်ား ရရွိၿပီးေနာက္ မင္းတရားႀကီးသည္
ေသာကၠတဲပိသေလာက္သုဝဏၰေလာက္ ပိတ္စဲတနသၤာရီ တို႕ကို တပ္မ်ားခြဲကာ ေစလႊတ္ လုပ္ႀကံေစၿပီး
မင္းတရားႀကီး ကိုယ္တိုင္က သုဝဏၰေလာက္ကို ခ်ီသည္။ ငလုံးထယ္လဲ မင္းတရားႀကီးရဲ႖
ကိုယ္ရံေတာ္တပ္မွ ျဖစ္တာေၾကာင့္ သုဝဏၰေလာက္ကို ခ်ီတဲ့ စစ္ေၾကာင္းမွာ ေရွ႖ဆုံးတပ္ဦး
ျမင္းစီးစစ္သူရဲတရာကို ဦးေဆာင္ရေလသည္။
သုဝဏၰေလာက္စားသည္ ဆင္ျမင္း ေျခလ်င္ ရဲမက္ မီးေပါက္ေသနတ္စိန္ေျပာင္း ျမတပူ အစုံအလင္နဲ႕
အင္အားႀကီးမားေသာ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးရဲ႖ စစ္အင္အားကို အံတုျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္ဘဲ
လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ားနဲ႕ အည့ံခံ ႀကိဳဆိုေနေလသည္။ ငလုံးထယ္လဲ ကမန္ပိုက္ၿမိဳ႖သိမ္းတိုက္ပြဲလို
ဓါးႏွစ္လက္ ဘယ္ညာကိုင္ ထိုးခုတ္ၿပီး ရန္သူ႕လည္ေခ်ာင္းေသြးနဲ႕ ေျခေဆးပစ္မည္လို႕ စစ္ေသြးစစ္မာန္
အျပည့္နဲ႕ သြားေပမဲ့ ေစာင့္ႀကိဳေနေသာ သုဝဏၰေလာက္စားတို႕ရဲ႖ ကြ်န္ေတာ္ခံတဲ့စာခြ်န္ကို
မင္းတရားႀကီးဆီကို ယူေဆာင္ သြားေပးရေလသည္။ သုဝဏၰေလာက္ကို မတိုက္မခိုက္ရဘဲ ရရွိၿပီး
အယုဒၶယၿမိဳ႖ကို ဆက္ခ်ီၾကသည္။ သုဝဏၰေလာက္မွာ မတိုက္လိုက္ရဘဲရွိေသာ ငလုံးထယ္သည္
လုံကလီအရပ္ကို ေရာက္ေသာအခါ ယိုးဒယားျမင္းတပ္နဲ႕ ထိပ္တိုက္ အျပင္းအထန္ တိုက္ခိုက္ရေလၿပီ။
ငလုံးထယ္နဲ႕ ျမင္းစီးရဲမက္တို႕လဲ ဒလၾကမ္း ၀င္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ၾကသည္။
“ဟံသာဝတီကြ တိုက္ေဟ့ တိုက္ဟ …”
ငလုံးထယ္သည္ ဒုန္းဆိုင္းေျပးေနေသာ ျမင္းႀကီးတိမ္ယံေပၚမွ လွံရွည္တေခ်ာင္းကို သူ႕ဆီကို တဲ့တဲ့
တဟုန္ထိုး ျမင္းနဲ႕ ၀င္လာတဲ့ ရန္သူျမင္းစီး တပ္သားဆီကို ပစ္လႊတ္လိုက္သည္။ လွံသည္ ရန္သူရဲ႖
လည္ၿမိဳကို ထုတ္ခ်င္းခတ္ ေဖါက္ဝင္သြားသည္။ ရန္သူျမင္းေပၚက လန္က်သြားသည္။ ေက်ာမွာ
လြယ္သိုင္းထားေသာ သူ႕တိုက္ပြဲဝင္ ဓါးႀကီးကို ရႊမ္းကနဲ ဆြဲထုတ္ခါ ရန္သူျမင္းစီး စစ္သူရဲမ်ားကို
ရင္ဆိုင္သည္။ ညာသံေပးၿပီး ငလုံးထည္တို႕ စစ္ျမင္းတပ္မ်ား တရွိန္ထိုး အျပင္းအထန္ ၀င္ထိုးခုတ္ေသာအခါ
ယိုးဒယားျမင္းတပ္သည္ အက်အဆုံးမ်ားစြာနဲ႕ တပ္က စဥ့္ကလ်ားျဖစ္ၿပီး ဆုတ္ေျပးေလသည္။
“လိုက္ေဟ့ လိုက္ပါဟ”
ငလုံးထယ္လဲ “တိမ္ယံ” ကို သူ႕ျမင္းတပ္ ေရွ႖ဆုံးမွ ဦးေဆာင္ ဒုန္းဆိုင္းကာ ရန္သူျမင္းတပ္ ဆုတ္ေျပးရာ
ေနာက္ကို လိုက္တိုက္ေလသည္။ ငလုံးထယ္လဲ ေရွ႖မွ ေျပးေနေသာ ရန္သူျမင္းစီးတပ္သားေတြကို မွီေစရန္
သူ႕တိမ္ယံကို ဇက္ကုန္ဖြင့္ ၿပီးလိုက္သည္။ သူ႕ ျမင္းစီးတပ္သားမ်ားကလဲ သူ႕အေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္
လိုက္ပါလာၾကသည္။ မွီလုမွီခင္ ျဖစ္လာေသာ ေရွ႖မွ ရန္သူကို ဓါးနဲ႕ လွမ္းပိုင္လိုက္သည္။ ၀ွစ္ကနဲ
ရန္သူယိုးဒယားစစ္သည္ရဲ႖ေခါင္း တိကနဲ ျပတ္ထြက္သြားသည္။
ရန္သူရ႖ဲ ေသြးမ်ား သူ႕ကိုယ္ကို စင္လာသည္။ ေနာက္ ျမင္းတစီးကို လိုက္ျပန္သည္။
“လိုက္ေဟ့ အရွင္မထားနဲ႕ သုတ္သင္ပစ္ၾက …”
အသံနက္ႀကီးနဲ႕ ေအာ္လိုက္ၿပီး မွီလာေသာ ရန္သူကို ဓါးနဲ႕ တြက္သည္။
“၀ွစ္ …”
“အား”
ရန္သူ ျမင္းစီးတပ္သား ျမင္းေပၚမွ က်သည္။
ယိုးဒယား ျမင္းစီးတပ္သည္ သူတို႕ အခိုင္အမာ ျပဳထားေသာ လုံကလီခံတပ္အေရာက္ ယိုးဒယားဆင္တပ္မွ
တိုက္ဆင္မ်ား ထြက္လာၿပီး ငလုံးထယ္ ဦးေဆာင္ေသာ ေရွ႖ေျပးဟံသာဝတီျမင္းတပ္ကို ဒလၾကမ္း
လိုက္ေလေသာအခါ ငလုံးထယ္လဲ သူ႕ျမင္းတပ္ကို ဦးေဆာင္ၿပီး ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္သည္။
ယိုးဒယားဆင္တပ္လဲ ျမန္မာျမင္းတပ္ ေျပးေလၿပီ အထင္နဲ႕ ဖိကာ လိုက္ၾကသည္။ အမွန္မွာ
ငလုံးထယ္သည္ သူတို႕ ဟံသာဝတီ စစ္ေၾကာင္းမွ ျမန္မာဆင္တပ္ဆီကို ရန္သူဆင္တပ္ကို
မွ်ားေခၚသြားျခင္းသာျဖစ္သည္။ တိုက္ပြဲကို အေၾကာက္အ႐ြံ႖မရွိ ရင္ဆိုင္ရန္ ျပင္ထားေသာ
သားေတာ္မဟာဥပရာဇာ၊ ညီေတာ္ေတာင္ငူမင္းႏွင့္ အင္းဝမင္းတို႕ ဦးစီးေသာ ျမန္မာဆင္တပ္တို႕
တိုက္ဆင္မ်ားကို ခြ်န္းလႊတ္ခါ အျပင္းအထန္ လိုက္တိုက္ေလေတာ့ရာ ဆင္တပ္ႏွစ္ခု ျပင္းထန္စြာ
တိုက္ခိုက္ၾကၿပီး ယိုးဒယားဆင္တပ္ ပ်က္ခါ ဆုတ္ ေလသည္။ ထိုအခါ ဆင္တပ္မ်ားေရာ ငလုံးထယ္တို႕
ျမင္းစီးသူရဲမ်ားေရာ ဆင္ျမင္းေတြနဲ႕ လိုက္တိုက္ၾကရာ ယိုးဒယားတပ္မ်ား အထိနာကာ ဆုတ္ခြာၾကရသည္။
ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီး ေရာက္ရိွလာၿပီး လုံကလီတပ္ကို တိုက္ခိုက္ရန္ အမိန္႕ေပးသည္။ ျမန္မာဆင္တပ္၊
ျမင္းတပ္၊ ေျခလ်င္တပ္မ်ားသည္ အျပင္းအထန္ တိုက္ခိုက္ၾကၿပီး သကၠရာဇ္ ၉၂၅ ခု တပို႕တြဲလျပည့္ေက်ာ္
၁၅ ရက္တြင္ လုံကလီတပ္ကို ရေလသည္။ ဘုရင့္ေနာင္ မင္းတရားႀကီးသည္ လုံကလီတပ္တြင္ သစ္လုံးမ်ား
ကာရံမိုးထားေသာ ယာယီစံျမန္းၿပီး အယုဒၶယၿမိဳ႖ကို ပတ္ပတ္လည္မွ ၀န္းရံေစသည္။ လုံကလီတိုက္ပြဲ မွာ
အျပင္းအထန္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကရေပမဲ့ ဟံသာဝတီ တပ္သားရဲမက္မ်ားသည္ အနားမေနၾကရဘဲ သစ္ပင္မ်ား
ခုတ္လွဲကာ သစ္တပ္မ်ား တည္ၾကရသည္။
လုံကလီတိုက္ပြဲမွာ ငလုံးထယ္လဲ ရန္သူျမင္းစီးသူရဲရဲ႖ လွံခ်က္ထိလို႕ လက္ဝဲဘက္ လက္ေမာင္းမွာ
ဒါဏ္ရာရခဲ့ေပမဲ့ နဲနဲမွ ေနာက္မတြန္ဘ႕ ဲ အယူဒၶယၿမိဳ႖ ကို ဆက္လက္သိမ္းဖို႕ စိတ္ေဆာင္ေနသည္။
အယုဒၶယၿမိဳ႖ႀကီးကို မဲနန္ျမစ္ႀကီးက က်ံဳးႀကီးသဖြယ္ ကာဆီးေပးထားသည္။ ေျမာက္ဘက္အရပ္မွ
စီးလာေသာ ျမစ္ႀကီးသည္ ေတာင္ဘက္အရပ္ကို ေကြ႖သြားေသာ ျမစ္အေကြ႖ေနရာမွာ
အယုဒၶယၿမိဳကိုတည္ထားတာေၾကာင့္ အယုဒၶယၿမိဳ႖သည္ ကြ်န္းသဖြယ္ ေရသုံးဖက္ ၀ိုင္းထားတဲ့ၿမိဳ႖
ျဖစ္သည္။
ငလုံးထယ္သည္ မင္းတရားႀကီး ရွိေနေသာ သစ္လုံးခံတပ္ အျပင္မွာ ရဲမက္အင္အားတရာေက်ာ္နဲ႕
ေလးဘက္ေလးတန္ ေန႕ေရာညပါ ေစာင့္ၾကပ္ေနစဥ္ မင္းတရားႀကီးအမိန္႕ႏွင့္ ျမန္မာတပ္မ်ားမွ
အယုဒၶယၿမိဳ႖တြင္းကို အေျမာက္စိန္ေျပာင္း ျမတပူတို႕နဲ႕ အဆက္မျပတ္ အုန္းအုန္း တဒုံးဒုံး ပစ္ခတ္သံေတြကို
ၾကားရသည္။ အယုဒၶယၿမိဳ႖တြင္းမွာ ကမ႔ာပ်က္သလို ျဖစ္ေနၿပီ။ မီးမိုးရြာသကဲ့သို႕ ဆက္တိုက္
က်ေရာက္လာေသာ အေျမာက္ဗုံးဆန္မ်ားေၾကာင့္ အယုဒၵယၿမိဳ႖ အထိနာေလၿပီ။
အယုဒၶယမင္းဆီမွာလဲ ေပၚတေကကုလား ေၾကးစားအမ်ားအျပား အမႈထမ္းေနတာမို႕ မီးေပါက္ စိန္ေျပာင္း
ျမတပူမ်ား ရွိေနတာမို႕ ၿမိဳ႖႐ိုးေတြ အေပၚကေန ငလုံးထယ္တို႕ ဟံသာဝတီတပ္မ်ားဘက္ကို
ျပန္လည္ပစ္ခတ္ၾကသည္။ ထို႕အတြက္ ငလုံးဖယ္တို႕ ဘုရင္မင္းတရားႀကီးရဲ႖ ကိုယ္ရံေတာ္တပ္မွ
သစ္လုံးခံတပ္ ေဆာက္လုပ္ရာမွာ အေျမာက္ဆန္မ်ားေဘးက ကာကြယ္ႏိုင္ဖို႕ အမိုးမ်ားကိုပါ
သစ္လုံးေမ်ာတိုင္မ်ားနဲ႕ ကာရံထားၾကေပသည္။
ငလုံထယ္ အပါအဝင္ အယုဒၶယၿမိဳ႖ ပတ္ပတ္လည္မွာ ၀ိုင္းထားေသာ မ်ားျပားလွသည့္ ဟံသာဝတီ
တပ္သားမ်ားရဲ႖ တခဲနက္ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြက မိုးဘယက္မွာ ႂကြက္ႂကြက္ညံ
ေနေတာ့ရာ အယုဒၶယသားတို႕ အလြန္တရာ ေၾကာက္႐ံြ႖ ေနေပသည္။
ငလုံးထယ္တို႕ကို ဦးစီးေနသည့္ စစ္ကဲရာဇေယာ္ဒါက မနက္မိုးေသာက္တဲ့အခါ အယုဒၶယၿမိဳ႖တြင္းကို
မင္းတရားႀကီး အမိန္႕ေတာ္ ရိွရင္ အလုံးအရင္းနဲ႕ ၀င္တိုက္ခိုက္ၾကရမွာမို႕ တပ္မွဴးမ်ားအေနနဲ႕ မိမိတို႕ရဲ႖
တပ္သားမ်ား ေနာက္မဆုတ္တမ္း အရွိန္အဟုန္ ျပင္းထန္စြာနဲ႕ ဆင္တပ္ျမင္းတပ္နဲ႕ ေျခလ်င္တပ္တို႕
ေျခမႈန္းၾကရန္ ေနာက္တြန္႕သူရိွက မင္းတရားႀကီးက ကြပ္မ်က္ သတ္ပစ္ဖို႕ အမိန္႕ရိွေၾကာင္း
ေခၚေျပာေလသည္။
ငလုံးထယ္သည္ သစ္ျမစ္ဆုံႀကီးတခုေပၚမွာ သူ႕ တိုက္ပြဲဝင္ဓါးကို ဆုတ္ကိုင္ရင္း ထိုင္ေနသည္။ ရႊီးကနဲ
ရႊီးကနဲ ပစ္လႊတ္ေနေသာ အေျမာက္ ျမတပူ စိန္ေျပာင္းသံေတြက ညယံမွာ က်ယ္ေလာင္လွၿပီး
အယုဒၶယၿမိဳ႖တြင္းမွာ အုံးကနဲ ၀ုန္းကနဲ ေပါက္ကြဲထိမွန္သံေတြ လင္းကနဲ လက္ကနဲ မီးေတာက္ေလာင္
ေပါက္ကြဲတာေတြ ၾကားေန ျမင္ေနရသည္။ အယုဒၶယၿမိဳ႖တြင္းက ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့ အေျမာက္ဆန္မ်ားလဲ
ငလုံးထယ္တို႕ အနီးအနားမွာ က်ေရာက္ ထိမွန္တာမ်ားလဲ ရွိေပမဲ့ ငလုံးထယ္ အပါအဝင္ စစ္သည္
ရဲမက္တို႕မွာ ေၾကာက္႐ြံ႖ျခင္း အလ်ဥ္း မရွိၾကဘဲ ရန္သူတို႕ စိတ္ႏွလုံး ေျခာက္ျခားလာေစမဲ့ အားမာန္အျပည့္နဲ႕
ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ေႂကြးေၾကာ္ရင္း တိုက္ပြဲဝင္ဖို႕ စစ္ေသြး စစ္မာန္ေတြ တက္ႂကြလ်က္ ရွိေနၾကသည္။
တပ္သားတေယာက္ လာေပးေသာ ေကာက္ညႇင္းခ်က္နဲ႕ အသားေျခာက္ကို သူ မထိမတို႕ ျဖစ္ေသး။ သူ႕
အေရွ႖ အေနာက္မွာ သူ႕တပ္သားမ်ား ဒိုင္းလႊားအဲေမာင္းလွံရွည္မ်ားနဲ႕ အေျမာက္မ်ား ပစ္ခတ္လိုက္တိုင္း
တခဲနက္ ေအာ္ဟစ္ ေႂကြးေၾကာ္ေနၾကသည္။
လွံခ်က္ ထိထားတဲ့ လက္ဝဲဘက္ လက္ေမာင္းက တစစ္စစ္ ကိုက္ခဲ နာက်င္ေနသည္။ မၾကာေသးခင္က
သူတို႕တပ္မွ သမားတေယာက္က ေဆးထည့္ စည္းေႏွာင္ေပးထားသည္။ မိုးေသာက္ရင္ ဆင္ႏႊဲရမဲ့
တိုက္ပြဲအတြက္ ခြန္အားေမြးဖို႕ သူ႕အထက္ဗိုလ္မွဴးက မိန္႕ေခြ် ထားသည္။ သူ႕မွာ အင္အားက အျပည့္ဘဲ။
စစ္ထြက္ခါနီး ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္သူေလး မိေက်းကို တခ်က္တခ်က္ သတိရေနသည္။ အယုဒၶယၿမိဳ႖ေရာက္ဖို႕
ေတာေတာင္ေတြ အထပ္ထပ္ျဖတ္လာရေတာ့ ညဘက္ ေတာေတာင္ေတြထဲ ကင္းတာဝန္ယူရတဲ့
အခ်ိန္အခါေတြမွာ ခ်စ္သူမိေက်းကို ျမင္ေယာင္မိခ့တဲ ာ အခါခါ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါဘဲ။
မိေက်း ဆိုတဲ့ သူ႕ခ်စ္သူ အပ်ိဳကညာ စစ္စစ္ေလးကို သံဝါသအမႈ အဆုံးစြန္အထိ လြန္ခဲ့တာလဲ ယခုတိုင္
သူ႕စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားတုန္လွပ္ေနဆဲဘဲ။ မိေက်းေလး ရဲ႖ လွ်ိဳ႖ဝွက္အပ္တဲ့ အလွအပေတြ ကိုလဲ သူ
မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတာေတြလဲ မ်က္လုံးထဲက မေပ်ာက္ မပ်က္ ျမင္ျမင္ေနဆဲဘဲ။
လမ္းခရီးတေလ်ာက္ တရြာၿပီး တရြာတၿမိဳ႖ၿပီး တၿမိဳ႖ သူတို႕ တပ္ေတြ ျဖတ္သန္း ခ်ီကတ္လာရာ မွာ
စစ္ဦး ဘီလူးဆိုသလိုဘဲ ခုခံ ျခားနား သူေတြကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေခ်မႈန္း သုတ္သင္လာ ခဲ့ရ ခ်ိန္ သူ႕ဓါး
ႏွစ္လက္ မွာ ရန္သူ႕ ေသြးေတြ မသုတ္ ဘဲ ဓါးအိမ္ထဲကို ဓါး ျပန္သြင္းခဲ့တာေၾကာင့္ သူ႕ဓါးအိမ္ နဲ႕ ဓါး မွာ
ေသြးမ်ားေစး ထန္း ကပ္ညိေနခဲ့ ေပသည္။ အယုဒၶယ ရဲ႖ ၾသဇာခံ ရြာမ်ား ကို စီးနင္း ရာမွာ စစ္တို႕ရဲ႖
ထုံးစံအတိုင္း ေရွ႖ ဆက္တိုက္ရမ့ ဲ တိုက္ပြဲေတြက ရိွေနေသးေတာ့ မ်ားျပားလွတဲ့ မိမိတို႕ စစ္သည္ေတြ
စားေရး ေသာက္ေရး အတြက္ ရိကၡာ စုေဆာင္းရ ေတာ့ တပ္သားမ်ား ကရြာသားရြာသူေတြ ဆီက ကြ်ဲေတြ
ႏြားေတြ စပါးေတြ အတင္း အဓမၼ ယူငင္ တာေတြ ရိွသည္။ အမိန္႕ မနာခံသူေတြကို ခုတ္ထစ္
သတ္ျဖတ္တာေတြ တခ်ိန္လုံး ျဖစ္ပြားေနသည္။ ရန္သူ႕နယ္ေၿမ က မိန္းမေတြ ကို ဆြဲယူ သားမယား
ျပဳက်င့္တာေတြ ရွိသည္။
အထက္ဗိုလ္ေတြ က စစ္ေအာင္ႏိုင္ေရး ကိုဘဲ ဦးတည္ လုံးပမ္းေနသည္။ စစ္ေအာင္ႏိုင္ျပန္ေတာ့လဲ
အသက္ကိုရင္းၿပီး တိုက္ေပးေသာ စစ္သည္ေတြ ရမ္းကားတာမ်ား ကို တားဆီးျခင္း မရွိ။ လ်စ္လ်ဴရွု
ထားသည္။
စစ္မက္တို႕ ထုံးစံအတိုင္း သူဦးသူလုပ္ ကိုယ္ဦးကိုယ္လုပ္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ စစ္ပြဲမ်ားမွာ ရက္ရက္စက္စက္
သတ္ျဖတ္ လုယက္တာေတြ မုဒိန္းက်င့္တာေတြ မီး႐ႈိ႖ဖ်က္ဆီးတာေတြသည္ မဆန္းလွ။ ငလုံးထယ္သည္
မိမိ အျခားတပ္မွဴးမ်ားလိုဘဲ တပ္သားမ်ားကို တားျမစ္ျခင္း မရွိ။ ရန္သူ ကို မီးလို ေနလို က်င့္ၾကတာဘဲလို႕
သူ သေဘာေပါက္ထားတာ။ စစ္ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ ေအာင္ႏိုင္အားသာသူက ဗိုလ္က် စိုးမိုးအႏိုင္က်င့္ၿမဲ
မဟုတ္ပါလား။ တပ္သားမ်ား ဖမ္းဆီးလာၿပီး မတရား က်င့္ ဖို႕ ႀကိဳးစားတာကို ခံေနရေသာ ရန္သူဖက္မွ
ယိုးဒယားသူေတြကို သူသည္ ျမင္းႀကီးတိမ္ယံအေပၚမွ မမွိတ္မသုန္ ေသြးေအး တင္းမာ ရက္စက္တဲ့
မ်က္လုံးမ်ားနဲ႕ ၾကည့္သည္။ ေသရည္မူးယစ္ေနေသာ တပ္သားတခ်ိဳ႖သည္ ငိုယိုေနေသာ
မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားရဲ႖ အဝတ္ေတြကို ဆြဲခြ်တ္ပစ္ေနသည္။ ျပန္ခုခံရင္ထြက္ေျပးရင္ ခုတ္ထစ္ သတ္ျဖတ္
ၾကမယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာသည္။ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြရဲ႖ ၿဖိဳးေမာက္ေသာ ရင္စိုင္မ်ားကို သူ
ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ အိမ္း မိေက်းကို ေအာက္ေမ့ ျမင္ေယာင္ပါ့။ ပ်စ္ကနဲ ကြမ္းတံေတြးကို
ေထြးလိုက္ရင္း တိမ္ယံကို ခပ္မွန္မွန္ စီးရင္း သူ ထြက္ခဲ့သည္။ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားရဲ႖ ငိုယိုေအာ္ဟစ္သံမ်ား
သူ႕အေနာက္မွာ က်န္ရစ္သည္။
မိေက်းေလးရဲ႖ ၀င္းဝါ စိုေျပ ျပစ္မ်ိဳးရယ္ မဲွ႕မထင္တ့ဲ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြကို
ျပန္လည္ေတြးဆ ျမင္ေယာင္လာျပန္ေတာ့ မိေက်းကို လြမ္းဆြတ္မႈ ေဝဒနာက ဖိစီးႏွိပ္စက္လာရျပန္သည္။
မိေက်းသည္ သူမရဲ႖ အပ်ိဳစင္ပန္းေလးကို သူ႕ကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေပးအပ္ခဲ့တာကို ျပန္လည္ ေတြးရင္း
မိေက်းကို လြမ္းတဲ့ စိတ္ေတြ ဂ႐ုဏာစိတ္ေတြ မ်ားျပားမိေနသည္။ ငလုံးထယ္ သက္ျပင္းႀကီး
ဟင္းကနဲခ်ကာ ထရပ္လိုက္သည္။
အယုဒၶယၿမိဳ႖တြင္းက ပစ္ခတ္ႏိုင္တာထက္ မိမိတို႕ တပ္ေပါင္းစုက ၿမိဳ႖အဖက္ဖက္က ပစ္ခတ္ေနတာေတြက
ပိုမိုေနလို႕ ၿမိဳ႖တြင္းမွာ ထိခိုက္ေသေၾကတာေတြ မ်ားျပားေနမွာဘဲလို႕ သူ ေတြးဆၾကည့္ေနၿပီး မိုးေသာက္ရင္
ၿမိဳ႖႐ိုးအနီး တိုးကပ္ခါ ထိုးေဖါက္ဝင္ႏိုင္ေရးကို သူ စဥ္းစား စိတ္ကူးၾကည့္ေနသည္။ ဟံသာဝတီရဲ႖
ဆင္တပ္မ်ားနဲ႕ ျမင္းတပ္မ်ားသည္ ျမစ္ပတ္ပတ္လည္ ကာဆီးေနတာမို႕ ေရကို ျဖတ္ဖို႕ မလြယ္တာေၾကာင့္
ေျခလ်င္တပ္သားမ်ားကဘ ဲ ခ်ဥ္းကပ္ထိုးေဖါက္ရမွာ ျဖစ္သည္။ လြယ္လြယ္နဲ႕ ေအာင္ႏိုင္မဲ့တိုက္ပြဲ
မဟုတ္ေပမဲ့ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ ျပည့္ဝေနတဲ့ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးဟာ
မင္းတရားေရထီးလက္ထက္ေတာ္ထဲက သူနဲ႕တူ တိုက္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာကို ဆင္ႏြဲခဲ့ဘူးတဲ့
သူ႕သားေတာ္ညီေတာ္ သူ႕လက္ေအာက္ခံ စစ္ဘုရင္ေစာ္ဘြားမ်ားစြာနဲ႕ လာေရာက္ လုပ္ႀကံတာမို႕ အေနာက္
ေဂၚယာသားေတြဆီက အေျမာက္လက္နက္မ်ားလဲ အလုံအေလာက္ ပါရိွခ့ၾဲကတာမို႕
ဒီအယုဒၶယၿမိဳ႖သိမ္းစစ္ပြဲႀကီး ေအာင္ျမင္မည္ဆိုတာ သူ ယုံၾကည္ေလသည္။
မနက္မိုးေသာက္ၿပီ။
တညလုံး မရပ္မနား ပစ္ခတ္ေနတဲ့ အေျမာက္စိန္ေျပာင္းေတြ ပစ္ခတ္မႈက ပိုျပင္းထန္လာသည္။
အယုဒၶယစစ္တပ္ကလဲ အျပင္းအထန္ ခုခံေတာ့သည္။ ညာသံေပးၿပီး ၿမိဳ႖႐ိုးဆီကို ေျပးကာ ေလွခါးမ်ား
ေထာင္ကာ တက္ၾကေသာ သူတို႕ ဟံသာဝတီစစ္သည္ေတြကို ၿမိဳ႖႐ိုးမ်ားေပၚမွ မီးေပါက္ေသနတ္မ်ား ျမႇား
လွံေတြနဲ႕ ပစ္ခတ္မႈေတြေၾကာင့္ တပ္သားေတြ အက်အဆုံး မ်ားလွေပမဲ့ အေနာက္မွ တပ္မွဴးေတြက
ျပန္လွည့္တဲ့လူ ငါတို႕ဓါးစာ ျဖစ္မည္ခုတ္ပိုင္းမည္ ၿခိမ္းေျခာက္ခါ အတင္းတက္ခိုင္းၾကတာေၾကာင့္ အေရွ႖ကို
တက္တိုက္တာကမွ ကံေကာင္းေထာက္မၿပီး မေသခဲ့ရင္ ရွင္ႏိုင္ေသးသည္။ ေနာက္ျပန္လွည့္ရင္ မိမိတို႕
တပ္မွဴးေတြ ကြပ္မ်က္တာ ခံရမည္လို႕ ေၾကာက္႐ြံ႖ၿပီး ဒလၾကမ္း တက္တိုက္ၾကေလသည္။
အယုဒၶယဘုရင္သည္ သူ၏ အုတ္ၿမိဳ႖႐ိုးကို ထူထဲခိုင္မာစြာ ေဆာက္လုပ္ထားသျဖင့္ ဘယ္လိုဘဲ
အေျမာက္မ်ားနဲ႕ ပစ္ခတ္ေသာ္ျငားလဲ ေပါက္ပ်က္ျခင္း မရွိ။ အယုဒၶယတပ္သားမ်ားသည္ ၿမိဳ႖႐ိုးအေပၚမွ
ေက်က္ခဲမ်ားပစ္ခ်ျခင္း ဆီပူမ်ား ေလာင္းခ်ျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ဟံသာဝတီတပ္သားမ်ား အထိနာၾကသည္။
မီးေပါက္ေသနတ္မ်ားနဲ႕လဲ တထိန္းထိန္း ပစ္ခတ္ၾကသည္။ ေအာ္သံ ခုတ္ထစ္သံ အမိန္႕ေပးသံ မီးေပါက္
ျမတပူအေျမာက္သံေတြနဲ႕ ခရာတြတ္သံေတြ ညံေနသည္။
ဟံသာဝတီတပ္သားမ်ားက ၿမိဳ႖႐ိုးတံခါးအနားကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ယမ္းအိုးမ်ားနဲ႕ ေဖါက္ခ်ိဳးရန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။
သို႕ေပမ့ဲ ရန္သူရ႖ဲ ၿမိဳ႖ ႐ိုးေပၚက ပစ္ခတ္တာေတြေၾကာင့္ မိမိတို႕ဖက္မွ တိုက္ခိုက္ေနသူ ေျခလ်င္တပ္သားမ်ား
အေထြးလိုက္ အၿပံဳလိုက္ထိခိုက္ လဲက်ေသဆုံးတာေတြ ေတြ႕ရေတာ့ ငလုံးထယ္လဲ သူကိုယ္တိုင္
ေျပးတက္ခါ တိုက္ခိုက္လိုေပမဲ့ မင္းတရားႀကီး စီးနင္းတဲ့ ဆင္ေတာ္ကို ပတ္ပတ္လည္မွ သူတို႕
ျမင္းစီးသူရဲေတြက ကာရံထားဖို႕ တပ္မင္းစစ္ကဲႀကီးက မွာၾကားထားလို႕ ေရွ႖ထြက္ၿပီး မတိုက္ႏိုင္။
ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးသည္ ဆင္ေတာ္ေပၚမွာ သူ၏ ပတၱျမားစိန္ေက်ာက္မ်ား စီခ်ယ္ထားေသာ
ဓါးႀကီးကို လက္မွာ ဆုတ္ကိုင္ထားရင္း တိုက္ပြဲမ်ားကို ရဲ၀ံ့စြာ ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးေလသည္။ မိမိတို႕ဘက္က
ရြတ္ရြတ္ခြ်ံခြ်ံ တိုက္ခိုက္ၾကသလို ယိုးဒယားအယုဒၶယ တပ္သားမ်ားကလဲ အျပင္းအထန္ ခုခံရာ
အေသအေပ်ာက္ မ်ားျပားလွၿပီး ၿမိဳ႖တြင္းကို ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မဝင္ေရာက္ႏိုင္ဘဲ တိုက္ပြဲက ျပင္းထန္သထက္
ျပင္းထန္လာရေပသည္။
မီးေပါက္ေသနတ္သံမ်ား၊ အေျမာက္သံမ်ား၊ စစ္ျမင္းမ်ား ဟီသံ၊ တိုက္ဆင္မ်ား ေအာ္သံ၊ ဓါးလွံခ်င္း
ထိခိုက္သံမ်ား ဆူညံေနသလို မီးခိုးလုံးႀကီးမ်ား အယုဒၶယၿမိဳ႖တခုလုံး ဖုံးလႊမ္းကာေနေတာ့သည္။
ႏွစ္ဘက္လုံးမွ က်ဆုံးေသာ တပ္သားေတြရဲ႖ အေလာင္းမ်ား အႏွံ႕အျပား ေတြ႕ေနရသလို အယုဒၶယၿမိဳ႖ထဲမွာ
မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနသည္။ ၿမိဳ႖႐ိုးမ်ားေပၚမွာ အေျမာက္ပစ္ခတ္တာေတြကို ႀကီးၾကပ္ေနတဲ့
ေပၚတေကကုလားစစ္သားမ်ားသည္ သူတို႕ရဲ႖ သံခ်ပ္၀တ္စုံေတြေၾကာင့္ ေနေရာင္မွာ လက္ကနဲ လက္ကနဲ
သိသိသာသာ ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။
ဒီေန႕ အာ႐ုဏ္မတက္ခင္ တပ္မင္း စစ္ကဲမ်ားက ငလုံးထယ္တို႕ တပ္မွဴးငယ္မ်ား ေသြးေသာက္
အၾကပ္မ်ားကို ေခၚၿပီး စစ္ေရးစစ္ရာ ဗ်ဴဟာခင္းမဲ့ကိစၥေတြ ေျပာေတာ့ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးက
အယုဒၶယကို အလ်င္စလို တိုက္ရင္ မိမိတို႕ဘက္က လူအေသအေပ်ာက္ အလြန္မ်ားမွာေၾကာင့္
ပတ္ပတ္လည္ ၀ိုင္းရံထားၿပီး ႏြားေတြ ၿခံေလွာင္သလို ပိတ္ဆို႕ၿပီး ေရရွည္ တိုက္ခိုက္လိုတယ္ဆိုတာ
သိၾကရသည္။ ဗိုလ္မွဴးတေယာက္က မိုးက်လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲလို႕ ေမးသည္။ စစ္ကဲႀကီးက
ဘုရင္မင္းတရားႀကီးက မိုးက်လာရင္ စစ္သည္မ်ား လယ္လုပ္ၾကရမည္ဟု မိန္မ႕ ွာေၾကာင္း ေျပာသည္။
မိုးက်လာသည္ အထိ မၾကာရွည္လိုက္။ အယုဒၶယဘုရင္ ျဗသဓိရာဇာနဲ႕ အိမ္ေရွ႖မင္းသား ျဗမဟိန္တို႕
အည့ံခံၿပီး ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးထံမွာ သစၥာေတာ္ခံပါမည္ ဆိုၿပီး ဆင္ျဖဴသုံးေကာင္
လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ား ဆက္သလာသည္။ ငလုံးထယ္တို႕လဲ အယုဒၶယၿမိဳ႖တြင္းကို ၀င္ခဲ့ၾကၿပီ။
မင္းတရားႀကီးသည္ ဆက္သလာေသာ လက္ေဆာင္မ်ားကို လက္ခံသိမ္းယူၿပီး အိမ္ေရွ႖စံမင္းသား
ျဗမဟိန္အား အယုဒၶယဘုရင္ အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၿပီး ယိုးဒယားဘုရင္ သားေတာ္အငယ္ ျဗရာမသြန္၊
ဆင္ျဖဴ ေလးစီး၊ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းတိမ္၊ ပန္းဘဲ၊ ပန္းတဥ္း၊ ပန္းပြတ္၊ ပန္းပု၊ ပန္းတေမာ့ ပညာသည္မ်ား၊ သဘင္
အက ပညာသည္မ်ား၊ ေဆးသမား၊ လက္သမား၊ ပိသုကာ ပညာရွင္မ်ား၊ ဆံပင္ဆံထုံး
အျပင္အဆင္တတ္သ၊ ဟင္းခ်က္ေၾကာ္ေလွာ္တတ္သူ ပညာသည္မ်ားကို ဟံသာဝတီသို႕
ယူေဆာင္ေလသည္။ ငလုံးထယ္လဲ စစ္ကဲႀကီးက ဟံသာဝတီ ေနျပည္ေတာ္ကို ျပန္လည္ေခၚေဆာင္သြားမဲ့
ယိုးဒယားသုံ႕ပန္းမ်ားကို ေစာင့္ၾကပ္ ေခၚေဆာင္လာဖို႕ သူ႕ကို တာဝန္ေပးတာေၾကာင့္ မင္းတရားႀကီး
အမိန္႕ေတာ္အတိုင္း သူ လိုလားေသာ ပညာသည္ေတြကို ဟံသာဝတီကို ေခၚေဆာင္ဖို႕ စာရင္းေကာက္
ယူၿပီး လိုက္ပါရမဲ့ လူေတြကို တေနရာမွာ အားလုံး ေနရာခ်ထားေလသည္။
အကသဘင္ပညာသည္ ယိုးဒယားသူ ပ်ိဳျဖဴတသိုက္သည္ ဟံသာဝတီကို မလိုက္လိုတာေၾကာင့္
ငိုယိုျငင္းဆန္ေနေၾကာင္း ေသြးေသာက္ႀကီး စည္သူဗလက လာေရာက္ေျပာလို႕ ငလုံးထယ္လဲ
ေခၚေဆာင္ရမဲ့ လူေတြထားေသာ တဲတန္းလ်ားႀကီးဆီကို ထလိုက္ခဲ့ ရသည္။
“ဘယ္သူေတြတုန္း ျငင္းဆန္ေနတာ ငါ့ ျပစမ္း”
ျပတ္သား မာေက်ာေသာ ငလုံးထယ္ အသံႀကီးေၾကာင့္ ဆူညံေနေသာ အယုဒၶယသားမ်ား
ၿငိမ္က်သြားသည္။ ေသြးေသာက္ႀကီး စည္သူဗလက “သူတို႕ေတြ ဘဲ ဗိုလ္မင္း” ဆိုၿပီး မိန္းမေတြ
တအုပ္တမႀကီးထဲက မိန္းမပ်ိဳေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ဆြဲေခၚလာသည္။
ငလုံးထယ္ရဲ႖ တင္းမာခက္ထန္ေသာ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ မိန္းမပ်ိဳေလး ႏွစ္ေယာက္ ၿငိမ္က်သြားသည္။
ယိုးဒယားစကား မတတ္ေသာေၾကာင့္ ငလုံးထယ္လဲ ဓါးကို ေထာင္ျပၿပီး လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႕
တိတ္တိတ္ေနဖို႕ ေျပာသည္။ မိန္းမပ်ိဳေလး ႏွစ္ေယာက္သည္ ႐ုပ္အဆင္းအဂၤါ က ေကာင္းမြန္သည္။
ေျပျပစ္သည္။ ငလုံးထယ္ ေတြ႕ျမင္ျမင္ခ်င္း ႏွစ္ၿခိဳက္သေဘာက်သြားေပသည္။ မိန္းမပ်ိဳ ႏွစ္ေယာက္အနက္
အသားဝင္းဝင္း သမင္မမ်က္လုံးေလးလို႕ တင္စားေလ့ရွိတဲ့ လွပတဲ့ မ်က္ဝန္းပိုင္ရွင္ေလးကို သူ ပိုၿပီး
စိတ္ဝင္စားမိေလသည္။ သူမရဲ႖ အသားအေရက စိုေျပၿပီး ဆံပင္ရွည္ႀကီးက နက္ေမွာင္သန္စြမ္းသည္။
ခါးေသးရင္ခ်ီ စြင့္ကားေသာ တင္ေတြနဲ႕ မင္းႀကိဳက္စိုးႀကိဳက္ ေတြ႕တာနဲ႕ ေတာ္ေကာက္သြားႏိုင္တဲ့
အလွပိုင္ရွင္ေလး။ သူမ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေလးကိုင္ေလးလို ေကြးေကြးေလး ေကာ့ေနသည္။
တပ္မက္စရာဘဲ။
စည္သူဗလက “သူတို႕ကို ဒီအတိုင္းထားရင္ ထြက္ေျပးသြားႏိုင္တယ္ ဗိုလ္မင္း တဲထဲ ပိတ္ေလွာင္ထားရင္
ေကာင္းမယ္ထင္တယ္” လို႕ ေျပာေသာအခါ ငလုံးထယ္လဲ ခဏမွ် စဥ္းစားလိုက္ၿပီး သေဘာတူေလသည္။
မိန္းမပ်ိဳမ်ားသည္ အကပညာသည္ေတြ ျဖစ္သည္။ မင္းတရားႀကီးအမိန္န႕ ဲ႕ ဟံသာဝတီကို ေခၚေဆာင္ရမွာ
ျဖစ္ၿပီး အကယ္လို႕မ်ား ဒီအကသဘင္သည္ေတြ ထြက္ေျပးသြားရင္ မိမိတို႕ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ ခံရႏိုင္သည္။
“ေအး တုတ္ေႏွာင္ထားလိုက္ ဒင္းတို႕ ဘာသာစကားတတ္သူ က်ဳပ္ ရွာအုံးမယ္”
ငလုံးထယ္လဲ ဖမ္းဆီးထားတဲ့ အယုဒၶယတပ္သားမ်ားထဲက သူတို႕ကို သစၥာခံကာ က်ိဳးႏြံေသာ
ႏွစ္ဘာသာစကား ေျပာဆိုႏိုင္မဲ့ ယိုးဒယားတေယာက္ကို ေခၚယူကာ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားဆီကို
ျပန္လာခဲ့သည္။
“ေသြးေသာက္ႀကီး ေစာေစာက မိန္းမပ်ိဳေတြ ေခၚခ်ည္စမ္း”
*** *** ***
အယုဒၶယ ျပည့္ရွင္မင္း ျဗသဓိရာဇာက သူ၏ အယုဒၶယၿမိဳ႖ ရဲ႖ တည္ေနပုံ အရ ျမစ္ အေက႖ြ မွာ ကြ်န္းသဖြယ္
ရွိေနၿပီး ဆင္မ်ားျမင္းမ်ားနဲ႕ တိုက္႐ိုက္ ကပ္မလာႏိုင္ဘဲ ေလွမ်ားကို သုံးၿပီး ကူးျဖတ္ရမွာမို႕ ဟုန္စဝတီသားတို႕
ေရာက္လာပါက လြယ္လင့္တကူ သူ႕ၿမိဳ႖ကို သိမ္းပိုက္ ႏိုင္လိမ့္မည္ လို႕ မထင္။ အယုဒၶယ ၿမိဳ႖သူ ၿမိဳ႖သားမ်ား
ဘူရိန္ေနာင္း တပ္ႀကီး ခ်ီလာလို႕ ထြက္ေျပး ေျပာင္းေျပးမွာကို သူ မလိုလား။ တပင္ေရႊထီးမင္း လက္ထက္
က ဖမာတို႕ လာေရာက္ တိုက္ခိုက္ၿပီး ကထဲ က ေနာက္ထပ္တခါမ်ား ဒင္းတို႕ လာေရာက္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ရင္
အဆင္သင့္ ျဖစ္ေစရန္ စစ္ျပင္ဆင္ခ့တဲ ာ ၾကာၿပီဘဲ။ ပူတေက ဘုရင္ဂ်ီ မ်ား အေနာက္ဘက္ မွာ
အသုံးျပဳေနၿပီ ျဖစ္တ့ဲ မီးေပါက္ ေသနတ္မ်ား အေျမာက္ စိန္ေျပာင္းမ်ား ကို လာေရာင္းေသာ အခါ
ျဗသဓိရာဇာသည္ ဖမာရန္သူမ်ား ရန္ရွိတာေၾကာင့္ မ်ားျပားစြာ ၀ယ္ယူကာ သူ၏ အေျမာက္တပ္သားမ်ား
ကို သင္ၾကား ေလ့က်င့္ေစခဲ့သည္။ ခိုင္မာေတာင့္တင္းေသာ အုတ္ၿမိဳ႖႐ိုး နဲ႕ ေခတ္မွီ လက္နက္မ်ား
တပ္ဆင္ထားေသာ ပူတေကတပ္မ်ားေၾကာင့္ ျဗသဓိရာဇာသည္ ဟုန္စဝတီမွာ မင္းေျပာင္းမင္းလြ ဲ ျဖစ္ၿပီး
ဘူရိန္ေနာင္း မင္းျဖစ္လာေသာအခါ ယခင္ၾသဇာခံအျဖစ္ ဆက္ေနရတဲ့ အခြန္ေတာ္ေတြနဲ႕ ဆင္မ်ား
ေရႊမ်ားကို မသိေက်းကြ်န္ ျပဳထားလိုက္သည္။ ဟုန္စဝတီ ေနျပည္ေတာ္ကို ထူေထာင္ေနတာေၾကာင့္
ဘူရိန္ေနာင္းသည္ သူတို႕ဘက္ကို မလွည့္အားေသးတာကို ျဗသဓိရာဇာ အခြင့္အေရးယူကာ
စစ္အင္အားတိုးခ်ဲ႖ၿပီး ဟုန္စဝတီကို အာခံေထာင္ထား ျခားနားဖို႕ လုပ္ေလေတာ့သည္။
မဏိခ်န္သည္ အေဖနဲ႕ အေမတို႕ တျခားၿမိဳ႖ရြာကို ေရွာင္တိမ္းခ်ိန္မွာ မလိုက္သြားမိခဲ့တာ အခုေတာ့
ဒုကၡလွလွႀကီး ေတြ႕ၿပီ။ အယုဒၶယတၿမိဳ႖လုံး ဟုန္စဝတီက ဖမာတို႕ရဲ႖ အရွင္သခင္ ဘူရိန္ေနာင္းတပ္ႀကီး
ခ်ီလာၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားၾကားခ်င္းထဲက ေၾကက္႐ြံ႖တုန္လွုပ္ခါ အယုဒၵယၿမိဳ႖မွ ေဝးရာကို
ေရႊ႖ေျပာင္းကုန္သည္။
မဏိခ်န္သည္ သဘင္ကေျခသည္ တေယာက္ျဖစ္ဖို႕ ငယ္ငယ္ကထဲက အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။
ေနျပည္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္နဲ႕ မိဘုရားႀကီးတို႕ရဲ႖ မၾကာခင္ က်င္းပမဲ့ ကပြဲသဘင္မွာ ပါ၀င္ရမွာမို႕
မဏိခ်န္သည္ ႀကိဳတင္ေတြးဆတတ္ေသာ အေဖက “ဒို႕ မိသားစု ေျပးစို႕” ဆိုၿပီး အိုးပစ္ အိမ္ပစ္ တျခားၿမိဳ႖ကို
ေျပးဖို႕ လုပ္ေသာအခါ ေနာက္မွ လိုက္လာခဲ့မည္ ဆိုၿပီး ခ်န္ေနခ့ေဲ ပသည္။ ငယ္ငယ္ထဲက အတူတူ
ကစားေဖၚ သူငယ္ခ်င္းအစၥရာနဲ႕ အေဖၚကလဲ ေကာင္းေနေတာ့ ဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႖ ကပြဲႀကီးမွာ မိမိတို႕ ရဲ႖
အကေတြကို တင္ဆက္ခြင့္ ရႏိုင္ဖို႕အတြက္ မိဘမ်ားနဲ႕ လိုက္ပါမသြားခဲ့။ မဏိခ်န္ ရဲ႖ အေဖသည္ ယခင္က
ဖမာတပ္မ်ား လာေရာက္ သိမ္းပိုက္တာကို ႀကံဳဘူးသျဖင့္ ဖမာမ်ားကို အထင္မေသး။
စစ္တိုက္ေကာင္းေသာ လူၾကမ္းမ်ားလို႕ အၿမဲေျပာျပေလ့ရွိသည္။
ဘူရိန္ေနာင္းရဲ႖ တပ္မ်ား အင္အား အလြန္မ်ားျပား ေတာင့္တင္းေၾကာင္း ပစ္ဆန္နလုပ္ၿမိဳ႖ေတာ္
က်သြားၿပီလို႕ ပစ္ဆန္နလုပ္ဘက္မွ ေျပးလာေသာ စစ္ေဘးဒုကၡသည္မ်ား ေျပာတာနဲ႕ မဏိခ်န္ရဲ႖
အေဖနဲ႕အေမ ေျပးၾကတာ ျဖစ္သည္။ မဏိခ်န္မိဘေတြ ေနာက္ကို လိုက္ဖို႕ ႀကံေသာအခ်ိန္မွာ
ေနာက္က်သြားၿပီ။
ဘူရိန္ေနာင္းရဲ႖ စစ္တပ္ႀကီးသည္ သူတို႕ အယုဒၶယၿမိဳ႖ေတာ္ကို ပတ္ပတ္လည္မွ ၀ိုင္းထားလိုက္ၿပီ။ ေန႕ေရာ
ညပါ အေျမာက္မ်ားနဲ႕ ပစ္ခတ္ေလေတာ့သည္။ နားကြဲမတတ္ ဆူညံေနတဲ့ အေျမာက္သံမ်ားနဲ႕
ထိမွန္ေပါက္ကြဲလို႕ မီးဟုန္းဟုန္းေလာင္ကြ်မ္းေသာ နန္းေတာ္ အေဆာက္အအုံမ်ား ထိခိုက္ေသေၾကသူမ်ားနဲ႕
မဏိခ်န္တို႕ အယုဒၶယသည္ ဖမာမ်ား လက္ခ်က္နဲ႕ အက်ည္းတန္ေနၿပီ။ အစၥရာက အယုဒၶယၿမိဳ႖
အျပင္ဘက္က လုံကလီခံတပ္ဘက္က ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာတဲ့ မိန္းမႀကီးေတြ ေျပာျပတာကို
မဏိခ်န္ကို လာေျပာျပသည္။ ဘူရိန္ေနာင္းရဲ႖ တပ္သားမ်ားသည္ ပစၥည္းမ်ား လုယူ႐ုံမက မိန္းမမ်ားကို
ဖမ္းဆီးကာ မယားျပဳေနတ့ဲ အေၾကာင္း။ ဒီသတင္းကို ၾကားၾကေတာ့ အကယ္လို႕မ်ား အယုဒၶယ
က်သြားခဲ့ပါရင္ မိမိတို႕ ေရွ႖ေရးသည္ ရင္ေလးဘြယ္ပါလားလို႕ အပ်ိဳစင္စစ္စစ္ေလးမ်ား ျဖစ္ေသာ မဏိခ်န္နဲ႕
အစၥရာတို႕ ပူပန္ေနသည္။ ဖမာမ်ား မိုးက်လာေသာအခါ စိတ္ပ်က္ၿပီး ျပန္ဆုတ္ခြာသြားၾကပါေစ ဘုရားမွာ
ဆုေတာင္းတာ အႀကိမ္ေပါင္း မေရမတြက္ႏိုင္ေတာ့။
သို႕ေပမ့ဲ မဏိခ်န္တို႕ ဆုေတာင္းမျပည့္ခဲ့ေပ။ အယုဒၶယၿမိဳ႖ တံခါးတခု က်ိဳးေပါက္သြားသည္။ တခဲနက္
ေအာ္ဟစ္ကာ ေျပးတက္လာေသာ ဟုန္စဝတီတပ္သားမ်ားသည္ စစ္အစပိုင္းမွာ အယုဒၶယတပ္သားမ်ား
အျပင္းအထန္ ခုခံလို႕ သူတို႕ဘက္မွ အေသအေပ်ာက္မ်ား ခဲ့ၾကတာကို နာက်ည္း အမ်က္ထြက္ၾကခါ
အယုဒၵယသားတို႕အေပၚ လက္တုံ႕ျပန္ၾကေလေတာ့သည္။
စစ္ရဲ႖ အနိဌာ႐ုံမ်ား။ အိမ္မ်ား တဲမ်ား မီးရွို႖၊ မဲမဲျမင္ရာ ခုတ္ထစ္သတ္ျဖတ္ မိန္းမမ်ားကို ဆြဲကာ
က်င့္ႀကံေလၿပီ။ မဏိခ်န္နဲ႕ အစၥရာလဲ နန္းေတာ္ႀကီးထဲမွ အမတ္ႀကီးတေယာက္ရဲ႖ဇနီးထံ ခိုလႈံေနရင္း
ပုန္းေအာင္းေနၾကရသည္။ အယုဒၵယျပည့္ရွင္လဲ အေျခအေန ပ်က္ယြင္းေနၿပီမို႕ သူကိုးကြယ္ေသာ
ဆရာေတာ္ကို ဘူရိန္ေနာင္းဆီ ေစလႊတ္ၿပီး စည္းစိမ္အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးပါမည္ အေၾကာင္း
ေတာင္းေလွ်ာက္ေစတာ မဏိခ်န္တို႕ ၾကားေနရသည္။ ဘူရိန္ေနာင္းနဲ႕ အယုဒၶယဘုရင္တို႕ ေတြ႕ဆုံခ်ိန္ကစၿပီး
အယုဒၵယၿမိဳ႖တြင္း အေျခအေနသည္ ယခင္ကေလာက္ မဆိုးဝါးေတာ့။ ဟုန္စဝတီတပ္မ်ား
အယုဒၶယၿမိဳ႖အတြင္း ေနရာယူ စိုးမိုးထားေနၾကၿပီ။
မဏိခ်န္တို႕ ခိုလႈံေနၾကတဲ့ အမတ္ႀကီးကေတာ္က ငိုယိုကာ လာေျပာျပသည္။ ဘူရိန္ေနာင္းသည္
အတတ္ပညာသမားေတြ သဘင္ပညာသည္ေတြ ေဆးဆရာေတြ အားလုံးကို ဟုန္စဝတီကို
ေခၚယူသြားမည္ ဆိုတာပါဘဲ။ မဏိခ်န္နဲ႕ အစၥရာတို႕ အျခားကေျခသည္မ်ားနဲ႕အတူ ငိုယိုကာ
မလိုက္လိုေၾကာင္း ျငင္းဆန္ၾကေလသည္။
ဆူညံငိုယိုေနသံမ်ားေၾကာင့္ ဟုန္စဝတီစစ္သားမ်ား ေရာက္လာသည္။ သူတို႕ဘာသာစကားနဲ႕
ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုကာ သူတို႕ရဲ႖ လွံတံမ်ားနဲ႕ ခ်ိန္ရြယ္သည္။ မဏိခ်န္တို႕ သူတို႕ ဘာဆိုခ်င္သည္ မသိျငားလဲ
ဆူပူငိုယိုတာ မလုပ္ၾကဖို႕ ေျပာဆိုတာဘဲ ဆိုတာေတာ့ သိၾကသည္။
ခဏအၾကာ သူတို႕ရဲ႖ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ စစ္ဗိုလ္တေယာက္ ေရာက္လာသည္။
ႀကီးမားေတာင့္တင္းေသာ ဗလႀကီးနဲ႕ လူၾကမ္းႀကီးတေယာက္။ ႂကြက္သားေတြ အေျမာင္းအေျမာင္း
ဖုထစ္ေနတဲ့ လက္ေမာင္းႀကီးေတြနဲ႕။ မ်က္ေမွာင္ ႀကံဳ႖ထားသည္။ တင္းမာခက္ထန္ေသာ သူ႕မ်က္ႏွာက
ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွသည္လို႕ မဏိခ်န္ ထင္သည္။ သူ႕ရင္ဘတ္ လက္ေမာင္းလက္ဖ်ံေတြမွာ
ေဆးမွင္ေတြ အျပည့္ ထိုးထားသည္။ မဏိခ်န္ကို သူ စူးစူးရဲရဲ ၾကည့္သည္။ ေျခဆုံး ေခါင္းဆုံး ၾကည့္သည္။
အိ ဒုကၡဘဲ ငါ့ကို ငါ့ကို ေခၚၿပီး ဟိုဒင္းျပဳေတာ့မလား မသိဘူး ဘုရား ဘုရား ။
*** *** ***
“နံမည္ ဘယ္လို ေခၚသလဲ”
ႏွစ္ဘာသာစကားတတ္သူနဲ႕ ေမးၿပီ။
“မဏိခ်န္ …”
အို သူ ႏွစ္ၿခိဳက္ေနသူ အလွပေဂးေလးက …မဏိခ်န္ ဆိုပါလား ။
ငလုံးထယ္ မိန္းမေခ်ာေလးကို ဆံပင္ဖ်ားကေန ေျခဖ်ားအထိ ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး ၾကည့္သည္။ အျပစ္ မျမင္။
ေညႇာင္ေညႇာင္ေညႇာင္နဲ႕ ယိုးဒယားဘာသာစကား ေျပာေနခ်ိန္မွာလဲ အယုဒၶယက
ေၾကာင္မေလးတေကာင္လိုဘဲလို႕ ငလုံးထယ္ ထင္မိသည္။ သူမရဲ႖ သြားေလးေတြကလဲ ပုလဲလုံးေလးေတြ
စီထားသလို ျဖဴေဖြး ညီညာေနသည္။ ဘုရင္မင္းျမတ္သာ ေတြ႕ရင္ေတာ့ သိမ္းပိုက္သြားမွာ
ေသခ်ာသေလာက္ဘဲ။
“ဟိုဘက္က တေယာက္က ေကာ နံမည္ … ေျပာ”
“အစၥရာ …”
ဒီတေယာက္လဲ မဏိခ်န္ေလာက္ စံခ်ိန္ မမွီေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္သင့္တဲ့ ဟာေလးဘဲ။
“မင္းတို႕ ေသသြားခ်င္လား”
မဏိခ်န္နဲ႕ အစၥရာ ၿငိမ္ေနသည္။
မေျဖ။
ေဘးက ရဲမက္ႀကီးက ဓါးႀကီးကို ဓါးအိမ္ထဲက ရႊမ္းကနဲ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ဓါးသြားမွာ နီညိဳညိဳ
ေစးပ်စ္ပ်စ္ ေသြးမ်ား ညစ္ေပေနဆဲ။ အယုဒၶယသားတို႕ရဲ႖ ေသြးေတြ ျဖစ္မွာ ေသခ်ာသည္။
“ေမးေနတယ္ေလ ေသခ်င္သလား ထြက္ေျပးတဲ့လူဆို သတ္ပစ္မွာ မင္းတရားႀကီးက မိန္႕ေတာ္မူၿပီးၿပီ
ေျပးသူေတြကို ကြပ္မ်က္ဖို႕”
မဏိခ်န္နဲ႕ အစၥရာ ေခါင္းခါၿပီး မေသခ်င္ဘူး ေျဖၾကသည္။
“ေကာင္းၿပီ မေသခ်င္ရင္ ထြက္မေျပးနဲ႕ ဟံသာဝတီေနျပည္ေတာ္ကို နင္တို႕ လိုက္ၾကရမယ္ ဒါဘုရင့္အမိန္႕”
ဒီစစ္ဗိုလ္ရဲ႖ လက္ေထာက္ ျဖစ္ဟန္တူေသာ အသက္ႀကီးႀကီး လူႀကီးက သူတို႕ဘာသာစကားနဲ႕ တစုံတခုကို
ေျပာသည္။ မဏိခ်န္လဲ ဘာေျပာမွန္း နားမလည္လို႕ သူတို႕လဲ ျပန္သြားေရာ စကားျပန္လုပ္သူ ကို
ေမးၾကည့္ေလသည္။ ဘာေျပာသလဲ ဆိုတာ။
စကားျပန္က ဖမာေသြးေသာက္က တပ္မွဴးေလး သူကေလးကို ႀကိဳက္ရင္ မယားအျဖစ္
က်င့္ႀကံသိမ္းပိုက္ပါလားလို႕ ေျပာေနတာလို႕ ေျပာျပသည္။ မဏိခ်န္လဲ ၾကက္သီးမ်ားထကာ
တုန္လႈပ္သြားသည္။ အဲဒီလူၾကမ္းလူထြားႀကီးနဲ႕ ႀကံဳလိုက္ရရင္ အို မေတြးရဲစရာဘဲ။
ငလုံးထယ္သည္ မဏိခ်န္ကို ေျခဆုံး ေခါင္းဆုံး ၾကည့္ေနသည္။ ဒီယိုးဒယားမေလးသည္ သူ႕စိတ္ကို
လႈပ္ရွားေစသည္။ စေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ဒီအယုဒၶယသူေလးက သူ႕ခက္ထန္မာေက်ာတ့ ဲ ႏွလုံးသားကို
အရည္ေပ်ာ္က်ေစသည္။
ထိုေနက႕ စၿပီး မဏိခ်န္တို႕ အလကား မေနရ။ ထိုတပ္မွဴးလူၾကမ္းႀကီး အမိန္႕နဲ ႕ဟုန္စဝတီစကားကို စၿပီး
ေန႕စဥ္ သင္ၾကားၾကရေလသည္။ ရက္ေပါင္း ရာနဲခ႕ ်ီၿပီး သြားရမဲ့ခရီးမို႕ ေတာေတာင္ေတြ ျဖတ္ၿပီး သြားၾကရမ့ ဲ
ခရီးၾကမ္းမို႕ ဆက္သြယ္ပတ္သက္ဖို႕ လြယ္ကူေအာင္ ဖမာမ်ားရဲ႖ ဘာသာစကားကို သူတို႕
သင္ယူရေလသည္။ အစၥရာက “မဏိခ်န္ေရ ဒို႕ေတာ့ ဖမာေတြရဲ႖ မယားေတြ ျဖစ္မွာ ေသခ်ာေနၿပီ” လို႕
ေျပာေလသည္။ မဏိခ်န္လဲ စစ္ဗိုလ္ လူထြားႀကီးကို ျမင္ရတိုင္း ရင္ေတြ တအားခုန္သည္။ သူ႕မ်က္လုံး
ေတာက္ေတာက္ စူးစူးႀကီးေတြဟာ မဏိခ်န္ ၀တ္ထားတ့ဲ အဝတ္အစားေတကြ ို
ေဖါက္ထြင္းျမင္ေနသလိုမ်ိဳးႀကီး ခံစားမိရသည္။
*** *** ***
သကၠရာဇ္ ၉၂၅ ခု တန္ခူး လျပည့္ေက်ာ္ ၂ရက္ တြင္ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးသည္ အယုဒၶယၿမိဳ႖မွ
ဟံသာဝတီကို ျပန္လည္ ထြက္ခြာေလေတာ့သည္။ မဏိခ်န္ အစၥရာတို႕ အပါအဝင္ ကေျခသည္မ်ား၊
အတီးအမႈတ္ပညာသည္မ်ား၊ ႐ုပ္ေသးပညာရွင္မ်ားနဲ႕ အျခားေသာ လူေပါင္းမ်ားစြာသည္ ဟံသာဝတီကို
လိုက္ပါသြားၾကရေလၿပီ။ လမ္းခရီးမွာ မဏိခ်န္အစၥရာ အပါအဝင္ မိန္းမပ်ိဳမ်ားသည္ ထြက္ေျပးရန္
ႀကံစည္ၾကလို႕ သတ္မပစ္ေပမဲ့ လက္ႏွစ္ဘက္ကို တေတာင္ခန္ရ႕ ိွေသာ ၀ါးလုံးေခ်ာင္းနဲ ႕တုတ္ေႏွာင္ထားတာ
ခံၾကရၿပီး ေျခလ်င္ခရီး ႏွင္ရတာမို႕ အလြန္ဘဲ ပင္ပန္းၾကေလသည္။ တပ္မွဴးႀကီးမ်ားရဲ႖ အမိန္န႕ ဲ႕
အၾကပ္ေသြးေသာက္မ်ားက ထြက္ေျပးတဲ့လူ ျပန္ဖမ္းမိရင္ ခုတ္ထစ္ သတ္ျဖတ္တာခံရမည္ အကယ္လို႕
မသတ္ခဲ့ရင္လဲ နားကို အေပါက္ေဖါက္ၿပီး ႀကိဳးနဲ႕ သီလ်ိဳၿပီး လိုက္ၾကရမည္လို႕ သုံ႕ပန္းေတြကို ေၾကျငာသည္။
အယုဒၶယသားမ်ား အလြန္တရာမွဘဲ ေၾကက္႐ြံ႖အားငယ္ၾကေလသည္။
မဏိခ်န္တို႕ ေရအလြန္ေသာက္လိုလို႕ ေတာင္းခံေသာအခါ ဟံသာဝတီစစ္သားအေစာင့္မ်ားသည္
ဟားတိုက္ရယ္ေမာကာ “ထြက္ေျပးခ်င္တဲ့ ဟာေတြ မတိုက္ဘူး မေပးဘူး” လို႕ျငင္းပယ္ၾကေလၿပီး
ေဘးအစြန္မွ လိုက္ေနေသာ အစၥရာရဲ႖ စြင့္ကားေသာ တင္စိုင္ေတြကို ကိုင္တြယ္ၾကေလသည္။ မဏိခ်န္လဲ
ရက္ေပါင္း ၄၀ေလာက္ ဖမာစကားကို သင္ထားခဲ့တာ ဆိုေတာ့ “ကယ္ပါ ကယ္ပါ” လို႕ ေအာ္သည္။
သူွုငယ္ခ်င္းအစၥရာသည္ စစ္သားမ်ား လက္ထဲမွာ မၾကာခင္ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေၾကေတာ့မည္။
စစ္သားမ်ားက သူ႕ဘက္ကိုပါ လွည့္ဖို႕ ႀကိဳးစားၿပီ။ ထိုအခိုက္ ျမင္းညိဳႀကီးတစီးသည္ စစ္သားမ်ားနဲ႕
မဏိခ်န္တို႕ၾကားကို ေရာက္လာသည္။
“ဟိတ္ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ ေဟ့ေကာင္ေတြ ေနာက္ဆုတ္”
အို သူ သူ ဟိုလူၾကမ္း လူထြားႀကီး။ တပ္မွဴးေကာင္။
“ေဟ့ မင္းတို႕ သူတို႕ကို လက္ဖ်ားနဲ႕ေတာင္ မထိနဲ႕ သူတို႕ကို ထိခ်င္ရင္ ငါနဲ႕ေတြ႕မယ္ မင္းတရားႀကီးရဲ႖
သဘင္သည္ေတြ မင္းတို႕ မုဒိန္းက်င့္ဖို႕ မဟုတ္ဘူး”
စစ္သားမ်ား ရွဲသြားသည္။ ယခင္က တပ္သားေတြ ဘာဘဲလုပ္လုပ္ တင္းမာခက္ထန္တဲ့ စိတ္နဲ႕
ဘာမွ၀င္မပါခဲ့တဲ့ ငလုံးထယ္ ဒီမဏိခ်န္ေၾကာင့္ ၀င္စြက္ဖက္ၿပီ။ လူထြားႀကီးက မဏိခ်န္တို႕
မိန္းမအုပ္ေဘးကေန ျမင္းကို တလွမ္းခ်င္း ေလ်ာက္ေစၿပီး လိုက္သည္။
သူ႕လက္ေထာက္ ေသြးေေသာက္ႀကီး လူအုပ္စုရဲ႖ အေနာက္ဘက္ကေန ျမင္းနဲ႕ ေရာက္လာသည္။
“ဗိုလ္မင္း ပဇာ အေရးေပၚတုန္း”
“ဒီ သုံ႕ပန္းေတြကို ငတို႕ တပ္သားေတြက အႏိုင္ျပဳဖို႕ ႀကံလို႕ ေသြးေသာက္ႀကီး ေနာင္ကို မျဖစ္ေအာင္ထိန္း
က်ဳပ္ ႏွစ္ခါ မေျပာဘူးမွတ္ က်ဳပ္ဓါးက ဟံသာဝတီေသြးလဲ ေသာက္ဖို႕ ၀န္မေလးဘူး”
“ဟုတ္ ဗိုလ္မင္း ေနာင္မျဖစ္ေစရပါ”
ေတာလမ္းခရီးက ၾကမ္းတမ္းလွသည္။ သုံ႕ပန္းအယုဒၶယသားေတြက ထြက္ေျပးဖို႕ ႀကိဳးစားၾကလို႕
လက္ေတြကို ၀ါးလုံးနဲ႕ ခ်ည္တုတ္ထားတာမ်ားကို ျဖဳတ္မေပးၾက။ နားခြင့္လဲ မေပးၾက။
ဟံသာဝတီတပ္သားမ်ား နားမွသာ သူတို႕လဲ နားၾကရသည္။ က်င္ငယ္စြန္႕ဖို႕ေတာင္ ခက္ခဲလွသည္။
ရက္ေပါင္းရာေက်ာ္ ေျခလ်င္ခရီးႀကီးမို႕ မဏိခ်န္တို႕ နန္းတြင္းစီး အဝတ္ဖိနပ္မ်ား ေပါက္ၿပဲ စုတ္ျပတ္ကုန္ၿပီ။
ေထာ့နဲ႕ ေထာ့နဲ႕ ေလွ်ာက္ေနေသာ မဏိခ်န္ကို ျမင္းေပၚက ငလုံးထယ္ ၾကည့္ၿပီး “ေျခေတာ္ေတာ္
နာေနသလား” လို႕ ေမးသည္။ မဏိခ်န္လဲ ေခါင္း ၿငႇိမ့္ျပသည္။ ငလုံးထယ္လဲ ဓါးကို ရႊမ္းကနဲ ဓါးအိမ္မွ
ဆြဲထုတ္လိုက္ရာ မဏိခ်န္လဲ ေၾကာက္လန္ၿ႕ပီး မ်က္လုံး မိွတ္လိုက္မိသည္။ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့လို႕
သတ္မ်ား ပစ္ေလမလားလို႕။
၀ွစ္ကနဲ သူ႕ဓါးႀကီး ေလထဲ၀ဲသြားၿပီး မဏိခ်န္ရဲ႖ လက္မွာ ၀ါးလုံးတိုနဲ႕ တြဲတုပ္ထားတဲ့ ႀကိဳးမ်ား
ျပတ္ထြက္သြားသည္။ ငလုံးထယ္ရဲ႖ သန္မာတဲ့ လက္တဖက္က မဏိခ်န္ရ႖ဲ သင္တိုင္းကို ဂုတ္ကေန
ဆြဲမတာ ခံလိုက္ရၿပီး မဏိခ်န္ ျမင္းေပၚကို ေရာက္သြားသည္။ သူ႕ ရင္ခြင္ႀကီးထဲကို ေရာက္သြားရတာ။
အစၥရာမွာ သူငယ္ခ်င္းမဏိခ်န္ ေကာင္းစားၿပီး ျမင္းေပၚေရာက္သြားလို႕ ၀မ္းသာေနသည္။
“ေကာင္းစားရင္ ငါ့လဲ မေမ့နဲ႕ မဏိခ်န္”
ယိုးဒယားဘာသာစကားနဲ႕ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ ငလုံးထယ္က “ဟိုလုံမက ဘာေျပာသတုံး မဏိခ်န္” လို႕
သူ႕ရင္ခြင္ထဲ မွီကာ ရွိေနေသာ မဏိခ်န္ကို ေမးသည္။ မဏိခ်န္က ေခါင္းရမ္းျပသည္။ ဒီေလာက္ ရွင္းျပဖို႕
မဏိခ်န္ စကားမႂကြယ္ေသးဘူးေလ။ ဒီေလာက္ ပင္ပမ္းတဲ့ၾကားက အစၥရာက မဏိခ်န္ကို “နင္ေတာ့
ေျခဟန္လက္ဟန္နဲ႕ဘဲ အလုပ္ျဖစ္ၿပီး ကေလးထြက္မွာဘဲ ဟိဟိ” လို႕ လွမ္းစသည္။
ငလုံးထယ္လဲ စကားနားမလည္ေပမဲ့ ဒီအစၥရာ ဆိုတဲ့ မိန္းမနား ရွိေနရင္ နားညီးလို႕ ျမင္းကို
ခပ္သြက္သြက္စီးကာ ခပ္ေဝးေဝးကေန သြားလိုက္သည္။ ေတာင္တန္းျပာႀကီးေတြကို ခပ္ေဝးေဝး မွာ
ေတြ႕ေနရသည္။ မဏိခ်န္ေလးရဲ႖ ကိုယ္လုံးအိအိေလးကို ရင္ခြင္ထဲ ဖက္ထားၿပီး ျမင္းစီးေနရတာ သူ
သိပ္သေဘာေတြ႕ေနသလိုဘဲ။
“စခန္း ခ်မယ္”
တပ္သားေတ ြ ေရာသုံ႕ပန္းေတြေရာ ျမင္းေတြေရာ ေမာပမ္းႏြမ္းနယ္ကုန္ၿပီ။ ေခ်ာင္းေလးတခု နေဘး
အားလုံးနားၾကသည္။ ထမင္းေျခာက္နဲ႕ အသားေျခာက္ဘဲ စားခဲ့ရတာ ၾကာၿပီမို႕ ငလုံးထယ္ရဲ႖ အထက္
ဗိုလ္မွဴးစစ္ကဲမ်ားက ရိကၡာစို ေကြ်းဖို႕ အမိန္႕ ရိွတာနဲ႕ ႏြားဆိတ္ ၾကက္မ်ား သတ္ခါ မီးကင္ေစေတာ့
သုံ႕ပန္းမ်ားကို မေကြ်းေသးဘဲ တပ္သားမ်ား ပလုပ္ပေလာင္း စားေသာက္ေနၾကလို႕ မဏိခ်န္တို႕ အစၥရာတို႕
ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္း ႀကီးစြာနဲ႕ စစ္သားေတြ စားေသာက္ေနၾကတာကို ေငးၾကည့္ေနေပသည္။
ထုံးစံအတိုင္း သူတို႕ စားႂကြင္းစားက်န္ေတြကို အယုဒၶယ သုံ႕ပန္းေတြကို ေကြ်းၾကမွာ ျဖစ္သည္။
မဏိခ်န္မွာ ငလုံးထယ္ ႀကိဳးျဖတ္ေပးထားလို႕ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ မရွိေပမဲ့ အစၥရာတို႕ေဘးမွာ လက္ကေလး
ဒူးေပၚတင္ကာ ထိုင္ေနသည္။ ငလုံးထယ္ ျမင္းႀကီးနဲ႕ ေရာက္လာသည္။ ေသြးေသာက္ႀကီးက ထိုင္ရာက
ထၿပီး “ဗိုလ္မင္း အသားကင္ေလး သုံးေဆာင္ပါအုံး” လို႕ ေျပာသည္။ ငလုံးထယ္ ျမင္းေပၚက ဆင္းၿပီး
အသားမ်ားကင္ေနရာ ထင္းမီးပုံႀကီးဆီ ေလွ်ာက္သြားၿပီး တုတ္နဲ႕ထိုးကာ ကင္ထားေသာ
ၾကက္ကင္တေကာင္ကို ဆြဲျဖဳတ္သည္။ မဏိခ်န္ ထိုင္ေနရာဆီကို သြားသည္။ ၾကက္ကင္ကို
တျခမ္းဖဲ့လိုက္ၿပီး မဏိခ်န္ကို ေပးသည္။ မဏိခ်န္လဲ ဘယ္ေလာက္ဆာေနလဲ မသိ။ ၾကက္ကင္ကို
တအားကိုက္ဖဲ့စားေလသည္။ ၿပီးမွ ေဘးမွ ေငးေနေသာ အစၥရာဆီကို ထိုးေပးသည္။ အစၥရာလဲ အငမ္းမရ
စားေလသည္။
“ေသြးေသာက္ႀကီး က်န္တဲ့ သုံ႕ပန္းေတြ လဲ ေကြ်းလိုက္ဗ်ာဆာေနၾကေရာ့မယ္”
“ဟုတ္ ဗိုလ္မင္း”
ငလုံးထယ္လဲ ခါးမွ ဓါးေျမႇာင္ကို ထုတ္ၿပီး ႏြားအေကာင္လိုက္ ကင္ထားတဲ့ဆီ ေလ်ာက္သြားကာ
အသားမ်ားလွီးဖဲ့သည္။
“ေဟ့ ေျပးၿပီ ဟိတ္ ရပ္လိုက္”
“တပ္မွဴး ေကာင္မ ေျပးၿပီ”
ေအာ္သံမ်ား ႐ုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရလို႕ ငလုံးထယ္ လွည့္ၾကည့္သည္။ သူ႕ျမင္းႀကီး တိမ္ယံေပၚ မဏိခ်န္
လႊားကနဲ ခုန္တက္ၿပီး ဒုန္းဆိုင္းစီးကာ ေျပးသြားတာ ေတြ႕လိုက္သည္။ ေလးသည္ေတာ္
တပ္သားတေယာက္က မဏိခ်န္ကို ေလးနဲ႕ ပစ္ရန္ ခ်ိန္ရြယ္လိုက္တာ ငလုံးထယ္ ေတြ႕လိုက္သည္။
“မပစ္နဲ႕ မပစ္နဲ႕”
ငလုံးထယ္ ေအာ္ရင္း မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိေနတဲ့ ျမင္းတေကာင္ေပၚ လႊားကနဲ ခုန္တက္သည္။ မဏိခ်န္သည္
ေခ်ာင္း႐ိုးအတိုင္း သူ႕ျမင္းႀကီးတိမ္ယံကို ဒုန္းဆိုင္းစီး ေျပးသြားေနသည္။ ငလုံးထယ္ လိုက္ၿပီ။ မဏိခ်န္ ဆိုတဲ့
မိန္းမ မိရင္ေတာ့ အေၾကာင္းသိေအာင္ ျပလိုက္အုံးမယ္။ ဒင္းကို ေမတၱာထားၿပီး တုတ္ေႏွာင္ထားတဲ့
ႀကိဳးေတြ ျဖတ္ေပး အစားေကြ်း ေရတိုက္လုပ္တာကို ခုလိုထြက္ေျပးတယ္။ ငလုံးထယ္သည္
ေခ်ာင္းတဖက္ကို ျဖတ္ေျပးေသာ မဏိခ်န္ေနာက္ကို ထပ္ခ်ပ္မကြာ ျမင္းကို ဇက္ကုန္ဖြင့္ကာ လိုက္သည္။
အင္း အေတာ္ျမင္းစီးကြ်မ္းတဲ့ ဟာေလး။ မထင္ရဘူး။ ကေျခသည္ေလးမို႕ ႏုလွတယ္ ထင္ထားတာ။
ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္းကို ေရာက္ၿပီး ျမက္ရွည္ရွည္ထူထူေတာထဲ မဏိခ်န္နဲ႕ သူ႕ျမင္းႀကီးတိမ္ယံ
ေရာက္သြားေသာအခါ ငလုံးထယ္လဲ လက္ေခါက္မႈတ္လိုက္သည္။
“ရႊီး”
သူ႕ လက္ေခါက္မႈတ္သံ ၾကားတာနဲ႕ သူ႕ျမင္းႀကီးတိမ္ယံသည္ ေက်ာေပၚစီးလာေသာ မဏိခ်န္ကို ပဒပ္ရပ္ခါ
ခါခ်လိုက္ေလသည္။
“အီဟီ ဟီဟီ … အို႕ …” မဏိခ်န္ တိမ္ယံေပၚမွ ေနာက္ျပန္လန္က်သည္။ အင့္ကနဲ ျမက္ေတာထဲ က်သည္။
“ဟား ဟား ဟားဟား”
ငလုံးထယ္ က်ယ္ေလာက္စြာ ေအာ္ရယ္လိုက္သည္။ မဏိခ်န္ လူးလဲထသည္။ လူထြားႀကီး သူ႕ကို
အေပၚစီးကေန ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕ကိုယ္အေပၚပိုင္းသည္ အဝတ္မဲ့ေနလို႕ သူ႕ဗလႀကီးကို သိသိသာသာ
ေတြ႕ေနရသည္။ ဟင္း မဏိခ်န္ကို ျမင္းေပၚဆြဲမတင္လိုက္ၿပီး ဒီရင္အုပ္ႀကီးထဲ မဏိခ်န္ ေမွးခိုၿပီး
လိုက္ခဲ့ရတာ ျမင္းေပၚလဲတင္စီး အစားလဲေကြ်း တုန္ေႏွာင္ထားတာေတြလဲ လႊတ္ေပးရက္နဲ႕ သူကလဲ
ေျပးျဖစ္ေအာင္ ေျပးမိသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္က တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ငွက္သံေတြ ၾကားေနရသည္။ ေခ်ာင္း
ဟိုဘက္အေကြက႕ စခန္းခ်ေနသူေတြရ႖ဲ စကားေျပာသံေတြ တခ်က္တခ်က္ ၾကားေနရတာကလြဲၿပီး
သာယာတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေခ်ာင္းေဘးက ျမက္႐ိုင္းေတာေလးမွာ မဏိခ်န္ ပက္လက္ကေလးေခ်ာင္းကို
ျမင္းတအားႏွင္ျဖတ္ခဲ့လို႕ ၀တ္ထားတဲ့ သင္တိုင္းနဲ႕ လုံခ်ည္က စိုစိုရႊဲေနသည္။
ငလုံးထယ္ ေက်ာမွာ ကန္႕လန္ျ႕ဖတ္ လြယ္ထားေသာ ဓါးႀကီး ကို ဓါးအိမ္ထဲက ရႊမ္းကနဲ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။
“ထြက္ေျပးတဲ့ သုံ႕ပန္းေတြကို မင္းတရားႀကီးက ကြပ္ခိုင္းတယ္ဆိုတာ သိတယ္မွတ္တယ္ မဏိခ်န္ ကဲ
ဘုရားသာ အာ႐ုံျပဳေတာ့”
ေနေရာင္မွာ တိုက္ပြဲဝင္ ဓါးႀကီး လက္ကနဲ ေျမာက္တက္သြားသည္။
“အိုး”
မဏိခ်န္ မ်က္လုံး စုံမွိတ္ ထားလိုက္သည္။
“ဇြတ္ …”
“နင့္လို အဆင္း႐ူပကာသင့္သူ လုံမပ်ိဳကို ကြပ္ဖို႕ရာ မစြမ္းဘူး မဏိခ်န္ နင့္အလွကြန္ယက္မွာ ငါ
က်ဆင္းရၿပီပ မဏိခ်န္ နင့္ကို မကြပ္ဘဲ အျပစ္ဒါဏ္ ေပးရမွာပ”
မ်က္စိႏွစ္လုံး စုံမွိတ္ထားေသာ မဏိခ်န္ရဲ႖ မ်က္ႏွာအႏွံ႕ ငလုံးထယ္ နမ္း႐ႈံ႖ေလၿပီ။ သူသတ္ခဲ့ရင္ ေသရမဲ့
အေနအထားမို႕ မဏိခ်န္ မ႐ုန္းရဲ။ ဒီလူထြားႀကီးကိုလဲ မဏိခ်န္ ရင္ခုန္ရစ္မူးမိရတာ စေတြ႕ထဲကဘဲ။
ငလုံးထယ္သည္ မဏိခ်န္ရဲ႖ ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ေတြကို တခုၿပီးတခု ခြ်တ္ခြာပစ္ေလသည္။
မဏိခ်န္လဲ ဒီလူႀကီးကို သူမကိုယ္ခႏၶာကို ေပးအပ္လိုက္ဖို႕ အဆင္သင့္ပါဘဲ။ သူမ ထြက္ေျပးမိတဲ့အတြက္
ဒီလူႀကီး အျပစ္ဒါဏ္ေပးတာကို ရဲရဲဝန္႕ဝန္ႀ႕ကီး ခံပစ္လိုက္ေတာ့မည္လို႕ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ေလသည္။
ဒီလူႀကီး စိတ္ေကာင္းႏွလုံးေကာင္း ရွိတာလဲ မဏိခ်န္ သိေနၿပီေလ။
ငလုံးထယ္ မဏိခ်န္ရဲ႖ ျဖဴေဖြးအခ်ိဳးက်တ့ဲ အဝတ္မဲ့တဲ့ ကိုယ္လုံးကိုလဲ ျမင္ရေရာ မုန္ယိုေနေသာ
ေတာဆင္ႀကီးတေကာင္လိုဘဲ ထိန္းလို႕ ခ်ဳပ္လို႕ မရေတာ့။ သူ႕ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းမွာလဲ အဝတ္မဲ့ေနၿပီ။
မဏိခ်န္သည္ ငလုံးထယ္ကို အဝတ္အစားမပါဘဲ ကိုယ္ခ်ည္းဘဲ ေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ
စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႕ တကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနေပသည္။ ငလုံးထယ္လဲ မဏိခ်န္သည္
ေယာက်ၤားသားနဲ႕ ႀကံဳဘူးဟန္ မတူဘူးလို႕ သိလိုက္ေလသည္။ အပ်ိဳမေလးရဲ႖ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို သူ
ငုံ႕ၾကည့္လိုက္ရာ သူ႕ခ်စ္သူမိေက်းရဲ႖ မိန္းမ
ကိုယ္လိုဘဲ အလြန္လွပ တပ္မက္ဖြယ္ရာ မဏိခ်န္ရဲ႖ အဂၤါစပ္ႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႖ထႂကြေနေသာ
ကာမရာဂစိတ္ေတြသည္ အဆုံးစြန္ကို ေရာက္ရွိသြားရၿပီ။ ငလုံးထည္လဲ သားေကာင္းမိခင္ ပီသေစမဲ့
မဏိခ်န္ရဲ႖ သားျမတ္ရင္သားအစုံကို ငုံခဲသည္။ နမ္းရႈံ႖သည္။ လက္နဲ႕ သုံးသပ္ကိုင္တြယ္သည္။
ကေလးငယ္မ်ား မိခင္ႏို႕ကို စို႕သကဲ့သို႕ စို႕သည္။ မဏိခ်န္မွာ ပက္လက္ကေလး သူထင္တိုင္းၾကဲသမွ်
တအင့္အင့္ အသံျပဳရင္း သူ႕ခါးကို ျပန္လည္ဖက္သိုင္းလိုက္တာကို ငလုံးထယ္ သတိျပဳမိလိုက္ေလသည္။
ငလုံးထယ္လဲ သဘာဝစိတ္ေတြက မိုးထိုးေအာင္ဘဲ ျမင့္တက္ထႂကြေနေလေတာ့ သူ၏
ဖြားဖက္ေတာ္ႀကီးဟာလဲ သံမဏိေခ်ာင္းႀကီး တေခ်ာင္းလိုဘဲ မာေက်ာ ေတာင္မတ္ေနသည္။ မဏိခ်န္သည္
ေယာက်ၤားပီသလြန္းေသာ ငလုံးထယ္ရဲ႖ ေပါင္ၾကားဂြဆုံက ပစၥည္းႀကီးကို မ်က္စိမခြာတမ္း
ေငးေမာၾကည့္မိေနရေပသည္။
ဒီပစၥည္းႀကီးသည္ ကိုယ္ထည္မွာ အေၾကာႀကီးေတ ြ ထင္းထင္းႀကီး ေထာင္ထေနၿပီး ထိပ္ပိုင္းက
ထိပ္ဖူးႀကီးသည္ မႈိပြင့္ႀကီးလိုဘဲ ကားကားႀကီး ရွိေနတာ မဏိခ်န္ ေတြ႕ေတာ့ စိတ္အတြင္းမွာ ယားက်ိက်ိ
ျဖစ္လာရသည္။ ေပါင္ၾကားက မိန္းမအဂၤါလဲ ယားသလိုလို စိုသလိုလို ျဖစ္လာေလသည္။ ငလုံးထယ္လဲ
မဏိခ်န္ရဲ႖ ေပါင္တန္ေတြကို ေဘးတဖက္တခ်က္ကို ျဖဲကားကာ သူ႕ကိုယ္ႀကီးနဲ႕ တက္ေမွာက္
ေနရာယူလိုက္ၿပီး အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ မဏိခ်န္ရဲ႖ မို႕ေဖါင္းခုံးထေနေသာ အဂၤါစပ္ႀကီးရဲ႖
ပန္းႏုေရာင္အကြဲေၾကာင္းထဲကို သူ႕ဖြားဖက္ေတာ္ႀကီးကို ထိုးသြင္းေလေတာ့သည္။
ေသြးေသာက္ႀကီး စည္သူဗလ စိတ္ေတြ ပူပန္လာသည္။ သုံ႕ပန္းမေလး တပ္မွဴးေလးလုံးထယ္ရဲ႖ ျမင္းႀကီးကို
ဆြဲစီးၿပီး ထြက္ေျပးသြားတ့ေဲ နာက္ တပ္မွဴးေလး ေနာက္ျမင္းတစီးနဲ ႕ထပ္ခ်ပ္လိုက္ပါသြားတာ
ကြမ္းတရာညက္ေလာက္ ၾကာသြားေပမဲ့ တပ္မွဴးေလး လုံးထယ္ ျပန္ေရာက္မလာေသး။ ေစာေစာထဲက ငါ
ျမင္းတစီးနဲ႕ ထလိုက္သြားရင္ အေကာင္းသားလို႕ သူ႕ဖါသာ အျပစ္တင္ေနမိသည္။ အၾကပ္တေယာက္ကို
ေခၚၿပီး သုံ႕ပန္းေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႕ မွာၾကားလိုက္ၿပီး ေစာေစာက မဏိခ်န္
ထြက္ေျပးသြားေသာ ေခ်ာင္း႐ိုးတေလ်ာက္ ျမင္းကို အေသာ့ႏွင္ကာ လိုက္ခဲ့ေလသည္။
မဏိခ်န္သည္ သူမ မိန္းမကိုယ္ထဲကို အျပည့္အသိပ္ႀကီး ထိုးထည့္ထားေသာ ငလုံးထယ္ရဲ႖
ဖြားဖက္ေတာ္ႀကီးေၾကာင့္ နာက်င္ခံစားေနရေပမဲ့ ငလုံးထယ္က သူမကို သနားညႇာတာၿပီး
သူ႕တန္ဆာႀကီးကို ျပန္ႏုတ္ယူသြားမွာကိုေတာ့လဲ မဏိခ်န္ မလိုလား။
နာလဲနာက်င္ ေၾကာက္လဲေၾကာက္ လိုလဲလိုခ်င္ မဏိခ်န္ ငလုံးထယ္ရဲ႖ လည္ဂုတ္ကို လွမ္းဆြဲကာ
ဖက္ထားမိရသည္။ ငလုံးထယ္လဲ မဏိခ်န္ရဲ႖ ေကာ့ေထာင္တင္းမာတဲ့ ရင္သားေတြကို ဆုတ္နယ္ရင္း
မဏိခ်န္ရဲ႖ ရတနာတြင္းေပါက္ထဲ တန္းလန္းျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕ ဖြားဖက္ေတာ္ကို ထပ္မံႀကိဳးစား
သြတ္သြင္းေလသည္။ တအင္အင္နဲ႕ ႏို႕မခြဲေသးတဲ့ ေခြးသားငယ္ေလး တေကာင္လို ေအာ္ညည္းေနေသာ
မဏိခ်န္သည္ နာက်င္မႈ ေဝဒနာၾကားထဲက အီဆိမ့္ၿပီး တကိုယ္လုံး သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ ေကာင္းရတဲ့
ကာမအရသာထူးေၾကာင့္ ငလုံးထယ္ကိုဘဲ အားမလို အားမရ လက္သဲမ်ားနဲ႕ ကုတ္ျခစ္ေနမိေလသည္။
ကာမေဇာ ကပ္ေနၾကေသာ ငလုံးထယ္နဲ႕ မဏိခ်န္တို႕သည္ ကာမေရယဥ္ေက်ာမွာ အတိုင္းမသိ
ေမ်ာပါေနၾကရေတာ့ကာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လုံးလုံး ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကၿပီ။ ကာမပန္းတိုင္ကို ေရာက္ရွိေရး
တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ႀကိဳးပမ္း တက္လွမ္းေနၾကသည္။
အိုး တပ္မွဴးေလးတို႕ပါလား။
ေသြးေသာက္ႀကီး စည္သူဗလသည္ ျမင္းေျခရာမ်ား ေခ်ာင္းသဲစပ္မွာ ေတြ႕လို႕
လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေခ်ာင္းရဲ႖ တဖက္ကမ္းေတာင္ကုန္း ဆင္ေျခေလ်ာေလးမွာ
တပ္မွဴးေလးလုံးထယ္နဲ႕ သုံ႕ပန္းမိန္းကေလးကို မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း အေနအထားနဲ႕ ေမထုန္မွီဝဲျခင္းအမႈ
ျပဳေနတာ ဘြားကနဲ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေလသည္။
စိမ္းလန္းစိုေျပလွတဲ့ ေတာေတာင္ထဲက စမ္းေခ်ာင္းေလးနေဘးရွိ ျမက္႐ိုင္းေတာစိမ္းစိမ္းေပၚမွာ အဝတ္မဲ့
ဖိုနဲ႕မ ကာမအမႈကို ျပဳေနၾကသည္မွာ အလြန္တရာမွ ၾကည့္ေကာင္းလွေပသည္လို႕
ေသြးေသာက္ႀကီးစည္သူဗလ ထင္ျမင္မိေလသည္။
ေသြးေသာက္ႀကီးလဲ လူသားႏွစ္ဦးရဲ႖ သံဝါသအမႈကို မမွိတ္မသုန္ ေငးေမာေနမိရင္း သတိ၀င္လာၿပီးမွ
ျမင္းကို ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ေလသည္။ အယုဒၶယတိုက္ပြဲမ်ား မွာ အသက္ကို ပဓါနမထားဘဲ
စြန္လ႕ ႊတ္စြန္႕စားကာ ရြပ္ရြပ္ခြ်ံခြ်ံ တိုက္ခိုက္ခ့တဲ ဲ့ သူ႕တပ္မွဴးေလးရဲ႖ စြမ္းပကားကို အထက္ဗိုလ္မ်ား တပ္မင္း
စစ္ကဲႀကီးမ်ားက ေတြ႕သိၾကတာမို႕ ဟံသာဝတီေနျပည္ေတာ္ကို ျပန္ေရာက္ရွိတဲ့အခါ ေရႊနန္းေတာ္က
ေခၚယူၿပီး ဘြဲ႖ထူးမ်ား ခ်ီးျမႇင့္မွာ ေသခ်ာေနသည္။ ဆုေတာ္လဒ္ေတာ္ေတြ ရရွိမွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ
ဘဲ။
လက္နက္ႏိုင္ငံႀကီး ထူေထာင္ေသာ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးသည္ စစ္ဘုရင္ႀကီးတဆူ ဆိုၿပီး
ပတ္ဝန္းက်င္ တိုင္းႏိုင္ငံေတြမွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည့္အတိုင္း သူ႕ကို ပမာမခန္ ႕ေထာင္ထားျခားနားေသာ
တိုင္းနယ္ပယ္ေတြကို တိုက္ခိုက္သိမ္းယူ ၾသဇာခံအျဖစ္ သစၥာေတာ္ခံေစတာေၾကာင့္
တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ေကာင္းတဲ့ စစ္သူရဲေကာင္းမ်ားကို အလြန္သေဘာက် လိုလားေသာ မင္းတရားႀကီး
ျဖစ္သည္။
မၾကာခင္မွာ တပ္မွဴးေလး လုံးထယ္သည္ သုံ႕ပန္းမေလးကို ျမင္းေပၚတင္ၿပီး စခန္းခ်ရာေနရာကို
ျပန္ေရာက္လာတာ တပ္သားမ်ားေရာ ယိုးဒယားသုံ႕ပန္းမ်ားေရာ ေတြ႕ျမင္ၾကၿပီး ၀မ္းသာအားရစြာ
ေအာ္ဟစ္ေႂကြးေၾကာ္ကာ ႀကိဳဆိုၾကေလသည္။ အၿမဲ သုန္မႈန္ခက္ထန္ ၾကမ္းၾကဳတ္ေနတတ္ေသာ
တပ္မွဴးေလးလုံးထယ္ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ျဖစ္ေနတာကို ေသြးေသာက္ႀကီး ျမင္ရေသာအခါ အဘယ္အရာက သူ႕ကို
ဒီလိုေျပာင္းလဲေစသလဲ သူသိရွိတာေၾကာင့္ ေက်နပ္စြာနဲ႕ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႕ ၿပံဳးေနေလသည္။
ံ
ထိုေန႕ကစၿပီး ငလုံးထယ္သည္ မဏိခ်န္ကို သူ႕ျမင္းႀကီးေပၚ ေခၚတင္ကာ စီးေစသည္။ အစၥရာနဲ႕
အယုဒၶယက သုံ႕ပန္းေတြလဲ မဏိခ်န္နဲ႕ တပ္မွဴးငလုံးထယ္တို႕ ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ မဏိခ်န္ရဲ႖ မ်က္ႏွာနဲ႕
ငလုံးထယ္ရဲ႖ ေစာင္မၾကည့္႐ႈတာကို ခံၾကရသည္။
ေနဝင္တာနဲ႕ သူတို႕ ေရာက္ရာေနရာမွာ စခန္းခ် ရပ္နားၾကရသည္။ ေတာနက္ထဲမွာမို႕ သားရဲတို႕ ရန္ေၾကာင့္
မီးေတြ ဖိုၾကရသည္။ အိပ္သူေတြက အိပ္ၿပီး ကင္းေစာင့္သူေတြက ေစာင့္ၾကရသည္။ မဏိခ်န္သည္
သစ္ပင္ႀကီးတပင္ရဲ႖ ပင္စည္ႀကီးကို မွီၿပီး ေစာင္ၿခံဳကာ ထိုင္ေနသည္။ မလွမ္းမကမ္းက မီးဖိုႀကီးက
အလင္းေရာင္နဲ႕ ငလုံးထယ္ အဲေမာင္းလွံတေခ်ာင္း ကိုင္ၿပီး စခန္းခ်ထားတဲ့ ငလုံးထယ္သည္
ရြက္ဖ်င္တဲငယ္ေလးထဲမွာ လဲေလ်ာင္းေနသည္။ မဏိခ်န္ သူ႕ရြက္ဖ်င္တဲေလးထဲ ေရာက္သြားတာနဲ႕
ငလုံးထယ္က မဏိခ်န္၀တ္ထားတဲ့ အဝတ္အစားေတြ အားလုံးကို ခြ်တ္ပစ္ခိုင္းသည္။ တဲေလးထဲမွာ
ဆီမီးခြက္ငယ္ကေပးတဲ့ အလင္းေရာင္ေလးနဲ႕ မဏိခ်န္ ရဲ႖ ၀တ္လစ္စားလစ္အလွကို ငလုံးထယ္
ေသေသခ်ာခ်ာ အရသာခံကာ ၾကည့္ေနသည္။
မဏိခ်န္လဲ လက္တဖက္က ေပါင္ဂြဆုံမွာ ဖုံးအုပ္ က်န္လက္တဖက္က ရင္သားစိုင္ေတြအေပၚ ဖုံးအုပ္ကာ
ရပ္ေနသည္။ ငလုံးထယ္လဲ သူလွဲေလ်ာင္းေနေသာ သမင္သားေရျပားႀကီးအေပၚကို လာဖို႕ လွမ္းေခၚသည္။
မဏိခ်န္ရဲ႖ ဆံပင္ရွည္ေတြက မ်က္ႏွာတျခမ္းကို ဖုံးကြယ္ေနသည္။ ၀င္းဝါတဲ့ ရင္သားစိုင္တစုံက သူမ
ေျခလွမ္းလိုက္တိုင္း တုန္ခါေနသည္။
ငလုံးထယ္က သူ႕ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းမွာ လႊမ္းထားေသာ ေစာင္ထည္ကို ဖယ္ပစ္လိုက္သည္။ အိုး။
ငလုံးထယ္ရဲ႖ ညိဳေမာင္းတဲ့ အေရာင္အဆင္းရွိ လိင္တန္ႀကီး မတ္မတ္ႀကီး ေထာင္ေနတာ မဏိခ်န္
ေတြ႕လိုက္ရေပသည္။ မႈိပြင့္လို ကားကားႀကီး ျဖစ္ေနေသာ သူ႕ထိပ္ပိုင္းႀကီး က မဏိခ်န္ ၾကည့္လိုက္ပါမွ
ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ လႈပ္ခါသြားသည္။ ဒါႀကီးနဲ႕ ႀကံဳဘူးေသာ မဏိခ်န္သည္ ဒါႀကီးကို ျမင္ေသာအခါ
ဟိုတခါကလို ထပ္ၿပီး ႀကံဳခ်င္သြားသည္။ မဏိခ်န္ သူ႕ဆီကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္ေတာ့ မဏိခ်န္ကို
သူ႕ေဘးမွာ ထိုင္ေစၿပီး သူဖက္သည္။ ရင္ခ်င္းထိကပ္ထားေအာင္ တအားဖက္ၾကသည္။ သူက မဏိခ်န္ ရဲ႖
ေခါင္းကို ေနာက္ေစ့ကေန တြန္းၿပီး သူ႕အတန္ႀကီးဆီကို ပို႕သည္။ မဏိခ်န္ ရဲ႖ ႏႈတ္ခမ္းေလးသည္
လိင္တန္ႀကီး အနားကို ေရာက္သြားသည္။ သူ သူ ဘာလုပ္ေစခ်င္တာလဲ …။ သူ႕မ်က္ႏွာကို မဏိခ်န္
ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ သူက မဏိခ်န္ရဲ႖ လက္ညႇိဳးေလးကို ဆြဲယူၿပီး သူ႕ပါးစပ္ထဲ ထည့္ကာ စုပ္သည္။ သူ
မဏိခ်န္ကို သူ႕ လိင္တန္ကို လက္ညႇိုးထိုးၿပသည္။ သူ လိင္တန္ကို စုတ္ေစခ်င္တာဘဲ။ မဏိခ်န္သည္ သူ႕ကို
ဘာမွ မလြန္ဆန္ဝန္႕။ သူျပဳသမွ် ႏုရမဲ့ အေျခအေန ပါ။ သူခိုင္းတာလုပ္ သူေစရာသြားရမည္။ သူ႕မိႈပြင့္လို
ကားေနေသာ လိင္တန္ထိပ္ဖူးႀကီးကို ငုံလိုက္ပါသည္။ လိင္တန္ႀကီးရဲ႖ လုံးပတ္သည္ တုတ္လြန္းတာေၾကာင့္
မဏိခ်န္ရဲ႖ ပါးစပ္နဲ႕ အျပည့္ဘဲ။ သူက မဏိခ်န္ေနာက္ေစ့ကို ဖိကာ ပါးစပ္က “စုတ္ မဏိခ်န္ စုတ္” လို႕
ေျပာသည္။ မဏိခ်န္လဲ သူ႕သေဘာက် ျဖစ္ေစဖို႕ လိင္တန္ႀကီးကို အားရပါးရဘဲ စုတ္ေပးမိပါေတာ့သည္။
သူ႕ရဲ႖ တအားအား ညည္းသံကို စုတ္ေနခ်ိန္ ၾကားလိုက္ရသည္။
“ေကာင္းတယ္ ေကာင္းလိုက္တာ မဏိခ်န္ စုတ္ စုတ္ တအားစုတ္”
မဏိခ်န္လဲ သူ႕လိင္တန္ႀကီး အရင္းပိုင္းကို လက္နဲ႕ ဆုတ္ကိုင္ၿပီး တအားဘဲ စုတ္ေပးေနမိသည္။
မဏိခ်န္အေပၚ ေကာင္းေသာ ဒီလူႀကီးကို သူလိုခ်င္တာ မဏိခ်န္ ေပးခ်င္သည္။ သူ႕ကို မဏိခ်န္ ေမတၱာ
သက္ဝင္ေနမိၿပီ။
မဏိခ်န္က ဆက္ၿပီး စုတ္ေပးခ်င္ေပမဲ့ သူက လိင္တန္ႀကီးကို မဏိခ်န္ ပါးစပ္ထဲက ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။
မဏိခ်န္လဲ တတ္သမွ် သူတို႕ဘာသာစကားနဲ႕ “ဘာလို႕ ဘာလို႕” လို႕ ေမးလိုက္မိသည္။ သူက “မဏိခ်န္ကို
သံဝါသအမႈ ျပဳခ်င္ေသးတယ္” လို႕ ေျပာၿပီး မဏိခ်န္ ကို သူ႕အိပ္ရာ သားေရျပားႀကီးအေပၚမွာ
ေလးဘက္ကုန္းခိုင္းပါသည္။
မဏိခ်န္ သူလိုခ်င္လို ေလးဘက္ေထာက္ ေပးလိုက္ေသာအခါ သူက မဏိခ်န္ခါးေနရာကို ဖိခ်ၿပီး
တင္ပါးႀကီးေတြကို အေပၚေထာင္ေစသည္။ ဖင္ပူးေတာင္းေထာင္ခိုင္းတာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ မဏိခ်န္ရဲ႖
အဂၤါစပ္ႀကီးဟာ တင္စိုင္ေတြၾကားကေန အေနာက္ကို ေဖါင္းကား ျပဴးထြက္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။
မဏိခ်န္လဲ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး သူမရဲ႖ အဂၤါစပ္ထဲကို တိုးဝင္လာမည့္ ငလုံးထယ္ရဲ႖ အဂၤါေခ်ာင္းႀကီးကို
ငံ့လင့္ေနမိသည္။ တကယ္တမ္း သူမအဂၤါစပ္ကို လာထိေတြ႕လိုက္တာက ငလုံးထယ္ရဲ႖ လွ်ာႀကီး
ျဖစ္ေနသည္။
“အို”
မဏိခ်န္ သူ႕လ်ာႀကီး အျပားလိုက္ ေအာက္ကေန အေပၚကို ပင့္ယက္လိုက္တာ ခံလိုက္ရလို႕ တကိုယ္လုံး
တုန္ခါသြားရသည္။ သူ႕လ်ာႀကီးက သူမအဂၤါစပ္ရဲ႖ အသားႏုေလးေတြကို ဖိၿပီး ပြတ္ဆြဲသြားလို႕ပါ။
ၾကက္သီးေတြထေနဆဲ ေနာက္ထပ္ယက္လာတဲ့ လွ်ာခ်က္ေတြက မဏိခ်န္ကို တုန္လႈပ္ေစေတာ့တာဘဲ။
ဆက္တိုက္ယက္လာတဲ့ လွ်ာခ်က္မ်ားက ထိမိလြန္းအားႀကီးလို႕ မဏိခ်န္ပါးစပ္က
ေအာ္ညည္းမိရေတာ့သည္။ ငလုံးထယ္လဲ မဏိခ်န္ရဲ႖ တင္ပါးအိအိေတြကို ျဖဲကိုင္ၿပီး သူမရဲ႖
အဂၤါစပ္အတြင္းကို သူ႕လွ်ာႀကီး ထိုးသြင္းေနသည္။ မဏိခ်န္မွာ ထြန္ထ႕ ြန္႕လူးေနရသည္။ မဏိခ်န္လဲ
ထိလြန္းလို႕ ခဏခဏဘဲ အထြဋ္အထိပ္ ေကာင္းျခင္းကို ေရာက္ရွိ တက္လွမ္းရသည္။ ငလုံးထယ္
ယက္ေနတဲ့အသံ ပလြတ္ပလပ္ေတြသည္ သူ႕ရြက္ဖ်င္တဲငယ္ အျပင္ဘက္ကေန ၾကားေနရေပသည္။
ငလုံးထယ္ကို အားက်မိေသာ ေသြးေသာက္ႀကီးစည္သူဗလသည္ ျပင္းျပထႂကြလာေသာ သူ႕စိတ္ေတြကို
ထိန္းလို႕မရေတာ့။ ငလုံးထယ္ရဲ႖ ရြက္ဖ်င္တဲငယ္ထဲက အသံဘလံေတြ ၾကားေနရတာ သူ႕စိတ္ေတြ မ႐ိုးမရြ
ျဖစ္လာရသည္။ သူက ေခ်ာင္းနေဘး ျမက္ေတာထဲမွာ တပ္မွဴးနဲ႕ မဏိခ်န္တို႕ ခ်စ္ျဗဴဟာခင္း
ခ်စ္တလင္းေခၚတာေတြကို ျမင္ဘူးၿပီးခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
မဏိခ်န္တို႕ အယုဒၶယသူေလးမ်ားသည္ ဟံသာဝတီေနျပည္ေတာ္ကို ေရာက္သြားတာနဲ႕
ေရႊနန္းေတာ္ႀကီးထဲက သေဘာက်ၿပီး ေကာက္ယူ သိမ္းပိုက္သြားၾကမွာ ျဖစ္လို႕ အခုလို
ေတာတြင္းေတာင္ေက်ာ္ကာလမွာ လက္ဦးမႈ ရယူထားဖို႕ လိုေပသည္။ ေသြးေသာက္ႀကီးလဲ မဏိခ်န္ရဲ႖
သူငယ္ခ်င္းအစၥရာ့ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ၿပီး တပ္သားတေယာက္ကို အစၥရာ့ဆီကို လႊတ္ၿပီး သူ႕ဆီကို လာဖို႕
ဆင့္ေခၚလိုက္ေလသည္။ အစၥရာမွာ မဏိခ်န္ေလာက္ မလွေပမဲ့ အလြန္အခ်ိဳးေျပျပစ္တဲ့
ကိုယ္လုံးပိုင္ရွင္ေလး ျဖစ္သည္။ အစၥရာကို အယုဒၶယမွာ စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းကထဲက သူသေဘာက်မိတာ
ျဖစ္သည္။ ေသြးေသာက္ႀကီးစည္သူဗလမွာ ဇနီးမယားရွိေနေပမဲ့ အစၥရာရဲ႖ အလွအပေတြမွာ သူ သာယာၿပီး
အစၥရာကို လိုခ်င္တဲ့စိတ္မ်ားက ထိန္းသိမ္းလို႕ မရေအာင္ဘဲ ျဖစ္ေနရသည္။ အစၥရာ သူ႕တဲေလးထဲကို
ေရာက္လာၿပီ။
“ဘာအလိုရွိပါလဲ တပ္မွဴး”
“အစၥရာ ညစာ စားၿပီးၿပီလား”
“ၿပီးၿပီ အမွန္အတိုင္း ေျပာရင္ေတာ့ ဘယ္၀မလဲ စတိေလာက္ဘဲ စားေစတာကိုး”
“အို ဟုတ္လား လာ လာ ဒီမွာ စားစရာေတြရွိတယ္ စားပါ စား”
သူ႕မွာ ရွိေသာ သစ္သီးနဲ႕ အသားေျခာက္မ်ားကို ထုတ္ေကြ်းသည္။ အစၥရာက မစား။ ေနာက္မွ အလြန္အမင္း
ဆာေလာင္မွ စားမည္လို႕ ေျပာသည္။ စည္သူဗလက သူ႕အနီးကို ေရာက္ေနေသာ အစၥရာရဲ႖ ခါးေလးကို
ဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး “က်ဳပ္ အလိုရွိတာကေတာ့
အစၥရာဘဲ” လို႕ ေျပာေျပာဆိုဆို နမ္း႐ႈံ႖ေလသည္။
“အို ဘာ ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ”
“က်ဳပ္ က်ဳပ္ အစၥရာကို အရမ္းစြဲလန္းေနမိၿပီ”
စည္သူဗလသည္ အစၥရာကို သူအိပ္မ့ဲ သားေရခ်ပ္နဲ ႕ေစာင္ခင္းထားေသာ အိပ္ရာေနရာေပၚကို
ဆြဲလွဲေလေတာ့ အစၥရာမွာ ရွက္ေၾကာက္ျခင္းနဲ ႕႐ုန္းကန္တ့ၾဲကားက သူမရဲ႖ အဝတ္မ်ား တလႊာၿပီးတလႊာ
တထပ္ၿပီးတထပ္ ေျမေပၚကို သက္ဆင္းကုန္ၿပီ။
*** *** ***
မဏိခ်န္သည္ အဂၤါအယက္ခံရတာေၾကာင့္ ကာမစိတ္ေတြ ျပင္းထန္ထႂကြေနရၿပီး သူမကို
စပ္ရွက္ပါေတာ့လို႕ တစာစာနဲ႕ ေတာင္းခံေနရၿပီ။ ငလုံးထယ္လဲ ယက္ေပးတာကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္သည္။
မဏိခ်န္ကို ယက္ေပးေနတုံးမွာလဲ သူ႕လိင္တန္ႀကီးသည္ ေပါက္ကြဲ ထြက္လုမတတ္ တင္းမာ ၿပီး လိင္တန္
ထိပ္ေပါက္မွ အေရၾကည္မ်ား ယိုစီးက်ေနသည္။ မဏိခ်န္ကို “က်ားႀကီးေရေသာက္” ပုံစံအေနအထားနဲ႕
ငလုံးထယ္ ကာမအမႈကို ျပဳေလၿပီ။ မဏိခ်န္ရဲ႖ ျဖဴေဖြးစြင့္ကားတဲ့ တင္ပါးႀကီးေတြ အၾကားက မို႕ေဖါင္းတဲ့
အဂၤါစပ္ႀကီးထဲ သူ႕ လိင္တန္ ၀င္ထြက္ေနတာကို ျမင္ေတြ႕ေနရလို႕ သူ႕ကာမရာဂစိတ္ေတြကို
ျပင္းထန္သထက္ ျပင္းထန္ေစသည္။ မဏိခ်န္လဲ အိပ္ရာသားေရခ်ပ္ႀကီးေပၚ မ်က္ႏွာေလးအပ္ၿပီး
တင္ပါးႀကီးေတြ မိုးေမွ်ာ္ကာ ငလုံးထယ္ ေဆာင့္ထည့္သမွ်ကို တအင္းအင္းနဲ႕ အံေလးႀကိတ္ခါ ခံေနသည္။
သည္လူထြားႀကီး စပ္ရွက္ေပးတာမ်ား မဏိခ်န္ စြဲေနၿပီ။ ဟံသာဝတီေရာက္ရင္ ခြဲသြားမွာလား
ေမ့ပစ္လိုက္မွာလားလို႕ သူ႕ကို မေန႕က ျမင္းေပၚစီးရင္း မဏိခ်န္ ေမးမိသည္။ သူက “မဏိခ်န္ကို
ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲဘူး က်ဳပ္ ေပါင္းသင္းမွာ” လို႕ ေျပာခဲ့သည္။
တျပည္သား စစ္ေအာင္သူကို မဏိခ်န္ ဘယ္လို ယုံႏိုင္ပါ့မလဲ။ အယုဒၶယတိုင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ စိုးမိုးႏိုင္တ့ ဲ
ဒီလူၾကမ္းဖမာမ်ားကို မဏိခ်န္ တကယ္ဘဲ ေၾကာက္ရြံ႖မိတာ အမွန္။ ဟံသာဝတီေရာက္ရင္လဲ မိမိတို႕သည္
စစ္႐ႈံးသူသုံ႕ပန္းမ်ားမို႕ ဘယ္ေလာက္ ႏွိပ္စက္ၾကအုံးမလဲ မသိ။ ဒီလူႀကီးကို မဏိခ်န္ “ထယ္” လို႕ ေခၚသလို
သူက မဏိခ်န္ကို “မဏိ” လို႕ ေခၚသည္။ “တေန႕တလံ ပုဂံ ဘယ္ေျပးမလဲ” ဆိုတဲ့ စကားလိုဘဲ အယုဒၶယက
ထြက္ခြာလာေသာ သူတို႕စစ္ေၾကာင္းႀကီးသည္ တစတစနဲ႕ ဟံသာဝတီေရႊၿမိဳ႖ေတာ္ႀကီးနဲ႕ နီးကပ္လာၿပီ။
ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးနဲ႕ တပ္ေပါင္းစုသည္ သကၠရာဇ္ ၉၂၆ နယုန္လဆန္း ၆ ရက္ေန႕တြင္
ဟံသာဝတီေနျပည္ေတာ္ကို ျပန္လည္ေရာက္ရွိေလသည္။ ေခၚေဆာင္လာေသာ အယုဒၶယမွ
ပညာသည္မ်ား၊ အႏုပညာရွင္မ်ားကို ဟံသာဝတီမွာ ေနရာခ်ထားေပးၿပီး ထိုအရပ္ ကို “ယိုးဒယားတန္း”
(သို႕မဟုတ္) “ယိုးဒယားရြာ” လို႕ အမည္တြင္ေလသည္။ မဏိခ်န္ နဲ႕ အစၥရာတို႕သည္ ယိုးဒယားတန္း မွာ
ေနၾက ရသည္။
ေရႊေလွရြာႀကီးမွာ မိေက်းသည္ စစ္ထြက္သြားေသာ စစ္သူရဲ ကိုရင္ငလုံးထယ္ကို ေမွ်ာ္ေတာ္ေဇာနဲ႕
ေမာေနရတာ ၾကာလွၿပီ။ မင္းတရားႀကီး အယုဒၶယကို ေအာင္ႏိုင္ေၾကာင္း ေရႊၿမိဳ႖ေတာ္မွ
သတင္းၾကားသိရေပမ့ ဲ ခ်စ္သူ ကိုရင္ငလုံးထယ္တေယာက္ ေဘးကင္းရဲ႖ လား က်န္းမာရဲ႖ လား စိုးစဥ္းမွ်
သတင္း အစအနမရ။ စိတ္ေသာကဖိစီးရေသာ မိေက်းသည္ စစ္တပ္ႀကီး ဟံသာဝတီကို
ျပန္လည္ေရာက္ရွိမဲ့ရက္ကိုဘဲ လက္ခ်ိဳးေရကာ ေစာင့္ေနေပသည္။ ရြာလည္လမ္းမက ျမင္းခြာသံမ်ား
ၾကားရင္ ကိုရင္ငလုံးထယ္မ်ား ေအာင္ပြဲနဲ႕အတူ ျပန္လာၿပီလား ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ ထြက္ထြက္ၿပီး
ႀကိဳမိရတာ အခါခါပါဘဲ။ ကိုရင္ငလုံးထယ္ကေတာ့ ေပၚမလာ။ မင္းတရားႀကီး ဟံသာဝတီေရႊနန္းေတာ္ကို
ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာၿပီဆိုတဲ့ သတင္းၾကားရေတာ့ ကိုရင္ငလုံးထယ္ေတာ့ ျပန္ေရာက္လာၿပီလို႕ မိေက်း
ေမွ်ာ္မိျပန္သည္။ အင္း ကိုရင္ငလုံးထယ္လဲ ယိုးဒယားတိုင္းမွာ အပ်ိဳကညာေတြနဲ႕ ေတြ႕ၿပီး “ငါးစိမ္းျမင္လို႕
ငါးကင္ ပစ္ေလ်ာ့ေလသလား” လို႕လဲ ထင္မိရဲ႖။
ေဟာ။ ျမင္းခြာသံ။
ျမင္းခြာသံ ၾကားျပန္ၿပီ။
အရင္က ျမင္းခြာသံၾကားၿပီး ေျပးထြက္ၾကည့္ခဲ့ၿပီး ကိုရင္ မဟုတ္လို႕ ရခဲ့တဲ့ ေဝဒနာမ်ိဳး ထပ္မံ
မရခ်င္ေတာ့ဘူး။ မိေက်း မ်က္ရည္မ်ား တေတာက္ေတာက္ က်ဆင္းလာသည္။ အို ျမင္းခြာသံက
ျပင္းသည္။ မင္းမႈထမ္းတို႕ စီးတဲ့ အသံမ်ိဳး။ ကိုရင္ငလုံးထယ္ မ်ားလား။ ထင္မိျပန္သည္။ အင္း မိေက်း
မိေက်း စစ္ဆိုရင္ ေရစစ္ေတာင္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့။ စစ္ကို စိတ္နာသည္။ စစ္သားကိုလဲ ျမင္ေတာင္
မျမင္ခ်င္ေတာ့။ ကိုရင္မ်ား ျပန္ေရာက္လာရင္ ဘယ္ေသာအခါမွ စစ္ပြဲေနာက္ မလိုက္ဖို႕ ေျပာရမည္။
ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္ဘဲ လုပ္စားပါေတာ့လို႕ ေတာင္းပန္မည္။ မိေက်း အလြမ္းေဝဒနာက
ဆိုးဝါးလွပါဘိ။ ဟယ္ မိေက်းတို႕ အိမ္ဝိုင္းထဲ ျမင္းစီး ၀င္လာပါလား။
သူ သူ မ်ားလား။
မိေက်းေျပးထြက္လာမိသည္။
အို ရွင္ … မိေက်း … မ်က္လုံးမ်ား ကို မယုံၾကည္ႏိုင္။
ကိုရင္ ငလုံးထယ္ ႀကီး … ေတာ့။
သူ႕ျမင္းညိဳႀကီးတိမ္ယံေပၚမွာ စီးရင္း သူတို႕ အိမ္ႀကီးဆီ ၀င္ေရာက္လာသည္။
“ကိုရင္ … ျပန္ ျပန္လာတယ္ ေနာ္ အို ကိုရင္ ရယ္ …”
မိေက်းသည္ ျမင္းေပၚက ဆင္းလာၿပီး သူမ ကို ေပြ႕ဖက္လိုက္ေသာ ခ်စ္သူ စစ္သားႀကီးရဲ႖ ရင္ခြင္ထဲ
လဲၿပိဳသြားရသည္။
ရွိုက္ငိုေနေသာ မိေက်းကို ငလုံးထယ္က ေပြ႕ဖက္ကာ ေခ်ာ့သည္။
“စစ္ပြဲက ျပန္ေရာက္ေပမဲ့ ေရႊနန္းေတာ္မွာ မင္းတရားႀကီးက က်ဳပ္တို႕ ကို ရာထူးေတာ္ေတြ တိုးျမႇင့္ေပး
ဆုေတာ္လဒ္ေတာ္ေတြ ခ်ီးျမႇင့္ေပးေနလို႕ ခ်က္ခ်င္း မိေက်းဆီ က်ဳပ္ျပန္မလာႏိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ေတာ့
မိေက်းေရ”
“ဒါဆို ကိုရင္က ဘာရာထူးဂုဏ္ပုဒ္ေတြ ရခဲ့သတုံး”
“က်ဳပ္ကို မင္းတရားႀကီးက ဗိုလ္မွဴးအဆင့္နဲ႕ သူ႕ကိုယ္ရံေတာ္တပ္မွာ ဆက္လက္ ခစားေစတယ္ မိေက်း”
“ဒါဆို ကိုရင္က ထပ္ၿပီး စစ္ထြက္ရအုံးမွာလားဟင္”
“မိေက်း က်ဳပ္ အခုျပန္ေရာက္ၿပီ က်ဳပ္တို႕ အတူတူ ေပ်ာ္ၾကဖို႕ကိုဘဲ စဥ္းစားဟုတ္ၿပီလား”
မိေက်းနဲ႕ ငလုံးထယ္တို႕ အိမ္ထဲကို ၀င္ခဲ့ၾကသည္။
“မိေက်း အဘနဲ႕ အမေကာ”
“မရွိၾကဘူး ေနျပည္ေတာ္ကို သြားၾကတယ္ ႏြား႐ိုင္းသြင္းခ်ိန္ေလာက္မွ ျပန္ေရာက္မယ္ ထင္တာဘဲ ကိုရင္
ဘာလို႕ ေမးတာတုံး”
“အို မိေက်းရယ္ သူတို႕မရွိမွ ေဟာဒီက မိေက်းေလးနဲ႕ က်ဳပ္ ဟိုဒင္းဟဝွာျပဳရ”
“အိုး ကိုရင္ေနာ္ ေတြ႕တာ နဲ႕ ဒါဘဲ”
*** *** ***
ဟံသာဝတီ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးသည္ ယခင္အတိုင္း စည္ကားေနသည္။ အယုဒၶယက ေခၚေဆာင္လာတဲ့
ယိုးဒယားတန္းမွာလဲ တခ်ိဳ႖လူေတြက မိမိတို႕ ဌာေနကို လြမ္းဆြတ္ၿပီး မေပ်ာ္ပိုက္ႏိုင္သလို တခ်ိဳ႖
ေခ်းက်ရာေပ်ာ္ႏိုင္ ေပ်ာ္တတ္သူေတြလည္း ၾကက္တိုက္ ျခင္းခပ္နဲ႕ ေရာက္ရာေနရာမွာ ေပ်ာ္ေအာင္
ေနၾကေလသည္။ မဏိခ်န္နဲ႕ အစၥရာလဲ ငလုံးထယ္နဲ႕ စည္သူဗလတို႕ ေစာင္မၾကည့္ရွုတာေတြ
ခံရတာေၾကာင့္ အိမ္တေဆာင္ မီးတေျပာင္နဲ႕ စားေရးေသာက္ေရးလဲ မပူပန္ၾကရ။ မဏိခ်န္လဲ ငလုံးထယ္နဲ႕
မေတြ႕ရတာၾကာလို႕ ေမွ်ာ္ေနမိတာ ၾကာၿပီ။ ယိုးဒယားတန္း လမ္းမႀကီးအတိုင္း ျမင္းႀကီးတစီး ၀င္လာလို႕
မဏိခ်န္ အိမ္ထဲက ေျပးထြက္ၾကည့္သည္။
“အိုး … ထယ္ … ထယ္ … လာတယ္ … ”
ငလုံထယ္ နဲ႕ သူ႕ျမင္းညိဳႀကီး “တိမ္ယံ”။ မဏိခ်န္ သူမ ထင္သလို သူမကို ဟုန္စဝတီေရာက္ရင္
သစ္စိမ္းခ်ိဳးခ်ိဳးမွာဘဲ ထင္ထားခဲ့တဲ့ ထယ္ သူမကို ေစာင့္ေရွာက္႐ုံမက အခုသူမဆီကို ျပန္ေရာက္လာၿပီ။
မဏိခ်န္ ဖမာလူၾကမ္းႀကီးသည္ သူမထင္ထားသလို ရက္စက္႐ိုင္းစိုင္း ခက္ထန္တဲ့ စစ္ဘီလူးေကာင္ႀကီး
မဟုတ္ဘဲ သူမအေပၚ ၾကင္နာတဲ့ ေစတနာထား ကူညီမစတဲ့လူႀကီး ျဖစ္ေနလို႕ ၀မ္းသာအားရ
ေျပးထြက္ႀကိဳေလသည္။
ၿပီးပါၿပီ
No comments:
Post a Comment